Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 września 2021r. w G.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

przeciwko M. K.

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

1.  uznaje za bezskuteczne w stosunku do powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R.:

- umowę darowizny zawartą przed notariuszem A. W. w dniu 20 maja 2015 roku objętą aktem notarialnym (rep. A nr 1259/2015), zawartą pomiędzy A. S. i W. S. (1) - jako darczyńcami, a M. K. - jako obdarowaną, której przedmiotem była:

nieruchomość stanowiąca działkę gruntu nr (...) położona w P. o powierzchni 1000 m ², dla której Sąd Rejonowy w Kartuzach prowadzi księgę wieczystą (...),

nieruchomość stanowiąca działkę gruntu nr (...) położona w P. o powierzchni 1000 m ², dla której Sąd Rejonowy w Kartuzach prowadzi księgę wieczystą (...),

nieruchomość stanowiąca działkę gruntu nr (...) położona w P. o powierzchni 890 m ², dla której Sąd Rejonowy w Kartuzach prowadzi księgę wieczystą (...)

- umowę darowizny zawartą przed notariuszem A. W. w dniu 20 maja 2015 roku, objętą aktem notarialnym (rep. A nr 1266/2015), zawartą pomiędzy A. S. i W. S. (1) - jako darczyńcami, a M. K. - jako obdarowaną, której przedmiotem była:

nieruchomość stanowiąca działkę gruntu nr (...) położona w miejscowości D. o powierzchni 1.543 m ², dla której Sąd Rejonowy w Wejherowie prowadzi księgę wieczystą (...),

w celu umożliwienia powodowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R. dochodzenia zaspokojenia z udziału W. S. (1) we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej swojej wierzytelności wynikającej z tytułu wykonawczego:

nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Gdyni VI Wydziału Gospodarczego z dnia 20 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt VI GNc 3500/15

oraz kosztów postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko dłużnikowi W. S. (2) na podstawie wyżej wymienionego tytułu wykonawczego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni T. D. w sprawie pod sygnaturze akt Km 2507/16, przyznanych postanowieniem z dnia 30 grudnia 2016 roku;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej M. K. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. kwotę 4.709,00 złotych (cztery tysiące siedemset dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 842/19

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 27 września 2021 roku – k. 223)

Powód (...) spółka z o.o. z siedzibą w R. wniosła pozew przeciwko M. K. o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną, tj.

a)  umowy darowizny z dnia 20 maja 2015 roku zawartej przed notariuszem A. W., na mocy której A. S. oraz W. S. (1) darowali na rzecz swojej córki M. K.:

-

prawo własności nieruchomości położonej w miejscowości P. o powierzchni 0,1000 ha, stanowiącej działkę numer (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta (...),

-

prawo własności nieruchomości położonej w miejscowości P. o powierzchni 0,1000 ha, stanowiącej działkę numer (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta (...),

-

prawo własności nieruchomości położonej w miejscowości P. o powierzchni 0,0890 ha stanowiącej działkę numer (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta (...),

b)  umowy darowizny z dnia 20 maja 2015 roku zawartej przed notariuszem A. W., na mocy której A. S. oraz W. S. (1) darowali na rzecz swojej córki M. K.

-

prawo własności nieruchomości położonej w miejscowości P. o powierzchni 0,1543 ha, stanowiącej działkę numer (...) dla której prowadzona jest księga wieczysta (...),

celem ochrony wierzytelności stwierdzonej nakazem zapłaty Sądu Rejonowego Gdyni z dnia 20 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt VI GNc 3500/15 w kwocie 21.820,90 zł powiększonej o odsetki i koszty procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż wierzytelność powstała w wyniku działalności spółki cywilnej, której wspólnikiem był W. S. (1) zaś została stwierdzona trzema fakturami datowanymi na: 27 czerwca 2013 roku, 5 lipca 2013 roku i 15 października 2013 roku.

W styczniu 2015 roku powód skierował do dłużnika wezwanie do zapłaty.

Dnia 8 lipca 2015 roku powódka wniosła pozew o zapłatę.

Po uprawomocnieniu nakazu zapłaty został on skierowany do egzekucji przeciwko dłużnikowi. Do dnia dzisiejszego komornik nie wykazał żadnych składników majątkowych wspólników spółki cywilnej.

Na wartość przedmiotu sporu składały się kwoty:

a)  11.707,54 zł, wynikająca z ww. nakazu zapłaty,

b)  5.971,37 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie do dnia poprzedzającego wniesienie niniejszego powództwa,

c)  377,99 zł tytułem kosztów postępowania egzekucyjnego,

d)  1.200,00 zł tytułem kosztów zastępstwa egzekucyjnego przyznanych postanowieniem z dnia 30 grudnia 2016 roku wydanym w sprawie Km 2507/16.

(pozew – k. 3-9)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Pozwana zaprzeczyła twierdzeniom powódki, w szczególności temu, iż W. S. (1) w dacie czynności był niewypłacalny oraz temu, aby pozwana była świadoma tego, iż dokonane czynności darowizny zostały dokonane z pokrzywdzeniem wierzyciela.

Pozwana wskazała, że nabywała nieruchomości w dobrej wierze, a jej wolą nie było pokrzywdzenie jakichkolwiek rzekomych wierzycieli ojca. Zaprzeczyła, aby znała sytuację majątkową jej rodziców, w szczególności ojca. Podała, że niektórzy wierzyciele zostali zaspokojeni, tj. w zakresie należności publiczno-prawnych, co dowodzi, że posiadał on majątek niezbędny do zaspokojenia wierzytelności powódki. Zdaniem pozwanej nie było podstaw do uznania ww. czynności prawnych za bezskuteczne.

(odpowiedź na pozew – k. 164- 166v.)

W odpowiedzi na powyższe powód w piśmie z dnia 15 lutego 2021 roku wskazał, iż prowadzone postępowania egzekucyjne wskazują na to, iż dokonanie darowizn przez W. S. (3) na rzecz M. K. doprowadziło pośrednio bądź bezpośrednio do niewypłacalności dłużnika.

(pismo powoda – k. 171-174)

W piśmie z dnia 21 lipca 2021 roku powód wyjaśnił, że żądając ochrony wierzytelności przez określenie „wierzytelności powiększonej o odsetki i koszty procesu” miał na myśli odsetki liczone również w niniejszym postępowaniu oraz koszty niniejszego postępowania, które na dzień złożenia pozwu nie mogły być znane powodowi.

(pismo powoda – k. 210-211)

Stan faktyczny:

I. P. oraz W. S. (1) byli wspólnikami spółki cywilnej: (...) spółki cywilnej z siedzibą w G..

(fakty bezsporne)

(...) spółka z o.o. w R. wystawiła na rzecz (...) spółki cywilnej trzy faktury VAT:

a)  z dnia 27 czerwca 2013 roku na kwotę 1.584,20 zł za rolety zabezpieczające, z datą płatności 11 lipca 2013 roku,

b)  z dnia 5 lipca 2013 roku na kwotę 6.888,00 zł za bramę garażową, z datą płatności 4 sierpnia 2013 roku,

c)  fakturę z dnia 15 października 2013 roku na kwotę 3.612,50 zł za wymianę poszycia markizy, z datą płatności 22 października 2013 roku.

(fakty bezsporne nadto potwierdzone: fakturami – k. 10-12)

Dnia 21 stycznia 2015 roku powód wezwał pozwanego do natychmiastowej zapłaty należności ze wskazanych powyżej faktur w terminie trzech dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pismo zostało nadane na obu wspólników spółki cywilnej – w przypadku obu – na dwa różne adresy

(fakty bezsporne nadto potwierdzone: wezwaniem do zapłaty – k. 13 wraz dowodem nadania – k. 14)

Nakazem zapłaty z dnia 20 lipca 2015 roku zasądzono od pozwanych W. S. (3) i I. P. na rzecz powoda kwoty wynikające ze wskazanych faktur. Wobec braku sprzeciwu nakaz uprawomocnił się, a dnia 6 kweietnia 2016 roku nadano na niego klauzulę wykonalności.

(fakt bezsporny nadto potwierdzony: tytułem wykonawczym – k. 15)

Dnia 9 maja 2016 roku powód wniósł o przeprowadzenie egzekucji w stosunku do obu dłużników. Postanowieniem z dnia 30 grudnia 2016 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gdyni T. D. w sprawie Km 2507/16 umorzył postępowanie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

(fakty bezsporne nadto potwierdzone: wnioskiem egzekucyjnym – k. 16-17, postanowieniem – k. 18-19)

Dnia 2 marca 2018 roku powód wniósł o przeprowadzenie egzekucji w stosunku do obu dłużników. W toku postępowania egzekucyjnego nie ustalono żadnych składnik majątkowych wspólników spółki cywilnej, z których strona powodowa zaspokoiłaby swą wierzytelność.

(dowód: wniosek egzekucyjny – k. 20-22)

Dnia 20 maja 2015 roku A. S. i W. S. (1) na podstawie umowy darowizny przenieśli na M. K. własność:

a)  działki nr (...) o powierzchni 1.000 m ² położonej w P., której wartość strony określiły na 120.000,00 zł,

b)  działki nr (...) o powierzchni 1.000 m ² położonej w P., której wartość strony określiły na 120.000,00 zł,

c)  działki nr (...) o powierzchni 890 m ² położonej w P., której wartość strony określiły na 106.800,00 zł.

Powyższe działki obciążone były hipoteka przymusową na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu nie odprowadzonych składek.

(fakty bezsporne nadto potwierdzone: umową darowizny Rep. A nr 1259/2015 – k. 101-109)

Dnia 20 maja 2015 roku A. S. i W. S. (1) na podstawie umowy darowizny przenieśli na M. K. własność działki nr (...) o powierzchni 1.543 m ² położoną w D., której wartość strony określiły na 150.000 zł, obciążonej jedną hipoteką przymusową na kwotę 200.000,00 zł z tytułu udzielonej umowy pożyczki.

(fakt bezsporny nadto potwierdzony: umową darowizny – k. 111-114)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności wyżej wskazanych dokumentów. Podkreślić bowiem należy, iż prawidłowo poświadczone za zgodność oryginałem (art. 129 k.p.c.) dowody w postaci tytułu wykonawczego, aktów notarialnych oraz postanowienia wydanego w sprawie egzekucyjnej mają charakter dokumentów urzędowych, które zgodnie z treścią art. 244 k.p.c. korzystają z domniemania autentyczności i domniemania zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń.

Powyższe domniemania przysługujące powyższym dokumentom urzędowym nie zostały skutecznie obalone w trybie art. 252 k.p.c. Natomiast pozostałe dokumenty nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron, a zatem również stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

W zakresie dotyczącym zeznań świadka A. S. należy wskazać, iż świadek ten powoływał się na brak pamięci lub niewiedzę w zakresie okoliczności związanych z istnieniem długów powstałych w związku z prowadzoną przez jej męża działalności gospodarczą. Sąd nie dał wiary świadkowi co do przyczyn przeniesienia własności nieruchomości na córkę (zły stan zdrowia obu małżonków), albowiem nie znajdowało to potwierdzenia w żadnych innych dowodach. Sąd dał wiarę natomiast temu, iż powódka pozostawała z rodzicami w bardzo dobrych stosunkach w chwili zawarcia umowy darowizn. Jednocześnie zeznania świadka wskazały na brak istotnego powodu przeniesienia nieruchomości na córkę, która, jak wynika z zeznań świadka w chwili dokonania darowizn była właścicielką mieszkania, zaś na przeniesionych na nią działkach o charakterze budowlanym nie rozpoczęła budowy.

Sad pominął zeznania pozwanej, albowiem prawidłowo wezwana na termin rozprawy nie stawiła się. Z kolei świadek W. S. (1) odmówił złożenia zeznań wskazując na to, iż składanie zeznań powoduje u niego stan silnego stresu, którego chce uniknąć.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 528 k.c., zgodnie z którym jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.

Przesłankę pokrzywdzenia wierzycieli należy wywodzić z treści art. 527 § 2 k.c. wedle którego czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności.

Poza tym na uwadze należało mieć treść art. 529 k.c., który stanowi, że jeżeli w chwili darowizny dłużnik był niewypłacalny, domniemywa się, iż działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. To samo dotyczy wypadku, gdy dłużnik stał się niewypłacalny wskutek dokonania darowizny.

Zatem przy czynności nieodpłatnej dokonanej z pokrzywdzeniem wierzyciela musi wykazać jedynie istnienie przysługującej wierzytelności oraz fakt dokonania czynności prawnej z pokrzywdzeniem wierzyciela (stan niewypłacalności dłużnika).

Sąd doszedł do przekonania, że strona powodowa wykazała wszystkie przesłanki o jakich mowa w art. 527 § 2 k.c. w zw. z art. 528 k.c. i powództwo zasługiwało na uwzględnienie całości.

Przede wszystkim, nie ulegało wątpliwości, że powodowi w dacie darowizny przysługiwała (stan ten trwa nadal) względem dłużnika W. S. (1) wierzytelność z tytułu niezapłaconych faktur, a także kosztów powstałych w związku z dochodzeniem tej należności (włącznie z kosztami postępowania egzekucyjnego).

Istniała zatem skonkretyzowana wierzytelność oparta na tytule wykonawczym.

Bezspornie dokonane zostały przez dłużnika czynności prawne z osobą trzecią – umowy darowizny dotyczące czterech nieruchomości. Jednocześnie czynności te spowodowały pokrzywdzenie wierzycieli. W tym kontekście mowa o niewypłacalność dłużnika, zaś niewypłacalność dłużnika to aktualny brak możliwości wywiązania się z zobowiązań finansowych, w tym brak możliwości zaspokojenia wierzyciela w drodze postępowania egzekucyjnego.

Niewypłacalność musi istnieć w chwili zaskarżenia czynności i zachować aktualność w chwili orzekania.

Nie ma natomiast znaczenia to czy istniała ona w chwili czynności prawnej.

Niewypłacalność nie istnieje jeżeli dłużnik posiada inne składniki majątkowe, z których może zaspokoić wierzyciela.

Nie ma znaczenia to, że wierzyciel mógłby uzyskać zaspokojenie wierzytelności od innych osób (na przykład poręczyciela), ani to, że mógłby w części zaspokoić swoją wierzytelność od dłużnika (ale nie w całości).

Istotne jest również ustalenie czy nie dokonanie danej czynności prowadziłoby do zaspokojenia wierzyciela.

W tym przypadku o pokrzywdzeniu wierzyciela świadczy to, iż powód prowadził w stosunku do pozwanego dwukrotnie bezskuteczne postępowania egzekucyjne, w tym postępowanie egzekucyjne, które było prowadzone w bliskim dystansie czasowym w stosunku do dokonanych czynności prawnych przez dłużnika. Poza tym od daty wymagalności poszczególnych wierzytelności upłynął znaczny okres jak dla obrotu gospodarczego – wspólnicy spółki cywilnej zalegali z płatnościami za trzy faktury już drugi rok.

Nie ma znaczenia ewentualna możliwość uzyskania zaspokojenia od drugiego ze wspólników, ale tutaj również prowadzone postępowania egzekucyjne nie przyniosły zaspokojenia, a w ich toku nie ustalono składników majątku dłużnika, z którego możliwe byłoby zaspokojenie wierzytelności powoda.

To czy dłużnik posiada inne składniki majątkowe, z których może zaspokoić wierzytelność przysługującą powoda musi wykazać pozwana – wskazując te składniki. Jak już wskazano świadek A. S. nie posiadała wiedzy w tym przedmiocie, natomiast W. S. (1) odmówił składania zeznań. Natomiast pozwana nie stawiła się na terminie rozprawy. Jest to o tyle znaczące, że wniosek o przesłuchanie tych osób, m.in. na fakt braku niewypłacalności W. S. (3) albo niewypłacalności w wyższym stopniu niż przed dokonaniem czynności objętej żądaniem pozwu zgłosiła właśnie pozwana (vide: odpowiedź na pozew – k. 164-165v.).

Pytaniem może być możliwość zaspokojenia wierzytelności biorąc pod uwagę zabezpieczenia nieruchomości, ale jak wynika z pisma pozwanej należności publicznoprawne zostały spłacone, a pożyczka była – jak wynika z treści aktu notarialnego – spłacana regularnie. Należy również mieć na uwadze realna wartość nieruchomości w stosunku do wierzytelności zabezpieczonych rzeczowo.

W tym miejscu wskazać należy, że wierzytelności powoda z tytułu niezapłaconych faktur (vide: k. 10-12), a także należności z nią związane nie stanowiły wierzytelności przyszłych, nakazujących badanie zamiaru pokrzywdzenia wierzyciela (art. 530 k.c.).

Wierzytelności przyszłe to takie, które jeszcze nie istniały w chwili dokonywania zaskarżonej czynności prawnej dłużnika z osobą trzecią (por. wyrok SA w Gdańsku z 9.10.2015 r., V ACa 263/15, L.). Co istotne, przesłanki istnienia wierzytelności nie należy mylić z jej wymagalnością. Wierzytelność istnieje, jeśli powstało zobowiązanie dłużnika względem wierzyciela, choćby nie było jeszcze wymagalne, tj. egzekwowalne w drodze przymusu państwowego. Tym samym, wierzyciel przyszły w rozumieniu art. 530 k.c. to taki, którego wierzytelność nie istniała jeszcze w sensie prawnym w chwili podejmowania przez dłużnika czynności fraudacyjnej (por. wyrok SN z 28.11.2014 r., I CSK 33/14, L.). Odsetki od wierzytelności pieniężnej nie są wierzytelnościami przyszłymi w rozumieniu art. 530 k.c. Jeżeli bowiem czynność prawna, która spowodowała niewypłacalność dłużnika, została uznana za bezskuteczną wobec wierzyciela, to bezskuteczność ta dotyczy całej wierzytelności łącznie z należnościami ubocznymi, a powód może żądać zaspokojenia nie tylko świadczenia głównego, ale również odsetek oraz innych należności związanych z tą wierzytelnością (por. wyrok SN z 13.6.2008 r., I CSK 547/07, L.).

Powyższe rozważania mają w niniejszej sprawie takie znaczenie, że niekwestionowane faktury VAT na łączną kwotę 12.084,70 zł wystawione zostały w okresie od 27 czerwca 2013 roku do 15 października 2013 roku z 14-dniowym terminem

płatności. Po upływie terminu ich płatności stały się więc wymagalne. Co więcej powód jeszcze w styczniu 2015 roku wezwał wspólników spółki cywilnej do uregulowania należności z tytułu niezapłaconych faktur, wskazując w wezwaniu numer każdej z nich, a także datę płatności (omyłka w roku wystawienia faktury nie przeszkodziła dłużnikom w identyfikacji swojego zobowiązania). Dopiero po tym czasie dokonano kwestionowanych czynności darowizny, tj. dnia 20 maja 2015 roku. W kontekście kwalifikacji wierzytelności znaczenia nie miał fakt późniejszego wydania nakazu zapłaty. Również z analizy treści żądania odsetkowego należy wywodzić wymagalność poszczególnych wierzytelności. Uzyskany w ten sposób tytuł wykonawczy jedynie potwierdzał istnienie wymagalnej wierzytelności.

Niezależnie od powyższego wyłączenie obowiązku badania świadomości możliwości (nie zamiaru) pokrzywdzenia wierzycieli wynika nie tylko z faktu dokonania czynności nieodpłatnej i nie dotyczącej wierzycieli przyszłych, ale także z domniemania prawnego wskazanego w treści art. 527 § 3 k.p.c., który stanowi, że jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Innymi słowy niezależnie od kwalifikacji skonkretyzowanych wierzytelności z uwagi na fakt, że pozwana była córką darujących, z którymi jak zeznała świadek A. S. – pozostawała wówczas w bardzo dobrych relacjach (vide: zeznania k. 198v., płyta – k. 200), wyłączone zostało badanie świadomości możliwości pokrzywdzenia wierzycieli na skutek dokonywanej czynności. Co więcej domniemanie to, tyle że wyłącznie w stosunku do dłużnika wynika z treści art. 529 k.c., wedle którego jeżeli w chwili darowizny dłużnik był niewypłacalny, domniemywa się, iż działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.

W niniejszej sprawie domniemanie to odnosi się do świadomości dłużnika pokrzywdzenia wierzycieli i wiąże się z umowami darowizny, w której chwili dłużnik był niewypłacalny albo stał się z jej chwilą.

Na marginesie, na wypadek odmiennej kwalifikacji charakteru chronionych wierzytelności (wierzytelności przyszłe – art. 530 k.c.) należało zgodzić się z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonego w wyroku z dnia 29 maja 2015 roku w sprawie IV CSK 454/14 (LEX nr 1771405) i również opowiedzieć za wykładnią wskazującą, iż przez zamiar pokrzywdzenia rozumieć należy taki stosunek psychiczny dłużnika do wyobrażonego skutku podjętego działania, który pozwala przyjąć, że chce on pokrzywdzenia wierzyciela przyszłego, a czynność zostaje dokonana w tym celu.

Jeżeli dłużnik dokonując danej czynności prawnej miał na uwadze inny cel, skarga pauliańska nie odniesie skutku. W niniejszej sprawie pozwana nie wskazała w sposób racjonalny, jakie inne powody niż pokrzywdzenie wierzycieli skłoniły dłużnika do dokonania wraz z małżonką kwestionowanych czynności prawnych, a które skutkowały wyzbyciem się wszystkich istotnych składników swojego majątku w sytuacji zalegania z płatnościami nie tylko w stosunku do powódki, ale np. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Tymczasem jak wskazuje Sąd Najwyższy istnienie innego celu czynności poza pokrzywdzeniem, wyłączającego ochronę wierzytelności, wymaga udowodnienia.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd na podstawie art. 528 k.c. w zw. z art. 527 § 2 k.p.c. Sąd w punkcie 1. wyrok uwzględnił żądanie niemal w całości, umożliwiając powodowi dochodzenie zaspokojenia wierzytelności z udziału W. S. (1) ze wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej wynikającej, mając na uwadze, że wierzyciel, którego dłużnikiem jest jeden z małżonków, może żądać uznania za bezskuteczną czynności prawnej dokonanej przez obu małżonków i dotyczącej ich majątku wspólnego, gdy małżonek dłużnika nie wyraził zgody na zaciągnięcie zobowiązania w myśl art. 41 § 1 k.r.io. (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 12.05.2021., III CZP 15/11, OSN 2012, Nr 1, poz. 1).

W pozostałym zakresie w punkcie 2. na podstawie ww. przepisu stosowanego a contrario Sąd oddalił powództwo. Sąd uznał także, że powodowi nie przysługiwała ochrona wierzytelności, która jeszcze nie powstała, tj. dotycząca kosztów niniejszego postępowania.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3. wyroku na mocy art. 98 k.p.c. i uznając, że powód wygrał niniejszy spór w całości, zasądził od pozwanej na rzecz powoda całość poniesionych przez nich kosztów procesu, na które składało się wynagrodzenie za czynności fachowego pełnomocnika w stawce minimalnej zgodnie z § 2 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) – 3.600,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł oraz opłata sądowa od pozwu – 1.092,00 zł.