Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 maja 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. – powołując się na art. 2 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy z dnia 18 października 2019 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2173) oraz ustawy z dnia 5 lipca 019 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1482) - odmówił ubezpieczonemu T. G.prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony T. G.wskazując, że był przekonany, że okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych od dnia 1 maja 2019 r. do
30 kwietnia 2020 r. zlicza się do wymaganego stażu pracy i wymagany okres 35 lat do emerytury będzie spełniony. Ubezpieczony uzyskał zaświadczenie o ukończeniu studiów.
W jego ocenie staż pracy po uwzględnieniu 4- letniego okresu studiów wynosi 38 lat,
4 miesiące i 14 dni. Ubezpieczony wskazał też, że obecnie jest zarejestrowany
w Powiatowym Urzędzie Pracy jako bezrobotny, bez prawa do zasiłku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 9 listopada 2020r. Sąd okręgowy w Toruniu w sprawie IV U 542/20 oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy stalił, co następuje:

T. G. urodził się w dniu (...)

W okresie od 1 października 1978 r. do 1 października 1985 r. ubezpieczony był studentem Uniwersytetu (...)w T., Wydział (...)
(...)

W okresie od 7 grudnia 2015 r. do 28 lutego 2019 r. ubezpieczony był zatrudniony
w (...) S.A. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 k.p. w wyniku rozwiązania przez pracodawcę. Na mocy art. 36 ¹ § 1 k.p. pracodawca skrócił okres trzymiesięcznego wypowiedzenia do 1 miesiąca. Za okres od 1 marca 2019 r. do 30 kwietnia 2019 r. wypłacono ubezpieczonemu odszkodowanie.

W zaświadczeniu z dnia 17 kwietnia 2020 r. Powiatowego Urzędu Pracy dla (...) wskazano, że ubezpieczony od dnia 24 kwietnia 2019 r. był zarejestrowany jako bezrobotny z prawem do zasiłku i nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

W dniu 5 maja 2020 r.T. G.wystąpił z wnioskiem o świadczenie przedemerytalne.

W dniu 18 maja 2020 r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję w przedmiocie odmowy przyznania prawa do wnioskowanego świadczenia.

Okres, za który wypłacono ubezpieczonemu odszkodowanie, tj. okres od 1 marca 2019 r. do 30 kwietnia 2019 r., został w całości uwzględniony do stażu pracy jako okres nieskładkowy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumentację zgromadzoną
w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach prowadzonych przez organ rentowy.

Sąd I instancji uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zaliczone do materiału dowodowego sprawy, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, ani też prawdziwości zawartych w nich informacji, nie budziły one także wątpliwości Sądu.

Przechodząc do rozważań prawnych na tle niniejszej sprawy Sąd wskazał, iż prawo do świadczenia przedemerytalnego – regulowane ustawą z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1725) – zgodnie z art. 2 ust. 1 tej ustawy przysługuje osobie, która:

1)  do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r. poz. 1065, 1292, 1321, 1428 i 1543), w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet
i 35 lat dla mężczyzn (art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy);

2)  do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy,
w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn (art. 2 ust. 1
pkt. 5 ustawy).

W myśl art. 2 ust. 3 ustawy świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1)  nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2)  w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3)  złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Do okresu 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ust. 3, wlicza się:

1)  okresy, za które, zgodnie z art. 75 ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia, prawo do zasiłku dla bezrobotnych nie przysługiwało;

2)  okresy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych podjętego w tym okresie; w przypadku gdy zatrudnienie lub inna praca zarobkowa ustanie po upływie 180-dniowego okresu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje, jeżeli wniosek o przyznanie tego świadczenia zostanie złożony w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia ustania zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych (art. 2 ust. 5 ustawy).

W przedmiotowej sprawie bezsporne było, że rozwiązanie przez (...) S.A. stosunku pracy z ubezpieczonym nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy
w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, a ubezpieczony nadal jest zarejestrowany jako bezrobotny, w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych oraz złożył wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180 dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do wnioskowanego świadczenia, gdyż nie legitymuje się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym. Rozważania odnoszące się do zasygnalizowanego wyżej problemu wypada rozpocząć od stwierdzenia, iż wszystkie przesłanki uprawniające do świadczenia przedemerytalnego muszą być spełnione łącznie w dacie zgłoszenia wniosku o przyznanie tego świadczenia. W dniu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku ubezpieczony miał ukończone 59 lat. W związku z powyższym, aby uzyskać prawo do świadczenia przedemerytalnego winien był wykazać, że posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 40 lat dla mężczyzn. Ustalając uprawnienia do świadczenia organ rentowy uznał za udowodniony ogólny staż pracy w wymiarze 34 lata,
4 miesiące i 14 dni. Co przy tym istotne, okres, za który wypłacono ubezpieczonemu odszkodowanie, tj. okres od 1 marca 2019 r. do 30 kwietnia 2019 r., został w całości uwzględniony do stażu pracy jako okres nieskładkowy. W toku postępowania sądowego ubezpieczony przedłożył zaświadczenie, z którego wynikało, że w okresie od
1 października 1978 r. do 1 października 1985 r. był studentem Uniwersytetu (...)w T.. Po zaliczeniu ww. okresu, staż ogólny na dzień 30 kwietnia 2019 r., tj. na dzień złożenia wniosku o świadczenie, wynosi 38 lat, 4 miesiące i 14 dni. Powyższe oznacza, że ubezpieczony nadal nie wykazał spełnienia ostatniej przesłanki do przyznania świadczenia przedemerytalnego, tj. nie wykazał legitymowania się 40- letnim okresem składkowym i nieskładkowym.

Wobec tego należało stwierdzić, iż ubezpieczony nie spełnił wszystkich przesłanek warunkujących przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Wobec powyższego na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sad I instancji oddalił odwołanie ubezpieczonego jako bezzasadne.

Apelację od wyroku wywiódł T. G..

W złożonej apelacji ubezpieczony zarzucał naruszenie przepisów prawa materialnego, przepisu art. 2 ust.1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych oraz art. 36 ¹§1 i 2 k.p. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy z niekwestionowanego stanu faktycznego ustalonego przez sąd wynika, że ubezpieczony spełniał w dacie złożenia wniosku łącznie wszystkie przewidziane we wskazanym przepisie przesłanki do uzyskania świadczenia przedemerytalnego. Skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie prawa do świadczenia przedemerytalnego, orzeczenie o kosztach procesu za II instancję.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja ubezpieczonego T. G., jako bezzasadna., nie mogła zostać uwzględniona.

Po pierwsze należy wskazać, iż trafnie apelujący zwraca uwagę na okoliczność niespornego de facto stanu faktycznego w sprawie. Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny, czyniąc dokonane ustalenia faktyczne przez sąd okręgowy własnymi – ograniczy się do wyjaśnienia wyłącznie podstawy prawnej wyroku - art. 387§2 ¹pkt 2 kpc.

T. G.był zatrudniony do dnia 28 lutego 2019r., co wprost wynika z wydanego mu świadectwa pracy – pkt 3 i zastosowano wobec niego skrócony okres wypowiedzenia – art. 36 ^{( 1)}§1 kp, który upływał z dniem 30 kwietnia 2019r. Po zaliczeniu studiów ubezpieczony legitymował się okresem składkowym i nieskładkowym 38 lat 4 miesiące i 14 dni. 60 lat ukończył (...)

Wymóg ustawowy określający jedną z przesłanek prawa materialnego określonego przepisem art. 2 ust 1 pkt 2 ustawy op.cit. wyżej jest jednoznaczny. Do dnia rozwiązania stosunku pracy ubezpieczony musi mieć ukończone 60 lat, przy wymaganym prawem stażowym 35 lat posiadanych okresów składkowych i nieskładkowych.

Wbrew przestawionej przez skarżącego koncepcji prawnej skrócenie okresu wypowiedzenia nie powoduje rozwiązania umowy z dniem upływu okresu, za jaki pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia, a zawsze powoduje rozwiązanie umowy o pracę z dniem upływu skróconego okresu wypowiedzenia. W sprawie nastąpiło to zatem 28 lutego 2019r., a nie jak chciałby skarżący 30 kwietnia 2019r. Kwestia prawne, na jakich koncertuje się problem apelacji, były już przedmiotem orzecznictwa powszechnego i SN – patrz jednoznacznie już uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 9 lipca 1992r. I PZP 20/92, wyrok SN z dnia 3 lipca 2012r. II UK 324/11.

Sąd Apelacyjny absolutnie nie podziela stanowiska wyrażonego przez SA w Poznaniu w sprawie III AUa 739/13 – 5 grudnia 2013, uznając ten pogląd za nieuprawniony prawnie.

A zatemT. G. nie spełnił przesłanek prawno- materialnych określonych przepisem art. 2 ust.1 pkt 2 ( brak ukończonych 60 lat w dniu rozwiązania stosunku pracy), ani pkt 5 – (brak 40 lat stażu), co czyniło apelację niezasadną.

W tym stanie Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 kpc orzekł, jak w sentencji wyroku.

SSA Daria Stanek