Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 8 grudnia 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant: st. sekr. sąd. Izabella Bors

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2021 roku w Łodzi na rozprawie

sprawy z wniosku (...) w Ł.

o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie

postanawia:

stwierdzić, że wnioskodawca - (...) Medyczny w Ł. nabył z dniem 29 grudnia 2002 roku przez zasiedzenie prawo własności nieruchomości, położonej w Ł. przy ulicy (...), oznaczonej jako działki:

- numer 78/15, obręb W-14, o powierzchni 0,0960 ha, na mapie do zasiedzenia, sporządzonej przez geodetę uprawnionego K. C. w dniu 30 stycznia 2019 roku, zaewidencjonowanej za identyfikatorem ewidencyjnym materiału zasobu – operatu technicznego P. (...).2019.235 przez Prezydenta Miasta Ł. w dniu 06.02.2019 roku nadto oznaczonej na wyrysie z mapy ewidencyjnej Prezydenta Miasta Ł. (...) Ośrodka Geodezji, znak (...). (...). (...).2020.1,

- numer 78/18, obręb W-14, o powierzchni 0,0328 ha na mapie do zasiedzenia, sporządzonej przez geodetę uprawnionego K. C. w dniu 30 stycznia 2019 roku, zaewidencjonowanej za identyfikatorem ewidencyjnym materiału zasobu – operatu technicznego P. (...).2019.235 przez Prezydenta Miasta Ł. w dniu 06.02.2019 roku, nadto oznaczonej na wyrysie z mapy ewidencyjnej Prezydenta Miasta Ł. (...) Ośrodka Geodezji, znak (...). (...). (...).2020.1.

Sygn. akt VIII Ns 132/20

UZASADNIENIE

We wniosku z dnia 31 marca 2020 roku wnioskodawca - (...) Medyczny w Ł. wniósł o stwierdzenie, że nabył z dniem 1 października 2005 roku przez zasiedzenie prawo własności nieruchomości:

- o powierzchni 0,0960 ha, położonej w Ł. położonej w Ł. przy ulicy (...), stanowiącej działkę numer (...) w obrębie W-14,

- o powierzchni 0,0328 ha, położonej w Ł. położonej w Ł. przy ulicy (...), stanowiącej działkę numer (...) w obrębie W-14.

Jako uczestnika postępowania wnioskodawca wskazał nieznanego z miejsca pobytu R. W. (1) jednocześnie wnosząc o wezwanie uczestnika postępowania oraz jego spadkobierców przez ogłoszenie.

W uzasadnieniu wniosku zawodowy pełnomocnik wnioskodawcy wskazał, że jest samoistnym posiadaczem przedmiotowych nieruchomości przynajmniej od dnia 29 grudnia 1972 roku kiedy to została wydana decyzja Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi nr 600/344/72, zatwierdzająca plan realizacyjny – ogólny zagospodarowania terenu inwestycji Szpitala (...) w Ł. przy. ul. (...) (dzisiejsza P.). Obecnie inwestycja nosi nazwę Centrum (...) Dydaktyczne ( (...)) i stanowi centrum medyczne wnioskodawcy usytułowane pomiędzy ulicami (...). (...) objęte wnioskiem usytuowane są w części kampusu (...) od. ul. (...).

Działki o numerach ewidencyjnych (...) położone w Ł.
przy ul. (...), obręb W-14 ujęte były w dawnej księdze wieczystej Rep. H.. Nr 8 A. S.; nie posiadają aktualnej księgi wieczystej.

Wnioskodawca jest jedynym podmiotem, który co najmniej od 29 grudnia 1972 roku zarządza i opiekuje się w/w nieruchomościami.

(...) Medyczny w Ł. jest następcą prawnym Akademii Medycznej w Ł., na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2002 roku o utworzeniu Uniwersytetu Medycznego w Łodzi.

(wniosek k. 5-8 w zw. z protokołem rozprawy k. 90)

Postanowieniem z dnia 20 października 2020 roku Sąd odrzucił wniosek w stosunku do R. W. (1) wobec śmierci uczestnika przed złożeniem wniosku w dniu 21 kwietnia 1946 roku.

(postanowienie k. 57)

Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2020 roku Sąd na podstawie
art. 609 § 2 k.p.c., wezwał przez ogłoszenie osoby zainteresowane do wzięcia udziału w sprawie oraz dokonał ogłoszenia o toczącym się postępowaniu w budynku
i na stronie internetowej tutejszego Sądu, w lokalu Urzędu Miasta Ł. oraz w dzienniku poczytnym na obszarze całego Państwa nadto w dzienniku wyroków i ogłoszeń sądowych na stronie (...)

(postanowienie k. 62)

W toku postępowania przed Sądem wnioskodawca podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 16 czerwca 2021 roku Sąd wezwał nadto do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania Miasto Ł..

(protokół rozprawy k. 89, k. 128)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Akademia Medyczna w Ł. powstała jako państwowa osoba prawna na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 października 1949 roku w sprawie założenia Akademii lekarskich w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Lublinie, Łodzi i Wrocławiu (Dz.U. z dnia 15 listopada 1949 roku).

Zgodnie z ustawą z dnia 27 lipca 2002 roku (Dz.U. z 2002r. Nr 141, poz. 1184) o utworzeniu (...) w Ł. następcą prawnym Akademii Medycznej w Ł. jest (...) Medyczny w Ł.. Z dniem utworzenia (...) w Ł. zniesiono Akademię Medyczną i (...).

(...) Medyczny w Ł. z dniem utworzenia przejął wszystkie prawa i zobowiązania Akademii Medycznej i (...).

Działki o numerach ewidencyjnych (...) położone w Ł.
przy ul. (...), obręb W-14 ujęte były w dawnej księdze wieczystej Rep. H.. Nr 8 A. S..

Z zaświadczenia wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 15 czerwca 2020 roku wynika, że w księdze wieczystej Rep. H. (...) A. S. hip.5/5 – R. W. (1) syn M. wpisany jest jako właściciel reszty nieruchomości objętej tą księgą po licznych odsprzedażach jak też odłączeniach placów oznaczonych numerami, nabywszy takową na podstawie aktów: Not. N. w Ł. z dnia 27 maja/ 8 czerwca 1891 roku Nr (...) i Not. A. w Ł. z dnia 24 marca / 6 kwietnia 1910 r. Nr (...). W skład w/w reszty wchodzi m.in. plac oznaczony literą „a” na planach mierniczego T. z 1908 r. i 1914 r. stanowiący dawną ulicę (...).

R. W. (2) syn M. i M. z domu G. zmarł 21 kwietnia 1946 roku, jego następcy prawni pozostają nieustaleni.

(zaświadczenie z rep. H. (...) A. S. k. 31, akt zgonu k. 56, okoliczności bezsporne)

Decyzją z dnia 29 grudnia 1972 roku, nr 600/344/72, Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi, zatwierdziło plan realizacyjny – ogólny zagospodarowania terenu inwestycji Szpitala (...) w Ł. przy. ul. (...) (dzisiejsza P.).

Od początku przekazania terenu ten był w całości wykorzystywany przez Akademię Medyczną w Ł..

Obecnie przedmiotowa inwestycja nosi nazwę Centrum (...)
– Dydaktyczne ( (...)) i stanowi centrum medyczne wnioskodawcy usytułowane pomiędzy ulicami (...).

(...) objęte wnioskiem tj. o powierzchni 0,0960 ha, położona w Ł. przy ulicy (...), stanowiąca działkę numer (...) w obrębie W-14 oraz nieruchomość o powierzchni 0,0328 ha, położona w Ł. przy ulicy (...), stanowiąca działkę numer (...) w obrębie W-14, usytuowane są w części kampusu (...) od. ul. (...). (...) te, tak jak i cały teren kampusu, nie są ogrodzone.

(...) objętymi wnioskiem, jak i całym terenem kampusu, co najmniej od 29 grudnia 1972 roku, zajmował się poprzednik prawny wnioskodawcy a później wnioskodawca. Poprzednik prawny wnioskodawcy na terenie przedmiotowych działek objętych wnioskiem początkowo wybudował tlenownię, następnie rozebraną, a także prowadził owczarnię na potrzeby badań mikrobiologicznych. Zarówno wnioskodawca jak i jego poprzednik prawny zarządza przedmiotowymi nieruchomościami i opiekuje się nimi – porządkuje teren, kosi trawę, sprząta śmieci, grabi liście, wycina samosiejki. Wcześniej wnioskodawca wskazane prace wykonywał przy pomocy swoich pracowników, aktualnie te zleca firmom zewnętrznym. Wnioskodawca jak i jego poprzednik prawny ponosili również wszelkie koszty związane z nieruchomościami objętymi wnioskiem.

Zarówno Straż Miejska w Ł. jak i Policja niejednokrotnie kontaktowała się z wnioskodawcą, gdy zachodziła potrzeba interwencji związanej z tymi nieruchomościami, np. w przypadku konieczności uprzątnięcia śmieci wyrzuconych przez osoby trzecie, traktując wnioskodawcę jak właściciela przedmiotowych nieruchomości. Czynności te podejmował i wykonywał włącznie wnioskodawca.

Poza wnioskodawcą a wcześniej jego poprzednikiem prawnym nikt inny nie interesował się i nie zajmował przedmiotowymi nieruchomościami.

(decyzja (...) k. 14-15, zeznania świadka A. J. 00:09:14-00:26:31
- k. 90-92, zeznania świadka S. M. 00:28:31-00:39:03 – k. 92-93, zeznania świadka Z. P. 00:04:48-00:12:47 – k. 129-130, zdjęcie poglądowe działek k. 100, dokumentacja fotograficzna k. 109-112, okoliczności bezsporne)

W wypisie z rejestru gruntów Prezydenta Miasta Ł. nieruchomości objętych wnioskiem jako właściciel / władający w udziale 1/1 wpisany jest W. R. rodzice: M.. Jako władający wskazana jest Gmina Ł. – Urząd Miasta Ł. Departament pracy, edukacji, i kultury – wydział gospodarki komunalnej.

(wypis z rejestru gruntów k. 46)

(...) objęte wnioskiem nie widnieją w ewidencji podatku od nieruchomości od osób fizycznych oraz podatku rolnego i leśnego na terenie Miasta Ł..

(pismo Prezydenta Miasta Ł. – k. 25)

Postanowieniem z dnia 2 lipca 2021 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 461/20, Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny stwierdził, że (...) Medyczny w Ł. nabył z dniem 29 grudnia 2002 roku przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...), oznaczonej aktualnie jako działki numer (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...).

Postanowieniem z dnia 31 maja 2021 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt VIII Ns 131/20, Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi, stwierdził, że z dniem 1 października 2005 r. (...) Medyczny w Ł. nabył przez zasiedzenie prawo własności nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...) oznaczonej jako działka nr (...) w obrębie W- 14 widniejącej na mapie do zasiedzenia sporządzonej przez geodetę uprawnionego K. C., wpisanej do ewidencji Prezydenta Miasta Ł. w dniu 6 lutego 2019 roku za numerem P. (...).2019.235 o powierzchni 485 m ² (czterysta osiemdziesiąt pięć metrów kwadratowych).

Postanowieniem z dnia 9 marca 2022 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 222/20 Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi stwierdził, że (...) Medyczny w Ł. nabył przez zasiedzenie z dniem 29 grudnia 2002 roku prawo własności nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), oznaczonej na mapie do zasiedzenia, sporządzonej przez geodetę uprawionego K. C., wpisanej dnia 6 lutego 2019 roku do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego za numerem P. (...).2019 235, jako działka oznaczona numerem (...) w obrębie W-14, o powierzchni 0,0459 ha, nie mającej urządzonej księgi wieczystej, objętej zbiorem dokumentów o numerze ZD 9504.

(...), których dotyczą postanowienia wydane przez tutejszy Sąd w sprawach: I Ns 461/20, VIII Ns 131/20 i I Ns 222/20, wchodzą w skład (...), przy czym działki (...) graniczą bezpośrednio z nieruchomościami, których niniejszy wniosek dotyczy.

(mapa do zasiedzenia k. 30, wypis z mapy ewidencyjnej k. 47, notoryjność Sądowa, okoliczności bezsporne)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez uczestników postępowania, jak również na podstawie zeznań świadków: A. J., S. M. oraz Z. P., których depozycje Sąd uznał za w pełni wiarygodne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Rejonowego wniosek o stwierdzenie nabycia własności przedmiotowych nieruchomości objętych wnioskiem przez zasiedzenie jest zasadny i jako taki podlega uwzględnieniu, jednak w ocenie Sądu ich prawo własności nieruchomości przez zasiedzenie (...) Medyczny w Ł. nabył z dniem 29 grudnia 2002 roku.

Zasiedzenie jest jednym ze sposobów nabycia własności. Jest to instytucja polegająca na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu, pozwalająca na eliminację długotrwałej rozbieżności pomiędzy stanem prawnym a rzeczywistym.

Przepis art. 172 k.c. szczegółowo wskazuje jakie przesłanki muszą być spełnione aby doszło do nabycia prawa własności przez zasiedzenie:
i tak po pierwsze posiadanie samoistne przedmiotu zasiedzenia, po drugie upływ czasu.

Posiadaczem samoistnym jest osoba władająca rzeczą jak właściciel
(art. 336 k.c.), przy czym stan posiadania współtworzą fizyczny element władania rzeczą ( corpus) oraz intelektualny element zamiaru władania rzeczą dla siebie ( animus). C. oznacza, że pewna osoba znajduje się w sytuacji, która daje jej możliwość władania rzeczą w taki sposób, jak mogą to czynić osoby, którym przysługuje do rzeczy określone prawo, przy czym nie jest konieczne efektywne wykonywanie tego władztwa. A. oznacza wolę wykonywania względem rzeczy określonego prawa dla siebie, przy czym wola ta wobec otoczenia wyraża
się w takim postępowaniu posiadacza, które wskazuje na to, że uważa
się on za osobę, której przysługuje do rzeczy określone prawo ( patrz komentarz
do art. 172 kodeksu cywilnego E. G., Z. 2001). Oczywiście, kwestią obojętną dla kwalifikacji tego typu posiadania jako samoistnego, jest to czy posiadacz jest faktycznie właścicielem, czy np. złodziejem ( por. Prawo rzeczowe pod red. prof. E. Gniewaka, System prawa prywatnego, tom 4). Bez znaczenia dla oceny posiadania jako samoistnego pozostaje również sposób traktowania (ocena zachowania „nieuprawnionych” do rzeczy) przez uprawnionego (właściciela). O tym z jakiego rodzaju posiadaniem w konkretnym/danym przypadku mamy do czynienia decyduje nie zachowanie właściciela, lecz posiadacza oraz ocena tego zachowania z punktu widzenia otoczenia (osób trzecich).

Wskazać w tym miejscu należy na przepis art. 339 k.c., który wprowadza domniemanie, że ten kto rzeczą faktycznie włada jest posiadaczem samoistnym. Na korzyść osoby, która faktycznie posiada rzecz działają także inne domniemania, tj. domniemanie zgodności posiadania z prawem (art. 341 k.c.), ciągłości posiadania (art. 340 k.c.) oraz posiadania w dobrej wierze (art. 7 k.c.). Tak więc osoba, która rzecz posiada korzysta z dobrodziejstw powyższych domniemań co oznacza, że ten, kto twierdzi odmiennie do stanu faktycznego wynikające z domniemań, ma obowiązek udowodnienia twierdzeń odmiennych.

Druga z przesłanek – upływ czasu – jest uzależniona od dobrej bądź złej wiary posiadacza samoistnego, i tak w przypadku dobrej wiary jak wynika z treści
art. 172 k.c. dla zasiedzenia wystarczający jest upływ 20 lat, zaś przy złej wierze 30 lat. Posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto błędnie przypuszcza,
że ma tytuł prawny do rzeczy (jest właścicielem rzeczy), a w złej ten, kto wie albo powinien wiedzieć, że nie ma tytułu prawnego do rzeczy (nie przysługuje mu prawo własności rzeczy, lecz innej osobie).

Spełnienie powyższych przesłanek powoduje nabycie ex lege prawa własności, przy czym wydane przez sąd postanowienie stwierdzające to nabycie ma jedynie charakter deklaratoryjny, co oznacza, że konieczne jest ustalenie daty nabycia, która może nawet znacznie poprzedzać złożenie samego wniosku, czy datę wskazaną we wniosku.

Zauważyć również należy, że w odniesieniu do posiadania prowadzącego do zasiedzenia o rodzaju wiary posiadacza, a w następstwie o długości terminu niezbędnego do nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie decyduje chwila objęcia jej w posiadanie (dla siebie). Obowiązuje tu zasada mala fides superveniens non nocet, co wynika wprost z wykładni językowej art. 172 k.c. ("uzyskał posiadanie")
i na mocy art. 176 k.c. ma zastosowanie do następców pierwotnego posiadacza przy doliczaniu posiadania poprzednika, ("jeżeli poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze").

Domniemanie dobrej wiary posiadacza (art. 7 k.c.) wzruszyć może dowód, że posiadacz w chwili rozpoczęcia posiadania wiedział lub mógł się dowiedzieć o tym, że narusza to prawo innej osoby.

Bieg terminu zasiedzenia może być przerwany m.in. przez podjęcie przez właściciela przed właściwym sądem powszechnym czynności przedsięwziętych bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 175 k.c. w zw. z art. 123 § 1 pkt 1 k.c.), w pewnych wypadkach uznanie tytułu prawnego właściciela i przyznanie braku samoistności własnego posiadania (art. 175 k.c. w zw. z art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).

Zgodnie z art. 176 k.c. w związku z art. 172 k.c., posiadacz na potrzeby zasiedzenia do czasu swego posiadania może doliczyć czas posiadania poprzednika tylko o tyle, o ile do przeniesienia posiadania lub dziedziczenia doszło podczas biegu zasiedzenia, co oczywiście wyklucza doliczenie przez obecnego posiadacza czasu posiadania poprzednika, który był posiadaczem uprawnionym (por. postanowienie SN z dnia 3 lutego 2010 r., II CSK 465/09, LEX nr 738479) ( podobnie SN w postanowieniu z dnia 16 września 2009 r., II CSK 103/09, LEX nr 530696).

Przypomnieć wreszcie należy, że państwowa osoba prawna nie mogła być posiadaczem samoistnym nieruchomości w rozumieniu art. 172 k.c. w okresie obowiązywania art. 128 k.c. (do dnia 1 lutego 1989 roku) i nie mogła uzyskać przez zasiedzenie własności dla siebie, lecz dla Skarbu Państwa (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 11 lutego 2011 r., I CSK 288/10, LEX 798230). Zgodnie z art. 128 k.c. w okresie do dnia 1 lutego 1989 roku obowiązywała zasada jednolitej socjalistycznej własności ogólnonarodowej (państwowej) przysługującej niepodzielnie Państwu. Dopiero po tej dacie państwowe jednostki organizacyjne i państwowe osoby prawne mogły samodzielnie władać wyznaczoną częścią mienia państwowego w oparciu o różne tytuły prawne.

Ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 55, poz. 321, ze zm.) z dniem 1 października 1990 roku uchyliła przepis
art. 128 k.c. we wskazanym nowym brzmieniu oraz art. 177 k.c. zawierający zakaz zasiadywania nieruchomości państwowych. Jednak dopiero ustawa z dnia 29 września 1990 roku o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464, ze zm.) przyznała z dniem 5 grudnia 1990 roku państwowym osobom prawnym, którym dotąd przysługiwało prawo zarządu, zdolność nabywania we własnym imieniu wszelkich praw majątkowych, w tym rzeczowych, uwłaszczając je na posiadanym mieniu, będącym dotychczas własnością państwową (art. 2) oraz wstecznie potwierdziła prawo własności nieruchomości nabytych przez państwowe osoby prawne po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 31 stycznia 1989 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 3, poz. 11) wskazując, że od chwili nabycia stanowią one własność tych osób (art. 3).

W przedmiotowej sprawie poprzednik prawny wnioskodawcy nabył posiadanie przedmiotowej nieruchomości najpóźniej z dniem 29 grudnia 1972 roku, przy czym z akt sprawy wynika, że wprawdzie Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi wydało decyzję dotyczącą inwestycji na przedmiotowej nieruchomości nie mniej sama nieruchomość należała do następców prawnych wskazanego we wniosku uczestnika postępowania R. W. (1). Z żadnego dokumentu zgromadzonego w aktach sprawy nie wynika, żeby nieruchomość ta w dacie przekazania jej poprzednikowi prawnemu wnioskodawcy należała do Skarbu Państwa twierdzenie to nie było zresztą podnoszone również przez wnioskodawcę. Tym samym uznać należy, że w sprawie zasiedzenie nie biegło przeciwko nieruchomościom Skarbu Państwa.

Skoro zatem do czasu posiadania można doliczyć czas posiadania przez poprzednika prawnego wnioskodawcy a osoba prawna, która przed dniem 1 lutego 1989 roku miała status państwowej osoby prawnej, może do okresu samoistnego posiadania wykonywanego po tej dacie zaliczyć okres posiadania Skarbu Państwa przed dniem 1 lutego 1989 roku, to przyjąć należy, że to właśnie stan świadomości posiadacza w dacie objęcia w posiadanie ma doniosłe znaczenie z punktu widzenia oceny charakteru tego posiadania – w dobrej czy złej wierze – oraz w konsekwencji długości okresu zasiedzenia służebności (20 lub 30 lat).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że Akademia Medyczna w Ł. najpóźniej z dniem 29 grudnia 1972 roku objęła w posiadanie nieruchomości objęte wnioskiem jako część nieruchomości, na terenie której miała być zlokalizowana inwestycja – Szpital (...) w Ł.. Od tego czasu to ten podmiot zajmował się przedmiotowym terenem, realizując wskazaną inwestycję. Początkowo poprzednik prawny wnioskodawcy na terenie przedmiotowych nieruchomości wybudował tlenownię, następnie rozebraną a także prowadził owczarnię na potrzeby badań mikrobiologicznych. Zarówno Akademia Medyczna w Ł. jak i później jej następca prawny
– (...) Medyczny w Ł. podejmowała czynności zarówno faktyczne
jak i prawne dotyczące przedmiotowych nieruchomości, m.in. porządkowała teren, sprzątała śmieci, grabiła liście, wycinała samosiejki i ponosiła wszelkie ciężary związane z nieruchomością, które wprost świadczą o takim rodzaju posiadaniu, które wprost prowadzi do jej zasiedzenia. Wyłącznie bowiem te podmioty zajmowały się przedmiotową nieruchomością – zarządzały nimi i opiekowały się,
co w istocie odpowiadało czynnościom podejmowanym przez właściciela. Za powyższym przemawiają nadto zarówno wskazane wcześniej domniemania
jak i zaoferowane przez wnioskodawcę dowody potwierdzające powyższy stan rzeczy. Podkreślić należy, że również podmioty trzecie takie jak chociażby Straż Miejska w Ł., czy Policja traktowały wnioskodawcę jak właściciela przedmiotowych nieruchomości. W konsekwencji powyższe akty władania nieruchomością w zakresie działek numer (...) uzasadniają kwalifikację takiego władztwa jako samoistnego posiadania ( por. wyrok Sądu Najwyższego
z dn. 16.06.1999, II CKN 419/98).

Wskazać wreszcie należy, że z materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków: A. J., S. M. oraz Z. P. wynika, że samoistne posiadanie wnioskodawcy a wcześniej jego poprzednika prawnego, nie zostało w żaden sposób zakłócone przez działania innych osób, w szczególności by jakiekolwiek prace na przedmiotowej nieruchomości podejmowały inne podmioty, czy osoby.

Drugą przesłanką zasiedzenia wskazaną w treści art. 172 k.c. jak już wcześniej wskazano jest upływ czasu (długość okresu samoistnego posiadania). Obecnie obowiązujący okres dwudziestu i trzydziestu lat został wprowadzony od dnia 1 października 1990 roku na skutek zmiany art. 172 k.c. Kodeks cywilny w pierwotnym brzmieniu przewidywał termin dziesięciu lat w dobrej wierze i dwudziestu lat w złej wierze. Stosownie do treści art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1990 roku, nr 55, poz. 321) do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, stosuje się przepisy tejże ustawy. Aby doszło do nabycia rzeczy przez zasiedzenie, posiadanie samoistne powinno trwać nieprzerwanie przez określony w ustawie czas, przy czym do oceny ciągłości posiadania odnoszą się zasady określone w przepisach dotyczących posiadania: w szczególności wyrażone
w art. 340 k.c. domniemanie ciągłości posiadania.

Dla oceny dobrej i złej wiary jak już wcześniej wskazano istotny jest moment wejścia w posiadanie nieruchomości. Dobra wiara polega na usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu posiadacza, że przysługuje mu takie prawo do rzeczy, jakie faktycznie wykonuje. Posiadacz jest natomiast w złej wierze, jeśli jest świadomy, że nie przysługuje mu prawo, które wykonuje albo gdy okoliczności danej sprawy nie usprawiedliwiają błędnego przekonania posiadacza, że przysługuje mu prawo faktycznie wykonywane. Oczywiście przy ocenie dobrej bądź złej wiary u posiadacza nieruchomości decyduje chwila objęcia nieruchomości w posiadanie.

Nie można uznać, że jest w dobrej wierze posiadacz samoistny, który nabył posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienie własności, zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego; osoba taka bowiem zdaje sobie sprawę z tego, że nie nabywa prawa własności ( podobnie. m.in. uchwała SN z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91, OSNCP 1992, nr 4, poz. 48; glosy aprobujące: J. G., PiP 1992, z. 5 s. 116; M. W., PS 1993, nr 6, s. 82).

Skoro zatem poprzednik prawny wnioskodawcy nabył posiadanie nieruchomości na podstawie decyzji Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi dotyczącej przedmiotowej nieruchomości, której właścicielem nie był Skarb Państwa (powyższe nie wynikało z żadnego dokumentu) nie można przyjąć, że poprzednik prawny wnioskodawcy objął posiadanie w dobrej wierze, (co jednak ma jedynie wpływ na długość okresu samoistnego posiadania, którego upływ jest potrzebny do zasiedzenia prawa własności).

Podkreślić w tym miejscu również należy, że na dobrą wiarę posiadacza nie wskazywał także sam wnioskodawca.

W realiach przedmiotowej sprawy zastosowanie zatem znajdzie dłuższy termin zasiedzenia.

Reasumując uznać należy, że wnioskodawca jako następca prawny Akademii Medycznej w Ł. spełnił przesłanki, od których zależy nabycie prawa własności przedmiotowych nieruchomości przez zasiedzenie. Ich spełnienie spowodowało nabycie ex lege własności nieruchomości przez jej posiadacza. Wydane przez Sąd postanowienie stwierdzające nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie miało jedynie charakter deklaratoryjny, przy czym jeszcze raz podkreślić należy, że Sąd jest związany wnioskiem o zasiedzenie, co do przedmiotu, a także
co do osoby, na której rzecz ma nastąpić zasiedzenie; nie jest natomiast związany datą, z którą wnioskodawca wnosi o nabycie własności przez zasiedzenie.

Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że wnioskodawca - (...) Medyczny w Ł. nabył z dniem 29 grudnia 2002 roku przez zasiedzenie prawo własności nieruchomości, położonej w Ł. przy ulicy (...), oznaczonej jako działki:

- numer 78/15, obręb W-14, o powierzchni 0,0960 ha, na mapie do zasiedzenia, sporządzonej przez geodetę uprawnionego K. C. w dniu 30 stycznia 2019 roku, zaewidencjonowanej za identyfikatorem ewidencyjnym materiału zasobu – operatu technicznego P. (...).2019.235 przez Prezydenta Miasta Ł. w dniu 06.02.2019 roku nadto oznaczonej na wyrysie z mapy ewidencyjnej Prezydenta Miasta Ł. (...) Ośrodka Geodezji, znak (...). (...). (...).2020.1,

- numer 78/18, obręb W-14, o powierzchni 0,0328 ha na mapie do zasiedzenia, sporządzonej przez geodetę uprawnionego K. C. w dniu 30 stycznia 2019 roku, zaewidencjonowanej za identyfikatorem ewidencyjnym materiału zasobu – operatu technicznego P. (...).2019.235 przez Prezydenta Miasta Ł. w dniu 06.02.2019 roku, nadto oznaczonej na wyrysie z mapy ewidencyjnej Prezydenta Miasta Ł. (...) Ośrodka Geodezji, znak (...). (...). (...).2020.1.