Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący : sędzia Jacek Wojtycki

Sygn. akt VIII Ga 133/22 Uzasadnienie Powód (...) Spółka Akcyjna w B. domagał się zasądzenia od pozwanej K. S. kwoty 6 750,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot:

a)  2.488,00 zł od dnia 9 października 2019 r. do dnia zapłaty;

b)  1.088,00 zł od dnia 1 listopada 2019 r. do dnia zapłaty;

c)  2.474,00 zł od dnia 28 września 2019 r. do dnia zapłaty

oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 700,80 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podano, że w dniu 1 sierpnia 2019 r. strony zawarły umowę o współpracy, na podstawie której pozwana zobowiązała się świadczenia obsługi klientów powoda, wykonywania na rzecz klientów powoda usług zamówionych o powoda oraz przekazywania powodowi środków pieniężnych otrzymanych za produkty dostarczone przez powoda. W ramach prowadzonej współpracy powód dostarczył pozwanej zamówione przez jego klientów opony. Na tej podstawie, powód obciążył pozwaną fakturami, których pozwana nie zapłaciła. Powód dochodził także od każdej transakcji wykonanej pomiędzy stronami rekompensaty stanowiącej równowartość 40,00 Euro zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Powód wzywał pozwaną do zapłaty, a pozwana nie spełniła żądania powoda.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym w dniu 12 marca 2020 r. o sygn. akt VIII GNc 9625/19 Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem wyrażonym w pozwie.

Postanowieniem z dnia 7 września 2021 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy ustanowił dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej kuratora procesowego w osobie M. M..

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wnosiła o oddalenie powództwa oraz o zasadzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zarzucała, iż żadna z faktur przedłożonych przez powoda nie została wystawiona na pozwaną, która nie występowała w roli kupującego, więc nie była zobowiązana do zapłaty ceny. Nadto, powód nie wykazał, iż osoby, które dokonały zamówienia rzeczy ujętych na tych fakturach były zobowiązane do przekazania pozwanej środków pieniężnych za nabyte od powoda rzeczy. Wyrokiem z dnia 29 marca 2022 r., sygn. akt VIII GC 1563/21 upr Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy oddalił powództwo i zasądził do powoda na rzecz kuratora kwotę 800 zł tytułem wynagrodzenia za czynności kuratora. Sąd I instancji ustalił, że w dniu 1 sierpnia 2019 r. strony zawarły umowę o współpracy na podstawie której pozwana zobowiązała się świadczenia obsługi klientów powoda, wykonywania na rzecz klientów powoda usług zamówionych o powoda oraz przekazywania powodowi środków pieniężnych otrzymanych za produkty dostarczone przez powoda. Pozwana miała obowiązek odbierać produkty zamówione przez klientów powoda od firmy kurierskiej, dokonać usługi z użyciem tych produktów oraz pobierać o klientów powoda środki pieniężne za sprzedaż tych produktów (§ 3 ust. 3 lit. a umowy). Po otrzymaniu środków pieniężnych od klienta powoda, pozwana miała obowiązek przekazać te środki na rachunek bankowy powoda w terminie 5 dni od dnia montażu, nie później niż 14 dni od dnia odbioru opon (§ 3 ust. 3 lit. b umowy). Pozwana miała wystawiać klientowi powoda dokument zapłaty za montaż, a dokument zapłaty za produkt miał wystawiać powód swojemu klientowi. Umowa została zawarta na czas nieokreślony.W dniu 13 września 2019 r. powód za pośrednictwem (...) dostarczył pozwanej przesyłki: (...), (...), (...), (...). Przesyłka nie zawierała informacji o wartości przesyłki.W dniu 13 września 2019 r. powód za pośrednictwem (...) dostarczył pozwanej przesyłki: (...), (...). Wartość przesyłki 314,00 zł. Powód przedłożył fakturę z dnia 13 września 2019 r. na kwotę 314,00 zł. Faktura dotyczyła sprzedaży 2 sztuk opon (...) (...) K. A.. W uwagach do faktury zaznaczono: „ (...)”.Powód przedłożył fakturę z dnia 16 września 2019 r. na kwotę 2.160,00 zł. Faktura dotyczyła sprzedaży 4 sztuk opon Y. (...) A. K. (1). W uwagach do faktury zaznaczono: „ (...)”. W dniu 24 września 2019 r. powód za pośrednictwem (...) dostarczył pozwanej przesyłki: (...), (...), (...). Wartość przesyłki 1.396,00 złotych. W dniu 24 września 2019 r. powód za pośrednictwem (...) dostarczył pozwanej przesyłki: (...), (...), (...). Wartość przesyłki 1.092,00 złotych. W dniu 17 października 2019 r. powód za pośrednictwem (...) dostarczył pozwanej przesyłki: (...), (...), (...), (...). Wartość przesyłki 1088,00 złotych. Powód przedłożył fakturę z dnia 17 października 2019 r. na kwotę 1.088,00 zł. Faktura dotyczyła sprzedaży 4 sztuk opon N. (...) D. M. (1). W uwagach do faktury zaznaczono: „ (...)”. W ramach współpracy pomiędzy stronami klienci powoda kupowali opony, które były przesyłane bezpośrednio do klienta albo do serwisu prowadzonego przez pozwaną. W tym drugim przypadku, powód mailowo lub przez aplikację informował pozwaną, jaka jest forma płatności: tzn. czy klient zapłacił bezgotówkowe, czy zapłaci gotówką u pozwanej. W przypadku płatności gotówkowej pozwana powinna pobrać gotówkę od klienta i rozliczyć się z powodem. Przy każdym zamówieniu pozwana otrzymywała informacje, czy zapłacono bezgotówkowe, czy ma pobrać gotówkę i w jakiej wysokości, numer tego zamówienia. W dniu 22 października 2022 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 6.050,00 zł. Pozwana nie spełniła żądania powoda. Sąd Rejonowy w zakresie podstawy prawnej wydanego wyroku podał, że w myśl art. 353 ^{( 1)} k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić (art. 353 § 1 k.c.). Na podstawie umowy z dnia 1 sierpnia 2019 r. strony pozwana zobowiązała się świadczenia obsługi klientów powoda, wykonywania na rzecz klientów powoda usług zamówionych o powoda oraz przekazywania powodowi środków pieniężnych otrzymanych za produkty dostarczone przez powoda. Pozwana miała obowiązek odbierać produkty zamówione przez klientów powoda od firmy kurierskiej, dokonać usługi z użyciem tych produktów oraz pobierać o klientów powoda środki pieniężne za sprzedaż tych produktów. Po otrzymaniu środków pieniężnych od klienta powoda, pozwana miała obowiązek przekazać te środki na rachunek bankowy powoda w terminie 5 dni od dnia montażu, nie później niż 14 dni od dnia odbioru opon. Pozwana miała wystawiać klientowi powoda dokument zapłaty za montaż, a dokument zapłaty za produkt miał wystawiać powód swojemu klientowi. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Co istotne, w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1997 r., sygn. II CKN 531/97, Lex nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., sygn. IV CSK 299/06). Sąd I Instancji wskazał też, że istota zasady dotycząca ciężaru dowodów sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r., sygn. lACa 286/14). Powód wykazał, że strony łączyła umowa o współpracy z dnia 1 sierpnia 2019 r. oraz że za pośrednictwem firmy kurierskiej (...) dostarczył pozwanej określone przesyłki. Powód nie wykazał natomiast, że sporne faktury dotyczyły dostarczonych przesyłek oraz, że pozwana miała obowiązek pobrać za te produkty środki pieniężne od klientów powoda i rozliczyć się z tych środków z pozwanym. Podkreślić należy, iż na przedłożonych przez powoda fakturach, nie było żadnej informacji, z której wynikałoby, jakich przesyłek te faktury dotyczyły. Na fakturach był informacje w postaci „uwagi do dokumentu” i dalej po tych słowach był podany numer, ale ten numer nie był tożsamy z numerami przesyłek przedstawionych przez stronę powodową. Nadto, z zeznań świadka M. N. wynikało, iż w ramach współpracy pomiędzy stronami klienci powoda kupowali opony, które były przesyłane bezpośrednio do klienta albo do serwisu prowadzonego przez pozwaną. W tym drugim przypadku, powód mailowo lub przez aplikację informował pozwaną, jaka jest forma płatności: tzn. czy klient zapłacił bezgotówkowe, czy zapłaci gotówką u pozwanej. W przypadku płatności gotówkowej pozwana powinna pobrać gotówkę od klienta i rozliczyć się z powodem. Przy każdym zamówieniu pozwana otrzymywała informacje, czy zapłacono bezgotówkowo, czy ma pobrać gotówkę i w jakiej wysokości, numer tego zamówienia. W ocenie Sądu nie było żadnych przeszkód, aby strona powodowa przedłożył informacje przesłane do pozwanej, o których zeznawał świadek M. N., w szczególności dokładne dane dotyczące numeru zamówień, klientów, które te zamówienia dotyczyły, tak aby sposób jasny, nie budzący wątpliwości, można było ustalić, czy faktury przedłożone przez powoda nie zostały rozliczone przez pozwaną. Fakt, iż powód przedłożył tylko faktury i dowody dostarczenia przesyłek, z przyczyn opisanych powyżej nie wyjaśniał istnienia długu po stronie pozwanej, tym bardziej, że strony nie zawarły umowy sprzedaży, a pozwana nie kupowała tych opon od powoda. Sąd Rejonowy zaakcentował też, iż pełnomocnik powoda po otrzymaniu odpisu sprzeciwu od nakazu zapłaty nie zgłosił żadnych dalszych wniosków dowodowych, nie stawił się na rozprawie, nie uczestniczył w przesłuchaniu świadka M. N.. W ten sposób strona powodowa zrezygnowała z inicjatywy dowodowej, co skutkowało nieudowodnieniem zasadności powództwa. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 6 k.c. Sąd Rejonowy oddalił powództwo (pkt. I wyroku).W punkcie II wyroku Sąd w oparciu o § 1 ust. I i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2018 r. poz. 536) w zw. z § 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych przyznał na rzecz kuratora procesowego M. M. kwotę 800,00 zł tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł powód zaskarżając wyrok w całości. Skarżący sformułował zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i w zw. z art 227 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego w celu ustalenia faktów mających znaczenie dla sprawy prowadzący do błędnego ustalenia, że powód nie wykazał, iż:

- sporne faktury dotyczyły dostarczonych przesyłek oraz, że pozwana miała obowiązek pobrać za te produkty środki pieniężne od klientów powoda i rozliczyć się z tych środków z powodem, podczas gdy fakty te wynikają wprost z treści przedłożonych dokumentów w postaci umowy o współpracy, faktur oraz potwierdzeń doręczenia przesyłek,

- osoby, które dokonały zamówienia rzeczy ujętych na tych fakturach były zobowiązane do przekazania pozwanej środków pieniężnych za nabyte od powoda rzeczy, podczas gdy dowody z dokumentów w postaci faktur, zalegające w aktach sprawy wprost wskazują, że rozliczenie za sprzedany przez powoda towar na rzecz osób fizycznych miało nastąpić w serwisie partnerskim.

W tym stanie rzeczy skarżący domagał się : 1.przeprowadzenia dowodu z załączonych do apelacji dokumentów w postaci wydruków rezerwacji zamówionych przez klientów powoda opon do serwisu partnerskiego pozwanej na fakt tego, że środki pieniężne od klientów powoda i rozliczyć się z tych środków z powodem, doręczone opony dotyczyły przedmiotowych zamówień, osoby, które dokonały zamówienia rzeczy ujętych na tych fakturach były zobowiązane do przekazania pozwanej środków pieniężnych za nabyte od powoda rzeczy. Potrzeba powołania ww. dowodów na etapie postępowania apelacyjnego wynika z okoliczności podniesionych w uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji (Wyrok SN z 10.02.2005 r„ IV CK 472/04, LEX nr 179849).

2.zmiany wyroku i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda całości roszczenia dochodzonego pozwem ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu;

3.zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm prawem przepisanych za obie instancje. Uzasadnienie apelacji zawiera rozwinięcie sformułowanych zarzutów. Skarżący wskazał, że Sąd dokonując powyższych ustaleń nie dokonał właściwej oceny materiału dowodowego, tj.:

1.  faktury wystawionej na klienta O. N. nr (...) na kwotę 2 488 zł, gdzie sposób płatności został wprost określony jako: Rozliczenie serwis samochodowy,

2.  potwierdzenia doręczenia opon zamówionych przez klienta O. N., z treści którego wynika, że:

a.  przesyłka została doręczona 24.09.2019 r. (a zatem w tej dacie, którą wskazano jako datę zakończenia dostawy na ww. fakturze] oraz

b.  wskazano kwotę zamówienia tożsamą z kwotą wystawionej faktury (1 396 zł plus 1092 zł, bowiem przesyłka podzielone była na dwie paczki],

c.  w treści potwierdzenia odbioru przesyłki widnieje także adnotacja, że usługa dotyczy doręczenia opon.

3.  faktury wystawionej na klienta D. M. (2) nr (...) na kwotę 1 088 zł, gdzie sposób płatności został wprost określony jako: Rozliczenie serwis samochodowy,

4.  potwierdzenia doręczenia opon zamówionych przez klienta D. M. (2) z treści którego wynika, że:

d.  przesyłka została doręczona 17.10.2019 r. (a zatem w tej dacie, którą wskazano jako datę zakończenia dostawy na ww. fakturze] oraz

e.  wskazano kwotę zamówienia tożsamą z kwotą wystawionej faktury (1 088,00 zł],

f.  w treści potwierdzenia odbioru przesyłki widnieje także adnotacja, że usługa dotyczy doręczenia Opon.

5.  faktury wystawionej na klienta A. K. (2) nr (...) na kwotę 2 160 zł, gdzie sposób płatności został wprost określony jako: Rozliczenie serwis samochodowy,

6.  potwierdzenia doręczenia opon zamówionych przez klienta A. K. (1), z treści którego wynika, że przesyłka została doręczona w dniu 13.09.2019 r. (a zatem w tej dacie, którą wskazano jako datę zakończenia dostawy na ww. fakturze]

7.  faktury wystawionej na klienta K. A., nr (...) na kwotę 314 zł gdzie sposób płatności został wprost określony jako: Rozliczenie serwis samochodowy,

8.  potwierdzenia doręczenia opon zamówionych przez klienta K. A., z treści którego wynika, że:

a.  przesyłka została doręczona w dniu 13.09.2019 r. . (a zatem w tej dacie, którą wskazano jako datę zakończenia dostawy na ww. fakturze),

b.  wskazano kwotę zamówienia tożsamą z kwotą wystawionej faktury (314 zł),

c.  w treści potwierdzenia odbioru przesyłki widnieje także adnotacja, że usługa dotyczy doręczenia opon.

Zdaniem powoda prawidłowo dokonana ocena ww. dowód, w połączeniu z treścią umowy zawartej przez Strony, w której pozwana była zobowiązana do przekazywania kwot pobranych od klientów detalicznych na rzecz spółki powodowej oraz z treścią zeznań świadka M. N. powinny prowadzić Sąd Rejonowy do ustaleń, zgodnie z którymi powód dostarczył wszystkie opony zamówione przez klientów, na których zostały wystawione faktury VAT do serwisu partnerskiego pozwanej. Po ich doręczeniu i pobraniu od klientów kwot wskazanych na fakturach, pozwana zobowiązana była do przekazania ww. środków pieniężnych stronie powodowej, czego nie uczyniła. Treść wszystkich faktur wskazuje bowiem na sposób zapłaty za doręczony towar - rozliczenie w serwisie samochodowym. Nie sposób zatem zgodzić się z Sądem Rejonowym, że powód nie wykazał, że pozwana była zobowiązana do pobrania od klientów środków za sprzedane opony. Na każdej z wymienionych faktur nie wskazano, że dokonano zapłaty za opony. Wskazano natomiast wprost sposób płatności - rozliczenie w serwisie. W ocenie skarżącego analiza treści dołączonych do faktur potwierdzeń doręczenia opon przez firmę kurierską również wskazuje wprost, że doręczenia te dotyczyły zamówionego towaru przez wymienionych klientów. Tożsame są bowiem zarówno daty doręczenia towaru wskazane na fakturze, jak i na potwierdzeniach, kwoty, wskazany jest rodzaj zamówionego towaru. Prawidłowa ocena ww. dowodów nie może prowadzić do odmiennych wniosków.

W odpowiedzi na apelację (k. 144-145) kurator pozwanej wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja strony powodowej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Prima facie należy wskazać, że roszczenie dochodzone pozwem o zapłatę z umowy , przy wartości przedmiotu sporu nie przekraczającej dwudziestu tysięcy złotych, podlegało rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym (art. 505 ¹ § 1 k.p.c.; co do rozumienia zwrotu „sprawa o świadczenie” m.in. uchwała 7 sędziów SN z dnia 2 października 1997 r., III CZP 27/97, OSNC 1998, nr 1, poz. 1). Wobec tego należy wskazać, że apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter apelacji ograniczonej i jej funkcją nie jest, tak jak w przypadku apelacji pełnej, ponowne rozpoznanie sprawy, lecz wyłącznie kontrola zgodności z prawem wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji (vide trafnie Sąd Najwyższy m.in. w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008 nr 6, poz. 55). Przy tym chociaż funkcja rozpoznawcza tego środka zaskarżenia w postępowaniu uproszczonym nie jest całkowicie wyeliminowana, to jednak sąd odwoławczy pozostaje związany zarzutami apelacyjnymi (art. 5059 § 11 i 2 k.p.c.; zob. uzasadnienie uchwały SN z dnia 26 lutego 2021 r., III CZP 19/20, OSNC 2021, nr 7-8, poz. 49). Apelacja ograniczona wiąże więc sąd drugiej instancji, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co w apelacji zarzuci skarżący (tantum devolutum, quantum apellatum). Zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ,skoro ad casum Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie niniejszego wyroku należało ograniczyć do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. W odniesieniu do zarzutu powoda naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wskazać, że kwestionowanie dokonanej przez Sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, zadowalających dla skarżącego, ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej oceny materiału dowodowego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, LEX nr 53136). Ponadto, jeśli z materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby nawet w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko wówczas, gdy brak jest logiki w wysnuwaniu wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza reguły logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). Zdaniem Sądu Okręgowego ad casum należy uznać, że ocena dowodów dokonana w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji nie wykraczała poza powyższe ramy. Ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji są prawidłowe, znajdują pełne odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym ocenionym bez naruszenia granic swobodnego uznania sędziowskiego (art. 233 § 1 k.p.c.), w związku z czym Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne i czyni podstawą także i swojego rozstrzygnięcia. Odnosząc się bardziej szczegółowo do kwestii oceny materiału dowodowego w szczególności w postaci dokumentów skarżący nie dostrzegł, że poza zapisami w poszczególnych fakturach co do sposobu płatności, tj. „Rozliczenie serwis samochodowy” znalazły się określone numery po zapisie „Uwagi do dokumentu:” i nie były one zgodne z numerami przesyłek wskazanymi w dołączonych do pozwu potwierdzeniami doręczenia przesyłki, na co zwrócił uwagę w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia i wyciągnął z tego faktu wnioski nie pozostające w sprzeczności z zasadami logiki. Jak trafnie również zaakcentował Sąd I instancji, co wynikało z zeznań przesłuchanego w sprawie świadka, to w drodze wiadomości e-mail pozwana miała otrzymywać informacje co do poszczególnych klientów w zakresie rozliczenia, tj. czy nabywca opon zapłacił już powodowi czy też płatność miała nastąpić podczas usługi montażu przez pozwaną. Powód próbował uzupełnić materiał dowody na etapie postępowania apelacyjnego jednak wnioski – nowe dowody zgłoszone w apelacji podlegały pominięciu na podstawie art. 381 k.p.c. Podkreślić w tym miejscu także należy, że skoro strony w umowie postanowiły (§3 ust.3 lit b.), że „Po zapłaceniu przez Klienta za produkt Serwis przekazuje środki pieniężne na rachunek bankowy (...) (…) w terminie 5 dni roboczych od daty wykonania montażu, nie później jednak niż w ciągu 14 dni od dnia odbioru opon” to na powodzie spoczywał również obowiązek udowodnienia, że poszczególni klienci zapłacili pozwanej – sam powód w uzasadnieniu pozwu podał, że obowiązkiem pozwanej było odebranie ceny sprzedaży i przekazanie uzyskanych środków. Z uzasadnienia pozwu wynika, że powód przyjął, iż pozwana pobrała środki a ich nie przekazała. Oczywiście niesporne było, że obowiązkiem pozwanej jako „Serwisu” było wykonanie usługi montażu i pobranie środków pieniężnych od klienta za produkty. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o przepis art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Zasądzona od powoda na rzecz kuratora kwota 360 zł stanowi wynagrodzenie za czynności kuratora w postępowaniu apelacyjnym ustalone na podstawie § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z § 2 pkt 4 oraz w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych . W świetle tej regulacji kuratorowi należy się wynagrodzenie w kwocie 360 zł , jako 40 % wynagrodzenia radcy prawnego ( przy czym liczonego od 50% stawki minimalnej, gdyż kurator reprezentował pozwaną w pierwszej instancji) .

.