Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W postępowaniu toczącym się przed Sądem Okręgowym w Z. pod sygn. (...) , przeciwko 8 oskarżonym, w sprawie dotyczącej zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się procederem kradzieży z włamaniami poza granicami kraju samochodów różnych marek, trzy następujące osoby oskarżone zostały o to, że:

1. T. S. (1):

I. w okresie od (...), w Z., S., P., na terenie R., w miejscowościach D., H. oraz na terenie A., w miejscowości Z. Z., kierował zorganizowaną grupą przestępczą, w skład której wchodzili: M. S. (1), P. F., K. L., J. B., P. K., A. K. (1), M. M. (1), P. S., S. S. (1), inna ustalona osoba, a także inne nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieży z włamaniem do samochodów różnych marek, a także przyjmowaniu, pomocy w zbywaniu i ukrywaniu ww. samochodów, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, w tym stanowiących w poszczególnych przypadkach mienie znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 258 § 3 k.k.

II. w okresie od dnia (...)., w Z., S. oraz na terenie A., w miejscowości Z. Z., kierując działaniami zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1), P. F., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, koordynował działaniami P. F. i M. S. (1) w zakresie popełnienia przez nich czynów zabronionych, polegających na uprzednim pokonaniu przez nich zabezpieczeń mechanicznych i elektronicznych, a następnie dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia mienia znacznej wartości w postaci następujących pojazdów, i tak:

: w nocy z(...). samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 37 500 EURO (stanowiącej równowartość 145 368,75 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
: w nocy z (...) samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 28 000 EURO (stanowiącej równowartość 108 542 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
: w nocy z (...). samochodu m-ki V. (...), nr VIN (...), o wartości 38 311,97 EURO (stanowiącej równowartość 148 516,35 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
: w nocy z (...). samochodu m-ki V. (...), nr VIN (...), o wartości 26 147,28 EURO (stanowiącej równowartość 101 359,93 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
: w nocy z (...). samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 63 000 EURO, (stanowiącej równowartość 244 219,50 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),

znajdujących się na terenie zabezpieczonego parkingu należącego do salonu (...) z siedzibą w Z. Z., których łączna wartość wyniosła 192 959 EURO (stanowiącej równowartość 748 006,08 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 §1 k.k., za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...)., czyniąc z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, przez co działał na szkodę salonu (...) z siedzibą w Z. Z.

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

III. w okresie od dnia (...)., w Z., S. oraz na terenie A., w miejscowości Z. Z., kierując działaniami zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z K. L., J. B., P. K., M. M. (1), P. S. oraz inną ustaloną osobą, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wytyczając działania mające na celu skuteczne wywiezienie skradzionych uprzednio pojazdów z terenu A. i ich dowóz do miejsca ostatecznej dostawy, koordynował działaniami: K. L., J. B., P. K., M. M. (1), P. S. oraz innej ustalonej osoby w zakresie popełnienia przez nich czynów zabronionych polegających na przewiezieniu uprzednio skradzionych przez P. F. i M. S. (1) z terenu parkingu salonu (...) z siedzibą w Z. Z. pojazdów, na teren P., skąd przy udziale innych nieustalonych osób były one przekazywane do ostatecznych, nieustalonych nabywców, i tak:

: w nocy z (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 37 500 EURO (stanowiącej równowartość 145 368,75 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
: w nocy (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 28 000 EURO (stanowiącej równowartość 108 542 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
: w nocy (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki V. (...), nr VIN (...), o wartości 38 311,97 EURO (stanowiącej równowartość 148 516,35 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
: w nocy (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki V. (...), nr VIN (...), o wartości 26 147,28 EURO (stanowiącej równowartość 101 359,93zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
: w nocy (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 63 000 EURO (stanowiącej równowartość 244 219,05 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),

których łączna wartość wyniosła 192 959 EURO (stanowiącej równowartość 748 006,08 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.), stanowiąc przez to mienie znacznej wartości, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 §1 k.k., za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...)., sygn. (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...)., czyniąc z popełnienia powyższego procederu stałe źródło dochodu

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IV. w okresie od dnia (...)., w Z., S. oraz na terenie R., w miejscowości D., kierując działaniami zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1), P. F., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, koordynował działaniami P. F. i M. S. (1) w zakresie popełnienia przez nich czynów zabronionych, polegających na uprzednim pokonaniu przez nich zabezpieczeń mechanicznych i elektronicznych, a następnie dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia mienia znacznej wartości w postaci następujących pojazdów, i tak:

: w dniu (...). samochodu m-ki A. (...), VIN (...), o wartości 17 000 EURO (stanowiącej równowartość 66 016,10 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę C. M.,
: w dniu (...). samochodu m-ki V. (...), VIN (...), o wartości 10 000 EURO (stanowiącej równowartość 38 806 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę A. S. (1),
: w dniu (...). samochodu m-ki S. O. L., VIN (...), o wartości 23 000 EURO (stanowiącej równowartość 90 097,90 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę firmy (...),
: w dniu (...). samochodu m-ki S. O. K. 1.9 (...), VIN (...), o wartości 8 000 EURO (stanowiącej równowartość 31 260 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę A. N.,
: w dniu (...). samochodu m-ki A. (...), VIN (...), o wartości 35 000 EURO (stanowiącej równowartość 135 394 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę T. H.,
: w dniu (...). samochodu m-ki A. (...), VIN (...), o wartości 35 000 EURO (stanowiącej równowartość 135 394,00 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę S. W.,
: w dniu (...). samochodu m-ki M. (...) M. (...), VIN (...), o wartości 3 000 EURO (stanowiącej równowartość 11 622,60 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę F. P.,

znajdujących się na terenie osiedlowych parkingów, których łączna wartość wyniosła 131 000 EURO (stanowiącej równowartość 508 590,60 zł), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 §1 k.k., za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...)., sygn. (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...)., czyniąc z popełnienia powyższego procederu stałe źródło dochodu, przez co działał na szkodę ww. osób

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

V. w okresie od dnia (...)., w Z., S. oraz na terenie R., w miejscowości D., kierując działaniami zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z K. L., J. B., P. K. oraz A. K. (1) oraz inną ustaloną osobą w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wytyczając działania mające na celu skuteczne wywiezienie skradzionych uprzednio pojazdów z terenu R. i ich dowóz do miejsca ostatecznej dostawy, koordynował działaniami: K. L., J. B., P. K., A. K. (1) oraz innej ustalonej osoby w zakresie popełnienia przez nich czynów zabronionych polegających na przewiezieniu uprzednio skradzionych przez P. F. i M. S. (1) pojazdów z terenu osiedlowych parkingów znajdujących się w D. na teren P., skąd przy udziale innych nieustalonych osób były one przekazywane do ostatecznych, nieustalonych nabywców, i tak:

: w dniu (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki A. (...), VIN (...), o wartości 17 000 EURO (stanowiącej równowartość 66 016,10 zł według kursu NBP z dnia (...).),
: w dniu (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki V. (...), VIN (...), o wartości 10 000 EURO (stanowiącej równowartość 38 806 zł według kursu NBP z dnia (...).) ,
: w dniu (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki S. O. L., VIN (...),o wartości 23 000 EURO (stanowiącej równowartość 90 097,90 zł według kursu NBP z dnia03 lutego 2011r.),
: w dniu (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki S. O. K. 1.9 (...), VIN (...), o wartości 8 000 EURO (stanowiącej równowartość 31 260 zł według kursu NBP z dnia (...).),
: w dniu (...). samochodu m-ki A. (...), VIN (...), o wartości 35 000 EURO (stanowiącej równowartość tj. 135 394 zł według kursu NBP z dnia (...).),
: w dniu (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki A. (...), VIN (...), o wartości 35 000 EURO (stanowiącej równowartość tj. 135 394,00 zł według kursu NBP z dnia (...).),
: w dniu (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki M. (...) M. (...), VIN (...), o wartości 3 000 EURO (stanowiącej równowartość 11 622,60 zł według kursu NBP z dnia (...).),

których łączna wartość wyniosła 131 000 EURO (stanowiącej równowartość 508 590,60 zł), stanowiąc przez to mienie znacznej wartości, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 §1 k.k., za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...)., sygn. (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...)., czyniąc z popełnienia powyższego procederu stałe źródło dochodu

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VI. w okresie od dnia (...). w Z., S., P. oraz na terenie R., w miejscowości H., kierując działaniami zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1), S. S. (1), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, koordynował działaniami M. S. (1) i S. S. (1) w zakresie popełnienia przez nich czynów zabronionych, polegających na uprzednim pokonaniu przez nich zabezpieczeń mechanicznych i elektronicznych, a następnie dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia mienia znacznej wartości w postaci następujących pojazdów, i tak:

: w nocy z (...). samochodu m-ki M. nr rej. (...) 99 nr VIN (...), o wartości 13 000 EURO (stanowiącej równowartość 54 143,70 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.) na szkodę A. S. (2),
: w nocy z (...). samochodu m-ki M. nr rej. (...) 77 nr VIN (...), o wartości 25 000 EURO (stanowiącej równowartość 104 122,50 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.) na szkodę Dirka H.,
: w nocy z (...). samochodu m-ki M. nr rej. (...) nr VIN (...), o wartości 13 000 EURO (stanowiącej równowartość 54 143,70 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.) na szkodę M. N.,

znajdujących się na terenie osiedlowych parkingów, których łączna wartość wyniosła 51 000 EURO (stanowiącej równowartość 212 409,90 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 §1 k.k., za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...)., sygn. (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...)., czyniąc z popełnienia powyższego procederu stałe źródło dochodu, przez co działał na szkodę ww. osób

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VII. w okresie od dnia (...). w Z., S., P. oraz na terenie R., w miejscowości H., kierując działaniami zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z K. L., J. B., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wytyczając działania mające na celu skuteczne wywiezienie skradzionych uprzednio pojazdów z terenu R. i ich dowóz do miejsca ostatecznej dostawy, koordynował działaniami K. L. i J. B., w zakresie popełnienia przez nich czynów zabronionych polegających na przewiezieniu uprzednio skradzionych przez M. S. (1) i S. S. (1) pojazdów z terenu osiedlowych parkingów znajdujących się w H., na teren P., skąd przy udziale innych nieustalonych osób były one przekazywane do ostatecznych, nieustalonych nabywców, i tak:

: w nocy z (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki M. nr rej. (...) 99 nr VIN (...), o wartości 13 000 EURO (stanowiącej równowartość 54 143,70 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.),
: w nocy z (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki M. nr rej. (...) 77 nr VIN (...), o wartości 25 000 EURO (stanowiącej równowartość 104 122,50 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.),
: w nocy z (...). kierował powyższymi działaniami dotyczącymi samochodu m-ki M. nr rej. (...) nr VIN (...), o wartości 13 000 EURO (stanowiącej równowartość 54 143,70 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.),

których łączna wartość wyniosła 51 000 EURO (stanowiącej równowartość 212 409,90 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.), stanowiących przez to mienie znacznej wartości, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 §1 k.k., za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...)., sygn. (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...)., czyniąc z popełnienia powyższego procederu stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k.

2. M. S. (1) :

VIII. w okresie od (...). w Z., S., P., na terenie R., w miejscowościach D., H. oraz na terenie A., w miejscowości Z. Z., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez T. S. (1), w skład której wchodzili: T. S. (1), P. F., K. L., J. B., P. K., A. K. (1), M. M. (1), P. S., S. S. (1), inna ustalona osoba, a także inne nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieży z włamaniem do samochodów różnych marek, a także przyjmowaniu, pomocy w zbywaniu i ukrywaniu ww. samochodów, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, w tym stanowiących w poszczególnych przypadkach mienie znacznej wartości

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

IX. w okresie od dnia (...)., w Z., S. oraz na terenie A., w miejscowości Z. Z., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez T. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z T. S. (1) i P. F., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń mechanicznych i elektronicznych, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia znacznej wartości w postaci następujących pojazdów, i tak:

: w nocy (...). samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 37 500 EURO (stanowiącej równowartość 145 368,75 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),

⚫: w nocy (...). samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 28 000 EURO (stanowiącej równowartość 108 542 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
⚫: w nocy (...). samochodu m-ki V. (...), nr VIN (...), o wartości 38 311,97 EURO (stanowiącej równowartość 148 516,35 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
⚫: w nocy (...). samochodu m-ki V. (...), nr VIN (...), o wartości 26 147,28 EURO (stanowiącej równowartość 101 359,93 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
⚫: w nocy (...). samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 63 000 EURO, (stanowiącej równowartość 244 219,50 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),

znajdujących się na terenie zabezpieczonego parkingu należącego do salonu (...) z siedzibą w Z. Z., których łączna wartość wyniosła 192 959 EURO (stanowiącej równowartość 748 006,08 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.) na szkodę salonu (...) z siedzibą w Z. Z., a następnie przekazał wyżej wskazane pojazdy K. L., J. B., P. K., M. M. (1), P. S., innej ustalonej osobie celem ich dalszego przewiezienia na teren P. i przekazania innym nieustalonym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...)., sygn. (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...)., czyniąc sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, przez co działał na szkodę salonu (...) z siedzibą w Z. Z.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw.
z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

X. w okresie od dnia (...)., w Z., S. oraz na terenie na terenie R., w miejscowości D., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez T. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z T. S. (1) i P. F., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń mechanicznych i elektronicznych, dokonał z terenu osiedlowych parkingów na terenie D., zaboru w celu przywłaszczenia mienia znacznej wartości w postaci następujących pojazdów, i tak:

⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki A. (...), VIN (...), o wartości 17 000 EURO (stanowiącej równowartość 66 016,10 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę C. M.,
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki V. (...), VIN (...), o wartości 10 000 EURO (stanowiącej równowartość 38 806 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę A. S. (1),
⚫: w dniu (...).dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki S. O. L., VIN (...), o wartości 23 000 EURO (stanowiącej równowartość 90 097,90 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę (...),
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki S. O. K. 1.9 (...), VIN (...), o wartości 8 000 EURO (stanowiącej równowartość 31 260 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę A. N.,
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki A. (...), VIN (...), o wartości 35 000 EURO (stanowiącej równowartość 135 394 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę T. H.,
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki A. (...), VIN (...), w dniu, o wartości 35 000 EURO (stanowiącej równowartość 135 394,00 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę S. W.,
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki M. (...) M. (...), VIN (...), o wartości 3 000 EURO (stanowiącej równowartość 11 622,60 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę F. P.,

których łączna wartość wyniosła 131 000 EURO (stanowiącej równowartość 508 590,60 zł), a następnie przekazał wyżej wskazane pojazdy K. L., J. B., P. K., A. K. (1) oraz innej ustalonej osobie celem ich dalszego przewiezienia na teren P. i przekazania innym nieustalonym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...)., sygn. (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...)., czyniąc sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, przez co działał na szkodę ww. osób

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XI. w okresie od dnia (...). w Z., S., P. oraz na terenie R., w miejscowości H., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez T. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z T. S. (1) i S. S. (1), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń mechanicznych i elektronicznych, dokonał z terenu osiedlowych parkingów znajdujących się w H., zaboru w celu przywłaszczenia mienia znacznej wartości w postaci następujących pojazdów, i tak:

⚫: w nocy z (...). samochodu m-ki samochodu m-ki M. nr rej. (...) 99 nr VIN (...) o wartości 13 000 EURO (stanowiącej równowartość 54 143,70 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.) na szkodę A. S. (2),
⚫: w nocy z (...). samochodu m-ki samochodu m-ki M. nr rej. (...) 77 nr VIN (...) o wartości 25 000 EURO (stanowiącej równowartość 104 122,50 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.) na szkodę Dirka H.,
⚫: w nocy z (...). samochodu m-ki samochodu m-ki M. nr rej. (...) nr VIN (...) o wartości 13 000 EURO (stanowiącej równowartość 54 143,70 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.) na szkodę M. N.,

których łączna wartość wyniosła 51 000 EURO (stanowiącej równowartość 212 409,90 zł według kursu NBP z dnia 23 marca 2012r.), a następnie przekazał wyżej wskazane pojazdy K. L. i J. B., celem ich dalszego przewiezienia na teren P. i przekazania innym nieustalonym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...)., sygn. (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...)., czyniąc sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, przez co działał na szkodę ww. osób

tj. o czyn z art. 279 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k.

XII. w okresie od dnia (...). w Z., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przyjął od nieustalonej osoby rzecz w postaci nawigacji samochodowej m-ki G. (...)TV nr fabryczny (...) o wartości 1 000 zł, uzyskaną za pomocą czynu zabronionego, to jest pochodzącą z samochodu marki M. (...) nr rej. (...) 76, o wartości 27 200 EURO (stanowiącej równowartość 112 888,16 zł według kursu NBP z dnia 28 marca 2012r.), skradzionego w nocy z (...) na (...). na terenie R., w miejscowości G., na szkodę R. S. (1), a następnie pomógł w ukryciu ww. rzeczy, chowając ją w wynajmowanym przez siebie pomieszczeniu garażowym, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...)., sygn. (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XIII. w okresie od dnia (...). w Z., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przyjął od nieustalonej osoby rzecz w postaci samochodu marki M. (...) nr rej. (...) 174 o wartości 22 000 EURO (stanowiącej równowartość 91 520,20 zł według kursu NBP z dnia 29 marca 2012r.), uzyskanego za pomocą czynu zabronionego, to jest pochodzącego z dokonanej w nocy z dnia (...). kradzieży z włamaniem na terenie R., w miejscowości C., na szkodę P. B., a następnie pomógł w ukryciu ww. rzeczy, chowając ją w wynajmowanym przez siebie pomieszczeniu garażowym, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia (...)., sygn. (...) za czyn z art. 279 §1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3. P. F.:

XIV. w okresie od (...)., z wyłączeniem okresów: od dnia (...)., od dnia (...). oraz z wyłączeniem dni: (...)., w K., Z., S., na terenie R., w miejscowości D. oraz na terenie A., w miejscowości Z. Z., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez T. S. (1), w skład której wchodzili: T. S. (1), M. S. (1), K. L., J. B., P. K., A. K. (1), M. M. (1), P. S., S. S. (1), inna ustalona osoba, a także inne nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieży z włamaniem samochodów różnych marek, a także przyjmowaniu, pomocy w zbywaniu i ukrywaniu ww. samochodów, uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, w tym stanowiących w poszczególnych przypadkach mienie znacznej wartości

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XV. w okresie od dnia (...)., w Z., S. oraz na terenie A., w miejscowości Z. Z., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez T. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z T. S. (1) i M. S. (1), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń mechanicznych i elektronicznych, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia znacznej wartości w postaci następujących pojazdów, i tak:

⚫: w nocy (...). samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 37 500 EURO (stanowiącej równowartość 145 368,75 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
⚫: w nocy (...). samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 28 000 EURO (stanowiącej równowartość 108 542 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
⚫: w nocy z (...). samochodu m-ki V. (...), nr VIN (...), o wartości 38 311,97 EURO (stanowiącej równowartość 148 516,35 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
⚫: w nocy (...). samochodu m-ki V. (...), nr VIN (...), o wartości 26 147,28 EURO (stanowiącej równowartość 101 359,93 zł, według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),
⚫: w nocy (...). samochodu m-ki A. (...), nr VIN (...), o wartości 63 000 EURO, (stanowiącej równowartość 244 219,50 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.),

znajdujących się na terenie zabezpieczonego parkingu należącego do salonu (...) z siedzibą w Z. Z., których łączna wartość wyniosła 192 959 EURO (stanowiącej równowartość 748 006,08 zł według kursu NBP z dnia 24 stycznia 2011r.) na szkodę salonu (...) z siedzibą w Z. Z., a następnie przekazał wyżej wskazane pojazdy K. L., J. B., P. K., M. M. (1), P. S. oraz innej ustalonej osobie celem ich dalszego przewiezienia na teren P. i przekazania innym nieustalonym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...)., sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVI. w okresie od dnia (...)., w Z., S. oraz na terenie R., w miejscowości D., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez T. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z T. S. (1) i M. S. (1), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń mechanicznych i elektronicznych, dokonał, z terenu osiedlowych parkingów na terenie D., zaboru w celu przywłaszczenia mienia znacznej wartości w postaci następujących pojazdów, i tak:

⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki A. (...), VIN (...), o wartości 17 000 EURO (stanowiącej równowartość 66 016,10 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę C. M.,
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki V. (...), VIN (...), o wartości 10 000 EURO (stanowiącej równowartość 38 806 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę A. S. (1),
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki S. O. L., VIN (...), o wartości 23 000 EURO (stanowiącej równowartość 90 097,90 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę (...),
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki S. O. K. 1.9 (...), VIN (...), o wartości 8 000 EURO (stanowiącej równowartość 31 260 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę A. N.,
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki A. (...), VIN (...),o wartości 35 000 EURO (stanowiącej równowartość 135 394 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę T. H.,
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki A. (...), VIN (...), w dniu, o wartości 35 000 EURO (stanowiącej równowartość 135 394,00 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę S. W.,
⚫: w dniu (...). dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m-ki M. (...) M. (...), VIN (...), o wartości 3 000 EURO (stanowiącej równowartość 11 622,60 zł według kursu NBP z dnia (...).) na szkodę F. P.,

których łączna wartość wyniosła 131 000 EURO (stanowiącej równowartość 508 590,60 zł), a następnie przekazał wyżej wskazane pojazdy K. L., J. B., P. K., A. K. (1), P. S. oraz innej ustalonej osobie celem ich dalszego przewiezienia na teren P. i przekazania innym nieustalonym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...)., sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVII. w okresie od dnia (...)., w S. oraz na terenie A. w miejscowości W., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń mechanicznych i elektronicznych dokonał, z terenu parkingu należącego do salonu (...) z siedzibą w W., zaboru w celu przywłaszczenia mienia znacznej wartości, w postaci następujących pojazdów, i tak:

⚫: samochód m-ki F. (...), nr VIN (...), o wartości 22 750 EURO (stanowiącej równowartość 92 399,12 zł według kursu NBP z dnia 18 marca 2011r.),
⚫: samochód m-ki F. (...), VIN (...), o wartości 17 990 EURO (stanowiącej równowartość 73 066,38 zł według kursu NBP z dnia 18 marca 2011r.),
⚫: samochodu m-ki F. (...), VIN (...) o wartości 15 850 EURO (stanowiącej równowartość 64 374,77 zł według kursu NBP z dnia 18 marca 2011r.),
⚫: samochód m-ki F. (...), VIN (...), o wartości 15 950 EURO (stanowiącej równowartość 64 780,92 zł według kursu NBP z dnia 18 marca 2011r.),
⚫: samochód m-ki F. (...), VIN (...), o wartości 35 980 EURO (stanowiącej równowartość 146 132,77 zł według kursu NBP z dnia 18 marca 2011r.),
⚫: samochód m-ki F. (...), VIN (...), o wartości 24 490 EURO (stanowiącej równowartość 99 466,13 zł według kursu NBP z dnia 18 marca 2011r.),

których łączna wartość wyniosła 133 010 EURO (stanowiącej równowartość 540 220,115 zł według kursu NBP z dnia 18 marca 2011r.), na szkodę salonu (...) z siedzibą w W., a następnie przekazał wyżej wskazane pojazdy K. L., J. B., P. K., M. M. (1) i P. S. oraz innej ustalonej osobie celem ich dalszego przewiezienia na teren P. i przekazania innym nieustalonym osobom, czyniąc sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stale źródło dochodu, przez co działał na szkodę salonu (...) z siedzibą w W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...)., sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVIII. w okresie od dnia (...)., w K., S. oraz na terenie A. w miejscowości K., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń mechanicznych i elektronicznych dokonał, z terenu parkingu należącego do salonu (...) Spółka z o.o., z siedzibą w K., zaboru w celu przywłaszczenia mienia znacznej wartości, następujących pojazdów, i tak:

⚫: samochodu m-ki K. (...), VIN (...), o wartości 27 500 EURO (stanowiącej równowartość 108 567,25 zł według kursu NBP z dnia 16 kwietnia 2011r.),
⚫: samochodu m-ki K. (...), VIN (...), o wartości 27 500 EURO (stanowiącej równowartość 108 567,25 zł według kursu NBP z dnia 16 kwietnia 2011r.),
⚫: samochodu m-ki K. (...), VIN (...), o wartości 9 000 EURO (stanowiącej równowartość 35 531,10 zł według kursu NBP z dnia 16 kwietnia 2011r.),
⚫: samochodu m-ki K. (...), VIN (...), o wartości 24 000 EURO (stanowiącej równowartość 94 749,60 zł według kursu NBP z dnia 16 kwietnia 2011r.),
⚫: samochodu m-ki K. (...), VIN (...), o wartości 29 000 EURO (stanowiącej równowartość 114 489,10 zł według kursu NBP z dnia 16 kwietnia 2011r.),
⚫: samochodu m-ki K. (...), VIN (...), o wartości 16 500 EURO (stanowiącej równowartość 65 140,35 zł według kursu NBP z dnia 16 kwietnia 2011r.),
⚫: samochodu m-ki K. (...), VIN (...), o wartości 16 000 EURO (stanowiącej równowartość 63 166,40 zł według kursu NBP z dnia 16 kwietnia 2011r.),

których łączna wartość wyniosła 149 500 EURO (stanowiącej równowartość 590 211,05 zł, według kursu NBP z dnia 16 kwietnia 2011r.), na szkodę salonu (...) Spółka z o.o., z siedzibą w K., a następnie przekazał wyżej wskazane pojazdy K. L., J. B., P. K., A. K. (1), A. L. (1), K. B. oraz innej ustalonej osobie celem ich dalszego przewiezienia na teren P. i przekazania innym nieustalonym osobom, czyniąc sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stale źródło dochodu, przez co działał na szkodę salonu (...) Spółka z o.o., z siedzibą w K., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...) roku, sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. art. 65 § 1 k.k.

XIX. w dniu (...). w G., zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki A. (...) nr rej. (...), wartości 70 000 zł, w ten sposób, że przy użyciu urządzenia (...) wraz z oprogramowaniem A. C. pokonał zabezpieczenia mechaniczne i elektroniczne ww. pojazdu, a następnie dokonał jego zaboru, działając na szkodę T. W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...), sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XX. w dniu (...). w S., zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki A. (...) nr rej. (...), wartości 80 000 zł, w ten sposób, że przy użyciu urządzenia (...) wraz z oprogramowaniem A. C. pokonał zabezpieczenia mechaniczne i elektroniczne ww. pojazdu, a następnie dokonał jego zaboru działając na szkodę L. J. przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...)., sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXI. w dniu (...). w S., zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki A. (...) nr rej. (...), wartości 65 000 zł, w ten sposób, że przy użyciu urządzenia (...) wraz z oprogramowaniem A. C. pokonał zabezpieczenia mechaniczne i elektroniczne ww. pojazdu, a następnie dokonał jego zaboru działając na szkodę S. P., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...)., sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXII. w dniu (...). w S., zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki A. (...) nr rej. (...), wartości 20 000 EURO (stanowiących równowartość tj. 86 924 zł, w/g kursu NBP z dnia (...).) w ten sposób, że przy użyciu urządzenia (...) wraz z oprogramowaniem A. C. pokonał zabezpieczenia mechaniczne i elektroniczne ww. pojazdu, a następnie dokonał jego zaboru działając na szkodę R. B., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...)., sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXIII. w dniu (...). w S., zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki A. (...) nr rej. (...), wartości 48 800 zł, w ten sposób, że przy użyciu urządzenia (...) wraz z oprogramowaniem A. C. pokonał zabezpieczenia mechaniczne i elektroniczne ww. pojazdu, a następnie dokonał jego zaboru działając na szkodę J. D., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...)., sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXIV. w dniu (...). w S., zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki A. (...) nr rej. (...), wartości 70 000 zł, w ten sposób, że przy użyciu urządzenia (...) wraz z oprogramowaniem A. C. pokonał zabezpieczenia mechaniczne i elektroniczne ww. pojazdu, a następnie dokonał jego zaboru działając na szkodę I. F., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...)., sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXV. w dniu (...). w S., zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki A. (...) nr rej. (...), wartości 55 000 zł wraz z przedmiotami w nim znajdującymi się, tj.: telefonem komórkowym marki N. (...) wraz z kartą SIM w sieci (...) wartości 700 zł, okularami słonecznymi marki RayBan wartości 700 zł, dwoma parami dżinsów wartości 400 zł, kurtką skórzaną wartości 800 zł, dżinsami marki R. C. wartości 700 zł, dżinsami marki L. wartości 250 zł, swetrem marki G. wartości 600 zł, sukienką marki S. (...) wartości 300 zł, 3-4 sztukami bluzek wartości 600 zł, różnego rodzaju torebkami wartości 1 400 zł, różnego rodzaju biżuterią wartości 8 600 zł, aparatem cyfrowym marki S. wartości 600 zł, różnego rodzaju dokumentami firmowymi, legitymacją ubezpieczeniową wystawioną na nazwisko J. K., oryginałem aktu ślubu, kartą bankomatową Banku (...) wystawioną na nazwisko J. K., dokumentacją ubezpieczeniową samochodu, powodując straty łącznej wartości 70 650 zł, w ten sposób, że przy użyciu urządzenia (...) wraz z oprogramowaniem A. C. pokonał zabezpieczenia mechaniczne i elektroniczne ww. pojazdu, a następnie dokonał jego zaboru, działając na szkodę K. K., A. K. (2), J. K., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...) roku, sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXVI. w dniu (...). w S. , zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki A. (...) nr rej. (...), nr VIN (...), wartości 50 000 zł, w ten sposób, że przy użyciu urządzenia (...) wraz z oprogramowaniem A. C. pokonał zabezpieczenia mechaniczne i elektroniczne ww. pojazdu, a następnie dokonał jego zaboru działając na szkodę P. W. oraz M. W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...)., sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXVII. w dniu (...). w S., zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...), wartości 70 000 zł, w ten sposób, że przy użyciu urządzenia (...) wraz z oprogramowaniem A. C. pokonał zabezpieczenia mechaniczne i elektroniczne ww. pojazdu, a następnie dokonał jego zaboru działając na szkodę R. S. (2), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwa podobne prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w L. z dnia (...)., sygn. (...) za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od (...).,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXVIII. w dniu (...). w S., wbrew przepisom Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał:

⚫: substancję psychotropową grupy II-P, w postaci siarczanu amfetaminy w ilości 0,321 gr oraz
⚫: środek odurzający grupy I-N i IV-N w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 0,908 gr

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 , Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.)

Po rozpoznaniu przytoczonych zarzutów, Sąd Okręgowy w Z., wyrokiem z dnia sygn. (...) , orzekł m. in. w ten sposób, że:

1. oskarżonego T. S. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt I. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że w skład zorganizowanej grupy przestępczej w różnych okresach czasu wchodzili również: M. S. (1), P. F., K. L., J. B., P. K., A. K. (1), D. L., P. S. i inne ustalone i nieustalone osoby, to jest popełnienia czynu z art. 258 § 1 i 3 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 3 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2. oskarżonego T. S. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej:

a. w pkt II. i III. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że osobami przewożącymi skradzione pojazdy byli K. L., J. B., P. K., D. L., P. S. i inna ustalona osoba oraz, że stanowią one jedno przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

b. w pkt IV. i V. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że osobami przewożącymi skradzione pojazdy byli K. L., J. B., P. K., D. L. i A. K. (1) oraz, że stanowią one jedno przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

oraz po ustaleniu, że czyny te zostały popełnione w krótkim odstępie czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności oraz, że stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 400 (czterysta) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda stawka;

3. oskarżonego T. S. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt VI. i VII. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że działał on wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) i inną ustaloną osobą, a osobami przewożącymi skradzione pojazdy byli K. L. i J. B. oraz że stanowią one jedno przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 18 § 1 k.k w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda stawka;

4. na podstawie art. 91 § 2 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny wymierzone oskarżonemu T. S. (1) i wymierza oskarżonemu karę łączną 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 500 (pięćset) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych;

5. na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu T. S. (1) okres stosowania tymczasowego aresztowania od dnia (...) roku (g. 12:50) do dnia 8 marca 2013 roku, przyjmując jeden dzień tymczasowego aresztowania za równoważny jednemu dniowi kary łącznej pozbawienia wolności;

6. oskarżonego M. S. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt VIII. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że w skład zorganizowanej grupy przestępczej wchodzili również w różnych okresach czasu: T. S. (1), P. F., K. L., J. B., P. K., A. K. (1), D. L., P. S. i inne ustalone osoby oraz inne nieustalone osoby, to jest popełnienia czynu z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

7. oskarżonego M. S. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej :

a. w pkt IX. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że osobami przewożącymi skradzione pojazdy byli K. L., J. B., P. K., D. L., P. S. i inna ustalona osoba to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

b. w pkt X. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że osobami przewożącymi skradzione pojazdy byli K. L., J. B., P. K., D. L. i A. K. (1) to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

oraz po ustaleniu, że czyny te zostały popełnione w krótkim odstępie czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności oraz, że stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 300 (trzysta) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda stawka;

8. oskarżonego M. S. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt XI. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że popełnił go wspólnie i w porozumieniu z T. S. (1) i inną ustaloną osobą, to jest popełnienia czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda stawka;

9. oskarżonego M. S. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej:

a. w pkt XII. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że z opisu czynu eliminuje stwierdzenie, że działał w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a także po ustaleniu, że stanowi on czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

b. w pkt XIII. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że z opisu czynu eliminuje stwierdzenie, że działał w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a także po ustaleniu, że stanowi on czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

oraz po ustaleniu, że czyny te zostały popełnione w krótkim odstępie czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności a także, że stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda stawka;

10. na podstawie art. 91 § 2 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny wymierzone oskarżonemu M. S. (1) i wymierza oskarżonemu karę łączną 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 400 (czterysta) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

11. na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu M. S. (2) okres stosowania tymczasowego aresztowania od dnia (...) roku (g. (...)) do dnia (...) roku, przyjmując jeden dzień tymczasowego aresztowania za równoważny jednemu dniowi kary łącznej pozbawienia wolności;

12. oskarżonego P. F. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt XIV. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że w skład zorganizowanej grupy przestępczej wchodzili T. S. (1), M. S. (1), K. L., J. B., P. K., A. K. (1), D. L., P. S. i inne ustalone osoby oraz inne nieustalone osoby, to jest popełnienia czynu z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

13. oskarżonego P. F. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej :

a. w pkt XV. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że osobami przewożącymi skradzione pojazdy byli K. L., J. B., P. K., D. L., P. S. i inna ustalona osoba to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

b. w pkt XVI. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że osobami przewożącymi skradzione pojazdy byli K. L., J. B., P. K., D. L. i A. K. (1) to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

c. w pkt XVII. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że osobami przewożącymi skradzione pojazdy byli K. L., J. B., P. K., D. L., P. S. i inna ustalona osoba to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

d. w pkt XVIII. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że jedną z osób przewożących pojazdy był również oskarżony D. L. to jest czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

oraz po ustaleniu, że czyny te zostały popełnione w krótkim odstępie czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności oraz, że stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza karę grzywny w wymiarze 300 (trzysta) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda stawka;

14. oskarżonego P. F. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej:

a. w pkt XIX. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że uczynił sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu oraz z tym ustaleniem, że popełnił on czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

b. w pkt XX. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że uczynił sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, oraz że wartość przywłaszczonego pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) wynosiła co najmniej 48 800 złotych oraz z tym ustaleniem, że popełnił on czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

c. w pkt XXI. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że uczynił sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, oraz że wartość przywłaszczonego pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) wynosiła co najmniej 50 500 złotych oraz z tym ustaleniem, że popełnił on czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

d. w pkt XXII. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że uczynił sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, oraz że wartość przywłaszczonego pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) wynosiła co najmniej 15 645 Euro oraz z tym ustaleniem, że popełnił on czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

e. w pkt XXIII. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że uczynił sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, oraz że wartość przywłaszczonego pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) wynosiła co najmniej 41 760 złotych oraz z tym ustaleniem, że popełnił on czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

f. w pkt XXIV. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że uczynił sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, oraz że wartość przywłaszczonego pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) wynosiła co najmniej 56 700 złotych oraz z tym ustaleniem, że popełnił on czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

g. w pkt XXV. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że uczynił sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, oraz że wartość przywłaszczonego pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) wynosiła co najmniej 42 800 złotych oraz z tym ustaleniem, że popełnił on czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

h. w pkt XXVI. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że uczynił sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, oraz że wartość przywłaszczonego pojazdu A. (...) nr rej. (...), nr VIN (...) wynosiła co najmniej 45 250 złotych a także z tym ustaleniem, że popełnił on czyn z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

i. w pkt XXVII. części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że uczynił sobie z popełnienia powyższego przestępstwa stałe źródło dochodu, oraz że wartość przywłaszczonego pojazdu marki V. (...) nr rej. (...) wynosiła co najmniej 70 200 złotych oraz z tym ustaleniem, że popełnił on czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

a także po ustaleniu, że czyny te zostały popełnione w krótkim odstępie czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności oraz, że stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza karę grzywny w wymiarze 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda stawka;

15. oskarżonego P. F. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt XXVIII. części wstępnej wyroku to jest popełnienia czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 , Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.) i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 , Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.) wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

16. na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 , Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.) orzeka wobec oskarżonego P. F. przepadek substancji psychotropowych i środków odurzających, poprzez ich zniszczenie, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych na podstawie nr 13/11 pod poz. 29 i 46 znajdującego się w załączniku nr 1 do akt głównych k. 10-11;

17. na podstawie art. 91 § 2 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny wymierzone oskarżonemu P. F. i wymierza oskarżonemu karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 400 (czterysta) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

18. na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu P. F. okres stosowania tymczasowego aresztowania od dnia 29 listopada 2011 roku (g. 9:45) do dnia 24 stycznia 2013 roku, przyjmując jeden dzień tymczasowego aresztowania za równoważny jednemu dniowi kary łącznej pozbawienia wolności;

19. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka od oskarżonego P. F. obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych:

a. A. K. (2) kwotę 1 800 (tysiąc osiemset) złotych – tytułem naprawienia szkody w związku z popełnieniem czynu opisanego w pkt 14g. wyroku;

b. J. K. kwotę 13 850 (trzynaście tysięcy osiemset pięćdziesiąt) złotych – tytułem naprawienia szkody w związku z popełnieniem czynu opisanego w pkt 14g. wyroku;

c. (...) S.A. (...) z siedzibą w W. kwotę 50 500 (pięćdziesiąt tysięcy pięćset) złotych - tytułem naprawienia szkody w związku z popełnieniem czynu opisanego w pkt 14c. wyroku;

d. (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwotę 56 700 (pięćdziesiąt sześć tysięcy siedemset) złotych tytułem naprawienia szkody w związku z popełnieniem czynu opisanego w pkt 14f. wyroku i kwotę 70 200 (siedemdziesiąt tysięcy dwieście) złotych tytułem naprawienia szkody w związku z popełnieniem czynu opisanego w pkt 14i wyroku;

e. M. W. kwotę 22 625 (dwadzieścia dwa tysiące sześćset dwadzieścia pięć) złotych oraz na rzecz P. W. kwotę 22 625 (dwadzieścia dwa tysiące sześćset dwadzieścia pięć) złotych - tytułem naprawienia szkody w związku z popełnieniem czynu opisanego w pkt 14h. wyroku;

[…].

Nadto opisywanym wyrokiem rozstrzygnięto w przedmiocie odpowiedzialności karnej pozostałych 5 oskarżonych, którzy nie wywiedli apelacji od tego rozstrzygniecia, jak również w przedmiocie dowodów rzeczowych oraz kosztów postepowania, w tym w pkt 67 części rozstrzygającej wyroku, zasądzono na rzecz Skarbu Państwa:

1) od oskarżonego T. S. (2) kwotę 3 200 (sześćset siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem poniesionych wydatków i kwotę 8 600 (osiem tysięcy sześćset) złotych tytułem wymierzonej na zasadzie art. 2 ust.1 pkt 6, art. 3 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) opłaty;

2) od oskarżonego M. S. (2) kwotę 3 200 (sześćset siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem poniesionych wydatków i kwotę 4 600 (czterech tysięcy sześćset) złotych tytułem wymierzonej na zasadzie art. 2 ust.1 pkt 6, art. 3 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) opłaty;

3) od oskarżonego P. F. kwotę 3 200 (sześćset siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem poniesionych wydatków i kwotę 4 400 (cztery tysiące czterysta) złotych tytułem wymierzonej na zasadzie art. 2 ust.1 pkt 5, art. 3 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) opłaty.

Apelacje od powyższego wyroku wywiedli obrońcy trzech wymienionych na wstępie oskarżonych.

Obrońca oskarżonego T. S. (1) , działająca na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa, adwokat J. Z., wyrok ten zaskarżyła w całości, zarzucając:

1) Rażącą obrazę przepisów postępowania w postaci art. 399 § 2 kpk. w zw. z art. 6 kpk. poprzez niezastosowanie polegające na ograniczeniu prawa do obrony oskarżonemu T. S. (1), poprzez nieuwzględnienie wniosku o zarządzenie przerwy w rozprawie celem przygotowania się do obrony w związku z uprzedzeniem o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu;

2) Rażącą obrazę przepisów postępowania w postaci art. 7 kpk. w zw. z art. 410 kpk. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na dokonaniu wadliwej oceny materiału dowodowego, bowiem bez uwzględnienia zasad doświadczenia życiowego, zasad racjonalnego myślenia oraz nieuwzględniającej całości materiału dowodowego, w szczególności dotyczących:

a) wyjaśnień K. L. i J. B., które został uznane za wiarygodne, pomimo że osoby te zmieniły dotychczasowe wyjaśnienia i to w tym samym momencie, były zainteresowane w złożeniu określonej relacji, bowiem spowodowała ona skorzystanie przez nich z art. 60 kk., zaś sam materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania waloru wiarygodności tym wyjaśnieniom, bowiem jedynymi dowodami potwierdzającymi depozycje tych oskarżonych są ich własne wyjaśnienia;

b) wyjaśnień oskarżonego S. S. (1), P. K., D. L., A. K. (1), P. S., M. M. (1), A. L. (1), M. S. (1) i P. F., którym sąd nie dał wiary bądź nie uwzględnił ich w zakresie w jakim nie wskazywali oni na udział oskarżonego T. S. (1) w zarzucanych mu czynach;

c) wyjaśnień oskarżonego T. S. (1), który wyjaśniał logicznie i spójnie z resztą zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie.

Jako zarzut ewentualny, autorka opisywanej apelacji, zaskarżonemu orzeczeniu w pkt. I części wstępnej zarzuciła także obrazę przepisów prawa materialnego w postaci art. 258 § 3 kk. polegającą na zastosowaniu pomimo, że z ustalonego przez sądu stanu faktycznego nie wynika by pomiędzy T. S. (1) a innymi osobami miał istnieć stosunek podległości, by grupa miała jakąkolwiek strukturę czy by nie funkcjonowała bez udziału T. S. (1).

Podnosząc przytoczone zarzuty, apelująca obrońca wniosła o uniewinnienie oskarżonego T. S. (1) od zarzucanych mu czynów oraz zasądzenie od Skarbu Państwa zwrotu poniesionych przez oskarżonego kosztów obrony, w stawce wynikającej z obowiązujących przepisów prawa.

Obrońca oskarżonego M. S. (1) , działający na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa, adwokat W. M. (1), wyrok ten zaskarżył w całości, zarzucając:

1. Obrazę przepisów postępowania w postaci art. 7 kpk. w zw. z art. 410 kpk. poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na:

a) dokonaniu wadliwej oceny wyjaśnień K. L. i J. B., bowiem niezgodnej z zasadami doświadczenia życiowego oraz nieuwzględniającej wniosków płynących z całości materiału dowodowego, w szczególności momentu zmiany wyjaśnień, konsekwencji prawnych złożenia określonych wyjaśnień, relacji prywatnych obu oskarżonych, braku innych dowodów potwierdzających zmienione wyjaśnienia oskarżonych;

b) dokonanie wadliwej oceny wyjaśnień i zeznań A. K. (1) jakoby miał on zaświadczyć, że w czynie X miał uczestniczyć oskarżony M. S. (1);

c) dokonanie wadliwej oceny wyjaśnień oskarżonego M. S. (1), T. S. (1), S. S. (1) i P. F. mimo, że korespondują ono z większością zgromadzonego materiału dowodowego;

2. Obrazę przepisów postępowania w postaci art. 399 § 2 kpk. w zw. z art. 6 kpk. poprzez niezastosowanie polegające na nieuwzględnieniu wniosku obrońcy adw. W. S. będącego obrońcą T. i M. S. (1) na rozprawie z dnia (...) r. o zarządzenie przerwy celem przygotowania się do obrony w zakresie ewentualnej zmiany podstawy prawnej czynów;

3. Obrazę przepisów postępowania w postaci art. 401 § 1 kpk. w zw. z art. 6 kpk. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na prowadzeniu rozprawy pod nieobecność obrońcy M. S. (1) pomimo, że obrońca w sposób należyty usprawiedliwił swą nieobecność na rozprawie i wniósł o jej odroczenie.

Podnosząc przytoczone zarzuty, apelujący obrońca wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. S. (1) od zarzucanych mu czynów; względnie o uchylenie wyroku w zakresie dotyczących oskarżonego M. S. (1) i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Ponadto w przypadku uwzględnienia apelacji w zakresie pierwszego wniosku, wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Drugi obrońca oskarżonego T. S. (1) i oskarżonego M. S. (1) , adwokat W. M. (2), w swojej apelacji wspólnej dla obu oskarżonych, wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył w całości, zarzucając:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na uznaniu oskarżonych T. S. (1) oraz M. S. (1) za winnych zarzucanym im czynów w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy winien prowadzić do wniosku przeciwnego,

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na jego treść:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie wyjaśnień K. L., J. B. oraz A. K. (1) w zakresie w jakim Sąd przyznał im prymat wiarygodności w sytuacji gdy rozważenie całokształtu ujawnionych na rozprawie okoliczności powinno prowadzić do wniosku przeciwnego,

- art. 399 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wniosku obrońcy o przerwanie rozprawy z dnia 1.12.2017 r. celem umożliwienia przygotowania się do obrony w związku ze zmianą kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonym.

Podnosząc przytoczone zarzuty, apelujący obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie rozstrzygnięcia o winie poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego P. F. , działająca na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa adwokat M. M. (2), opisany na wstępie wyrok zaskarżyła w części, to jest co do pkt 12, 13b, 14a, c, d, f, g, h, i oraz w zakresie orzeczenia o karze i obowiązku naprawienia szkody, zarzucając:

I. obrazę art. 7 k.p.k. w związku z art. 4 k.p.k. przejawiającą się w całkowicie niezasadnym zdyskredytowaniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w szczególności w zakresie:

-: uznania wyjaśnień oskarżonego P. D. za niewiarygodne w części, w jakiej oskarżony nie przyznał się do kradzieży samochodów w D. w okresie od (...) roku i konsekwentnie podawał, że nie uczestniczył w kradzieży tych samochodów, albowiem w tym okresie czasu przebywał na wyjeździć nad morze oraz w górach i oparciu się w tej mierze w szczególności na wyjaśnieniach K. L. i J. B., których zeznania nie były konsekwentne i miały charakter rozwojowy i w tej części winny zostać uznane za niewiarygodne,
-: uznaniu wyjaśnień oskarżonego P. F. za niewiarygodne w części, w jakiej nie przyznał się on do czynów opisanych w pkt. XIX, XXI, XXII, XXIV, XXV, XXVI i XXVII i oparciu się w tej części wyłącznie na opinii biegłego, który odczytał na laptopie należącym do oskarżonego dane dotyczące logowań do pojazdów, mimo że oskarżony podawał, że do pojazdów, o których mowa w powołanych zarzutach najprawdopodobniej dorabiał kluczyk, co nie stoi w sprzeczności z ustaleniami biegłego,
-: uznaniu, że w zakresie czynów XIX, XXI, XXII, XXIV, XXV, XXVI i XXVII za winą oskarżonego przemawia także okoliczność, że w pojeździć marki A. (...) nr rej. (...) zarejestrowanym na oskarżonego ujawniono silnik i skrzynię biegów oraz elementy wyposażenia z innych pojazdów pochodzących z kradzieży, do której oskarżony się przyznał, co w żadnej mierze nie świadczy o tym, że oskarżony dokonał kradzieży także pozostałych pojazdów opisanych w zarzutach,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, będący rezultatem opisanej powyżej obrazy przepisów postępowania w zakresie ustalenia, iż oskarżony P. F.:

a) w okresie od (...) roku z wyłączenie poszczególnych okresów brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili T. S. (1), M. S. (1), K. L., J. B., P. K., A. K. (1), D. L., P. S. i inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw kradzieży z włamaniem do samochodów różnych marek, a także przyjmowaniu, pomocy w zbywaniu i ukrywaniu samochodów uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, b) błędnym ustaleniu, że oskarżony dopuścił się czynów opisanych w pkt XVI, XIX, XXI, XXIII, XXIV, XXV, XXVI, XXVII i nałożeniu na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych,

III. zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny.

Podnosząc przytoczone zarzuty, apelująca obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów, do których popełnienia się nie przyznał, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Z. do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje okazały się bezzasadne.

W pierwszej kolejności zauważyć należało, że w przypadku apelacji obrońców, podniesione zarzuty dotyczące sprawstwa i winy oskarżonych, jak również uzasadniające je wywody apelujących, pomimo zakwalifikowania ich zarówno jako zarzuty naruszenia prawa procesowego, jak i błędu w ustaleniach faktycznych, a w przypadku jednej z apelacji (adwokat J. Z., obrońcy oskarżonego T. S. (1)) nawet naruszenia prawa materialnego, sprowadzały się w swej istocie do prostej polemiki z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd I instancji. Apelujący bowiem nie tylko zdawali się ignorować istnienie licznych dowodów sprawstwa i winy oskarżonych, ale kwestionowali sądową oceną owych dowodów, nie wskazując de facto konkretnych uchybień w procedowaniu Sądu, a ograniczając się do zarzucenia naruszenia generalnych zasad procesowych, bądź też powołując się na uchybienia co prawda skonkretyzowane, ale rzeczywiście nieistniejące.

Apelujący dostrzegali zatem wadliwość postępowania dowodowego – a w rezultacie ustaleń faktycznych – tam, gdzie wynik sądowej oceny dowodów różnił się od ich własnej. Poza ową prostą polemiką z wynikiem oceny dowodów, apelujący ograniczyli się do wytknięcia błędów w ustaleniach faktycznych, dla wykazania których przedstawili argumentację sprowadzającą się do forsowania własnej wersji zdarzeń objętych postępowaniem karnym, w szczególności interpretacji okoliczności czynów przypisanych oskarżonym opartej na prostej afirmacji stanowisk procesowych oskarżonych. Apelujący nie baczyli przy tym, że to właśnie ich wersja zdarzeń – w przeciwieństwie do tej przyjętej przez Sąd Okręgowy – nie znajdowała potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Wskazać następnie należało, że w przypadku pierwszego z nadmienionych wcześniej schematów sformułowania zarzutu naruszenia procedury, polegającego na wytknięciu naruszenia generalnych zasad procesowych, ujętych w art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., czy art. 7 k.p.k. – wykazanie takiego zarzutu wymaga uprzedniego dowiedzenia, że Sąd uchybił konkretnym (szczegółowym) regułom procedowania, w tym np. wymogowi oparcia ustaleń na całości materiału dowodowego wprowadzonego do procesu, czy konieczności oceny poszczególnych dowodów z poszanowaniem zasad wiedzy, doświadczenia życiowego, czy logiki. Bez uprzedniego wykazania takich skonkretyzowanych błędów proceduralnych Sądu, zarzucenie naruszenia generalnych zasad procesowych pozostaje gołosłownym twierdzeniem apelującego, podobnie – jak niewykazanie jakiegokolwiek naruszenia procedury, czyni dowolnym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Odnośnie zaś drugiego z wymienionych na wstępie sposobów formułowania zarzutów naruszenia procedury, to jest wytknięcia przypadków uchybień przez Sąd I instancji skonkretyzowanym (szczegółowym) regułom procesowym, to jakkolwiek i takie zarzuty pojawiły się w apelacjach obrończych, to – jak nadmieniono powyżej, a co omówione zostanie w dalszej części niniejszych rozważań – wszystkie wytknięte uchybienia procedurze okazały się niebyłe. Stwierdzić zatem należało, że obrońcy dostrzegali wadliwość postępowania dowodowego – a w rezultacie ustaleń faktycznych – tam, gdzie wynik sądowej oceny dowodów różnił się od ich własnej.

Wbrew przekonaniu apelujących obrońców oskarżonych T. S. (1) i M. S. (1), Sąd I instancji nie uchybił regułom procedury ujętym w art. 399 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., nie uwzględniając wniosku obrońcy o przerwanie rozprawy w dniu (...) r. celem umożliwienia przygotowania się do obrony w związku ze zmianą kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonym.

Nie budzi wątpliwości, że – jak wynika z przepis wskazanego art. art. 399 § 2 k.p.k. – sąd może przerwać rozprawę, a więc nie musi tego zrobić, co oznacza jednak tyle, że musi to uczynić w każdym wypadku, gdy pozostawienie oskarżonemu lub jego obrońcy czasu na rozważenie takiej kwestii - w okolicznościach konkretnej sprawy, w tym przede wszystkim w zależności od zakresu rysującej się możliwości zmiany kwalifikacji prawnej - jest konieczne z punktu widzenia obrony oskarżonego. W wypadku gdy wskazywana przez sąd zmiana kwalifikacji w sposób oczywisty nie ma żadnego znaczenia dla interesu procesowego strony, można odmówić przerwania rozprawy (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 września 2015 r., sygn. II AKa 188/15).

Taka sytuacja, jak wskazana w ostatnim zdaniu przywołanej tezy z orzecznictwa, zaistniała w przedmiotowej sprawie. Zmiana kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonym, o której to możliwości pouczył strony Sad I instancji na rozprawie w dniu (...) r., dotyczyła bowiem przede wyłącznie ewentualnego uznania czynów objętych aktem oskarżenia za popełnione w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 k.k., nie zaś w ramach przestępstwa ciągłego z art. 12 k.k., jak również uzupełnienia kwalifikacji o przepisy art. 65 § 1 k.k. (k. 871-873). Zmiana ta dotyczyła zatem nie kwestii bytu danego przestępstwa, ale przede wszystkim zagadnienia o charakterze bardziej teoretyczno prawnym, jakim jest rozróżnienie konstrukcji ciągu przestępstw i przestępstwa ciągłego. Rację miał zatem Sąd I instancji uznając, że zagadnienie to nie wprowadzało w kwalifikacji prawnej zarzuconych oskarżonym czynów tak znacznej zmiany jakościowej, by odniesienie się do niej przez obronę wymagać miało dłuższych przygotowań. Tym samym brak było zasadnych przesłanek do przerwania rozprawy w trybie art. 399 § 2 k.p.k. W tej sytuacji, niezarządzenie postulowanej przez obronę przerwy w rozprawie – wbrew stanowisku apelujących – nie spowodowało uszczerbku w prawie oskarżonych do obrony, tym bardziej, że – jak trafnie zauważył Sąd I instancji uzasadniając wydane na rozprawie w dniu (...) r., postanowienie oddalające wspomniany wniosek obrony (k. 874) – już po pouczeniu stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej zarzuconych oskarżonym czynów, faktycznie zarządzono półgodzinną przerwę w rozprawie (choć nastąpiło to z innych przyczyn niż te wskazane w art. 399 § 2 k.p.k. – k. 873). Obrona de facto miała zatem czas na dokonanie refleksji niezbędnej do ustosunkowania się do zmienionej kwalifikacji prawnej zarzuconych czynów.

Niezasadny okazał się także drugi ze skonkretyzowanych zarzutów proceduralnych – podniesiony w apelacji jednego z obrońców oskarżonego M. S. (1) (adwokata W. M. (1)), zarzut obrazy przepisów art. 401 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., która polegać miała na prowadzeniu rozprawy pod nieobecność obrońcy wymienionego oskarżonego, pomimo że obrońca ten usprawiedliwił swoją nieobecność na rozprawie, wnosząc o jej odroczenie. Przede wszystkim – wbrew stanowisku apelującego – jego nieobecność na rozprawie nie była należycie usprawiedliwiona, jako że przedstawił on zaświadczenie lekarskie o chorobie, obejmujące co prawda okres od dnia (...) r., ale niepochodzące od lekarza sądowego (k. 847 i 867). Tymczasem – jak stanowi przepis art. 117 § 2a k.p.k. – usprawiedliwienie niestawiennictwa z powodu choroby oskarżonych, świadków, obrońców, pełnomocników i innych uczestników postępowania, których obecność była obowiązkowa lub którzy wnosili o dopuszczenie do czynności, będąc uprawnionymi do wzięcia w niej udziału, wymaga przedstawienia zaświadczenia potwierdzającego niemożność stawienia się na wezwanie lub zawiadomienie organu prowadzącego postępowanie, wystawionego przez lekarza sądowego.

Co więcej – czego apelujący zdawał się nie dostrzegać – wzmiankowane zaświadczenie lekarskie, wraz z pismem zawierającym wniosek o odroczenie terminu rozprawy obrońca przesłał (drogą mailową) do sądu przed rozprawą w dniu (...) r., wnosząc o odroczenie tego właśnie terminu (k. 846-847). Dodać należało, że we wskazanym dniu rozprawa faktycznie została przerwana z uwagi na usprawiedliwioną nieobecność jednego z oskarżonych (k. 850-852). Przerwa w rozprawie trwała do dnia (...) r. Jednakże przed wywołaniem rozprawy w tym dniu (co nastąpiło o godz. (...)), obrońca nie złożył wniosku o odroczenie rozprawy w dniu (...) r. Uczynił to dopiero w toku rozprawy, przesyłając mailem o godz. (...) (k. 865), ponowiony (analogiczny do tego z dnia (...) r.) wniosek o odroczenie rozprawy, tym razem w dniu (...) r. i załączając ponownie wspomniane wyżej zaświadczenie lekarskie, niepochodzące od lekarza sądowego (k. 866-867).

Tak więc obrońca oskarżonego M. S. (1), adwokat W. M. (1) – wbrew temu, co utrzymywał w swojej apelacji – ani nie usprawiedliwił należycie swojej nieobecności na rozprawie w dniu (...) r., ani nie wniósł skutecznego wniosku o jej odroczenie. Tym samym procedowanie Sądu pod jego nieobecność nie stanowiło naruszenia reguł procesowych. Podkreślenia wymagało przy tym, że na rozprawie we wskazanym dniu obecny był drugi z obrońców oskarżonego M. S. (1) (k. 868), co stanowiło wystarczającą gwarancję realizacji prawa oskarżonego do obrony.

Oczywiście bezzasadny był podniesiony we wszystkich omawianych apelacjach (za wyjątkiem tej pochodzącej od obrońcy oskarżonego P. F.) zarzut naruszenia art. 410 k.p.k., mającego polegać na pominięciu przez Sąd I instancji wskazywanych w apelacjach dowodów (w ocenie apelujących – o korzystnej dla oskarżonych wymowie), w tym wyjaśnień samych oskarżonych. Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazywała jednoznacznie, że żaden z wymienionych w apelacjach dowodów nie został przez Sąd I instancji pominięty. O pominięciu dowodu można bowiem mówić w sytuacji, gdy Sąd przeprowadziwszy dowód na rozprawie, nie poddaje go następnie ocenie w procesie wyrokowania. Tymczasem Sąd I instancji odniósł się do wszystkich wprowadzonych do procesu dowodów – także tych eksponowanych w zarzutach apelacji – poddał je analizie i dał temu wyraz w uzasadnieniu rozstrzygnięcia. Jedynie wynik dokonanej przez Sąd oceny dowodów, różnił się od wniosków forsowanych przez obronę. Autorzy apelacji w sposób oczywiście mylny utożsamili zatem sytuację pominięcia danego dowodu, z przypadkiem różnicy w jego ocenie.

Nie mogło być zatem mowy – jak twierdzili apelujący obrońcy oskarżonego T. S. (1) i oskarżonego M. S. (1) (vide: apelacja adwokatów J. Z. i W. M. (1)) o pominięciu przez Sąd I instancji tych części wyjaśnień wymienionych oskarżonych oraz współoskarżonych S. S. (1), P. K., D. L., A. K. (1), P. S., M. M. (1), A. L. (1), M. S. (1) i P. F., w których nie potwierdzali oni sprawstwa oskarżonych S. w zakresie zarzuconego im przestępczego procederu, tudzież sprawstwo to negowali. Uwadze apelujących umknęło wyraźnie, że Sąd I instancji dokonał drobiazgowej oceny wyjaśnień wymienionych oskarżonych ( vide: str. 50 i nast. uzasadnienia zaskarżonego wyroku), wyraźnie wskazując, które fragmenty ich wyjaśnień – i dlaczego – uznał za niewiarygodne. Przedmiotowa sytuacja nie dotyczyła zatem pominięcia dowodu o korzystnej dla oskarżonych S. wymowie, ale uznania tego dowodu w owej części za niewiarygodny. Przy czym taka ocena, dokonana przez Sąd I instancji – jak będzie o tym mowa dalej – okazała się w pełni prawidłowa.

Przeprowadzona przez Sąd odwoławczy analiza szczegółowych zarzutów proceduralnych sformułowanych w apelacjach wymienionych obrońców, nakazywała zatem przyjąć, że wystąpienie wytkniętych przez apelujących uchybień nie potwierdziło się.

Oceniając zasadność podniesionych w apelacjach zarzutów dotyczących przypisanych oskarżonym czynów składających się na proceder kradzieży samochodów ze granicą, zauważyć należało, że istotą tych zarzutów było kwestionowanie prawidłowości dokonanej przez Sąd I instancji oceny kluczowych w sprawie dowodów, w tym wyjaśnień korzystających ze statusu tzw. małego świadka koronnego, oskarżonych K. L. i J. B. . Zważywszy bowiem na treść wymienionych dowodów – bogatą w szczegóły istotne dla rozstrzygnięcia – co dostarczało wyczerpujących podstaw do odtworzenia zdarzeń składających się na zarzuconą oskarżonym przestępczą działalność – stanowisko obrońców, forsujących tezę o niewinności oskarżonych, miało sens jedynie w przypadku wykazania niewiarygodności tych dowodów. W przypadku zaś uznania owych dowodów za wiarygodne, stanowiska apelujących obrońców okazałyby się rażąco dowolne i nieskuteczne. Wbrew jednakże oczekiwaniom apelujących obrońców, kontrola instancyjna wykazała, że we wszystkich przypadkach zarzuty skierowane przeciwko ocenie wymienionych dowodów nie zasługiwały na uwzględnienie, a popierająca je argumentacja obrońców okazała się w całości chybiona.

Faktem było – co podkreślali w swoich apelacjach obrońcy oskarżonych – że wyjaśnienia współoskarżonych K. L. i J. B. stanowiły istotne dowody potwierdzające sprawstwo oskarżonych T. S. (1), M. S. (1) i P. F. w zakresie zarzuconych im czynów. Prawdą zatem było, że do skazania oskarżonych wydatnie przyczyniły się relacje procesowe osób ściśle powiązanych z tym samym przestępczym procederem, który stanowił przedmiot zarzutów postawionych wymienionym oskarżonym. Fakt ten – wbrew stanowiskom apelujących obrońców – nie powodował jednak zasadnych wątpliwości co do prawidłowości poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, na których oparto skazanie, ani tym bardziej ustaleń tych nie obalał. Relacje procesowe obciążające oskarżonych, a pochodzące od osób powiązanych z tym samym przestępczym procederem, nie mają bowiem – jak zdawali się sugerować obrońcy – słabszej mocy dowodowej, niż te wynikające z innych źródeł dowodowych, ale podlegają ocenie – jak każdy inny dowód – zgodnie z zachowaniem reguł dowodzenia obowiązujących w procesie karnym. Jak zaś wykazała kontrola instancyjna przeprowadzona w niniejszej spawie, Sąd I instancji nie uchybił regułom postępowania dowodowego w odniesieniu do żadnego z przeprowadzonych dowodów, w tym także w odniesieniu do wyjaśnień tzw. małych świadków koronnych.

Wbrew stanowisku obrońców oskarżonych T. S. (1), M. S. (1) i P. F., wiarygodności wyjaśnień wymienionych pomawiających współoskarżonych nie podważały argumenty odwołujące się do sfery motywacyjnej składających wyjaśnienia, którzy mieli jakoby dążyć do poprawy swojej sytuacji procesowej nawet za cenę zeznawania nieprawdy. Zauważyć przy tym należało, że w przypadku rozpoznawanych apelacji, okoliczności z zakresu motywacji składających wyjaśnienia stanowiły główny argument mający przemawiać za niewiarygodnością owych wyjaśnień.

Tymczasem o ile bezspornym było, że wymienieni oskarżeni chcąc zyskać status tzw. małego świadka koronnego, w sposób oczywisty mieli interes prawny w tym, by dostarczyć organom ścigania nieznanych informacji o czynach i sprawcach związanych z ich własną przestępczą działalnością, to jednak twierdzenia obrony, jakoby realizując swój cel procesowy, wymienieni współoskarżeni prezentowali zmyśloną narrację, fałszywie oskarżając T. S. (1), M. S. (1) i P. F., czy innych oskarżonych w sprawie – nie zostało przez apelujących wykazane. W zakresie omawianego zarzutu, apelujący obrońcy poprzestali bowiem de facto na prezentacji wywodu, który sprowadzał się do myśli, że fałszywe oskarżanie innych osób i zmyślanie faktów w sposób niejako naturalny wynika z dążenia uczestnika postępowania do uzyskania legalnych korzyści procesowych w postępowaniu karnym. Z argumentacji omawianych apelacji wynikała przy tym tyleż dowolna, co w świetle zasad doświadczenia życiowego i zawodowego sądu fałszywa konkluzja, że uznanie za wiarygodne wyjaśnień tzw. małych świadków koronnych w niniejszej sprawie nie było możliwe w sytuacji, gdy posiadali oni w sprawie interes prawny.

Jeszcze dalej w takim myśleniu posunął się w swojej apelacji obrońca oskarżonego M. S. (1), adwokat W. M. (1), który w uzasadnieniu swojej apelacji jednoznacznie sugerował istnienie zmowy (w swej istocie co najmniej nielegalnej) pomiędzy oskarżonymi K. L. i J. B. a funkcjonariuszami organów ścigania, w ramach której funkcjonariusze sterowali treścią wyjaśnień wymienionych, a zatem de facto preparowali dowody, po to by – jak twierdził autor apelacji – „materiał dowodowy był spójny i pozwalający na wniesienie aktu oskarżenia”.

Abstrahując nawet od niewykazania przez apelującego prawdziwości powyższej śmiałej hipotezy, zauważyć należało, że myślenie zaprezentowane przez obrońców pomijało okoliczność, że w interesie pomawiających było przedstawienie organom ścigania jak największej ilości informacji przydatnych dowodowo, a więc prawdziwych i dających się skutecznie zweryfikować w toku postępowania, tylko takie bowiem informacje spełniają kryteria, o których mowa w art. 60 § 3 lub § 4 k.k., warunkując tym samym możliwość uzyskania przez oskarżonego wskazanych w tych przepisie korzyści procesowych. Omawiane wywody apelacji abstrahowały też od bezspornej okoliczności, że oskarżeni K. L. J. B. będący osobami związanymi ściśle ze środowiskiem przestępczym i tym samym przestępczym procederem kradzieży samochodów, mieli faktyczne możliwości posiąść wiedzę o czynach oskarżonych S. i F.. Podkreślenia wymagało przy tym, że sposób zaprezentowania przez wymienionych owej wiedzy – w tym generalna wzajemna zgodność ich relacji, jej szczegółowość, jak również obecność pewnych psychologicznych wyznaczników wiarygodności relacjonowania zdarzeń, w tym umiejętność osadzenia faktów w miejscu i czasie, czy odwoływanie się do mniej istotnych szczegółów, tworzących niejako tło głównych zdarzeń – stanowił dodatkowe uprawdopodobnienie podawanych przez nich faktów.

Ze swej istoty błędne logicznie było zatem rozumowanie apelujących obrońców oskarżonych S. i F., upatrujących w samym bezspornym fakcie dążenia przez tzw. małych świadków koronnych do polepszenia swojej sytuacji procesowej, niezawodnej przesłanki wniosku o tym, że podawali oni nieprawdę. Wnioskowanie takie ignorowało wszystkie ujawnione w toku postępowania przed Sądem I instancji okoliczności wskazujące na pozytywną weryfikację dowodową treści wyjaśnień K. L. i J. B.. Z okoliczności tych wynikało, że pochodzące od wymienionych osób relacje procesowe, w zakresie, w jakim uznane zostały przez Sąd I instancji za wiarygodne – wbrew twierdzeniom apelujących obrońców – nie tylko nie były sprzeczne z żadnym innym wiarygodnym dowodem, ale też w zakresie poszczególnych objętych nimi faktów, znajdował potwierdzenie w treści innych dowodów zgromadzonych w sprawie.

W tym miejscu przypomnieć należało, że Sąd Apelacyjny w pełni podzielił dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów z wyjaśnień współoskarżonych K. L. i J. B.. Żaden z apelujących nie zdołał zaś wykazać wadliwości w zakresie procedowania i rozumowania Sądu I instancji w przedmiocie dowodów.

Przede wszystkim, wbrew temu, co utrzymywali autorzy wszystkich omawianych apelacji, fakt, że oskarżona K. L. nie opisywała wszystkich szczegółów przestępczego procederu – w tym udziału w nim wszystkich oskarżonych – od początku składania wyjaśnień, ale dopiero na późniejszym etapie postępowania, nie podważał wiarygodności jej relacji procesowej. Co więcej, taka zmienność wyjaśnień oskarżonej L., w tym obciążenie oskarżonych T. i M. S. (1) dopiero na późniejszym etapie śledztwa – wbrew stanowisku apelującego obrońcy oskarżonego M. S. (1), adwokata W. M. (1) – miała jak najbardziej racjonalne wytłumaczenie.

Otóż oskarżona – czego apelujący obrońcy zdawali się nie zauważać – składając wyjaśnienia po jej pierwszym zatrzymaniu w sprawie, w (...) r., zatajała udział oskarżonych S. w przestępczym procederze, jako że po opuszczeniu aresztu miała zamiar kontynuować współpracę z wymienionymi oskarżonymi w zakresie sprowadzania do P. kradzionych pojazdów. Oskarżona, we wskazanym początkowym etapie postępowania obciążała de facto tych tylko współsprawców, którzy nie pełnili ról decyzyjnych w owym procederze, ale spełniali funkcje typowo wykonawcze, to jest dokonywali fizycznego sprowadzenia kradzionych pojazdów do P. (tzw. „wozaków”, tj.: J. B., K. B., A. K. (1), D. L., P. K. i A. L. (2)).

Natomiast oskarżonych S., K. L. zaczęła obciążać w swoich wyjaśnieniach składanych począwszy od kwietnia 2012 r., to jest już po tym, jak została ponownie zatrzymania, a struktury grupy przestępczej zostały znacznie osłabione i nie mogła ona liczyć na możliwość kontynuowania przestępczego procederu, natomiast realne stały się dolegliwości wynikające dla niej z toczącego się procesu.

Wbrew zatem stanowisku apelujących obrońców, motywacja którą kierowała się oskarżona K. L. składając odmienne wyjaśnienia na różnych etapach postępowania, była nader czytelna i racjonalna z punktu widzenia jej przestępczych interesów. Pozwalało to przyjąć – jak słusznie uczynił Sąd I instancji – że dopiero wspomniane kolejne wyjaśnienia oskarżonej były szczere, wcześniej zaś nie ujawniała ona udziału w procederze braci S. nie dlatego że – jak twierdzili obrońcy – okoliczność tę dopiero potem wymyśliła, ale dlatego, że ujawnienie organom ścigania istnienia osób odgrywających główne role w owym procederze, w momencie gdy proceder ten nadal funkcjonował, było sprzeczne z jej własnym ówczesnym przestępczym interesem.

Analogiczne uwagi dotyczyły oceny wyjaśnień oskarżonego J. B., kwestionowanych przez apelujących obrońców w oparciu o te same wątpliwości, jakie sformułowali oni w odniesieniu do wyjaśnień K. L.. Również ten oskarżony zatajał udział braci S. w przestępczym procederze, do momentu, kiedy zaczął przedkładać potrzebę ochrony własnych interesów procesowych nad dbałość o przestępczy interes grupy.

Wbrew zatem temu, co utrzymywali apelujący obrońcy, postawa procesowa oskarżonych K. L. i J. B. była klasycznym, akademickim wręcz przykładem funkcjonowania w praktyce instytucji uregulowanej w art. 60 § 3 k.k., wprowadzonej właśnie po to by przełamać przestępczą solidarność sprawców, w sytuacji gdy niektórzy z nich zrozumieją, że korzystniejsze dla nich niż podtrzymywanie owej solidarności, jest ujawnienie osób i czynów współsprawców.

Nietrafne i to w stopniu jeszcze bardziej oczywistym, okazało się kwestionowanie przez obrońców oskarżonych T. i M. S. (1) (adwokatów W. M. (2) i W. M. (1)) dokonanej przez Sąd I instancji oceny zeznań świadka (wcześniej oskarżonego) A. K. (1) . W jego przypadku apelujący nie starali się nawet sformułować skonkretyzowanych argumentów mających wykazać niewiarygodność jego relacji procesowych, poprzestając de facto na konstatacji, że wymieniony świadek obciążał oskarżonych S. w zakresie, w jakim oni sami przeczyli swojej winie. Takie stanowisko apelujących nie respektowało faktu, że A. K. (1) w swoich relacjach procesowych od początku nie unikał podawania okoliczności obciążających jego samego, pochodzące od niego informacje znajdowały pełne potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonych L. i B., w końcu zaś, świadek ten nie obciążał oskarżonych S. nadmiernie, ponad to co faktycznie (z uwagi na własne zaangażowanie w przestępstwa) mógł na temat ich udziału w tych przestępstwach wiedzieć. W szczególności świadek nie ukrywał, że z oskarżonymi S. nie kontaktował się bezpośrednio, ale za pośrednictwem K. L..

W tym samym stopniu niezasadne było kwestionowanie przez apelującą obrońcę oskarżonego P. F. prawidłowości oceny wyjaśnień oskarżonych K. L. i J. B. w zakresie, w jakim podawane przez nich informacje nie zostały przyznane przez oskarżonego F.. Zauważyć należało, że oskarżony ten przyznał się do większości z zarzuconych mu czynów, a apelująca nie poddawała w wątpliwość wiarygodności pomówień pochodzących od współoskarżonych L. i B., w tej części, w jakiej owych czynów dotyczyły. Zakwestionowała ona – jak wskazano powyżej – wyjaśnienia oskarżonych L. i B. wyłącznie w tym zakresie, w jakim obciążali oni oskarżonego F. odpowiedzialnością, której on sam przeczył. Jednocześnie apelująca nie podała żadnych racjonalnych argumentów mogących wyjaśniać, dlaczego oskarżeni L. i B., którzy w sposób wiarygodny obciążali oskarżonego F. co do części zarzuconych mu przestępstw, mieliby wyjaśniać niezgodnie z prawdą jedynie co do co pozostałych z zarzuconych mu czynów. Takie stanowisko apelującej było zatem nie tylko pozbawione logicznego uzasadnienia, ale też nie respektowało faktu, że oboje pomawiający od początku wyjaśniali konsekwentnie i w sposób zgody o udziale oskarżonego F. w przestępczym procederze, nadto nie mili oni żadnej motywacji w tym by fałszywie oskarżać go w większym zakresie, niż faktycznie objęty jego winą.

Apelujący obrońcy oskarżonych T. S. (1), M. S. (1) i P. F. nie mieli także racji twierdząc, jakoby z wyjaśnień oskarżonych K. L. i J. B. nie wynikały wiarygodne informacje potwierdzające działanie oskarżonych w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w tym kierownicza w niej rola T. S. (1). Wymienieni oskarżeni – jak trafnie skonstatował Sąd I instancji – w sposób zasadniczo zgodny, bogaty w szczegóły i wykazujący cechy psychologicznej wiarygodności (jak umiejętność osadzenia zdarzeń w miejscu i czasie, ale też naturalna rozbieżność co do niektórych szczegółów) opisywali nie tylko przebieg poszczególnych kradzieży, ale też sposób ich organizacji i role poszczególnych oskarżonych. Z podawanych przez nich informacji wyłaniał się obraz grupy sprawców o ściśle podzielonych rolach (decyzyjnych oraz stricte wykonawczych), działających w sposób planowany i nacechowany przestępczym profesjonalizmem, począwszy od etapu typowania pojazdów, poprzez metody dokonywania włamań, a skończywszy na znajdowaniu rynku zbytu dla kradzionych pojazdów.

W obliczu wiedzy wynikającej z wymienionych dowodów, jako oczywiście dowolne jawiły się twierdzenia apelujących obrońców przeczących udziałowi oskarżonych S. i F. w zorganizowanej grupie przestępczej i utrzymujących – jak apelująca adwokat J. Z. – że T. S. (1) jedynie „funkcjonował koło grupy”, czy też że skoro oskarżony P. F. mógł dokonywać przestępstw samodzielnie to przynależność do grupy nie była mu do niczego potrzebna. Takiemu stanowisko obrony przeczył fakt – wynikający wprost z wiarygodnych wyjaśnień K. L. – że to oskarżony T. S. (1) zlecał K. L. werbunek „wozaków”, inicjował i koordynował akcje poszczególnych kradzieży, decydował o miejscu sprowadzenia samochodu, w końcu zaś dokonywał rozliczeń finansowych. Wynikającej z wymienionych faktów kierowniczej roli oskarżonego T. S. (1) nie wykluczało przy tym to – co podkreślała jego apelująca obrońca – że nie wszyscy oskarżeni w swoich wyjaśnieniach wprost wskazywali T. S. (1), jako osobę odgrywającej główną rolę w przestępczym procederze. Przede wszystkim oskarżeni – nawet ci, którzy przyznawali się do popełnienia poszczególnych czynów – w zakresie istnienia grupy przestępczej prezentowali raczej własne oceny i sposób rozumienia tego, co jest, a co nie jest grupą przestępczą. Takie oceny i interpretacje faktów pochodzące od oskarżonych nie mogły być dla Sądu i Instancji wiążące. Sąd ten bowiem samodzielnie rozstrzygał, czy dany układ okoliczności faktycznych, wynikający z poszczególnych źródeł dowodowych, wskazywał na istnienie grupy przestępczej.

Po wtóre zaś – fakt, że nie wszyscy oskarżeni z grupy tzw. „wozaków” bezpośrednio doświadczyli kontaktu z braćmi S. wskazywał – zapewne wbrew intencji apelujących – że sprawcy funkcjonowali w ramach hierarchicznej struktury, w której w kontaktach pomiędzy braćmi S., a „wozakami” pośredniczyła oskarżona K. L.. Hierarchiczną strukturę grupy i podział ról potwierdzał także podkreślany w apelacji obrońcy oskarżonego T. S. (1) fakt, że wymieniony nie brał bezpośredniego udziału w poszczególnych włamaniach. Jak bowiem nadmieniono powyżej w ramach grupy istniała specjalizacja poszczególnych sprawców i podział ról, tak że osoba decyzyjna w całym procederze nie musiała sama dokonywać włamań.

Wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji adwokat J. Z., istnieniu grupy i kierowniczej roli oskarżonego T. S. (1) nie przeczył też fakt, że oskarżony ten nie wymuszał posłuchu w grupie siłą i nie wykazywał cech przywódczych. Hierarchia grupy wynikała bowiem z racjonalnego i pragmatycznego – z punktu widzenia sprawności przestępczych działań – podziału ról i specjalizacji poszczególnych sprawców, nie musiała być natomiast uwarunkowana cechami osobowości osoby kierującej grupą.

Z kolei, w przypadku oskarżonego F. – wbrew stanowisku jego obrońcy adwokat M. M. (2) – stwierdzeniu jego przynależności do grupy nie sprzeciwiał się fakt dokonywania przezeń przestępstw samodzielnie i niejako na własny rachunek. W sposób oczywisty taka dodatkowa aktywność przestępcza nie wykluczała potwierdzonych wyjaśnieniami oskarżonych L. i B. przypadków działania oskarżonego F. w ramach omawianej zorganizowanej struktury przestępczej. Nie było również tak – jak utrzymywała apelująca obrońca oskarżonego F. – jakoby oskarżeni L. i B. w swoich początkowych wyjaśnieniach obciążali oskarżonego F. niejako w zastępstwie oskarżonego T. S. (1). Zważyć bowiem należało, że wymienieni pomawiający, wyraźnie różnicowali role poszczególnych oskarżonych i w swoich pełnych wyjaśnieniach, potwierdzając samodzielną częściowo rolę oskarżonego F. w przestępczej działalności, wprost podawali, że oskarżony F. uczestniczył również w kradzieżach planowanych przez oskarżonych S..

Przynależność do grupy przestępczej nie budziła wątpliwości także w przypadku oskarżonego M. S. (1). Wyjaśnienia oskarżonych L. i B. zawierały informacje w sposób jednoznaczny wskazujący na jego ścisłą współpracę z bratem i i nnymi sprawcami w zakresie organizowania i realizacji przestępczego procederu.

Wbrew zatem oczekiwaniom apelujących, kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że to ocena dowodów (w tym wyjaśnień oskarżonych, czy zeznań świadków) dokonana przez Sąd I instancji, nie zaś zaprezentowana przez obronę, spełniała wymogi oceny swobodnej. Przeczyło to zasadności wytkniętego w apelacjach zarzutu naruszenia generalnej zasady procesowej ujętej w art. 7 k.p.k.

Tymczasem uprzednie dowiedzenie, że Sąd I instancji ustalając fakty, naruszył ustalone zasady procesowe, stanowi warunek konieczny wykazania błędów w ustaleniach faktycznych – które wytknęli wszyscy apelujący. Błąd w ustaleniach faktycznych nie może bowiem wynikać wyłącznie z wątpliwości strony, czy też z przyjęcia przez nią odmiennej wersji zdarzeń, ale musi mieć konkretną przyczynę, a przyczyną taką jest właśnie naruszenie reguł procedowania, w tym np. pominięcie przez sąd niektórych dowodów, albo przeciwnie – oparcie się na dowodach niewprowadzonych do procesu, czy też w końcu dokonanie tychże dowodów wadliwej oceny – to jest odbywającej się z przekroczeniem granice swobodnej ich oceny, a zatem np. obrażającej zasady logicznego rozumowania, zasady wiedzy, czy doświadczenia życiowego. Apelujący jednakże – jak wskazano już powyżej – nie wykazali konkretnych uchybień procesowych Sądu I instancji, w tym nie podważyli wyniku dokonanej przez ten Sąd oceny dowodów. Tym samym nie mogli też skutecznie wytykać Sądowi I instancji błędów w ustaleniach faktycznych. Przy czym stanowisko apelujących było tym bardziej nieuprawnione, że głównym de facto argumentem mającym dowodzić wadliwego ustalenia przez Sąd I instancji poszczególnych faktów, na których oparto zaskarżone rozstrzygnięcie, było to, że oskarżeni okoliczności te negowali. Tymczasem prosta afirmacja relacji procesowych oskarżonych nie mogła skutecznie podważyć ustaleń Sądu I instancji. Okoliczności opisane w wyjaśnieniach oskarżonych nie znajdowały bowiem potwierdzenia w innych zgromadzonych w sprawie dowodach, a nawet pozostawały z ich wymową w sprzeczności.

Wskazania wymagało w końcu, że wbrew stanowisku wyrażonemu w uzasadnieniu apelacji obrońcy oskarżonego P. F., adwokat M. M. (2), w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła potrzeba zastosowania zasady in dubio pro reo, ujętej w art. 5 § 2 k.p.k. W odniesieniu do będących przedmiotem osądu czynów przypisanych poszczególnym oskarżonym, w tym wymienionemu, postępowanie dowodowe dostarczyło wystarczających podstaw faktycznych dla potwierdzenia okoliczności owych czynów i pozwalających przypisać im owe czyny i to w kształcie przyjętym w zaskarżonym wyroku. Tym samym, w odniesieniu do oskarżonych nie wystąpiły w ogóle wątpliwości, które winny być rozstrzygnięte na ich korzyść. Wątpliwości takie nie istniały zatem w sprawie obiektywnie, ale sformułowane zostały wyłącznie w stanowiskach obrońców, którzy zdawali się nie dostrzegać, że wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego nie pozostawiał na nie miejsca i był jednoznaczny.

Bezzasadny – i to w stopniu jeszcze bardziej oczywistym, niż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych – okazał się podniesiony w apelacji jednej z obrońców oskarżonego T. S. (1), adwokat J. Z., zarzut naruszenia prawa materialnego, poprzez przypisanie wymienionemu oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie czynu z art. 258 § 3 k.k. Jakkolwiek autorka apelacji zastrzegła, że zarzut te podnosi w charakterze zarzutu ewentualnego, zauważyć należało, że jednoczesne podniesienie w odniesieniu do jednego czynu zarówno zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, jak i zarzutu naruszenia prawa materialnego, wzajemnie się wyklucza, wskazując przy tym na wewnętrzną sprzeczność rozumowania autora takich zarzutów. Naruszenie prawa materialnego może być bowiem skutecznie podnoszone przez apelującego jedynie w sytuacji, gdy nie kwestionuje on ustaleń faktycznych Sądu I instancji. Naruszenie prawa materialnego ma bowiem miejsce wówczas, gdy Sąd pomimo prawidłowej rekonstrukcji faktów, dokonał wadliwego aktu subsumcji, np. kwalifikując odtworzone zachowania sprawcy według niewłaściwego przepisu ustawy karnej. Tymczasem – jak wynikało z przywołanej przez apelująca argumentacji – naruszenie prawa materialnego przez Sąd I instancji w omawianym przypadku miało polegać na tym, że Sąd ten przypisał oskarżonemu T. S. (1) czyn z art. 258 § 3 k.k., zgodnie z ustalonymi przez siebie (jak wskazano powyżej – prawidłowo) faktami obrazującymi funkcjonowanie grupy przestępczej. Apelująca zaś nie zgadzała się z owymi ustaleniami. W sposób oczywisty zaś niezadowolenie strony z wyniku dokonanego przez Sąd aktu subsumcji nie wystarcza za dowód jego wadliwości.

Uwzględniając wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że – wbrew stanowisku apelujących obrońców – brak było podstaw do zakwestionowania zawartego w wyroku Sądu I instancji zaskarżonego rozstrzygnięcia co do sprawstwa i winy oskarżonych, w szczególności apelacje nie wykazały zasadnych podstaw do postulowanego przez obrońców uniewinnienia oskarżonych od przypisanych im czynów. Sąd odwoławczy uznał także, że apelujący obrońcy nie wykazali, jakoby postępowanie rozpoznawcze przed Sądem Okręgowym obarczone było wadami i brakami uzasadniającymi potrzebę jego powtórzenia. Z uwagi na to, kwestionowana przez obronę konkluzja Sądu I instancji o wypełnieniu przez oskarżonych w sposób zawiniony ustawowych znamion przypisanych im czynów – zasługiwała na aprobatę.

Prawidłowe okazało się także, stanowiące następstwo rozstrzygnięcia w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonych, zawarte w zaskarżonym wyroku, orzeczenie o karze. Wskazać przy tym należało, że jedynie w przypadku oskarżonego P. F. rozstrzygnięcie w tym przedmiocie zostało zaskarżone wprost, zgłoszonym w apelacji jego obrońcy zarzutem rażącej surowości kary, w przypadku zaś oskarżonych T. S. (1) i M. S. (1), kwestionowanie rozstrzygnięcia o karze wynikało z zaskarżenia przez ich obrońców wyroku w całości i nie wiązało się z przytoczeniem na jego poparcie żadnych argumentów. W przypadku apelacji obrońców dwóch ostatnich wymienionych oskarżonych, ich autorzy koncentrowali się – jak była o tym mowa powyżej – na podważaniu prawidłowości samego skazania. Sąd Apelacyjny nie znalazł zaś podstaw do tego, by dokonać – zgodnej z kierunkiem wniesionych apelacji – modyfikacji rozstrzygnięcia o karze ze względu na jej rażącą nadmierną surowość.

Wymierzone oskarżonym kary pozbawienia wolności, tak jednostkowe, jak i łączne oraz kary grzywny, to jest w przypadku:

- T. S. (1) – kary jednostkowe: 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, 5 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych po 80 zł każda, 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 80 zł każda, jak również kara łączna 7 lat pozbawienia wolności oraz kara łączną grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych po 80 zł,

- M. S. (1) – kary jednostkowe: 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 50 zł każda, 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 50 zł każda, 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 50 zł oraz kara łączna 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i kara łączna grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych po 50 zł,

- P. F. – kary jednostkowe: 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 50 zł każda, 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 50 zł każda oraz kara 3 miesięcy pozbawienia wolności, jak również kara łączna 5 lat pozbawienia wolności oraz 400 stawek dziennych grzywny po 50 zł,

– mieściły się w granicach ustawowego zagrożenia, należycie uwzględniały dyrektywy wymiaru kary i jawiły się jako odpowiednia reakcja prawno-karna na popełnione przez oskarżonych bezprawie.

Zauważyć przy tym należało, że miarkując te kary Sąd I instancji należycie uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla wymiaru kary, tak o charakterze obciążającym, jak i łagodzącym, w tym okoliczności wskazane wprost w apelacji obrońcy oskarżonego P. F.. I tak, Sąd I instancji uwzględnił na korzyść wymienionego oskarżonego, szczególnie podkreślany w apelacji jego obrońcy fakt przyznania się przez oskarżonego do winy. Zauważyć należało przy tym, że Sąd I instancji – w pełni zasadnie zresztą – przyznanie się przez oskarżonego F. do winy, które – w odróżnieniu od postawy procesowej oskarżonych S. – obejmowało de facto przyznanie się do wszystkich zarzuconych czynów, uznał za szczególnie istotną okoliczność łagodzącą. Z uwagi na tę właśnie okoliczność oskarżonemu F. nie wymierzono surowszej niż współoskarżonym kary jednostkowej nawet w przypadku czynu, przy którego popełnieniu rola P. F. była wiodąca ( vide: str. 101 i 102 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Podkreślenia wymagało, że w przypadku oskarżonych T. S. (1) i M. S. (1), ich postawa procesowa nie mogła być uznana za okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary. Oskarżeni ci bowiem – w przeciwieństwie do oskarżonego F. – konsekwentnie nie przyznawali się do popełnienia zarzuconych im czynów, potwierdzając jedynie niektóre okoliczności faktyczne składające się na zdarzenia objęte postawionymi im zarzutami.

Prawidłowo – w kontekście wymiaru kary – uwzględnione także zostały okoliczności w postaci zróżnicowania ról i czynności sprawczych, jakie każdy z oskarżonych odegrał w realizacji przypisanych przestępstw. Znalazło to należyte odzwierciedlenie w zróżnicowaniu wysokości kar orzeczonych wobec oskarżonych, czyniąc tym samym zadość wymogowi wewnętrznej sprawiedliwości wyroku. W szczególności – wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego F. – oskarżony ten nie został potraktowany niesprawiedliwie w zestawieniu z oskarżoną K. L., wobec której nie tylko orzeczono karę łagodniejszą, ale także warunkowo zawieszono wykonanie tej kary. Zauważyć należało – czego apelująca zdawała się nie dostrzegać – że wymieniona oskarżona spełniała przesłanki przyznania jej statusu tzw. małego świadka koronnego, a co za tym idzie zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Te zatem przesłanki – nie zaś dokonane w apelacji porównanie wagi przestępczej działalności oskarżonego F. i oskarżonej L. – legły u podstaw łagodniejszego potraktowania wymienionej oskarżonej. Jako że oskarżony F. – pomimo wspomnianego przyznania się przezeń do winy – w żadnym wypadku nie spełniał przesłanek z art. 60 § 3 k.k., argumentacja jego obrońcy, odwołująca się do porównania jego sytuacji procesowej z sytuacją oskarżonej L., musiała być uznana za oczywiście chybioną.

Zgodnie z postulatem apelującej obrońcy oskarżonego F., jako okoliczność łagodzącą w kontekście wymiaru kary – w tym wypadku kary łącznej – uznana także została bliskość czasowa pomiędzy poszczególnymi przypisanymi oskarżonemu czynami. Z uwagi na tę właśnie okoliczność w przypadku oskarżonego F., podobnie zresztą jak w przypadku oskarżonych T. i M. S. (1) – Sąd I instancji w pełni zasadnie odstąpił od zasady kumulacji, wymierzając oskarżonym kary łączne przy zastosowaniu zasady asperacji.

Podkreślenia wymagało jednakże, że wbrew oczekiwaniom apelującej, brak było podstaw do tego by wskazanym wcześniej okolicznościom łagodzącym nadawać dalej idącą wymowę łagodzącą. Co więcej – jak słusznie skonstatował Sąd I instancji – w przypadku oskarżonych T. i M. S. (1) oraz oskarżonego P. F. doszło do nagromadzenie istotnych okoliczności obciążających, w tym dostarczających nawet podstaw do nadzwyczajnego obostrzenia kary. W tym kontekście przypomnieć należało nie tylko okoliczności w postaci skali przestępczego procederu przypisanego oskarżonym, czy rozmiaru spowodowanych nim szkód, ale też przesłanki w postaci uczynienia sobie z tego procederu przez oskarżonych S. i F. stałego źródła dochodów, ich działanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (a w przypadku oskarżonego T. S. (1) kierownicza rola w tej grupie), czy działanie w warunkach recydywy (w tym w przypadku oskarżonego T. S. (1) – szczególnej wielokrotnej). Okoliczności te jednoznacznie sprzeciwiały się łagodniejszemu potraktowaniu sprawców, dostarczając Sądowi I instancji zasadnych podstaw do przyjętego w zaskarżonym wyroku surowego ukarania sprawców.

Nie było również prawdą – jak zarzuciła apelująca obrońca oskarżonego P. F. – jakoby Sąd I instancji nieprawidłowo ustalił wysokość stawek dziennych wymierzanych oskarżonym kar grzywien. Sąd Okręgowy ustalając wysokość tych stawek we wskazanych powyżej kwotach, należycie uwzględnił nie tylko potencjalne możliwości zarobkowe oskarżonych S. i F., ale też niewątpliwą możliwość wykonania nałożonych na oskarżonych obowiązków o charakterze finansowym z owoców prowadzonej przez nich przestępczej działalności.

Uwzględniając powyższe, stwierdzić należało, że Sąd I instancji w opisanych powyżej przypadkach w pełni podołał zadaniu prawidłowego zważenia wszystkich istotnych, dotyczących oskarżonych, okoliczności o charakterze łagodzącym (także tych eksponowanych w apelacji obrońcy oskarżonego F.). Tym samym brak było podstaw do obniżenia wymiaru którejkolwiek z wymienionych powyżej kar orzeczonych wobec oskarżonych.

Na aprobatę zasługiwały także pozostałe rozstrzygnięcia zawierające się w zakresie orzeczenia o karze. W tym – wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego P. F. – prawidłowe okazało się orzeczenie w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody spowodowanej przestępstwem. Orzeczenie to odpowiadało warunkom z art. 46 § 1 k.k., w tym należycie uwzględniało ustalenia co do wysokości szkody i podmiotów poszkodowanych, jak również właściwie spełniało kompensacyjne funkcje ukarania.

Uwzględniając całość przedstawionych powyżej rozważań i uznając zarzuty apelacji obrońców oskarżonych za bezzasadne, Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Orzekając o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze, Sąd Apelacyjny, mając na względzie przepisy art. 624 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k., zwolnił oskarżonych od obowiązku ich ponoszenia. W przypadku każdego z wymienionych, uwzględniono przy tym jego sytuację majątkową i możliwości zarobkowe, w tym perspektywę odbywania kary izolacyjnej, co – w zestawieniu z wynikającymi z wyroku Sądu I instancji obciążeniami natury finansowej – nakazywało przyjąć, że pokrycie kolejnych kosztów byłoby dla oskarżonych zbyt uciążliwe. Z tych samych przyczyn – przy zastosowaniu przepisów art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o kosztach sądowych w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 ze zmian.), nie wymierzono oskarżonym opłaty za II instancję.

M. K. P. M. T.

II AKa 114/18

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE