Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II AKa 259/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2022 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Andrzej Kot (spr.)

Sędziowie: SA Edyta Gajgał

SO del. do SA Andrzej Szliwa

Protokolant: Anna Konieczna

przy udziale Dariusza Sulikowskiego prokuratora Prokuratury (...) we W.

po rozpoznaniu 17 lutego 2022 r.

sprawy

D. S. (2)

oskarżonego z art. 55 ust. 3 w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U 2020, poz. 2050 j.t)

art. 55 ust. 3 w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U 2020, poz. 2050 j.t) i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U 2020, poz. 2050 j.t) w zw. art. 12 § 1 k.k.

M. P.

oskarżonego z art. 55 ust. 3 w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U 2020, poz. 2050 j.t) i art. 59 ust. 1 w ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U 2020, poz. 2050 j.t) w zw. z art. 12 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu

z 29 kwietnia 2021 r. sygn. akt III K 18/21

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. P. w ten sposób, że obniża wymierzoną mu karę łączna pozbawienia wolności do 3 (trzech) lat i 7 (siedmiu) miesięcy;

II.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. S. (2) w ten sposób, że obniża wymierzoną przy nadzwyczajnym złagodzeniu karę pozbawienia wolności, za ciąg przestępstw przypisanych w pkt I części rozstrzygającej, do roku i 5 (pięciu) miesięcy, stwierdzając, że utraciło moc orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności;

III.  w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonych M. P. i D. S. (2) utrzymuje w mocy;

IV.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu D. S. (2) karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet na podstawie art. 63 § 1 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 27 sierpnia 2020r. godz. 10:30 do dnia
9 listopada 2020r. godz. 15:50;

V.  zwalnia oskarżonych M. P. i D. S. (2) od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 259/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z 29 kwietnia 2021 r. sygn. akt III K 18/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

w całości

na korzyść

co do winy

na niekorzyść

w części

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia
albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej
czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada
prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść
orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z (...)
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu
z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające
znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu
z pkt 2.1.
albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH
ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

1)  Apelację od wyroku wniosła obrońca oskarżonego M. P. adw. H. W. zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 7 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez uznanie wyjaśnień
D. S. (2) za wiarygodne i dokonanie na ich podstawie kategorycznych ustaleń faktycznych, podczas gdy zeznaniom tym nie sposób było nadać walom wiarygodności, a to chociażby z uwagi na fakt, iż oskarżony był skonfliktowany z M. P., posiadał interes w składaniu obciążających M. P. wyjaśnień, nie podał danych żadnego ze swoich kontrahentów, jak
i osób, którym rzekomo amfetaminę miał sprzedawać M. P., jedynymi danymi personalnymi jakie podał oskarżony D. S. (2) były
właśnie dane M. P., co świadczy o tym, iż jego celem było pomówienie oskarżonego, a nie współpraca z organami ścigania,

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 410 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań świadków P. P. (1) i M. Z.
pomimo iż świadkowie ci mają wiedzę co do istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy okoliczności, tj. o konflikcie panującym między oskarżonymi oraz w zakresie gróźb karalnych kierowanych przez D. S. (2) względem M. P.,

a w konsekwencji:

3.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że:

- oskarżony M. P. nie był skonfliktowany z D. S. (2), podczas gdy konflikt między oskarżonymi faktycznie istniał, co mogło mieć wpływ na składanie przez oskarżonego D. S. (2)
wyjaśnień obciążających M. P.,

- oskarżony D. S. (2) nie miał interesu w składaniu obciążających oskarżonego M. P. wyjaśnień, gdy w rzeczywistości oskarżony
taki interes posiadał,

- w miesiącu czerwcu, lipcu i sierpniu 2020 roku, daty bliższej nie ustalonej, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z D. S. (2) i innym nieustalonym sprawcą, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, gdy w
rzeczywistości oskarżony M. P. nigdy nie wchodził z oskarżonym D. S. (2) w żadne porozumienia i nigdy nie dokonał zakupu
amfetaminy,

- w okresie od czerwca do sierpnia 2020 roku, w bliżej nie ustalonej dacie, na terenie miasta C. i innych miejscowości woj. (...), działając z góry powziętym
zamiarem, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, wielokrotnie, odpłatnie udzielił osobom pełnoletnim, sobie tylko znanym, łącznie 550 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, po 20 złotych za gram każdorazowo, uzyskując z tego łącznie 11.000,00 złotych korzyści majątkowej, podczas gdy w rzeczywistości oskarżony M. P. nigdy nie był w posiadaniu jakiejkolwiek ilości amfetaminy, a tym samym nigdy nie dokonał jej zbycia.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Do zarzutów podniesionych w obu apelacjach odniesiono się wspólnie. Odrębne analizowanie argumentacji obrońców oskarżonego nie czyniło by wywodów przejrzystymi.

Apelacje obrońców M. P. okazały się zasadne tylko w zakresie, w jakim kwestionują wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności. Istotnie bowiem raziła ona surowością uchybiając dyrektywom art. 85a kk, w szczególności nie uwzględniając ścisłego związku pomiędzy przypisanymi oskarżonemu przestępstwami. W tym zakresie wyrok skazujący M. P. wymagał korekty poprzez obniżenie tejże kary łącznej do minimalnej granicy określonej art. 86 § 1 kk. W pozostałej części zaskarżony wyrok wobec M. P. jako prawidłowy został utrzymany w mocy. Zarzuty apelujących obrońców oskarżonego w tym zakresie były w sposób oczywisty chybione.

W pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że Sąd Okręgowy nie dopuścił się uchybień gromadząc materiał dowodowy, a ten pozwolił na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd nie wykraczają poza granice swobodnej oceny dowodów, poczynione zostały na podstawie prawidłowej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazała błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna była ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, znajdując odzwierciedlenie w uzasadnieniu orzeczenia. W uzasadnieniu Sąd wskazał jakie fakty uznał za ustalone, na czym oparł poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a następnie wyprowadził z dokonanych ustaleń prawidłowe wnioski w zakresie sprawstwa oskarżonego, przyświecającego mu zamiaru i wymierzonej mu kary pozbawienia wolności.

W przedmiotowej sprawie, wbrew przekonaniu obrońców, nie doszło do obrazy przepisów prawa procesowego w postaci art. 7 k.p.k., 410 k.p.k., 366 § 1 k.p.k. i art. 4 oraz 2 § 2 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść wyroku. Stan faktyczny w sprawie został ustalony przy uwzględnieniu całokształtu istotnych dowodów zebranych w sprawie, ocenionych swobodnie, a nie dowolnie.

Apelacja obrońcy oskarżonego, w której podnosił zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych, miała głównie charakter polemiczny w stosunku do prawidłowej oceny dowodów zaprezentowanej przez Sąd I instancji. Swobodna, a więc zgodna z zasadami sformułowanymi w art. 7 k.p.k., ocena materiału dowodowego stanowi uprawnienie Sądu meriti i pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. tak długo, dopóki skarżący nie wykaże, iż Sąd ten oparł rozstrzygnięcie bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym. W przedmiotowej sprawie tego rodzaju okoliczności nie zostały skutecznie wykazane przez skarżących. Obrońcy oskarżonego podjęli próbę przedstawienia odmiennej oceny materiału dowodowego, która jednak w przeciwieństwie do dokonanej przez Sąd orzekający, charakteryzuje się dowolnością i brakiem obiektywizmu. Stwierdzić należy, że taka metoda kwestionowania trafności skarżonego wyroku nie może być skuteczna.

Żadnych zastrzeżeń nie nasuwała zaprezentowana przez Sąd I instancji, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ocena wyjaśnień oskarżonego S., która uwzględniała także pozostałe dowody, a przy tym zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Sąd meriti w sposób przekonujący wskazał przyczyny, dla których nie dał wiary wyjaśnieniom nieprzyznającego się do winy M. P., za wiarygodne uznał natomiast, we wskazanej przez siebie części, wyjaśnienia złożone przez współoskarżonego, a apelujący nie wykazał, by przedstawiony w tym zakresie tok rozumowania był błędny.

Istotnie zasadniczą podstawą wydania wyroku skazującego wobec M. P. były wyjaśnienia współoskarżonego D. S. (2). Mają rację skarżący, że owo pomówienie oskarżonego należało oceniać ostrożnie. Tak też to uczynił Sąd Okręgowy, dogłębnie wyjaśnienia D. S. (2) analizując. Podkreślić należy, że wyjaśnienia owe znalazły potwierdzenie w innych dowodach i bezspornych ustaleniach. Oskarżony pojechał po odbiór dostarczonej w sierpniu 2020r. amfetaminy samochodem należącym do M. P.. W czasie dostawy komunikował się z M. P., a treść zabezpieczonej korespondencji w połączeniu z ilością połączeń telefonicznych wykonanych pomiędzy oskarżonymi jednoznacznie wskazuje na współdziałanie M. P. w popełnieniu przypisanego mu przestępstwa z sierpnia 2020r. Dalej, wyjaśnienia D. S. (2) zostały potwierdzone wynikami przeszukania jego mieszkania, gdzie ujawniono opakowania, w których dostarczana była do Polski amfetamina, na których znajdował się numer telefonu M. P.. Na koniec dodać trzeba, że tezy o rzekomym konflikcie pomiędzy współoskarżonymi nie zostały w najmniejszym stopniu stwierdzone, rażą wręcz infantylizmem i dowolnością, jeśli zważyć, że S. korzystał z auta P., przede wszystkim jednak sam P. w swoich pierwszych wyjaśnieniach twierdził, że przyjaźnił się ze S. i nie ma między nimi żadnego konfliktu. Słusznie zwrócił też uwagę Sąd orzekający na logikę wyjaśnień S. i fakt, że tak jak obciąża sowimi wyjaśnieniami współoskarżonego, tak również nie umniejszał swojej roli w przestępczej działalności. Prawdą jest, ze S. nie przedstawił szczegółowej relacji w zakresie udzielania przez M. P. narkotyków innym osobom w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Ustalenia Sądu Okręgowego w tej materii nie są jednak dowolne. Skoro wyjaśnienia S. zostały potwierdzone obszernie dowodami wskazującymi na wewnątrzwspólnotowe nabycie substancji psychotropowej, to nie ma powodów aby odmówić im wiary w zakresie wskazującym na realizację przez M. P. znamion art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. S. wyjaśnił, że wnioskuje o tym działaniu przestępczym P. z jego przekazów, poza tym logika i doświadczenie życiowe sprzeciwia się innym ustaleniom. Gdyby bowiem P. nie sprzedawał narkotyków z wcześniejszych dostaw, to nie doszłoby do wewnątrzwspólnotowego nabywania kolejnych partii substancji psychotropowej. Nie wchodzi również w grę inny cel wewnątrzwspólnotowego nabycia narkotyku, jak tylko sprzedaż innym osobom, jeśli zważyć na ilość zamawianego towaru, nie wspominając już o wspólnych uzgodnieniach ze S., o których ten szczegółowo wyjaśnia.

Zgodzić się należy, że wyjaśnienia S. zawierają pewne luki. Zauważalnym jest, ze nie podał bardziej szczegółowych informacji na temat tożsamości dostawcy ( (...)) oraz osób, którym sam sprzedawał narkotyki. Być może wynikało to ze strachu, albo woli uchronienia tych osób przed odpowiedzialnością karna. W przypadku P. było inaczej, ponieważ S. zdawał sobie sprawę, że organy ścigania dysponują już wiedzą na temat przestępczej działalności obydwu oskarżonych. Dość powiedzieć, że ten argument apelującego nie osłabia wiarygodności relacji obciążającej P.. Nieujawnienie w miejscu zamieszkania P. narkotyków i pieniędzy z ich sprzedaży jest zrozumiałe, albowiem sprawcy – co oczywiste - raczej ukrywają przestępczą działalność i dochody z niej płynące.

Przeciwstawianie przez obrońców ustaleniom dokonanym przez Sąd orzekający tezy, że M. P. poświęcał swój wolny czas wyłącznie pracy, miał ustabilizowaną sytuację osobistą, nie zgromadził majątku, nie jest wystraczające, by ustalenia owe podważyć. Kwestionowane w apelacjach oddalenie wniosków dowodowych miało uzasadnienie w treści art. 170 § 1 pkt 2 i 3 kpk, na co już zwrócono uwagę wyżej, jeśli bowiem M. P. wyjaśniał o swojej przyjaźni ze S., co miało materialny wyraz w udostępnieniu mu auta, ilości kontaktów telefonicznych, pojawiające się na zaawansowanym etapie procesu tezy, jakoby S. chciał wyrządzić krzywdę P. w trakcie jego pobytu w Zakładzie Karnym w B., czy też o sytuacji związanej z dziewczyną M. P., graniczą z absurdem. Pomijają skarżący, że tak jak i P., S. nie jest postrzegany jako osoba ze świata przestępczego, której można się obawiać.

Odnosząc się do zarzutu naruszania art. 12 § 1 kk, to mógł by być on uznany za uzasadniony tylko wówczas gdyby Sąd Okręgowy ustalił, że wszystkich czynów zarzucanych M. P. dopuścił się on w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, niejako na raty. Takich ustaleń Sąd Okręgowy jednak nie poczynił i nie mógł poczynić z braku dowodowych podstaw. Na podstawie wyjaśnień S. można raczej wnioskować, że zamiar wewnątrzwspólnotowego nabycia i sprzedaży narkotyków odnawiał się po rozdysponowaniu wcześniejszej partii towaru. Na marginesie należy zwrócić uwagę skarżącemu obrońcy, autorowi zarzutu, że przyjęcie wnioskowanej kwalifikacji z uwzględnieniem art. 12 § 1 kk prowadziłoby raczej do pogorszenia sytuacji oskarżonego, z uwagi na treść art. 57b kk.

Nie nasuwa zastrzeżeń kwalifikacja czynów przypisanych M. P. na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Ugruntowany został już w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, że za znaczną ilość narkotyku można uznać taką, która wystarczy do jednorazowego odurzenia kilkudziesięciu osób. Tak zaś było w niniejszej sprawie.

Orzeczone wobec M. P. kary jednostkowe nie rażą surowością, ponieważ oscylują w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a podkreślić należy, że oskarżonego obciąża wiele okoliczności, w tym przede wszystkim wielość przestępczych działań, rodzaj nabywanego i sprzedawanego narkotyku, skala i organizacja przestępczej działalności. W tej sytuacji orzeczonych kar pozbawienia wolności i grzywien nie sposób uznać za surowe, a tym bardziej za rażąco surowe.

Wniosek

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. P. od zarzucanych mu czynów

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty podniesione przez obrońcę były w sposób oczywisty chybione, nie sposób zatem uwzględnić zawartego w apelacji wniosku.

Zarzut

1.  Apelację od wyroku wniósł również obrońca oskarżonego adw. W. W. zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, które miały istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na oczywiście dowolnym przyjęciu, że:

- w miesiącu czerwcu 2020 r. oskarżony dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze 500 gram brutto,

-

w miesiącu lipcu 2020 r. oskarżony dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze 500 gram brutto

-

w miesiącu sierpniu 2020 r. oskarżony dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze 997,26 grama brutto

w sytuacji gdy Sąd I instancji nie rozważył w tym zakresie istotnych dla tego rozstrzygnięcia dowodów oraz ujawnionych okoliczności, a oparł się wyłącznie na wyjaśnieniach współoskarżonego D. S. (2), który pozostawał w konflikcie z oskarżonym P., a nadto w trakcie całego postępowania nie
chciał ujawnić rzeczywistego źródła narkotyków oraz osób, którym te narkotyki udzielał, wobec czego miał realny interes osobisty i procesowy w tym, by go pomówić, przy czym dowodu tego nie można było uznać za spójny, logiczny i
konsekwentny;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, które miały istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia polegający na oczywiście dowolnym przyjęciu, że:

-

oskarżony P. w okresie od czerwca 2020 r. na terenie miasta C. i innych miejscowości woj. (...), odpłatnie udzielił osobom pełnoletnim, sobie tylko znanym, łącznie 50 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, po 20 zł za gram amfetaminy każdorazowo

-

oskarżony P. w okresie drugiej i trzeciej dekady czerwca 2020 r. na terenie miasta C. i innych miejscowości woj. (...), odpłatnie udzielił osobom pełnoletnim, sobie tylko znanym, łącznie 250 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, w
cenie od 18 do 20 zł za gram amfetaminy każdorazowo

-

oskarżony P. w okresie lipca i sierpnia 2020 r. na terenie miasta C. i innych miejscowości woj. (...), odpłatnie udzielił osobom pełnoletnim, sobie tylko
znanym, łącznie 250 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, w cenie od 18 do 20 zł za gram amfetaminy każdorazowo, w sytuacji gdy brak jest jakichkolwiek dowodów, z których by wynikało komu, w jakiej ilości oraz za jaką cenę oskarżony P. miałby udzielić powyższą substancję psychotropową, a nawet z wyjaśnień S., który miał interes procesowy i osobisty w tym żeby pomówić oskarżonego P., nie sposób takich ustaleń wywieść w wymaganym dlawyroku skazującego stopniu, przy czym Sąd I instancji nie czynił w tym zakresie ustaleń faktycznych i rozważań;

3.  obrazę przepisów prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 41 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego D. S. (2) i dowolne przyjęcie, że oskarżony M. P. brał udział w wewnątrzwspólnotowy m nabyciu znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci amfetaminy, podczas gdy wyjaśnienia osk. S. kolidują ze wskazaniami doświadczenia życiowego i zasadami prawidłowego rozumowania, a ujawnione w toku postępowania istotne okoliczności, jednoznacznie przemawiają przeciwko oświadczeniom procesowym tego oskarżonego, a ich swobodna ocena jednoznacznie wskazuje, że scedował on odpowiedzialność za udział w przemycie na oskarżonego P., wskazał osobę dostawcy (której nie sposób zidentyfikować i której opis odbiega od opisu świadków), nie
wskazał osób, z którymi brał udział w obrocie narkotykami i z którymi wedle treści zabezpieczonych dowodów prowadził rozmowy na temat ich obrotu i ich źródła;

4. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. wobec
niewyjaśnienia przez Sąd I instancji wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przede wszystkim czy osk. S. narkotyki przekazała rzeczywiście wskazana przez niego osoba, jak też dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie, przy jednoczesnym naruszeniu zasady obiektywizmu i pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść M. P., w szczególności treści jego wyjaśnień, jak też nie przeprowadzenie przez Sąd logicznego wywodu wskazującego, w jaki sposób i na podstawie jakich dowodów Sąd doszedł do przekonania, iż M. P. dopuścił się zarzucanych mu czynów, a w konsekwencji brak jest dokładnego wyjaśnienia podstawy faktycznej zapadłego orzeczenia;

5. obrazę przepisów postępowanie, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień D.
S., który w toku postępowania opisywał okoliczności, w jakich miało dojść do rzekomego nawiązania pomiędzy nim, a M. P. porozumienia w zakresie zaopatrzenia się w amfetaminę oraz jej udzielania, sposób w jaki on i oskarżony P. mieli rozliczać się z rzekomym dostawcą za przekazane narkotyki, wzajemne relacje pomiędzy oskarżonymi, motywację do podjęcia współpracy z P., motywy jakie miały nimi kierować i w konsekwencji oparciu czynionych ustaleń na niespójnych, niejasnych i sprzecznych wewnętrznie oświadczeniach D. S. (2), z jednoczesnym całkowitym pominięciem dowodów oraz ujawnionych okoliczności dla oskarżonego korzystnych, które obiektywnie przeczą wyjaśnieniom S., a to wyjaśnień M. P. oraz zabezpieczonej korespondencji S. z innymi osobami i korespondencji pomiędzy oskarżonymi;

6. obrazę przepisów postępowanie, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego
materiału dowodowego i w konsekwencji przyjęcie, że M. P. dopuścił się zarzucanych mu czynów, tj. wewnątrzwspólnotowego nabycia substancji psychotropowej i udzielania tej substancji, podczas gdy linia życia tego oskarżonego oraz jego zachowanie przy
czynnościach policji związanych z jego zatrzymaniem nie pozwalają na takie przyjęcie, gdyż M. P. pracował zarobkowej w sposób stały i zorganizowany w warsztacie samochodowym, której to pracy poświęcał cały wolny czas, miał ustabilizowaną sytuację osobistą i nie zgromadził jakiegokolwiek majątku, a w trakcie realizacji czynności przez funkcjonariuszy policji w jego miejscu zamieszkania, oskarżony był w pracy, a kiedy uzyskał
informację o prowadzonych przez funkcjonariuszy policji czynnościach w jego miejscu zamieszkania, stawił się niezwłocznie aby wyjaśnić zaistniałą sytuację, uczestniczy! W czynnościach, nie ukrywał się, ponadto nie zabezpieczono u niego żadnej gotówki ani narkotyków, a już sam fakt rzekomego udzielania tak znacznych ilości substancji psychotropowej za kwotę ok. 20,- zł za gram prowadzi do wniosku, iż oskarżony musiałby
być w posiadaniu znacznej ilości gotówki;

7. obrazę przepisów postępowania karnego, mających istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt 2 i 3 w zw. z art. 170 § la k.p.k. polegający na oddaleniu wniosków dowodowych obrońców oskarżonego z przesłuchania świadków wskazanych na k. 479 oraz z przesłuchania świadka T. P. jako
nieprzydatnych dla rozstrzygnięcia sprawy w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego oraz jako udowodnione zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy podczas gdy w toku niniejszej sprawy nie ustalono: kim była osoba, która dostarczała narkotyki oskarżonemu S., czy rzekomy dostawca substancji psychotropowej objętej niniejszym postępowaniem był faktycznie klientem warsztatu, rodzaju oraz czasu pracy oskarżonego P., relacji łączącej oskarżonego z D. S. (3), twierdzeniem wnioskodawcy, wobec czego wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań
świadków jawił się jako konieczny i uzasadniony;

8. obrazę przepisów postępowania karnego, mających istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj, art. 170 § 1 pkt 6 k.p.k. polegający na oddaleniu wniosku
dowodowego obrońcy oskarżonego z przesłuchania w charakterze świadka P. I. podczas gdy Sąd I instancji w całości dal wiarę wyjaśnieniom współoskarżonego D. S. (2), który pomówił M. P. i nie ustalił, czy współoskarżeni byli w konflikcie oraz czy D. S. (2) chciał wyrządzić krzywdę P. w trakcie pobytu w ZK. w B., zaś dowód z pomówienia jest szczególnym rodzajem dowodu i Sąd winien ocenić czy dowód ten jest logiczny, spójny i konsekwentny a pomawiający nie ma
interesu osobistego lub procesowego w pomówieniu współoskarżonego, wobec czego okoliczność, która miała być udowodniona, miała istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony przez M. P..

w przypadku nie uwzględnienia przez Sąd II instancji powyższych zarzutów, zaskarżonemu wyrokowi zarzucono ponadto:

9. obrazę prawa materialnego, tj. art. 12 k.k. poprzez jego niezastosowanie, i w konsekwencji powyższego przyjęcie, iż czyny zarzucone oskarżonemu w pkt VII-IX części
wstępnej wyroku oraz czyny zarzucone oskarżonemu w pkt X-XII tj. wewnątrzwspólnotowego nabycia amfetaminy, a następnie udzielania tej amfetamin) stanowią dwa odrębne ciągi przestępstw, podczas gdy nawet z ustaleń faktycznych Sądu wynika, że oskarżeni mieli się dopuścić jednorodnych zachowań podjętych w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a nabycie substancji psychotropowych spowodowane było zamiarem odpłatnego ich rozprowadzenia, w związku z czym zachowanie to stanowi jeden czyn ciągły kwalifikowany wyłącznie z art. 12 § 1 kk. traktowany jako jedno przestępstwo popełniane przez oskarżonego „na raty";

w przypadku nie uwzględnienia przez Sąd II instancji powyższych zarzutów, zaskarżonemu wyrokowi zarzucono ponadto:

10.błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż okolicznością obciążającą oskarżonego jest znaczna społeczna szkodliwość czynów i kluczowa rola tego oskarżonego w organizacji przestępczego procederu i w konsekwencji niezastosowanie dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary wynikającego z art. 60 § 2 k.k., podczas gdy ilość narkotyków powoduje, iż społeczną szkodliwość czynów uznać należy jako niższą niż
mogłoby to wynikać z ratio legis przepisu penalizującego wewnątrzwspólnotowe nabycie znacznej ilości narkotyków, a nadto oskarżony działał przez krótki czas, a korzyść majątkowa jaką osiągnął była nieznaczna i za taką oceną jego osoby i popełnionego przestępstwa przemawia również jego postawa i linia życia;

w przypadku nie uwzględnienia przez Sąd II instancji powyższych zarzutów, zaskarżonemu wyrokowi zarzucono ponadto:

11. rażącą niewspółmierność jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonego M. P. za zarzucane mu przestępstwa, poprzez orzeczenie ich w rozmiarze przekraczającym stopień winy i stopień społecznej szkodliwości
czynów, na skutek dowolnego rozważenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o karze, tj. właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa i zachowania się oskarżonego po jego popełnieniu;

w przypadku nie uwzględnienia przez Sąd II instancji powyższych zarzutów, zaskarżonemu wyrokowi zarzucono ponadto:

12. obrazę prawa materialnego, tj. art. 85 kk i art. 86 kk . na skutek połączenia wymierzonych oskarżonemu jednostkowych kar pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy za zbrodnię z art. 55 ust. 3 upn oraz 1 roku i 6 miesięcy za występek z art. 59 ust. 1
u
.p.n.. na zasadzie kumulacji, w sytuacji gdy pomiędzy powyższymi czynami oskarżonego zachodzi tożsamość, ścisły związek przedmiotowy i podmiotowy, zostały one popełnione w tym samym czasie, w ramach tej samej motywacji, tego samego procederu i tych samych
czynności, są one skierowane przeciwko temu samemu dobru chronionemu prawem, a w orzecznictwie i w doktrynie przyjmuje się, że wymierzenie kary łącznej przy zastosowaniu zasady kumulacji powinno stanowić wyjątek bowiem prowadzi do zaostrzenia kary łącznej do
wymiaru zbliżonego do sumy kar jednostkowych, a jednocześnie przyjmuje się, że tam, gdzie pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami zachodzi bliski związek podmiotowy i przedmiotowy winna być stosowana zasada absorpcji kar .

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rozważania w przedmiocie zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego adw. W. W. zamieszczono w rubryce dotyczącej analizy zarzutów podniesionych przez obrońcę adw. H. W..

Wniosek

Obrońca wniósł o:

1.  1 zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej M. P. i orzeczenie co do istoty poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

2.  e wentualnie na wypadek gdyby Sąd II instancji ustalił iż oskarżony M. P. brał udział w wewnątrzwspólnotowym nabyciu substancji psychotropowej:

3.  2. zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej M. P. i orzeczenie co do istoty poprzez zakwalifikowanie tego czynu z art. 55 ust. I w zw. z art. 55
ust. 3
przy zast. art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 55 ust. 3 u.p.n. w zw. z art. 12 § 3 k.k. przy zast. art. 60 § 2 k.k. - przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary i
wymierzenie mu kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności

4.  Ewentualnie na wypadek gdyby S. II instancji ustalił, iż oskarżony M. P. brał udział w wewnątrzwspólnotowym nabyciu substancji psychotropowej oraz w udzielaniu innym osobom tej substancji psychotropowej

5.  3. zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej M. P. i orzeczenie co do istoty poprzez zakwalifikowanie tego czynu z art. 55 ust. 1 w zw. z art. 55 ust.3, art. 59 ust. 1 u.p.n. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art.12 k.k. i za to na podstawie art. 55 ust. 3 u.p.n. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 60 § 2 k.k. - przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie mu kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności

Ewentualnie

4.uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja obrońcy M. P. okazała się zasadna tylko w zakresie, w jakim kwestionuje wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności. W pozostałej części zarzuty apelującego obrońcy nie zasługiwały na uwzględnienie.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. P. w ten sposób, że obniżono wymierzoną mu karę łączną pozbawienia wolności do 3 lat i 7 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Orzeczona wobec oskarżonego kara łączna pozbawienia wolności raziła surowością uchybiając dyrektywom art. 85a kk, w szczególności nie uwzględniając ścisłego związku pomiędzy przypisanymi oskarżonemu przestępstwami. W tym zakresie wyrok skazujący M. P. wymagał korekty poprzez obniżenie tejże kary łącznej do minimalnej granicy określonej art. 86 § 1 kk.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Na podstawie art. 624 kpk zwolniono oskarżonego M. P. od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7. PODPIS

Edyta Gajgał

Andrzej Kot

Andrzej Szliwa

3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. H. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z 29 kwietnia 2021 r. sygn. akt III K 18/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. W. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z 29 kwietnia 2021 r. sygn. akt III K 18/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana