Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 31/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w P., sygn. akt (...), wyrok z dnia (...) r.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. APELACJA OSKARŻYCIELA PUBLICZNEGO - Prokuratora

1. rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu O. S. kary poprzez wymierzenie kary – za czyn z art. 148 § 1 k.k. – 15 lat pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa ocena społecznej szkodliwości popełnionego czynu, stopnia zawinienia, postawy, jak i ocena okoliczności przedmiotowej sprawy, agresywna postawa oskarżonego, zaplanowanego działania i jego konsekwentna realizacja, nie pozwalają na przyjęcie, że orzeczona kara będzie wystarczająca dla osiągnięcia jej zamierzonych celów dla oskarżonego a także zrealizuje potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych.

II. APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO

1. rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu w stosunku do stopnia winy oskarżonego, wynikająca z wymierzenia mu kary 15 lat pozbawienia wolności, podczas gdy cele zapobiegawcze i wychowawcze a także potrzeba kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I. APELACJA OSKARŻYCIELA PUBLICZNEGO

Ad. 1

II. APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO

Ad. 1

Z uwagi na to, iż obie apelacje podnoszą tożsamy zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, oba te zarzuty zostaną omówione łącznie.

Na wstępie należy wskazać, iż Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia (...) r. w sprawie (...):

w pkt 1 uznał oskarżonego O. S. za winnego tego, że w nocy z (...) r., w miejscowości K., gmina K., przy ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia K. Y., uderzając go co najmniej trzykrotnie ostrzem noża w klatkę piersiową oraz brzuch spowodował u niego dwie rany kłute klatki piersiowej prowadzące do miąższu lewego płuca i mięśnia sercowego oraz ranę kłutą jamy brzusznej skutkujące masywnym krwotokiem zewnętrznym i wewnętrznym, czym doprowadził do zgonu K. Y., tj. popełnienia przestępstwa z art. 148 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności,

w pkt 2 na poczet tej kary na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okres jego tymczasowego aresztowania od dnia(...)

w pkt 3-5 na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił odpowiednio L. Y., oskarżonemu oraz L. W. (1) zatrzymane na czas postępowania karnego przedmioty, stanowiące dowody rzeczowe,

w pkt 6 na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodowego noża, stanowiącego przedmiot, którym posłużył się oskarżony, pozbawiając życia pokrzywdzonego,

w pkt 7 i 8 orzekł o kosztach procesu, zasądzając na rzecz obrońcy działającego z urzędu stosowne „wynagrodzenie” oraz zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym i opłaty.

Podkreślić należy, iż ani prokurator, ani obrońca oskarżonego w apelacjach nie kwestionują winy oskarżonego w popełnieniu przypisanej mu zbrodni zabójstwa, ani przyjętej do tego czynu kwalifikacji prawnej. Zresztą zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci wyjaśnień oskarżonego, który przyznał się w pełni do popełnienia tego przestępstwa (k. 168-169, 465-467), jak i korespondujących z tymi wyjaśnieniami zeznań L. W. (2) (k. 42-46, 198-199, 468), M. N. (k. 60-62, 470), R. M. (k. 65-67, 205-206, 471-472), V. Z. (k. 70-72, 210-211, 472-473), A. B. (k. 142-145), V. Mamona (k. 75-76, 202v-203), O. M. (k. 80-81) a także wyników oględzin miejsca zdarzenia wraz z oględzinami zwłok na miejscu ich znalezienia (k. 21-24, 222, 230-231, 25-28), oględzin zewnętrznych i sekcji zwłok (k. 176-180, 223, 232-233), zapisów zarejestrowanych na telefonie komórkowym przez M. N. (k. 30-32, 102-117), jak i zapisu rozmowy z nr alarmowym 112 (k. 85) a także zapisów z monitoringu (k. 118-119, 121, 124-139) a nadto ujawnionych śladów DNA na przedmiotowym nożu, należących m.in. do oskarżonego (k. 226-228) wskazuje w sposób oczywisty na sprawstwo i winę oskarżonego w popełnieniu zarzucanego mu przestępstwa z art. 148 § 1 k.k., w tym także na bezpośredni zamiar oskarżonego pozbawienia życia K. Y., jak i na motywy, jakimi się kierował oskarżony. Nie ulega przy tym również wątpliwości, iż w trakcie zdarzenia zarówno oskarżony, jak i pokrzywdzony znajdowali się w stanie nietrzeźwości i to znacznym, skoro u oskarżonego o godz. (...) stan nietrzeźwości wynosił odpowiednio 1,19 ‰ i 1,06 ‰ alkoholu we krwi (k. 261), zaś u pokrzywdzonego ten stan z badania krwi wynosił 2,2 ‰ alkoholu (k. 286-288).

Prawidłowe ustalenia Sądu I instancji znajdują odzwierciedlenie w treści formularzowego uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sekcji 1 podsekcji 1.1. na str. 1-3, zaś prawidłowa ocena wskazanych wyżej dowodów znajduje odbicie w treści tego uzasadnienia w sekcji 2, podsekcji 2.1. na str. 4-7.

Mając więc zasadność tych ustaleń faktycznych, jak i wyciągnięte na ich podstawie oceny co do sprawstwa, winy oskarżonego i przyjętej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu z art. 148 § 1 k.k., przy jednoczesnym ich niekwestionowaniu przez skarżących, nie zachodzi tu konieczność, by szerzej się do tych kwestii ustosunkowywać. Sąd I instancji szczegółową analizę dotyczącą zamiaru oskarżonego, jak i przyjętej do jego działania kwalifikacji prawnej zawarł w sekcji 3 uzasadnienia na str. 8-10 zaskarżonego wyroku, z którymi to wywodami należy w pełni się zgodzić.

Zarówno prokurator, jak i obrońca oskarżonego kwestionują zaskarżony wyrok co do orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, przy czym prokurator dopatruje się rażącej niewspółmierności orzeczonej kary w tym, iż w jego ocenie wymierzona kara 15 lat pozbawienia wolności jest karą zbyt łagodną, gdyż oskarżony zasługuje na wymierzenie kary 25 lat pozbawienia wolności, zaś obrońca oskarżonego dopatruje się rażącej niewspółmierności orzeczonej kary w tym, iż w jej ocenie wymierzona kara 15 lat pozbawienia wolności jest karą zbyt surową, gdyż oskarżony zasługuje na wymierzenie kary w niższej wysokości.

W tym miejscu należy wskazać, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą”. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (por. wyrok SN z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 60; wyrok SN z dnia 30.11.1990 r., WR 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Trzeba jednak pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2.02.1995 r., II KRN 198/94, OSNPP 1995, nr 6, poz. 18).

Kara 25 lat pozbawienia wolności, której wymierzenia domaga się apelujący prokurator jest karą o szczególnym charakterze i jest ona karą odrębnie rodzajowo niż „terminowa” kara pozbawienia wolności (art. 32 pkt 3 k.k.).

Szczególny charakter kary 25 lat pozbawienia wolności wynika nie tylko z faktu jej długotrwałości, ale przede wszystkim z uwagi na jej charakter eliminacyjny (por. wyrok SN z dnia 16.11.1995 r., III KRN 41/95, Prok. i Pr. 1996, z. 2-3, poz. 4 – dodatek; wyrok Sądu Apel. w K. z dnia 8.12.2010 r., II AKa 226/10, KZS 2011/4/31).

Przyjmuje się, że karę tę należy stosować wyłącznie w wypadkach najcięższych, gdy okoliczności obciążające zdecydowanie przeważają nad okolicznościami łagodzącymi i tylko wtedy, gdy stopień winy jest na tyle wysoki, że uzasadnia zastosowanie tej kary a w okolicznościach konkretnego przypadku nawet kara 15 lat pozbawienia wolności nie spełniłaby indywidualno- lub generalno-prewencyjnych celów kary wymienionych w art. 53 § 1 k.k. (patrz wyrok SN z dnia 20.12.1973 r., III KR 319/73, OSNKW 1974/4/62; wyrok Sądu Apel. w K. z dnia 17.09.1992 r., II Akr 140/92, KZS 1992/10/8; wyrok Sądu Apel. w R. z dnia 21.01.1999 r., II AKa 78/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999/7-8/31).

Omówiony już wyżej stan faktyczny a inaczej mówiąc same okoliczności przedmiotowego czynu w powiązaniu z prawidłowo ustalonymi przez Sąd I instancji okolicznościami łagodzącymi nie uzasadniają sięgnięcia w przypadku oskarżonego po karę o eliminacyjnym charakterze.

Należy zauważyć, iż przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. jest zagrożone karą pozbawienia wolności od lat 8 do lat 15, albo karą 25 lat pozbawienia wolności, albo karą dożywotniego pozbawienia wolności.

Samo już ustawowe zagrożenie karą wskazuje, iż Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę surową, gdyż w maksymalnej wysokości, przewidzianej dla kary „terminowej” pozbawienia wolności.

Apelujący prokurator, domagając się wymierzenia kary o charakterze eliminacyjnym skupia się wyłącznie na okolicznościach obciążających, nie starając się nawet docenić wagi występujących okoliczności łagodzących, pozwalających na przyjęcie w stosunku do oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, nie wymagającej orzekania aż tak długoterminowej i surowej kary o nadzwyczajnym charakterze. Przede wszystkim należy zauważyć, iż prokurator błędnie w okolicznościach samego czynu, rzutujących na zamiar oskarżonego pozbawienia życia K. Y. dopatruje się jakichś szczególnych niekorzystnych dla oskarżonego okoliczności, mających uzasadniać sięgnięcie po karę nadzwyczajną w postaci kary 25 lat pozbawienia wolności. Tymczasem właśnie zadanie przez oskarżonego trzech ciosów nożem w newralgiczne części ciała, jakimi są klatka piersiowa i brzuch, sam rodzaj przedmiotu, posiadane przez oskarżonego umiejętności związane z posługiwaniem się takim narzędziem, jak i pójście do kuchni po nóż z zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonego stanowią okoliczności, które same w sobie pozwalały na przyjęcie nie tylko sprawstwa, ale i zamiaru oskarżonego a tym samym przyjęcia do jego działania kwalifikacji prawnej z art. 148 § 1 k.k. Skoro zaś oskarżony chciał zabić K. Y., to nie można na jego niekorzyść przyjmować ustalenia, iż to nie on sam zaprzestał działania godzącego w życie pokrzywdzonego, ale interwencja osób trzecich. Gdyby bowiem to oskarżony sam, dobrowolnie odstąpił od zamiaru dokonania zabójstwa, wówczas jego czyn musiałby być oceniany w zupełnie innych kategoriach, w tym w zależności od skutku także w warunkach art. 15 k.k. Skoro zaś oskarżony chciał zabić pokrzywdzonego i to uczynił poprzez zadanie mu trzech ciosów nożem, to nie można z tego powodu na jego niekorzyść wywodzić, iż orzeczona wobec niego kara 15 lat pozbawienia wolności jest karą niewspółmiernie łagodną, skoro ustawodawca za takie przestępstwo (popełnione z zamiarem bezpośrednim) przewiduje już możliwość orzeczenia kary 8 lat pozbawienia wolności.

Apelujący za Sądem I instancji nadto przytacza takie okoliczności obciążające jak wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu godzącego w podstawowe i największe dobro chronione prawem jakim jest życie, brutalny sposób działania oskarżonego, działanie zaplanowane, gdzie od sprowokowania oskarżonego przez pokrzywdzonego minął pewien okres czasu a mimo to oskarżony nie ochłonął i dopuścił się zabójstwa oraz działanie z zamiarem bezpośrednim i pod wpływem alkoholu (sekcja 4 uzasadnienia formularzowego na str. 11). Trzeba jednak zauważyć, iż sam fakt pozbawienia życia człowieka a więc godzenia czynem w największe dobro chronione prawem jest już wliczony w ustawowe zagrożenie karą przewidziane w art. 148 § 1 k.k. a tym samym nie może on stanowić takiej okoliczności obciążającej, która sama w sobie uzasadniałaby sięgnięcie po karę o charakterze eliminacyjnym. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony działał w sposób zaplanowany, wręcz brutalny, z chęci zemsty (odwetu) za wcześniejsze prowokacyjne zachowanie się pokrzywdzonego a do tego z zamiarem bezpośrednim i w stanie nietrzeźwości. Nie ulega wątpliwości, iż okoliczności te wymagają bardzo surowego potraktowania oskarżonego a tym samym w ich świetle domaganie się przez apelującą obrońcę znacznego złagodzenia kary orzeczonej wobec oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Natomiast właśnie ogół okoliczności łagodzących, przytoczonych przez Sąd I instancji (sekcja 4 formularza uzasadnienia na str. 11-12), do których także szeroko odwołuje się apelująca obrońca wskazuje, iż w przypadku oskarżonego, mimo brutalności jego czynu, jak i motywów, jakimi się kierował, pozbawiając życia pokrzywdzonego, wskazują, iż nie zachodzą podstawy do obostrzenia orzeczonej oskarżonemu kary. To zaś wskazuje na niezasadność żądania przez prokuratora wymierzenia oskarżonemu kary 25 lat pozbawienia wolności i na konieczność uznania, iż wymierzona oskarżonemu kara 15 lat pozbawienia wolności jest karą w pełni sprawiedliwą. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż oskarżony, dotychczas niekarany, przyznał się do winy, dokładnie wyjaśniając na temat przebiegu zdarzenia, wyrażając przy tym skruchę za swoje brutalne zachowanie, przy czym to jego zachowanie zostało w rzeczywistości sprowokowane przez uprzednie naganne zachowanie się względem niego K. Y.. W tych zaś okolicznościach sprawy za typowo polemiczne uznać należy wywody skarżącej obrońcy, iż Sąd I instancji w niedostatecznym stopniu uwzględnił okoliczności łagodzące. Trzeba zauważyć, iż samo przyznanie się oskarżonego do winy w realiach tej sprawy nie może w sposób szczególny prowadzić do uznania, iż oskarżonemu należy wymierzyć znacznie łagodniejszą karę, gdyż temu właśnie na przeszkodzie stoją wskazane wyżej jakże ważkie okoliczności obciążające. Dodać przy tym trzeba, iż samo sprawstwo i wina oskarżonego w świetle ujawnionych dowodów były oczywiste, zaś przyznanie się oskarżonego jedynie potwierdzało treść zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów świadczących na jego niekorzyść. To, że oskarżony był szczerym w swoim przyznaniu, jak i wyraził skruchę świadczy w sposób oczywisty na jego korzyść, co właśnie w głównej mierze nie pozwoliło na wymierzenie mu znacznie surowszej kary rodzajowej, jaką jest kara 25 lat pozbawienia wolności. To samo należy odnieść do pozytywnej opinii o oskarżonym. Natomiast przywoływanie przez skarżącą dotychczasowej niekaralności oskarżonego, mając na uwadze jego bardzo młody wiek (urodzony w (...) r.) nie może prowadzić do jakiejkolwiek ingerencji w treść orzeczonej kary, gdyż przecież poprawne, zgodne z prawem zachowanie się człowieka jest czymś normalnym, z czego, zwłaszcza w tak młodym wieku nie można czynić szczególnych zasług. Ta niekaralność natomiast jest jedną z tych okoliczności, która również nie pozwalała na surowsze potraktowanie oskarżonego. Apelująca przy tym stara się pomijać rzeczywiste motywy, jakim kierował się oskarżony, pozbawiając życia oskarżonego. Sąd I instancji bowiem słusznie nie przyjmuje, by oskarżony działał w strachu z uwagi na wcześniejsze wypowiedzi pokrzywdzonego pod jego adresem, ale uczynił to w odwecie za to jego zachowanie. Zresztą, jak to prawidłowo wynika z ustaleń faktycznych, oskarżony, jak i pokrzywdzony jeszcze przed budynkiem w swoim zachowaniu agresywnym względem siebie charakteryzowali się zawziętością i nieustępliwością, zadając sobie wzajemnie ciosy w starciu między sobą i taką też nieustępliwością charakteryzował się oskarżony, kiedy to po telefonicznej rozmowie z Policją, zamiast ochłonąć i poczekać na przyjazd Policji, wziął nóż i poszedł do pokoju pokrzywdzonego z jednoznacznym zamiarem pozbawienia go życia. Oskarżony więc nie kierował się strachem, jak to próbuje sugerować apelująca obrońca, ale chęcią odwetu za wcześniejsze agresywne zachowanie się pokrzywdzonego względem niego, w tym związane z wyrządzeniem mu wcześniej krzywdy fizycznej. Tym samym absolutnie takiego zachowania nie można akceptować, tym bardziej, że oskarżony pierwotnie chciał załatwić swój spór z pokrzywdzonym, wzywając do przyjazdu Policję a ostatecznie kwestię tego rozwiązania wziął w swoje ręce i pałając rządzą odwetu po prostu wziął w rękę nóż, poszedł na górę domu do pokoju pokrzywdzonego i chcąc go pozbawić życia, jak i potrafiąc to zrobić z racji posiadanego wyszkolenia wojskowego, uczynił to, zadając mu tym nożem trzy ciosy. W takich zaś okolicznościach czynu jakiekolwiek złagodzenie kary nie może wchodzić w grę. Przy czym, jak powiedziano wyżej, przytoczone przez Sąd I instancji prawidłowo okoliczności łagodzące, zbagatelizowane przez skarżącego prokuratora a nadmiernie wyeksponowane przez apelującą obrońcę oskarżonego pozwoliły na uznanie, iż wymierzona oskarżonemu kara 15 lat pozbawienia wolności jest karą w pełni sprawiedliwą, i czyni ona w pełni zadość wymogom art. 53 k.k. Jakiekolwiek więc jej obostrzenie, jak to wnioskuje prokurator, czy też znaczne jej złagodzenie, jak to wnioskuje obrońca nie byłoby rozstrzygnięciem uzasadnionym i świadczyłoby wówczas o rażącej niewspółmierności (rażącej surowości lub rażącej łagodności) orzeczonej kary pozbawienia wolności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Wniosek

I. APELACJA OSKARŻYCIELA PUBLICZNEGO - Prokuratora

1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu O. S. kary w wymiarze 25 lat pozbawienia wolności.

I. APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO

1. zmiana zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w niższej wysokości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

I. APELACJA OSKARŻYCIELA PUBLICZNEGO

Ad. 1

II. APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO

Ad. 1

Oba wnioski okazały się nieuzasadnione a to z przyczyn, które doprowadziły do nieuwzględnienia zarzutów apelacyjnych w zakresie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, o czym szerzej wypowiedziano się wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymano w mocy wyrok w całości co do winy i kary (pkt 1), co do zaliczenia na poczet orzeczonej kary okresu tymczasowego aresztowania (pkt 2), co do orzeczeń o zwrocie dowodów rzeczowych (pkt 3-5), co do przepadku dowodowego noża (pkt 6) oraz co do kosztów procesu (pkt 7-8) – art. 437 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Co do winy oskarżonego i przyjętej kwalifikacji prawnej przestępstwa przypisanego oskarżonemu apelujący nie postawili zarzutów apelacyjnych, zaś Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się z urzędu żadnych podstaw do zaingerowania w treść tego orzeczenia. Co do kary zaskarżony wyrok nie budzi zastrzeżeń, co wywiedziono wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych. Zaliczenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego na poczet kary pozbawienia wolności znajduje uzasadnienie w treści art. 63 § 1 k.k., jak i w treści protokołu zatrzymania oskarżonego na k. 4. Zwrócenie określonym osobom zabezpieczonych w sprawie dowodów rzeczowych (od pokrzywdzonego, oskarżonego i L. W. (1)) znajduje uzasadnienie w treści art. 230 § 2 k.p.k. Orzeczenie przepadku na rzecz Skarbu Państwa przedmiotu służącego do popełnienia zbrodni zabójstwa znajduje uzasadnienie w treści art. 44 § 2 k.k. Wyliczenie „wynagrodzenia” obrońcy oskarżonego, działającej z urzędu było prawidłowe i zgodne z przytoczonymi w pkt 7 przepisami oraz nie było w tej sprawie kwestionowane. Zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych i od opłaty jest uzasadnione wskazanymi w pkt 8 przepisami i nie było kwestionowane przez żadną ze stron.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Nie dotyczy

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I

W pkt I Sąd Apelacyjny z urzędu, na podstawie art. 105 § 1-3 k.p.k. sprostował w treści wyroku w jego części wstępnej i w pkt 1 części rozstrzygającej nazwisko oskarżonego. Sąd I instancji bowiem wpisał w wyroku nazwisko (...), gdy tymczasem brzmi ono (...), co jasno wynika z szeregu znajdujących się w aktach sprawy dokumentów, jak choćby powiadomienia o nadaniu numeru PESEL (k. 20), danych uzyskanych podczas zatrzymania oskarżonego (k. 4-6) czy też podpisywania się przez oskarżonego w sposób wyraźny nazwiskiem (...) (np. k. 417-419). Błędne wpisanie w treści wyroku nazwiska oskarżonego jest wynikiem oczywistej omyłki pisarskiej w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.k. i dlatego też omyłkę tę sprostowano.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

Z uwagi na występowanie przed Sądem Apelacyjnym obrońcy oskarżonego, działającego z urzędu w osobie adw. M. K. i złożenie przez nią wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej w żadnej części pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu w postępowaniu apelacyjnym, o kosztach tych orzeczono na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 1651) w zw. z § 2 pkt 1, § 4 ust. 1 i 3 i § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz.U. z 2019 roku, poz. 18) w wysokości opłaty określonej w § 17 ust. 2 pkt 5 (kwota 600 zł), powiększonej o stawkę 23% VAT a więc łącznie kwoty 738,00 zł brutto.

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i od opłaty za to postępowanie, kierując się przepisami art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity z 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). Oskarżony z racji tymczasowego aresztowania i konieczności odbywania długoterminowej kary pozbawienia wolności nie ma praktycznie możliwości uzyskiwania dochodów. Dodać przy tym trzeba, iż w związku także z nieuwzględnieniem apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego w tej części koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa (art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k.). Przy takim więc rozstrzygnięciu w rzeczywistości koszty procesu w niniejszym postępowaniu ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

I. P. M. K. H. K.