Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Alojzy Zawadzki

Sędziowie SSO Ewa Kilczewska

SSR del. do SO Marek Bielecki (spr.)

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale L. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2013r.

sprawy A. O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 24 września 2012r. sygn. akt XII K 306/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia – Fabrycznej do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa dla Wrocławia – Psiego Pola oskarżyła A. O. o to, że:

1. w nocy z 01 na 02 stycznia 2012 roku we W. przy ul. (...) usiłował dokonać włamania do samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) poprzez siłowe otwarcie drzwi lewych przednich lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż został ujęty przez funkcjonariuszy policji, czym działał na szkodę T. K.,

to jest . o czyn z art. 13 § 1 kk i art. 279 § 1 kk

2. w nocy z 01 na 02 stycznia 2012 roku we W. przy ul. (...) usiłował dokonać włamania do samochodu dostawczego marki M. o nr rej. (...) poprzez siłowe otwarcie drzwi lewych przednich lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż został ujęty przez funkcjonariuszy policji, czym działał na szkodę CH E.L.,

to jest o czyn z art. 13 § 1 kk i art. 279 § 1 kk

3. w nocy z 01 na 02 stycznia 2012 roku we W. przy ul. (...) usiłował dokonać włamania do samochodu dostawczego marki M. o nr rej. (...) poprzez siłowe otwarcie drzwi lewych przednich lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż został ujęty przez funkcjonariuszy policji, czym działał na szkodę J. K.,

to jest. o czyn z art. 13 § 1 kk i art. 279 § 1 kk

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej wyrokiem z dnia 24 września 2012 roku uniewinnił oskarżonego A. O. od popełnienia zarzucanych mu czynów, pozostawił w aktach dowód rzeczowy opisany w wykazie nr 1/55/12 pod poz. 1, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. J. kwotę 974,16 złotych tytułem kosztów obrony z urzędu oraz obciążył Skarb Państwa kosztami procesu.

Powyższy wyrok zaskarżył Prokurator Rejonowy dla Wrocławia – Psiego Pola, który na podstawie art.425kpk i art.444 kpk wniósł apelację na niekorzyść oskarżonego A. O. skierowaną przeciwko całości wyroku.

Na podstawie art.427§1 i §2kpk, art.433§1kpk, art.437kpk i art.438pkt 3 kpk Prokurator Rejonowy wyrokowi zarzucił:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, a polegający na błędnym uznaniu, że w świetle zebranego materiału dowodowego brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu A. O. popełnienia przestępstw określonych w treści art.13§1kk w zw. z art.279§1kk, podczas gdy w rzeczywistości dowody zebrane w toku postępowania należycie ocenione prowadzą do wniosku przeciwnego a mianowicie, że czyny oskarżonego wypełniły ustawowe znamiona wskazanych wyżej przestępstw.

Tak formułując zarzuty apelacji Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył.

Apelacja Prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego co najmniej przedwczesne było stwierdzenie Sądu Rejonowego, że w niniejszej sprawie wyczerpane zostały wszelkie możliwości ustalenia okoliczności zdarzenia i w konsekwencji przyjęcia tezy, że w sprawie istnieją nie dające się usunąć wątpliwości, które należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

Sąd Okręgowy zauważa także, że Sąd Rejonowy oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wziął w wystarczający sposób pod uwagę zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Oczywistym jest że oskarżony ma prawo nie przyznawać się do winy i wyjaśniać w każdy wygodny dla siebie sposób.

Zdaniem Sądu, w tym wypadku Rejonowego jest dokonanie analizy całości materiału dowodowego w sposób syntetyczny tzn. w powiązaniu ze sobą jego poszczególnych elementów.

Zadaniem Sądu Okręgowego weryfikacja wyjaśnień oskarżonego przeprowadzona przez Sąd Rejonowy była nazbyt powierzchowna i wykonana z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy uważa, że wyjaśnienia oskarżonego kłócą się z doświadczeniem życiowym, gdyż podana przez niego wersja pozostaje w sprzeczności z ogólnie przyjętymi zasadami.

Oczywiście możliwe jest, że oskarżony chciał się dostać do wnętrza samochodu po to aby się tam przespać ale w tym momencie powstaje pytanie dlaczego usiłował otwierać drzwi kierowcy we wszystkich trzech pojazdach. Przecież dużo wygodniej jest na tylnej kanapie samochodu gdyż z przodu na miejscu kierowcy przeszkadza kierownica.

Sąd Rejonowy w postępowaniu jurysdykcyjnym tej okoliczności nie wyjaśnił.

Sąd I instancji zbyt pochopnie zdeprecjonował zeznania świadka T. K. dotyczące tego czy jego samochód był czy też nie był zamknięty.

Świadek ten w postępowaniu przygotowawczym zdecydowanie utrzymywał, że auto zamknął natomiast przed Sądem stwierdził, że „wydawało mu się, że zamknął auto, ale nie jest tego na 100% pewien”.

Analizując zeznania świadka T. K. trzeba stwierdzić, że składając zeznania miesiąc po zdarzeniu stwierdził, iż jest absolutnie pewien, że zamykał swój samochód natomiast przed Sądem zeznawał osiem miesięcy po zajściu co musi siłą rzeczy zacierać pamięć.

Sąd Rejonowy mając wątpliwość co do zeznań świadka T. K. winien podjąć czynności zmierzające do ich usunięcia.

Zdaniem Sądu Okręgowego w takiej sytuacji należało dopuścić dowód z opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej, który wyjaśniłby czy jest możliwe w aucie tej marki i tego rocznika otwarcie drzwi pojazdu poprzez siłowe szarpanie za klamkę.

Wyjaśnienie tej okoliczności pozwoli na weryfikację wyjaśnień oskarżonego i ustalenie jego zamiaru w szczególności w powiązaniu z zeznaniami świadka R. K., który podał, że widział jak oskarżony przegląda zawartość schowka po stronie pasażera. Ten sam świadek oświadczył, że rozpytywany tuż po zdarzeniu pokrzywdzony T. K. stwierdził, że pojazd był zamknięty.

Reasumując powyższe rozważania Sąd Okręgowy stwierdza, że przedwcześnie Sąd I instancji uznał, że zachodzą okoliczności określone w art.5§2kpk i nie podjął wszystkich możliwych działań celem ustalenia prawidłowego stanu faktycznego poprzez usunięcie wątpliwości.

Sąd Okręgowy uważa także, iż Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę w wystarczającym stopniu zasady doświadczenia życiowego gdyż w jej świetle wyjaśnienia oskarżonego jawią się jak mało wiarygodne z przyczyn, o których była wyżej mowa.

Nadto należy wziąć pod uwagę fakt, że oskarżony ma bogatą przeszłość przestępczą, był dziewięć razy karany, w tym siedem razy za przestępstwa przeciwko mieniu. Jego doświadczenie z kontaktów z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości pozwala mu na tworzenie i prezentowanie takiej wersji zdarzeń, która może uwolnić go od odpowiedzialności.

Sąd Okręgowy uważa, że w przedmiotowej sprawie zapadłe orzeczenie Sądu Rejonowego nie mogło się ostać z powodów wyżej wymienionych.

Rozpatrując ponownie sprawę Sąd I instancji powinien wyjaśnić czy możliwe było otwarcie zamkniętych drzwi samochodu pokrzywdzonego, o ile będzie to konieczne, to za pomocą opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej.

W przypadku ustalenia, ze pojazd był otwarty Sąd Rejonowy ustali czy oskarżony próbował dokonać zaboru rzeczy z tego samochodu oraz jaka była wartość tych przedmiotów, co pozwoli przyjąć prawidłową kwalifikację prawną zdarzenia.

W celu stwierdzenia tych okoliczności Sąd Rejonowy powinien ponownie przesłuchać oskarżonego i świadków T. K. oraz R. K..

Przeprowadzenie ponownie całości postępowania dowodowego przez Sąd I instancji nie jest niezbędne chyba, że Sąd uzna to za konieczne.