Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII Pa 86/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sprostował świadectwo pracy wydane powodowi P. C. przez pozwaną (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. z datą wystawienia 12 lipca 2012 roku, w ten sposób, że w punkcie 3 po słowach ”stosunek pracy ustał w wyniku”, w miejsce słów „art. 52 § 1 pkt 1 k.p. – rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia” wpisał słowa „art. 30 § 1 pkt 2 k.p. – rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pracownika z zachowaniem okresu wypowiedzenia” (pkt I wyroku); zasądził od pozwanej na rzecz powoda: kwotę 12.042 zł tytułem odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy, kwotę 1.800 zł tytułem premii, kwotę 569,85 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II 1-3); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt III); oddalił wniosek powoda o zwrot kosztów procesu w pozostałym zakresie (pkt IV); obciążył i nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Kasa Sądu Rejonowego dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi kwotę 996,49 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych, których obowiązku nie miał ponieść powód (pkt V) oraz nadał wyrokowi w punkcie II rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 9.509,92 zł (pkt VI).

Powyższe orzeczenie Sąd Rejonowy wydał w oparciu o następujący stan faktyczny.

P. C. był zatrudniony w firmie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na podstawie kolejno zawieranych umów o pracę: z dnia 1 czerwca 2010 roku na czas określony od 1 czerwca 2010 roku do 31 grudnia 2010 roku, z dnia 27 grudnia 2010 roku na czas określony od 1 stycznia 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku, z dnia 30 grudnia 2011 roku na czas określony od 1 stycznia 2012 roku do 31 grudnia 2012 roku, w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku Kierownika (...) Ogumienia Osobowego. Do zadań powoda należało m.in. pełnienie funkcji przedstawiciela handlowego.

W dniu 28 czerwca 2012 roku P. C. złożył pracodawcy oświadczenie o wypowiedzeniu umowę o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 14 lipca 2012 roku. W okresie wypowiedzenia P. C. nie świadczył pracy, gdyż od 29 czerwca 2012 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim. Pozwana w dniu 11 lipca 2012 roku wysłała do P. C. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu zawinionego i celowego, ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, szczegółowo skonkretyzowanego w treści oświadczenia. Przesyłkę wysłano za pośrednictwem firmy kurierskiej (...) na adres zamieszkania powoda z gwarantowanym terminem doręczenia w dniu 12 lipca 2012 roku.

W dniu 12 lipca 2012 roku kurier nie zastał P. C. w jego miejscu zamieszkania. Wbrew obowiązującym procedurom zostawił przesyłkę w skrzynce na listy odbiorcy oraz podpisał się nazwiskiem powoda kwitując odbiór przesyłki. W systemie (...), do którego dostęp miał pozwany pracodawca, pojawiła się informacja o rzekomym doręczeniu przesyłki powodowi w dniu 12 lipca 2012 roku o godzinie 11:59. Firma kurierska potwierdziła fakt sfałszowania podpisu odbiorcy przesyłki przez kuriera, uznając reklamację złożoną przez nadawcę.

Pismem z dnia 9 lipca 2012 roku, doręczonym (...) Sp. z o.o. w dniu 12 lipca 2012 roku P. C. poinformował pracodawcę, iż od dnia 9 lipca 2012 roku będzie przebywał u swoich rodziców pod adresem: (...) (...)-(...) R.. Z uwagi na zawartą w systemie (...) informację o doręczeniu przesyłki zawierającej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, pracownik (...) Sp. z o.o.E. Z. odstąpiła od ponownego wysłania przesyłki na nowo wskazany adres. (...) Sp. z o.o. powzięła informację o nieprawidłowości doręczenia przesyłki powodowi oraz sfałszowaniu podpisu w dniu 18 lipca 2012 roku.

Pozwany pracodawca złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez P. C., M. D. oraz kurierów firmy (...). P. C. przebywał w R. do 14 bądź 15 lipca 2012 roku, a następnie wraz z rodziną wyjechał nad morze. W dniu 16 lipca 2012 roku zadzwonił do niego M. D., informując o otrzymaniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia oraz sfałszowaniu podpisu przez kuriera i prosząc, by powód sprawdził czy nie otrzymał podobnego oświadczenia. P. C. zadzwonił do wuja, który mieszka naprzeciwko niego z pytaniem czy nie skierowano do niego żadnej przesyłki i uzyskał odpowiedź negatywną. Powód zadzwonił również do pracodawcy i w rozmowie z E. Z. uzyskał potwierdzenie, że została do niego wysłana przesyłka, która została mu rzekomo doręczona w dniu 12 lipca 2012 roku. W czasie pobytu powoda nad morzem zadzwonił do niego kurier, informując o pozostawieniu przesyłki w skrzynce na listy i podpisaniu się jego nazwiskiem. P. C. poinformował kuriera, że wróci z wakacji 23 lipca 2012 roku. P. C. usiłował wystąpić z reklamacją do (...), lecz poinformowano go, że może to uczynić jedynie nadawca. Po powrocie do miejsca zamieszkania, w dniu 23 lipca 2012 roku, powód zapoznał się z przesyłką, zawierającą oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. W dniu 12 lipca 2012 roku pracodawca (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. wystawił powodowi świadectwo pracy, w którym jako przyczynę ustania stosunku pracy wskazano art. 52 § 1 pkt 1 k.p. – rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia. Świadectwo pracy wysłano powodowi pocztą na wskazany przez niego adres w R. w dniu 16 lipca 2012 roku. Przesyłkę odebrała matka P. C. w dniu 17 bądź 18 lipca 2012 roku w czasie, gdy powód przebywał wraz z rodziną nad morzem. W dniu 23 lipca 2012 roku P. C. wystąpił do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie informacji o sposobie rozwiązania umowy o pracę. Pismem z dnia 30 lipca 2012 roku pozwany zawiadomił powoda o odmowie sprostowania świadectwa pracy.

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2012 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej Ł. (sygn. akt 2 Ds 1853/12) umorzył dochodzenie w sprawie: a) doprowadzenia (...) Sp. z o.o. w Ł. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 554,22 zł w dniu 12 lipca 2012 roku poprzez współdziałanie z przedstawicielem firmy kurierskiej i przedłożenie poświadczającego nieprawdę potwierdzenia odbioru przesyłki, a tym samym wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego co do daty jej doręczenia, tj. o czyn z art. 286 §1 i §3 kk - wobec braku znamion czynu zabronionego; b) doprowadzenia (...) sp. z o.o. w Ł. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 300,12 zł w dniu 14 lipca 2012 roku poprzez współdziałanie z przedstawicielem firmy kurierskiej i przedłożenie poświadczającego nieprawdę potwierdzenia odbioru przesyłki, a tym samym wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego co do daty jej doręczenia, tj. o czyn z art. 286 §1 i §3 kk - wobec braku znamion czynu zabronionego.

Początkowo w (...) Sp. z o.o. istniało odrębne stanowisko koordynatora sieci V. zajmowane przez M. M. (1), który był premiowany od ustanawiania nowych punktów. Latem 2011 roku w związku ze zmianami personalnymi i rozwiązaniem stosunku pracy z dwoma przedstawicielami handlowymi, podjęto decyzję o przesunięciu M. M. (1) na stanowisko przedstawiciela handlowego i powierzeniu zadań z zakresu pozyskiwania nowych punktów wszystkim przedstawicielom handlowym za dodatkową premią. Od 1 września 2011 roku zaczął obowiązywać załącznik nr 3 do umowy o pracę zawartej z powodem w dniu 27 grudnia 2010 roku. Zgodnie z jego postanowieniami przedstawicielowi regionalnemu przysługuje premia w wysokości 600 zł brutto od każdego nowo pozyskanego partnera do sieci V. na powierzonym obszarze działania. Jako ustanowienie punktu serwisowego rozumie się łącznie: podpisanie przez pracodawcę i wskazanego przedstawiciela regionalnego Partnera umowy franchisingowej, a następnie zrealizowanie wizualizacji punktu serwisowego. Prawo do premii powstaje z końcem miesiąca, w którym zakończono wizualizację punktu serwisowego. Należna premia jest wypłacana wraz z wynagrodzeniem za dany miesiąc. Powyższe zasady wypłaty premii obowiązywały również w 2012 roku. Pozyskiwanie punktów, podpisywanie umów i premiowanie tych czynności odbywało się w ramach generalnej polityki handlowej, którą prowadziła dyrekcja i biuro zespołu (...). Nie obowiązywał żaden akt wewnętrzny ustalający zasady przyznawania premii. Zasady te wynikały wyłącznie z podpisanych w 2011 roku aneksów do umów o pracę. Pomimo braku podpisania stosownych aneksów w 2012 roku, zgodnie ze stanowiskiem zarządu w dalszym ciągu miały obowiązywać te same zasady, które obowiązywały wcześniej. Informacja ta została przekazana wszystkim przedstawicielom handlowym. Przed wrześniem 2011 przedstawiciele handlowi nie byli wynagradzani za ustanowione punkty V..

Pismem z dnia 27 czerwca 2012 roku P. C. zwrócił się do pozwanego pracodawcy z prośbą o wypłacenie premii w kwocie 2.400 zł brutto w związku z czterema nowo ustanowionymi punktami sieci V. w T., J. L. oraz dwoma punktami w Ł. – przy ul. (...) i ul. (...). Był to jedyny wniosek tego typu złożony przez powoda w całym okresie zatrudnienia. Na wniosku zamieszczono potwierdzenie pracownika marketingu – K. K. o zakończonej wizualizacji, potwierdzenie pracownika księgowości – pani M.L., iż dotychczas nie było wypłat z tytułu punktów V. oraz polecenie wypłaty wynagrodzenia zgodnie z umową podpisane przez A. L..

Wobec stanowiska J. F., który wskazał, że aktualna umowa o pracę powoda nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia tego typu, zarząd pozwanego podjął decyzję o niewyrażeniu zgody na wypłatę dochodzonej przez P. C. premii. W okresie zatrudnienia powód P. C. doprowadził do podpisania umów franchisingowych dotyczących czterech punktów V.: w T., J. L., Ł.ul. (...)ul. (...). Serwis przy ul. (...) w Ł. należał już wcześniej do sieci V., ale zmienił się właściciel i przez kilka miesięcy zastanawiał się czy współpracować z siecią. Podpisał umowę franchisingową na skutek działań powoda. Podpisanie umowy franchisingowej dotyczącej punktu V. w T. nastąpiło w dniu 1 czerwca 2011 roku. Wizualizację punktu serwisowego zrealizowano w dniu 11 lipca 2011 roku. Premia z tytułu ustanowienia tego punktu przyznana została pracownikowi pozwanego – M. M. (1), który do dnia 1 września 2011 roku odpowiadał za organizację punktów V. na terenie całej Polski. Podpisanie umowy franchisingowej dotyczącej punktu V. w J. L. nastąpiło w dniu 12 grudnia 2011 roku. Wizualizacja punktu zrealizowana została w dniu 30 marca 2012 roku. Podpisanie umowy franchisingowej dotyczącej punktu V. w Ł. przy ul. (...) nastąpiło w dniu 30 marca 2012 roku. Wizualizacja punktu zrealizowana została w dniu 12 lipca 2012 roku. Podpisanie umowy franchisingowej dotyczącej punktu V. w Ł. przy ul. (...) nastąpiło w dniu 24 lutego 2012 roku. Wizualizacja punktu zrealizowana została w dniu 27 czerwca 2012 roku.

W trakcie trwania zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. P. C. rozpoczął poszukiwania nowej pracy. Firma (...). j. z siedzibą w K. zaproponowała powodowi zatrudnienie na stanowisku Koordynatora d.s. sprzedaży, począwszy od 23 lipca 2013 roku za wynagrodzeniem w kwocie 4.500 zł brutto plus prowizja od sprzedaży. Propozycja ta była przyczyną złożenia przez powoda oświadczenia o wypowiedzeniu dotychczasowej umowy o pracę z (...) Sp. z o.o. Po przedłożeniu przez P. C. świadectwa pracy, M. Sp. j. odmówiła zatrudnienia powoda z uwagi na wskazany w nim sposób ustania dotychczasowego stosunku pracy.

Po odmowie zatrudnienia przez M. Sp. j. P. C. kontynuował poszukiwania pracy, lecz nie przynosiły one efektu. Utrzymywał się z działalności gospodarczej, którą prowadził od 2004 roku równolegle z zatrudnieniem w (...) Sp. z o.o. Działalność ta nie była jednak konkurencyjna, zaś uzyskiwane dochody nie wystarczały na zaspokajanie potrzeb rodziny, wobec czego niezbędne było posiadanie innego źródła dochodu. W październiku 2013 roku P. C., jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, rozpoczął współpracę z firmą, dla której wykonuje zadania przedstawiciela handlowego.

Wynagrodzenie P. C. w (...) Sp. z o.o. w Ł., obliczone zgodnie z przepisami regulującymi wypłatę ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy wynosiło 9.509,92 zł brutto.

Oceniając materiał dowodowy Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka M. M. (1) w zakresie twierdzeń, iż przedstawiciele regionalni przed wrześniem 2011 roku otrzymywali premię za punkty V. niezależnie od premii przyznawanej świadkowi jako koordynatorowi sieci V.. Twierdzenia świadka są niczym nie poparte, pozostają w sprzeczności ze zgodnymi, odmiennymi w tej kwestii zeznaniami stron.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda za uzasadnione w części.

Sąd zważył, że zgodnie z art. 97 § 2 1 k.p. pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o jego sprostowanie. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Analizując w pierwszej kolejności zachowanie przez powoda powyższych terminów ustawowych Sąd odnotował, że w aktach osobowych pracownika P. C. brak jest potwierdzenia odbioru świadectwa pracy. Na świadectwie pracy widnieje natomiast adnotacja pracodawcy o dokonanym nadaniu przesyłki w dniu 16 lipca 2012 roku. Jednocześnie z zeznań E. Z. wynika, iż przesyłkę tą wysłano na adres zamieszkania rodziców powoda w R., uwzględniając jego wniosek z dnia 9 lipca 2012 roku. Zdaniem Sądu prawdopodobne są zatem zeznania powoda, iż przesyłkę tą, podczas jego pobytu nad morzem, odebrała jego matka w dniu 17 bądź 18 lipca 2012 roku. Okoliczność ta nie była w toku procesu kwestionowana przez stronę pozwaną, wobec czego Sąd uznał, iż wniosek P. C. o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 23 lipca 2012 roku został złożony w terminie. Nie budziło również wątpliwości Sądu zachowanie przez powoda ustawowego terminu do wystąpienia z powództwem o sprostowanie świadectwa pracy, skoro z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych powoda wynika, iż stanowisko pracodawcy odmawiające sprostowania zostało wysłane do P. C. w dniu 30 lipca 2012 roku.

Ocena zasadności roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy zależna była według Sądu od ustalenia trybu, w jakim doszło do ustania stosunku pracy pomiędzy stronami. Dla przyjęcia skuteczności oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia niezbędne jest ustalenie, iż oświadczenie to dotarło do adresata w taki sposób, iż mógł on zapoznać się z jego treścią (art. 61 k.c.). Wskazanie przez pracodawcę w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia, daty rozwiązania stosunku pracy, która poprzedzałaby otrzymanie oświadczenia przez pracownika, aczkolwiek wadliwe, spowoduje zatem rozwiązanie stosunku pracy z chwilą dojścia oświadczenia do wiadomości pracownika w sposób określony w art. 61 k.c. Nie znalazło potwierdzenia stanowisko strony pozwanej, iż do rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia doszło przed dniem 14 lipca 2012 roku. Na podstawie spójnego materiału dowodowego w postaci zeznań świadków oraz dokumentów ustalono, że choć oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę dokonane przez pracodawcę zostało nadane w dniu 11 lipca 2012 roku, to nie dotarło ono do adresata – P. C. przed dniem 14 lipca 2012 roku, lecz dopiero w dniu 23 lipca 2012 roku. Mając na uwadze fakt sfałszowania podpisu powoda oraz przebywania przez P. C. poza miejscem zamieszkania, doręczenia dokonanego przez kuriera w dniu 12 lipca 2012 roku Sąd nie uznał za skuteczne. Jednocześnie, wbrew ciężarowi dowodu wynikającemu z art. 6 k.c., strona pozwana nie zdołała wykazać, by P. C. mógł zapoznać się z treścią pozostawionej w skrzynce na listy przesyłki, przed dniem jego powrotu z wakacji, tj. przed 23 lipca 2012 roku.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż ustanie stosunku pracy pomiędzy stronami nastąpiło z dniem 14 lipca 2012 roku na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 k.p. w związku ze złożonym w dniu 28 czerwca 2012 roku oświadczeniem P. C. o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem z zachowaniem dwutygodniowego terminu wypowiedzenia. Późniejsze doręczenie powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nie mogło wywołać żadnych skutków prawnych. Nie można było bowiem rozwiązać bez wypowiedzenia umowy o pracę, która nie wiązała już stron, albowiem byt prawny tej umowy zakończył się z chwilą upływu okresu wypowiedzenia. Jedynym funkcjonującym w obrocie prawnym dokumentem dotyczącym rozwiązania stosunku pracy było oświadczenie powoda o wypowiedzeniu umowy. Przesłanką sprostowania świadectwa pracy nie było więc ustalenie niezgodności z prawem bądź niezasadności rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p.c., lecz ustalenie, iż rozwiązanie takie w ogóle nie miało miejsca.

Roszczenie o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zamieszczenie w nim informacji, iż do ustania stosunku pracy doszło w trybie art. 30 § 1 pkt 2 k.p. na skutek oświadczenia pracownika o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, było więc jak najbardziej uzasadnione.

W zakresie żądania odszkodowania w kwocie 12.042 zł za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy Sąd Rejonowy zważył, iż znajduje ono oparcie w treści art. 99 § 1 i 2 k.p. Zgodnie z tymi przepisami pracownik nabywa prawo do odszkodowania, gdy ponosi szkodę będącą normalnym następstwem niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy. Odszkodowanie ma charakter zryczałtowany i odpowiada wysokości wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy z tego powodu, nie dłuższy jednak niż 6 tygodni. Odszkodowanie to, zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 62, poz. 289 z zm.), oblicza się według reguł obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Przesłankami odpowiedzialności pracodawcy za szkody wyrządzone pracownikowi wskutek naruszenia obowiązku wydania pracownikowi świadectwa pracy są: a) niewydanie pracownikowi w terminie lub wydanie niewłaściwego świadectwa pracy; b) wystąpienie szkody; c) związek przyczynowy pomiędzy niewydaniem pracownikowi w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy a powstaniem szkody. Warunkiem odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy jest wyłącznie takie niewydanie w terminie lub wydanie niewłaściwego świadectwa pracy, które posiada znamiona bezprawności. Pracodawca nie odpowiada więc za szkodę, jeżeli niewydanie w terminie lub wydanie niewłaściwego świadectwa pracy zostało spowodowane przez samego pracownika albo nastąpiło wskutek siły wyższej. Pracownikowi nie przysługuje roszczenie o odszkodowanie, jeżeli nie żądał on bezzwłocznie, aby pracodawca sprostował świadectwo pracy, a nieprawdziwa wzmianka w treści świadectwa okazała się wynikiem błędu po stronie pracodawcy, który natychmiast po dowiedzeniu się o błędzie sprostował świadectwo pracy (wyr. SN z 24.03.1975 r., I PR 28/75, OSN 1976/1/14). Szkodą jest uszczerbek majątkowy, jaki pracownik poniósł wskutek pozostawania bez pracy. Pomiędzy niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy a szkodą musi istnieć tzw. adekwatny związek przyczynowy. Pozostawanie bez pracy pracownika musi być zatem zwykłym, normalnym następstwem braku lub niekorzystnej dla pracownika treści świadectwa pracy. W świetle art. 99 § 2 k.p. odszkodowanie z powodu niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy przysługuje pracownikowi tylko wówczas, gdy nie mógł on uzyskać z tego powodu nowej pracy, pomimo podejmowanych w tym kierunku starań, co sam powinien udowodnić (wyr. SN z 10.11.1978 r., I PRN 107/78, (...)).

Sąd Rejonowy zważył, że (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. wydała P. C. świadectwo pracy, które zawierało niezgodną z rzeczywistością informację o sposobie ustania stosunku pracy w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Z zeznań powoda oraz oświadczenia M. Sp. j. jednoznacznie wynika, iż nieprawidłowość ta stała się przyczyną rezygnacji przez spółkę z zamiaru zatrudnienia powoda na stanowisku koordynatora d.s. sprzedaży. Niewątpliwie P. C. poniósł więc szkodę w wysokości utraconych zarobków. Zdaniem Sądu - wbrew twierdzeniom pozwanego - nie budzi również wątpliwości fakt zaistnienia związku przyczynowego pomiędzy wydaniem przez (...) Sp. z o.o. niewłaściwego świadectwa pracy a szkodą poniesioną przez powoda. Z oświadczenia M. Sp. j. jednoznacznie wynika, iż wyłączną przyczyną niezawarcia umowy o pracę z powodem był sposób ustania dotychczasowego stosunku pracy. Sytuacją normalną jest bowiem, iż pracodawcy unikają zatrudniania osób zwolnionych w trybie dyscyplinarnym. Wprawdzie w dacie wystawienia świadectwa pracy pracodawca nie dysponował jeszcze informacją, iż oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie zostało skutecznie złożone pracownikowi przed dniem 14 lipca 2012 roku, niemniej jednak posiadł taką wiedzę jeszcze przed datą wystąpienia przez P. C. z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy. Mimo to (...) Sp. z o.o. odmówiła uwzględnienia wniosku pracownika, zaś na etapie postępowania sądowego konsekwentnie wnosiła o oddalenie powództwa w tym zakresie. Roszczenie o naprawienie szkody podlegało więc uwzględnieniu co do zasady.

Oceniając wysokość zgłoszonego żądania Sąd zważył, iż dochodzone na podstawie art. 99 k.p. odszkodowanie ma charakter zryczałtowany i nie może przekroczyć 6 tygodniowego wynagrodzenia pracownika obliczonego według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Na skutek wydania niewłaściwego świadectwa pracy, powód pozostawał bez zatrudnienia przez ponad rok. W pełni zasadne jest zatem żądanie odszkodowania w wysokości sześciotygodniowego wynagrodzenia za pracę. Roszczenie powoda, jako nieprzekraczające górnej granicy określonej w art. 99 § 2 k.p., podlegało zatem uwzględnieniu w całości.

W zakresie roszczenia o zasądzenie premii za nowo ustanowione punkty V. Sąd Rejonowy zważył, iż mogło ono zostać uwzględnione jedynie w części. Prawo do premii w wysokości 600 zł za każdy nowo ustanowiony punkt znajdowało podstawę prawną w podpisanym przez strony załączniku nr 3 do umowy o pracę z dnia 27 grudnia 2011 roku, który obowiązywał od 1 września 2011 roku. Jednocześnie ani powód ani pozwany w swoich zeznaniach nie kwestionowali, iż premia nie przysługiwała za punkty powstałe przed dniem 1 września 2011 roku. Brak było zatem możliwości przyznania powodowi wynagrodzenia za punkt w T., skoro obie przesłanki powstania prawa do premii, tj. podpisanie umowy franchisingowej oraz realizacja wizualizacji wystąpiły przed tą datą. Powództwo w tym zakresie podlegało zatem oddaleniu jako niezasadne.

W ocenie Sądu Rejonowego brak było natomiast przeszkód do zasądzenia na rzecz powoda premii za utworzone punkty w J. L., Ł.ul. (...)ul. (...), skoro żaden z przesłuchanych świadków nie kwestionował udziału powoda w utworzeniu tych punktów, zaś istota sporu sprowadzała się przede wszystkim do kwestii obowiązywania regulacji przyznających prawo do premii również w 2012 roku.

Ustalając stan faktyczny w tym zakresie Sąd oparł się na wiarygodnych zeznaniach A. L. oraz ówczesnego prezesa zarządu P. M., którzy zgodnie wskazywali, iż intencją pracodawcy było dalsze obowiązywanie dotychczasowych zasad wypłaty premii również w 2012 roku i informacja ta została przekazana wszystkim przedstawicielom handlowym. Okoliczność tą pośrednio potwierdza również treść zapisków na wniosku powoda o wypłatę premii. Za niewiarygodne Sąd uznał zatem zeznania J. F. i M. P. w zakresie, w jakim wskazywali na brak obowiązywania przedmiotowych regulacji w 2012 roku. Zważył przy tym, iż M. P. rozpoczęła pełnienie funkcji członka zarządu pozwanego z dniem 22 maja 2012 roku i jak sama przyznała nie rozmawiała z P. M. na temat zasad przyznawania premii za punkty V. w 2012 roku. Nie posiadała więc bezpośredniej wiedzy na temat uzgodnień co do wypłaty premii czynionych przez zarząd w pierwszej połowie 2012 roku. Pozwany w analogicznej sytuacji, jak powoda, wypłacił w roku 2012 premię za punkty V. M. D., co potwierdza okoliczność dalszego obowiązywania unormowań dotyczących tej premii. Pomimo zatem braku stosownego aneksu do umowy zawartej z pozwanym w dniu 30 grudnia 2011 roku, premia za nowo utworzone punkty V. w dalszym ciągu obowiązywała, zaś powód mógł skutecznie dochodzić świadczeń z tego tytułu.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż powód doprowadził, do podpisania umów franchisingowych dotyczących punktów w J. L., Ł.ul. (...)ul. (...), zaś wizualizacje tych punktów zrealizowane zostały w 2012 roku. Spełnione zostały zatem przesłanki uzyskania prawa do premii w wysokości 1.800 zł. Jednocześnie Sąd Rejonowy nie podzielił zarzutu pozwanego, wskazującego na nienależność premii za utworzenie punktu przy ul. (...) w Ł., wynikającą z faktu, iż nie był to nowy punkt a jedynie kolejna umowa podpisana z nowym właścicielem. Jak zeznał A. L. i M. M. (1) serwis ten należał wprawdzie już wcześniej do sieci V., niemniej jednak z nowym właścicielem zawarto nową umowę franchisingową na skutek zabiegów powoda. Umowa ta w swej treści nie różni się od umów zawieranych z innymi nowymi partnerami. Brak było zatem przeszkód do uwzględnienia żądania wypłaty premii również za ten punkt.

Na podstawie art. 477 2 § 1 k.p.c. Sąd z urzędu nadał wyrokowi w punkcie II. rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia P. C. w (...) Sp. z o.o., tj. do kwoty 9.509,92 zł.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. uznając, iż strona powodowa uległa tylko co do nieznacznej części swojego żądania.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 113 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 100 zd. 2 k.p.c. obciążając pozwanego kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić powód.

Powyższe orzeczenie w części - w zakresie pkt II. 1) w całości, pkt II. 2) w całości, pkt II. 3) w zakresie kwoty 509,85 zł oraz pkt IV wyroku w zakresie kwoty 966,49 zł zostało zaskarżone przez stronę pozwaną.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

1. naruszenie przepisu prawa materialnego w postaci art. 99 § 1 k.p. poprzez błędne przyjęcie, że w opisanym stanie faktycznym zaistniały przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy za wydanie pracownikowi niewłaściwego świadectwa pracy, a tym samym, w konsekwencji, że pracownik poniósł szkodę oraz pracodawcy przypisać można winę w wydaniu pracownikowi niewłaściwego świadectwa pracy, pomimo faktu, że w chwili wystawienia świadectwa pracy pozwany nie dysponował jeszcze informacją, iż oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie zostało skutecznie złożone pracownikowi przed dniem 14 lipca 2012 roku;

2. naruszenie przepisu prawa materialnego w postaci art. 99 § 2 k.p. poprzez niewłaściwą jego interpretację polegającą na przyjęciu, że w przypadku ustalenia podstaw do wypłaty pracownikowi odszkodowania na podstawie art. 99 § 2 k.p. podstawę zasądzanego odszkodowania stanowi wynagrodzenie pracownika otrzymywane u dotychczasowego pracodawcy, zamiast prawidłowego ustalenia, że podstawę zasądzanego odszkodowania stanowi wynagrodzenie pracownika, które otrzymywałby, gdyby doszło do jego zatrudnienia u pracodawcy, który tego zaniechał na skutek niewłaściwego świadectwa pracy;

3. naruszenie przepisu prawa procesowego w postaci art. 233 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz naruszenie granic swobodnej oceny dowodów prowadzące do przyjęcia, że powód faktycznie starał się o zatrudnienie w przedsiębiorstwie (...) sp. j. w K. z zamiarem świadczenia na jej rzecz pracy, podczas, gdy zgromadzony materiał dowodowy, dotyczący chociażby daty podjęcia przez powoda pracy, w postaci oświadczenia M. sp. j. w K. oraz zeznania powoda są rozbieżne;

4. naruszenie przepisu prawa procesowego w postaci art. 233 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz naruszenie granic swobodnej oceny dowodów prowadzące do przyjęcia, że w systemie (...), do którego miał dostęp pozwany, pojawiła się informacja o rzekomym doręczeniu przesyłki - oświadczenia pracodawcy powodowi w dniu 12 lipca 2012 roku o godzinie 11:59, podczas, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż informację taką pozwany uzyskał (o czym świadczy chociażby wydruk z owego systemu), a ostateczne potwierdzenie, że nie była ona prawdziwa, pozwany uzyskał dopiero z momentem prawomocnego umorzenia postępowania karnego;

5. naruszenie przepisu prawa procesowego w postaci art. 233 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz naruszenie granic swobodnej oceny dowodów prowadzące do przyjęcia, że wprawdzie w dacie wystawienia świadectwa pracy pracodawca nie dysponował jeszcze informacją, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie zostało skutecznie złożone pracownikowi przed dniem 14 lipca 2012 roku, niemniej jednak posiadł taką wiedzę jeszcze przed datą wystąpienia przez P. C. z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy, podczas, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że w tym zakresie toczyło się postępowanie karne, a ponadto, doświadczenie życiowe wskazuje, że okoliczność sfałszowania w tym samym czasie przez dwóch niezależnych kurierów podpisów dwóch pracowników tj. powoda oraz M. D. mogła w pozwanym wzbudzać uzasadnione przypuszczenia, że nie było to działanie przypadkowe, lecz rezultat zaplanowanego działania powoda;

6. naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 60 k.c., 61 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i błędne ustalenie, że wolą pozwanego było kontynuowanie wypłaty premii z tytułu punktów V.;

7. naruszenie przepisu prawa materialnego w postaci art. 65 § 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. poprzez uznanie, że interpretacja treści umowy sprzeczna z jej jednoznacznym brzmieniem, może być wywiedziona w oparciu o ustalony zamiar towarzyszący przy zawarciu umowy wyłącznie jednej ze stron w sytuacji, gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzić musi do uznania, że koniecznym jest ustalenie zgodnego zamiaru wszystkich stron umowy, z uwzględnieniem celu, dla którego postanowienie miało być zawarte;

8. naruszenie przepisu prawa materialnego w postaci art. 29 § 2 k.p. przez uznanie, że ustalenie podstawowych warunków umowy o pracę - w zakresie dotyczącym wysokości dodatkowego wynagrodzenia prowizyjnego - może być dokonana poprzez uznanie złożenia przez pracodawcę oświadczenia woli wyrażonego w sposób dorozumiany, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzić musi do uznania, że zmiana wysokości wynagrodzenia prowizyjnego wymaga formy pisemnej;

9. naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 11 k.p. poprzez jego niezastosowanie polegające na ustaleniu, że w 2012 roku powodowi przysługiwały premie z tytułu ustanawiania punktów V., w sytuacji braku zgodnej woli stron stosunku pracy w tym zakresie;

10. naruszenie przepisu prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy, w postaci naruszenia art. 233 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. poprzez dowolną, zamiast swobodnej oceny materiału dowodowego, bez wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego poprzez jednostronne przyjęcie dowodów powoływanych przez stronę powodową przy jednoczesnym nieuzasadnionym odmówieniu mocy dowodowej zeznaniom świadka strony pozwanej, tj. m.in. J. F. i pozwanej, którzy twierdzili, że intencją pracodawcy nie było kontynuowanie wypłaty powodowi spornej premii w roku 2012 .

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję.

W dniu 22 kwietnia 2014 roku pełnomocnik powoda złożył odpowiedź na apelację wnosząc o jej oddalenie oraz zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje.

Apelacja strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

Wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady ich swobodnej oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy, prawidłowo zastosował konkretnie przywołane przepisy prawa materialnego. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je jako własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Przede wszystkim brak jest argumentów do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji prawa procesowego poprzez dokonanie sprzecznych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

W ocenie Sądu Okręgowego, skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyr. SN z dnia 6 listopada 2003 roku, II CK 177/02 niepubl.). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny dowodów naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, można było wysnuć wnioski odmienne (post. SN z dnia 23 stycznia 2001 roku, IV CKN 970/00, niepubl.; wyr. SN z dnia 27 września 2002 roku, II CKN 817/00).

Strona pozwana nie przedstawiła przekonującej argumentacji, podważającej dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów. W istocie, apelacja zwalcza swobodną ocenę dowodów przez zaprezentowanie własnej, korzystnej wersji ustaleń, a więc – wersji opartej na subiektywnej ocenie stanu faktycznego.

Apelujący w ramach podniesionych zarzutów nie wskazał, jakie to reguły logicznego rozumowania albo też zasady doświadczenia życiowego naruszył Sąd I instancji, nie dając wiary zeznaniom strony pozwanej, a uznając za wiarygodne zeznania powoda oraz powołanych przez niego świadków. Zauważyć należy, że jeśli w sporze dwie grupy świadków lub strony zeznają odmiennie, to do sądu meriti należy ocena, którzy świadkowie, strona i dlaczego zeznają wiarygodnie. Danie wiary jednym, a nieprzyznanie wiary drugim świadkom bądź stronie, samo przez się nie narusza zasady z art. 233 § 1 k.p.c. a stanowi właśnie o istocie sędziowskiej oceny dowodów, która opiera się na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość, zgodną z doświadczeniem życiowym. Sąd I instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, logicznie argumentując z jakich względów i w jakim zakresie zeznań strony pozwanej nie podzielił oraz wskazując, w jakim zakresie uznał za wiarygodne zeznania powoda i pozostałych świadków. Sąd meriti uzasadnił swoje stanowisko konkretnymi okolicznościami, które pozwoliły dojść w konsekwencji do takiego zasadnego przekonania. W sposób jasny i logiczny wyjaśnił dlaczego i w jakim zakresie zeznania występującej w imieniu strony pozwanej M. P. nie zasługiwały na uwzględnienie. Słusznie zwrócił przy tym uwagę, że M. P. rozpoczęła pełnienie funkcji członka zarządu pozwanego dopiero z dniem 22 maja 2012 roku i jak sama przyznała nie rozmawiała z P. M. na temat zasad przyznawania premii za punkty V. w 2012 roku. Oznacza to, że nie posiadała bezpośredniej wiedzy na temat uzgodnień co do wypłaty premii, poczynionych przez zarząd w pierwszej połowie 2012 roku. Natomiast – wbrew twierdzeniom apelacji - zeznania J. F. uznane zostały za wiarygodne i stanowiły podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Świadek ten wskazał, że: nie został podpisany z powodem aneks do umowy o pracę w przedmiocie premii za powstanie punktów V. w 2012 roku, był złożony wniosek przez P. C. o wypłatę tego świadczenia. Z jego zeznań wynika także kto zaakceptował powyższy wniosek oraz dlaczego zarząd nie wyraził zgody na wypłatę przedmiotowej premii. W związku z tym uznać należy, że wszelkie wskazane przez świadka okoliczności zostały uwzględnione. Okoliczność, że Sąd Rejonowy na podstawie tych zeznań oraz pozostałych dowodów doszedł do innych wniosków nie znaczy, że pozbawił te zeznania przymiotu wiarygodności.

Reasumując, apelujący w żaden skuteczny sposób poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń - mających źródło w wiarygodnych dowodach - nie podważył. Tym samym apelacyjny zarzut naruszeniu przepisów prawa procesowego uznać należy za nieuzasadniony.

Nie zasługują na uwzględnienia także zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego.

Przede wszystkim nie można zgodzić się z apelującym, że brak było podstaw do sprostowania świadectwa pracy. Pomimo braku zaskarżenia tego rozstrzygnięcia, zawartego w pkt I wyroku, z uwagi na sformułowane w apelacji zarzuty Sąd Okręgowy odniesie się do tych twierdzeń. Do rozwiązania przedmiotowego stosunku pracy nie doszło – jak mylnie zakłada skarżący - w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p., lecz w wyniku wypowiedzenia umowy o pracę przez pracownika na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 k.p. Późniejsze doręczenie powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nie wywołało skutków prawnych, skoro nastąpiło po ustaniu stosunku pracy w konsekwencji wcześniejszego wypowiedzenia umowy przez pracownika. Inaczej mówiąc - nie było możliwe rozwiązanie bez wypowiedzenia umowy, która nie wiązała już stron. Jej byt prawny zakończył się z chwilą upływu okresu wypowiedzenia, wywołanego oświadczeniem pracownika. Jedynym funkcjonującym w obrocie prawnym dokumentem dotyczącym rozwiązania stosunku pracy było oświadczenie powoda o wypowiedzeniu umowy. Nie ma racji apelujący utrzymując, że wiedzę o nieskuteczności doręczenia przedmiotowego oświadczenia uzyskał w sposób pewny dopiero w momencie uprawomocnienia się postanowienia dotyczącego sfałszowania przez pracownika firmy kurierskiej podpisu powoda . Wprawdzie zgodzić należy się ze skarżącym, że pracodawca mając od kuriera informację o doręczeniu przesyłki powodowi w dniu 12 lipca 2012 roku prawidłowo wskazał w świadectwie pracy ten właśnie tryb rozwiązania stosunku pracy. Jednakże w chwili złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy tj. w dniu 23 lipca 2012 roku pozwany miał już wiedzę, że w rzeczywistości powód nie otrzymał oświadczenia we wskazanym przez kuriera dniu, ale później. Jak wynika niezbicie z akt sprawy w dniu 18 lipca 2012 roku pozwany powziął informację o nieprawidłowości doręczenia przesyłki powodowi i sfałszowaniu podpisu przez kuriera. W momencie złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy tj. w dniu 23 lipca 2012 roku pozwany bezsprzecznie miał już dostateczną wiedzę, że przesyłka nie została skutecznie doręczona z uwagi – co przyznała firma kurierska – na sfałszowanie podpisu adresata. W tej sytuacji pozwany był zobligowany do uwzględnienia wniosku powoda o sprostowanie świadectwa pracy. Okoliczność sfałszowania została jedynie pozytywnie zweryfikowana w ramach przeprowadzonego postępowania rozpoznawczego. Twierdzenia strony pozwanej o rzekomej współpracy powoda z kurierem odnośnie sfałszowania podpisu na przesyłce, czy też poproszenia o późniejsze jej doręczenie są wyrazem jedynie przypuszczeń, domysłów strony i oczekiwanie na wynik postępowania karnego w żaden sposób nie dezawuowało jej wiedzy o nieskuteczności doręczenia przesyłki. To zaś oznacza, że roszczenie o sprostowanie świadectwa pracy miało jak najbardziej uzasadnione podstawy faktyczne i prawne.

Nie ma także wątpliwości, że prawidłowe było rozstrzygnięcie Sądu meriti co do należnego powodowi odszkodowania. Przede wszystkim nie ma wątpliwości, że co do zasady przedmiotowe roszczenie było uzasadnione, ponieważ wszystkie trzy przesłanki warunkujące to żądanie zostały spełnione. Działanie pozwanej było zawinione, ponieważ nieuzasadniona odmowa sprostowania świadectwa pracy doprowadziła do odstąpienia firmy (...) w K. od zamiaru zatrudnienia P. C.. Konsekwencją powyższego było pozbawienie powoda możliwości uzyskania wynagrodzenia za pracę z tytułu tego (niezrealizowanego) zatrudnienia. Zaniechanie stronny pozwanej bez wątpienia doprowadziło do poniesienia przez P. C. szkody. Odmowa zaś sprostowania świadectwa pracy lokuje się w adekwatnym związku przyczynowym między wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy, a niemożnością podjęcia zatrudnienia u nowego pracodawcy. W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że powód w zakresie dochodzonego roszczenia zrealizował obciążający go ciężar dowodzenia i wykazał, że miał być zatrudniony przez konkretną firmę, oferującą mu konkretnie określone warunki pracy i płacy, a do zatrudnienia tego nie doszło wyłącznie z uwagi na tryb rozwiązania stosunku pracy przyjęty przez poprzedniego pracodawcę. Jeżeli natomiast strona pozwana uważała, że zeznania P. C. nie korelowały z załączonym do akt oświadczeniem Spółki Jawnej (...) w K., to winna to podnosić na etapie postępowania rozpoznawczego poprzez zadawanie powodowi stosownych pytań bądź też wykazać się aktywnością dowodową zgłaszając wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań choćby jednego ze współwłaścicieli tej firmy. Trudno natomiast oczekiwać, by Sąd Rejonowy wyręczał stronę w sytuacji, gdy uważa ona, że pewne kwestie nie są wyjaśnione w sposób wystarczający, czy też wręcz widoczne są rozbieżności w materiale dowodowym. Zauważyć należy, iż inicjatywa dowodowa została tu przerzucona na stronę ponieważ to ona ma dowieść słuszności podnoszonych twierdzeń, przedstawiając dowody na ich poparcie. Dlatego też brak aktywności dowodowej odnośnie rozbieżności co do kwestii daty rozpoczęcia pracy u nowego pracodawcy, co do których miała wątpliwości czy zastrzeżenia, obarcza jedynie stronę obecnie apelującą. Sąd meriti takich wątpliwości nie miał uznając, iż okoliczności dla sprawy istotne zostały wyjaśnione. Nie można przy tym pominąć, że stronę pozwaną reprezentował zawodowy pełnomocnik, który winien czuwać na terminowym i prawidłowym zgłaszaniem wniosków dowodowych w celu wykazania podnoszonych okoliczności i zarzutów, w tym o charakterze dowodowym. Oznacza to, że powyższy zarzut nie ma uzasadnionych podstaw.

Wątpliwości wzbudzać może natomiast sama zasada obliczania wysokości odszkodowania. W doktrynie materia ta nie jest interpretowana w jednoznaczny sposób, ponieważ zachodzą istotne rozbieżności. Część komentatorów stoi na stanowisku, iż winno uwzględniać się zarobki osiągane przez pracownika u dotychczasowego pracodawcy. Głoszony jest też pogląd, że podstawę obliczenia odszkodowania powinno stanowić wynagrodzenie potencjalne, czyli takie które pracownik osiągnąłby u nowego pracodawcy. Z rozważań Sądu Rejonowego niesposób wywieść, za którym poglądem Sąd ten się opowiedział. W ocenie Sądu Okręgowego należy przyjąć koncepcję uwzględniającą zarobki, jakie pracownik uzyskałby, gdyby doszło do zatrudnienia przez nowego pracodawcę. W niniejszej sprawie powód wniósł o zasądzenie tytułem odszkodowania kwoty 12.042 zł. Przyjąć należy, że jest to kwota odpowiadająca określonemu w § 2 art. 99 k.p. odszkodowaniu w wysokości 6 tygodniowego wynagrodzenia. Zauważyć należy, że powód u nowego pracodawcy miał osiągać wynagrodzenie zasadnicze na poziomie 4.500 złotych brutto oraz prowizję od sprzedaży. W związku z tym jego pensja nie ograniczałaby się do samej płacy zasadniczej, lecz byłaby kształtowana także przez wynagrodzenie prowizyjne. Nie można zatem wykluczyć, że oba składniki mogłyby wyznaczać wynagrodzenie P. C. na poziomie określonym w pozwie, który jednocześnie był równoważny z wynagrodzeniem osiąganym przez powoda w pozwanej Spółce. W związku z tym uznać należy, że wysokość odszkodowania nie jest wygórowana czy też wychodząca poza granice określone we wskazanym przepisie. Ponadto, co istotne strona pozwana nie kwestionowała na etapie postępowania rozpoznawczego wysokości tak określonego przez powoda żądania odszkodowawczego. Wprawdzie co do zasady nie uznawała roszczenia, jednak nie zmienia to faktu niezajęcia przez nią stanowiska co do wysokości spornego roszczenia. W tej sytuacji zarzut nieprawidłowo zasądzonej kwoty odszkodowania nie może się ostać.

Nie było także podstaw, aby podważać prawidłowość rozważań Sądu I instancji w przedmiocie premii z tytułu punktów V.. Zauważyć należy, że wprawdzie na 2012 roku pracodawca nie podjął żadnych kroków w celu wprowadzenia aktów wewnątrzzakładowych przedłużających dotychczas obowiązujące (tj. w roku 2011) zasady premiowania czy też formułujących zasady nowe ani nie podpisał indywidualnie z pracownikami aneksów do umów. Jednak wszelkie podejmowane przez pozwanego w tej materii działania jednoznacznie wskazują, że wolą pracodawcy było kontynuowanie w roku 2012 obowiązującej w 2011 roku polityki premiowania. Mylnie natomiast skarżący upatruje zasadności swojej tezy właśnie w braku wskazanej aktywności normatywnej – przytaczając w apelacji przepisy prawa materialnego dotyczące oświadczenia woli stron umowy – w sytuacji gdy decydującym i czytelnym było jednoznaczne zachowanie pracodawcy. Z zeznań świadków pracowników pozwanego - P. M. prezesa zarządu czy też A. L. zarządzającego działem sprzedaży wynika, że pracownikom została przekazana informacja, iż zasady premiowania ustalone w 2011 roku będą obowiązywały także w 2012 roku. Zatem był to dla pracowników jasny sygnał jaka jest dyspozycja pracodawcy co do obowiązywania zasad premiowania. Ponadto, przedstawiciele handlowi nadal wywiązywali się ze swoich obowiązków i poszukiwali możliwości tworzenia nowych punktów V., co by oznaczało, iż motywację dla tej aktywności zawodowej stanowiła wciąż możliwość uzyskania premii. Dodatkowo zauważyć należy, że z akt sprawy wynika, iż wniosek powoda został zaakceptowany przez jego bezpośredniego przełożonego A. L., pracownicę działu kadr I. L. oraz pracownika działu marketingu K. K.. W związku z tym ustnie poinformowanie pracowników o nadal obowiązujących zasadach premiowania, faktyczne sprawdzanie wywiązywania się przedstawicieli handlowych z realizacji zawierania umów franchisingowych co do powstawania nowych punktów V., składanie przez uprawnionych wniosków o wypłatę premii i akceptowanie ich przez bezpośrednich przełożonych oraz przesyłanie do realizacji zarządowi prowadzi do wniosku, że w sposób dorozumiany pracodawca przyjął, iż zasady premiowania z 2011 roku obowiązują także w roku 2012. Tak też rozumieli to kierownicy określonych działów oraz sami przedstawiciele handlowi. Powyższe twierdzenia wzmacnia także okoliczność dokonania wypłaty - w analogicznej do powoda sytuacji - w roku 2012 premii za punkty V. na rzecz M. D.. Oznacza to, że pomimo braku stosownego aneksu do umowy zawartej z pozwanym w dniu 30 grudnia 2011 roku czy też aktów wewnątrzzakładowych, premia za nowo utworzone punkty V. w dalszym ciągu obowiązywała; powód mógł więc skutecznie dochodzić świadczeń z tego tytułu. Wolą pozwanego było kontynuowanie wypłaty premii z tytułu punktów V. i wola ta została wystarczająco wyrażona oraz zaakceptowana nie tylko przez powoda, lecz także przez innych przedstawicieli handlowych.

Zaprezentowana przez pozwaną, na gruncie apelacyjnych zarzutów naruszenia prawa materialnego, koncepcja stanowi jedynie przyjętą linię obrony w celu uniknięcia wypłaty należnego powodowi świadczenia za wykonaną pracę i jej rezultat. Jednak koncepcja pracodawcy nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym.

Mając powyższe na uwadze uznać zatem należy, że nie doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy ani przepisów prawa procesowego ani prawa materialnego. Nie ma zatem żadnych wątpliwości, że rozumowanie Sądu pierwszej instancji było logiczne i spójne. Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone rzetelnie i wnikliwie, a ocena materiału dowodowego wszechstronna i przekonująca. Miało to swoje odzwierciedlenie w rzeczowym uzasadnieniu wyroku.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako bezzasadną.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 641).

Przewodnicząca: Sędziowie: