Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lipca 2022 roku

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2796,67 zł (dwa tysiące siedemset dziewięćdziesiąt sześć złotych 67/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 02.05.2021 r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1789 zł (tysiąc siedemset osiemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

IV.  Nakazuje zwrócić powodowi kwotę 328 zł (trzysta dwadzieścia osiem złotych) z tytułu niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Sygn. akt I C 381/21

UZASADNIENIE

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczyła powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 2 801,59 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 maja 2021 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 18 maja 2021 roku nabyła na podstawie umowy cesji wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę rzeczową w pojeździe marki T. o nr rej. (...) od (...) w stosunku do strony pozwanej, który nabył tę wierzytelność w dniu 17 maja 2021 roku od pierwotnego poszkodowanego R. B.. Zbywca wierzytelności – pierwotny poszkodowany w dniu 28 marca 2021 roku był właścicielem samochodu marki T., nr rejestracyjny (...) i w tym dniu powyższy pojazd został uszkodzony w kolizji drogowej, której sprawca kierował pojazdem, którego posiadacz zawarł umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w towarzystwie ubezpieczeniowym pozwanego. Pozwany po zgłoszeniu faktu powstania szkody dokonał oględzin przedmiotowego pojazdu i sporządził kosztorys naprawy, na podstawie którego złożył poszkodowanemu oświadczenie o przyznaniu odszkodowania w kwocie 4 136,46 złotych.

Powódka zleciła oszacowanie wysokości szkody, a po uzyskaniu opinii powódka określiła różnicę należną do wypłaty od strony pozwanej na kwotę 2 801,59 złotych. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty wymienionej kwoty wraz z odsetkami od 2 maja 2021 roku. Jednocześnie przekazała pozwanemu zawiadomienie o dokonanym przelewie wierzytelności. Żądanie w oznaczonym w wezwaniu terminie nie zostało spełnione.

Nakazem zapłaty z 15 września 2021 roku w sprawie sygn. akt I Nc 345/21 Sąd Rejonowy w Piszu zasądził od pozwanej na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania.

Pozwana w terminie przepisanym wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty i wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana przyznała, że przyjęła odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez R. B. wskutek uszkodzenia jego pojazdu marki T. nr rej. (...) w dniu 28 marca 2021 roku. Pozwana ustaliła wysokość odszkodowania na pokrycie kosztów naprawy na kwotę 4 136,46 złotych. Odszkodowanie na naprawę auta zostało obliczone wedle kalkulacji sporządzonej przez pozwaną. Poszkodowany nie udokumentował poniesienia kosztów naprawy, a w szczególności tego, że koszty przewyższały wypłaconą przez pozwanego kwotę odszkodowania. Po wypłacie odszkodowania poszkodowany nie podnosił żadnych pretensji odnośnie jego wysokości.

Pozwana wskazała, że poszkodowanego informowano o możliwości naprawy auta w jednym z warsztatów zrzeszonych w sieci naprawczej (...) S.A. z rozliczeniem jej kosztów w formie bezgotówkowej i z udzieleniem gwarancji jakości wykonanej naprawy. Informowano również, że jeśli nie zdecyduje się na naprawę w jednym z warsztatów (...) S.A., a kosztorys naprawy w warsztacie do którego się uda będzie opiewał na wyższą kwotę, niż ustalona przez (...) S.A. to nadal będzie mógł skorzystać z oferty pozwanego, a koszt transportu do wskazanego warsztatu pokryje (...) S.A. Zastrzeżono też, że w przypadku podjęcia naprawy w warsztacie innym niż wskazany przez pozwanego wysokość kosztów naprawy będzie zaakceptowana tylko do kosztów naprawy w warsztacie (...) S.A.

Pozwana wskazała również, że w niniejszej sprawie wątpliwość budzi posiadanie przez powódkę czynnej legitymacji procesowej. Poszkodowany w pierwszym rzędzie upoważnił do odbioru odszkodowania firm (...) i zgodnie z tym odszkodowanie zostało zapłacone na wskazany przez nią rachunek bankowy. Upoważnienie nie zostało odwołane.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 28 marca 2021 roku wskutek wypadku uległ uszkodzeniu samochód marki T. nr rej. (...). Samochód stanowi własność R. B..

W dacie powyższego zdarzenia sprawca szkody objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne; dowód: podsumowanie zgłoszenia szkody k. 22, zeznania świadka R. B. k. 89)

W dniu 17 maja 2021 roku pomiędzy (...), a R. B. została zawarta umowa przelewu wierzytelności na mocy której R. B. przelał na rzecz (...) wszelkie prawa do odszkodowania przysługujące mu w związku ze szkodą nr (...) w samochodzie marki T. i nr rej. (...) mającej miejsce w dniu 28 marca 2021 roku, likwidowaną przez (...) Spółkę Akcyjną.

Pismem z 17 maja 2021 roku R. B. zawiadomił (...) Zakład (...) o zbyciu powyższej wierzytelności.

Następnie na mocy umowy przelewu wierzytelności z 18 maja 2021 roku (...) Spółka Akcyjna nabyła od (...) wyżej wymienioną wierzytelność.

Pismem z 18 maja 2021 roku (...) zawiadomiła (...) Spółkę Akcyjną o dokonaniu przelewu wierzytelności.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem k.17-18, umowa przelewu wierzytelności k. 10, wypis z rejestru KRS k. 8-9, pełnomocnictwo k. 11, 12, wyciąg bieżący z wypisu spółki k. 13-14, zawiadomienie o dokonaniu przelewu wierzytelności k. 15, oświadczenie k. 16, zawiadomienie k. 19)

(...) Spółka Akcyjna uznała swoją odpowiedzialność i wypłaciła upoważnionemu podmiotowi łącznie kwotę 4 136,46 złotych tytułem odszkodowania.

(dowód: decyzja k. 21, ustalenie wysokości szkody k. 23-25)

Na zlecenie (...) Spółki Akcyjnej została sporządzona prywatna kalkulacja kosztów rzeczywistej wartości szkody w pojeździe marki T.. Według kalkulacji całkowity koszt naprawy brutto wynosi 6 938,05 złotych.

Pismem z 26 sierpnia 2021 roku (...) Spółkę Akcyjną do zapłaty 2 801,59 złotych.

(dowód: kalkulacja naprawy k. 26-30, wezwanie z 26.08.2021r. k. 32)

Koszt naprawy pojazdu marki T. nr rej. (...) oszacowane zostały na 6 933,13 złotych brutto (5636,69 złotych netto).

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości pojazdów, kosztorysowania i oceny jakości napraw k. 111-121)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W świetle art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), odpowiedzialnością ubezpieczyciela, co do zasady rządzą reguły dotyczące odpowiedzialności odszkodowawczej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem, w tym ogólne przepisy o wynagrodzeniu szkody (zwłaszcza art. 361-363 k.c.), z tą jednak istotną różnicą, że w ramach odpowiedzialności z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne.

Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Ze względu na okoliczność, że niejednokrotnie części pojazdu, uszkodzonego w trakcie zdarzenia wyrządzającego szkodę, były eksploatowane już przez określony czas, dłuższy lub krótszy, powstaje kwestia, na czym ma polegać przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody. W szczególności, czy przywrócenie do stanu poprzedniego uzasadnia użycie nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zagadnienie to było przedmiotem rozpoznania, na wniosek Rzecznika Ubezpieczonych, przez skład powiększony Sądu Najwyższego, który uchwałą z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie III CZP 80/11 rozstrzygnął, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Zakładając, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną nową częścią. W takiej sytuacji zakład ubezpieczeń powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, skoro, bowiem chodzi o przywrócenie do stanu poprzedniego pojazdu, jako całości, to nie ma, co do zasady znaczenia, że w miejsce części starych wmontowano części nowe. W szczególności nie ma żadnych podstaw prawnych, aby zawsze odrębnie oceniać wartość części i jeżeli części stare były już w chwili wypadku częściowo zużyte, z tego powodu obniżać należne odszkodowanie za przywrócenie do stanu poprzedniego całego pojazdu.

Kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą w pojeździe marki T. o numerze rejestracyjnym (...) na skutek zdarzenia z 28 marca 2021 roku była bezsporna.

Spór koncentrował się na ustaleniu kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu i w konsekwencji na ustaleniu wysokości należnego powodowi odszkodowania

Powołany na wniosek strony pozwanej biegły sądowy z zakresu techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości pojazdów, kosztorysowania i oceny jakości napraw, M. Z., w sporządzonej na piśmie opinii stwierdził jednoznacznie, że wysokość kosztów naprawy pojazdu marki T. o nr rej. (...), uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 28 marca 2021 roku, wynosi 6 933,13 złotych brutto.

Sąd w pełni podzielił opinię biegłego, bowiem spełniała ona stawiane jej wymogi, odzwierciedlała staranność w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadała w sposób zrozumiały na postawione pytanie, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia sporządzona została przez biegłego M. Z. zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Biegły przy wydawaniu opinii dysponował całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Ponadto należy podkreślić, iż opinia ta nie była kwestionowana przez strony sporu.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, dla odpowiedzialności ubezpieczyciela nie ma znaczenia, jakim kosztem i czy w ogóle poszkodowany dokonał naprawy pojazdu. Roszczenie o świadczenia należne w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń, co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.1988r., I CR 151/88, Legalis; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 15.11.2001r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74 i powoływane tam orzeczenia). Niezależnie, zatem od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzony pojazd, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia opisanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego, a ściślej – kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed zdarzenia powodującego szkodę.

Należy również podnieść, iż poszkodowany nie miał obowiązku skorzystania z oferty pozwanego ubezpieczyciela i dokonania naprawy w warsztacie współpracującym z pozwanym. Poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania warsztatu oferującego usługi najtańsze. Poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. W praktyce będą to zazwyczaj autoryzowane warsztaty naprawcze związane z określoną marką samochodu i prowadzące obsługę serwisową pojazdu. Wybierając takie warsztaty, poszkodowany może się kierować m.in. ich fachowością, rzetelnością technicznej obsługi i poziomem prac naprawczych oraz określonymi niekiedy profitami połączonymi ze stałą obsługą serwisową. Co więcej, wybranemu warsztatowi naprawczemu poszkodowany mógłby powierzyć naprawę kompleksową, jeżeli obejmowałaby ona kilka różnych fragmentów uszkodzonego pojazdu (tak, m.in. uchwała Sądu Najwyższego z 13.06.2003r., III CZP 32/03, Legalis). W interesie poszkodowanego leży przede wszystkim naprawa umożliwiająca przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, a niezbędnymi kosztami naprawy są koszty wynikające ze stawek obowiązujących w warsztacie, któremu powierzył on wykonanie naprawy.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze kwotę wypłaconą dotychczas poszkodowanemu tytułem odszkodowania, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 796,67 zł (6 933,13 zł (koszt naprawy pojazdu) – 4 136,46 zł (wypłacona część odszkodowania)) z odsetkami ustawowymi od dnia 2 maja 2021 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części.

O kosztach procesu Sąd orzekł według norm przepisanych w oparciu o przepis § 2 pkt 2) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i art. 98 k.p.c., zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17,00 złotych tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 200,00 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, a także kwota 672 złotych tytułem zwrotu zaliczki na wynagrodzenie biegłego. Sąd zasądził na rzecz powódki całość kosztów procesu z uwagi na to, że przegrała ona proces w nieznacznym stopniu.

Na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2018r., poz. 300 j.t.), Sąd zwrócił powódce kwotę 328 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na opinię biegłego, zaksięgowanej pod pozycją 500076952742.