Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa K. B.

przeciwko TUZ Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 września 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.117 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

3.  obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwoty 304,94 zł (trzysta cztery złote dziewięćdziesiąt cztery grosze) tytułem nieuiszczonych wydatków, przy czym kwotę 302,26 zł (trzysta dwa złote dwadzieścia sześć groszy) ściągnąć z zaliczki uiszczonej przez pozwanego w dniu 27 października 2021 roku.

Sygn. akt VIII C 878/21

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2020 roku K. B., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wytoczył przeciwko TUZ Towarzystwu (...) z siedzibą w W. powództwo o zapłatę kwoty 2.500 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 września 2020 roku do dnia zapłaty tytułem częściowego odszkodowania za koszty najmu pojazdu zastępczego oraz o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda powołał się na zdarzenie drogowe, które miało miejsce w dniu 7 lipca 2020 roku, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki A. (...) nr rej. (...), należący do T. P., który wynajął go długoterminowo A. P.. A. P., z uwagi na brak posiadania uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym nie korzystała z niego- wyłącznym użytkownikiem uszkodzonego pojazdu był jej mąż G. P.. Sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie OC w pozwanym towarzystwie. Pozwany zarejestrował szkodę pod nr (...) i uznał zasadę swej odpowiedzialności. Poszkodowany w dniu 10 lipca 2020 roku zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego ze stawką czynszu w wysokości 196,80 zł brutto za dobę. Świadczona przez powoda usługa stanowiła bezgotówkowy najem pojazdu. Poszkodowany przelał na powoda wierzytelność o zapłatę z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Najem pojazdu trwał 41 dni, a powód wystawił z tego tytułu fakturę na kwotę 8.068,80 zł brutto. Pozwany zwrócił jedynie część powyższej kwoty uznając okres najmu pojazdu zastępczego w wymiarze 27 dni przy stawce 98,40 zł, wypłacając łącznie kwotę 2.656,80 zł. Powód wskazał, że zarówno poszkodowany jak i zakład naprawczy nie przyczynili się w żaden sposób do przedłużenia naprawy, dochowując staranności przy organizacji naprawy. Ubezpieczyciel dopiero w dniu 13 sierpnia 2020 roku przyznał część odszkodowania, zatem od tego dnia warsztat naprawczy mógł przystąpić do procesu naprawy uszkodzonego pojazdu. tj. zamówić części zamienne. Okres najmu pojazdu zastępczego trwający 41 dni był zatem w pełni uzasadniony.

(pozew k. 4-17v. )

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego zakwestionował wysokość stawki najmu zastosowanej przez powoda, wskazując, że pozwany gotów był zorganizować dla poszkodowanego pojazd zastępczy za stawkę niższą. Podkreślił, że poszkodowany nie uczynił zadość obowiązkowi minimalizacji szkody i współdziałania z ubezpieczycielem bowiem nie skontaktował się niezwłocznie po szkodzie z pozwanym w celu uzyskania informacji, czy pozwany może zorganizować mu pojazd zastępczy, a także mając wiedzę o maksymalnej akceptowalnej przez pozwanego stawce nie zdecydował się na zmianę wypożyczalni. Pełnomocnik pozwanego zakwestionował również zasadność najmu pojazdu zastępczego ponad uznany przez pozwanego czas.

(odpowiedź na pozew k. 41-44)

W piśmie z dnia 17 listopada 2022 roku pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, a także zaprzeczył, by poszkodowany otrzymał od pozwanego propozycję organizacji pojazdu zastępczego w wypożyczalni współpracującej z ubezpieczycielem.

(pismo procesowe k. 48-50)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy już zmianie.

(pismo procesowe k. 86-86v., k. 88-89, k. 181, . 183, protokół rozprawy k. 54-56, k. 187-187v.)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 lipca 2020 roku w Ł. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony samochód marki A. (...) nr rej. (...), będący własnością T. P., który wynajął go długoterminowo A. P.. Jedynym użytkownikiem przedmiotowego pojazdu był G. P.. Na skutek uszkodzeń przedmiotowy pojazd nie był jezdny.

Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie.

(okoliczności bezsporne, zeznania świadka A. P. 00:07:46, zeznania świadka G. P. 00:18:06 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 12 lutego 2021r. k. 54-56)

W dniu 10 lipca 2020 roku poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego K. C. o nr rej. (...) ze stawką czynszu w wysokości 160 zł netto za dobę. Umowa nie przewidywała limitu przejechanych kilometrów, kaucji i kosztów dodatkowych.

Poszkodowany w dniu 10 lipca 2020 roku zgłosił szkodę pozwanemu, która została zarejestrowana pod nr (...). Pozwany nie przedstawił poszkodowanemu propozycji najmu zastępczego w wypożyczalniach z nim współpracujących.

Poszkodowany umową cesji zawartą w dniu 10 lipca 2020 roku przeniósł na powoda wierzytelność wobec pozwanego w zakresie kosztów najmu od powoda pojazdu zastępczego.

W dniu 29 lipca 2020 roku odbyły się oględziny pojazdu przez przedstawiciela pozwanego.

Po otrzymaniu od pozwanego decyzji o przyznaniu odszkodowania poszkodowany przystąpił do naprawy przedmiotowego pojazdu.

(umowa najmu pojazdu zastępczego k. 24-24 v., zeznania świadka A. P. 00:07:46, zeznania świadka G. P. 00:18:06 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 12 lutego 2021r. k. 54-56 , umowa cesji k. 25, zgłoszenie szkody wraz z oświadczeniem k. 35-37, protokół oględzin k. 34-34v.)

G. P. użytkował pojazd zastępczy do dnia 20 sierpnia 2020 roku.. W okresie najmu nie dysponował innym pojazdem.

(umowa najmu pojazdu zastępczego k. 24-24v., harmonogram naprawy pojazdu k. 23-23v., zeznania świadka A. P. 00:07:46, zeznania świadka G. P. 00:18:06 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 12 lutego 2021r. k. 54-56)

Powód w dniu 20 sierpnia 2020 roku wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 8.068,80 zł brutto.

Pismem z dnia 20 sierpnia 2020 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 25 sierpnia 2020 roku, powód przesłał pozwanemu dokumenty związane z wynajęciem pojazdu zastępczego w okresie 10 lipca 2020 roku do dnia 20 sierpnia 2020 roku oraz wskazał rachunek bankowy, na który pozwany miał przekazać należność wynikającą z wystawionej faktury VAT.

Pozwany decyzją z dnia 31 sierpnia 2020 roku uznał zasadność najmu pojazdu zastępczego za okres 27 dni tj. okresu od daty wynajmu pojazdu zastępczego do oględzin uszkodzonego pojazdu, przekazania przez pozwanego oceny technicznej, dni technologicznego czasu naprawy, dni wolnych i dni organizacyjnych, przy stawce za dobę wynajmu w wysokości 80 zł netto za dobę najmu, przyznając kwotę odszkodowania z tego tytułu w wysokości 2.656,80 zł.

Decyzją z dnia 21 grudnia 2021 roku, na skutek odwołania wniesionego przez powoda, pozwany uznał zastosowaną przez powoda stawkę za dobę zastępczego oraz uznając za zasadny okres wynajmu 40 dni (od dnia 1 sierpnia 2019 roku do dnia 27 sierpnia 2019 roku- przesłanie wyceny szkody, 2 dni na zamówienie części zamiennych, 5 dni technologicznego czasu naprawy, 2 dni oczekiwania na części, 2 dni organizacyjne, 4 dni wolne od pracy), przyznając dopłatę odszkodowania w wysokości 3.665,40 zł.

(faktura VAT k. 26, pismo k. 28, decyzja k. 19-19v., decyzja k. 27)

Powód w dniu 18 września 2020 roku za pośrednictwem poczty elektronicznej wezwał pozwanego do zapłaty brakującej kwoty odszkodowania w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Pozwany do chwili obecnej nie dokonał dopłaty do odszkodowania.

(pismo k. 29, wydruk wiadomości e-mail k. 30-31)

Niezbędny technologiczny czas czynności naprawczych samochodu A. (...) nr rej. (...) wynosił 4 dni. Czas ten nie uwzględnia okresu oczekiwania na wypłacenie kwoty bezspornej (faktyczne potwierdzenie przyjęcia odpowiedzialności w sprawie przez ubezpieczyciela), na oględziny dodatkowe, zatwierdzenie kalkulacji naprawy czy oczekiwania na dostarczenie części, których mógł nie mieć naprawiający pojazd w swoim magazynie; realny czas wynajęcia pojazdu zastępczego powinien obejmować okres od dnia zdarzenia do dnia przyjęcia odpowiedzialności w sprawie przez ubezpieczyciela (wypłata kwoty bezspornej) oraz czas naprawy (uwzględniający technologiczny czas naprawy i czynności związane z pełną identyfikacją uszkodzeń) w tym związany z zakupem części zakwalifikowanych do wymiany.

W przedmiotowej sprawie uzasadniony czas najmu pojazdu mógł obejmować okres od dnia 7 lipca 2020 roku do dnia 24 sierpnia 2020 roku (dzień uwzględniający technologiczny czas naprawy oraz okres oczekiwania na części a także uwzględniający dni wolne ustawowo od pracy).

(opinia biegłego sądowego wraz z kalkulacją naprawy k. 61-79, opinia uzupełniająca k. 103-105)

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na powołanych dokumentach, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, oraz w oparciu o opinię biegłego w zakresie techniki samochodowej i zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków A. P. i G. P.. Depozycje te były logiczne i spójne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, ponadto ich wiarygodność nie była w toku procesu podważana przez stronę pozwaną. Wobec powyższego Sąd przyjął, iż odpowiadają one prawdzie i mogą stanowić w pełni podstawę czynionych w sprawie ustaleń faktycznych.

Sąd oparł się ponadto na opinii biegłego sądowego P. K.. Oceniając opinię biegłego Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków, opinia ta była bowiem rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie. Opinia ta w pełni odnosiła się do zagadnień będących jej przedmiotem, wnioski biegłego nie budzą przy tym wątpliwości w świetle zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a jednocześnie opinia została sporządzona w sposób umożliwiający prześledzenie - z punktu widzenia zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania - analizy przez biegłego zagadnień będących jej przedmiotem. Wydając opinię biegły oparł się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, w tym na dokumentacji sporządzonej w toku procesu likwidacji szkody. Opinia biegłego w swej ostatecznej postaci nie była kwestionowana przez strony procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Okolicznością bezsporną w przedmiotowej sprawie była kwestia odpowiedzialności pozwanego za następstwa zdarzenia z dnia 7 lipca 2020 roku. Podkreślenia wymaga, iż pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady wypłacając w toku postępowania likwidacyjnego zarówno odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu, jak również w uznanym przez siebie zakresie odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego. Z tego względu bezprzedmiotowe stają się dalsze rozważania odnośnie tej kwestii. Tym samym stwierdzić należy, że podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowiły przepisy art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c. i art. 363 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2018.473 z późn. zm.). Stosownie do treści art. 805 § 1 k.c. ubezpieczyciel przez umowę ubezpieczenia zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1 powołanej ustawy). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1powołanej ustawy).

W tym miejscu należy wskazać, iż powód był legitymowany czynnie do wzięcia udziału w procesie w związku z nabyciem przez niego od poszkodowanego wierzytelności z tytułu szkody w przedmiotowym pojeździe na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Tym samym, powód wstąpił w prawa dotychczasowego wierzyciela, przysługujące wobec strony pozwanej z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe i należnego, a nie wypłaconego jeszcze odszkodowania, na podstawie art. 509 § 1 i 2 k.c. Powód może zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

Powód w niniejszym postępowaniu domagał się częściowego odszkodowania z tytułu naprawienia szkody w postaci kosztów poniesionych w związku z najmem pojazdu zastępczego. Strona pozwana kwestionowała czasookres wynajmu pojazdu zastępczego, a także zasadność stawki dobowej za jaką pojazd był wynajmowany zastosowaną przez powoda.

Nie ulega wątpliwości, że powodowi przysługuje odszkodowanie za zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego. Stosownie do treści art. 361 § 2 k.c. w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Nie ma różnicy w pojęciu szkody w rozumieniu ogólnych przepisów prawa cywilnego i szkody w rozumieniu prawa ubezpieczeniowego. W obu przypadkach chodzi o utratę lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Do ustalenia szkody w ubezpieczeniu OC stosuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego. Odszkodowanie ubezpieczeniowe różni się jednak od zwykłego odszkodowania określonego w art. 361 k.c. co do charakteru, przesłanek i wymiaru świadczenia. Odszkodowanie ubezpieczeniowe należy się z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej, a nie sprawczej. Zasadą jest całkowita kompensata doznanego uszczerbku, wykluczająca jednak nieuzasadnione wzbogacenie poszkodowanego. Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody może bowiem nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy, podczas gdy odszkodowanie ubezpieczeniowe z tytułu OC wypłaca się zawsze w pieniądzu. Obie formy są równoważne w tym sensie, iż zmierzają do odwrócenia w dobrach i interesach poszkodowanego skutków zdarzenia wyrządzającego mu szkodę i przywrócenia - w znaczeniu prawnym - stanu, jaki by istniał, gdyby owo zdarzenie nie nastąpiło. Wykorzystując instrumenty prawne nie da się odwrócić faktycznego przebiegu zdarzeń, można co najwyżej wyeliminować niektóre ich skutki. W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 17 listopada 2011 r. (sygnatura akt sprawy III CZP 5/11) przyjęto, że objęcie odpowiedzialnością ubezpieczyciela celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków na najem pojazdu zastępczego odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Ocena wysokości wydatków musi być dokonana przez pryzmat konieczności zachowania rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. O tym, czy wspomniane koszty i ich wysokość były "ekonomicznie uzasadnione" decyduje kilka czynników, w tym także obowiązek współdziałania wierzyciela z dłużnikiem, obowiązek nieprzyczyniania się poszkodowanego do zwiększenia rozmiarów szkody. Przy czym Sąd Najwyższy słusznie zauważył, że różnorodność okoliczności związanych z następstwami wypadku komunikacyjnego oraz sytuacją życiową poszkodowanego nie pozwala na formułowanie kazuistycznych wytycznych, podlegają one indywidualnej ocenie. Dodatkowo zaaprobować należy również pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 8 września 2004 r., (sygn. akt sprawy IV CK 672/03), zgodnie z którym za normalne następstwo zniszczenia pojazdu należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w okresie, gdy szkoda jeszcze nie została naprawiona.

Pozwany jak już wskazano kwestionował czas trwania naprawy pojazdu. Ustalając uzasadniony czas najmu pojazdu Sąd uznał za zasadne przyjęcie, iż wyraża się on okresem 41 dni. Jak wynika z opinii biegłego w zakresie techniki samochodowej niezbędny technologicznie czas czynności naprawczych pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) po zdarzeniu z 7 lipca 2020 r. mógł wynieść 4 dni. Okres ten nie obejmuje jednakże wszelkich dodatkowych czynności, które są niezbędne i nie można ich wyeliminować w procesie naprawczym. Tym samym łączny czas pozbawienia możliwości korzystania z pojazdu wyniósłby 45 dni. Wskazać przy tym należy, iż tak długi okres pozbawienia poszkodowanego możliwości korzystania z własnego pojazdu, jest okolicznością do której przyczyniła się strona pozwana, bowiem jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego szkoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 10 lipca 2020 roku, w dniu 5 sierpnia 2019 roku przedstawiciel pozwanego dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu, dopiero zaś w dniu 29 lipca 2020 roku, a w dniu 13 sierpnia 2020r przesłał decyzję o przyjęciu odpowiedzialności przez pozwanego i przyznaniu odszkodowania. Tym samym okres od dnia 10 lipca 2020 roku do dnia 13 sierpnia 2020 roku był okresem oczekiwania na stanowisko ubezpieczyciela. Bezczynność strony pozwanej w tym okresie jest elementem jej zawinienia i w żaden sposób nie może rodzić negatywnych skutków dla strony powodowej.

Odnosząc się do drugiego zarzutu pozwanego co do zasadności wysokości zastosowanej przez powoda stawki za najem pojazdu zastępczego i braku uczynienia zadość rzez poszkodowanego obowiązkowi minimalizacji szkody, przypomnieć należy, że jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 roku (III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56), jeśli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za celowe i ekonomicznie uzasadnione. Zaznaczenia wymaga, że w przedmiotowej sprawie poszkodowany nie otrzymał żadnej propozycji najmu pojazdu zastępczego od pozwanego. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), zatem to na stronie pozwanej (a nie na powodzie) spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez nią twierdzeń, że uzasadniony był krótszy niż wskazany w fakturze czas najmu pojazdu zastępczego, a także przy zastosowaniu niższej stawki. Pozwany nie zdołał skutecznie podważyć stanowiska powoda, w ocenie Sądu działania podejmowane przez pozwanego bezpośrednio wpłynęły na czasokres najmu pojazdu zastępczego.

Powyższe prowadzi do jednoznacznego wniosku, że poszkodowany nie tylko był uprawniony do wynajęcia pojazdu za stawkę obowiązującą u powoda, ale też przez cały okres najmu.

Reasumując, Sąd zasądził na rzecz powoda żądaną pozwem kwotę 2.500 zł dochodzoną tytułem częściowego odszkodowania.

O odsetkach od żądanej kwoty tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego Sąd orzekł w oparciu o art. 481 k.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Zgłoszenie szkody w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego doręczone zostało pozwanemu w dniu 25 sierpnia 2020 roku (k. 28), zaś po upływie 30 dniowego terminu na zlikwidowanie szkody roszczenie powoda stało się wymagalne. Wobec czego, zgodnie z żądaniem pozwu ustawowe odsetki za opóźnienie zasądzono od dnia 25 września 2020 roku.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w całości, dlatego też była uprawniona do żądania zwrotu kosztów procesu w pełnej wysokości.

Koszty poniesione przez powoda obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 200 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 900 zł – § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.117 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W toku procesu Skarb Państwa wydatkował tymczasowo kwotę 304,94 zł tytułem wynagrodzenia biegłego. Na podstawie art. 113 k.p.c., Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwotę 304,94 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, przy czym kwotę 302,26 zł nakazał ściągnąć z zaliczki uiszczonej przez pozwanego.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.