Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

13 lipca 2022 roku

Sąd Rejonowy dla W. M.w W., Wydział I Cywilny
w składzie:

Przewodniczący: sędzia Łukasz Baranowski

po rozpoznaniu 13 lipca 2022 roku w W. na posiedzeniu niejawnym przeprowadzonym na podstawie art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem C.-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w W.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w W. kwotę 2.386,25 zł (dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt sześć złotych i dwadzieścia pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 10 lipca 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w W. kwotę 1.117 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 2617/21

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla W. M.w W.

z 13lipca 2022 roku

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w W. pozwem z 6 maja 2021 r. (data nadania u operatora pocztowego) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 2.386,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 10 lipca 2020 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając wywiedzione żądanie, powód wskazał, że w wyniku kolizji w dniu 9 czerwca 2020 r. uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) o nr rejestracyjnych (...), którego właścicielem był (...) Sp. z o.o. Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie w zakresie OC w pozwanej Spółce. Warsztat, w którym poszkodowany zdecydował się na naprawę pojazdu wystawił za naprawę fakturę na kwotę 18.530,47 zł netto. Pozwany wypłacił natomiast na rzecz poszkodowanego kwotę 16.144,22 zł netto. W niniejszym postępowaniu powód domaga się zwrotu pozostałej części odszkodowania, niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Uzasadniając swoją legitymację czynną, powód wskazał, że poszkodowany dokonał na rzecz warsztatu wykonującego naprawę cesji wierzytelności przysługującej mu względem pozwanego. Następnie warsztat naprawczy przeniósł powyższą wierzytelność na powoda.

(pozew – k. 2-3)

Nakazem zapłaty z 22 maja 2021 r. tutejszy Sąd uwzględnił w całości żądanie pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 33)

We wniesionym w ustawowym terminie sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że w dniu 9 czerwca 2020 r. doszło do opisanej w pozwie kolizji drogowej, a także, że jej sprawca był ubezpieczony u pozwanego w zakresie OC posiadacza pojazdu mechanicznego. Bezspornym był także fakt wypłaty odszkodowania w kwocie 16.144,22 zł netto. Pozwany podniósł jednakże, że informował poszkodowanego o możliwości skorzystania z warsztatu współpracującego z pozwanym i naprawy bezgotówkowej, a w przypadku braku zgody na naprawę pojazdu we wskazanym warsztacie, pozwany informował o konieczności ustalenia kosztów naprawy. Pomimo wielokrotnie przekazanej informacji o możliwości skorzystania z sieci warsztatów pozwanego, powód nie skorzystał z propozycji pozwanego. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany zweryfikował nadesłany przez poszkodowanego kosztorys naprawy do kwoty 16.144,22 zł netto wskazując, że za taką kwotę możliwa byłaby naprawa w warsztacie należącym do sieci naprawczej pozwanego. Zdaniem pozwanego wypłacone odszkodowanie w powyżej wskazanej kwocie odpowiada wysokości szkody powstałej w uszkodzonym pojeździe.

Pozwany zakwestionował także roszczenie odsetkowe, wskazując, że zasadnym jest ewentualne zasądzenie odsetek ustawowych od chwili wyrokowania.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 36-47)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 czerwca 2020 r. doszło do kolizji drogowej, w której uczestniczyła P. G., kierująca pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...). Właścicielem pojazdu marki T. w dniu kolizji był (...) Sp. z o.o.

Sprawca kolizji w dacie zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdów mechanicznych na podstawie umowy ubezpieczenia u pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne, nadto dowód: zeznania świadka P. G. – k. 136v.)

Bezpośrednio po kolizji P. G., która użytkowała pojazd marki T. o nr rej. (...) jako samochód służbowy zgłosiła szkodę do pozwanego ubezpieczyciela, podając do kontaktu swój adres mailowy. Podczas rozmowy z pracownikiem pozwanego, a także w otrzymanej wiadomości mailowej P. G. została poinformowana o możliwości bezgotówkowej naprawy pojazdu w warsztatach sieci naprawczej pozwanego bez konieczności ponoszenia żadnych kosztów przez poszkodowanego. Natomiast w przypadku naprawy w innym warsztacie, przed rozpoczęciem naprawy pozwany poprosił o uzgodnienie wszystkich jej kosztów. Zgodnie z przekazanymi informacjami, jeżeli kwota w kosztorysie wybranego przez poszkodowanego warsztatu byłaby wyższa od wyliczonych przez pozwanego kosztów naprawy, to wysokość odszkodowania mogła zostać zweryfikowana i obniżona do uzasadnionych i celowych kosztów naprawy.

Otrzymane wiadomości mailowe oraz informacje dotyczące naprawienia szkody P. G. przekazywała do właściciela pojazdu.

(dowód: akta szkody nr 23963700/1 – k. 100, wiadomości mailowa – k. 60-62; 80-81, zeznania świadka P. G. – k. 136v.)

Uszkodzony pojazd marki T. był naprawiany w warsztacie należącym do (...) Sp. z o.o.. Warsztat ten został wybrany ponieważ był najbliższym warsztatem miejsca zamieszkania P. G., a także wykonywał naprawy bezgotówkowo, co było wymogiem właściciela pojazdu. Warsztat nie należał do sieci naprawczej pozwanego. Poszkodowany upoważnił warsztat do odbioru odszkodowania.

(dowody: zeznania świadka P. G. – k. 136v., pisemne zeznania świadka T. L. – k. 152)

Decyzją z 22 czerwca 2020 r. pozwany wypłacił kwotę 6.878,28 zł tytułem odszkodowania, przy czym z uwagi na to, że uprawniony do otrzymania odszkodowania miał status podatnika podatku od towarów i usług, wypłacono kwotę netto, tj. 5.592,10 zł.

(dowód: decyzja z 22 czerwca 2020 r. – k. 72-73)

Po przekazaniu pojazdu do warsztatu, pojazd został poddany oględzinom przez rzeczoznawcę, a następnie sporządzony kosztorys naprawy przesłano do pozwanego.

W toku likwidacji szkody pomiędzy (...) Sp. z o.o. a pozwanym toczyły się rozmowy dotyczące kosztów naprawy, głównie w przedmiocie kosztów usług lakierniczych i blacharskich. (...) Sp. z o.o. informowało, że koszty naprawy wyniosą 22.949,88 zł brutto. Pozwany akceptował koszty do kwoty 19.857,39 zł brutto, wskazując, że tyle wyniosłaby naprawa w warsztacie należącym do sieci naprawczej pozwanego.

(dowody: akta szkody nr 23963700/1 – k. 100, kosztorys naprawy – k. 15-20, wiadomość z 24 czerwca 2020 r. – k. 75-76, zeznania świadka P. J. – k. 136v.-137)

Po wykonanej naprawie (...) Sp. z o.o. 6 lipca 2020 r. wystawiła fakturę nr (...) na łączną kwotę 18.530,47 zł netto.

(dowód: faktura nr (...) – k. 21)

Decyzją z 25 sierpnia 2020 r. pozwany przyznał odszkodowanie w łącznej kwocie 16.144,22 zł netto.

(dowód: decyzja z 25 sierpnia 2020 r. – k. 77)

(...) Polska Sp z o.o. przeniosła na (...) Sp. z o.o. wierzytelności z tytułu szkody w pojeździe T. (...) o nr rej. (...) z tytułu szkody z dnia 9 czerwca 2020 r. celem umożliwienia dochodzenia roszczeń w imieniu własnym wraz z wszelkimi prawami związanymi.

(dowód: oświadczenie o cesji prawy – k. 23)

5 lutego 2021 r. (...) Sp. z o.o. zawarła z (...) Sp. z o.o. Sp. k. umowę powierniczego przelewu wierzytelności. Przedmiotem umowy było uzyskanie przez powoda jako powiernika istniejącej i wymagalnej wierzytelności przysługującej cedentowi od pozwanego w związku z działaniami podjętymi w ramach zaistniałej szkody nr (...) z dnia 9 czerwca 2020 r.

(dowód: umowa powierniczego przelewu wierzytelności – k. 9-10)

Pismem z 9 kwietnia 2021 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.386,25 zł w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania do zapłaty.

W odpowiedzi z 15 kwietnia 2021 r. pozwany odmówił spełnienia roszczenia powoda.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 12, potwierdzenie nadania – k. 13, odpowiedź na wezwanie do zapłaty – k. 14)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z wymienionych powyżej dokumentów złożonych do akt sprawy przez strony postępowania. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie, w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę, materiał dowodowy. Stwierdzić należy, że żadna ze stron co do zasady nie poddawała w wątpliwość ich wiarygodności i mocy dowodowej, jak również Sąd nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości w tym zakresie z urzędu.

Należy dodać, że okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów zgodnie z treścią art. 229 - 230 k.p.c. albowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie przywołanych przepisów.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków P. G., P. J. oraz T. L.. Na ich podstawie Sąd ustalił okoliczności zgłoszenia szkody do pozwanego, powody, dla których szkoda była naprawiana w warsztacie należącym do (...) Sp. z o.o., a także przebieg negocjacji dotyczących sposobu oraz kosztów naprawienia pojazdu. Zeznania świadków okazały się spójne, logiczne, rzeczowe, korespondowały z dowodami z dokumentów oraz z aktami szkody, a także nie budziły wątpliwości z punktu widzenia reguł doświadczenia życiowego.

Sąd pominął na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów. Strona powodowa wykazała jaki był koszt naprawy pojazdu poprzez przedstawienie faktury (...). Pozwany, jako strona, którą obciążał dowód wykazania, że koszty naprawy były zawyżone nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Z tych powodów uznać należało, że wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego był zbędny dla rozstrzygnięcia sprawy, a fakty związane z kosztami naprawy powód wykazał przy pomocy innych dowodów.

Sąd nie traktował jednocześnie jako dowodu z opinii biegłego w rozumieniu art. 278 k.p.c. kosztorysów naprawy załączonych przez strony postępowania, ponieważ, zdaniem Sądu, przedmiotowe dokumenty nie stanowiły opinii biegłego, ale dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c. Takie dokumenty mogą jedynie służyć poparciu twierdzeń stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornym pomiędzy stronami postępowania był fakt kolizji drogowej w dniu 9 czerwca 2020 r., w której uszkodzony został stanowiący własność (...) Sp. z o.o. pojazd mechaniczny marki T. (...) o nr rej. (...), a także, że sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdów mechanicznych na podstawie umowy ubezpieczenia w pozwanym Towarzystwie (...). Podstawę prawną roszczenia powoda stanowił więc art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. i art. 363 § 1 i 2 k.c. Pozwany nie kwestionował przy tym legitymacji czynnej powoda jako nabywcy wierzytelności z tytułu powstałej szkody. Pozwany podnosił natomiast zarzut, iż wielokrotnie informował właściciela pojazdu oraz jego użytkownika o możliwości bezgotówkowej naprawy pojazdu w warsztatach sieci naprawczej pozwanego, a także o skutkach wyboru innego warsztatu, tj. możliwości zweryfikowania i obniżenia odszkodowania do uzasadnionych i celowych kosztów naprawy.

Odszkodowanie za szkodę powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (sprawcy szkody). Przy czym dla ustalenia granic odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody koniecznym jest odwołanie się do podstawowych zasad przewidzianych przepisami kodeksu cywilnego (art. 361 i art. 363 § 2 k.c.).

Reguła wyrażona w przepisie art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie zaś do § 2 przepisu art. 361 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł, a także korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. W myśl przepisu art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Na wstępie wskazać należy, że stan poprzedni pojazdu zostałby przywrócony wyłącznie przy dokonaniu naprawy z użyciem części nowych i oryginalnych. Wiedzą notoryjną jest, że części alternatywne mogą w ogólnym zarysie przypominać kształtami część oryginalną, ale zwykle wykonywane są z materiałów niższej jakości, nie są również zabezpieczone antykorozyjnie, jak jest to w przypadku części oryginalnych. Jednakże naprawienie szkody nie może prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego.

W tym miejscu koniecznym jest dodatkowo wskazanie, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88). Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, to nie poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy, a równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, wyznacza poziom odpowiedzialności ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego, zdaniem Sądu, nie wykazał on, aby konieczność naprawy we wskazanym przez niego warsztacie pod rygorem braku wypłaty odszkodowania ponad kwotę wskazaną przez pozwanego wynikała z ustawy, a na pewno nie mogła znajdować podstawy w umowie ubezpieczenia łączącej pozwanego ze sprawcą szkody. Informacje przekazywane właścicielowi pojazdu, a także jego użytkownikowi, P. G. w toku postępowania likwidacyjnego nie były bowiem wiążące dla poszkodowanego, który był uprawniony do dokonania naprawy w wybranym przez siebie podmiocie. Z zeznań świadka P. G. wynikało, że warsztat ten był położony najbliżej jej miejsca zamieszkania, a dla poszkodowanego istotna była możliwość naprawy bezgotówkowej. Warsztat, w którym dokonano naprawy spełniał te warunki. Strona powodowa w sposób wystarczający uzasadniła zatem wybór przedmiotowego warsztatu.

Pozwany nie był przy tym uprawniony do ograniczania prawa poszkodowanego do wyboru warsztatu i sposobu, w którym ten chce naprawić szkodę, a także do wskazywania limitu kwotowego, w jakim poszkodowany jest obowiązany szkodę naprawić. Rację miał pozwany, iż poszkodowany powinien współpracować z zakładem ubezpieczeń i dążyć do minimalizacji rozmiarów szkody, jednak zasada ta nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień. Poszkodowany nie jest też obowiązany do dokonania naprawy najtańszym możliwym kosztem.

Jednocześnie pozwany nie wykazał, aby koszty naprawy w warsztacie należącym do (...) Sp. z o.o. były zawyżone i przewyższały celowe i uzasadnione koszty naprawy. Jak już nadmieniono, ciężar dowodu wynikający z art. 6 k.c. obciążał w tym zakresie pozwanego, a ten nie wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na fakt uzasadnionych kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu. Dlatego też wysokość poniesionej szkody Sąd ustalił w oparciu o fakturę nr (...).

Wykazany przez powoda koszt naprawy pojazdu wynosił więc 18.530,47 zł netto, natomiast ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił łącznie kwotę 16.144,22 zł netto. Różnica zatem między kosztem naprawy pojazdu a wypłaconym odszkodowaniem wyniosła 2.386,25 zł, która to kwota podlegała zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. i art. 363 § 1 i 2 k.c. w punkcie 1. wyroku.

Od zasądzonej kwoty należności głównej Sąd zasądził odsetki na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym to przepisem, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wedle art. 817 § 1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, ubezpieczyciel obowiązany był spełnić świadczenie w terminie 30 dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (szkodzie). Szkoda została zgłoszona do pozwanego w dniu zdarzenia, tj. 9 czerwca 2020 r. W ocenie Sądu w terminie 30 dni od tej daty ubezpieczyciel posiadał już wszelkie informacje niezbędne do ustalenia i wypłacenia należnego odszkodowania. Dlatego też termin na spełnienie świadczenia mijał w dniu 9 lipca 2020 r. a od dnia następnego pozwany pozostawał w zwłoce. Z tych powodów Sąd zasądził kwotę 2.386,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 lipca 2020 r. do dnia zapłaty.

Orzeczenie o kosztach procesu w punkcie 2. wyroku Sąd oparł na treści art. 98 § 1 - 1 ¹ i § 3 k.p.c. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Wobec uwzględniania powództwa w całości, pozwany przegrał proces i powinien zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty.

Koszty po stronie powoda wyniosły 1.117 zł. Na koszty złożyła się opłata od pozwu w kwocie 200 zł, opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, oraz kwota 900 zł z tytułu zastępstwa procesowego przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, ustalona na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Od zasądzonych kosztów Sąd na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w części dotyczącej kosztów procesu do dnia zapłaty.

Sędzia Łukasz Baranowski

Sygn. akt I C 2617/21

ZARZĄDZENIE

(...)

W., 8 sierpnia 2022 roku

Sędzia Łukasz Baranowski