Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I ACa 969/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:

SSA Zbigniew Merchel (spr.)

Sędziowie:

SA Małgorzata Zwierzyńska

SA Dorota Majerska-Janowska

Protokolant:

stażysta Mariusz Neumann

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2021 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w S.

o uchylenie uchwały wspólnoty mieszkaniowej

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 19 lipca 2019 r., sygn. akt I C 549/19

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  uchyla uchwałę Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w S. przy ul. (...) numer (...) z dnia 25.03.2019 r.;

b)  zasądza od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w S. przy ul. (...) na rzecz powoda J. P. kwotę 577 zł (pięćset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania pierwszo instancyjnego;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Dorota Majerska-Janowska SSA Zbigniew Merchel SSA Małgorzata Zwierzyńska

I ACa 969/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 lipca 2019 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku w I Wydziale Cywilnym oddalił powództwa J. P. przeciwko Wspólnocie mieszkaniowej (...) przy ulicy (...) w S. o uchylenie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej nr (...) z dnia 25 marca 2019 r. dotyczącej obciążenia wszystkimi kosztami postępowania i obsługi prawnej poniesionymi przez wspólnotę strony przegrywającej proces oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej Wspólnoty kwotę 497 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd I instancji wskazał, że stan faktyczny ustalony został w oparciu o wszystkie dowody przeprowadzone w toku rozprawy, a były to dowody z dokumentów. Zdaniem sadu I instancji stan faktyczny sprawy uznać należało za bezsporny. Sporna była, natomiast ocena przedmiotowej uchwały pomiędzy stronami, a mianowicie, jakie prawa i obowiązki ona wnosi, czy został naruszony interes powoda, jako członka wspólnoty mieszkaniowej. W pierwszej kolejności sąd I instancji wyjaśnił, że stosownie do treści artykułu 25 ustęp 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (dalej jako u.w.l.). Wskazał, że właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub umową właścicieli lokalu, albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Powództwo to może być wytoczone przeciwko wspólnocie mieszkaniowej w terminie 6-ciu tygodni od dnia podjęcia uchwały na zebraniu ogółu właścicieli albo od dnia powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów. W ocenie sądu powód wystąpił z pozwem z zachowaniem sześciotygodniowego terminu i ta okoliczność nie budziła wątpliwości.

Następnie rozważał, czy zachodziły przesłanki do wyeliminowania z obrotu prawnego uchwały. Wskazał sąd I instancji na 4 samodzielne podstawy zaskarżenia uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej do sądu wynikające z art. 25-go ustęp 1-szy u.w.l. a, mianowicie:

-

niezgodność z przepisami prawa,

-

niezgodność z umową właścicieli lokali,

-

naruszenie przez uchwałę zasad prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną oraz

-

naruszenie przez uchwałę interesów właściciela lokalu w inny sposób, przy czym każdą z tych wymienionych przesłanek można traktować jako samodzielną podstawę zaskarżenia uchwały.

Dalej wskazał sąd I instancji, że powód zarzucał, że przedmiotowa uchwała narusza jego interesy. Z tą tezą nie zgodził się. Zdaniem Sądu przedmiotowa uchwała nic nie wnosi do sprawy, jeżeli chodzi o zarządzanie nieruchomością wspólną. W ocenie Sądu przedmiotowa uchwała powtarza jedynie ogólną zasadę wyrażoną w § 1-ym artykułu 98 k.p.c., nie może, więc naruszać praw powoda, ani innych właścicieli lokali. Może mieć jedynie znaczenie informacyjno-wychowawcze i takie zdaniem Sądu ma i stanowi jedynie ostrzeżenie dla właścicieli, którzy nie mogliby o tym wiedzieć, a chcieliby w jakiś sposób z przyczyn sobie znanych naruszać zasady współżycia społecznego, chociażby wnosząc sprawy sądowe, odwołując się od decyzji wspólnoty. Dalej sąd I instancji wyraził zdziwienie, że tego rodzaju uchwała została podjęta, dlatego że, jeżeli spojrzy się na przepis art. 98 § 1 k.p.c., to stanowi on, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Tak to definiuje ustawa, a przedmiotowa uchwała również stanowi o tym, że w przypadku wystąpienia na drogę sądową przeciwko wspólnocie mieszkaniowej wszystkimi kosztami postępowania i obsługi prawnej poniesionymi przez wspólnotę zostanie obciążona strona przegrywająca. Uchwała ma znaczenie jedynie w sytuacji przegrania sprawy, aby ponosić koszty w niej określone. Jednakże w przypadku przegranej sprawy o obowiązku ponoszenia kosztów zgodnie z artykułem 108 § 1 k.p.c. orzeka sąd.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie ma możliwości przymusowego dochodzenia wyższych stawek, niż te zasądzone w orzeczeniu sądowym. Nie ma też możliwości wnoszenia o uzupełnienie tych stawek. Taką możliwość strona powodowa sobie sama dopowiada. Jeżeli nawet zarząd wspólnoty wystąpiłby z wezwaniem o zasądzenie kosztów według stawki minimalnej do wpłaty, np. jeszcze dwukrotności albo jednokrotności takiej stawki, uzasadniając to skomplikowanym charakterem sprawy, to takie wezwanie do zapłaty nie ma mocy prawnej. Jeżeliby wystąpił zarząd, reprezentując wspólnotę do Sądu o uzupełnienie podwyższenie tej stawki, to również nie ma takiej możliwości. Jedyne, co może robić wspólnota, to wnosić zażalenie na orzeczenie o kosztach, ale póki nie jest ono prawomocne, to koszty pozostają takie, jak zasądził je sąd. Również to, że ktoś kogoś do czegoś by wezwał, nie ma żadnego znaczenia i to nie wynika z tej uchwały, bo ta uchwała tak naprawdę powtarza to, co stwierdził ustawodawca w artykule 98 § 1 k.p.c. Zdaniem sądu Jest to uchwała, która będzie nawoływała do zachowania porządku, nie ma tu żadnej sankcji żadnego obowiązku, który wymuszałby jakieś zachowania. W przedmiotowym wypadku ma to jedynie znaczenie informacyjne. Mając powyższe na uwadze i stwierdzając, że uchwała ta nie narusza zarówno interesu powoda, co zostało tutaj zarzucone, jak i innej strony, gdyż nie może stanowić samodzielnej podstawy do tego, aby naliczać dodatkowe koszty ponad te, które wynikają z orzeczenia Sądu w przypadku przegrania sprawy, bo tylko wtedy, jak takie orzeczenie zawarte w rozstrzygnięciu przegranej sprawy jest prawomocne, to można tych kosztów dochodzić przymusowo. Sąd orzekł, jak w pkt. 1-ym sentencji niniejszego wyroku na podstawie artykułu 25-go ustęp 1-szy Ustawy o własności lokali. Sąd stoi na stanowisku, że jeżeli wspólnota podejmuje uchwałę, która nic poza, poza znaczeniem wychowawczym i informacyjnym nie wnosi, to też nie będzie uchylał tej uchwały, dlatego tylko, że nie nakłada ona na kogokolwiek będącego członkiem wspólnoty jakichkolwiek obowiązków. O kosztach orzeczono w pkt. 2-im zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. Koszty te zasądzono według stawki minimalnej wskazanej w Rozporządzeniu, zdaniem Sądu, na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Stawka ta, biorąc pod uwagę, iż nie ma w tym rozporządzeniu stawki odnoszącej się wprost do uchwał wspólnoty mieszkaniowej, a nie jest to uchwała organu spółdzielni, więc stosujemy regulację najbardziej zbliżoną, a tą regulacją jest regulacja mówiąca o stawce minimalnej za sprawę związaną z korzystaniem z rzeczy wspólnej lub z zarządem rzeczą wspólną i w tym wypadku stawka minimalna wynosi 480 zł. Powiększono ją o kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 19 lipca 2019 r., wydanego w sprawie o sygn. akt I C 549/19 wywiódł powód, zaskarżając go w całości.

Wyrokowi temu zarzucał:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i związane z tym przyjęcie błędnej podstawy rozstrzygnięcia w wyniku uznania, iż:

a)  zebrany w sprawie materiał dowodowy nie świadczy o naruszeniu przepisów przez Wspólnotę poprzez przyjęcie godzącej w interesy mieszkańców Wspólnoty uchwały z dnia 25 marca 2019 r. dotyczącej obciążenia osoby występującej na drogę sądową przeciwko Wspólnocie wszystkimi kosztami postępowania i obsługi prawnej, co stanowi wykroczenie ponad stosowne regulacje przepisów k.p.c. i o wynagrodzeniu za czynności podejmowane przez adwokatów lub radców prawnych, gdyż nakładają one stosowne ograniczenia na podlegające zwrotowi w razie przegrania procesu koszty, zakładając w sposób bezpodstawny, wewnętrznie sprzeczny i niczym nieuzasadniony, iż jest to zapis powtarzający regulację z art. 98 k.p.c., mimo że widocznym dla każdego przeciętnego odbiorcy jest, iż w uchwale mowa o wszystkich kosztach postępowania i obsługi prawnej, a art. 98 k.p.c. nakłada szereg ograniczeń - m.in. wskazując w § 1 art. 98 k.p.c. na koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), a w § 3, że do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony, a w § 4, iż wysokość kosztów sądowych, zasady zwrotu utraconego zarobku lub dochodu oraz kosztów stawiennictwa strony w sądzie, a także wynagrodzenie adwokata, radcy prawnego i rzecznika patentowego regulują odrębne przepisy - podczas gdy takich ograniczeń ani odesłania skarżona uchwała nie zawiera, wskazując, iż chodzi o wszystkie koszty - co w sposób oczywisty i zgodny z zasadami logiki oraz widoczny na pierwszy rzut oka oznacza zakres szerszy, niż w wadliwej uchwale Wspólnoty. Brak przy tym jakichkolwiek przesłanek do uznania, iż uchwała ta ma jedynie znaczenie informacyjno - wychowawcze, w szczególności nigdzie Wspólnota tego nie zaznaczyła, nie wskazała, iż przypomina o obowiązku, ani nie odsyła do przepisów k.p.c. - jej redakcja w sposób jednoznaczny wskazuje, na ukształtowanie nowego szerszego obowiązku: „wszystkimi kosztami postępowania i obsługi prawnej poniesionymi przez Wspólnotę zostanie obciążona strona przegrywająca", w szczególności z uwagi na wyszczególnienie poza kosztami postępowania dodatkowego punktu w postaci obsługi prawnej, co w sposób oczywisty wykracza poza wyżej wspomniane ograniczenia z art. 98 k.p.c. Jest to tym bardziej zaskakujące w sytuacji, gdy Sąd sam wyraża zdziwienie, iż taką uchwałę podjęto, a jednocześnie stwierdza, że brak podstaw do jej uchylenia;

b)  zebrany w sprawie materiał dowodowy nie świadczy o naruszeniu przepisów przez Wspólnotę poprzez istotne błędy proceduralne w próbie przyjęcia godzącej w interesy mieszkańców Wspólnoty uchwały z dnia 25 marca 2019 r. dotyczącej obciążenia osoby występującej na drogę sądową przeciwko Wspólnocie - w sytuacji gdy w znajdującej się w aktach sprawy zaskarżonej uchwale (...) z dn. 25.03.2019 r. znajduje się w pozycji 12 E. S. - podpis M. S., a zatem osoby nieuprawnionej, natomiast E. S. nie wyrażała zgody na podjęcie takiej uchwały, ani nie upoważniała syna M. S. do podjęcia takiej uchwały w jej imieniu. Dowód ten znajdował się w aktach sprawy, był widoczny również dla Sądu w postępowaniu I C 549/19, a zatem prawidłowo go oceniając działając z urzędu z uwagi na nieważność czynności prawnej, jak i stosując domniemanie faktyczne Sąd winien stwierdzić, iż uchwała nie została podjęta większością głosów, a w nieprawidłowo przeprowadzonym głosowaniu ewentualnie wzięło maksymalnie 47% udziałów w (...) wspólnej. Oprócz spotkania p. E. S., która potwierdziła, iż syn M. S. podpisał się bez jej wiedzy i zgody na uchwale (...) z dnia 25 marca 2019 r. Powód przypuszcza również, że A. F. podpisał się również bez uprawnienia w miejsce A. R. i J.K. F.;

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały istotny wpływ na treść wyroku, w postaci naruszenia art. 231 k.p.c. poprzez brak zastosowania domniemania faktycznego na podstawie załączonej uchwały (...) z dnia 25 marca 2019 r. - podczas gdy na podstawie ustalonego dowodu sporządzenia takiej uchwały - niezaprzeczonego przez Wspólnotę - wynika, że za E. S. podpisał się bez upoważnienia M. S. (potwierdzone po zakończeniu I instancji w wyniku spotkania p. E. S. przez Powoda i powzięciu takiej informacji) oraz wedle przypuszczeń Powoda na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, iż A. F. podpisał się za A. R. oraz J.K. F., zatem brakujących do większości udziałów w (...) wspólnej głosów jest nawet więcej;

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

a)  art. 23 ust. 2 u.w.l. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że uchwałę podjęto większością udziałów w (...) wspólnej, podczas gdy E. S. nie oddała głosu za uchwałą (zarzut 1 b apelacji), co prowadzi do wniosku, iż uchwała nie mogła być podjęta, gdyż brak było większości - w wadliwym głosowaniu wzięło udział głosując za nie więcej niż 47% głosujących wedle udziału w (...) wspólnej. Dodatkowo wedle przypuszczeń Powoda poczynionych na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego A. F. podpisał się za A. R. oraz J.K. F., zatem brakujących do większości udziałów w (...) wspólnej głosów jest nawet więcej;

b)  art. 25 u.w.l. - poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że uchwała nie narusza przepisów prawa ani interesu Powoda jako jednego z mieszkańców Wspólnoty, co ma wykluczać możliwość zastosowania art. 25 u.w.l. poprzez zaskarżenie uchwały, jej uchylenie oraz wstrzymanie jej wykonania;

c)  art. 54 k.c. w zw. z art. 23 u.w.l. poprzez jego niezastosowanie z urzędu - podczas gdy czynność prawna była nieważna z uwagi na naruszenie wymogu ponad połowy głosów wynikających z udziałów w (...) wspólnej za zaskarżoną uchwałą, a brak jest odrębnych postanowień między mieszkańcami, jak i brak jest pełnomocnictwa pisemnego do podjęcia takiej uchwały, a zatem uchwała merytorycznej sprzeczności z przepisami była również nieprawidłowo procedowana co doprowadziło do jej nieważności;

Mając na uwadze wyżej przytoczone zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnienie pozwu i zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez stwierdzenie uchylenia uchwały jako sprzecznej z przepisami oraz podjętej nieprawidłowo co prowadzi do jej nieważności, wezwania na świadka - E. S. - na stwierdzenie faktu, iż nie głosowała za uchwałą nr (...), była jej przeciwna, a syn M. S. podpisał się za nią na uchwale bez jej wiedzy i zgody oraz zasądzenie od Wspólnoty na rzecz powoda kosztów postępowania za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Przy apelujący w tym ostatnim zakresie wskazał, że o kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł błędnie, wbrew utrwalonemu orzecznictwu Sądu Najwyższego, że należy tu stosować stawkę zastępstwa procesowego jaką stosuje się przy zaskarżaniu uchwała organu spółdzielni.

Strona pozwana na rozprawie apelacyjnej wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Apelacja była zasadna, choć nie wszystkie zarzuty zasługiwały na uwzględnienie.

Podkreślenia na wstępie wymaga, że rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy sprowadzało się do oceny zarzutów zgłoszonych w apelacji powoda. Obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji (art. 378 § 1 k.p.c.), oznacza związanie sądu odwoławczego zarzutami prawa procesowego (tak Sąd Najwyższy m.in. w uchwale z dnia 31 stycznia 2008r., sygn. akt III CZP 49/07), z wyjątkiem tego rodzaju naruszeń, które skutkują nieważnością postępowania. Nie dostrzegając ich wystąpienia w niniejszej sprawie, a nadto akceptując poczynione przez ten Sąd ustalenia faktyczne (w oparciu o przeprowadzone w sprawie dowody), zadość wymogowi konstrukcyjnemu niniejszego uzasadnienia czyni odwołanie się do tych ustaleń, bez potrzeby ich powielania.

Natomiast sąd II instancji nie podzielił wniosków sądu I instancji jakie wyprowadził z dokonanych ustaleń (o czym dalej).

W apelacji skarżący podniósł de facto zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego. Logicznym jest, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne, zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok SN z 26 marca 1997 r. II CKN 60/97, OSNC 1997, nr 9, poz. 128). Powyższe rodziło konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego wynikającego z zarzutów naruszenia prawa procesowego.

Na wstępie podkreślić należy, że w rozpoznawanej sprawie w pierwszej kolejności wyjaśnienia wymagały zarzuty dotyczące tego, że podjęta uchwała była nieważna, albowiem dopiero przesądzenie z jakim roszczeniem powód wystąpił w niniejszej sprawie, pozwalało na ocenę procedowania Sądu Okręgowego, dokonanych przezeń ustaleń faktycznych oraz stosowania prawa materialnego.

Rozważając powyższe wskazać należy, że powód w pozwie nie wskazał jako podstawy swego roszczenia ustalenia nieważności uchwały (art. 189 k.p.c.). Art. 189 k.p.c. nie przewiduje żadnych ograniczeń czasowych dla wytoczenia powództwa. Może być ono wytoczone w dowolnym czasie. W przypadku zatem istnienia daleko idących wad w podjęciu uchwał przez Wspólnotę, prowadzącą do konstatacji, że nie mamy do czynienia z podjęciem uchwały przez Wspólnotę, brak jest jakichkolwiek podstaw do ograniczania prawa powoda w możliwości wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieistnienia uchwał w oparciu o art. 189 k.p.c. Tak więc powództwo o ustalenie nieistnienia uchwały wytoczone na podstawie art. 189 k.p.c. zmierza do uzyskania orzeczenia stwierdzającego, że uchwała nie istnieje, z tego względu, że nie została podjęta, np. wskutek braku wymaganej większości głosów do jej podjęcia, co podnoszono w apelacji (zarzuty opisane w pkt 1 b, 2, 3a i 3c zarzutów).

Natomiast powództwo o uchylenie uchwały oparte jest na art. 25 ust. 1 u.w.l. (ograniczone terminem określonym w art. 25 ust. la ustawy) zmierza do eliminacji z obrotu prawnego uchwały istniejącej, a więc formalnie skutecznie podjętej, ale niezgodnej z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo naruszającej zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób naruszającej interesy właściciela lokalu.

Tak więc skoro przedmiotem skonkretyzowanego przed sądem I instancji żądania powoda nie było ustalenie nieważności uchwały z uwagi na jej sprzeczność z prawem, na co powoływał się skarżący dopiero w apelacji - to zarzuty zmierzające do poddania ocenie zaskarżonej uchwały pod kątem jej ważności w oparciu o takie zarzuty stanowiło próbę zmiany żądania w postępowaniu apelacyjnym, która nie mogła odnieść pożądanego skutku z uwagi na treść art. 383 k.p.c. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem w postępowaniu apelacyjnym nie można występować z nowymi roszczeniami. Stąd niezasadne były zarzutu naruszenia prawa procesowego i materialnego wskazane w pkt 1 b, 2, 3a i 3c zarzutów i nie ma potrzeby szerszego odnoszenia się do nich w tej sprawie.

Przesądziwszy powyższe przejść należy do oceny wniosków dowodowych powoda zgłoszonych w apelacji. Z uwagi na to, że wnioski te dotyczyły kwestii nieważności uchwały, a to nie mogło być badane w tym postępowaniu to i wnioski dowodowe dotyczące tej kwestii nie były przydatne dla rozstrzygnięcia i dlatego zawnioskowane w postępowaniu apelacyjnym dowody i z tej przyczyny podlegały oddaleniu.

Natomiast zasadnie zarzucał naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. i 25 ust. u.w.l. Sąd II instancji podziela stanowisko skarżącego, że sąd I instancji dopuścił się przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i błędnie przyjął, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie świadczy o naruszeniu przepisów przez Wspólnotę co do przyjęcia godzącej w interesy mieszkańców Wspólnoty uchwały z dnia 25 marca 2019 r. dotyczącej obciążenia osoby występującej na drogę sądową przeciwko Wspólnocie wszystkimi kosztami postępowania i obsługi prawnej. Zdaniem sądu II instancji zapis uchwały stanowi wykroczenie ponad stosowne regulacje przepisów k.p.c. Należy wskazać, że po pierwsze o wynagrodzeniu za czynności podejmowane przez adwokatów lub radców prawnych, przepisy k.p.c. (art. 98 § 1 - 4) i stosownych rozporządzeń nakładają ograniczenia, wskazując, że zwrotowi w razie przegrania procesu podlegają koszty, tak co do wysokości, jak i przedmiotu. Przepisy w § 1 art. 98 k.p.c. wskazują, że zwrotowi podlegają koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W § 3 tego artykułu określają, że do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony, a w § 4 wysokość kosztów sądowych, zasady zwrotu utraconego zarobku lub dochodu oraz kosztów stawiennictwa strony w sądzie. Zasadnie podnosił więc apelujący, że kwestionowany zapis uchwały nie jest powtórzeniem regulacji z art. 98 k.p.c. Nadto należy mieć na uwadze, że sąd orzekając o kosztach postępowania nawet w sytuacji przegrania sprawy nie musi zawsze stosować zasady odpowiedzialności za wynik, o której stanowi art. 98 k.p.c., ale może stosować zasadę wzajemnego zniesienia kosztów, stosunkowego rozdzielenia (art. 100 k.p.c.), zasadę zwrotu zgodnie z zasadą słuszności (art. 102 k.p.c.) i inne wynikające z art. 103 k.p.c., 104 k.p.c., art. 104 1 k.p.c.

Równie zasadnie wskazywał skarżący, że widocznym dla każdego przeciętnego odbiorcy było też to, że w uchwale mowa jest nie tylko o wszystkich kosztach postępowania, ale o kosztach obsługi prawnej, co stanowi jawne wykroczenie poza regulacje k.p.c. W tym zakresie zaskarżona uchwała nie zawiera takich ograniczeń, jak przewidziano w regulacjach k.p.c., gdzie mowa jest o kosztach niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zaskarżona uchwała mówi o wszystkich kosztach obsługi prawnej - co w sposób oczywisty i zgodny z zasadami logiki oznacza zakres szerszy, niż we wskazanym art. 98 k.p.c. Poza tym taki zapis pozwała na pełną dowolność określania tego co ma wchodzić do wszystkich kosztów obsługi prawnej, jak tego, kiedy one powstały, a więc można sobie wyobrazić też, że powstałych przed procesowo. Zasadnie też wskazywał skarżący, że z treści uchwały nie wynika, że ma ona jedynie znaczenie informacyjno - wychowawcze. Wskazana uchwała może prowadzić do ukształtowania nowego szerszego obowiązku członka wspólnoty, czym w inny sposób narusza jego interesy, a tym samym zachodziły przesłanki do jej uchylenia na podstawie art. 25 ust 1 u.w.l. o czym sąd II instancji orzekł na tej podstawie w zw. z art. 386 § 1 k.p.c. w pkt. la wyroku sądu II instancji. W pkt Ib sąd II instancji orzekł o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego zasądzając je wobec zmiany orzeczenia w pkt la na rzecz strony wygrywającej - powoda od pozwanej, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Koszty niezbędne do celowego dochodzenia przez powoda praw obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 360 zł, ustalone w oparciu o § 8 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. Z 2015 r., poz. 1870 z późn. zm.), podzielając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 25 czerwca 2009 r., III CZP 40/09 (OSNC 2010, nr 2, poz. 26), w której przyjęto, że podstawę zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego strony w sprawie o uchylenie uchwały wspólnoty mieszkaniowej stanowi stawka minimalna, jak przy zaskarżeniu uchwały spółdzielni oraz 200 zł opłaty od pozwu i 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od udzielonego w sprawie pełnomocnictwa.

O kosztach zastępstwa procesowego za postępowanie apelacyjne sąd II instancji orzekł w pkt II na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Koszty niezbędne do celowego dochodzenia przez powoda praw w postępowaniu apelacyjnym obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 360 zł x 75 %, ustalone w oparciu o § 8 ust. 1 pkt 1 w zw. § 10 ust. 1 pkt 2. I w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. Z 2015 r., poz. 1870 z późn. zm.).

Na oryginale właściwe podpisy.