Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący sędzia Katarzyna Powalska

Protokolant Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2022 roku w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z powództwa J. B. (1)
przeciwko J. B. (2)

o ustanowienie rozdzielności majątkowej małżeńskiej

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 11 kwietnia 2022 roku, sygnatura akt III RC 322/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda J. B. (1) na rzecz pozwanej J. B. (2) 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 września 2022 roku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 232/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 11 kwietnia 2022 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III RC 322/21 z powództwa J. B. (1) przeciwko J. B. (2) o ustanowienie rozdzielności majątkowej małżeńskiej, oddalono powództwo (pkt 1. wyroku) oraz zasądzono od powoda na rzecz pozwanej 720,00 zł tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

Strony zawarły związek małżeński w dniu 25 kwietnia 2020 roku przed kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w W. i z tą datą powstał między nimi ustrój wspólności ustawowej małżeńskiej.

Wyrokiem z dnia 4 marca 2022 roku Sąd Okręgowym w Sieradzu wydanym w sprawie sygn. akt. I 1C 549/21 rozwiązał przez rozwód małżeństwo stron. Wyrok nie jest prawomocny. Żadna ze stron nie jest ubezwłasnowolniona ani w stosunku do żadnej nie ogłoszono upadłości. Strony nie zawierały żadnych umów majątkowych małżeńskich.

Od początku małżeństwa strony mieszkały wspólnie. Mają jedną wspólną córkę K. – urodzoną w styczniu 2020 roku. Powód większość czasu spędzał poza domem – pracował w delegacji. Uzyskiwał dochód w wysokości ok. 3000 zł miesięcznie. Pozwana nie pracowała. Pozostawała w domu wychowując małoletnią córkę stron. Taki podział obowiązków był wspólna decyzją stron. Małoletnia potrzebowała opieki matki.

Powód prowadzi własną działalność gospodarczą polegającą na koordynowaniu prac budowlanych na obiektach przemysłowych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą powód nie musi zaciągać kredytów. Podejmując decyzje biznesowe nie potrzebuje także zgody drugiego małżonka. Pozwana również nigdy nie ingerowała w działalność gospodarczą małżonka.

Wynagrodzenie powoda zawsze stanowiło podstawę utrzymania rodziny. Gdy strony mieszkały razem powód przekazywał fundusze na utrzymanie domu i córki.

Podczas trwania małżeństwa w marcu 2021 roku strony wspólnie zakupiły dom za kwotę 250.000,00 zł. Środki na zakup nieruchomości częściowo pochodziły z oszczędności stron, częściowo z zaciągniętych pożyczek u rodziny. Strony posiadają również samochód osobowy marki F. (...).

W dniu 3 czerwca 2021 roku strony rozstały się. Powód zamieszkał u swojej matki, gdzie wraz z nim mieszka również jego babka macierzysta. Pozwana natomiast wraz z małoletnią zamieszkała u swoich rodziców.

Obecnie powód nadal prowadzi własną działalność gospodarczą. Pozwana zaś od 1 marca 2022 roku podjęła pracę, jako kucharz na ¼ etatu. Zarabia 750 zł miesięcznie. Pobiera także świadczenie wychowawcze na rzecz małoletniej. Małoletnia od lutego 2022 roku uczęszcza do żłóbka.

Przedmiotem nieporozumienia pomiędzy stronami postępowania jest wspólna nieruchomość stron. Powód chciałby tę nieruchomość wynajmować, pozwana zaś chciałaby ją sprzedać i uzyskane w ten sposób fundusze podzielić między strony. Powód spłaca z własnych środków kredyty zaciągnięte na zakup nieruchomości. Do spłaty pozostaje jeszcze kwota 100.000,00 zł.

Powód odwiedza małoletnią córkę w jej miejscu zamieszkania. Z pozwaną komunikuje się przed wszystkim w sprawach dotyczących córki. Płaci orzeczone tytułem zabezpieczenia alimenty. Zarówno wobec powoda, jak i pozwanej nie toczą się żadne postępowania komornicze.

Sąd Rejonowy rozważając ustalony stan faktyczny doszedł do przekonania, że w sprawie nie zaistniały „ważne powody” mające uzasadniać uwzględnienie żądania powoda. Do takiego wniosku Sąd ten doszedł analizując sposób funkcjonowania rodziny B. w czasie trwania ich małżeństwa – kiedy to powód był zawsze stroną ekonomicznie silniejszą, a co wynikało z porozumienia stron w takim zakresie. Zdaniem Sądu I instancji, dalsze trwanie wspólności majątkowej małżeńskiej nie stanowi zagrożenia dla żadnej ze stron, a w szczególności dla powoda, ani nie jest sprzeczne z dobrem założonej rodziny.

Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik powoda, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1. naruszenie przepisu art 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalenie:

- że pozwana nigdy nie ingerowała w działalność gospodarczą powoda, gdy tymczasem, podczas trwania wspólnego pożycia małżeńskiego, pozwana tylko nie ingerowała w sposób jej prowadzenia, ale wyraziła zgodę i przeznaczyła również własne środki finansowe, na zakup dużej nieruchomości i zaciągnięcie z tego tytułu kredytów, z myślą o wynajmie danej nieruchomości w ramach prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej, oraz wyraziła zgodę na zakup samochodu marki F. (...) bezpośrednio na firmę, tym sposobem brała czynny udział w ukierunkowaniu drogi rozwoju działalności gospodarczej powoda, a od momentu separacji stron, tj. od 3 czerwca 2021 r, nie wyraża zgody na jakąkolwiek możliwość dysponowania daną nieruchomością, a tym samym utrudnia prowadzenie i rozwijanie działalności gospodarczej powoda w oparciu o zakupioną nieruchomość, zgodnie z wcześniej obraną drogą rozwoju,

- że powód zaprzeczył powodom ustanowienia rozdzielności majątkowej podanym w pozwie, cytat ze strony 4 uzasadnienia wyroku: „Jak zeznał powód, pozwana w żaden sposób nie utrudnia mu prowadzenia działalności gospodarczej", gdy tymczasem powód potwierdził jedynie, że pozwana nie ingerowała w sposób prowadzenia działalności gospodarczej w trakcie wspólnego pożycia małżeńskiego, cytat z protokołu z dnia 11 kwietnia 2022r 00:35:23 „Pozwana nie ingerowała w moją działalność: gospodarczą, bo ona nie ma pojęcia co ja robię", ale dalsze pozostawanie we wspólności majątkowej stron, w sytuacji całkowitego ustania pożycia małżeńskiego i pozostawania w faktycznej separacji stron, od dnia 3 czerwca 2021 r. utrudnia powodowi prowadzenie i rozwijanie prowadzonej działalności gospodarczej, m. in, w oparciu o zakupioną przez strony wspólną nieruchomość, którą powód nie może swobodnie dysponować, ani porozumieć się z pozwaną w zakresie wspólnego zarządzania daną nieruchomością i ponoszenia kosztów utrzymania danej nieruchomości jak również spłaty zaciągniętych kredytów,

- iż w warunkach sprawy zaistniały podstawy do ustalenia, że po faktycznym rozstaniu stron w dniu 3 czerwca 2021 r. nie wystąpiły okoliczności uniemożliwiające im zarząd majątkiem wspólnym, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie daję podstawę do stwierdzenia, iż w związku z postępującym rozkładem więzi małżeńskich, którego kolejnym etapem jest separacja faktyczna od dnia 3 czerwca 2021 r., złożony pozew rozwodowy w dniu 4 sierpnia 2021 r, oraz nieprawomocny wyrok rozwodowy z dnia 4 marca 2022 r. (strony zaskarżyły wzajemnie dany wyrok), strony nie ufają sobie oraz nie mogą wypracować wspólnego stanowiska co do sposobu ponoszenia kosztów utrzymania wspólnego domu i zobowiązań pieniężnych z tytułu zaciągniętych wspólnie kredytów, jak również posiadają oddzielne konta bankowe, co wskazuje, iż łącząca je wspólność majątkowa nie służy interesom oraz dobru założonej rodziny,

2. naruszenie prawa materialnego, to jest art. 52 § 1 k.r.i o., poprzez jego błędną wykładnię skutkującą przyjęciem, iż nie stanowi wyjątkowego wypadku, a tym samym ważnych powodów, o którym mowa w tym przepisie, sytuacja gdy

- strony faktycznie żyją w rozłączeniu, od dnia 3 czerwca 2021 roku,

- strony prowadzą oddzielne gospodarstwa domowe, bowiem żadna ze stron nie zamieszkuje we wspólnie zakupionej nieruchomości, a tym samym strony prowadzą osobne rachunki bankowe i nie informują się o wysokości środków na rachunkach, a także o sposobie rozdysponowania tymi środkami i zaciąganiu ewentualnych zobowiązań finansowych,

- silnego konfliktu między stronami skutkującą brakiem możliwości wypracowania wspólnego stanowiska co do sposobu ponoszenia kosztów utrzymania wspólnego domu i zobowiązań pieniężnych z tytułu zaciągniętych wspólnie kredytów na jego zakup, konsekwencją czego jest pokrywanie tych kosztów wyłącznie przez powoda, z własnych środków, wobec całkowitej bierności pozwanej,

podczas gdy analiza tych faktów połączona ze wskazaniami doświadczenia życiowego świadczy jednoznacznie, iż wypełniają one przesłankę separacji faktycznej małżonków, uniemożliwiającej im współdziałanie w zarządzie majątkiem wspólnym oraz stwarzającej zagrożenie interesów majątkowych stron i dobru założonej rodziny.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, pełnomocnik powoda wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. ustanowienie rozdzielności majątkowej stron z dniem złożenia pozwu, tj. z dniem 7 grudnia 2021 r.;

2. zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powoda kosztów postępowania sądowego oraz zastępstwa procesowego według norm prawem przypisanych za obie instancje wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

ewentualnie o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

2.  zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powoda kosztów postępowania sądowego oraz zastępstwa procesowego według norm prawem przypisanych za obie instancje wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od orzeczenia wywiódł również sam powód, zaskarżając je w całości, a argumentacja zawarta w tym piśmie została przez sąd okręgowy potraktowana jak uzupełnienie wniesionego już środka zaskarżenia. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego, to jest art. 52 §1 k.r. i o., poprzez jego błędną wykładnię skutkującą przyjęciem, iż nie stanowi wyjątkowego wypadku, a tym samym „ważnych powodów", o którym mowa w tym przepisie, sytuacja:

⚫

faktycznego życia przez strony w rozłączeniu, od dnia 3 czerwca 2021 roku,

⚫

prowadzenia oddzielnych gospodarstw domowych, żadna ze stron nie zamieszkuje we wspólnie zakupionej nieruchomości, a tym samym prowadzenia przez strony osobnych rachunków bankowych i nie informowania się o wysokości środków na rachunkach tych zgromadzonych, a także o sposobie rozdysponowania tychże środków i zaciąganych ewentualnych zobowiązań finansowych,

⚫

silnego konfliktu między stronami skutkująca brakiem możliwości wypracowania wspólnego stanowiska co do sposobu ponoszenia kosztów utrzymania wspólnego domu i zobowiązań pieniężnych z tytułu zaciągniętych wspólnie kredytów na jego zakup, konsekwencją czego jest pokrywanie tych kosztów wyłącznie przez powoda z własnych środków, wobec całkowitej bierności pozwanej (ReCourt z 7.02.2022 r.od 00:31:43 do 00:32:42),

⚫

braku porozumienia między stronami co do ponoszenia kosztów utrzymania wspólnej córki, skutkujący udzieleniem zabezpieczenia roszczeń alimentacyjnych w toku sprawy o rozwód,

⚫

ogólnym brakiem zaufania stron względem siebie,

podczas gdy analiza tych faktów połączona ze wskazaniami doświadczenia życiowego świadczy jednoznacznie, iż wypełniają one przesłankę separacji faktycznej małżonków, uniemożliwiającej im współdziałanie w zarządzie majątkiem wspólnym oraz stwarzającej zagrożenie interesów majątkowych stron i dobru założonej rodziny.

2.  naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy tj.: art. 233 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczną zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, poprzez uznanie przez Sąd:

⚫

że pozwana nigdy nie ingerowała w działalność gospodarczą powoda gdy tymczasem, podczas trwania wspólnego pożycia małżeńskiego, pozwana współpracowała z powodem w prowadzeniu jego działalności gospodarczej, co zostało przyznane przez świadków (zeznania J. Ł. (ReCourt z 1.04.2022r. od 00:25:45 do 00:27:01); zeznania G. A. (ReCourt z 1.04.2022r. od 00:12:37 do 00:15:10)), oraz wyraziła zgodę i przeznaczyła również własne środki finansowe, na zakup dużej nieruchomości i zaciągnięcie z tego tytułu kredytów (ReCourt z 7.02.2022r. od 00:31:43 do 00:32:42), z myślą o wynajmie danej nieruchomości w ramach prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej, oraz wyraziła zgodę na zakup samochodu marki F. (...) bezpośrednio na firmę powoda, tym sposobem brała czynny udział w ukierunkowaniu drogi rozwoju działalności gospodarczej powoda, a od momentu faktycznej separacji stron, tj. od 3 czerwca 2021 r., nie wyraża zgody na jakąkolwiek możliwość dysponowania daną nieruchomością, a tym samym utrudnia prowadzenie i rozwijanie działalności gospodarczej powoda w oparciu o zakupioną nieruchomość, zgodnie z wcześniej obrana drogą rozwoju działalności gospodarczej powoda,

⚫

że powód zaprzeczył powodom ustanowienia rozdzielności majątkowych podanym w pozwie, cytat ze strony 4 uzasadnienia wyroku: „ Jak zeznał powód, pozwana w żaden sposób nie utrudnia mu prowadzenia działalności gospodarczej", gdy tymczasem powód potwierdził jedynie, że pozwana nie ingerowała w sposób prowadzenia działalności gospodarczej w trakcie wspólnego pożycia małżeńskiego, cytat z protokołu z dnia 11 kwietnia 2022 r. 00:35:23 „Pozwana nie ingerowała w moją działalność gospodarczą", ale dalsze pozostawanie we wspólności majątkowej stron, w sytuacji całkowitego ustania pożycia małżeńskiego i pozostawania w faktycznej separacji stron, od dnia 3 czerwca 2021 r, utrudnia powodowi prowadzenie i rozwijanie prowadzonej działalności gospodarczej, m. in. w oparciu o zakupioną przez strony wspólną nieruchomość, którą powód nie może swobodnie dysponować, ani porozumieć się z pozwaną w zakresie wspólnego zarządzania daną nieruchomością i ponoszenia kosztów utrzymania danej nieruchomości jak również spłaty zaciągniętych kredytów,

⚫

iż w warunkach sprawy zaistniały podstawy do ustalenia, że po faktycznym rozstaniu stron w dniu 3 czerwca 2021 r. nie wystąpiły okoliczności uniemożliwiające im zarząd majątkiem wspólnym, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie daje podstawę do stwierdzenia, iż w związku z postępującym rozkładem więzi małżeńskich, którego kolejnym etapem jest separacja faktyczna od dnia 3 czerwca 2021 r., złożony pozew rozwodowy w dniu 4 sierpnia 2021 r., oraz nieprawomocny wyrok rozwodowy z dnia 4 marca 2022 r. (strony zaskarżyły wzajemnie dany wyrok), strony nie ufają sobie oraz nie mogą wypracować wspólnego stanowiska co do sposobu ponoszenia kosztów utrzymania wspólnego domu i zobowiązań pieniężnych z tytułu zaciągniętych wspólnie kredytów, co zostało przyznane przez pozwaną, która potwierdziła, że nie interesuje się wspólnym majątkiem i zobowiązaniami z tym związanymi (ReCourt z 7.02.2022r. od 00:31:43 do 00:32:42), jak również posiadają oddzielne konta bankowe, co wskazuje, iż łącząca je wspólność majątkowa nie służy interesom oraz dobru założonej rodziny.

3.  sprzeczności intencji i postępowania pozwanej poprzez brak zgody na ustanowienie rozdzielności majątkowej, gdy tymczasem:

⚫

pozwana wielokrotnie potwierdzała, iż chciała by sprzedać posiadany majątek wspólny lub pozostawić go powodowi i zobowiązać powoda do spłaty pozwanej (ReCourt z 11.04,2022r. od 00:41:09 do 00:41:59), na co powód wyraża zgodę, a mimo wszystko pozwana nie dąży do realizacji tego celu, od momentu separacji faktycznej tj. od 3 czerwca 2021 r. nie znalazła żadnego potencjalnego kupca na wspólną nieruchomość, oraz nie wyraża zgody na ustanowienie rozdzielności majątkowej i podziału majątku wspólnego, aby powód mógł spłacić pozwaną.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, powód wniósł o:

1.  ustanowienie rozdzielności majątkowej stron z dniem złożenia pozwu, tj. z dniem 7 grudnia 2021 r,

2.  zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powoda kosztów postępowania sądowego oraz zastępstwa procesowego według norm prawem przypisanych za obie instancje wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

ewentualnie o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

2.  zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powoda kosztów postępowania sądowego oraz zastępstwa procesowego według norm prawem przypisanych za obie instancje wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik pozwanej wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym również kosztów zastępstwa prawnego, według norm prawem przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej okazała się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Odnosząc się do podniesionych przez stronę powodową zarzutów obrazy zarówno prawa procesowego, jak i materialnego, należy podnieść, że stanowią one wyraz indywidualnej, subiektywnej – odmiennej od dokonanej przez Sąd I instancji – oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, motywowanej dezaprobatą wobec rozstrzygnięcia. Nie znajdują jednak oparcia w logicznym i zgodnym z doświadczeniem życiowym wnioskowaniem z materiałów tegoż postępowania. Ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy podziela i uznaje za własny w myśl art. 387 § 2 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c., nie dopatrując się na etapie jego ustalenia naruszenia zasad doświadczenia życiowego, wskazań wiedzy czy logicznego rozumowania. W tym kontekście zauważyć należy, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, a także jeśli nie pominął w swojej analizie żadnego istotnego dowodu, to taka analiza dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § k.p.c. Przy takich założeniach Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że w sposób prawidłowy ustalono stan faktów istotnych dla rozstrzygnięcia poprzez nadanie właściwej wagi poszczególnym okolicznościom, które wbrew twierdzeniom apelacji, nie zostały pominięte lub wadliwie zinterpretowane.

Znaczna część zarzutów formułowanych przez stronę skarżącą – zarówno powoda, jak i jego pełnomocnika - dotykała kwestii wykładni pojęcia „ważnych powodów” zawartego w treści art. 52 § 1 k.r.io. Pomiędzy stronami bezspornym jest fakt pozostawania w separacji faktycznej. Rozstanie się stron bezsprzecznie było zdarzeniem doniosłym w ich małżeńskim życiu. Z wydarzeniem tym wiązały się liczne konflikty i nieporozumienia na gruncie osobistym i (co istotne w kontekście niniejszej sprawy) majątkowym. Oczywistym było, że wyprowadzenie się powódki stanowi pewien zwrot w relacjach małżeńskich stron. Relacjach, w ramach których pomiędzy małżonkami wytwarzają się na skutek ustawowego majątkowego ustroju małżeńskiego – oczywiste i daleko idące współzależności finansowe.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że sama w sobie okoliczność faktycznej separacji małżonków nie może mieć przesądzającego znaczenia dla oceny istnienia ważnego powodu ustanowienia pomiędzy małżonkami rozdzielności majątkowej w miejsce ustawowego reżimu wspólnościowego. Oceny bowiem w kontekście zaoferowanych przez strony dowodów należy dokonywać całościowo, a nie w obliczu nadawania wyjątkowego znaczenia poszczególnym okolicznościom. W tym aspekcie niewątpliwie sama separacja faktyczna istniejąca pomiędzy małżonkami może się jawić się jako ważny powód w świetle art. 52 § 1 k.r.io. w kontekście, ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej, ale jedynie przy jednoczesnym przyjęciu, iż stan taki uniemożliwia lub znacznie utrudnia współdziałanie w zarządzie ich majątkiem wspólnym . (por. wyrok S.N. z dnia 29 stycznia 1997 r., I CKU 66/96, Prokuratura i Prawo 1997, nr 7-8, s. 32, wyrok S.N. z 13 maja 1997r., III CKN 51/97, OSNC 1997, Nr 12, poz. 194, wyrok S.N. z 10 lutego 1997 r., I CKN 69/96.).

Orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego od lat podąża w wypracowanym kierunku interpretacji normy art. 52 § 1 k.r. i o., sprowadzającym się do uznania, że ważnym powodem wprowadzenia rozdzielności majątkowej mogą być także konflikty o charakterze osobistym, które uniemożliwiają lub znacznie utrudniają zarząd majątkiem wspólnym i zagrażają w rezultacie ekonomicznym podstawom funkcjonowania rodziny (por. wyrok S.N. z 5 grudnia 1995 r. , III CRN 164/95, niepubl.). Pomiędzy małżonkami B. taki konflikt bez wątpienia istnieje. W ocenie Sądu Okręgowego ocena, czy ponad roczne pozostawanie w separacji faktycznej nosi znamiona separacji długotrwałej, jest ostatecznie drugorzędna, wobec zasadniczych powodów, podług których powództwo J. B. (1) nie mogło zostać uwzględnione.

Poza sporem jest, że przez lata trwania małżeństwa to właśnie powód był osobą lepiej zarabiającą, dźwigającą ciężar finansowego utrzymania rodziny. Z punktu widzenia stosunków majątkowych on był więc bezsprzecznie stroną silniejszą ekonomicznie. Co jednak niezmiernie ważne – taki model funkcjonowania rodziny, w którym to J. B. (2) zajmuje się prowadzeniem domu i wychowaniem dziecka, strony uzgodniły wspólnie. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (jakkolwiek strona powodowa nie próbowała go przeinterpretowywać) – pozwana nie znała dobrze przedmiotu prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej, nie ingerowała w jej prowadzenie, pozostawiając w pełni tę sprawę mężowi. Co więcej, powód sam wskazał na etapie postępowania przed Sądem I instancji, że prowadzenie jego działalności gospodarczej nie wymaga kredytowania, a zatem nie była w tym względzie wymagana jakakolwiek zgoda małżonki. Uznanie, że nieporozumienia na tle prowadzenia działalności gospodarczej to w istocie nieporozumienia co do przeznaczenia nieruchomości – domu, będącego własnością małżonków, należy potraktować co najwyżej jako chwyt erystyczny strony powodowej. Warto bowiem zauważyć, że zakup przez małżonków domu nigdy nie był inwestycją ukierunkowaną na przyszły wynajem nieruchomości, lecz miał stać się domem rodzinnym małżonków, w którym zamieszkiwaliby całą rodziną. Pomysł wynajęcia nieruchomości prawdopodobnie pojawił się u powoda dopiero po czerwcu 2021 r., co może potwierdzać zresztą zmiana przedmiotu wykonywanej przez niego działalności gospodarczej ( (...)) w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, pochodząca z 15 lipca 2021 r. Niewątpliwym jest, że pomiędzy małżonkami może istnieć nieporozumienie co do aktualnego zarządu tą nieruchomością, jednakże kilkukrotnie obie strony wskazywały na potencjalne, akceptowalne przez obie strony propozycje. Jednak argumentacja, że jest to spór dotyczący prowadzenia działalności gospodarczej powoda jest nieprawdziwa. Co więcej, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że to ewidentnie przede wszystkim powód czuje się właścicielem nieruchomości, chce nią zarządzać, a nawet miał odebrać pozwanej klucze. Również to on spłaca zobowiązania związane z zakupem tego domu. Powyższe potwierdza zatem tym bardziej, że to on jest stroną silniejszą ekonomicznie.

Orzeczenie uwzględniające ustanowienie rozdzielności majątkowej małżonków powinno mieć charakter wyjątkowy, i uwzględniać interesy zarówno jednej, jak i drugiej strony, nie doprowadzając do możliwego pokrzywdzenia strony słabszej ekonomicznie. Tymczasem, wniesione przez powoda powództwo jawi się właśnie jako próba dalszego osłabienia pozycji żony, być może nawet odegrania się na niej po rozstaniu. Próbuje on bowiem w procesie przeforsować taką wersję rozstrzygnięcia, która byłaby wprawdzie korzystna dla jego osobistej sfery finansowej, ale wskutek którego ucierpiałoby dobro rodziny, którą poprzez małżeństwo z pozwaną stworzyli. Wprawdzie małżonkowie powinni wspólnie zabiegać o należyte prowadzenie swoich spraw finansowych (a zatem pozwana nie powinna czuć się „wolna” od ewentualnych zobowiązań z tej tylko racji, iż osiągała i osiąga znacznie mniejszy dochód niż powód) tak jednak nie da się w niniejszej sprawie abstrahować od dotychczasowego modelu funkcjonowania tej rodziny, której potrzeby powódka zaspokajała przede wszystkim w sposób niematerialny.

Podkreślić należy, że niniejsze orzeczenie nie jest próbą oceny moralnej zachowania powoda ani pozwanej, albowiem nie jest to przedmiotem orzeczenia Sądu w niniejszej sprawie.

Dlatego Sąd Okręgowy uznał za niezasadne zarzuty sformułowane w apelacjach strony powodowej i podzielił stanowisko Sądu I instancji. Z tych wszystkich względów obie apelacje podlegały jako bezzasadne oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku.

W punkcie 2. wyroku w myśl art. 98 k.p.c. zasądzono od powoda (jako strony przegrywającej w całości) na rzecz pozwanej 360 zł tytułem zwrotu zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Wysokość wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika strony pozwanej ustalono w oparciu o § 4 ust. 1 pkt 7 w zw. § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.