Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 kwietnia 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie: Przewodniczący: sędzia Joanna Składowska

po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Pomoc (...)

z siedzibą w C.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą

w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 14 grudnia 2021 r., sygn. akt I C 474/20

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach 1, 2, 3 i 4 w ten sposób, że:

A.  w punkcie 1. obniża zasądzoną kwotę z 1 285,55 do 457,45 (czterysta pięćdziesiąt siedem i 45/100) złotych;

B.  punktowi 3. nadaje następującą treść:

„zasądza od powoda W. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Pomoc (...) z siedzibą w C. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą

w W. 496 (czterysta dziewięćdziesiąt sześć) złotych z tytułu częściowego zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty”;

C.  w punkcie 4. podwyższa kwotę pobraną od powoda z 521,86 złotych do 927,70 (dziewięćset dwadzieścia siedem i 70/100) złotych oraz obniża kwotę pobraną od pozwanego z 637,82 złotych do 231,98 (dwieście trzydzieści jeden i 98/100) złotych;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od powoda W. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Pomoc (...) z siedzibą w C. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. 168 (sto sześćdziesiąt osiem) złotych z tytułu częściowego zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od doręczenia powodowi odpisu niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 84/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 14 grudnia 2021 r., wydanym pod sygn. akt I C 474/20, Sąd Rejonowy w Wieluniu zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda W. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Pomoc (...) z siedzibą w C. 1 285,55 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 18 lipca 2020 r. do dnia zapłaty (pkt 1) oraz kosztami procesu

w wysokości 209,35 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (pkt 3), oddalając powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2) oraz nakazując pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego

w W. z tytułu zwrotu wydatków:

- od powoda 521,86 złotych,

- od pozwanego 637,82 złotych (pkt 4).

Rozstrzygnięcie zapadło przy następujących ustaleniach i wnioskach:

W dniu 16 czerwca 2020 r. w C. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego kierująca samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) A. R. nie ustąpiła pierwszeństwa kierującemu samochodem osobowym marki P. (...) o nr rej. (...) i doprowadziła do zderzenia pojazdów. W wyniku zdarzenia uszkodzeniu uległ samochód marki P. (...) o nr rej. (...) będący własnością B. Z.. Sprawca zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności posiadaczy pojazdów mechanicznych OC w Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W..

Z uwagi na to, iż uszkodzenia pojazdu powodowały, że nie można było się nim poruszać po drogach, na miejsce wezwano pomoc drogową tj. Pomoc (...) z siedzibą w C.. Pracownik powoda zaproponował poszkodowanemu usługę dowozu uszkodzonego pojazdu do warsztatu naprawczego w C. oraz usługę najmu pojazdu zastępczego w ramach prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej. Poszkodowany z uwagi na fakt, iż znajdował się daleko od domu oraz nie był w posiadaniu drugiego samochodu, zdecydował się na skorzystanie z proponowanej oferty.

Samochód poszkodowanego został odholowany do (...) w C., którego właściciel

w dniu 17 czerwca 2020 r. dokonał zgłoszenia szkody w samochodzie osobowym marki P. (...) o nr rej. (...), zarejestrowanej pod numerem (...).

W dniu 16 czerwca 2020 r. została zawarta przez powoda - W. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Pomoc (...) z siedzibą w C. z poszkodowanym B. Z. umowa najmu samochodu zastępczego marki S. (...) o nr rej. (...). W pkt 4 umowy wskazano, iż zwrot wynajętego samochodu nastąpi

w przypadku szkody częściowej w dniu ukończenia naprawy samochodu. Natomiast stawka dzienna najmu została ustalona na kwotę 105,00 złotych netto.

W dniu podpisania umowy najmu samochodu, powód zawarł z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności, na mocy której B. Z. przelał na rzecz powoda W. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Pomoc (...) z siedzibą w C. swoją wierzytelność (prawo do odszkodowania) przysługujące mu z tytułu OC sprawcy w związku ze szkodą komunikacyjną zarejestrowaną w (...) S.A. pod numerem (...), celem zaspokojenia wierzytelności Cesjonariusza z tytułu umowy Nr (...), tj. najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) o nr rej. S.C. (...).

Po przeprowadzonych oględzinach, w dniu 18 czerwca 2020 r. ubezpieczyciel sporządził kalkulację kosztów naprawy na kwotę 6 847,96 złotych brutto. W dniu 18 czerwca 2020 r., bez przeprowadzania dodatkowych oględzin, pomiędzy R. - (...) N. (...) Samochodowych R. S. w C. a (...) S.A. zostało podpisane porozumienie, na podstawie którego ubezpieczyciel zobowiązał się wypłacić na rzecz warsztatu naprawy pojazdów samochodowych kwotę 13 000 złotych. Naprawa samochodu została przeprowadzona w dniach 17 czerwca -10 lipca 2020 r.

W dniu 13 lipca 2020 r. wynajmujący wystawił fakturę VAT Nr (...) na kwotę

3 228,75 złotych brutto z tytułu najmu samochodu zastępczego marki S. (...) o nr rej. S.C. (...) przez okres 25 dni (25 dni x 105,00 zł netto/1 doba + VAT). B. Z., w momencie podpisywania z powodem umowy najmu, nie posiadał żadnych informacji na temat możliwości otrzymania pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela.

Pismem z dnia 13 lipca 2020 r., (...) Spółka z o.o., działająca w imieniu

i na rzecz Pomoc (...)

z siedzibą w C., wezwała ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 3 228,75 złotych wynikającej z Faktury VAT Nr (...) w terminie do dnia 20 lipca 2020 r.

Decyzją z 17 lipca 2020 r., Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. poinformowało, iż po weryfikacji faktury Nr (...) za zasadny czas najmu pojazdu zastępczego uznano 13 dni najmu, przy wysokości stawki za dobę na poziomie 70,00 złotych, co dało łącznie kwotę 910,00 złotych brutto.

Uzasadniony okres najmu samochodu zastępczego, wynikający z czasu niezbędnego do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego pojazdu marki P. (...) o nr rej. (...),

z uwzględnieniem oczekiwania na naprawę, demontażu/montażu części zamiennych, zamówienia i dostarczenia części zamiennych, czasu oczekiwania na części zamienne, prac blacharskich i lakierniczych, dni wolnych od pracy wynosił 17 dni.

W ocenie Sądu Rejonowego, w przedstawionym stanie faktycznym, powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie, gdyż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie, albo zniszczenie pojazdu mechanicznego nie służącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego.

Pozwany przyjął wobec poszkodowanego, którego następcą prawnym w zakresie wierzytelności o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego jest powód, co do zasady, swoją odpowiedzialność cywilną odnośnie tej postaci szkody jaką są koszty wynajęcia pojazdu zastępczego i wypłacił powodowi z tego tytułu określone świadczenie. Sporny był natomiast okres, za jaki powodowi należał się zwrot kosztów z tytułu najmu pojazdu zastępczego oraz wysokość należności z tego tytułu.

Za właściwy okres, za który przysługuje poszkodowanemu zwrot kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego, zdaniem Sądu pierwszej instancji, należy uznać czas rzeczywistej naprawy z uwzględnieniem elementów procesu likwidacji szkody, czyli 17 dni - od 16 czerwca do 2 lipca 2020 r. Jeśli chodzi zaś o stawkę dzienną wynajmu, wydatki za najem pojazdu zastępczego przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania

z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Sąd zasądził zatem od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 285,55 złotych, wynikająca z iloczynu 17 (dni wynajmu pojazdu zastępczego) oraz stawki 105,00 złotych netto, od którego należało odjąć kwotę 910,00 złotych brutto, wypłaconą już powodowi.

O odsetkach orzeczono w oparciu o treść art. 481 k.c. w zw. z art. 359 k.c.

Dalej idące żądania pozwu Sąd uznał za nieuzasadnione, co skutkowało oddaleniem powództwa w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie 100 k.p.c.

Pozwany wniósł apelację od wyroku Sądu Rejonowego, zaskarżając orzeczenie

w części:

- w pkt. 1 - w zakresie kwoty 1 005,55 złotych (tj. ponad kwotę 280,00 złotych) wraz

z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 lipca 2020 r.;

- w pkt. 3 - w całości;

- pkt. 4 - w części dotyczącej pobrania na rzecz Skarbu Państwa -Sądu Rejonowego w Wieluniu od pozwanego nieuiszczonych kosztów sądowych w kwocie 637,82 złotych.

Skarżący zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na rozstrzygnięcie w
szczególności art. 233 § 1 k.p.c., poprzez pominięcie faktu:

a)  wynikającego z „Formularza zgłoszenia szkody komunikacyjnej z OC”, iż poszkodowany został szczegółowo poinformowany o możliwości najmu pojazdu zastępczego przy współpracy z ubezpieczycielem za stawkę 70 złotych/doba,

b)  iż powód został szczegółowo poinformowany o akceptowalnej stawce najmu podczas rozmowy telefonicznej w czasie zgłaszania szkody, ponadto likwidacją szkody zajmował się powód, który nie podał danych kontaktowych do poszkodowanego,

c)  iż ubezpieczyciel pismem z dnia 18 czerwca 2020 r. poinformował poszkodowanego B. Z. o możliwości najmu pojazdu zastępczego oraz

o akceptowalnej stawce najmu;

2. naruszenie prawa procesowego, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia, w
szczególności art. 327 ¹ § pkt. l k.p.c., poprzez zupełne pominięcie w uzasadnieniu kwestii
stawki najmu pojazdu zastępczego, sąd nie wskazał czemu uznał, iż stawka powoda jest
rynkowa, a czemu stawka pozwanego nic posiada takiego przymiotu;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego:

-

art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że w granicach normalnego następstwa zdarzenia objętego odpowiedzialnością odszkodowawczą pozwanej mieści się wynajmowanie pojazdu w stawce dobowej 105,00 złotych netto, mimo że tak ustalony koszt nie jest niezbędny ani ekonomicznie uzasadniony,

-

art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez ich niezastosowanie i pominięcie obowiązków poszkodowanego wierzyciela wobec pozwanego dłużnika, w tym obowiązku minimalizacji szkody, w sytuacji, gdy poszkodowany nie zwrócił się do ubezpieczyciela w celu wynajęcia pojazdu zastępczego, a zdecydował się na najem pojazdu u powoda w tym samym dniu, w którym zgłoszono szkodę, mając jednocześnie świadomość, iż wygenerowane w ten sposób koszty będą zawyżone w stosunku do stawki, jaką akceptowała pozwana w razie wyboru oferty osoby trzeciej.

W konkluzji apelujący wniósł o:

1.  zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w całości;

2.  rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania w pierwszej i drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

Powód domagał się oddalenia apelacji na koszt skarżącego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała w znacznej części na uwzględnienie.

Na wstępie należy wszakże podnieść, że chybiony jest zarzut w zakresie naruszenia art. 327 ¹ § 1 k.p.c. określającego wymagania, jakim winno odpowiadać uzasadnienie orzeczenia sądu, bowiem naruszenie tego przepisu może być ocenione jako mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy w sytuacjach tylko wyjątkowych, do których zaliczyć można takie, w których braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej kontroli instancyjnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 lutego 2001 r., sygn. akt V CKN 606/00, LEX nr 53116). Taka sytuacja w sprawie przedmiotowej nie miała miejsca. Uzasadnienie rozstrzygnięcia, choć dotknięte pewnymi brakami w zakresie argumentacji, zawiera elementy wymienione we wskazanym przepisie.

W znacznej mierze również Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, tym niemniej zgodzić należy się z apelującym, że pewne istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności zostały pominięte, o czym w dalszej części uzasadnienia.

Podzielić należy także podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Przede wszystkim zgodzić trzeba się ze skarżącym, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu,

a więc w sytuacji gdy następstwo to może być wyeliminowane - bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego - w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za „celowe i ekonomicznie uzasadnione”.

Tymczasem w sprawie przedmiotowej ani poszkodowany, ani też powód, jako nabywca wierzytelności nie byli zainteresowani jakąkolwiek współpracą z ubezpieczycielem. Nie zgłosili szkody, w szczególności zaś potrzeby korzystania z pojazdu zastępczego. To z tej przyczyny, nie zaś zaniedbań ubezpieczyciela, wynikał fakt, że B. Z.

w momencie podpisywania z powodem umowy najmu nie posiadał żadnych informacji na temat możliwości otrzymania pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela.

Szkoda została zgłoszona przez zakład naprawczy w dniu 17 czerwca 2020 r. Zakład ubezpieczeń niezwłocznie, bo 18 czerwca 2020 r. przekazał zgłaszającemu pismo adresowane do pokrzywdzonego, w którym wskazano, że w razie potrzeby skorzystania z pojazdu zastępczego należy skontaktować się z przedstawicielem ubezpieczyciela pod podanym numerem telefonu. Wówczas ubezpieczyciel zorganizuje pojazd zastępczy w klasie uszkodzonego. W przypadku zaś najmu w innym firmach, pokryje koszty wynajmu samochodu o podobnej klasie, co pojazd uszkodzony wg stawek jakie oferują firmy partnerskie.

Z przekazanych informacji wynikało, że maksymalna stawka najmu samochodów z segmentu (...) honorowana przez ubezpieczyciela wynosi 70 złotych brutto. Poszkodowany nie skorzystał z propozycji najmu samochodu zastępczego od firmy współpracującej z ubezpieczycielem. Co więcej, nie kontaktował się z żadną z takich firmą i nie dowiadywał o szczegółowe warunki najmu.

Odnosząc się do uwag powoda w tym zakresie należy podkreślić, że dowody na powyższe okoliczności zostały zgłoszone i znajdują się w aktach sprawy na płycie CD, która obejmuje akta likwidacji szkody (k.79). Stosowny niosek dowodowy znalazł się zaś

w sprzeciwie od nakazu zapłaty (pkt 3. - k. 80 verte).

Nieuzasadniony jest również zarzut powoda, że o zasadach organizacji pojazdu zastępczego nie poinformowano podczas rozmowy telefonicznej ze zgłaszającym szkodę. Osobą zgłaszającą był mechanik, którego temat ten nie dotyczył i nie miał żadnej wiedzy

o potrzebach poszkodowanego w tym zakresie. Z oczywistych względów rozmowa dotyczyła kosztów naprawy uszkodzonego samochodu, ponieważ tą kwestią zajmował się warsztat naprawczy. Obowiązkiem poszkodowanego było zaś zgłoszenie ubezpieczycielowi potrzeby korzystania z pojazdu zastępczego. Z jego zeznań wynika wyraźnie, że nie był tym w ogóle zainteresowany, bowiem powód dostarczył mu pojazd zastępczy, przejmując na siebie rozliczenia z ubezpieczycielem. Mimo tego, również ze strony powoda nie było żadnego zgłoszenia. Nie jest uzasadniony pogląd powoda, że takiego kontaktu winien poszukiwać ubezpieczyciel. Jego obowiązki powstają dopiero wówczas, gdy zostanie mu zasygnalizowana potrzeba skorzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego. Po zgłoszeniu samej szkody, wystarczy przekazanie informacji o obowiązujących zasadach. Ten obowiązek został zaś w sprawie przedmiotowej zrealizowany. Stosowną informację przekazano zgłaszającemu szkodę i sygnalizowano tę kwestię w rozmowie telefonicznej z przedstawicielem warsztatu.

Jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17, z uwagi na ciążący na ubezpieczycielu obowiązek szczególnej, podwyższonej staranności nie można też przypisać decydującego znaczenia czynnikowi w postaci szczególnego zaufania, jakie poszkodowany ma do kontrahenta, z którego usług chciałby skorzystać. Poniesienia wyższych kosztów nie uzasadnia również sama przez się prostota skorzystania z oferty najmu złożonej przez przedsiębiorcę prowadzącego warsztat naprawczy, w którym uszkodzony pojazd ma być naprawiany, czy też firmę zimującą się holowaniem pojazdu. Konieczność dodatkowego kontaktu z ubezpieczycielem - w praktyce zwykle telefonicznego - nie może być uznana za niedogodność, która uzasadnia poniesienie wyższych kosztów najmu. Co więcej, należy uznać, że w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu (zniszczonemu). Nie ma to nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana. Za przyjętą interpretacją przemawia nie tylko powołana w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11) zasada proporcjonalności, nakazująca uwzględnić godne ochrony interesy poszkodowanego i dłużnika, ale także ogólniejszy wzgląd na racjonalność ekonomiczną rozwiązań prawnych. Trudno bowiem pominąć, że proponowanie przez ubezpieczycieli (we współpracy z innymi przedsiębiorcami) pojazdów zastępczych jest - ze względu na efekt skali i związaną z tym efektywność kosztową - rozwiązaniem korzystnym dla ogółu ubezpieczonych, gdyż ogranicza koszty ochrony ubezpieczeniowej (i tym samym wysokość składek). Rozwiązanie takie może sprzyjać także korzystnej dla ubezpieczonych konkurencji w zakresie stawek czynszu najmu. Niesie również pewne korzyści dla samego poszkodowanego, który - korzystając z propozycji ubezpieczyciela - ma zapewnione pełne pokrycie kosztów pojazdu zastępczego, unika związanych z tym sporów i przedłużenia postępowania likwidacyjnego. W szerszej skali przyczynia się także do redukcji liczby sporów sądowych, gdyż - jak wynika z badań orzecznictwa sądów powszechnych - właśnie spory o zasadność stawek czynszu są najczęstszym zarzewiem procesów sądowych. Taka wykładnia nie eliminuje ani nie ogranicza przysługującej poszkodowanemu swobody wyboru kontrahenta, od którego wynajmie pojazd. Sprawia jedynie - ze względu na obowiązek zapobiegania zwiększeniu rozmiarów szkody - że zawierając umowę na mniej korzystnych warunkach od proponowanych przez ubezpieczyciela, poszkodowany będzie zmuszony ponieść część związanych z tym kosztów.

W świetle powyższego, ponieważ poszkodowany w sprawie niniejszej nie uzasadnił

w sposób wystarczający wyboru „droższej” z dostępnych możliwości wynajmu pojazdu zastępczego, odpowiedzialność ubezpieczyciela ogranicza się do proponowanej stawki dziennej 70 złotych brutto. Nie dotyczy to jedynie pierwszych 3 dni po kolizji, bowiem jest oczywiste, że pokrzywdzony zmuszony był do skorzystania z opcji natychmiastowego dostarczenia samochodu zastępczego na miejsce zdarzenia oraz musiał dysponować czasem na zgłoszenie szkody i kontakt z firmą współpracującą z ubezpieczycielem w celu dostarczenia pojazdu. W tym zakresie uzasadnione było skorzystanie z krótkoterminowej opcji najmu w firmie zajmującej się holowaniem uszkodzonego samochodu z miejsca kolizji, czyli zasadna jest stawka rynkowa przez firmę tę stosowana.

Zatem należne poszkodowanemu, a następnie powodowi jako cesjonariuszowi świadczenie wynosić winno 1 367,45 złotych (3 dni x 129,15 złotych + 14 dni x 70 złotych), co po obniżeniu o kwotę wypłaconą daje 457,45 złotych.

Dlatego też, zgodnie z art. 386 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok

w ten sposób, że w punkcie 1 obniżył zasądzoną kwotę do 457,45 złotych, oddalając powództwo

w pozostałym zakresie. Dalej idąca apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna, bowiem opierała się na błędnym założeniu, że zaproponowana przez ubezpieczyciela stawka dzienna obejmuje wszystkie dni najmu.

Wiązało się to z koniecznością korekty orzeczenia w zakresie kosztów procesu oraz wydatków. Skoro bowiem roszczenie powoda zostało uwzględnione w 20%, strony winny ponieść koszty procesu w tym stosunku. Pozwanego obciążą kwota 403 złotych, poniósł 900 złotych, a zatem różnica podlegająca zasądzeniu to 496 złotych. Także poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa wydatki obciążają strony w stosunku 80/20, czyli powoda w kwocie 927,70 złotych, a pozwanego - 231,98 złotych.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., zasądzając od powoda na rzecz pozwanego 168 złotych. Apelacja została uwzględniona w 82 %, a zatem skarżącego obciąża 18% kosztów. Łącznie wyniosły one 370 złotych (powód - opłata za czynności pełnomocnika - 135 złotych, pozwany: opłata sądowa od apelacji - 100 złotych, opłata za czynności pełnomocnika - 135 złotych). Zatem pozwany winien ponieść koszty w wysokości 66 złotych, poniósł 235, różnica to 168 złotych.

Wysokość opłat za czynności radcy prawnego oraz adwokata ustalono na podstawie § 2 pkt 2 i 3 oraz § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 265) i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. poz. 1800 ze zm.).