Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 618/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski

Protokolant sekr. sądowy Mateusz Pokora-Stuczyński

przy udziale ---------------

po rozpoznaniu dnia 17 sierpnia 2022 r.

sprawy D. G. (1) (G.) s. R. i M., ur. (...) w S.

oskarżonego z art. 217 § 1 k.k., art. 212 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżycielki prywatnej i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

z dnia 9 maja 2022 r. sygn. akt II K 578/20

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  wymierza oskarżycielce prywatnej E. G. opłatę za II instancję w wysokości 100,00 (sto) złotych oraz zwalnia oskarżycielkę prywatną i oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w pozostałej części.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 618/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z 9 maja 2022 r., sygn. II K 578/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ pełnomocnik oskarżyciela prywatnego

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

5.

Pełnomocnik oskarżycielkiprywatnej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. na podstawie art. 438 pkt 2 kpk, mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 w zw. z art. 391 § 1 kpk, polegającą na dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodu , przez jedynie częściowe uznanie za wiarygodne zeznania oskarżycielki prywatnej, zeznania L. P. oraz dokumentację medyczną przedłożoną przez oskarżycielkę podczas gdy całość zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, że wskazane wyżej dowody winny zostać uznane za wiarygodne w całości;

2. na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na uznaniu, że społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego jest znikoma, podczas gdy prawidłowa analiza całości materiału dowodowego jednoznacznie wskazuje, iż brak jest podstaw do uznania znikomości społecznej szkodliwości czynu , a w konsekwencji- umorzenia postępowania;

Obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

3. na podstawie art. 438 pkt 2 kpk, mające istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 w zw. z art. 410 kpk, polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów tj. na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej ocenie wyjaśnień oskarżonego, zeznań oskarżycielki prywatnej oraz świadków Ł. D., J. N., Ł. S., P. S. i uznanie na ich podstawie, że można przypisać oskarżonemu winę i odpowiedzialność karną za zarzucany czyn, podczas gdy ustalenie takie jest dowolne i nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym;

4. na podstawie art. 438 pkt 3 kpk, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, przez przypisanie oskarżonemu winy za zarzucany mu czyn , podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu winy za wskazany czyn , w szczególności zważywszy na fakt, że oskarżony nie szarpał pokrzywdzonej za odzież i nie naruszył jej nietykalności cielesnej, a nadto , że to pokrzywdzona zachowywała się w sposób prowokacyjny;

5. na podstawie art. 438 pkt 2 kpk, mające istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania tj. art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 629 i w zw. z art. 628 pkt.1 kpk, polegającą na obciążeniu oskarżonego kosztami postepowania , podczas gdy oskarżony wygrał w znacznym stopniu postępowanie karne, gdyż sąd nie dał wiary zeznaniom oskarżycielki prawie w całości , a postępowanie karne i całe zdarzenie będące jego przyczyną wynikało z nieprawidłowego i agresywnego zachowania oskarżycielki prywatnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.1-4. Zarzuty niezasadne. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania oraz dokonania błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku.

Niezasadnie powołuje się też obrońca oskarżonego na naruszenie przez Sąd I instancji art. 410 kpk.

Zgodnie z tym przepisem. podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.

Zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku , przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 kpk.

Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazali w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosili w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońca i pełnomocnik oskarżycielki prywatnej tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawili. Wbrew ich twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona przypisanego mu czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżących całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami w postaci wiarygodnych zeznań świadków, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Obydwie apelacje nie dostarczają dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością ich uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, owe środki odwoławcze zawierają jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nich argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Analiza treści sformułowanych przez skarżących zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący dokonania błędnych ustaleń faktycznych upatrują przede wszystkim w nieuprawnionym - ich zdaniem - obdarzeniu wiarą bądź to wyjaśnień oskarżonego, bądź zeznań pokrzywdzonej oraz poszczególnych świadków w zależności od ich treści i oceny ich doniosłości dla interesu procesowego poszczególnych stron.

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżących są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów.

Ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością i wnikliwością ,nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Skarżący nie wykazali w skargach apelacyjnych , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonej oraz pozostałych świadków, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk. Nie budzi też zastrzeżeń ocena dokumentacji lekarskiej dokonana przez sąd i doniosłości tego dowodu dla rozstrzygnięcia.

Apelacje zawierają odmienną ocenę dowodów, korzystną dla ich mocodawców i sprowadzają się do założenia, że poszczególne dowody są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne przeciwne w zależności od interesu stron, ich zainteresowania treścią określonego rozstrzygnięcia.

Tymczasem ma rację sąd rejonowy opierając w zasadniczej części wyrok na zeznaniach świadków „obiektywnych” , niezwiązanych w żaden sposób ze stronami postępowania tj policjantach i ratownikach medycznych. Fakt, że będąc na miejscu zdarzenia nie widzieli innego, poza przypisanym, bardziej drastycznego zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej, ma swoją wymowę. Pokrzywdzona nie mówiła też policjantom o tym.

Z kolei zeznania wspierające stanowisko oskarżycielki, pozostające w sprzeczności z zeznaniami policjantów i ratowników, zostały należycie ocenione przez Sąd rozstrzygający sprawę.

Należy w tym miejscu zauważyć też, iż merytoryczna ocena dowodów w myśl obowiązujących przepisów procesu karnego, należy do sądu orzekającego, który zachowuje bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi osobami. Lektura protokołów przesłuchania zawierających zazwyczaj treść wystylizowaną przez protokolant , z istoty rzeczy pełną ocenę ogranicza. Spostrzeżenia i wrażenia wynikające z bezpośredniego kontaktu z osobą przesłuchiwaną, umożliwiające ocenę poziomu intelektualnego przesłuchiwanej osoby, jej stanu emocjonalnego w czasie wypowiadania się, a także jej zachowania się i sposobu formułowania wypowiedzi, nie są obojętne dla kształtowania poglądu o wiarygodności przedstawionej relacji

Wszystko to prowadzi do wniosku o prawidłowej ocenie materiału dowodowego i prawidłowo ustalonym stanie faktyczny w sprawie.

Nie budzi też wątpliwości umorzenie postępowania w sprawie.

Art. 115 § 2 k.k., zawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu, a dominujące znacznie mają okoliczności z zakresu strony przedmiotowej, do której dołączono dwie przesłanki strony podmiotowej (postać zamiaru i motywację sprawcy).

W orzecznictwie zasadnie podkreśla się, iż ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k.. Innymi słowy dla uznania, że stopień szkodliwości społecznej czynu jest znikomy nie jest konieczne, aby ta znikomość była obustronna, tzn. aby dotyczyła ona zarówno strony przedmiotowej, jak i podmiotowej. Chodzi bowiem o pewną wypadkową elementów składających się na społeczną szkodliwość konkretnego czynu zabronionego (wyrok SN z dnia 28 sierpnia 2003 r., III KK 45/03, OSNwSK 2003 r., poz. 1857).

W realiach niniejszej sprawy,. stwierdzić należy, iż biorąc pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy, czyn jakiego dopuścił się oskarżony cechuje znikomy stopień szkodliwości społecznej w rozumieniu przepisu art. 1 § 2 kk.

Należy bowiem zauważyć, że :

- oskarżony działał pod wpływem silnych emocji związanych z samobójstwem brata;

- strony są skonfliktowane a zdarzenie miało miejsce w okolicznościach które nie powtórzą się;

- intensywność zachowania oskarżonego nie była znaczna ;

- umorzeniu postępowania nie stoi na przeszkodzie charakter dóbr naruszonych zachowaniem oskarżonego ani rozmiar wyrządzonej szkody, skoro przestępstwo z art. 217 § 1 kk należy do najłagodniej penalizowanych w kodeksie karnym;

W konsekwencji wszystkie powyższe argumenty wskazują, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest znikomy.

Ad.5. Zarzut niezasadny. Art. 629 k.p.k., wyraźnie stanowi, że w sprawach z oskarżenia prywatnego w razie umorzenia postępowania ze względu na znikomą społeczną szkodliwość czynu oskarżonego, odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy art. 627 k.p.k. i art. 628 k.p.k. Wobec tego, w sytuacji umorzenia postępowania w sprawie prywatnoskargowej z powodu stwierdzenia negatywnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., to od oskarżonego należy zasądzić określone koszty procesu (tak.m.in. wyrok SN z 3 lutego 2003 r., IV KK 378/02, LEX nr 76990; wyrok SN z 4 października 2002 r., V KKN 199/01, LEX nr 56829; wyrok SN z 18 czerwca 2002 r., III KKN 417/99, LEX nr 54403; wyrok SN z 29 stycznia 2002 r., II KKN 412/99, LEX nr 560555; wyrok SN z 12 lutego 2021 r., IV KK 665/19, LEX nr 3188795). Należy tu nadmienić, że do kosztów tych nie wlicza się jedynie uiszczonej przez oskarżyciela prywatnego zryczałtowanej równowartości wydatków, której zwrot zarządza prezes sądu lub referendarz sądowy na podstawie art. 622 k.p.k. (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2002 r., V KKN 175/00, LEX nr 53071).

Wniosek

Pełnomocnik oskarżycielkiprywatnej wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

Obrońca wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

ewentualnie w razie niepodzielenia zarzutu dokonania błędnych ustaleń faktycznych o nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie dowodów, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk i art. 410 kpk oraz błędu w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia, co czyni wniosek o uniewinnienie D. G. niezasadnym.

Natomiast wniosek skarżących o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treścią art. 437 § 2 k.p.k. Również nie zachodzą przesłanki wskazane w art. 439 § 1 k.p.k., oraz art. 454 k.p.k.

Brzmienie przepisów art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 629 i w zw. z art. 628 pkt.1 kpk, jest jednoznaczne, co czyni rozstrzygnięcie Sądu o kosztach postępowania zasadnym. W sytuacji bowiem umorzenia postępowania w sprawie prywatnoskargowej z powodu stwierdzenia negatywnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., to od oskarżonego należy zasądzić określone koszty procesu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Ustalenia o sprawstwie oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu i uznanie jego znikomego stopnia społecznej szkodliwości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością i wnikliwością , nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie ma żadnych wątpliwości co do sprawstwa D. G. w zakresie przypisanego mu czynu.

Biorąc pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy, czyn jakiego dopuścił się oskarżony cechuje znikomy stopień szkodliwości społecznej w rozumieniu przepisu art. 1 § 2 k.

Nadto w sytuacji umorzenia postępowania w sprawie prywatnoskargowej z powodu stwierdzenia negatywnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., to od oskarżonego należy zasądzić określone koszty procesu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 w zw. z art. 633 kpk i art. 624 kpk. Skoro obydwie apelacje okazały się niezasadne, stosując zasadę słuszności koszty powinni ponieść zarówno oskarżycielka prywatna jak i oskarżony, jednak w ocenie sądu odwoławczego zasadnym było zwolnienie stron od ich ponoszenia w zasadniczej części, za wyjątkiem opłaty.

W oparciu o przepis art. 13 ust 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych opłatę w wysokości 100 zł wymierzono oskarżycielce prywatnej. (w sytuacji gdy zryczałtowaną równowartość wydatków uiszczonych przy wniesieniu sprawy przez oskarżycielkę prywatną, prezes sądu zarządza zwrot na podstawie art. 622 k.p.k.).

PODPIS