Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

25 sierpnia 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie 25 sierpnia 2022 r. w Warszawie

odwołania E. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

o rekompensatę

z 31 marca 2022 r., znak: (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje E. J. prawo do rekompensaty od marca 2022 r.;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddziału w W. na rzecz E. J. 180 zł(sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 548/22

UZASADNIENIE

E. J. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 31 marca 2022 r., znak: (...) odmawiającej przyznania mu prawa do rekompensaty do emerytury dla osób pracujących w szczególnych warunkach i wniósł o ponowne rozpatrzenie jego wniosku, gdyż spełnia on wszystkie warunki wyszczególnione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

W uzasadnieniu swojego stanowiska odwołujący wskazał, że w świadectwie pracy za okres od 1 sierpnia 1984 r. do 15 marca 1989 r. jego charakter pracy jest zgodny z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oraz zarządzenia resortowego. Odnośnie świadectwa pracy za okres od 11 grudnia 1993 r. do 31 stycznia 2006 r. odwołujący wskazał, że stanowisko oraz charakter wykonywanej przez niego pracy jest zgodne z rozporządzeniem, ponieważ wykonywał on pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (odwołanie, k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddziału w W. wniósł o oddalenie odwołania E. J. na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c.

Uzasadniając stanowisko organ rentowy wyjaśnił, że zaskarżoną decyzją odmówił odwołującemu prawa do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze przez co najmniej 15 lat. Organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. od 1 sierpnia 1984 r. do 15 marca 1989 r., ponieważ w świadectwie wykonywania prac w szczególnych Warunkach pracodawca podał „prace kierowców ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych, specjalnych”. Natomiast w zarządzeniu nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30 marca 1985 r. podano w wykazie A, dział VIII, poz. 2 pkt 5 charakter wykonywanej pracy „prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych, specjalnych pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”. Organ rentowy nie uwzględnił również okresu pracy ubezpieczonego w (...) Sp. z o.o. od 11 grudnia 1993 r. do 31 stycznia 2006 r., ponieważ stanowisko i charakter wykonywanej pracy nie są zgodne z zarządzeniem nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. W świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach podano stanowisko „kierowca przewozów międzynarodowych”, natomiast w dziale VIII, poz. 2 pkt 2 powołanego rozporządzenia wymieniono stanowisko „kierowca samochodu ciężarowego”, ponadto pracodawca nie podał charakteru wykonywanej pracy (odpowiedź na odwołanie, k. 4-5 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. J. urodzony (...), posiada uprawnienia do kierowana pojazdami kategorii B od 30 czerwca 1976 r., kategorii C od 30 czerwca 1976 r., kategorii BE i CE od 1 listopada 1981 r., kategorii D od 16 czerwca 1982 r. oraz kategorii DE od 1 lipca 1999 r. Ubezpieczony pobiera od 3 lutego 2022 r. emeryturę powszechną przyznaną mu decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z 21 lutego 2022 r. (decyzja ZUS z 21 lutego 2022 r., k. 9 tom II a.r., kserokopia prawa jazdy, k. 31-32 i świadectwo kwalifikacji, k. 33-34 a.s.).

15 marca 2022 r. E. J. złożył w ZUS wniosek o ponowne przeliczenie emerytury wraz z rekompensatą (wniosek z 15 marca 2022 r., k. 12-13 tom II a.r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddziału w W. decyzją z 31 marca 2022 r., znak: (...)odmówił E. J. prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia warunku posiadania 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Do okresu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie uwzględnił zatrudnienia od 1 sierpnia 1984 r. do 15 marca 1989 r. w (...) Sp. z o.o. oraz od 11 grudnia 1993 r. do 31 stycznia 2006 r. w (...) Sp. z o.o. (decyzja ZUS z 31 marca 2022 r., k. 20 tom II a.r.).

Ubezpieczony w okresie od 19 grudnia 1979 r. do 15 marca 1989 r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Zakładach (...) w W. (obecnie (...) Sp. z o.o.) na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Pracodawca wystawił 7 marca 2022 r. świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, zgodnie z którym E. J. w okresie od 1 sierpnia 1984 r. do 15 marca 1989 r. stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony według wykazu A, Dział VIII poz. 2 stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30 marca 1985 r. w sprawie określenia stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. M H i PM nr 1-3/85/poz.1) (świadectwo pracy z 15 marca 1989 r. – a/o, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z 7 marca 2022 r., k. 15 tom II a.r.)

Do obowiązków E. J. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony należało kierowanie pojazdami ciężarowymi (...) wraz z naczepą o nośności 19 ton i przewożenie towarów takich jak węgiel. Praca kierowcy była przez niego wykonywana stale w wymiarze pełnego etatu. Nie zajmował się załadunkiem i wyładunkiem towarów (zeznania świadka K. P., k. 64-64v. a.s., zeznania E. J., k. 65 a.s.).

Ubezpieczony w okresie od 11 grudnia 1993 r. do 31 stycznia 2006 r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) sp. z o.o. w W. na stanowisku kierowcy przewozów międzynarodowych. Pracodawca wystawił ubezpieczonemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, zgodnie z którym E. J. w okresie od 11 grudnia 1993 r. do 31 stycznia 2006 r. stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony według wykazu A, Dział VIII poz. 2 pkt 2 Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 e. w sprawie wykazu stanowisk w zakładach pracy podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach (świadectwo pracy, k. 15 tom II a.r.).

Do obowiązków E. J. na stanowisku kierowcy przewozów międzynarodowych należało kierowanie pojazdami ciężarowymi marki M., a później marki (...), często z naczepą powyżej 13 m i nośności 24 tony, odwołujący kierował tymi pojazdami przewożąc towary na ternie całej Europy. Praca kierowcy była przez niego wykonywana stale w wymiarze pełnego etatu. Nie zajmował się załadunkiem i wyładunkiem towarów (zeznania świadka zeznania świadka F. P., k. 64v. a.s., zeznania świadka J. D., k. 65 a.s., zeznania E. J., k. 65 a.s.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonych w toku postępowania dowodów obejmujących wymienione dokumenty oraz dowód z zeznań świadków K. P., F. P., świadka J. D. i zeznań ubezpieczonego E. J..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków K. P., F. P., świadka J. D. i ubezpieczonego odnośnie przebiegu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w W. i (...) Sp. z o.o. w W. oraz rodzaju i charakteru wykonywanej przez niego pracy. Sad miał przede wszystkim na uwadze, że świadkowie pracowali w tym samym czasie co odwołujący oraz na tych samych stanowiskach, mieli więc wiedzę na temat tego czym odwołujący się zajmował oraz jakimi pojazdami kierował. Ich zeznania zostały więc ocenione jako spójne i nie budzące wątpliwości co do ich wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie E. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddziału w W. z 31 marca 2022 r., znak: (...) podlegało uwzględnieniu.

Regulacja dotycząca prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, o którą ubiegał się E. J. została wprowadzona do ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2022r., poz. 1340). Art. 2 pkt 5 tej ustawy zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób jej obliczenia wskazują art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III (...). Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz, że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, o której mowa w cytowanych przepisach, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej oraz 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest jednak zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r. W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 maja 2017r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2017r., III AUa 529/16).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że nie zachodzi negatywna przesłanka przyznania E. J. prawa do rekompensaty. Ubezpieczony nie miał przyznanego prawa do wcześniejszej emerytury z uwagi na prace w warunkach szczególnych. Decyzją z dnia 21 lutego 2022 r. przyznano mu prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym.

Wobec powyższego, celem ustalenia, czy ubezpieczonemu przysługuje prawo do rekompensaty należało zbadać spełnienie przesłanek pozytywnych, o których była mowa. Analiza cytowanych przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, prowadzi do wniosku, że prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, tak przy ustalaniu prawa do rekompensaty będą uwzględnione tylko okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zdaniem sądu, E. J. spełnił przesłanki pozytywne konieczne do tego, by uzyskać prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony nie nabył prawa do emerytury pomostowej i legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych, przypadającym przed 1 stycznia 2009 r.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwane dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego, do którego należy się odwołać na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazuje w § 2 ust. 1, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W przypadku ubezpieczonego, któremu ZUS nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych żadnego okresu zatrudnienia, należało uwzględnić okres pracy od 1 sierpnia 1984 r. do 15 marca 1989 r. w (...) Zakładach (...) w W. oraz od 11 grudnia 1993 r. do 31 stycznia 2006 r. w (...) Sp. z o.o. w W.. Według organu rentowego, okresów tych nie można było uwzględnić z uwagi na fakt, że w świadectwach wykonywania pracy w szczególnych warunkach stanowiska oraz charakter pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie są zgodna ściśle z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Odnosząc się do wskazanej okoliczności należy podnieść, że w sprawie o prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na wykonywanie pracy szczególnych warunkach – analogicznie w sprawie o prawo do rekompensaty - należy ustalić faktyczny rodzaj i zakres powierzonych do wykonywania czynności (obowiązków) pracowniczych i to one podlegają każdorazowo ocenie, a nie rodzaj stanowiska, jaki w dokumentach podał pracodawca. Ponadto, choć wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00), to dokumenty te podlegają każdorazowo weryfikacji. Wynika to z tego, że są to dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowią dowodu tego co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej ani inne organy państwowe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2013 r., III AUa 783/13, Lex nr 1409118). To zatem oznacza, że nawet jeśli pracodawca ww. dokument pracownikowi wystawił, to i tak podlega on kontroli ZUS i sądu i nie oznacza automatycznie, że praca w danym okresie była wykonywana w warunkach szczególnych. Z drugiej zaś strony, brak takiego dokumentu bądź jego wadliwości nie przesądzają o tym, że praca nie była wykonywana w warunkach szczególnych. Kwestia ta każdorazowo podlega badaniu przy uwzględnieniu tego, jakie czynności i rodzaj prac faktycznie wykonywał wnioskodawca i co ważne, w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym (także w sprawie o rekompensatę), dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. Wynika to z tego, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, a nie tylko świadectwem pracy w warunkach szczególnych.

W rozpatrywanej sprawie z przeprowadzonych przez Sąd dowodów jednoznacznie wynika, że w E. J. spornym okresie od 1 sierpnia 1984 r. do 15 marca 1989 r. w (...) Zakładach (...) w W. pracował jako kierowca samochodów ciężarowych, a jego podstawowym obowiązkiem było rozwożenie towarów. Przy tym przez cały okres zatrudnienia do wykonywania takich obowiązków ubezpieczony wykorzystywał pojazdy o masie przekraczającej 3,5 tony - marki J.. Ponadto praca była przez niego wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i ubezpieczony nie jeździł innymi pojazdami, ani nie wykonywał innych czynności. Powyższe potwierdził świadek K. P., który niewątpliwie dysponował wiedzą na temat pracy E. J. i z jego relacji wynika taki zakres obowiązków, jaki sąd ustalił.

Praca, o której mowa, może zostać zakwalifikowana jako odpowiadająca pozycji 2 Działu VIII (w transporcie i łączności) Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. Wymieniono tam m.in. pracę kierowców samochodów o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, a taką pracę ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia niewątpliwie wykonywał. Jak wskazano, taki rodzaj i charakter pracy ubezpieczonego znajduje potwierdzenie przede wszystkim w zeznaniach świadka, który przez wiele lat pracował jako kierowca w tym samym zakładzie pracy co odwołujący.

Odnośnie drugiego ze spornych okresów zatrudnienia w warunkach szczególnych od 11 grudnia 1993 r. do 31 stycznia 2006 r. w (...) Sp. z o.o. w W., sąd ustalił, że E. J. pracował jako kierowca przewozów międzynarodowych, a jego podstawowym obowiązkiem było przewożenie towarów na ternie całej Europy. Przy tym przez cały okres zatrudnienia do wykonywania takich obowiązków ubezpieczony wykorzystywał pojazdy o masie przekraczającej 3,5 tony – marki M. lub (...), często z naczepą powyżej 13 m i nośności 24 tony. Ponadto odwołujący posiadał kwalifikacje do wykonywania takiej pracy, miał między innymi prawo jazdy kategorii C oraz CE. Praca była przez niego wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i ubezpieczony nie jeździł innymi pojazdami, ani nie wykonywał innych czynności. Powyższe potwierdzili trzej świadkowie K. P., F. P., J. D.. Wskazane osoby niewątpliwie dysponowały wiedzą na temat pracy E. J. i z ich spójnej relacji wynika taki zakres obowiązków, jaki sąd ustalił.

Praca, o której mowa, może zostać zakwalifikowana jako odpowiadająca pozycji 2 Działu VIII (w transporcie i łączności) Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. Wymieniono tam m.in. pracę kierowców samochodów o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, a taką pracę ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia niewątpliwie wykonywał. Jak wskazano, taki rodzaj i charakter pracy ubezpieczonego znajduje potwierdzenie przede wszystkim w zeznaniach świadków, którzy przez wiele lat pracowali jako kierowcy w tym samym zakładzie pracy co odwołujący.

Z powyższych względów sąd uznał sporne okresy zatrudnienia ubezpieczonego
jako okresy wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Zatrudnienia trwały od 1 sierpnia 1984 r. do 15 marca 1989 r. oraz od 11 grudnia 1993 r. do 31 stycznia 2006 r., a zatem łączny okres zatrudnienia ubezpieczonego był na tyle długi, by przyjąć, że E. J. legitymuje się okresem pracy w warunkach szczególnych ponad 15 lat, a więc więcej niż minimalny próg, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych.

W tych okolicznościach należało stwierdzić, że ubezpieczony spełnia przesłanki
do uzyskania dochodzonego od organu rentowego prawa do rekompensaty. W konsekwencji odwołanie podlegało uwzględnieniu poprzez zmianę zaskarżonej decyzji na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego sąd orzekł na podstawie art. 108 k.p.c. stosując w tym względzie zasadę finansowej odpowiedzialności za wynik sprawy, ustanowioną w art. 98 k.p.c. oraz w oparciu o dyspozycję § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018r., poz. 265).