Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Adam Czerwiński

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2022 r. w Lublinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. M. i K. M. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w (...) z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie sygn. akt (...)

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 3 w ten sposób, że zasądzoną na rzecz powódki A. M. kwotę obniża do 1380 (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, począwszy od dnia 31 października 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  nie obciąża powodów kosztami postępowania apelacyjnego poniesionymi przez pozwanego.

Sygn. akt I ACa 369/21

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2021 Sąd Okręgowy w (...) w sprawie z powództwa A. M. i K. M. (1) przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę orzekł, że:

1.  zasądza od Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz A. M. kwotę 64.230 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie począwszy od dnia 31 października 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz A. M. kwotę 29.460 złotych tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie się jej sytuacji życiowej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie począwszy od dnia 31 października 2017 roku do dnia zapłaty;

3.  zasądza od Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz A. M. kwotę 1.920 złotych tytułem odszkodowania za koszty pogrzebu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie począwszy od dnia 31 października 2017 roku do dnia zapłaty;

4.  zasądza od Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz K. M. (1) kwotę 50.370 tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie począwszy od dnia 3 października 2017 roku do dnia zapłaty;

5.  w pozostałej części oba powództwa oddala;

6.  zasadza od A. M. na rzecz Towarzystwa (...) S.A. w W. kwotę 5400 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

7.  zasadza od K. M. (1) na rzecz Towarzystwa (...) S.A. w W. kwotę 926 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

8.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w (...) od A. M. kwotę 3.979,8 złotych, od K. M. (1) kwotę 471,37 złotych oraz od Towarzystwa (...) S.A. w W. kwotę 2.440,34 złotych tytułem wydatków w sprawie.

Szczegółowe uzasadnienie wyroku znajduje się na kartach 533-534 akt sprawy.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany. Zaskarżył wyrok w następującym zakresie:

1)  w części w punkcie 1. w jakim Sąd I Instancji uwzględnił powództwo na rzecz powódki A. M. ponad kwotę 40.230 zł (czterdzieści tysięcy dwieście trzydzieści złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty od dnia 31.10.2017 roku do dnia zapłaty,

2)  w punkcie 2. w całości,

3)  w punkcie 3. w jakim Sąd I Instancji uwzględnił powództwa na rzecz powódki A. M. ponad kwotę 1.380 zł (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt złotych) tyt. odszkodowania za koszty pogrzebu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty od dnia 31.10.2017 roku do dnia zapłaty,

4)  w punkcie 4. w jakim Sąd I Instancji uwzględnił powództwo na rzecz powoda K. M. (1) ponad kwotę 26.370 zł (dwadzieścia sześć tysięcy trzysta siedemdziesiąt złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty od dnia 03 października 2017 roku do dnia zapłaty,

5)  w punkcie 6. i 7. wyroku w całości,

6) w punkcie 8 wyroku co do nakazania pobrania na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w (...) od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 2.440,34 zł tytułem wydatków w sprawie.

Pozwany zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 446 § 4 k.c. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że kwota 64.230 zł zasądzona zaskarżonym wyrokiem tytułem zadośćuczynienia za krzywdę powódki A. M. stanowi „sumę odpowiednią" w rozumieniu ww. przepisu, a tym samym jest adekwatna do rozmiaru doznanej przez powódki krzywdy i odpowiada jej zakresowi, podczas gdy w ocenie pozwanej na podstawie ustalonych przez Sąd I Instancji okoliczności faktycznych sprawy kwota jest rażąco wysoka,

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie i dokonanie wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że rozmiar krzywdy doznanej przez powódkę A. M. w następstwie śmierci męża uzasadnia przyznanie na rzecz powódki zasądzonej zaskarżonym wyrokiem kwoty z tytułu zadośćuczynienia,

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 446 § 4 k.c. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że kwota 50.370 zł zasądzona zaskarżonym wyrokiem tytułem zadośćuczynienia za krzywdę powoda K. M. (1) stanowi „sumę odpowiednią" w rozumieniu ww. przepisu, a tym samym jest adekwatna do rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy i odpowiada jej zakresowi, podczas gdy w ocenie pozwanej na podstawie ustalonych przez Sąd I Instancji okoliczności faktycznych sprawy kwota jest rażąco wysoka,

4.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie i dokonanie wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że rozmiar krzywdy doznanej przez powoda K. M. (1) w następstwie śmierci ojca uzasadnia przyznanie na rzecz powoda zasądzonej zaskarżonym wyrokiem kwoty z tytułu zadośćuczynienia,

5. naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 446 § 3 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że powódce należy się kwota 29.460 zł tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej po śmierci osoby bliskiej, co za tym idzie, że powódka wykazała przesłanki wynikające z ww. przepisu warunkujące zasądzenie odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej po śmierci osoby bliskiej, w sytuacji gdy przedmiotowe roszczenie powódki nie zostało wykazane, udowodnione,

6.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie i dokonanie wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowej tj. dowodów z dokumentów oraz zeznań świadków i powodów, powódka wykazała, że na skutek śmierci męża K. M. (2) doszło do znacznego pogorszenia sytuacji życiowej, w sytuacji gdy brak jest potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, że na skutek śmierci męża w wyniku zdarzenia z dnia 06 marca 2017 roku doszło do znacznego pogorszenia sytuacji życiowej powódki A. M.,

7.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 446 § 1 k.c. poprzez błędne ustalenie wysokości należnego powódce odszkodowania za poniesione koszty pogrzebu i zasądzenie na rzecz powódki A. M. od pozwanej kwoty 1.920 zł, w sytuacji gdy powódka w toku procesu wykazała, że poniosła koszty pogrzeby w wysokości 6.400 zł, przyjmując 40% przyczynienie, pomniejszając o kwotę 2.460 zł wypłaconą przez pozwaną co daje kwotę 1.380 zł, która to kwota winna być zasądzona na rzecz powódki.

Mając na względzie podniesione zarzuty pozwany wnosił o:

I. zmianę zaskarżonego wyroku w punktach:

1.  - poprzez obniżenie na rzecz A. M. kwoty 64.230 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2017 roku do dnia zapłaty do kwot 40.230 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2017 roku i oddalenie roszczenia powódki A. M. w pozostałej części,

2.  - poprzez oddalenie roszczenia powódki A. M. o odszkodowanie z tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej w całości,

3.  - poprzez obniżenie na rzecz A. M. kwoty 1.920 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2017 roku do dnia zapłaty do kwoty 1.380 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2017 roku i oddalenie roszczenia powódki A. M. w pozostałej części,

4.  - poprzez obniżenie na rzecz powoda K. M. (1) kwoty 50.370 zł (pięćdziesiąt tysięcy trzysta siedemdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 03 października 2017 roku do dnia zapłaty do kwoty 26.370 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 03 października 2017 roku do dnia zapłaty i oddalenie roszczenia powoda K. M. (1) w pozostałej części,

5.  - w punkcie 6 i 7 wyroku w przedmiocie kosztów procesu w I Instancji - poprzez zmianę rozstrzygnięcia tj. stosunkowe ich rozdzielenie, zgodnie z procentową wygraną stron,

6. w punkcie 8 wyroku - poprzez nakazanie pobrania od pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w (...) właściwej kwoty z tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych, uwzględniającej częściowego tylko uwzględnienie żądania powodów,

II. zasądzenie od każdego z powodów na rzecz pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kosztów postępowania za instancję odwoławczą, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja zasługiwała na uwzględnienie wyłącznie w zakresie jednego zarzutu. W pozostałej części była bezzasadna i podlegała oddaleniu.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie budzą wątpliwości i dlatego Sąd Apelacyjny przyjmuje je za podstawę własnego rozstrzygnięcia. Zostały one poczynione w oparciu o wszechstronne rozważenie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, którego ocena, przeprowadzona w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest pełna oraz zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Wbrew twierdzeniom pozwanego stawiane zarzuty nie znajdują odzwierciedlenia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny nie znalazł w tych okolicznościach podstaw do zakwestionowania dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny dowodów. Uznając bezzasadność powyższych zarzutów Sąd Apelacyjny uznał, iż ustalenia Sądu I instancji są prawidłowe i nie zostały skutecznie podważone przez apelującego.

Istota apelacji dotyczy ustalenia odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania, a w tym zakresie Sąd Apelacyjny podzielił ocenę dokonaną przez Sąd Okręgowy.

Przechodząc do oceny zarzutów skarżącego stwierdzić należy, że zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest oczywiście nieuzasadniony.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. dotyczy oceny dowodów przez sąd i stanowi,
że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania,
na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie wskazano, iż jego naruszenie może polegać na błędnym uznaniu, że przeprowadzony w sprawie dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo, że nie ma mocy dowodowej lub nie jest wiarygodny. Jednocześnie przyjęto, że prawidłowe postawienie tego zarzutu wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył sąd przy ocenie poszczególnych, określonych dowodów (zob. wyrok SN z dnia 28 kwietnia 2004 roku, V CK 398/03, LEX nr 174215; wyrok SN z dnia
13 października 2004 roku, III CK 245/04, LEX nr 174185).

Pozwany stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wskazywał, które dowody - jego zdaniem - zostały ocenione wadliwie i z jakich przyczyn taka ocena poszczególnych dowodów jest niewłaściwa w świetle zasad określonych w tym przepisie.

W związku z tym dla skutecznego postawienia zarzutu wadliwości ustaleń wobec naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza samo twierdzenie strony skarżącej o nieprawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który jej zdaniem odpowiada rzeczywistości (przedstawienie przez skarżącego własnej, odmiennej od sądowej, oceny materiału procesowego i poszczególnych dowodów). Skuteczny zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów musi prowadzić do podważenia podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2004 r. IV CK 274/03). Konieczne jest wskazanie przez skarżącego konkretnych przyczyn dyskwalifikujących wywody sądu I instancji w zakresie tej oceny. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd analizując materiał dowodowy, uznając brak wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów lub niesłusznie im ją przyznając (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r.). Jako zasadnicze kryteria tej oceny wyróżnia się zgodność wniosków sądu z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz komplementarność (spójność) argumentacji polegającą na wyprowadzaniu poprawnych wniosków z całokształtu materiału procesowego. Spójność ta będzie więc naruszana w przypadku nieuzasadnionego pominięcia przez Sąd wniosków przeciwnych wynikających z części dowodów Podkreślić też trzeba, że w ramach swobody oceny dowodów, mieści się też wybór określonych dowodów spośród dowodów zgromadzonych, pozwalających na rekonstrukcję istotnych w sprawie faktów. Sytuacja, w której w sprawie pozostają zgromadzone dowody mogące prowadzić do wzajemnie wykluczających się wniosków, jest sytuacją immanentnie związaną z kontradyktoryjnym procesem sądowym. Weryfikacja zatem dowodów i wybór przez Sąd orzekający w pierwszej instancji określonej grupy dowodów, na podstawie których Sąd odtwarza okoliczności, które w świetle przepisów prawa materialnego stanowią o istotnych w sprawie faktach, stanowi realizację jednej z płaszczyzn swobodnej oceny dowodów. Powiązanie przy tym wynikających z dowodów tych wniosków w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wyklucza możliwość skutecznego zdyskwalifikowania dokonanej przez Sąd oceny, tylko z tej przyczyny, że w procesie zgromadzono też dowody, prowadzące do innych, niż wyprowadzone przez Sąd pierwszej instancji, wniosków.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego ocena dokonana przez sąd I instancji odpowiada wszystkim wskazanym wyżej kryteriom. Ocena dowodów dokonana została w sposób obiektywny, rzetelny i wszechstronny. Wszystkie przeprowadzone dowody zostały przez Sąd Okręgowy przywołane i omówione. Ocena dowodów, co do faktów istotnych w sprawie, nie narusza ani reguł logicznego myślenia, ani zasad doświadczenia życiowego, czy właściwego kojarzenia faktów. Zaznaczyć przy tym należy, że Sąd orzekający w pierwszej instancji - oceniając pojedyncze dowody - zgodnie z przepisem art. 233 § 1 k.p.c. - odniósł ich znaczenie do całego, zebranego w sprawie materiału dowodowego. Podkreślić też trzeba, że z wywodu Sądu Okręgowego wynika, że odniósł się do twierdzeń strony pozwanej, prezentowanych w toku całego postępowania przed Sądem pierwszej instancji Nie sposób więc podzielić zarzutu naruszenia powyższego przepisu w sposób i w okolicznościach zarzucanych przez stronę skarżącą. W apelacji wywiedzionej w niniejszej sprawie nie wskazano okoliczności pozwalających na przypisanie Sądowi Okręgowemu naruszenia opisanego wyżej wzorca oceny dowodów. Skarżący formułując zarzuty przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów nie przeprowadził wywodu wykazującego naruszenie zasad logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego. Zarzuty apelującego w tej części mają jedynie polemiczny charakter z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego. Już tylko z tego względu argumentacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przechodząc do oceny zarzutów z zakresu prawa materialnego tj. naruszenia art. 446 § 3 k.c. poprzez zasądzenie nadmiernych kwot zadośćuczynień i odszkodowania zaznaczyć należy, że nie ma potrzeby przytaczania niezwykle bogatego orzecznictwa i poglądów doktryny w tej mierze. Ugruntowany pogląd pozostawia ustalenie wysokości zadośćuczynienia sędziowskiemu uznaniu. Jest to domena zastrzeżona dla Sądu I instancji. Sąd odwoławczy może ingerować wyłącznie wówczas, gdy zasądzone zadośćuczynienie uzna za rażąco wysokie lub rażąco niskie. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że zasądzone na rzecz powodów zadośćuczynienie nie jest rażąco wysokie.

Wskazać trzeba, że zadośćuczynienie ma formę jednorazowego świadczenia pieniężnego, które pełni funkcję kompensacyjną. Ustawodawca stanowi, że suma zadośćuczynienia powinna być odpowiednia, co oznacza, że powinna odzwierciedlać w pełni rozmiar doznanej krzywdy, tj. stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw i inne okoliczności, których nie sposób wymienić wyczerpująco (por. m.in. wyroki SN: z 30.01.2004, I CK 131/03, OSNC 2005/2, poz. 40; z 27.02.2004, V CK 282/03 LEX nr 183777). W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że wysokość zadośćuczynienia powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne (por. wyroki SN: z 14.02.2008, II CSK 536/07, LEX nr 461725, z glosą K. Ludwichowskiej, OSP 2010/5, poz. 47, s. 339; z 26.02.1962, IV CR 902/61, OSNCP 1963/5, poz. 107; z 24.06.1965, I PR 203/65, OSPiKA 1966/4, poz. 92; z 10.03.2006, IV CSK 80/05, OSNC 2006/10, poz. 175).

Nie budzi wątpliwości Sądu, że nasilenie cierpień, oraz trwałość następstw śmierci męża i ojca w życiu powodów były znaczne. Doświadczenie życiowe jednoznacznie wskazuje, że doznanej straty nie da się zapełnić w żaden sposób, a negatywne doznania w tego rodzaju przypadkach trwają aż do końca życia osób poszkodowanych.

Jak wskazał w jednym z ostatnich orzeczeń Sąd Najwyższy „zadośćuczynienie powinno uwzględniać dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, oparcie w innych osobach bliskich, wiek osoby uprawnionej do zadośćuczynienia stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, a także wiek pokrzywdzonego. Zadośćuczynienie nie powinno prowadzić do wzbogacenia pokrzywdzonego. Powinno jednak przedstawiać odczuwalną ekonomicznie wartość, a jego wysokość nie może sprowadzać się do kwoty symbolicznej” (V CSK 179/18 opubl. w LEX nr 2712254).

Sąd Okręgowy wymienił szczegółowo okoliczności, które wziął pod uwagę przy określeniu wysokości zadośćuczynienia i wszechstronnie je rozważył. W szczególności, Sąd Okręgowy uwzględnił sytuację rodzinną powodów, okres trwania żałoby i ich zachowanie po upływie dłuższego czasu od śmierci K. M. (2).

Sąd Okręgowy miał także na uwadze, że powodów łączyły ze zmarłym szczególne, silne więzi. Małżonkowie M. tworzyli zgodne, dobre, udane i kochające się małżeństwo.

Sąd Apelacyjny stwierdza, że wszystkie powyższe okoliczności pozostawały w polu widzenia Sądu I instancji. Stąd też, nie ma podstaw do korekty kwot zasądzonych zadośćuczynień.

Prawidłowo została ustalona także kwota odszkodowania należnego powódce. Jest oczywiste, że oprócz dodatkowych środków finansowych na utrzymanie powódki, poszkodowany wykonywał szereg innych czynności mających określoną wartość ekonomiczną, odciążał powódkę w codziennych obowiązkach, zajmował się remontami i ulepszeniami we wspólnym gospodarstwie domowym, codziennymi i sezonowymi pracami porządkowymi.

Jedyny trafny zarzut apelacji dotyczył wysokości zasądzonego na rzecz powódki odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów pogrzebu. Sąd Okręgowy istotnie nieprawidłowo wyliczył należną kwotę. Niesporne było, że koszty pogrzebu poniesione przez powódkę wyniosły 6400 zł. Przyjmując 40% przyczynienia poszkodowanego, to prawidłowa kwota odszkodowania wynosiła 3840 zł. Pozwane towarzystwo wypłaciło powódce z tego tytułu kwotę 2460 zł. Tak więc, ostatecznie do zasądzenie pozostało 1380 zł.

Sąd Apelacyjny dokonał w tej mierze stosownej korekty orzeczenia Sądu I instancji na podstawie art. 386 § 4 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego w pozostałym zakresie. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Apelacja została oddalona w przeważającej części, wobec tego Sąd Apelacyjny nie obciążył powodów kosztami w minimalnie wygranej części. Powodowie nie złożyli odpowiedzi na apelację, stad nie było podstaw do zasądzania na ich rzecz jakichkolwiek kosztów postepowania apelacyjnego.

Z tych wszystkich względów, rozstrzygnięto jak w sentencji wyroku.

Adam Czerwiński