Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 23 marca 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku T. P.

z udziałem K. J.. H. J., S. J. i Z. P.

o zasiedzenie

na skutek apelacji uczestniczki postępowania K. J.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 22 września 2021 roku, sygn. akt I Ns 289/19

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  zasądzić od K. J. na rzecz T. P. 225 (dwieście dwadzieścia pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 16/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Lasku w sprawie z wniosku T. P. z udziałem H. J., K. J., S. J. i Z. P.
o zasiedzenie, stwierdził, że wnioskodawca z dniem 26 kwietnia 2002 roku nabył przez zasiedzenie własność zabudowanej działki nr (...) o powierzchni 0,0401 ha, położonej
w obrębie 12 K., gmina U., powiat (...), woj. (...) oznaczonej na mapie do zasiedzenia sporządzonej 6 marca 2018 roku przez geodetę A. J., przyjętej
do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego przez Starostę (...)
31 października 2018 roku identyfikator ewidencyjny P. (...).2018. (...), dla której
to nieruchomości nie jest prowadzona księga wieczysta ani zbiór dokumentów oraz ustalił,
że wszyscy zainteresowani ponoszą koszty niniejszego postępowania w zakresie przez siebie wydatkowanym (pkt 1 i 2).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Działka nr (...) położona w obrębie 12 K., gmina U., powiat (...), województwo (...) jest własnością uczestników K. J. w 4/6 częściach, H. J. w 1/6 części i S. J. w 1/6 części.

Małżonkowie E. i Z. P. - rodzice wnioskodawcy T. P.
co najmniej od końca lat 60-tych XX wieku posiadali samoistnie działkę nr (...) położoną
w K., gmina U.. \

E. P. zmarł 10 lipca 1991 roku, spadek po nim nabyła w całości uczestniczka Z. P., która 30 sierpnia 1995 roku podarowała przedmiotową działkę wnioskodawcy T. P..

Obecnie właścicielem działki nr (...) jest wnioskodawca T. P..

Rodzice wnioskodawcy i wnioskodawca oprócz działki nr (...) posiadali część działki nr (...) (działka nr (...) o powierzchni 0,0401 ha oznaczona na mapie do zasiedzenia), przylegającą do działki nr (...). Działka nr (...) co najmniej od końca lat 60-tych XX wieku była ogrodzona wspólnie z działką nr (...), najpierw ogrodzeniem z rózeg, później drewnianym, a obecnie z płyt betonowych.

W 1969 roku rodzice wnioskodawcy wybudowali na działce nr (...) murowaną oborę, która była w nieprzerwanym posiadaniu rodziców wnioskodawcy, a obecnie jest
w posiadaniu wnioskodawcy.

25 kwietnia 1972 roku E. P. – ojciec wnioskodawcy uzyskał pozwolenie
na budowę domu usytuowanego częściowo na działce nr (...), a częściowo na działce
nr (...). Budowa domu została rozpoczęta w 1972 roku. W domu tym zamieszkiwali rodzice wnioskodawcy i wnioskodawca. Obecnie mieszka tam uczestniczka Z. P. – matka wnioskodawcy.

W 1978 roku częściowo na działce nr (...), a częściowo na działce nr (...) rodzice wnioskodawcy wybudowali oborę, która była w nieprzerwanym posiadaniu rodziców wnioskodawcy, a obecnie jest w posiadaniu wnioskodawcy.

Stan faktyczny ustalono na wskazanych podstawach.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 k.p.c. pominął wnioski dowodowe uczestników K. J., H. J. i S. J., ponieważ okoliczności, których dotyczyły te wnioski, były nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd powołał się na art. 172 k.c. i stwierdził, że do 1 października 1990 roku art.
Ten przewidywał, że posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat 10 jako posiadacz samoistny, chyba
że uzyskał posiadanie w złej wierze, wówczas termin ten wynosił lat 20. Zmiana treści przepisu na obowiązującą obecnie nastąpiła z dniem 1 października 1990 r. ustawa nowelizująca – ustawa z 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U.1990.55.321) w art. 9 przewidywała, że do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się od tej chwili przepisy niniejszej ustawy; dotyczy to w szczególności możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie.

Ponadto wskazano na art. 336 k.c. odnoszący się do kwestii posiadacza samoistnego
i zależnego, podnosząc, że rodzice wnioskodawcy T. P. posiadali samoistnie część działki nr (...) (działkę nr (...)) od 1969 roku, a z całą pewnością od wydania pozwolenia na budowę domu 25 kwietnia 1972 nieprzerwanie do śmierci E. P. 10 lipca
1991 roku, a następnie działkę te posiadała samoistnie uczestniczka Z. P. do chwili darowizny dla syna działki nr (...) – 30 sierpnia 1995 roku.

Zwrócono też uwagę, że od 30 sierpnia 1995 roku wnioskodawca posiada samoistnie przedmiotową działkę do chwili obecnej, zaś rodzice wnioskodawcy weszli w posiadanie przedmiotowej działki w złej wierze i dlatego, w ocenie sądu, na podstawie ww. przepisów bieg zasiedzenia rozpoczął się 25 kwietnia 1972 roku, natomiast okres niezbędny
do zasiedzenia wynosi 30 lat, czyli upłynął 26 kwietnia 2002 roku.

Nadto zdaniem sądu, wnioskodawca na podstawie art.176 § 1 i 2 k.c. może doliczyć do czasu swojego posiadania czas posiadania swoich rodziców.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

Apelację od postanowienia skutecznie wniosła uczestniczka postępowania K. J., która zaskarżyła orzeczenie w całości, zarzucając naruszenie przepisów prawa procesowego polegające na bezpodstawnym przyjęciu i prowadzeniu sprawy o zasiedzenie, jak również poprzez nie zawieszenie postępowania z urzędu, pomimo, że rozstrzygnięcie niniejszej sprawy było zależne od wyniku innego toczącego się postępowania będącego postępowaniem prejudycjalnym, którego przedmiot stanowi element podstawy faktycznej rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie postanowienia
w całości i zasądzenie od wnioskodawcy kosztów procesu za każdą z instancji.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wniósł o oddalenie apelacji w całości
i zasądzenie od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przewidzianych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestniczki postępowania K. J. jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Kontrola instancyjna nie wykazała żadnych uchybień przepisom prawa. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Według Sądu Okręgowego, sformułowane przez skarżącą zarzuty mają wyłącznie charakter polemiczny, będąc wyrazem bardzo subiektywnej oceny wyselekcjonowanej przez wnioskodawczynię części zebranego i przeprowadzonego w sprawie materiału dowodowego,
który w założeniu miał wykazać, że ocena dowodów w niniejszej sprawie była rażąco wadliwa, co doprowadziło do wydania nieprawidłowego rozstrzygnięcia.

Dla porządku przypomnieć jedynie trzeba, że stosownie do art. 233 § 1 k.p.c.
sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego uznania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest
na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność – odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Wymaga także wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zarzut ten dotyczy i podania,
w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę (por. m.in. z wyrokiem SN z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852). Nie jest nim inna ocena tych samych dowodów przeprowadzona przez skarżącego. Jeśli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym,
to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.)
i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. z wyrokiem SN z dnia 27 września 2002 r.,
II CKN 817/00, LEX nr 56906).

Skarżąca nie wykazała, by ocena dowodów w niniejszej sprawie była rażąco wadliwa, sprzeczna z dyrektywami wyrażonymi w art. 233 § 1 k.p.c.

Skarżąca ferując taki zarzut, nie przedstawia żadnych argumentów – poza własnymi twierdzeniami – przemawiających za tym, że Sąd Rejonowy powinien był inaczej ocenić zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

Określonej tymi granicami rzeczowej polemiki z oceną sądu nie może bowiem zastąpić przedstawieniem oceny własnej przeprowadzonych w sprawie dowodów
i wynikających z niej wniosków w zakresie ustaleń, które to ustalenia (uznawane przez autora zarzutu za odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy) są przeciwne ustaleniom faktycznym dokonanym przez sąd.

Zarzut ten nie jest usprawiedliwiony nawet wówczas, gdy wnioski w zakresie ustaleń sformułowane przez apelującego – oparte na dowodach zgromadzonych w postępowaniu rozpoznawczym były równie usprawiedliwione jak te, które chociaż odmienne, sformułował sąd na potrzeby orzeczenia poddanego kontroli instancyjnej, gdyż swobodna ocena dowodów jest bowiem jednym z podstawowych atrybutów kompetencji jurysdykcyjnej sądu rozstrzygającego sprawę.

Analizując natomiast uzasadnienie zarzutów apelacji nie można dopatrzeć się w nich wskazania przyczyn, dla których ocena dowodów i wyciągnięte z nich wnioski powinny zostać uznane za wadliwe.

Reasumując, Sąd Odwoławczy uznał, iż w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym ocenionym zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 233 k.p.c., sąd pierwszej instancji właściwie zastosował przepisy prawa materialnego w postaci art. 172 k.c. w zw.
z art. 336 k.c. i art.176 § 1 i 2 k.c. uznając, że wnioskodawca wykazał ziszczenie się przesłanek prowadzących do zasiedzenia nieruchomości objętej wnioskiem, co skutkowało oddaleniem apelacji uczestniczki postępowania jako całkowicie bezzasadnej, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., o czym orzeczono jak punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 sentencji
na podstawie art. 520 § 3 k.p.c., ustając, że interesy skarżącej i wnioskodawcy
w postępowaniu apelacyjnym były sprzeczne, zasądzając K. J. na rzecz T. P. 225 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym, ustalając ich wysokość na podstawie § 5 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).