Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 22 /22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

(załącznik włączono do formularza uzasadnienia w punkcie 1.3)

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 16 listopada 2021 r. sygn. akt III K 224/21

1.2. Podmioty wnoszące apelacje

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia – apelacja Prokuratora Rejonowego w Strzelinie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

ZAŁĄCZNIK Nr 1

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. D. (1)

Popełnienie przez oskarżonego K. D. (1) przestępstwa z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. 148 § 1 k.k., przypisanego w punkcie I części rozstrzygającej (opisanego w części wstępnej), polegającego na tym, że w dniu 28 maja 2021r. w S. działając w zamiarze ewentualnym spowodowania u A. P. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, wielokrotnie uderzył ją rękami po głowie, aż do utraty przez nią przytomności, w wyniku czego A. P. doznała obrażeń ciała m.in. w postaci krwiaka podtwardówkowego nad lewą półkulą mózgu, z uciskiem na mózg, wymagającego pilnej interwencji neurochirurgicznej, stanowiący ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, przy czym czynu tego dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowody przedstawione i omówione na stronach 1-6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wraz z rekonstrukcją stanu faktycznego.

k. 258-260v

2.

K. D. (1)

Przed popełnieniem przypisanego wyżej przestępstwa, oskarżony K. D. (1) nie był karany, natomiast obowiązywał wówczas prawomocny wyrok Sądu rejonowego w Strzelinie z dnia 3 marca 2021r. sygn. akt II K – 14/21, którym warunkowo umorzono wobec niego postępowania karne o czyn z art. 178a § 1 k.k., popełniony w dniu 31 grudnia 2020r., na okres jednego roku próby, z orzeczeniem zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku oraz świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1.000 złotych.

Następnie w tej sprawie podjęto warunkowo umorzone postępowanie i wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 26 stycznia 2022r. sygn. akt II K – 382/21 K. D. (1) został skazany, za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby oraz orzeczeniem zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat i świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5.000 złotych.

Ponadto, wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 10 czerwca 2021r. sygn. akt II K – 129/21 K. D. (1) został skazany, za przestępstwo z art. 244 k.k., na karę 120 stawek dziennych grzywny, przy określeniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 złotych, a także orzeczeniem zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat.

Oskarżony K. D. (1) ma 49 lat. Jest rozwiedziony i ma troje dorosłych dzieci. Ukończył szkołę podstawową specjalną, nie opanował podstawowych technik i umiejętności szkolnych (czytanie i pisanie), ma zaburzenia mowy (jąkanie się). Nie zdobył zawodu, natomiast od wielu lat jest zatrudniony jako trakowy w Tartaku w D., gdzie zyskał bardzo pozytywną opinię pracodawcy, jako pracownik sumienny, rzetelny, pracowity i uczynny. Do pracy przychodził trzeźwy. Mieszka samotnie w N. w doku kilkurodzinnym, należącym do Zarządu Gospodarki Komunalnej. Nie ma majątku. Ma pozytywną opinię w miejscu zamieszkania jako osoba spokojna, pracowita i sumienna. Sąsiedzi wskazali, że nie nadużywał alkoholu.

Sąsiedzi wielokrotnie bezskuteczni ostrzegali oskarżonego przed związkiem z pokrzywdzoną A. P., jako osobą uzależniona od alkoholu i prowadzącą pasożytniczy tryb życia. Pokrzywdzona A. P. była wielokrotnie karana i wielokrotnie osadzona w zakładach karnych. Ostatnio opuściła zakład karny w K. w dniu 30 sierpnia 2020r.

Podczas osadzenia w zakładzie karnym pokrzywdzona A. P. otrzymywała od K. D. (1) wsparcie, gdyż przysyłał jej paczki i pieniądze.

Oskarżony K. D. (1) wykazuje objawy upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim. Nie cierpi na chorobę psychiczną w sensie psychozy, nie stwierdzono też innych zakłóceń czynności psychicznych. W chwili popełnienia czynu oskarżony nie mógł w pełni rozpoznać jego znaczenia i pokierować swoim postępowaniem, zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona w warunkach art. 31 § 2 k.k.

Badanie sądowo-psychologiczne potwierdziło, że oskarżony K. D. (1) zorientowany w miejscu, czasie i co do własnej osoby. W zachowaniu współpracujący, podejmujący kontakt werbalny i wzrokowy. Nie podejmuje zachowań agresywnych, motywowanych urojeniowo. Dominuje skupianie się na realizacji własnych potrzeb.

Możliwości intelektualne oskarżonego K. D. (1) kształtują się na poziomie niepełnosprawności intelektualnej w stopniu lekkim. Funkcjonowanie poznawcze zaburzone na tle organicznym w zakresie uwagi, pamięci, mowy a przede wszystkim w zakresie myślenia problemowego i wnioskowania. Zmiany na tle organicznym warunkują również niekorzystne funkcjonowanie w zakresie samokontroli, modyfikacji zachowań. Powierzchowność w ocenach i sądach powoduje ograniczenia w zakresie rozumienia konsekwencji podejmowanych działań, realistycznej oceny własnej osoby, otoczenia i relacji miedzy nimi. Zaburzona analiza sytuacji. Brak możliwości skutecznej obrony.

Zalecane byłoby pogłębienie diagnostyki neurologicznej w celu określenia jednoznacznego określenia charakteru trudności oraz wskazania form pomocy terapeutycznej.

Podczas tymczasowego aresztowania w okresie od 1 czerwca 2021r. do 13 września 2021r. oskarżony K. D. (1) zyskał pozytywną opinię z Aresztu Śledczego w D.. Przestrzegał zasad regulaminowych oraz porządku wewnętrznego jednostki penitencjarnej, nie sprawiał problemów wychowawczych. Wobec przełożonych przyjmował postawę regulaminową, układał poprawne relacje z innymi osadzonymi i nie odnotowano konfliktów z jego udziałem. Nie przejawiał zachowań agresywnych i autoagresywnych. Nie był karany dyscyplinarnie i nagradzany regulaminowo. Nie deklarował przynależności do podkultury przestępczej i dystansował się od jej negatywnych przejawów. Deklarował krytyczny stosunek do zarzutu.

zapytania o karalność

odpisy wyroków

k. 151, 278

k. 290, 291, 292

dane osobowe

wywiad środowiskowy

k. 33

k. 122-123

dane z systemu NOE-SAD o pobytach pokrzywdzonej A. P. w zakładach karnych

k. 280-289

opinia sądowo-psychologiczna

opinia sądowo-psychiatryczna

k. 127

k. 166

opinia o oskarżonym z Aresztu Śledczego w D.

k. 279

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. D. (1)

Domaganie się uznania, że Sąd Okręgowy pominął istotne okoliczności obciążające, takie jak: stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, a ściślej rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, a także prawidłowa ocena motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, a nadto potrzeba zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania kary na oskarżonego oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które to okoliczności winny skutkować orzeczeniem kary w wymiarze 7 lat pozbawienia wolności.

Dowody przedstawione i omówione na stronach 1-6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wraz z rekonstrukcją stanu faktycznego.

k. 258-260v

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Należało w pełni zaakceptować rekonstrukcję stanu faktycznego przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu na stronach 1-6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku (k. 258-260v) wraz z powołanymi tam dowodami pozwalającymi na rekonstrukcję tego stanu faktycznego.

Były to w szczególności wymienione tam zeznania świadków: Ł. M. (k. 5), E. M. (k. 7, 226v-227), W. O. (k. 10-11, 238v) i A. P. (k. 73-76, 161-162, 225v-226), uzupełnione wyjaśnieniami oskarżonego K. D. (1) (k. 25-26, 33-36, 46, 224-225), a także wynikami śledczych oględzin miejsca przestępstwa (k. 135-149), analizą nagrania przez K. D. (1) wezwania karetki pogotowia wraz z protokołem oględzin płyty (k. 63, 159-160), wynikami oględzin ciała A. P. wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 66-68, 83, 84-95), dokumentacją medyczną z leczenia pokrzywdzonej A. P. (k. 100) oraz opiniami sądowo- lekarskimi (k. 57, 132, 236v-237).

Podstawę ustaleń faktycznych dawały także dowody w postaci: protokołu zatrzymania K. D. (k. 18), postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania (k. 47-48), dane o oskarżonym (k. 33), wywiad środowiskowy dot. K. D. (k. 122-123), opinia sądowo-psychologiczna (k. 127), opinia sądowo- psychiatryczna (k. 166) dane o karalności oskarżonego (k. 151, 278, 290, 291, 292), opinia o oskarżonym z Aresztu Śledczego w D. (k. 279), jak również dane z systemu NOE-SAD o pobytach pokrzywdzonej A. P. w zakładach karnych (k. 280-289).

Należało także w pełni zaakceptować ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego K. D. (1) (k. 25-26, 33-36, 46, 224-225) na tle pozostałych przedstawionych wyżej dowodów.

Wobec obrażeń doznanych przez pokrzywdzoną A. P. wpływających na niemożność zapamiętania wszystkich szczegółów zdarzenia i odtworzenia ich w złożonych przez nią zeznaniach (k. 73-76, 161-162, 225v-226), najbardziej istotne dla rekonstrukcji stanu faktycznego były zeznania świadków: Ł. M. (k. 5), E. M. (k. 7, 226v-227) i W. O. (k. 10-11, 238v) i uzupełnione wyjaśnieniami oskarżonego K. D. (1) (k. 25-26, 33-36, 46, 224-225), a także wynikami śledczych oględzin miejsca przestępstwa (k. 135-149), analizą nagrania przez K. D. (1) wezwania karetki pogotowia wraz z protokołem oględzin płyty (k. 63, 159-160), wynikami oględzin ciała A. P. wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 66-68, 83, 84-95), dokumentacją medyczną z leczenia pokrzywdzonej A. P. (k. 100) oraz opiniami sądowo- lekarskimi (k. 57, 132, 236v-237).

Wskazane dowody jednoznacznie potwierdziły popełnienie przez oskarżonego K. D. (1) przestępstwa z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. 148 § 1 k.k., przypisanego w punkcie I części rozstrzygającej (opisanego w części wstępnej), polegającego na tym, że w dniu 28 maja 2021r. w S. działając w zamiarze ewentualnym spowodowania u A. P. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, wielokrotnie uderzył ją rękami po głowie, aż do utraty przez nią przytomności, w wyniku czego A. P. doznała obrażeń ciała m.in. w postaci krwiaka podtwardówkowego nad lewą półkulą mózgu, z uciskiem na mózg, wymagającego pilnej interwencji neurochirurgicznej, stanowiący ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, przy czym czynu tego dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Opinia sądowo-psychologiczna (k. 127) i opinia sądowo- psychiatryczna (k. 166) potwierdziły jednoznacznie działanie oskarżonego K. D. (1) w stanie znacznie organicznej poczytalności po myśli art. 31 § 2 k.k.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1) (k. 25-26, 33-36, 46, 224-225) były wiarygodne w zakresie opisywanego pobicia pokrzywdzonej, prowadzącego do skutku z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.

Wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1) oraz analiza nagrania przez K. D. (1) wezwania karetki pogotowia wraz z protokołem oględzin płyty (k. 63, 159-160), nie wskazują na celowe unikanie przez niego odpowiedzialności karnej, lecz są konsekwencja stanu psychicznego oskarżonego i niemożnością obiektywnej analizy, do jakich skutków doprowadziło pobicie pokrzywdzonej, choć powinien i mógł przewidzieć skutek z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut apelacji Prokuratora Rejonowego w Strzelinie

1.

Zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu K. D. (1) kary w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy stopień winy oskarżonego oraz stopień społeczne szkodliwości czynu, a ściślej rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, a także prawidłowa ocena motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, a nadto potrzeba zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania kary na oskarżonego oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za orzeczeniem karym surowszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I. Odnosząc się do apelacji Prokuratora Rejonowego w Strzelinie należy zdecydowanie odrzucić zarzuty o rażącej niewspółmierności kary 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, po zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary.

W pierwszej kolejności należy zważyć na to, że w swojej apelacji prokurator przedstawił jako okoliczności obciążające, właśnie okoliczności odnoszące się do ustawowych znamion przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., co nie było w prawidłowe. Okoliczności te, zostały już bowiem uwzględnione przez ustawodawcę w rozmiarze sankcji karnej za te przestępstwa.

Ustawowe zagrożenie sankcją karną za wymienione przestępstwa odzwierciedlało ustalony przez ustawodawcę stopień karygodności tej kategorii czynów zabronionych, a zatem wyrażało zatem abstrakcyjne przekonanie ustawodawcy o granicach społecznej szkodliwości danego przestępstwa, nagminności tego rodzaju przestępstw oraz względach prewencyjnych w zakresie zapobiegania przestępstw i względach na społeczne oddziaływania kar przez ustanowienie odpowiednio wysokiej sankcji karnej. Z tych powodów nie można było traktować, jako obciążających, okoliczności podniesionych w uzasadnieniu apelacji prokuratora odnoszących się do ustawowych znamion przestępstwa, a mianowicie tego, że „ oskarżony dopuścił się czynu drastycznego, uderzającego w najważniejsze dobro chronione prawem jakim jest zdrowie i życie człowieka. Jego działania skutkowały chorobą realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonej. W tym miejscu zgodzić się należy z Sądem a quo, że stopień społecznej szkodliwości czynu był wysoki. Jednakże wymierzona kara nie koreluje z wysokim stopniem społecznej szkodliwości” (cytat z apelacji prokuratora).

Te elementy przestępstw stanowiły ich istotę, a bez akceptacji ustawowych znamion przestępstwa (akceptowania wyszukiwania miejsc przestępstw i sposobu ich dokonania, z zamiarem bezpośrednim) nie byłoby w ogóle mowy o realizacji ich ustawowych znamion).

Jak słusznie wskazywano w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, „ okoliczności należące do znamion danego przestępstwa nie mogą być w zasadzie traktowane jako okoliczności wpływające na zaostrzenie lub złagodzenie kary. Okoliczności te mogą być jednak traktowane jako wpływające na wymiar kary wtedy, gdy w rachubę wchodzą okoliczności podlegające stopniowaniu co do ich nasilenia (np. stopień nietrzeźwości), jakości (np. stopień spowodowanego kalectwa) lub nagromadzenia. W wypadku skazania za przestępstwo na podstawie dwóch lub więcej zbiegających się przepisów okoliczności stanowiące znamiona przestępstw określonych w tych przepisach mogą być uznane za obciążające, z wyłączeniem tych, które mieszczą się w przepisie, na którego podstawie wymierzono karę" (wyrok SN z 18 grudnia 1974 r., sygn. V KR - 341/74, OSNKW 1975, Nr 2, poz. 25).

Na tę kwestię zwracał także wielokrotnie uwagę Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, wywodząc, że okoliczności, które stanowią znamiona czynu zabronionego przez ustawę karną i zostały już uwzględnione przez ustawodawcę przy zakreślaniu granic ustawowego zagrożenia (sankcji karnej), nie mogą być traktowane dodatkowo jako okoliczności wpływające na wymiar kary w ramach tej właśnie sankcji, chyba że podlegają stopniowaniu co do nasilenia lub jakości (por. wyrok SA we Wrocławiu z 9 maja 2012 r., sygn. II AKa - 112/12, LEX nr 1164207 oraz wyrok SA we Wrocławiu z 14 października 2005 r., sygn. II AKa - 256/05, OSA 2006, z. 2, poz. 7).

Orzekając karę, Sąd Okręgowy we Wrocławiu respektował granice ustawowego zagrożenia karą za przypisane przestępstwo, uznając, że należy zastosować nadzwyczajne jej złagodzenie, wymierzając tę karę właśnie poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

II. Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary sformułowanego w apelacji prokuratora, a następnie rozwiniętego w uzasadnieniu apelacji, należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że wielokrotnie zwracano uwagę w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych, jaki kryteria muszą być spełnione, aby uznać karę za rażąco niewspółmierną. W wyroku Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 9 stycznia 1973r., sygn. V KRN – 474/72 stwierdzono, że „ rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo” (OSNKW 1973, nr 6, poz. 76).

Z kolei, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia z dnia 30 maja 2003r. sygn. II AKa – 163/03 dał wyraz temu, że „ nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną” (OSA 2003, z. 11, poz. 113).

III. Chociaż w swojej apelacji Prokurator Rejonowy w Strzelinie podkreślał, że Sąd I instancji rzekomo nie wskazał argumentów, które przemawiają za przyjęciem, że stopień winy oskarżonego uzasadnia zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, a z uzasadnienia wyroku rzekomo wynika, że jedyną przesłanką do umniejszenia stopnia winy oskarżonego uzasadniającą zastosowanie tej instytucji jest znacznie ograniczona poczytalność (art. 31 § 2 k.k.), to jednak obiektywnie trzeba przyznać, że autor apelacji nie w pełni przedstawił motywy Sądu Okręgowego we Wrocławiu w tym zakresie, popadając zresztą w sprzeczność w treści swojej apelacji.

W dalszej części apelacji, oskarżyciel publiczny stwierdził bowiem co następuje: „ Uzasadniając wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd wskazał na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu wynikający z rodzaju i charakteru naruszonego dobra prawnego. Zdaniem Sądu działania oskarżonego były skierowane przeciwko zdrowiu, a ich wynikiem było spowodowanie u pokrzywdzonej obrażeń ciała w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Ponadto Sąd uwypuklił okoliczności łagodzące, za które przyjął: sylwetkę osobową oskarżonego, który nie był dotychczas karany sądownie i posiada w miejscu zamieszkania i pracy dobrą opinię; zachowanie się oskarżonego bezpośrednio po popełnieniu czynu zabronionego, a polegające na udzieleniu pomocy pokrzywdzonej; przyznanie się do winy i sprawstwa; współpracę z organami ścigania, a także okazaną skruchę. Sąd a quo wskazał, że zachowanie oskarżonego przed i po popełnieniu przestępstwa, jego cechy osobowościowe, pozytywna opinia środowiskowa, a przede wszystkim działanie w warunkach art. 31 § 2 k.k. uzasadniają zastosowanie wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary. W ocenie Sądu orzeczona kara nie przekracza stopnia winy, uwzględnia społeczną szkodliwość czynu, a także oddziałuje wychowawczo na oskarżonego. Uzasadnienie wymierzonej oskarżonemu kary, a w tym zdecydowania się na zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary jest lakoniczne i nie przedstawia realnych argumentów przemawiających za tym, że stopień winy jest na tyle niski, że uzasadnia zastosowanie względem oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary (…) Sąd w niniejszym postępowaniu przyznał większą wartość okolicznościom korzystnym dla oskarżonego. Dotyczą one jedynie osoby oskarżonego i jego zachowania przed i po popełnieniu przestępstwa. Wszelkie zaś okoliczności dotyczące samego czynu i postępowania oskarżonego tempore criminis zostały spłaszczone z uwagi na jego znacznie ograniczoną poczytalność . Sąd nie zestawił prawidłowo stopnia winy oskarżonego z wysokim stopniem społecznej szkodliwości czynu przez niego popełnionego. Sąd uznał, że tak niska kara za czyn o tak dużym negatywnym ładunku kryminalnym będzie adekwatna i zadziała wychowawczo na oskarżonego. Nadto Sąd w żaden sposób nie odniósł się do istotnej funkcji kary jaką jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Kara powinna jawić się także w oczach społeczeństwa jako sprawiedliwa odpłata za czyn popełniony przez sprawę, który uderza nie tylko w dobra samego pokrzywdzonego, jak i całego społeczeństwa, gdyż w narusza podstawowe normy prawne i moralne, a także godzi w porządek i spokój publiczny. Adekwatna i stanowcza reakcja wymiaru sprawiedliwości na działania sprawców przestępstw jawi się jako konieczny element kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. (…) W tym miejscu nie sposób nie wskazać na to, że nawet przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, orzeczona przez Sąd kara jest rażąco niewspółmierna. K. D. (1) dopuścił się czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. Zagrożenie czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. oscyluje w granicach od 3 lat do 15. Zgodnie z przyjętym już w kwalifikacji aktu oskarżenia znacznym ograniczeniem poczytalności, o którym mowa w art. 31 § 2 k.k. sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Zgodnie z art. 60 § 1 k.k. sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary m.in. w wypadkach przewidzianych w ustawie. Bez wątpienia art. 31 § 2 k.k. jest podstawą zawartą w powyższym przepisie. Zestawiając przyjęta kwalifikację z zasadami wymierzenia kary nadzwyczajnie złagodzonej, należy wskazać, że zgodnie z art. 60 § 6 pkt 2 k.k. jeżeli czyn stanowi zbrodnię niezagrożoną karą co najmniej 25 lat pozbawienia wolności, sąd wymierza karę pozbawienia wolności poniżej dolnego ustawowego zagrożenia, nie niższą jednak od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Przenosząc o na kanwę niniejszej sprawy, Sąd mógł orzec karę w granicach od 1 roku do 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności (jako kara nadzwyczajnie złagodzona) lub od 3 lat do 15 lat pozbawienia wolności (bez uwzględniania nadzwyczajnego złagodzenia). Oznacza to, że przyjmując zasadność zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary Sąd mógł wymierzyć karę od 1 roku do 2 lat i 11 miesięcy pobawienia wolności. Zastosowana kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności co prawda mieści się w granicach, lecz w zestawieniu z charakterem czynu i wysokim ładunkiem społecznej szkodliwości nie jest do pogodzenia nawet przy hipotetycznym założeniu zasadności nadzwyczajnego złagodzenia kary. Fakultatywny charakter nadzwyczajnego złagodzenia kary nie oznacza dowolności, Sąd powinien opierać się na rzeczywistych przesłankach i wskazać je w uzasadnieniu wyroku. Tego w niniejszej sprawie nie uczyniono. Okoliczności dotyczące osoby oskarżonego, tj. jego dobra opinia i zachowanie polegające na wezwaniu karetki nie mogą przykryć okoliczności związanych z samym czynem, tj. charakter czynu, naruszone dobro, osoba pokrzywdzonej, sposób działania sprawcy, jego motywacja i skutek, który spowodował swoim zachowaniem. Te okoliczności w zestawieniu z okolicznością umniejszającą winę uzasadniają orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze kilkukrotnie przekraczającym orzeczoną przez Sąd karę. Różnica pomiędzy karą, o którą wnosił oskarżyciel a karą orzeczoną wynosi 5 lat i 6 miesięcy. Jawi się ona jako rażąca, gdyż na pierwszy rzut oka można zauważyć jej dysproporcję i niezasadność zastosowania kary tak rażąco niskiej” (cytaty z apelacji prokuratora, podkreśl. SA).

Nie było zatem prawdziwe powoływanie się wyłącznie na przesłankę z art. 31§2 k.k., gdyż Sąd Okręgowy we Wrocławiu rzetelnie odniósł się także do innych przesłanek, nakazujących rozważenie (i ostatecznie zastosowanie) nadzwyczajnego złagodzenia kary. Należy przy tym jasno stwierdzić, że świadczyło to właśnie o rzetelności i odpowiedzialności Sądu I instancji w procesie wymierzenia sprawiedliwej kary, gdyż – wbrew apelacji prokuratora – już sam fakt działania oskarżonego w warunkach znacznie ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postepowaniem, dawał podstawę do zastosowania dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary po myśli art. 31§2 k.k. Oczywiście, orzeczenie nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 31 §2 k.k. miało charakter fakultatywny, jednak wyłącznie zaistnienie warunków znacznie ograniczonej poczytalności dawało podstawę do orzeczenia kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

IV. Nie była ta przy tym kwestia niebagatelna, gdyż znacznie ograniczona zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem (art. 31§2 k.k.) przez oskarżonego K. D. (1) nie miała charakteru zawinionego przez niego, lecz wynikała z jego stanu rozwoju umysłowego, na które w znacznej mierze nie miał żadnego wpływu.

Oskarżony K. D. (1) wykazuje objawy upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim. Nie cierpi na chorobę psychiczną w sensie psychozy, nie stwierdzono też innych zakłóceń czynności psychicznych. W chwili popełnienia czynu oskarżony nie mógł w pełni rozpoznać jego znaczenia i pokierować swoim postępowaniem, zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona w warunkach art. 31 § 2 k.k. Badania przez biegłych lekarzy psychiatrów (k. 166) oraz psychologa (k. 127) wskazało jasno, że oskarżony K. D. (1) jest nie w pełni sprawny intelektualnie. Możliwości intelektualne oskarżonego K. D. (1) kształtują się na poziomie niepełnosprawności intelektualnej w stopniu lekkim. Funkcjonowanie poznawcze zaburzone na tle organicznym w zakresie uwagi, pamięci, mowy, a przede wszystkim w zakresie myślenia problemowego i wnioskowania. Zmiany na tle organicznym warunkują również niekorzystne funkcjonowanie w zakresie samokontroli, modyfikacji zachowań. Powierzchowność w ocenach i sądach powoduje ograniczenia w zakresie rozumienia konsekwencji podejmowanych działań, realistycznej oceny własnej osoby, otoczenia i relacji miedzy nimi. Oskarżonego K. D. (1) cechuje zaburzona analiza sytuacji i brak możliwości skutecznej obrony. Wykazuje objawy upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim. Nie cierpi na chorobę psychiczną w sensie psychozy, nie stwierdzono też innych zakłóceń czynności psychicznych. W chwili popełnienia czynu oskarżony nie mógł w pełni rozpoznać jego znaczenia i pokierować swoim postępowaniem, zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona w warunkach art. 31 § 2 k.k.

Taki stan lekkiego upośledzenia umysłowego oskarżonego K. D. (1), w połączeniu z zaburzonymi na tle organicznym zaburzonymi funkcjami w zakresie uwagi, pamięci, mowy, a przede wszystkim w zakresie myślenia problemowego i wnioskowania, samokontroli, modyfikacji zachowań oraz ograniczenia w zakresie rozumienia konsekwencji podejmowanych działań, realistycznej oceny własnej osoby, otoczenia i relacji miedzy nimi, jak również zaburzoną analiza sytuacji, było istotą uznania, że nawet najłagodniejsza kara, w ramach granic ustawowego zagrożenia za przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., byłaby kara rażąco niewspółmierna (zbyt surową), a prze to niesprawiedliwą.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu uwzględnił, w ramach oceny podstaw zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, także inne istotne okoliczności łagodzące, niesłusznie pomijane lub bagatelizowane przez oskarżyciela publicznego w kierowanej apelacji, a mianowicie:

1)  niewątpliwe sprowokowanie zdarzenia przez pokrzywdzona A. P., która prowadziła pasożytniczy i nieakceptowalny społecznie tryb życia (nie pracując, nadużywając notorycznie alkoholu, będą wielokrotnie karaną i osadzona w zakładach karnych – k. 280-289), a mimo tych doświadczeń niezmieniającą swojego trybu życia), a tuż przed zdarzeniem zamiast poczynić opłaty za mieszkanie ze środków finansowych otrzymanych przez oskarżonego K. D. (1), przeznaczyła je na alkohol spożywany ze znajomymi;

2)  niewątpliwe sprowokowanie zdarzenia przez pokrzywdzona A. P., która zamiast przyjąć wymówki oskarżonego K. D. (1), że przepiła pieniądze przeznaczone na opłaty mieszkaniowe, wulgarnie i lekceważąco odniosła się do niego;

3)  zachowanie oskarżonego K. D. (1) bezpośrednio po popełnieniu czynu (oskarżony przystąpił do udzielenia pomocy pokrzywdzonej, wezwał pogotowie ratunkowe, nie ukrywał swojej tożsamości, co potwierdza analiza nagrania przez K. D. (1) wezwania karetki pogotowia wraz z protokołem oględzin płyty – k. 63, 159-160). Nie można przy tym traktować jednoznacznie obciążająco wypowiedzi oskarżonego K. D. (1) o tym, że pokrzywdzona ma atak padaczki, gdyż ze względu na opisane szeroko wyżej zaburzenia organiczne i lekkie upośledzenie umysłowe, oskarżony mógł nie mieć pełnej świadomości tego, jakie skutki spowodowało pobicie pokrzywdzonej, choć skutki te powinien i mógł przewidzieć. Takie zachowanie nie świadczy o zamiarze uniknięcia odpowiedzialności karnej, natomiast jednoznacznie i obiektywnie można stwierdzić, że uchroniło pokrzywdzoną przed poważniejszymi skutkami zdarzenia, a nawet uratowało jej życie;

4)  przyznanie się oskarżonego K. D. (1) do winy i sprawstwa, współpraca z organami ścigania na etapie śledztwa, a także prawdziwa skrucha okazana, zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak również na rozprawie głównej i apelacyjnej (k. 25-26, 33-36, 46, 224-225);

5)  właściwości i warunki osobiste oskarżonego K. D. (1), który przed popełnieniem przypisanego przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. nie był uprzednio karany (k. 151, 278, 290, 291, 292), miał pozytywną opinię z miejsca pracy i zamieszkania (por. wywiad środowiskowy – k. 122-123), a także wykazuje mankamenty intelektualne omówione szeroko wcześniej, wynikające z wniosków opinii sądowo-psychologicznej (k. 127) i opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 166);

6)  nieznana Sądowi I instancji, lecz potwierdzająca wnioski o potrzebie zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, pozytywna opinia o oskarżonym z Aresztu Śledczego w D. (k. 279), wskazująca, że podczas kilkumiesięcznego tymczasowego aresztowania zostały osiągnięte istotne cele resocjalizacyjne i readaptacyjne.

Nie można zatem zgodzić się z zarzutami apelacji Prokuratora Rejonowego w Strzelinie, że Sąd Okręgowy we Wrocławiu dopuścił się rażącej niewspółmierności wymierzając oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. W wypadku oskarżonego K. D. (1) kara w tej postaci, niewątpliwie poprzedzona słusznym i znajdującym podstawę prawną zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. oraz art. 60 § 1 i § 6 pkt 2 k.k., nie razi jednak nadmierną łagodnością i w pełni realizuje cele kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd Okręgowy we Wrocławiu wymierzył karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 k.k.). Wymierzając karę, Sąd I instancji uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a także zachowanie się pokrzywdzonego (art. 53 § 2 k.k.).

Niewątpliwie, prokurator we wniesionej przez siebie apelacji oraz podczas przemówienia na rozprawie apelacyjnej, podniósł szereg okoliczności rozumianych przez siebie jako obciążające, jednak mimo tego szereg wskazanych wyżej okoliczności przemawiało za potrzebą wymierzenia oskarżonemu kary w takiej postaci, jaką przyjął Sąd I instancji.

Wśród okoliczności obciążających dominował wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wyrażający się zarówno w okolicznościach przedmiotowych czynu (rodzaju naruszonego dobra prawnego, sposobu działania oskarżonego, rozmiaru krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonej, a z drugiej strony jej prowokacyjnego zachowania oraz działania K. D. (1) dla ratowania życia i zdrowia A. P.), a także okolicznościach podmiotowych czynu (działaniu umyślnie, z zamiarem ewentualnym, jednak w zdenerwowaniu podyktowanym prowokacyjnym zachowaniem i wypowiedziami pokrzywdzonej).

Mimo dotychczasowej karalności, wobec bardzo pozytywnych opinii z miejsc pracy i zamieszkania (por. wywiad środowiskowy – k. 122-123), a także nieznanej Sądowi I instancji, lecz potwierdzającej wnioski o potrzebie zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, pozytywnej opinii o oskarżonym z Aresztu Śledczego w D. (k. 279), wskazującej, że podczas kilkumiesięcznego tymczasowego aresztowania zostały osiągnięte istotne cele resocjalizacyjne i readaptacyjne, nie można absolutnie mówić o tym,, że oskarżony jest osobą zdemoralizowaną i wymaga długoletniej kary 7 lat pozbawienia wolności, której wymierzenia domagał się prokurator w apelacji. W obliczu mankamentów intelektualnych wynikające z wniosków opinii sądowo-psychologicznej (k. 127) i opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 166), taka kara byłaby wręcz niehumanitarna i nie pozwalałyby na skuteczne osiągnięte celów prewencji szczególnej i ogólnej.

Reasumując należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy we Wrocławiu słusznie uznał, że z uwagi na charakter popełnionego przestępstwa, kara 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, poprzedzona słusznym i znajdującym podstawę prawną zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. oraz art. 60 § 1 i § 6 pkt 2 k.k., jest karą współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Oczywiście, jej rozmiar ma ścisły związek z tym, że Sąd I instancji widział możliwość wykonania tej kary w systemie dozoru elektronicznego, co także akceptuje Sąd Apelacyjny. Wspomniana kara spełni swe cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, a także nie będzie sprzeczna ze społecznym rozumieniem zbrodni, winy i sprawiedliwej odpłaty, zwłaszcza gdy rozważy się podłoże zdarzenia, znajdujące swoje źródło w prowokacyjnych zachowaniach pokrzywdzonej, prowadzącej pasożytniczy i nieakceptowalny społecznie tryb życia.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu, za zarzucony czyn na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.k., kary 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek apelacji Prokuratora Rejonowego w Strzelinie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu, za zarzucony czyn na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.k., kary 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności, był całkowicie bezzasadny, zaś argumenty przemawiające za nieuwzględnieniem apelacji prokuratora przedstawiono wyczerpująco we wcześniejszym fragmencie niniejszego uzasadnienia. Wymierzona kara 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, poprzedzona słusznym i znajdującym podstawę prawną zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. oraz art. 60 § 1 i § 6 pkt 2 k.k., jest karą współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Wymierzona kara jest współmierna, sprawiedliwa i humanitarna, a także uwzględnia całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych czynu sprawcy, stopień winy, jego właściwości i warunki osobiste oraz postawę procesową i zachowanie K. D. (1) po przestępstwie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego K. D. (1).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Należało w pełni zaakceptować rekonstrukcję stanu faktycznego przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu na stronach 1-6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wraz z powołanymi tam dowodami pozwalającymi na rekonstrukcję tego stanu faktycznego (k. 258-260v).

Należało także w pełni zaakceptować ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego K. D. (1) na tle pozostałego materiału dowodowego zaprezentowaną przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a także wnioski Sądu I instancji co do potrzeby orzeczenia kary 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, po słusznym i znajdującym podstawę prawną zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. oraz art. 60 § 1 i § 6 pkt 2 k.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

⚫

istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

⚫

tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

⚫

błędnej kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

⚫

a także niestwierdzenia z powodów opisanych wyżej nietrafności podniesionych w apelacjach zarzutów (art. 438 § 1 pkt 4 k.p.k.).

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie zachodziły okoliczności z art. 439 k.p.k.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie zachodziły okoliczności z art. 437 § 2 k.p.k. nakazujące uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także nie zachodziła konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie zachodziły okoliczności z art. 437 § 2 k.p.k. nakazujące uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie zachodziły okoliczności z art. 454 § 1 k.p.k. nakazujące uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z powodu ograniczeń ne peius.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie zachodziły okoliczności z art. 437 § 2 k.p.k. nakazujące uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Dlatego nie formułowano zapatrywań prawnych i wskazań co do dalszego postępowania.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz.U. z 2020r. poz. 1651) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. W. 738 złotych, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym, a także 68,54 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu na czynności procesowe w toku postępowania odwoławczego.

Wysokość wynagrodzenia adwokackiego ustalono w oparciu o przepisy § 17 ust. 2 pkt 5 i § 4 ust. 1-3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2019r. poz. 18).

III.

W oparciu o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 635 k.p.k. oraz art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zwolniono oskarżonego K. D. (1) od należnych Skarbowi Państwa kosztów postępowania odwoławczego, w tym od opłaty za drugą instancję, obciążając Skarb Państwa wydatkami poniesionymi w tym postępowaniu.

Przy wspomnianym orzeczeniu wzięto zasady słuszności w związku z zakresem uwzględnionych środków odwoławczych, a także stan majątkowy, rodzinny i osobisty oskarżonego, uznając, że poniesienie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przekracza jego możliwości i nie może ich ponieść bez uszczerbku dla siebie i rodziny.

7.  PODPISY SĘDZIÓW