Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI U 373/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2022 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Maciej Flinik

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2022 roku w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania P. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 2 lutego 2022 roku; znak: (...)

w sprawie: P. K.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu P. K. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy okresowo od dnia 1 grudnia 2021 roku do dnia 31 maja 2024 roku;

2.  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sędzia Maciej Flinik

Sygn. akt VI U 373/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 lutego 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS przyznał ubezpieczonemu P. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy .

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony P. K. podnosząc, iż z powodu występujących u niego schorzeń ( choroba Parkinsna, nerwice, depresja , braki pamięci, dyskopatia ) pozostaje całkowicie niezdolny do pracy .

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie, wskazując na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, z dnia 21 stycznia 2022r., którym nie stwierdzono całkowitej niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczonemu P. K. ( lat 63 ) organ rentowy zaskarżoną decyzją przyznał prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres do 31 maja 2024 r.

/ dokumentacja w aktach ZUS /

U ubezpieczonego rozpoznaje się chorobę P., chorobę zwyrodnieniową stawów i kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowo – krzyżowym objawowym, przebytą endoprotezoplastykę stawu biodrowego prawego, zaburzenia lękowo- depresyjne na podłożu organicznym oraz przerost gruczołu krokowego. Ubezpieczony od czerwca 2021r. pozostaje całkowicie niezdolny do pracy, która to niezdolność spowodowana jest chorobą układu nerwowego oraz chorobami współistniejącymi. Ma charakter okresowy ( będzie trwała przynajmniej do maja 2024 r., kiedy to ubezpieczony osiągnie powszechny wiek emerytalny ) - istnieje możliwość poprawy po zastosowanym leczeniu specjalistycznym.

/ dowód : opinie biegłych k. 16 – 17 , 31 – 32 akt sprawy/

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach rentowych ZUS, których prawdziwości i wiarygodności strony nie kwestionowały w toku procesu oraz na podstawie opinii biegłych sądowych - ortopedy oraz zespołu biegłych w składzie neurolog i psycholog. . Żadna ze stron nie wniosła umotywowanych zastrzeżeń do opinii, organ rentowy w piśmie z dnia 6 lipca 2022 r. wskazał, że nie zgłasza zastrzeżeń ani do proponowanej daty powstanie całkowitej niezdolności ubezpieczonego do pracy , ani do czasokresu jej trwania. Obie strony zgodnie wniosły o pominięcie dowodu z opinii biegłego psychiatry, jako bezcelowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.; powoływana dalej jako „ustawa”) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy; ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów (ust. 1). Art. 107 stanowi, iż prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawały okoliczności dotyczące spełnienia przez ubezpieczonego warunków określonych w punktach 2 i 3 ustępu 1 powołanego przepisu. Kwestią sporną natomiast stał się sam stopień niezdolności ubezpieczonego do pracy ( czy jest ona częściowa jak twierdzi pozwany czy całkowita jak utrzymuje ubezpieczony ) . W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji (pkt 1); możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (pkt 2). Jak wskazano już powyżej, ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga z reguły wiadomości specjalnych.

W niniejszej sprawie , co ponownie należy podkreślić , biegli neurolog i psycholog w opinii uznanej przez sąd za miarodajną wskazali , że rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia ( w szczególności schorzenie układu nerwowego - choroba Parkinsona ) czynią go całkowicie niezdolnym do pracy . Schorzenia te powodują obecnie u ubezpieczonego znaczne upośledzenie sprawności psychofizycznej ustroju - ubezpieczony wymaga z tego powodu zażywania wielu leków z dużą częstotliwością, a mimo to występują u niego objawy wyłączenia i przymrożenia, co skutkuje znaczny ograniczeniem możliwości wykonania jakiegoś ruchu celowego.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji. Orzeczenie w oparciu o art. 148 1§ 1 k.p.c. wydane zostało na posiedzeniu niejawnym ( przeprowadzenie rozprawy w świetle całokształtu zebranego materiału nie było konieczne , strony nie wnosiły o przeprowadzenie rozprawy ).

W punkcie 2 wyroku Sąd zgodnie z treścią przepisu art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS z urzędu orzekł w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę okoliczności przedmiotowej sprawy zaistniały podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego. Biegli wydali opinie w oparciu o ten sam materiał dowodowy , jakim dysponował ( na etapie postępowania orzeczniczego ) organ rentowy. Gdyby zatem pozwany ( lekarze orzecznicy ZUS ) dokonali prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i jego przekładania się na zdolność w/w- nego do pracy , nie byłoby potrzeby inicjowania postępowania sądowego . Wbrew twierdzeniom strony pozwanej nie było rozbieżności pomiędzy opiniami biegłych . Biegły ortopeda nie stwierdził całkowitej niezdolności ubezpieczonego do pracy z przyczyn stricte ortopedycznych ( oceniając stan stawu ) , nie odnosił się natomiast do sfery lezącej poza jeg o kompetencjami to jest stanu układu nerwowego ubezpieczonego. Biegły neurolog oceniając natomiast stan ubezpieczonego po tym kątem ( w kontekście zdiagnozowanej choroby Parkinsona ) takową całkowitą niezdolność ubezpieczonego do pracy bez cienia wątpliwości stwierdził .

Sędzia Maciej Flinik