Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI U 398/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska – Kasa

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2022 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania S. K.

przeciwko (...) w W.

w związku z odwołaniem od orzeczenia (...) w W. z dnia (...) roku nr (...)

o ustalenie stopnia niepełnosprawności i wskazań dotyczących niepełnosprawności

zmienia zaskarżone orzeczenie (...) w W. z dnia (...) roku nr (...) i poprzedzające orzeczenie (...) w W. z dnia (...) roku nr: (...) w ten sposób, że postanawia:

- zaliczyć odwołującego S. K. do stopnia niepełnosprawności - umiarkowanego,

- wskazać, że niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym istnieje – od wczesnego dzieciństwa;

- orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydać – na stałe,

przy wskazaniach dotyczących:

- konieczności uczestniczenia w terapii zajęciowej wskazać – wymaga,

- konieczność korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki wskazać – wymaga.

Sygn. akt VI U 398/20

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia (...) roku nr: (...) (...) w W. zaliczył S. K. do osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim o symbolu przyczyny 12-C do 21 maja 2023 roku, z nieustalonym początkiem niepełnosprawności, a stopień niepełnosprawności datując do 3 stycznia 2019 roku. W zakresie wskazań podał, że nie wymaga uczestnictwa w terapii zajęciowej oraz nie wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki.

Orzeczeniem z dnia (...) roku nr (...) (...) w W. utrzymał w mocy orzeczenie z dnia (...) roku.

(orzeczenia (...) i (...))

Od powyższego orzeczenia (...) S. K. działając przez przedstawiciela ustawowego T. K., złożył odwołanie wnosząc o jego zmianę poprzez zaliczenie do wyższego stopnia niepełnosprawności, zaskarżając orzeczenie w całości.

(odwołanie - k. 1)

W odpowiedzi na odwołanie (...) wniósł o jego oddalenie.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4-4v)

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołujący się cierpi od wczesnego dzieciństwa na schorzenia psychiatryczne – zespół (...).

Nie ma świadomości swojej choroby i wynikających z tego ograniczeń. Przyjmuje leki dwa razy dziennie samodzielnie. Uczestniczy w zajęciach terapeutycznych dwa razy w tygodniu – raz indywidualnie i raz grupowo. Pracował w firmie ojca, obecnie pozostaje bez pracy z powodu schorzenia A. i trudności w adaptacji, Prezentuje zachowania agresywne – uderza w biurko, ścianę, łatwo go oszukać, jest nerwowy, podatny na wpływ swojego otoczenia. Nie ma krytycyzmu. Jest samodzielny w zakresie samoobsługi, toalety, sprzątania mieszkania.

Jest niepełnoprawny w stopniu umiarkowanym na stałe. Wymaga uczestnictwa w terapii zajęciowej oraz korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Uczestnictwo w warsztatach terapii zajęciowej będzie umożliwiało odwołującemu zatrudnienie w zakładzie pracy chronionej.

(opina biegłego psychologa M. M. – k. 15-18, opinia biegłego psychiatry M. L. – k. 60-64)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz opinii sporządzonych przez biegłych – psychologa i psychiatrę. Opinie te nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu. Brak było podstaw do zasięgania opinii innych biegłych lub opinii uzupełniających.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało uwzględnieniu w całości.

Art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r. poz. 573) stanowi, że ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą:

1) znaczny;

2) umiarkowany;

3) lekki.

Zgodnie z art. 4 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych: ust. 1. Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. ust. 2. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. ust. 3. Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne. ust. 4. Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

Z ustaleń Sądu poczynionych na podstawie spójnych opinii biegłych – psychiatry i psychologa wynika, że S. K. jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym na stałe, a schorzenia na które cierpi nie rokują poprawy. Niewątpliwe odwołujący się ma naruszoną sprawność organizmu która wynika z tego, że cierpi na zespół (...) od wczesnego dzieciństwa. Spełniona jest również druga przesłanka zaliczenia go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, a mianowicie że jest osobą wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

Odwołujący nie ma problemów z poruszaniem się i samoobsługą, ale ma problemy z szerokorozumianą komunikacją i wymaga w tym zakresie pomocy. Jest on z powodu zespołu (...) osobą łatwowierną, może mieć trudności z rozpoznawaniem intencji, zagrożeń. Łatwo go oszukać, jest zbyt ufny wobec osób obcych. Oznacza to, że nie jest w stanie funkcjonować w społeczeństwie w sposób samodzielny, aby było to dla niego bezpieczne ze względu na deficyty w komunikacji.

Odwołujący się wymaga również udziału w terapii zajęciowej, albowiem jak wynika ustaleń Sądu uczęszcza on na warsztaty terapii zajęciowej które pozwalają kompensować jego deficyty wywołane schorzeniem psychiatrycznym. Dodatkowo udział w terapii zajęciowej spowoduje, że odwołującemu będzie łatwiej wrócić na rynek pracy, ponieważ z powodu zespołu (...) ma trudności z podjęciem pracy.

Ponadto odwołujący się wymaga konieczności korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Ma to o tyle w jego przypadku znaczenie, że korzystanie z usług głównie terapeutycznych, a także rehabilitacyjnych pomoże odwołującemu kompensować swoje ograniczenia i usprawniać funkcjonowanie w społeczeństwie.

Sąd miał na względzie spójne opinie biegłych, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu. Mając na względzie powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.