Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 346/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 7 grudnia 2021 roku, sygn. akt III K 553/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. W.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 134

2.1.1.2.

P. W.

Figurowanie przez oskarżonego w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Dokument wydany przez Komendę Stołeczną Policji

k. 136

2.1.1.3.

P. W.

Karany

Aktualna Karta Karna

k. 138 - 139v.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.2

Dokument wydany przez Komendę Stołeczną Policji

Załączony dokument został sporządzony przez uprawniony do tego organ. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.3

Aktualna Karta Karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie prawa materialnego, tj. art. 53 k.k. poprzez jego wadliwe zastosowanie, polegające na błędnym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary i orzeczenie kary pozbawienia wolności, podczas gdy wystarczająca wobec oskarżonego byłaby kara o charakterze nieizolacyjnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanego przez obrońcę oskarżonego przepisu prawa materialnego.

Stwierdzić należy w pierwszej kolejności, że sąd I instancji w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku w wyczerpujący sposób wyjaśnił, dlaczego w pełni adekwatne i proporcjonalne w przedmiotowej sprawie będzie wymierzenie P. W. bezwzględnej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie. Zwrócić trzeba przede wszystkim uwagę na wielokrotną karalność oskarżonego za przestępstwo z art. 180a k.k., dobitnie świadczącą o tym, że stosowane uprzednio wobec niego kary grzywny oraz kara ograniczenia wolności nie skłoniły go do jakiejkolwiek refleksji nad nagannością swojego zachowania, nie odnosząc tym samym żadnych skutków w zakresie prewencji indywidualnej. Podnoszony przez obronę fakt, że w okresie od 2018 roku do 2021 roku podsądny nie popełnił żadnego przestępstwa, nie możne przesłonić nagminności dopuszczania się przez niego zachowań realizujących znamiona czynu z art. 180a k.k. w latach wcześniejszych. Wobec tego, zgodzić należy się z sądem I instancji, że postawa P. W. cechuje się bezkrytycznością oraz rażącym lekceważeniem obowiązujących norm prawnych, co świadczy również o wysokim stopniu społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu zabronionego. W przytoczonych okolicznościach przedmiotowej sprawy jednoznacznie stwierdzić trzeba, że wymierzenie oskarżonemu kary z zastosowaniem instytucji sankcji zamiennej z art. 37a § 1 k.k., na co powołuje się apelujący, byłoby bezcelowe i nie realizowałoby funkcji, jakie spełniać ma sankcja karna.

Nie sposób zgodzić się z zawartymi w apelacji twierdzeniami obrońcy oskarżonego, jakoby P. W. popełnił zarzucany mu w przedmiotowej sprawie czyn zabroniony "tylko i wyłącznie z troski o życie i zdrowie innych osób". Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko sądu I instancji, zgodnie z którym okoliczności niniejszego zdarzenia wskazują na to, że podsądny miał możliwość wyjścia z zaistniałej sytuacji w inny sposób, aniżeli przez popełnienie przestępstwa. Oskarżony podjął świadomą decyzję o prowadzeniu pojazdu pomimo obowiązującego go zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym oraz pomimo wydanej wobec niego decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B, wyłącznie przez wzgląd na własną wygodę, nie będąc do tego przymuszonym okolicznościami. Stwierdzić należy jednocześnie, że wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy uwzględnił okoliczności, które mogłyby w pewnym stopniu usprawiedliwić motywację P. W., tj. zły stan zdrowia osoby pierwotnie kierującej pojazdem, którą oskarżony zdecydował się zastąpić. Przy miarkowaniu wysokości kary sąd I instancji wziął także pod uwagę przyznanie się podsądnego do winy. Zauważyć w tym miejscu należy, że przestępstwo, o popełnienie którego oskarżony został P. W., zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 5. Sąd Rejonowy natomiast wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Jako że postawiony przez skarżącego zarzut naruszenia prawa materialnego, z uwagi na treść owego zarzutu oraz okoliczności podnoszone w uzasadnieniu wniesionej apelacji, potraktować można jako zarzut rażącej niewspółmierności kary, zaznaczyć należy, że rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy sąd I instancji w sposób jaskrawy nie wyważy rodzaju i wysokości wymierzanej kary z okolicznościami przewidzianymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., co skutkować będzie nieproporcjonalnością tej kary. Podkreślić należy przy tym, że nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby, również w potocznym znaczeniu tego słowa, „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Zmiana zaskarżonego wyroku z powodu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary może mieć zatem miejsce dopiero wtedy, gdy wykazana zostanie wyraźna dysproporcja między karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku, sygn. akt II AKa 514/04). Jak wynika z poczynionych powyżej rozważań, sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę proporcjonalną i adekwatną do realiów przedmiotowej sprawy, co następnie w należyty i wyczerpujący sposób uzasadnił. Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z przedstawionymi przez Sąd Rejonowy motywami, prowadzącymi do wymierzenia P. W. bezwzględnej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania celem uzupełnienia postępowania dowodowego o zeznania naocznych świadków, ewentualnie wymierzenie oskarżonemu na podstawie art. 244 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. kary ograniczenia wolności w wymiarze 12 miesięcy polegającej na świadczeniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na poczynione powyżej rozważania, wnioski obrońcy oskarżonego o uchylenie lub zmianę zaskarżonego wyroku uznać należało za niezasadne.

Za niezasadne uznać trzeba również twierdzenie obrony o konieczności uzupełnienia postępowania dowodowego o zeznania naocznych świadków - dwóch funkcjonariuszy policji oraz pasażerki w pojeździe prowadzonym przez oskarżonego. Jeżeli w ocenie skarżącego zeznania ww. osób mają istotne znaczenie dla wszechstronnego ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, mógł on złożyć odpowiednie wnioski dowodowe na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego, zwłaszcza, że już wtedy znana była tożsamość tych osób, a po wydaniu wyroku przez Sąd Rejonowy nie zaszły żadne nowe okoliczności, które stwarzałyby potrzebę przesłuchania owych świadków przedmiotowego zdarzenia. Zgodnie z art. 427 § 3 k.p.k., odwołujący się może wskazać nowe fakty lub dowody, jeżeli nie mógł powołać ich w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. W niniejszej sprawie natomiast, dowody w postaci zeznań trzech naocznych świadków nie zostały przez apelującego wskazane przed Sądem Rejonowym, pomimo pełnej możliwości powołania się na nie już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Wskazać należy tu również na przepis art. 427 § 3a k.p.k., zgodnie z którym w środku odwoławczym nie można podnosić zarzutu nieprzeprowadzenia dowodu z urzędu, chyba że okoliczność, która ma być udowodniona, ma istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony, czy stanowi on przestępstwo i jakie, czy czyn zabroniony został popełniony w warunkach, o których mowa w art. 64 lub art. 65 Kodeksu karnego, lub czy zachodzą warunki do orzeczenia pobytu w zakładzie psychiatrycznym na podstawie art. 93g Kodeksu karnego. Wobec tego, nieprzeprowadzenie przez Sąd Rejonowy z urzędu dowodu z przesłuchania ww. trzech naocznych świadków także nie może być podnoszone w apelacji jako zarzut, mający doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania celem uzupełnienia postępowania dowodowego, zwłaszcza że w świetle zgromadzonego materiału dowodowego i prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego, fakt popełnienia przez P. W. zarzucanego mu przestępstwa i okoliczności inkryminowanego zdarzenia nie budzą wątpliwości.

Lp.

Zarzut

3.2.

Naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez wybiórcze uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego P. W. tylko w takim zakresie, jakie są dla niego niekorzystne, podczas gdy brak jakichkolwiek dowodów przeciwnych w zakresie zachowania i motywacji oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak już zostało omówione w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, w ocenie Sądu Okręgowego sąd I instancji wydał swoje rozstrzygnięcie w oparciu o pełne i kompleksowe ustalenia faktyczne poczynione w przedmiotowej sprawie, uwzględniając okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Niezasadność podnoszonego zarzutu braku dowodów na okoliczność zachowania i motywacji P. W. także została już omówiona we wcześniejszej części uzasadnienia, wobec czego za niecelowe uznać trzeba odnoszenie się do nich przez Sąd Okręgowy po raz kolejny.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k. poprzez błędną ocenę wiarygodności wyjaśnień złożonych przez oskarżonego, stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). W ocenie Sądu Okręgowego, warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a w środku odwoławczym prezentuje własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania celem uzupełnienia postępowania dowodowego o zeznania naocznych świadków, ewentualnie wymierzenie oskarżonemu na podstawie art. 244 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. kary ograniczenia wolności w wymiarze 12 miesięcy polegającej na świadczeniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn omówionych we wcześniejszych częściach niniejszego uzasadnienia, wnioski obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 7 grudnia 2021 roku, sygn. akt III K 553/21, z wyjątkiem zmiany omówionej w podpunkcie 5.2.1. niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesiona we wniesionej apelacji argumentacja obrońcy oskarżonego nie mogła podważyć słusznych i prawidłowo uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy. Z tego względu, zarzuty skarżącego uznano za niezasadne, a wyrok utrzymano w mocy, z wyjątkiem zmiany omówionej w podpunkcie 5.2.1. niniejszego uzasadnienia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 7 grudnia 2021 roku, sygn. akt III K 553/21 poprzez orzeczenie wobec oskarżonego na podstawie art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 42 § 1a pkt 2 k.k. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

W apelacji wniesionej przez prokuratora, skarżący zarzucił Sądowi Rejonowemu obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 42 § 1a pkt 2 k.k. poprzez orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, podczas gdy ustawa nie wprowadza takiego ograniczenia, rozciągając ów zakaz także na ruch wodny i powietrzny. Sąd Okręgowy powyższy zarzut uznał za w pełni zasadny, co literalnie wynika z brzmienia art. 42 § 1a k.k. in principio. Wobec tego, wyrok sądu I instancji należało zmienić, orzekając wobec P. W. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, bez ograniczania zakresu zastosowania owego zakazu wyłącznie do ruchu lądowego.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty. Zgodnie bowiem z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, w razie nieuwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego, zwróconej przeciwko rozstrzygnięciu o winie lub karze zasadniczej, sąd wymierza za postępowanie odwoławcze opłatę w wysokości należnej za pierwszą instancję. Przepis art. 2 ust. 1 pkt. 2 ww. ustawy stanowi z kolei, że skazany w pierwszej instancji w razie skazania na karę pozbawienia wolności do 6 miesięcy obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 120 złotych.

Sąd Okręgowy zasądził także od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Przepis art. 636 § 1 k.p.k. stanowi bowiem, że w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. Apelacja obrońcy oskarżonego była jedynym środkiem odwoławczym, który nie zasługiwał w przedmiotowej sprawie na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, możliwości finansowe P. W. nie uzasadniają zwalniania go z ponoszenia kosztów procesu.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w części co do pkt II

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana