Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2022 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Przemysław Chrzanowski

Protokolant protokolant sądowy Beata Ignaczak

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2022 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy A. G.

przeciwko (...) w W.

o zasiłek chorobowy

w związku z odwołaniem A. G.

od decyzji (...) w W.

z dnia (...) roku, znak (...)- (...) oraz

z dnia (...) roku, znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 380/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...) roku nr (...) (...) w W. odmówił A. G. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 7 czerwca 2019 roku do 23 czerwca 2019 roku, od 1 lipca 2019 roku do 28 lipca 2019 roku od 5 sierpnia 2019 roku do 25 października 2019 roku. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony wykorzystał 182 dniowy okres zasiłkowy z dniem 7 kwietnia 2019 roku, a ponowna niezdolność od 7 czerwca 2019 roku wystąpiła po przewie trwającej 60 dni i obejmowała dalsze okresy.

(decyzja z dnia 7 listopada 2019 roku – a.r.)

Decyzją z dnia (...) roku nr (...) (...) w W. odmówił A. G. prawa do zasiłku chorobowego za dalszy okres od 26 października 2019 rok do 22 listopada 2019 roku, powołując się na argumentację jak w decyzji z dnia 7 listopada 2019 roku.

(decyzja z dnia 20 listopada 2019 roku – a.r.)

Od powyższych decyzji A. G. złożył odwołanie wnosząc o ich zmianę i przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za sporne okresy. W uzasadnieniu swojego stanowiska podał, że nie wykorzystał 182 dniowego okresu zasiłkowego.

(odwołanie i pismo z daty 17 kwietnia 2020 roku – k. 1 i 12-13v)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 7 i 20 listopada 2019 roku wskazując, że z dniem 7 kwietnia 2019 roku odwołujący wykorzystał okres zasiłkowy, przerwa pomiędzy ponowną niezdolnością wynosiła równo 60 dni, a schorzenia od 7 czerwca 2019 roku do 22 listopada 2019 roku z przerwani są schorzeniami przewlekłymi i współistniejącymi.

(odpowiedź na odwołanie – k. 7-7v)

Wyrokiem z dnia 10 marca 2021 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie A. G. od decyzji (...) w W. z dnia (...) roku, znak (...)- (...) oraz

z dnia(...) roku, znak (...).

(k. 152)

W dniu 30 lipca 2021 roku Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wychylił ww. wyrok z dnia 10 marca 2021 roku.

(k. 176)

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zniósł postępowanie w zakresie czynności podjętych w dniu 10 marca 2021 roku.

(k. 214)

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd ustalił, co następuje:

A. G. był niezdolny do pracy w okresach:

⚫

od 8 października 2018 roku do 3 stycznia 2019 roku z powodu schorzenia o numerze ICD-10 – I10 – samoistne pierwotne nadciśnienie tętnicze,

⚫

od 4 stycznia 2019 roku do 11 stycznia 2019 roku z powodu schorzenia o symbolu ICD-10 – I20 – dusznica bolesna,

⚫

od 12 stycznia 2019 roku do 12 lutego 2019 roku z powodu schorzenia o symbolu ICD-10 – G54 – zaburzenia korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych,

⚫

od 13 lutego 2019 roku do 1 marca 2019 roku z powodu schorzenia o symbolu ICD-10 – M51 – inne choroby krążka międzykręgowego,

⚫

od 28 lutego 2019 roku do 31 marca 2019 roku z powodu schorzenia o symbolu ICD-10 – I25 – przewlekła choroba niedokrwienna,

⚫

od 1 kwietnia 2019 roku do 7 kwietnia 2019 roku z powodu schorzenia o symbolu ICD-10 – N93 – inne zaburzenia układu moczowego,

⚫

od 7 czerwca 2019 roku do 23 czerwca 2019 roku z powodu schorzenia o symbolu ICD-10 – M51 – inne choroby krążka międzykręgowego,

⚫

od 1 lipca 2019 roku do 28 lipca 2019 roku z powodu schorzenia o symbolu ICD-10 – M54 – bóle grzbietu oraz

⚫

od 5 sierpnia 2019 roku do 22 listopada 2019 roku z powodu schorzenia o symbolu ICD-10 – M54 – bóle grzbietu.

W okresie od 8 kwietnia 2019 roku do 6 czerwca 2019 roku odwołujący był zdolny do pracy. Odwołujący nie posiada żadnych zwolnień lekarskich za ten okres od 8 kwietnia 2019 roku do 6 czerwca 2019 roku. Okres od 8 kwietnia 2019 roku do 6 czerwca 2019 roku odpowiada równo 60 dniom kalendarzowym.

Schorzenia, z powodu których odwołujący przebywał na zwolnieniach lekarskich od 8 października 2018 roku do 7 kwietnia 2019 roku oraz od 7 czerwca 2019 roku do 22 listopada 2019 roku były to schorzenia współistniejące. Niezdolność do pracy w okresie od 12 stycznia 2019 roku do 1 marca 2019 roku była spowodowana tą samą chorobą kręgosłupa (narządu ruchu) co w okresie od 7 czerwca 2019 roku do 22 listopada 2019 roku.

(opinia biegłego neurologa J. S. – k. 99-99v, opinia biegłego ortopedy-traumatologa M. G. – k. 112-115; opinia biegłego internisty-kardiologa J. K. – k. 136-138)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłych: neurologa, ortopedy i internisty-kardiologa, które były co do zasady spójne i logiczne. Opinie zostały wydane po przeprowadzeniu analizy dokumentacji medycznej z akt sprawy oraz akt ZUS. Opinie nie były sprzeczne w zakresie ustaleń, a nadto, żadna ze stron nie wniosła do nich uwag lub o ich uzupełnienie. Wobec czego Sąd nie mając podstaw oraz wątpliwości, co do wniosków w nich zawartych, nie czynił tego też z urzędu. Dowód z opinii biegłych był niezbędny dla ustalenia czy niezdolności do pracy były spowodowane schorzeniami tożsamymi, współistniejącymi.

Sąd uznał zeznania odwołującego A. G. (k. 199) za nic nie wnoszące do obrazu sprawy.

Sąd oddalił wniosek A. G. o przeprowadzenie dowodu z opinii lekarza medycyny pracy na podstawie art. 235 ² § 1 pkt. 5 k.p.c. (k. 201), albowiem A. G. nie złożył żadnej dokumentacji medycznej od lekarza tej specjalności oraz A. G. zeznał na rozprawie w dniu 6 grudnia 2021 roku, że nie był leczony przez lekarza tej specjalności.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie ze wskazaniami Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z karty 186 verte, Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając sprawę powinien:

1.  przeprowadzić rozprawę,

2.  rozpoznać wnioski dowodowe strony odwołującej,

3.  a następnie adekwatnie do stanowiska stron, dokonać oceny ich twierdzeń, ewentualnie uzupełniając zgromadzony materiał dowodowy.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd dwukrotnie wyznaczył termin rozprawy (k. 191 i k. 220), przeprowadził rozprawę (k. 199, k. 224), rozpoznał wnioski dowodowe strony odwołującej, uzupełniając zgromadzony materiał dowodowy o przeprowadzenie dowodu z zeznań odwołującego A. G. (k. 199) oraz oddalił wniosek strony odwołującej o przeprowadzenie dowodu z opinii lekarza medycyny pracy na podstawie art. 235 ² § 1 pkt. 5 k.p.c. (k. 201). Sąd uznał zeznania odwołującego A. G. (k. 199) za nic nie wnoszące do obrazu sprawy. Zeznania odwołującego A. G. pokrywają się z twierdzeniami strony prezentowanymi w toku procesu, w tym w pismach procesowych tej strony. W pismach tych i zeznaniach strona twierdzi o zasadności złożenia swojego odwołania i zasadności przyznania prawa do spornego zasiłku chorobowego oraz twierdzi o niezasadności stanowiska organu rentowego, przede wszystkim w zakresie treści wydanych przez (...) w W. decyzji. Tymczasem o zasadności zgłoszonego roszczenia wyrokuje Sąd Ubezpieczeń Społecznych, a nie strona. Co do wniosku strony odwołującej o przeprowadzenie dowodu z opinii lekarza medycyny pracy Sąd Ubezpieczeń Społecznych zważył, że A. G. nie złożył żadnej dokumentacji medycznej od lekarza tej specjalności oraz A. G. zeznał na rozprawie w dniu 6 grudnia 2021 roku, że nie był leczony przez lekarza tej specjalności. W konsekwencji na podstawie art. 235 ² § 1 pkt. 5 k.p.c. brak było zasadnych podstaw do przeprowadzania dowodu z zakresu tej specjalności. Tym bardziej, że Sąd Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził dowody z opinii trzech biegłych sądowych ze specjalności dot. schorzeń rozpoznanych u odwołującego, tj. z zakresu neurologii, ortopedii i traumatologii oraz chorób wewnętrznych i kardiologii.

Żadna ze stron nie wniosła do uwag do ww. trzech opinii oraz żadna ze stron nie wniosła o uzupełnienie tych opinii.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej jako: ustawa chorobowa), zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 ustawy chorobowej, do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej "okresem zasiłkowym", wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że warunkiem zaliczenia niezdolności do pracy od jednego okresu zasiłkowego jest:

1)  nieprzerwana niezdolność do pracy (gdzie niezdolności do pracy mogą być spowodowane różnymi schorzeniami, ale muszą następować bez ani jednego dnia przerwy) lub

2)  niezdolności do pracy z powodu tych samych schorzeń, gdy przerwa między nimi nie przekraczała 60 dni, czyli wynosiła równo 60 dni kalendarzowych lub mniej.

W przypadku, gdy przerwa wynosiła 61 dni – lub więcej – nie będzie możliwości zastosowania ww. przepisów ustawy chorobowej.

W tej sprawie organ rentowy w sposób prawidłowy ustalił, że okres zasiłkowy odwołującego liczony od 8 października 2018 roku do 7 kwietnia 2019 roku wynoszący 182 dni został wykorzystany z dniem 7 kwietnia 2019 roku. Niezdolności do pracy w tym okresie co prawda były powodowane różnymi jednostkami chorobowymi, przyczynami niezdolności, jednak nie były one oddzielone od siebie okresami, kiedy odwołujący odzyskiwałby zdolność do pracy. Oznacza to, że okres od 8 października 2018 roku do 7 kwietnia 2019 roku był okresem nieprzerwanej niezdolności do pracy. Z tego wynika, że jest to okres zasiłkowy, który został wykorzystany z dniem 7 kwietnia 2019 roku.

W okresie od 8 kwietnia 2019 roku do 6 czerwca 2019 roku odwołujący był zdolny do pracy. Odwołujący nie posiada żadnych zwolnień lekarskich za ten okres od 8 kwietnia 2019 roku do 6 czerwca 2019 roku. Okres od 8 kwietnia 2019 roku do 6 czerwca 2019 roku odpowiada równo 60 dniom kalendarzowym.

Kolejna niezdolność do pracy odwołującego powstała od dnia 7 czerwca 2019 roku i trwała - z przerwami - do 22 listopada 2019 roku. Niezdolności do pracy w tym okresie były spowodowane schorzeniami tożsamymi – narządu ruchu, kręgosłupa. Przerwy pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności z przyczyn ortopedycznych były poniżej 60 dni lub następowały bez przerwy. Natomiast przerwa pomiędzy końcem poprzedniej niezdolności do pracy z dnia 7 kwietnia 2019 roku, a początkiem kolejnej niezdolności do pracy po przerwie z dniem 7 czerwca 2019 roku, wynosiła równo 60 dni – czyli nie przekraczała 60 dni.

Wobec powyższego kwestią rozstrzygającą jest to, czy niezdolności te były spowodowane schorzeniami tożsamymi współistniejącymi. Sąd zważył, że niezdolności do pracy od 8 października 2018 roku do 7 kwietnia 2019 roku oraz od 7 czerwca 2019 roku do 22 listopada 2019 roku były spowodowane schorzeniami współistniejącymi w okresach niezdolności do pracy. Należy również wskazać, że w okresie pierwszej nieprzerwanej niezdolności do pracy wynoszącej 182 dni, od 8 października 2018 roku do 7 kwietnia 2019 roku – w okresie od 12 stycznia 2019 roku do 1 marca 2019 roku odwołujący był niezdolny do pracy z przyczyn ortopedycznych. Te schorzenie było tożsame ze schorzeniem w kolejnym okresie niezdolności po przerwie, liczonej od dnia 8 kwietnia 2019 roku (zakończenie w dniu 7 kwietnia 2019 roku nieprzerwanego pierwszego okresu zasiłkowego trwającego 182 dni), równo 60 dni: od 7 czerwca 2019 roku do 22 listopada 2019 roku.

Reasumując, Sąd na podstawie opinii ww. trzech biegłych sądowych uznał, że do jednego okresu niezdolności należy zaliczyć niezdolności do pracy od 8 października 2018 roku do 7 kwietnia 2019 roku oraz od 7 czerwca 2019 roku do 22 listopada 2019 roku, a okres zasiłkowy wynoszący 182 dni został wykorzystany z dniem 7 kwietnia 2019 roku. Wobec czego odwołujący nie zachował prawa do zasiłku chorobowego za okresy od 7 czerwca 2019 roku do 23 czerwca 2019 roku, od 1 lipca 2019 roku do 28 lipca 2019 roku, od 5 sierpnia 2019 roku do 25 października 2019 roku i od 26 października 2019 rok do 22 listopada 2019 roku.

Mając powyższe na względzie, Sąd na mocy art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. i ww. przepisów oddalił odwołanie A. G. od decyzji (...) w W. z dnia (...) roku, znak (...)- (...) oraz z dnia (...) roku, znak (...).