Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 310/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28 lutego 2022 roku w sprawie VII K 311/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego D. J. (1) co do czynu z pkt 2. I aktu oskarżenia przypisanego w punkcie 5 wyroku oraz w apelacji obrońcy oskarżonego P. Z. (1) co do czynu z pkt 3.I aktu oskarżenia przypisanego w punkcie 12 wyroku zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych przez błędne przyjęcie, iż oskarżeni czynili przygotowania do uczestniczenia w obrocie narkotykami.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje obu obrońców dotyczące oskarżonych D. J. (1) i P. Z. (1) zostaną co do w/w zarzutu dotyczącego przygotowania do udziału w obrocie narkotykami omówione łącznie, albowiem w tym zakresie są w pełni tożsame, podobnie jak takie same są przyczyny, dla których Sąd Okręgowy uwzględnił te zarzuty mimo wyprowadzenia ich z niewłaściwej podstawy odwoławczej.

Apelacje te w zakresie omawianego zarzutu okazały się zasadne, ale nie z powodów, które podniesione zostały przez obrońców, a mianowicie nie z powodów błędów w ustaleniach faktycznych ( które są prawidłowe), tylko z powodu obrazy prawa materialnego.

Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, że Sąd Rejonowy słusznie ustalił, iż obaj oskarżeni czynili przygotowania do sprzedaży posiadanych narkotyków konsumentom, a więc, że byli dilerami tych narkotyków. Świadczy o tym asortyment zabezpieczony przez policję, a będący przez nich wykorzystywany, w postaci wag elektronicznych, torebek strunowych ( tzw „dilerek”), wskazuje na to również ilość posiadanych narkotyków ( dotyczy to zarówno P. Z. (1) u którego zabezpieczono 411,621 grama marihuany, jak i D. J. (1), u którego znaleziono zarówno marihuanę, jak i kokainę w znacznej ilości pozwalającej na poporcjowanie jej na kilkadziesiąt działek handlowych – kwestia ta będzie jeszcze omawiana). Ponadto obaj oskarżeni przyznali się do sprzedawania takich narkotyków w przeszłości, a oskarżony P. Z. (1) wprost przyznał, że zabezpieczone u niego w tej sprawie narkotyki zakupił na handel ( wyjaśnienia k. 177). Co do D. J. (1) o jego działalności jako dilera narkotyków świadczy dodatkowo fakt, iż zabezpieczono u niego trzy różne substancje psychotropowe ( marihuanę, kokainę i (...), co zazwyczaj nie zdarza się u osób posiadających takie środki na własny użytek ( najwyraźniej D. J. (2) stał „ frontem do klienta” i dbał o szeroki asortyment ).

Jednak nie ma żadnych dowodów, aby oskarżeni mieli zamiar sprzedaży narkotyków jakiemuś pośrednikowi, np. jakiemuś innemu dilerowi, który dopiero sam sprzedawałby je konsumentom. Wręcz przeciwnie, wszystkie dowody wskazują na to, że oskarżeni byli ostatnim ogniwem łańcucha handlu narkotykami i mieli zamiar sprzedawać je bezpośrednio konsumentom. Ponadto tak to ustalił Sąd Rejonowy, a apelację w tym zakresie wniesiono jedynie na korzyść oskarżonych ( apelacja prokuratora nie zawiera zarzutów, które kwestionowałyby te ustalenia). Zresztą wynika to z opisu czynów zarzuconych przez prokuratora i zaakceptowanych przez Sąd Rejonowy, w którym wskazuje się na przygotowania do porcjowania narkotyków „ na pojedyncze porcje konsumencie”. Również ilość narkotyków zabezpieczonych u obu oskarżonych nie wskazuje na ich hurtowy obrót ( wówczas zazwyczaj mamy do czynienia z ilościami sięgającymi kilogramów), aczkolwiek z drugiej strony nie są to ilości wskazujące na posiadanie tych substancji wyłącznie na własny użytek.

Tymczasem należy uświadomić prokuratorowi, a także obrońcom, którzy takiego zarzutu nie postawili, choć wydaje się on być oczywisty, że polskie prawo karne nie penalizuje przygotowania do sprzedaży narkotyków bezpośrednio konsumentom, tylko przygotowanie do wprowadzania albo uczestniczenia w obrocie narkotykami. Wprowadzaniem do obrotu jest udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych. Definicja legalna wprowadzenia do obrotu określona została w art. 4 pkt 34 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zgodnie z tym przepisem jest to udostępnienie osobom trzecim odpłatnie lub nieodpłatnie środków odurzających, substancji psychotropowych lub ich prekursorów. Osobą trzecią w rozumieniu tego przepisu nie jest konsument, czyli osoba nabywająca środki psychoaktywne w celu ich użycia. Również w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego nie budzi wątpliwości, że dla przyjęcia, iż zachowanie oskarżonego stanowi „wprowadzenie do obrotu” przykładowo środka odurzającego, odbiorcą tegoż środka nie może być konsument narkotyku ( zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2008 r., III KK 36/08, LEX nr 448971, czy postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2015 r., V KK 341/15, LEX nr 1923856 i wskazana tam literatura). Dlatego w przypadku, gdy odbiorcą jest konsument ( tak jak w niniejszej sprawie) o przestępstwie polegającym na „wprowadzeniu do obrotu” mowy być nie może. Sąd Najwyższy wprost również stwierdził, że karalne jest czynienie przygotowania do przestępstw określonych w art. 55 ust. 1 i 3 lub art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (art. 57 ust. 1 i 2 tejże ustawy), a zatem przygotowanie do udzielenia ( odpłatnego lub nieodpłatnego ) środka odurzającego jego bezpośredniemu konsumentowi nie jest karalne ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2020 roku II KK 302/19, opubl. Legalis).

Wniosek

Wnioski o zmianę kwalifikacji poprzez wyeliminowane z niej co do czynu z pkt 2. I aktu oskarżenia przypisanego w punkcie 5 wyroku D. J. (1) oraz co do czynu z pkt 3.I aktu oskarżenia przypisanego w punkcie 12 wyroku P. Z. (1) dyspozycji art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to powyżej omówione.

3.2.

Zawarty apelacji obrońcy oskarżonego D. J. (1) co do czynu z pkt 2. I aktu oskarżenia przypisanego w punkcie 5 wyroku zarzut obrazy prawa materialnego przez błędne przyjęcie, że posiadana ilość narkotyków była znaczna.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest chybiony.

O znacznej ilości substancji psychoaktywnej decyduje ilość dawek ( pojedynczych porcji), które można z niej uzyskać, zaś przez dawkę należy rozumieć taką wielkość substancji psychoaktywnej, jaka jest w stanie wywołać odczuwalny efekt działania u pojedynczego konsumenta. Z utrwalonego orzecznictwa, które Sąd Okręgowy podziela, wynika, że za znaczną ilość narkotyków należy przejmować taką, która w ystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób, to jest co najmniej 20 osób ( por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 lipca 2020 roku w sprawie II AKa 353/19, opubl. OSA/Łdz. 2020/3/148; Prok.iPr. 2021/7-8/30). Również w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2018 roku w sprawie V KK303/18 ( opubl. Legalis) wskazano, że jeżeli narkotyki posiadane przez oskarżonego pozwoliłyby na odurzenie kilkudziesięciu takich osób ( a w realiach tamtej sprawy było to około 80 takich dawek), to czyn oskarżonego wyczerpał dyspozycję art. 62 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W orzecznictwie przyjmuje się, że minimalna dawka dla marihuany to około 0,17 grama, ale dawka handlowa (taka, jaka zazwyczaj jest przedmiotem transakcji) to 0,5 grama. Skoro oskarżony posiadał ( w ramach omawianego czynu przypisanego mu w pkt 5 wyroku) 9,969 grama marihuany, to należy przyjąć, że było to 20 dawek tego narkotyku.

Niezależenie od w/w marihuany oskarżony w ramach omawianego czynu przypisanego mu w pkt 5 wyroku posiadał również 9,09 grama kokainy ( w postaci soli oraz lewamizolu). Minimalną dawkę psychoaktywną kokainy zażywanej dożylnie w literaturze medycznej określa się na 35 miligramów ( 0,035 grama). Oznaczałoby to, że oskarżony posiadał 259 dawek kokainy ( co w połączeniu z 20 dawkami marihuany daje 279 dawek narkotyków).

Jednak w orzecznictwie dla kokainy przyjmuje się również pojęcie dawki użytkowej („handlowej”). Jest to tzw „ ćwiartka” – porcja kokainy o wadze maksymalnie do 0,25 grama ( często jest to waga niższa, pomiędzy 0,2 grama, a 0,25 grama) – por wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 25 lipca 2012 roku w sprawie II AKa 221/12. Taka dawka handlowa kokainy zazwyczaj jest przedmiotem pojedynczej transakcji pomiędzy dilerem, a konsumentem ( oczywiście może on kupić takich „ ćwiartek” więcej, ale w obrocie taka ilość funkcjonuje jako pojedyncza dawka handlowa). Pozwala ona na wykonanie od 2 do 6 lub więcej tzw „ kresek” (w zależności od potrzeb i stopnia uzależnienia konsumenta kreska” zawiera od 20 do 150 miligramów kokainy), które zażywa się przez wciąganie ich do nosa. Kokaina wstrzykiwana dożylnie ma oczywiście kolosalnie większe oddziaływanie na organizm człowieka, w takiej formie dawka mieści się w granicach od 30 do 40 miligramów ( poniżej 0,040 g). Aby uzmysłowić moc kokainy w porównaniu do narkotyków „miękkich” wskazać należy, że za dawkę śmiertelną dla przeciętnej osoby ( nieuzależnionej bez wykształconej wieloletnim nałogiem tolerancji ) w literaturze medycznej uznaje się 1,5 grama tego narkotyku.

Przyjmując zatem – na korzyść oskarżonego – za pojedynczą dawkę kokainy dawkę „handlową” nazywaną też „użytkową” ( pozwalającą na wykonanie i zażycie kilku tzw „ kresek” ), a zatem dawkę postaci tzw „ćwiartki” o wadze 0,25 g, to oskarżony posiadał 36 takich dawek kokainy ( 9,09 g /0,25 g = 36 dawek).

Po dodaniu 20 dawek marihuany stwierdzić należy, że w ramach analizowanego czynu oskarżony posiadał 56 porcji handlowych narkotyków ( 36+ 20 = 56). Jest to ilość pozwalająca na odurzenie kilkudziesięciu osób, ( powyżej 20, jak wskazano w przywoływanym orzecznictwie), a zatem jest to znaczna ilość narkotyków. Sąd Okręgowy pomija nawet to, że oskarżony niezależnie od w/w marihuany i kokainy posiadał jeszcze nieznaczną ilość substancji psychotropowej w postaci (...).

Co więcej, jeżeli za pojedynczą dawkę uznać taką, która pozwala konsumentowi odczuć efekt odurzenia ( dawka konsumencka), to w świetle literatury fachowej dla kokainy przyjąć należy dawkę nie większą niż 150 miligramów (0,15 grama), albowiem zazwyczaj jedna „ kreska”, nawet w przypadku osób uzależnionych, nie przekracza takiej wagi. Zatem – nawet przy założeniu, że konsument był uzależniony i że zażywał kokainę w najmniej wydajny sposób, tj. przez jej wciąganie nosem ( a nie przez wstrzykiwanie jej roztworu do krwioobiegu), to oskarżony był w posiadaniu 60 takich dawek konsumenckich kokainy ( 9 / 0,15 = 60). Po dodaniu 20 dawek marihuany ( przy przyjęciu jednej dawki o wadze 0,5 grama, a więc takiej, której zażycie daje odczuwalny efekt nawet dla osoby uzależnionej), daje to łącznie 80 dawek konsumenckich narkotyków. Taka ilość jest niewątpliwie znaczna ( zaaprobowano to m. in w w/w orzeczeniu Sądu Najwyższego).

Przyjęcie dawki konsumenckiej kokainy na poziomie 0,15 grama nawet dla osoby uzależnionej jest tym bardziej uzasadnione, skoro w orzecznictwie jako dawkę konsumencką dla marihuany przyjmuje się porcję narkotyku o wadze 0,17 grama, a przecież marihuana jest narkotykiem „miękkim”, wielokrotnie słabszym i mniej uzależniającym od kokainy.

Podnieść również należy ( z urzędu, gdyż obrońca o tym nie wspomina), że dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie jest konieczne dokładne ustalenie, ile substancji aktywnej (zabronionej) znajduje się zakwestionowanym proszku. Chociaż środki odurzające i substancje psychotropowe będące przedmiotem nielegalnego obrotu (posiadania) z reguły nie są czystym narkotykiem z uwagi na mogące się pojawić w procesie produkcji zanieczyszczenia albo celowe dodawanie zwiększających masę tzw. wypełniaczy, to w toku postępowania w celu wydania prawidłowego orzeczenia nie zachodzi konieczność oddzielenia (w zależności od procentowej jakości narkotyku) innych substancji ( por. postanowienie SN z dnia 16 lipca 2014 r., III KK 208/14, LEX nr 1495843 oraz wyrok SA w Lublinie z dnia 28 kwietnia 2009 r., II AKa 69/09, LEX nr 508297, wyrok SA w Łodzi z dnia 29 października 2012 r., II AKa 212/12, LEX nr 1294812).

Wniosek

Wniosek o zmianę co do czynu z pkt 2. I aktu oskarżenia przypisanego w punkcie 5 wyroku poprzez przyjęcie kwalifikacji z 62 ust. 1 ustawy przeciwdziałaniu narkomani i wymierzenie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to powyżej omówione. Co do kary wniosek o jej obniżenie powiązany był z nieuwzględnionym wnioskiem o złagodzenie kwalifikacji, więc jest bezzasadny. Zagadnienia związane z karą będą jeszcze szczegółowo omawiane w dalszej części uzasadnienia poświęconej zarzutom z art. 438 pkt 4 kpk.

3.3.

Zawarte w apelacjach obrońcy oskarżonego D. J. (1) i prokuratora co do czynu z pkt 2.III aktu oskarżenia przypisanego w punkcie 7 wyroku zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych przez błędne przyjęcie, iż oskarżony posiadał broń i amunicję.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obie apelacje są zasadne. Sąd Rejonowy wprost przyznał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że doszło tu do pomyłki ( k. 1022). Sąd omyłkowo przyjął, że protokół przeszukania z k. 43-45 dotyczy oskarżonego D. J. (1), choć faktycznie dotyczył innej osoby ( której sprawę rozpoznawano odrębnie). Oskarżony D. J. (2) nie był w posiadaniu broni i amunicji.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego D. J. (1) od czynu z pkt 2.III aktu oskarżenia przypisanego w punkcie 7 wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to powyżej omówione.

3.4.

Zawarte apelacji obrońcy oskarżonego D. J. (1) co do czynów z pkt 2. IV, 2.VI, 2.VII, 2.XIII i 2.XIV aktu oskarżenia przypisanych w pkt 9 wyroku jako ciąg przestępstw z art. 59 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zarzuty obrazy prawa materialnego bo zdaniem apelanta są to przypadki mniejszej wagi z art. 59 ust. 3 w/w ustawy i tak powinny być zakwalifikowane, a tym samym obrońca podniósł powiązany zarzut nadmiernej surowości kary za ten ciąg przestępstw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest chybiony. Oskarżony w ramach ciągu przestępstw przypisanego mu w pkt 9 wyroku sprzedał narkotyki sześciu rożnym osobom. Proceder ten trwał długo, bo ponad rok - od sierpnia 2018 ( czyn 2. XIII ) do listopada 2019 ( czyn 2. VII). Oskarżony zawarł łącznie kilkadziesiąt transakcji sprzedaży narkotyków ( ponad 70, bo M. B. co do czynu z pkt 2.XIII zeznaje o około 50 transakcjach po pół grama narkotyku). Podsumowując - nie były to incydentalne, sporadyczne przypadki, tylko utrwalona działalność oskarżonego jako dilera narkotyków. Takie sprzedaże nie mogą być potraktowane jako przypadki mniejszej wagi. Trzeba bowiem spojrzeć na ich kontekst i działalność oskarżonego w tamtym czasie, w którym oskarżony systematycznie czerpał ze sprzedaży narkotyków korzyści majątkowe. Nie pozwala to na zakwalifikowanie tych przestępstw jako przypadków mniejszej wagi ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 7 sierpnia 2013 roku II AKa 216/13, opubl Legalis). W orzecznictwie przyjmuje się, że za przypadek mniejszej wagi można uznać jednorazowe udzielenie pojedynczych porcji środka odurzającego ( por wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 grudnia 2014 roku II AKa 250/14, opubl Legalis ). Działalność oskarżonego z pewnością nie była incydentalna i sporadyczna.

Wniosek

Wniosek o zmianę kwalifikacji czynów z punktów 2. IV, 2.VI, 2.VII, 2.XIII i 2.XIV aktu oskarżenia na przypadki mniejszej wagi kwalifikowane z art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie za nie w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Co do zmiany kwalifikacji na przypadki mniejszej wagi było to powyżej omówione. Co do kary wniosek o jej obniżenie powiązany był z nieuwzględnionym wnioskiem o złagodzenie kwalifikacji, więc jest bezzasadny. Zagadnienia związane z karą będą jeszcze szczegółowo omawiane w dalszej części uzasadnienia poświęconej zarzutom z art. 438 pkt 4 kpk.

3.5.

Zawarte apelacji obrońcy oskarżonego D. J. (1) co do czynów z pkt 2. IX i 2. X aktu oskarżenia zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa procesowego poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i niesłuszne przypisanie tych przestępstw oskarżonemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te są chybione.

Co do czynu z punktu 2. IX aktu oskarżenia przypisanego oskarżonemu w ramach ciągu przestępstw w punkcie 9 wyroku, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy i ustalił stan faktyczny, a zarzuty apelanta są gołosłowne i polemiczne. Dokonanie trzykrotnej sprzedaży narkotyków przez oskarżonego D. J. (1) świadkowi J. K. (1) wynika m. in. z wyjaśnień tego oskarżanego. Przy czym o ile w postepowaniu przygotowawczym oskarżony wyjaśniał, że udzielał temu świadkowi narkotyków za darmo, to już na rozprawie oskarżony się przyznał do sprzedawania świadkowi narkotyków ( wyjaśnienia k. 752). Wynika to również z zeznań świadka J. K. (2) z postępowania przygotowawczego. Zeznawał po raz pierwszy w dniu 28 stycznia 2020 roku i wówczas wyraźnie oraz bez żadnych wątpliwości opisał, jak trzykrotnie zakupił od oskarżonego marihuanę nabywając za każdym razem jeden gram po 40 zł ( zeznania k. 311v). Natomiast przed Sądem Rejonowym (zeznania z dnia 13 kwietnia 2021 r, k. 935v-936) świadek zaczął się wypierać tych słów, twierdzić, że w ogóle nie zeznawał w tej sprawie ( co samo w sobie jest absurdalne), a jak mu okazano protokół jego zeznań z postępowania przygotowawczego, to zaczął udawać zaskoczenie i stwierdził, że może był pijany, gdy go przesłuchiwano, bo nic nie pamięta. Jest to oczywiście niedorzeczne, świadek chcąc wybronić przed Sądem oskarżonego ( swojego kolegę) zastosował prymitywną strategię prostej negacji zeznań z postępowania przygotowawczego. Jest to niewiarygodne, dlatego Sąd Rejonowy słusznie zrobił, że dał wiarę zeznaniom tego świadka z postępowania przygotowawczego ( tym bardziej, że są one zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego z rozprawy).

Co do czynu z punktu 2. X aktu oskarżenia przypisanego oskarżonemu w ramach ciągu przestępstw w punkcie 8 wyroku, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy i ustalił stan faktyczny, a zarzuty apelanta są gołosłowne i polemiczne. Usiłowanie udzielenia świadkowi K. W. narkotyku wynika m.in. z wyjaśnień oskarżonego. Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym nie przyznawał się do tego czynu twierdząc, że nie pamięta takiej sytuacji jak proponowanie świadkowi poczęstowania go marihuaną, ale potwierdził kontakty ze świadkiem, w tym wspólne udziały w turniejach szachowych ( wyjaśnienia k. 526). Jednak na rozprawie przed Sądem Rejonowym w obecności swojego obrońcy oskarżony przyznał się do tego czynu ( k. 752). Przede wszystkim wynika on z zeznań świadka K. W. z postepowania przygotowawczego. Pierwsze jego zeznania składane były w dniu 29 kwietnia 2020 roku ( k. 431v), świadek wówczas wprost i kategorycznie mówił o tym, że oskarżony złożył mu nie budzącą wątpliwości propozycję zapalenia marihuany. Dopiero na rozprawie świadek zaczął „rozmydlać” tę sytuację, potwierdził, że taka propozycja z ust oskarżonego padła, ale zaczął zasłaniać się, że nie ma pewności, czy chodziło o marihuanę. Jednak dopytywany, czy mogło chodzić o papierosy, zeznał „ domyślałem się że to coś innego”. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że należy opierać się na zeznaniach K. W. z postepowania przygotowawczego. Świadek był wówczas konkretny, stanowczy, wypowiadał się swobodnie i w mniejszej odległości czasowej od daty czynu, mówi o okolicznościach tego zdarzenia, które wówczas dobrze pamiętał ( to było obok (...) na ulicy w M.), w czasie tego zeznania na policji dwukrotnie powiedział, że przedmiotem propozycji oskarżonego była marihuana i że odmówił bo „ nie chciałem tego palić”. Wynika z tego zdaniem Sądu Okręgowego, że zarówno zeznania świadka z postępowania przygotowawczego, jak i opisywana w nich przez świadka sytuacja, są jednoznaczne – oskarżony usiłował poczęstować go marihuaną. Sąd Rejonowy słusznie więc zrobił, że opierał się za zeznaniach tego świadka z postepowania przygotowawczego, tym bardziej, że są one zgodne ze stanowiskiem oskarżonego z rozprawy.

Na zakończenie, co prawda Sąd Okręgowy nie podziela poglądu, że confessio est regina probationum, ale w tej sprawie oskarżony przyznał się do obu w/w zarzutów ( z punktów 2.IX i 2.X aktu oskarżenia) przed Sądem, w obecności swojego obrońcy z wyboru, a więc w pełni świadomie, mając zapewnioną swobodę wypowiedzi i zagwarantowane prawo do obrony. Ponadto przyznanie to nie miało charakteru „taktycznego”, skoro nie doszło do dobrowolnego poddania się karze, a oskarżony potem nie odwoływał tego przyznania się. Dlatego kontestowanie tego stanowiska przez obrońcę dopiero w apelacji, bez podania żadnych argumentów merytorycznych, jawi się jako polemiczne i nieuzasadnione.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego D. J. (1) od popełnienia czynów z pkt 2. IX i 2. X aktu oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to powyżej omówione.

3.6.

Zawarte w apelacjach obrońcy oskarżonego D. J. (1) i prokuratora zarzuty rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności, przy czym zdaniem obrońcy kary były zbyt surowe, zaś zdaniem prokuratora zbyt łagodne.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy są chybione. Natomiast zarzuty zawarte w apelacji prokuratora związane z karami są generalnie zasadne. Poniżej obie te apelacje zostaną omówione łącznie.

Wyeliminowanie z kwalifikacji i opisu czynu z pkt 2. I aktu oskarżenia przypisanego w punkcie 5 wyroku oskarżonemu D. J. (3) znamion przygotowania do obrotu narkotykami nie wpłynęło na obniżenie kary, albowiem karę i tak powinien kształtować i nadal to czyni przepis art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Powołanie przez Sąd Rejonowy w podstawie kary w punkcie 5 wyroku art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii było oczywiście błędne – pomijając nawet wcześniej omówione kwestie, że przygotowanie do sprzedaży narkotyków konsumentom nie jest karalne, to gdyby oskarżony rzeczywiście przygotowywał się do wprowadzenia do obrotu narkotyków, to i tak nie art. 56 ust. 3 w/w ustawy byłby podstawą kary, tylko art. 62 ust. 2 w/w ustawy w zw. z art. 11 § 3 kk, albowiem w przypadku karalnego przygotowania z art. 57 ust. 2 w/w ustawy to ten przepis jest jednocześnie podstawą kary za przygotowanie ( a że oskarżony jednocześnie posiadał znaczną ilość narkotyków, to w ramach kumulatywnej kwalifikacji przepis art. 62 ust. 2 byłby najsurowszy i to on tak czy owak powinien być podstawą prawną kary). Biorąc pod uwagę, że oskarżony posiadał znaczne ilości narkotyków, że były to narkotyki trzech różnych rodzajów, że były przeznaczone na sprzedaż konsumentom, a w dodatku była wśród nich kokaina, a więc „twardy” narkotyk o wielkiej mocy, silnie uzależniający i śmiertelnie niebezpieczny ( 1,5 grama stanowi dawkę zazwyczaj śmiertelną, oskarżony miał więc ilość kokainy pozwalającą na zabicie sześciu osób), to karą sprawiedliwą za taki czyn jest kara 2 lat pozbawienia wolności. Dlatego Sąd Okręgowy za ten czyn oskarżonemu D. J. (1) taką karę w punkcie 1 b wyroku wymierzył.

Kara wymierzona oskarżonemu D. J. (3) przez Sąd Rejonowy za czyn z pkt 2. II aktu oskarżenia przypisany w punkcie 6 wyroku jest sprawiedliwa, nie nosi cech rażącej niewspółmierności i gołosłowny zarzut jej surowości podniesiony w apelacji obrońcy jest chybiony. Chybiony jest również zarzut prokuratora dotyczący kary za ten czyn ( wnosił w apelacji o podwyższenie tej kary do jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności). W tym przypadku skazanie dotyczy posiadania „zwykłej” ilości narkotyków, nie była to duża ilość ( zaledwie 2,055 grama marihuany i 10,51 grama (...) ). Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw ani do tego, aby tę karę łagodzić, ani do tego, aby ją podwyższać.

Kara wymierzona za ciąg przestępstw przypisanych w punkcie 8 wyroku również jawi się jako sprawiedliwa, zatem chybiona jest zarówno apelacja obrońcy, podnoszącego zarzut jej nadmiernej surowości, jak i prokuratora, podnoszącego zarzut jej łagodności ( prokurator wnosił o jej podwyższenie do 3 lat pozbawienia wolności). W tym przypadku skazanie dotyczy nieodpłatnego udzielania marihuany, oskarżony udzielił jej 5 różnym osobom, a szóstej ( K. W.) usiłował udzielić, ale do tego nie doszło. Co prawda łącznie udzielił narkotyków 134 razy, ale liczba ta została „wykręcona” częstym udzielaniem przez oskarżonego narkotyków dwóm kolegom ( S. M. którego dotyczy czyn z pkt 2.VIII aktu oskarżenia 60 razy i M. B. którego dotyczy czyn z pkt 2.XII aktu oskarżenia 70 razy). Ponadto oskarżony nie był w przeszłości karany za przestępstwa narkotykowe. Wszystko to powoduje, że wymierzona w punkcie 8 wyroku kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności jest sprawiedliwa i Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw ani do tego, aby tę karę łagodzić, ani do tego, aby ją podwyższać.

Kara wymierzona oskarżonemu D. J. (1) za ciąg przestępstw przypisanych w punkcie 9 wyroku jawi się jako rażąco niewspółmierna przez swoją łagodność, zatem chybiona jest apelacja obrońcy, podnoszącego zarzut jej nadmiernej surowości, za to zasadna jest apelacja prokuratora, podnoszącego zarzut jej łagodności ( prokurator wnosił o jej podwyższenie do 6 lat pozbawienia wolności, co było przesadą, ale co do zasady miał rację). Sąd Rejonowy wymierzył karę na minimalnym ustawowym poziomie 1 roku. Tymczasem w skład tego ciągu przestępstw chodziło 6 pojedynczych przestępstw, z których 5 popełnionych zostało w warunkach czynów ciągłych. Granice czasowe tego ciągu przestępstw obejmują ponad roczny okres od sierpnia 2018 ( czyn 2. XIII ) do listopada 2019 ( czyn 2. VII) i dotyczą łącznie kilkudziesięciu transakcji sprzedaży narkotyków o łącznej wadze 92 gramów. Rację ma prokurator, że kara minimalna ( 1 roku) pozbawienia wolności za taki ciąg przestępstw razi łagodnością. Dlatego Sąd Okręgowy w punkcie 1 f swojego wyroku podwyższył karę pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu D. J. (1) w punkcie 9 wyroku Sądu Rejonowego do 2 lat pozbawienia wolności. Jednocześnie postulowana przez prokuratora kara 6 lat pozbawienia wolności byłaby nadmiernie surowa i nieadekwatna do czynu oskarżonego, który co prawda był dilerem narkotyków, ale drobnym, wcześniej za przestępstwa narkotykowe niekaranym, a prokurator zaproponował wymierzenie mu kary zazwyczaj orzekanej wobec przestępców obracających znacznie większą ilością narkotyków lub uprzednio karanym.

Co do kary łącznej Sąd Okręgowy, wobec zmiany jej składowych, uchylił rozstrzygniecie Sądu Rejonowego w tym przedmiocie i wymierzał ją na nowo. Granice kary łącznej kształtowały się od 2 lat do 5 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy zastosował zasadę asperacji taką, o jaką wnosił prokurator ( co wynika z analizy jego wniosku ). Zasada absorbcji nie byłaby słuszna z uwagi na różne kwalifikacje prawne, a także popełnienie poszczególnych przestępstw w różnym czasie, w okresie od lata 2014 roku ( czyn z pkt 2.XII aktu oskarżenia ) do 7 listopada 2019 toku ( czyn z pkt 2.I aktu oskarżenia), a więc w czasie ponad 5 lat. Natomiast zasada kumulacji również nie byłaby zasadna, albowiem wszystkie przestępstwa wiązały się z przestępczością narkotykową, były więc podobne. Dlatego Sąd Okręgowy za właściwą uznał karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

Orzekając karę łączną Sąd Okręgowy zastosował stan prawny z daty ostatniego z przestępstw i powołał art. 4 § 1 kk, albowiem w dacie orzekania obowiązywały surowsze zasady orzekania kary łącznej, niż w datach czynów ( m. in od dnia 24 czerwca 2020 roku wyłączono możliwość stosowania zasady absorbcji przy łączeniu kar).

Wniosek

Wnioski obrońcy o łagodzenie kar jednostkowych i orzeczenie łagodniejszej kary łącznej były niezasadne. Wnioski prokuratora o zaostrzenie kar jednostkowych i orzeczenie surowszej kary łącznej były częściowo zasadne.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omawiane.

3.7.

Zawarte apelacji obrońcy oskarżonego P. Z. (1) co do czynu z pkt 3.IV aktu oskarżenia przypisanego w ramach ciągu przestępstw w pkt 13 wyroku zarzuty obrazy przepisów postepowania, tj. art 7 kpk poprzez błędną ocenę zeznań świadka B. S. i wyjaśnień oskarżonego P. Z. (1), że oskarżony udzielał swojemu bratu P. Z. (2) narkotyków ( brat odmówił zeznań i Sąd opierał się się na zeznaniach B. S. ).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest chybiony. Zeznania świadka B. S. złożone w postępowaniu przygotowawczym ( k. 351) słusznie zostały uznane przez Sąd Rejonowy za wiarygodne. Świadek spontanicznie i szczerze opowiedział o paleniu z oskarżonym P. Z. (1) marihuany (udzielanie mu przez oskarżonego tych narkotyków objęte jest zarzutem 3. II aktu oskarżenia, oskarżony nie kwestionuje tego zarzutu, przyznał się do udzielania B. S. marihuany - k. 531). Zeznając na temat tego wspólnego z oskarżonym palenia marihuany świadek przy okazji, w zasadzie spontanicznie zeznał, że jak palili z oskarżonym to dwa razy zapalił z nimi brat oskarżonego P. Z. (2), któremu dał zaciągnąć się marihuaną oskarżony. Zeznania te są wiarygodne. Gdyby świadek B. S. chciał oskarżonego o coś pomawiać, to powiedziałby o ciągłym paleniu z jego bratem, a on wspomniał, że ze dwa razy brat spróbował od oskarżonego tego narkotyku. Co więcej, gdyby świadek nie był szczery i chciał zaszkodzić oskarżonemu, to pomówiłby do o to, że sprzedawał mu narkotyki, tymczasem konsekwentnie temu zaprzeczał ( co zaowocowało uniewinnieniem oskarżonego od czynu z pkt 3.V aktu oskarżenia - będzie to poniżej omawiane w związku z analizą następnego zarzutu z apelacji obrońcy). Owszem, na rozprawie świadek B. S. zasłaniał się, że dokładnie nie pamięta, czy brat oskarżonego P. Z. (2) palił z nimi marihuanę ( k. 785v – 786), ale nie miał uwag co do sposobu przesłuchania go przez policję, wręcz przeciwnie, zapewniał, że przesłuchanie to było „profesjonalne” i nie czuł żadnych nacisków ze strony przesłuchującego. Dlatego słusznie Sąd Rejonowy dał wiarę i oparł się na zeznaniach tego świadka z postępowania przygotowawczego.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego P. Z. (1) od popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt 3.IV aktu oskarżenia i przypisanego w ramach ciągu przestępstw w pkt 13 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omówione.

3.8.

Zawarte apelacji obrońcy oskarżonego P. Z. (1) co do czynu z pkt 3.V aktu oskarżenia przypisanego w ramach ciągu przestępstw w pkt 14 wyroku zarzuty obrazy przepisów postepowania, tj. art 7 kpk poprzez błędną ocenę zeznań świadka B. S. i wyjaśnień oskarżonego P. Z. (1), że oskarżony udzielał odpłatnie B. S. narkotyków.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest zasadny. Nie przedstawiono żadnego dowodu, który świadczyłby o zasadności zarzutu postawionego oskarżonemu P. Z. (1) w pkt 3.V aktu oskarżenia. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku próbując jakoś wykazać, dlaczego skazał oskarżonego za ten czyn, powołał się na wyjaśnienia oskarżonego P. Z. (1), w których ten nie przyznawał się do tego czynu ! ( k. 531). Przecież w tych wyjaśnieniach oskarżony potwierdził jedynie to, że udzielał B. S. marihuany za darmo, co jest zgodne z zeznaniami tego świadka. Natomiast kategorycznie zaprzeczał ( konsekwentnie przez całe postępowanie, zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem), aby sprzedawał mu narkotyki – i tak samo zeznawał B. S.. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powołał się również na pierwsze wyjaśnienia oskarżonego P. Z. (1), w których ten przyznał, że znalezione u niego narkotyki zakupił z przeznaczeniem na handel ( k. 177). Ale przecież nie wynika z tego, że sprzedał cokolwiek B. S., przecież zakupioną marihuanę oskarżony przeznaczył zarówno na sprzedaż, jak i na własny użytek oraz na udzielanie tego narkotyku za darmo swoim znajomym ( takim, jak B. S.). Wynika to z wyjaśnień oskarżonego, z zeznań kilku świadków ( w tym B. S.), którym tego narkotyku udzielał, jak i z treści samego aktu oskarżenia, w którym obok zarzutów sprzedaży narkotyków postawiono oskarżonemu również zarzuty ich nieodpłatnego udzielania.

Na sprawstwo oskarżonego co do czynu zarzuconego w punkcie 3.V aktu oskarżenia nie wskazują również konsekwentne i wiarygodne zeznania B. S. ( rzekomego nabywcy narkotyków), który kategorycznie temu zaprzeczał, choć potwierdził fakt nieodpłatnego udzielenia mu przez oskarżonego narkotyków ( do tego czynu oskarżony się przyznał), jak i zeznawał o udzielaniu przez oskarżonego narkotyków P. Z. (2) ( co do tego czynu oskarżony nie przyznawał się, a do skazania za ten czyn doszło wyłącznie dzięki szczerym zeznaniom B. S., bo P. Z. (2) jako brat oskarżonego P. Z. (1) skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań). Jak na dłoni widać tu, że świadek B. S. jest wiarygodny, wszak wcale nie chronił oskarżonego, skoro zeznał o udzielaniu przez niego narkotyków zarówno sobie, jak i P. Z. (2).

Wszystko wskazuje na to, że policja na wstępnym etapie postępowania przygotowawczego miała jakieś niejasne i nieprecyzyjne informacje o charakterze operacyjnym ( wynikające z nieprecyzyjnych i enigmatycznych zapisów w komunikatorach), że jakiś (...) miał kupować od oskarżonego narkotyki, bo przesłuchiwano dwóch mężczyzn o takim nazwisku z otoczenia oskarżonego – w/w B. S. i A. S.. Ponieważ A. S. zaprzeczył kontaktom związanym z narkotykami z oskarżonym ( k. 506), a B. S. przyznał, że palił z oskarżonym marihuanę (oskarżony kilkukrotnie go za darmo poczęstował, a dwa razy do wspólnego palenia przyłączył się brat oskarżonego P. Z. (2)), postawiono oskarżonemu zarzut sprzedaży B. S. narkotyków. Jednak nie wynika to z żadnego wiarygodnego dowodu. Skoro oskarżonemu nie udowodniono tego czynu, to należało od jego popełnienia uniewinnić.

Sąd Okręgowy wskazuje, że w związku z uniewinnieniem od omawianego czynu obniżeniu uległa kwota przepadku korzyści majątkowej orzeczonego w puncie 16 wyroku.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego P. Z. (1) od popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt 3.V aktu oskarżenia i przypisanego w ramach ciągu przestępstw w pkt 14 wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy jest zasadny. Było to powyżej omówione.

3.9.

Zawarte apelacji obrońcy oskarżonego P. Z. (1) co do czynu z pkt 3.VI i 3.VII aktu oskarżenia przypisanego w ramach ciągu przestępstw w pkt 14 wyroku zarzuty obrazy przepisów postepowania, tj. art 7 kpk poprzez błędną ocenę zeznań świadka P. K. i wyjaśnień oskarżonego P. Z. (1), że oskarżony udzielał odpłatnie P. K. narkotyków.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te są chybione. O sprawstwie i winie oskarżonego P. Z. (1) co do tych czynów świadczą konsekwentne i szczegółowe zeznania P. K. ( k. 510-511 i k. 786v – 787 ). Zeznania te częściowo potwierdzone zostały przez oskarżonego ( w zakresie znajomości ze świadkiem i zażywania przez niego narkotyków pochodzących od oskarżonego, przy czym oskarżony twierdził, że jedynie częstował świadka narkotykami nie biorąc za to pieniędzy). Tymczasem owszem, oskarżony pięciokrotnie poczęstował świadka marihuaną ( w związku z czym postawiono mu zarzut z punktu 3.VIII aktu oskarżenia, do którego oskarżony się przyznał), ale również, niezalenie od tego, sprzedawał mu marihuanę. W ocenie Sądu Okręgowego świadek P. K. nie ma żadnego motywu ani pobudki, żeby kłamać na temat kupowania od oskarżonego marihuany, wszak gdyby chciał go bezpodstawnie obciążyć, to nie mówiłby o tym, że pięciokrotnie został poczęstowany za darmo, tylko twierdziłby, że za wszystko płacił. Dlatego Sąd Rejonowy słusznie zrobił, że uznał zeznania tego świadka za wiarygodne i się na nich oparł.

Na marginesie Sąd Okręgowy wskazuje, że analiza zeznań P. K. prowadzi do wniosku, iż w ramach czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt 3. VII aktu oskarżenia nabył on od oskarżonego narkotyki w ilości nie większej niż 10 gramów marihuany ( a nie 100 gramów, jak błędnie zarzucono w akcie oskarżenia i przypisano w wyroku). Wskazuje na to również podawana przez świadka łączna cena, słusznie określona w zarzucie. Dlatego Sąd Okręgowy zmienił w tym zakresie opis tego czynu. Jednocześnie wskazać należy, że ta pomyka nie przeniknęła do ustalenia wartości tych narkotyków, dlatego ta zmiana nie wpłynęła na obniżenie kwoty przepadku korzyści majątkowej orzeczonego w puncie 16 wyroku.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego P. Z. (1) od popełnienia czynów zarzuconych mu w pkt 3.VI i 3. VII aktu oskarżenia i przypisanych w ramach ciągu przestępstw w pkt 14 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy jest bezzasadny. Było to powyżej omówione.

3.10.

Zawarte apelacji obrońcy oskarżonego P. Z. (1) co do czynu z pkt 3.IX aktu oskarżenia przypisanego w ramach ciągu przestępstw w pkt 14 wyroku zarzuty obrazy przepisów postepowania, tj. art 7 kpk poprzez błędną ocenę wyjaśnień oskarżonego P. Z. (1) i wyjaśnień oskarżonego D. J. (1), że oskarżony udzielał odpłatnie D. J. (1) narkotyków.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do uniewinnienia zarzuty te są niezasadne, wszak oskarżony P. Z. (1) sam przyznał w swoich wyjaśnieniach, że sprzedawał D. J. (1) marihuanę i to samo wyjaśniał oskarżony D. J. (2). Obaj oskarżeni zgodnie wyjaśniali, że do takich transakcji doszło miedzy nimi około 3 razy w okresie ujętym w zarzucie z aktu oskarżenia. Zatem słusznie przypisano oskarżonemu P. Z. (1) to przestępstwo.

Jednak żaden z oskarżonych nie określił wagi sprzedanych w ramach tego przestępstwa narkotyków aż na 190 gramów, nie wskazuje na to również jakikolwiek inny dowód.

Oskarżony D. J. (2) na początku postępowania przygotowawczego ( tuż po zatrzymaniu) wyjaśniał, że nabył od oskarżonego P. Z. (1) łącznie około 70 gramów marihuany ( k. 149), przy czym podając wagę łączną około 70 gramów mówił, że raz to było to 25 gramów, trzy razy po około 15 gramów.

Natomiast oskarżony P. Z. (1) w pierwszych wyjaśnieniach podał, że sprzedawał D. J. (1) marihuanę 3 razy, za każdym razem po około 30 gramów ( k. 177) – co dawałoby łączną wagę około 90 gramów. Składając kolejne wyjaśnienia sprecyzował, że na faktycznie takich transakcji było trzy, za każdym razem sprzedawał D. J. (1) po około 20 – 25 gramów marihuany, na pewno łącznie nie więcej niż 100 gramów ( k. 531 ).

Innych dowodów ani prokurator, ani Sąd Rejonowy nie przedstawił. Zatem nie bardzo wiadomo, z czego wzięła się przyjęta w akcie oskarżenia i zaaprobowana przez Sąd Rejonowy w wyroku waga 190 gramów marihuany, skoro najbardziej niekorzystny dla oskarżonego P. Z. (1) dowód w tej kwestii, a mianowicie jego własne wyjaśnienia ( k. 531) wskazują, że narkotyków tych było nie więcej niż 100 gramów.

Skoro nie ma innych dowodów w tym przedmiocie, Sąd Okręgowy zmienił te ustalenia i opis czynu przyjmując, że w ramach tych trzech transakcji ujętych w zarzucie z pkt 3.IX aktu oskarżenia oskarżony P. Z. (1) sprzedał oskarżonemu D. J. (1) nie mniej niż 100 gramów marihuany za nie mniej niż 4000 zł ( bo ze wszystkich dowodów wynika, że wówczas cena 1 grama marihuany wynosiła po 40 zł).

Sąd Okręgowy wskazuje, że w związku z w/w zmianami obniżeniu uległa kwota przepadku korzyści majątkowej orzeczonego w puncie 16 wyroku.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego P. Z. (1) od popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt 3.IX aktu oskarżenia i przypisanego w ramach ciągu przestępstw w pkt 14 wyroku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy w zakresie uniewinnienia jest bezzasadny. Natomiast podniesione zarzuty spowodowały obniżenie ilości sprzedanych narkotyków. Było to powyżej omówione.

3.11.

Zawarte w apelacjach obrońcy oskarżonego P. Z. (1) i prokuratora zarzuty rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności, przy czym zdaniem obrońcy kary były zbyt surowe, zaś zdaniem prokuratora zbyt łagodne.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy są chybione. Natomiast zarzuty zawarte w apelacji prokuratora związane z karami są generalnie zasadne. Poniżej obie te apelacje zostaną omówione łącznie.

Wyeliminowanie z kwalifikacji i opisu czynu z pkt 3. I aktu oskarżenia przypisanego w punkcie 12 wyroku oskarżonemu P. Z. (1) znamion przygotowania do obrotu narkotykami nie wpłynęło na obniżenie kary, albowiem karę i tak powinien kształtować i nadal to czyni przepis art. 62 ust. 2 ustawy o narkomanii. Powołanie przez Sąd Rejonowy w podstawie kary w punkcie 5 wyroku art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii było oczywiście błędne – pomijając nawet wcześniej omówione kwestie, że przygotowanie do sprzedaży narkotyków konsumentom nie jest karalne, to gdyby oskarżony rzeczywiście przygotowywał się do wprowadzenia do obrotu narkotyków, to i tak nie art. 56 ust. 3 w/w ustawy byłby podstawą kary, tylko art. 62 ust. 2 w/w ustawy w zw. z art. 11 § 3 kk, albowiem w przypadku karalnego przygotowania z art. 57 ust. 2 w/w ustawy to ten przepis jest jednocześnie podstawą kary za przygotowanie ( a że oskarżony jednocześnie posiadał znaczną ilość narkotyków to w ramach kumulatywnej kwalifikacji przepis art. 62 ust. 2 byłby najsurowszy i to on tak czy owak powinien być podstawą prawną kary). Biorąc pod uwagę, że oskarżony posiadał znaczne ilości narkotyków, że były przeznaczone na sprzedaż konsumentom, oraz, że ilość posiadanej marihuany pozwalała na uzyskanie aż 822 dawek handlowych marihuany ( przyjmując 0,5 g marihuany na pojedynczą dawkę handlową), to karą sprawiedliwą za taki czyn jest kara 3 lat pozbawienia wolności. Dlatego Sąd Okręgowy za ten czyn oskarżonemu P. Z. (1) taką karę w punkcie 2. b wyroku wymierzył. Jest to kara surowsza niż orzeczona przez Sąd Rejonowy – z w/w powodów Sąd Okręgowy uwzględnił bowiem zarzut prokuratora w tym zakresie. Przy czym prokurator przesadził domagając się orzeczenia za ten czyn kary aż 6 lat pozbawienia wolności, taka kara zarezerwowana jest dla znacznie większych ilości narkotyków miękkich, ewentualnie dla posiadania dużych ilości narkotyków twardych.

Kara wymierzona oskarżonemu P. Z. (1) za ciąg przestępstw przypisanych w punkcie 13 wyroku jawi się jako sprawiedliwa, zatem chybiona jest zarówno apelacja obrońcy, podnoszącego zarzut jej nadmiernej surowości, jak i prokuratora, podnoszącego zarzut jej łagodności ( prokurator wnosił o jej podwyższenie do 3 lat pozbawienia wolności). W tym przypadku skazanie dotyczy nieodpłatnego udzielania marihuany, oskarżony udzielił go 4 różnym osobom, w tym dwukrotnie swojemu bratu. Łącznie udzielił narkotyków jedynie 14 razy. Ponadto oskarżony nie był w przeszłości karany za przestępstwa narkotykowe. Wszystko to powoduje, że wymierzona w punkcie 8 wyroku kara 1 roku pozbawienia wolności jest sprawiedliwa i Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw ani do tego, aby tę karę łagodzić, ani do tego, aby ją podwyższać.

Kara wymierzona oskarżonemu P. Z. (1) za ciąg przestępstw przypisanych w punkcie 14 wyroku jawi się jako rażąco niewspółmierna przez swoją łagodność ( i to mimo uniewinnienia od popełnienia czynu z punktu 3.V aktu oskarżenia), zatem chybiona jest apelacja obrońcy, podnoszącego zarzut jej nadmiernej surowości, za to zasadna jest apelacja prokuratora, podnoszącego zarzut jej łagodności ( prokurator wnosił o jej podwyższenie do 6 lat pozbawienia wolności, co było przesadą, ale co do zasady miał rację). Sąd Rejonowy wymierzył karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za ten czyn, tj. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Tymczasem w skład tego ciągu przestępstw wchodzą ( po uniewinnieniu od czynu zarzuconego w pkt 3.V aktu oskarżenia) 3 pojedyncze przestępstwa, popełnione w warunkach czynów ciągłych. Granice czasowe tego ciągu przestępstw obejmują ponad trzyletni okres od wakacji 2016 roku do listopada 2019 i dotyczą łącznie ponad 40 transakcji sprzedaży narkotyków o łącznej wadze 210 gramów. Rację ma prokurator, że kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za taki ciąg przestępstw razi łagodnością. Dlatego Sąd Okręgowy w punkcie 2.g swojego wyroku podwyższył karę pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu P. Z. (1) w punkcie 14 wyroku Sądu Rejonowego do 2 lat pozbawienia wolności. Jednocześnie postulowana przez prokuratora kara 6 lat pozbawienia wolności byłaby nadmiernie surowa i nieadekwatna do czynu oskarżonego, który co prawda był dilerem narkotyków, ale drobnym, wcześniej za przestępstwa narkotykowe niekaranym, a prokurator zaproponował wymierzenie mu kary zazwyczaj orzekanej wobec przestępców obracających znacznie większą ilością narkotyków lub uprzednio karanym.

Co do kary łącznej Sąd Okręgowy, wobec zmiany jej składowych, uchylił rozstrzygniecie Sądu Rejonowego w tym przedmiocie i wymierzał ją na nowo. Granice kary łącznej kształtowały się od 3 lat do 6 lat pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy zastosował zasadę asperacji taką, o jaką wnosił prokurator ( co wynika z analizy jego wniosku ). Zasada absorbcji nie byłaby słuszna z uwagi na różne kwalifikacje prawne, a także popełnienie poszczególnych przestępstw w różnym czasie, w okresie od wakacji 2016 roku ( czyny z pkt 3.VI, 3.VII i 3.VIII aktu oskarżenia ) do 9 listopada 2019 toku ( czyn z pkt 3.I aktu oskarżenia), a więc w czasie ponad 3 lat. Natomiast zasada kumulacji również nie byłaby zasadna, albowiem wszystkie przestępstwa wiązały się z przestępczością narkotykową, były więc podobne. Dlatego Sąd Okręgowy za właściwą uznał karę łączną 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Orzekając karę łączną Sąd Okręgowy zastosował stan prawny z daty ostatniego z przestępstw i powołał art. 4 § 1 kk, albowiem w dacie orzekania obowiązywały surowsze zasady orzekania kary łącznej, niż w datach czynów ( m. in. od dnia 24 czerwca 2020 roku wyłączono możliwość stosowania zasady absorbcji przy łączeniu kar).

Wniosek

Wnioski obrońcy o łagodzenie kar jednostkowych i orzeczenie łagodniejszej kary łącznej były niezasadne. Wnioski prokuratora o zaostrzenie kar jednostkowych i orzeczenie surowszej kary łącznej były częściowo zasadne.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omawiane.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Okręgowy z urzędu powołał do kwalifikacji prawnej czynów ciągłych art. 4 § 1 kk, albowiem w dacie orzekania obowiązywały surowsze zasady orzekania kary za czyny ciągłe, niż w datach czynów ( od dnia 24 czerwca 2020 roku wprowadzono art. 57 b kk nakazujący obligatoryjne obostrzanie kar za czyny ciągłe).

Ponadto w ramach ciągów przestępstw przypisanych oskarżonym Sąd Okręgowy sprecyzował kwalifikacje prawne poszczególnych przestępstw wchodzących w skład tych ciągów. Wyrok Sądu Rejonowego był w tym zakresie nieprecyzyjny i mylący, sugerował, jakoby wszystkie przestępstwa wchodzące w skład ciągów przestępstw miały identyczną podstawę skazania, choć tak nie było. Tożsame były podstawy wymiaru kary, ale podstawy skazań różniły się, wszak w skład tych ciągów wchodziły i czyny pojedyncze i czyny ciągłe kwalifikowane w związku z art. 12 § 1 kk, a także czyn usiłowany i czyny dokonane. Nadmienić należy, że choć nie było to przedmiotem sformułowanych wprost zarzutów, zagadnienie to zasygnalizował prokurator w uzasadnieniu swojej apelacji podnosząc, że nie wskazano precyzyjnie jaką podstawę skazań Sąd Rejonowy przyjął co do poszczególnych przestępstw wchodzących w skład ciągów przestępstw.

Sąd Okręgowy z urzędu zmienił opis czynu co do ilości sprzedanej marihuany wskazanej w zarzucie z punktu 3.VII aktu oskarżenia dotyczącego oskarżonego P. Z. (1) ( było to omawiane we wcześniejszej części uzasadnienia).

Ponadto w związku z uniewinnieniem oskarżonego P. Z. (1) od popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt 3.V aktu oskarżenia i zmniejszenia ilości sprzedanej marihuany i uzyskanych z tego tytułu pieniędzy w opisie czynu z punktu 3.IX aktu oskarżenia obniżeniu uległa kwota przepadku korzyści majątkowej orzeczonego wobec oskarżonego P. Z. (1) w puncie 16 wyroku – było to już sygnalizowane we wcześniejszych częściach uzasadnienia.

Zaliczono również obu oskarżonym na poczet kar łącznych pozbawienia wolności okresy tymczasowych aresztowań w sprawie. Co do oskarżonego D. J. (1) jest to okres od dnia 7 listopada 2019 godzina 15.30 ( k. 54) do dnia 28 października 2020 godzina 14.25 ( k. 857). Co do oskarżonego P. Z. (1) jest to okres od dnia 9 listopada 2019 godzina 16.20 ( k. 146) do dnia 28 października 2020 godzina 14.25 ( k. 858).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Było to powyżej omawiane.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W stosunku do oskarżonego D. J. (1) zmieniono wyrok w ten sposób, że:

a. uchylono rozstrzygnięcie o karze łącznej z punktu 10;

b. wyeliminowano z opisu czynu zarzuconego oskarżonemu D. J. (1) w punkcie 2. I aktu oskarżenia i przypisanego mu w puncie 5 wyroku słowa, że „ czynił przygotowania do uczestnictwa w obrocie tymi substancjami w ten sposób, że w tym samym miejscu i czasie posiadał wagę elektroniczną w celu porcjowania w/wymienionych substancji na pojedyncze porcje konsumenckie” i przyjęto, że czyn ten wyczerpał dyspozycję art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono mu za tak opisany czyn karę 2 lat pozbawienia wolności;

c. uniewinniono oskarżonego D. J. (1) od popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie 2.III aktu oskarżenia i przypisanego mu w punkcie 7 wyroku;

d. sprecyzowano podstawy skazania za przestępstwa przypisane oskarżonemu D. J. (1) w ramach ciągu przestępstw w punkcie 8 wyroku w ten sposób, że wskazano, iż:

- przestępstwa zarzucone w punkcie 2.V i 2.XI aktu oskarżenia wyczerpały dyspozycję art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

- przestępstwa zarzucone w punkcie 2.VIII i 2. XII i 2.XV aktu oskarżenia wyczerpały dyspozycję art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk,

- przestępstwo zarzucone w punkcie 2.X aktu oskarżenia wyczerpało dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

e. sprecyzowano podstawy skazania za przestępstwa przypisane oskarżonemu D. J. (1) w ramach ciągu przestępstw w punkcie 9 wyroku w ten sposób, że wskazano, iż:

- przestępstwo zarzucone w punkcie 2.IV aktu oskarżenia wyczerpało dyspozycję art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

- przestępstwa zarzucone w punkcie 2.VI, 2.VII, 2.IX, 2.XIII i 2.XIV aktu oskarżenia wyczerpały dyspozycję art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk,

f. podwyższono karę pozbawienia wolności wymierzoną za ciąg przestępstw przypisany oskarżonemu D. J. (1) w punkcie 9 wyroku do 2 ( dwóch) lat;

g. na podstawie art. 86 § 1 kk i art. 91 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu D. J. (1) za przestępstwa i ciągi przestępstw połączono i wymierzono mu karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

h. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczono oskarżonemu D. J. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 7 listopada 2019 roku godzina 15.30 do dnia 28 października 2020 roku godzina 14.25.

W stosunku do oskarżonego P. Z. (1) zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a.  uchylono rozstrzygnięcie o karze łącznej z punktu 15;

b.  wyeliminowano z opisu czynu zarzuconego oskarżonemu P. Z. (1) w punkcie 3. I aktu oskarżenia i przypisanego mu w puncie 12 wyroku słowa, że „ i czynił przygotowania do uczestnictwa w obrocie tym środkiem w ten sposób, że w tym samym miejscu i czasie posiadał wagę elektroniczną i torebki foliowe z zapięciem strunowym w celu porcjowania w/wymienionego środka na pojedyncze porcje konsumenckie” i przyjęto, że czyn ten wyczerpał dyspozycję art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono mu za tak opisany czyn karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

c.  uzupełniono podstawy skazania za przestępstwa zarzucone w punktach 3. II, 3.III, 3.IV i 3. VIII aktu oskarżenia i przypisane oskarżonemu P. Z. (1) w ramach ciągu przestępstw w punkcie 13 wyroku w ten sposób, że wskazano, iż wyczerpały one dyspozycję art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk;

d.  uniewinniono oskarżonego P. Z. (1) od popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie 3.V aktu oskarżenia i przypisanego mu w ramach ciągu przestępstw w punkcie 14 wyroku;

e.  w opisie czynu zarzuconego oskarżonemu P. Z. (1) w punkcie 3. VII aktu oskarżenia i przypisanego mu w ramach ciągu przestępstw w punkcie 14 wyroku w miejsce słów „ nie mniejszej niż 100 gramów” przyjęto słowa „ nie mniszej niż 10 gramów”;

f.  w opisie czynu zarzuconego oskarżonemu P. Z. (1) w punkcie 3. IX aktu oskarżenia i przypisanego mu w ramach ciągu przestępstw w punkcie 14 wyroku w miejsce słów „ w ilości nie mniejszej niż 190 gramów” przyjęto słowa „ w ilości nie mniszej niż 100 gramów” oraz w miejsce słów „ w kwocie nie mniejszej niż 7600 zł” przyjęto słowa „ w kwocie nie mniejszej niż 4000 zł.;

g.  podwyższono karę pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu P. Z. (1) w puncie 14 do 2 (dwóch) lat;

h.  obniżono kwotę przepadku korzyści majątkowej orzeczoną wobec oskarżonego P. Z. (1) w punkcie 16 wyroku do 8450 ( ośmiu tysięcy czterystu pięćdziesięciu) złotych;

i.  na podstawie art. 86 § 1 kk i art. 91 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu P. Z. (1) za przestępstwa i ciągi przestępstw połączono i wymierzono mu karę łączną 3 ( trzech) lat i 10 ( dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

j.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczono oskarżonemu P. Z. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 9 listopada 2019 roku godzina 16.20 do dnia 28 października 2020 roku godzina 14.25.

Zwięźle o powodach zmiany

Było to obszernie omawiane w poprzednich częściach uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4 i 5

Na podstawie art. 635 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po 10 zł tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze, na które złożył się ryczałt za doręczenia, oraz po 400 zł opłat za obie instancje.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego D. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący, wymiar kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. Z. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący, wymiar kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymiar kar, skazanie D. J. (1) za czyn z pkt 7 wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana