Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 291/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 26 czerwca 2021 roku w sprawie III K 276/20 dotyczący B. W. (2), oskarżonego o to, że:

IV. w dniu 20 maja 2020 r. przy ul. (...) we W., działając wspólnie i w porozumieniu z K. K., stosował przemoc wobec Obywateli Ukrainy w osobach L. K. oraz D. K., w ten sposób, iż brał udział w ich pobiciu w trakcie którego, uderzył L. K. w klatkę piersiową skradzionym jej wcześniej kwiatem doniczkowym oraz chcąc utrzymać się w jego posiadaniu, uderzał ją rękami po twarzy w wyniku czego upadła na ziemię, uderzając głową o chodnik, narażając ją na średni uszczerbek na zdrowiu w myśl art. 157§1kk, czym spowodował u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia nadgarstka prawego, nadłamania kości czworobocznej większej prawej, obrzęku nosa i wargi górnej oraz krwiaka z otarciem za uchem lewym, które naruszyły czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni oraz uderzał D. K. pięściami i kopał po całym ciele, przewracając go na ziemię, narażając go na ciężki uszczerbek na zdrowiu w myśl art.156§1kk, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci krwiaka okularowego lewostronnego, złamania obu kości nosowych bez istotnych przemieszczeń odłamów, stłuczenia stawu obojczykowo – barkowego prawego i podudzia prawego z otarciem naskórka na podudziu prawym, które naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni a nadto publicznie znieważył L. K. oraz D. K. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe i wulgarne, nawiązującymi do ich ukraińskiego pochodzenia, przy czym czynu tego dopuścił się z powodu ich przynależności narodowej oraz w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 KK, w ciągu 5 lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście z dnia 15 września 2014 r. sygn. V K 185/14 za umyślne przestępstwo podobne, za które był już skazany,

tj. o czyn z art. 119 § 1 kk, art. 158 § 1 kk, art. 157 § 1 kk, art. 157 § 2 kk, art. 257 kk, art. 281 kk, w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk

V. w dniu 20 maja 2020 r. przy ul. (...) we W., działając wspólnie i w porozumieniu z K. K., dokonał uszkodzenia mienia w Hostelu (...) poprzez połamanie czajnika elektrycznego nieustalonej marki o wartości 100 zł, zniszczenie kuchenki mikrofalowej nieustalonej marki o wartości 300 zł, rozsypanie kawy marki S. o wartości 100 zł powodując jej niezdatność do spożycia, podarcie obrazu mapy o rozmiarach 100 cm na 140 cm o wartości 450 zł, połamanie tablicy korkowej o wartości 20 zł, zabrudzenie elewacji hostelu poprzez oddanie na nią moczu, powodując straty w wysokości 1170 PLN na szkodę M. G. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 KK, w ciągu 5 lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście z dnia 15 września 2014 r. sygn. V K 185/14 za umyślne przestępstwo podobne, za które był już skazany,

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VI. w dniu 20 maja 2020 r. we W. przy ul. (...), znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariuszy Policji M. G. (2), W. W. (2), K. S. oraz M. D. a także groził im pozbawieniem życia w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci dokonania jego zatrzymania, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 KK, w ciągu 5 lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście z dnia 15 września 2014 r. sygn. V K 185/14 za umyślne przestępstwo podobne, za które był już skazany,

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk i art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk

Sąd ten wobec B. W. (2) orzekł, że :

V. oskarżonego B. W. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku, przy czym przyjmuje, iż podstawą przypisania działania oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa jest wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieście z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. akt V K 1530/12, gdzie został on skazany za czyn z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, objęty następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście z dnia 15 września 2014 r. sygn. V K 185/14, gdzie orzeczono wobec niego karę łączną, którą odbył w okresie od 30 lipca 2012 r. do 15 sierpnia 2017 r., to jest za winnego popełnienia przestępstwa z art. 119 § 1 kk, art. 158 § 1 kk, art. 157 § 1 kk, art. 157 § 2 kk, art. 257 kk, art. 281 kk, w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 281 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. oskarżonego B. W. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. V części wstępnej wyroku, przy czym przyjmuje, iż podstawą działania oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa jest wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieście z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. akt V K 1530/12, gdzie został on skazany za czyn z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, objęty następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście z dnia 15 września 2014 r. sygn. V K 185/14, gdzie orzeczono wobec niego karę łączną, którą odbył w okresie od 30 lipca 2012 r. do 15 sierpnia 2017 r., to jest za winnego popełnienia przestępstwa z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII. oskarżonego B. W. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. VI części wstępnej wyroku, przy czym przyjmuje, iż podstawą działania oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa jest wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieście z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. akt V K 1530/12, gdzie został on skazany za czyn z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, objęty następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście z dnia 15 września 2014 r. sygn. V K 185/14, gdzie orzeczono wobec niego karę łączną, którą odbył w okresie od 30 lipca 2012 r. do 15 sierpnia 2017 r., to jest za winnego popełnienia przestępstwa z art. 226 § 1 kk i art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 224 § 1 i 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII. na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łączy oskarżonemu B. W. (2) kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wobec niego w pkt. V, VI i VII części wstępnej wyroku i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

X. na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonego B. W. (2) na rzecz pokrzywdzonych L. K. oraz D. K. kwotę po 2.000 (dwa tysiące) złotych tytułem nawiązki;

XI. na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonych K. K. i B. W. (2) solidarny obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. G. (1) kwoty 1.170 (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt) złotych;

XII. zasądza od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa przypadające na niego koszty sądowe, tj.:

- od oskarżonego K. K. w kwocie 260 zł.,

- od oskarżonego B. W. (2) w kwocie 982,20 zł.

oraz wymierza każdemu z nich opłatę sądową w kwocie po 300 zł.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów wskazanych w pkt. IV i VI części wstępnej wyroku

ewentualnie

w zakresie czynu z pkt. IV uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

. 

1.a) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w postaci protokołu oględzin płyty z monitoringu oraz zapisu monitoringu, wynikającą z naruszenia zasad prawidłowego rozumowania, a także wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez oparcie wyroku na tym dowodzie w zakresie ustalenia publicznego znieważenia pokrzywdzonych, podczas gdy na nagraniu tym wyświetlano jedynie obraz, a nie dźwięk, który mógłby zmierzać do ustalenia wypowiadanych przez oskarżonego słów;

b) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w postaci zeznań pokrzywdzonej, zgodnie z którymi oskarżony jedynie raz wspomniał o niepolskiej narodowości wymienionej, nie obrażając jej przy tym i nie używając sformułowania powszechnie uznawanego za obelżywe, a także zgodnie z którymi nie doszło do popełnienia zarzucanych oskarżonemu czynów, albowiem w ich świetle oskarżony nie przejawiał nienawiści narodowościowej (nie wskazywał do jakiego kraju mają wracać pokrzywdzeni), a także nie dokonał kradzieży rozbójniczej kwiata doniczkowego;

c) obrazę przepisu postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności wynikających z zeznań pokrzywdzonej, przy prawidłowym nadaniu im waloru wiarygodności, takich jak fakt, że nie pamięta ona czy oskarżony znieważał ją na tle narodowościowym, że oskarżony nie wspominał o jej ukraińskim pochodzeniu, a jedynie lakonicznie odniósł się do kraju pochodzenia, a także że oskarżony po dwukrotnym nawoływaniu do zwrotu kwiata oddał ten przedmiot pokrzywdzonej, co wskazywała w toku składania zeznań;

d) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania wyroku, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, wynikający z powyższych naruszeń prawa procesowego, polegający na niezasadnym uznaniu na podstawie przywołanych faktów i zebranych dowodów, w tym wbrew zeznaniom oskarżonego i pokrzywdzonej, że oskarżony B. W. (2) dopuścił się zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt IV części wstępnej zaskarżonego wyroku, podczas gdy prawidłowa analiza tych faktów i dowodów wskazuje, że oskarżony nie popełnił przestępstwa kradzieży rozbójniczej, albowiem oddal przedmiot pokrzywdzonej, nie popełnił przestępstw o charakterze narodowościowym za które został skazany albowiem jedynie raz wspomniał, że pokrzywdzeni mają wracać do swojego kraju, nie precyzując jakiego, a także, że oskarżony nie zaatakował i nie pobił pokrzywdzonych bowiem obrażenia doznane przez pokrzywdzoną wynikały ze zbyt chaotycznego i silnego oddania kwiata, a obrażenia pokrzywdzonego były wynikiem działania współoskarżonego, które w żaden sposób nie należało do ustaleń między oskarżonymi i nie wynikało z podziału ich ról.

2. na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 226 § 1 k.k., poprzez uznanie oskarżonego winnym popełnienia tego czynu, w sytuacji gdy z opisu tego czynu zawartego w części dyspozytywnej wyroku nie wynika, aby wymieniony zrealizował znamiona tego czynu, bowiem nie zostało wskazane, że znieważenie funkcjonariuszy publicznych nastąpiło podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podczas gdy zachowanie znieważające musi mieć miejsce zarówno podczas pełnienia obowiązku służbowych jak i w związku z nimi;

b art. 224 § 2 k.k., poprzez uznanie oskarżonego winnym popełnienia tego czynu, podczas gdy znamiona tego czynu nie zostały zrealizowane, albowiem skazanie za to przestępstwo może nastąpi wyłącznie w wyniku stosowania przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego do zaniechania prawnej czynności służbowej, a w realiach tej sprawy zatrzymania, podczas gdy z opisanego w wyroku przebiegu zdarzenia wynika, że rzekome agresywne zachowanie wobec funkcjonariuszy policji wykonywanie gwałtownych ruchów nastąpiło po przewiezieniu oskarżonego do komisariatu policji (...) już po zatrzymaniu, a więc opisane czynności nie miały związku z zaniechaniem tego zatrzymania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I.  W pierwszej kolejności należy odnieść się do twierdzeń obrońcy o błędach popełnionych w toku procedowania w tej sprawie, bowiem ich skutkiem według skarżącego było nieprawidłowe ustalenie o popełnieniu przez B. W. (2) kradzieży rozbójniczej, użyciu przemocy oraz wypowiadaniu gróźb na podłożu narodowościowym wobec pokrzywdzonych oraz ich zaatakowaniu i pobiciu.

Na wstępie należy zauważyć, że skarżący w swej apelacji postawił zarzut naruszenia zasady procesowej zawartej w normie art. 7 k.p.k., która konstytuuje regułę swobodnej oceny dowodów.

W tych okolicznościach za konieczne należy uznać przypomnienie, że treść normy art. 7 k.p.k. (swobodna ocena dowodów) ma charakter zasady ogólnej. Tylko wskazanie naruszenia konkretnych przepisów proceduralnych, które wypełniają normy ogólne może być uznane za skuteczny zarzut apelacyjny.

Nie można jednak zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że Sąd Okręgowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. Sąd ten wyjaśnił nie tylko podwody, dla których dokonując oceny zeznań pokrzywdzonych dał im wiarę, ale także wyjaśnił przyczyny, dla których pozostawił poza obszarem ustaleń wypowiedzi oskarżonego przeczącego zarzucanym mu czynom. Przekonanie o wiarygodności zeznań L. K. oraz D. K.. opisujących przebieg zdarzeń pozostaje pod ochroną prawa procesowego, ponieważ tenże Sąd poprzedził je ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowiło ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), było wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zgodnie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. – właściwie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( zobacz wyrok Sądu Najwyższego z 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74 OSNKW 1975/3-4/47, wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 1990 roku, (...) 149/90 OSNKW 1991/7-9/41, postanowienie Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2007 roku, III KK 271/06 OSNwSK 2007/1/209, por. choćby postanowienie SN z 18.01.2007 roku, sygnatura III KK 271/06, OSNwSK 2007/1/9).

Wyeksponować należy, przez pryzmat zarzutów 1a) i 1b), że to apelujący stawiając zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. winien wykazać i przekonać, o naruszeniu zasad prawidłowego rozumowania bądź dowieść, iż konkretne wskazania wiedzy zostały złamane lub określone dowody zostały ocenione niezgodnie z doświadczeniem życiowy.

Tymczasem w zarzucie oznaczonym jako pkt 1.a) apelujący podkreśla, że niezasadnie przyjęto publiczne działanie oskarżonego z powodu przynależności narodowej obojga pokrzywdzonych, bowiem Sąd oparł się o nagranie przebiegu zdarzenia, które jednak poza obrazem nie obejmowało dźwięku. Autor apelacji stawia więc tezę, że nietrafnie ustalono publiczne znieważenie pokrzywdzonych, bo nagranie nie daje podstaw do ustalenia wypowiadanych przez oskarżonych słów.

I tak jest w rzeczywistości. Nagranie będące dowodem w tej sprawie przedstawia (k. 203 i następne, t. II) zachowanie mężczyzn i pozbawione jest dźwięku. Nie oznacza to, że tylko to nagranie stanowiło dowód w sprawie wskazujący na postąpienia oskarżonych oraz wypowiadane przez nich słowa. Należy pamiętać, że Sąd I instancji dysponował także innymi jeszcze źródłami dowodowymi, a tymi były w pierwszej kolejności zeznania pokrzywdzonych. Zasadnicze znaczenie dowodzące wypowiadanych obraźliwych treści Sąd Okręgowy nadał właśnie wypowiedziom pokrzywdzonych. I nie sposób pominąć wydźwięku słów wypowiadanych i kierowanych przez m.in. oskarżonego do L. i D. K..

Przez pryzmat ustaleń poczynionych przez Sąd meriti oraz zarzutów apelującego wskazać należy na swego rodzaju wewnętrzną sprzeczność tych zastrzeżeń przez autora skargi przedstawionych. W zarzucie 1.a) twierdzi bowiem jego autor o dowolności oceny dowodu w postaci płyty z nagraniem zdarzenia i wywodzi, że nie może być on podstawą ustaleń o obrażaniu pokrzywdzonych, ale już w ppkt b) i c) sam wskazuje na taki właśnie dowód, który treść przypisanego czynu potwierdza. Odwołuje się wszak do zeznań pokrzywdzonej i podnosi, że z jej zeznań wynika, iż oskarżony tylko raz wspomniał o niepolskim pochodzeniu pokrzywdzonej (ppkt b)). W kolejnym natomiast apelujący stwierdza, że prawidłowo nadano walor wiarygodności jej zeznaniom i nawiązuje do jej słów, że nie pamięta czy oskarżony znieważał ją na tle narodowościowy.

Treść tych zarzutów obrazuje, że skarżący ma świadomość znaczenia zeznań pokrzywdzonej dla czynionych ustaleń, co więcej traktuje je (ppkt c)) jako wiarygodne. Już choćby te okoliczności dowodzą, że skarżący zbudował apelację w sposób niespójny. To nie tylko nagranie z monitoringu stanowiło dowód obciążający oskarżonych, w tym B. W. (2), ale także dowody w postaci zeznań pokrzywdzonych, lecz co nie mniej istotne także wyjaśnienia K. K., przyznającego się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Nota bene także i B. W. (2) już w toku śledztwa, ale i na rozprawie przyznał się do ich popełnienia, choć w znacznej i zasadniczej ich części zasłaniał się niepamięcią.

Jeśli mieć na względzie, że Sąd I instancji dysponował nie tylko zeznaniami pokrzywdzonej, do których skarżący odwołuje się w zarzucie 1. a) – c), ale także zeznaniami jej męża, który jednoznacznie określił postąpienia i wypowiadane słowa przez oskarżonych i tym zeznaniom dał w pełni wiarę – a nie kwestionuje ich skarżący – to jasnym się staje, że nie popełnił błędów czyniąc ustalenia tenże Sąd o odpowiedzialności B. W. (2). Rzeczą charakterystyczną w treści apelacji jest, że choć podważa ona ustalenia Sądu meriti i zarzuca obrazę art. 7 k.p.k. to poza własnymi ocenami zeznań pokrzywdzonej nie zawiera żadnych konkretnych zarzutów odnoszących się do przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów. Przy czym nie można pominąć i tego, że w żadnym miejscu skarżący nie neguje zeznań D. K.. Jego osoba, a zwłaszcza ocena tego dowodu, którym są jego zeznania nie została wymieniona w żadnym miejscu apelacji. Uznać więc należy, że apelujący akceptuje oceny tego dowodu dokonane przez Sąd I instancji, a mają one istotne znaczenie dla czynionych ustaleń. Jeśli pokrzywdzona nie była jednoznaczna w swych wypowiedziach o słowach napastników, to relacje D. K. niedwuznacznie i konkretnie opisują zachowania oskarżonych i wypowiadanych przez nich słów. Jego zeznania (k. 67, t. I) zawierają cytaty z wypowiedzi oskarżonych i nie może być wątpliwości co do tego, że prawidłowo jako znieważające oboje pokrzywdzonych z powodu ich przynależności narodowościowej ( „…wy U. pier…ni k…mać wypier...ać z Polski”) ocenił je Sąd Okręgowy.

Choć w swych pierwszych wypowiedziach nie przekazała takich słów oskarżonych L. K. (1), to jednak podała ona, jakie słowa kierowane były bezpośrednio do niej przez napastników ( ku…a, szmata – k. 423, t. III, podobnie k. 57, t. I). Ustalając stan faktyczny Sąd miał obowiązek dokonać oceny poszczególnego dowodu i określić czy daje mu wiarę, ale miał również powinność oceny tej dokonać przez pryzmat wszystkich innych, istotnych dowodów oraz okoliczności z nich wynikających. Ergo, jeśli miał na względzie zeznania pokrzywdzonej, lecz także jej męża, oraz oględziny nagrań z monitoringu hostelu, to jasnym się staje, że całokształt tych okoliczności uprawniał go do ustalenia przebiegu zdarzenia, co też i uczynił w wyroku oraz następnie przedstawił w uzasadnieniu.

To, że pokrzywdzona nie pamiętała czy była znieważana na tle narodowościowym w tym kontekście nie zmienia oceny prawidłowości postąpienia Sądu I instancji, bo nie tylko jej zeznania stanowiły podstawę ustaleń, lecz istotne znacznie miały także zeznania jej męża i one wraz z tym co przekazała pokrzywdzona dały podstawę do przypisania oskarżonemu czynu IV.

Działania oskarżonego miały publiczny charakter i wynika to nie tylko z faktu, że odbyły się przed hostelem, miejscem powszechnie dostępnym, ale także odbyły się w obecności innych jeszcze osób, publicznie, tj. w sposób umożliwiający dotarcie do bliżej nieoznaczonej liczby odbiorców, do każdej dowolnej osoby.( D. Gruszecka [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 255.). Wszak nagranie przywoływane przez obrońcę oskarżonego wskazuje, że poza oskarżonym i pokrzywdzonymi, w pewnym momencie w toku trwającego już ataku na pokrzywdzonych pojawili się jeszcze inni lokatorzy hostelu, interweniujący w związku z tym co czynili oskarżeni.

W zarzucie 1.b) skarżący podnosi, że oskarżony jedynie raz wspomniał o niepolskim pochodzeniu pokrzywdzonej i nie używał słów obelżywych. Rzecz w tym, że ustawa nie wymaga powielania obelg na tle narodowościowym. Znamiona strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego nie określają, że nie wypełnia tego czynu jednokrotne użycie znieważającego słowa. Wskazane przez pokrzywdzoną słowa jednoznacznie ocenione zostały jako obraźliwe przez Sąd I instancji i należy ocenę tę zaakceptować. Jeśli połączy się je z żądaniami czy poleceniami opuszczenia Polski kierowanymi do obywateli Ukrainy, to nie może być wątpliwości co do tego, że podłożem takiego zachowania był motyw narodowościowy. Oskarżeni, obywatele Polski, żądali używając wulgaryzmów, aby ci odpuścili Polskę, czynili tak nie dlatego, że w Ukrainie będzie im lepiej, lecz dlatego, że to oni są gospodarzami kraju i decydują, kto może w nim przebywać. Nie może być wątpliwości, że w sposób jednoznaczny okazali w ten sposób lekceważenie innej nacji tylko dlatego, że pokrzywdzeni pochodzili z innego kraju.

Należy zatem skonkludować, że mimo tezy apelacji i powiązania jej z zarzutami naruszenia norm proceduralnych wymienianych w pkt I. a) – c) skargi skarżący nie przedstawił na jej poparcie żadnego konkretnego argumentu wskazującego, że Sąd I instancji dopuścił się złamania zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy lub postąpił wbrew doświadczeniu życiowemu. Apelujący natomiast sformułował własną określoną tezę i przywołał na jej poparcie własne oceny wyprowadzone w oparciu głównie o wyjaśnienia przeczącego oskarżonego. Co więcej skarżący nie wskazał także żadnych istotnych dowodów, które zostały pominięte w toku czynienia ustaleń o zasadniczych okolicznościach faktycznych inkryminowanego zdarzenia. Nie podnosi także, że pominięto którąkolwiek okoliczność ujawnioną w toku rozprawy głównej, choć zarzut swój oparł także o obrazę art. 410 k.p.k.

Zasadnicze znaczenie w tej sprawie ma jednak, że Sąd I instancji oparł swoje ustalenia nie tylko na wypowiedziach L. K., do których odwołuje się obrońca, ale uwzględnił całość jej wypowiedzi złożonych na rozprawie, lecz również w toku śledztwa. Całość tych wypowiedzi powiązana z zeznaniami jej męża oraz nagraniami z monitoringu (co już wyżej akcentowano) upoważniała do ustaleń, które Sąd ten poczynił. Odwoływanie się do fragmentów tych zeznań, jak uczynił to obrońca oskarżonego i oparcie tylko na nich rozstrzygnięcia byłoby naruszeniem art. 410 k.p.k., a tego Sądowi uczynić nie było wolno. Jedynie krytyczna analiza całokształtu materiału dowodowego, a zatem zeznań, relewantnych w tej konkretnej sprawie, świadków złożonych zarówno w śledztwie jak i na rozprawie, uprawnia do wyprowadzenia ocen o wiarygodności tych dowodów i możliwości ich wykorzystania w procesie czynienia ustaleń faktycznych.

Jeśli zważyć na treść zeznań pokrzywdzonego D. K. i jego stwierdzenia o sposobie wyrażania się oskarżonych, w tym i B. W. (2), o pokrzywdzonych jako „pier…ych Ukraińcach” i tylko dlatego, że są oni Ukraińcami, a nie Polakami, to nie może być wątpliwości, że Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że ich działanie i wypowiedzi były motywowane przynależnością narodową pokrzywdzonych. Nie można także zapominać o dalszych wypowiedziach pokrzywdzonego, który wszak podał w kontekście zachowań oskarżonych, że w sposób czytelny wyrazili oni swój motyw działania. Wszak świadek zeznał, że podczas tego zdarzenia oskarżeni mówili, że pokrzywdzeni mają „Wypi..ać z Polski, czego chcesz tu nic nie jest twoje, to są moje kwiatki”. W tej wypowiedzi powód zachowania oskarżonych jawi się, jako oczywisty. Dlatego ubliżał pokrzywdzonym, że oni jako Polacy nie toleruje innych, a w tej konkretnej sytuacji obywateli Ukrainy.

Mimo więc, że rozpoczęcie całego zdarzenia wynikało z kradzieży kwiatka przez oskarżonych i chęci utrzymania się w jego posiadaniu, po domaganiu się przez L. K. jego zwrotu to wyzwiska, a następnie atak fizyczny kierowany do pokrzywdzony nie odnosiły się do nich, jako właścicieli przedmiotu, lecz powodem tychże była ich narodowość.

W tym kontekście uznać należy za konieczne odwołanie się do stanowiska tutejszego Sądu wyrażonego na kanwie podobnej sprawy i przytoczyć sformułowane tam stanowisko, jako mające znaczenie dla oceny zasadności omawianego tu zarzutu. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w swym orzeczeniu z 30 grudnia 2010 roku w sprawie II AKa 366/10 stwierdził, że dla bytu przestępstw z art. 119 § 1 k.k.w. i art. 257 k.k. nie jest istotne, czy sprawca wyznaje poglądy rasistowskie, czy też na drogę przestępstwa pchnęły go inne pobudki, np. frustracja z powodu złej sytuacji materialnej i utraty pracy, tragedia rodzinna, kłótnia z dziewczyną, pobudzenie w wyniku spożycia większej ilości alkoholu itp. Przestępstwa z art. 119 § 1 k.k. i art. 257 k.k. popełnia sprawca wyczerpujący określone w tych przepisach znamiona czasownikowe, jeżeli jest motywowany chęcią dyskryminacji grupy osób lub poszczególnej osoby z powodu przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu bezwyznaniowości. Z przywołanej wyżej perspektywy podkreślenia wymagają wypowiedzi samego oskarżonego, który wszak stwierdził, „(…)mam problem z pamięcią z uwagi na spożyty alkohol, ale nie mogę wykluczyć, że opisane w zarzutach zdarzenia z moim udziałem miały miejsce.” (k. 220, t. II). W żadnym razie nie tłumaczy oskarżonego stan jego upojenia alkoholowego i jeśli on sam nie wyklucza, że zachował się tak jak to opisano w zarzutach mu przedstawionych oraz powiąże to z zeznaniami pokrzywdzonych, danymi z opinii medycznych o obrażeniach pokrzywdzonych to utwierdza jego wypowiedź w przekonaniu o prawidłowej ocenie powodów jego działania przez Sąd Okręgowy.

Dla zachowania B. W. (2) żądanie zwrotu doniczki z kwiatkiem było tylko pretekstem (pobudką) obrażania pokrzywdzonych, tylko dlatego że są oni Ukraińcami.

Bez znaczenia dla oceny zachowania oskarżonego jest to, że oskarżony pracował w przeszłości z Ukraińcami oraz że sam pozostaje w związku z osobą, która w połowie jest Chorwatką, co miałoby dowodzić, że do innych nacji odnosił i odnosi się z szacunkiem nie przejawiając żadnych zachowań świadczących o dyskryminowaniu ze względu na przynależność narodową. Istotne jest to, co uczynił on 20 maja 2020 roku w odniesieniu do konkretnych pokrzywdzonych i jakie kierowały nim motywy, a te świadczą przeciwko niemu jak to czytelnie ujawnił Sąd Okręgowy.

II.  Konieczne jest obecnie rozważenie o kolejnym zarzucie apelującego powiązanym z atakiem na pokrzywdzonych obywateli Ukrainy i tezie z niego wynikającej o błędnych ustaleniach o przypisanych oskarżonemu zachowaniach kradzieży kwiatu, czynu na tle narodowościowym, ataku i pobiciu pokrzywdzonych.

Apelujący stoi na stanowisku, że Sąd błędnie ocenił dowody, a skutkiem tych błędów proceduralnych są niewłaściwe ustalenia faktyczne. Rzecz jednak w tym, że wywody apelującego o błędach formalnych nie przekonały, a zatem w uproszczeniu wystarczyłoby stwierdzić, że skoro Sąd prawidłowo ocenił materiał dowodowy to jego ustalenia w oparciu o te dowody trzeba uznać za trafne.

Jest tak tym bardziej, że choć skarżący buduje zarzut błędnych ustaleń i odnosi go do trzech różnych sytuacji (błąd ustaleń o kradzieży, błąd ustaleń o przestępstwie z przyczyn narodowościowych, błąd ataku i pobicia pokrzywdzonych) to w zarzucie 1. a) – c) wykazuje jedynie błędność ocen, nawet nie dowodów, ale dowodu w postaci zeznań pokrzywdzonej oraz wyjaśnień oskarżonego i odnosi to do czynu o charakterze narodowościowym. Ergo, nie przedstawia żadnej argumentacji motywującej błąd ustaleń, co do dwóch innych jeszcze postąpień oskarżonego.

Tymczasem wymowa dowodów odnoszących się do kradzieży kwiatu z donicą oraz spowodowania obrażeń u pokrzywdzonych jest jednoznaczna.

Nie tylko zeznania pokrzywdzonych, ale i oględziny zapisu z monitoringu wskazują, że to B. W. (2) (sprawca w czarnej koszulce) zabrał donicę z kwiatem, choć do niego nie należała i to on, co przyznaje także obrońca, choć używa innych określeń, rzucił tym przedmiotem w pokrzywdzoną, która zaraz po tym została uderzona przez drugiego sprawce w głowę i upadła.

To, że obaj oskarżeni zaatakowali pokrzywdzonych jest dowiedzione nie tylko zeznaniami małżonków K., ale także wynikami oględzin ich ciała dokumentowanymi obdukcjami medycznymi oraz zarejestrowanymi fragmentami tego ataku przez monitoring hostelu.

Te dowody wskazują na prawidłowe ustalenia Sądu Okręgowego o dopuszczeniu się także kradzieży kwiatu wraz z donicą, ataku na pokrzywdzonych w związku z tym, że L. K. (2) zwróciła uwagę, że jest on jej własnością i chęci utrzymania się w jego posiadaniu ( „to są moje kwiaty”) i pobicia pokrzywdzonych przez oskarżonych.

W tych okolicznościach, gdy skarżący nie przedstawia żadnych przesłanek mogących podważyć ustalenia Sądu I instancji, nie przywołuje żadnych konkretnych naruszeń ocen konkretnych dowodów, na których Sąd ten się oparł nie jest rzeczą Sądu odwoławczego domyślanie się, domniemywanie czy zgadywanie, które wskazania tych ocen zawarte w art. 7 k.p.k. zostały przez ten Sąd naruszone, prowadząc do błędnych ustaleń stanu faktycznego. U. argumentacji w żadnym razie nie pozwoliła na przyjęcie zasadności tego zarzutu apelującego.

W żadnym razie nie popełnił błędu w ustaleniach w tym zakresie Sąd I instancji.

Ustalenia Sądu są prawidłowe, a zarzuty chybione.

Kolejną grupę zarzutów tworzą te, które odnoszą się do przypisanego oskarżonemu zachowania w pkt VII części rozstrzygającej, a dotyczącego czynu zarzucanego w pkt VI części wstępnej.

Nie może być wątpliwości co do tego, że wszyscy funkcjonariusze policji wymienieni w pkt VI części wstępnej zaskarżonego wyroku pełnili krytycznego dnia służbę w Komisariacie Policji (...). Ustalenia Sądu Okręgowego są w tym zakresie jednoznaczne. Wykonywali oni wobec oskarżonych, w tym i B. W. (2), czynności procesowe pozostające w ich kompetencjach w związku z pełnioną służbą i obejmowały działania konieczne dla zatrzymania oskarżonych. W ich trakcie wypełniali odpowiednią dokumentację przekazując choćby oskarżonym pouczenia (k. 5), podejmując wobec oskarżonych próby ustalenia stanu ich trzeźwości (k. 6), zlecali badania lekarskie (k. 7) wszystkie one wykonywane były w czasie i w związku z pełnieniem obowiązków funkcjonariuszy policji.

Zarzut apelacyjny nie mógł być zatem uwzględniony tym bardziej, że kolejny (2.b)) podnosi, że obrażono także normę art. 224 § 2 k.k. bowiem zachowania oskarżonego, które opisują jego postępowanie w przypisanym czynie miały miejsce już po jego zatrzymaniu i przewiezieniu do komisariatu policji (...). Jeśli mieć na względzie wskazane wyżej okoliczności i czynności wykonywane z oskarżonym to jasnym się staje, że jego zatrzymanie nie nastąpiło, jak zdaje się widzieć to skarżący, z chwilą założenia mu kajdanek, lecz czynność ta miała swój finał w momencie zakończenia procedury związanej z zatrzymaniem i osadzeniem oskarżonego w pomieszczeniu dla zatrzymanych. Czynność ta trwała od 22:50 20.05.2020 roku do 00:20 21.05.2020 roku, co dokumentuje protokół zatrzymania na k. 4. Zachowania oskarżonego (zniewagi i groźby) podejmowane w tym czasie wobec wykonujących swoje zadania funkcjonariuszy policji spowodowane były realizowanymi przez tych funkcjonariuszy ich obowiązkami i jako takie wypełniały znamiona norm kwalifikujących jego czyn w postaci przypisanej w pkt VII. części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku.

Nie podważyły tych ustaleń zarzuty apelacji i jej motywacyjna część.

Wniosek

1.  zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów wskazanych w pkt IV i VI części wstępnej przedmiotowego orzeczenia;

ewentualnie:

2.  w zakresie czynu z pkt IV - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wyżej wskazanych wniosek o uniewinnienie oskarżonego nie mógł zostać uwzględniony, bowiem Sąd I instancji nie popełnił błędów wymienionych w zarzutach.

Lp.2

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy B. W. (2) okazała się nieprzekonująca.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.b).

III. W kontekście prowadzonych rozważań o apelacji obrońcy B. W. (2) z uwagi na zaskarżenie orzeczenia Sądu Okręgowego w części co do rozstrzygnięć w pkt V., VII., VII., X. i XII niezbędne jest zbadanie czy oskarżonemu wymierzono sprawiedliwe kary. Z powodu zakresu i kierunku apelacji jest oczywistym, że należało rozstrzygnięcia o sankcjach przeanalizować pod kątem ich ewentualnej rażącej niewspółmierności.

Byłoby tak tylko wtedy gdyby wymierzone kary pozbawienia wolności miały cechy niewspółmierności, a w związku z tym, iż apeluje obrońca oskarżonego, ta niewspółmierność musiałaby oznaczać rażącą surowość.

Wywody Sądu I instancji dotyczące określenia wymiaru kar należy zaakceptować i uznać je za trafne. Wymiar kary zależy od własnego uznania Sądu i musi się mieścić w granicach przewidzianych przez ustawę (art. 53 § 1 k.k. in principio). Wysokość orzekanej kary należy do dyskrecjonalnej władzy sędziego i tylko wtedy, gdyby doszło do rażąco niesprawiedliwego rozstrzygnięcia w tym zakresie Sąd odwoławczy władny byłby dokonać zmiany orzeczenia. Jednak nie tylko analiza materiału dowodowego, ale i treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie prowadzą do wniosku, że doszło do określenia sankcji wobec oskarżonego na poziomie nieakceptowalnym. Sąd ten orzekając kary jednosetowe oraz karę łączną miał na uwadze zasadnicze dla ich wymiaru okoliczności. Uwzględnił te przemawiające na niekorzyść oskarżonego. Zważywszy, że Sąd wymierzając karę łączną miał na uwadze różną sytuację prawną oraz faktyczną obu oskarżonych należało zaakceptować także zasady (różne) zastosowane do określenia kar łącznych pozbawienia wolności wobec obu oskarżonych i wymierzenia B. W. (2) kary łącznej pozbawienia wolności na wyższym poziomie niż drugiemu z oskarżonych. Nawet przyjęcie, że należało uwzględnić postawę oskarżonego w toku śledztwa i rozprawy, kiedy oświadczył, że przyznaje się do popełnienia zarzuconych mu czynów oraz okazany przez niego żal w ostatnim słowie (rozprawa z 28.05.2020 roku) i potraktować jego zachowanie w toku procesu, jako okoliczność łagodzącą nie może zmienić faktu, dużej dysproporcji okoliczności obciążających nad tymi przywołanymi obecnie. Oskarżony to osoba wielokrotnie karana działająca przy tym w warunkach powrotu do przestępstwa. Jego postawa w inkryminowanym czasie świadczy, że nie liczy się z nikim i z niczym. Brał udział w pobiciu dwóch osób w tym kobiety, a nadto obrażał i groził funkcjonariuszom policji. Należy go izolować, aby nie stanowił zagrożenia dla społeczeństwa i oczekiwać, że odpowiednio długi proces resocjalizacji nakłoni go do społecznie oczekiwanego postępowania.

Nie dostrzeżono powodów, dla których wymiar kary łącznej należałoby złagodzić. Zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa …, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej, wręcz „bijącej w oczy” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42). Tutejszy Sąd Apelacyjny również przyjmuje domniemanie słuszności wyroków I instancji, to jest odmawia im swej aprobaty jedynie w razie stwierdzenia, że są (mogą być) niesprawiedliwe. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 września 2000 roku II AKa 154/00, KZS 2000/10/37).

Okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie o sankcjach wymierzonych oskarżonemu, wymienione w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, przekonująco wykazały powody, dla których kary jednostkowe, ale i łączną określono na poziomie, jaki wyrażono w zaskarżonym orzeczeniu.

Jeśli Sąd I instancji mający kontakt bezpośredni z oskarżonym uznaje, że kary za przypisane mu zachowania winny mieć określony w wyroku wymiar to tylko wtedy konieczne było dokonanie zmiany tychże rozstrzygnięć gdyby podważono którekolwiek z ustaleń istotnych dla oceny tego orzeczenia.

Nie czyni tego apelacja obrońcy i nie doszukał się takich okoliczności Sąd Apelacyjny.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

IV.  Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych oparto na podstawie art. 634 k.p.k. i art. 635 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 633 k.p.k. i art. 636 k.p.k., a także art. art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z p.zm.).

Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły Sąd odwoławczy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

7.  PODPIS

SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Jerzy Skorupka SSA Jarosław Mazurek

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego adwokat A. H..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt V, VII, VIII, X i XII części rozstrzygającej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów wskazanych w pkt. IV i VI części wstępnej wyroku

ewentualnie

w zakresie czynu z pkt. IV uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.