Pełny tekst orzeczenia

sygn. akt II C 1943/21

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2022 r.

Pozwem wniesionym do Sądu z dniem 1 października 2021 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystąpił przeciwko M. M. z roszczeniem zapłaty kwoty 190.737,07 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty oraz zasądzenie na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów elektronicznego postępowania upominawczego oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzone przez niego roszczenie związane jest z faktem zawarcia przez strony umowy kredytu, zgodnie z której treścią powód udostępnił pozwanemu kwotę 200.000 zł. Pozwany zaprzestać miał spłaty zobowiązania, co skutkowało wypowiedzeniem umowy przez powoda prowadzącym do postawienia w stan wymagalności całości zobowiązania, które to nie zostało dobrowolnie uregulowane.

(pozew, k.4-7)

W odpowiedzi na pozew datowanej na dzień 20 grudnia 2021 roku (data wpływu pisma do Sądu) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania sądowego.

W treści uzasadnienia podniósł on, iż kwestionuje wysokość dochodzonego pozwem roszczenia, zarówno w zakresie roszczenia głównego, jak i odsetek. Dodatkowo wskazał, iż jego zdaniem wskazana w umowie prowizja z tytułu udzielonego kredytu miała wymiar nadmierny, co doprowadziło do znacznego wzrostu rzeczywistego zobowiązania, godząc w zasady współżycia społecznego.

(odpowiedź na pozew, k.49-51)

W dalszych pismach procesowych złożonych w sprawie, strony podtrzymywały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

(pismo, k.97-98 oraz k.100)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 15 lutego 2018 roku pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy o pożyczkę gotówkową oznaczoną nr (...), na mocy której to powód przekazał do dyspozycji M. M. kwotę 200.000 zł, z której to 184.000 zł przeznaczone było na dowolny cel konsumpcyjny pożyczkobiorcy, natomiast kwota 16.000 zł wynikała z kosztów prowizji udzielenia pożyczki (§1 pkt 1 i 2 umowy). Zgodnie z treścią umowy, pożyczkobiorca zobowiązywał się do spłaty zobowiązania w 120 równych ratach kapitałowo-odsetkowych, płatnych nie później niż do dnia 10-go każdego miesiąca (§1 umowy). Spłaty rat dokonywane miały być zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do umowy.

W §2 ust. 2 wskazano, iż oprocentowanie w całym okresie kredytowania stanowi sumę stawki referencyjnej WIBOR 3M i marży w wysokości 8,27 punktów procentowych, stałej w trakcie trwania umowy. Oprocentowanie pożyczki w momencie zawarcia przez strony umowy wyniosło 9,99 % w stosunku rocznym (§2 ust. 3).

W §7 ust. 5 umowy uzgodniono, iż oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego jest równe wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w rozumieniu art. 481 §2 1 kodeksu cywilnego i w dniu zawarcia umowy wynosi 14% w stosunku rocznym.

Zgodnie z zapisem zawartym w §8 umowy, bank zastrzegał sobie prawo wypowiedzenia umowy m.in. w przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków udzielenia pożyczki, utraty przez pożyczkodawcę zdolności kredytowej, ujawnienia złożenia przez pożyczkodawcę fałszywych lub nierzetelnych dokumentów lub złożenia fałszywych oświadczeń wobec Banku. W przypadku wypowiedzenia umowy Pożyczkobiorca zobowiązany był do spłaty całości zadłużenia wraz z należnymi odsetkami i prowizjami najpóźniej do ostatniego dnia okresu wypowiedzenia, liczonego od chwili doręczenia wypowiedzenia pożyczkobiorcy.

(umowa kredytu, k.19-21)

Pozwanemu, za pomocą przelewu bankowego na wskazany przez niego numer konta, wypłacono kwotę pożyczki wynikającą z umowy, pomniejszoną o kwotę prowizji banku z tytułu jej udzielenia (tj. kwotę 184.000 zł). Dyspozycja uruchomienia pożyczki złożona została przez pozwanego w dniu 15 lutego 2018 roku.

(dyspozycja uruchomienia pożyczki, k.60)

Początkowo pozwany dokonywał spłaty zobowiązania w terminach określonych harmonogramem. Pierwsza rata tytułem spłaty pożyczki zaksięgowana została przez Bank w dniu 8 marca 2018 roku w kwocie 2.650 zł. Z czasem wpłaty dokonywane zaczęły być przez pozwanego w sposób nieregularny, naruszający postanowienia wynikające z zawartej umowy. Ostatnia wplata dokonana przez pozwanego na poczet spłaty zobowiązania miała miejsce z dniem 7 sierpnia 2020 roku, opiewała ona na kwotę 2.500 zł. Od wskazanej daty pozwany zaprzestał regulowania zobowiązania.

(historia rachunku kredytowego, k.64-92)

Z uwagi na powstałe zaległości w spłacie zobowiązania Banku, w dniu 19 lutego 2021 roku powód skierował do pozwanego pismo wzywające go do uregulowania zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Bank w treści pisma pouczył również pozwanego o prawie do złożenia przez niego wniosku restrukturyzacyjnego na podstawie art. 75c ustawy Prawo Bankowe. W momencie wystosowania zawezwania do zapłaty, zaległość pozwanego była równa kwocie 5.115,34 zł.

(wezwanie do zapłaty, k.22)

W dalszym piśmie kierowanym do pozwanego, datowanym na dzień 7 kwietnia 2021 roku, powód dokonał wypowiedzenia umowy pożyczki z uwagi na niedotrzymanie warunków umowy i nieuregulowanie płatności mimo wezwania do zapłaty. Wypowiedzenie dokonane zostało zgodnie z §8 ust. 2 zawartej między stronami umowy.

(wypowiedzenie umowy, k.26)

Pismem z dnia 12 maja 2021 roku powód, wskazując na fakt wymagalności zobowiązania w pełnej jego wysokości, wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia w kwocie 187.792,37 zł. Pismo to doręczone zostało pozwanemu z dniem 14 maja 2021 roku.

(wezwanie do zapłaty, k.24, potwierdzenie odbioru k.25v)

W dniu 6 lipca 2021 roku powód wystąpił w elektronicznym postepowaniu upominawczym przeciwko M. M. z roszczeniem o zapłatę kwoty 190.737,07 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie od dnia wniesienia ww. pozwu do dnia zapłaty. Wydanym nakazem zapłaty z dnia 3 sierpnia 2021 roku roszczenie uznano za zasadne w całości. Pismem datowanym na dzień 20 sierpnia 2021 roku M. M. złożył sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości, na skutek czego postanowieniem z dnia 8 września 2021 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty i umorzył postępowanie w całości.

(akta EPU, k.9-18)

Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie był kwestionowany przez pozwanego, a ustalenia poczynione przez Sąd bazowały na materiale dowodowym dostarczonym przez Bank, którego to pozwany nie był w stanie podważyć.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

W niniejszej sprawie powodowy bank wykazał, że między stronami doszło do zawarcia umowy, do której zastosowanie znajduje art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. poz. 1876 z 2017 roku).

Pozwany w złożonej przez siebie odpowiedzi na pozew nie kwestionował zobowiązania co do zasady, jedynie wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia. Twierdzenia te uznać należało jednak za bezzasadne, pozwany nie wskazał bowiem na występowania jakichkolwiek okoliczności mogących świadczyć o braku rzetelności i prawdziwości złożonych w toku sprawy dokumentów, nie konkretyzował wskazywanych przez siebie zarzutów.

Wskazać należy, iż na skutek zawarcia umowy doszło do przekazania pozwanemu wskazanej w umowie kwoty pieniężnej, co nie było przez strony kwestionowane, podobnie jak sam fakt zaniechania przez pozwanego spłaty zobowiązania skutkującego dokonaniem wypowiedzenia umowy, a co za tym idzie postanowieniem zobowiązania w pełnej jego wysokości w stan wymagalności.

W umowie kredytu strony przyznały powodowi uprawnienie do jej wypowiedzenia (tj. do złożenia oświadczenia woli skutkującego postawieniem całej należności głównej w stan natychmiastowej wykonalności), jeżeli dojdzie do naruszenia przez pozwanego warunków spłaty kredytu – co jest zgodne z treścią art. 75 ust. 1 Prawa bankowego. Ciężar dowodu co do terminowej spłaty rat kredytu obciążał, stosownie do treści art. 6 k.c., pozwanego – w szczególności dlatego, że nie sposób jest wykazać w sposób konkluzywny zaistnienia tzw. faktu negatywnego (tj. braku spłat kredytu), a zatem nie można od powoda jako pożyczkodawcy wymagać przedstawienia tego rodzaju dowodu. Powodowy bank przedstawił historię spłaty kredytu, której pozwany w żaden sposób nie zanegował, jak również nie przedstawił jakichkolwiek dowodów spłaty rat kredytu. Z zestawienia przedstawionego przez powoda wynika, że pozwany w sierpniu 2020 roku zaniechał dokonywania spłat rat.

Wobec powyższego, wypowiedzenie umowy pożyczki należy uznać za prawnie skuteczne, a obowiązek spłaty całej kwoty przez pozwanego jako wymagalny. Powyższe okoliczności sprawiają, iż powództwo zasługiwało na uznanie w całości, wobec czego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda wskazaną w pozwie kwotę 190.737,07 zł.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł w oparciu art. 481 §1 k.c., wskazując jako początkową datę płatności dzień 6 lipca 2021 roku (datę złożenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym), zgodnie z treścią żądania zawartego w powództwie.

Podstawę prawną zasądzenia zwrotu kosztów procesu stanowił art. 98 k.p.c. Na zasądzoną na rzecz powoda z tego tytułu kwotę 14.954 zł składa się: opłata od pozwu – 9.537 zł , wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 5.400 zł, zwrot opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa – 17 zł.

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda przez Portal Informacyjny.