Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Apelacja jest bezzasadna.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz podnoszony w uzasadnieniu apelacji zarzut błędnej oceny dowodów, w szczególności zeznań S. S., nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 8 kpw w zw. z art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

W szczególności Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania świadka S. S. w powiązaniu z materiałem w postaci nagrania z telefonu obwinionego. Sąd Okręgowy odtworzył i zapoznał się z tym nagraniem, wynika z niego, że już na drodze, bezpośrednio po tym, jak świadek doprowadził do zatrzymania samochodu prowadzonego przez obwinionego, „na gorąco” zwrócił się do niego z pretensjami o to, że obwiniony przed chwilą, wyjeżdżając z drogi podporządkowanej w zbyt bliskiej odległości od samochodu świadka, zmusił go do hamowania, a zatem spowodował stan zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym penalizowany przez dyspozycję art. 86 § 1 kw. Zresztą potwierdził to sam obwiniony w swoim zawiadomieniu kierowanym do policji, w którym przyznał, że zatrzymujący go kierowca ( S. S.) od razu na drodze sformułował zarzut, że wcześniej to obwiniony wymusił na nim pierwszeństwo wyjeżdżając z drogi podporządkowanej (vide zawiadomienie obwinionego k. 3). Sąd Rejonowy logicznie uzasadnił, że zachowanie świadka S. S. ( niewątpliwie naganne i polegające m. in. na wymuszeniu zatrzymania się przez pojazd obwinionego celem „dania mu nauczki”) nie wzięło się znikąd, musiało być konsekwencją wcześniejszego spowodowania przez obwinionego stanu zagrożenia na drodze skierowanego na pojazd świadka. Konkluzja ta jest słuszna, albowiem odnajduje potwierdzenie w zachowaniu świadka zarejestrowanym na nagraniu już po zatrzymaniu się przez obwinionego – skoro już wówczas S. S., nie wiedząc i nie zakładając, że będzie się toczyło postępowanie dotyczące ukarania go za jego wykroczenia związane z „szeryfowaniem” na drodze i zatrzymywaniem obwinionego, podnosił zarzut, że to obwiniony wcześniej wymusił na nim manewr obronny w postaci hamowania, a następnie konsekwentnie zeznając i składając wyjaśnienia to podtrzymywał, to jego relacja jest wiarygodna, a wyciągnięte z niej wnioski Sądu Rejonowego i poczynione ustalenia faktyczne są logiczne. Słusznie również zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, że S. S. jako świadek w postępowaniu dotyczącym obwinionego nie miał żadnego interesu, aby go pomawiać, został już bowiem ukarany za swoje własne wykroczenia drogowe związane z omawianym zdarzeniem. Zresztą znamienne jest, że S. S. od początku był szczery, nie umniejszał swoich własnych przewinień i przyjął mandat jeszcze na wstępnym etapie postępowania. Potwierdza to jego wiarygodność. Apelant nie zdołał obalić tej oceny i rozumowania Sądu Rejonowego, a większość argumentów zawartych w uzasadnieniu apelacji dotyczy zachowania S. S. już po dokonaniu przez obwinionego przypisanego mu wykroczenia, które przecież nie dotyczy bezpośrednio wykroczenia obwinionego, tylko późniejszych wykroczeń świadka, za które ten został już ukarany mandatem.

Chybiony jest również zarzut obrazy prawa procesowego poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z analizy zapisów audio -wideo na dostarczonym nagraniu w celu weryfikacji, czy w samochodzie prowadzonym przez S. S. znajdował się wówczas pasażer. Przede wszystkim apelant formułując ten zarzut i podnosząc obrazę art. 170 § 1 pkt 5 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpk pomija pełną podstawę prawną, na jakiej Sąd Rejonowy oparł rozstrzygnięcie o oddaleniu tego wniosku dowodowego. Otóż z zapisu w protokole rozprawy i z uzasadnienia tego postanowienia wynika, że Sąd opierał się na dyspozycji art. 170 § 1 pkt 3 i pkt 5 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpw, uzasadniając to nieprzydatnością wnioskowanego źródła dowodowego do stwierdzenia okoliczności, która miałaby być poprzez taki dowód ustalona - zatem istota tego rozstrzygnięcia opiera się na dyspozycji art. 170 § 1 pkt 3 kpk ( vide postanowienie wraz z uzasadnieniem k. 100 – 100v). Istotnie, Sad Okręgowy po obejrzeniu omawianego nagrania zgadza się z konkluzją Sądu Rejonowego, że jakość tego nagrania, a przede wszystkim fragmentaryczność zarejestrowanego obrazu w zakresie pojazdu świadka i brak wyraźnego ujęcia kabiny jego pojazdu powodują, iż taki dowód i tak nie byłby przesądzający w zakresie ustalenia, czy w tym samochodzie znajdował się wówczas pasażer. Skoro dowód ten był nieprzydatny do wykazania podnoszonej tezy, to jego przeprowadzanie byłoby niepotrzebną stratą czasu, a więc w konsekwencji doprowadziłoby to do przewlekłości postepowania. Zatem decyzja Sądu Rejonowego była prawidłowa.

Dlatego ustalenia faktyczne Sądu meriti są prawidłowe, zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena dowodów pełna, logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym, a rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku jest sprawiedliwe, nie uchybiające prawu materialnemu, zaś sam wyrok zapadł bez obrazy prawa procesowego.

Na wydatki w postępowaniu odwoławczym złożyły się zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 50 zł. ( art. 118 § 4 kpw w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 10 października 2001 r. Dz.U. Nr 118, poz. 1269).

O kosztach sądowych za drugą instancję orzeczono na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk i art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami).

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd drugiej instancji orzekł jak w sentencji wyroku.