Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 29 czerwca 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2022 r., w S.

na posiedzeniu niejawnym W trybie art. 15zzs (2) ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko D. P.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanej, aby wydała powódce w stanie wolnym lokal numer (...) położony w S. przy al. (...);

II.  ustala, że pozwanej nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych ) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

sygnatura akt III C 1112/21

UZASADNIENIE

wyroku z 29 czerwca 2022 r.

Podstawa faktyczna wyroku i ocena dowodów:

Pozwana D. P. zajmuje lokal numer (...) przy alei (...) w S.. Pozwana nie wstąpiła w stosunek najmu po ww. zmarłej.

Pismem z dnia 17 lutego 2021 r. pozwana wystąpiła z wnioskiem o zawarcie z powódka umowy najmu po zmarłej. Powódka skierowała do pozwanej pismo informujące o braku podstaw do uznania wstąpienia w stosunek najmu lokalu i konieczność wydania lokalu powódce.

Mimo to pozwana w dalszym ciągu zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Pozwana w lokalu przy ul. (...) w S. posiada swoje rzeczy osobiste.

Pozwana nie jest osobą bezrobotną. Pozwana posiadała umiarkowany stopień niepełnosprawności do dnia 28 lutego 2022 r. Pozwana nie pobierała ani renty ani emerytury, a także posiada mieszkanie w Ś., gdzie również pracuje.

Sąd oparł powyższe ustalenia na podstawie wszystkich dowodach zebranych w sprawie.

Wyjaśnienie podstaw prawnej:

Podstawę prawną zgłoszonego wniosku był art. 222 § 1 k.c. zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Powódka domagała się eksmisji pozwanej z mieszkania, stanowiącego jej własność. Pozwana pismem z dnia 18 lutego 2022 r. pozwana złożyła do powódki wniosek o zawarcie umowy lokalu mieszkalnego w związku ze śmiercią jej babci W. Ś. będącej do dnia śmierci tj. 5 października 2020 r. najemcą lokalu mieszkalnego przy al. (...) w S.. W odpowiedzi na pismo powódka wskazała, iż pozwana nie spełnia warunków zawarcia z nią stosunku najmu wskutek wstąpienia w miejsce zmarłej oraz wezwała pozwaną do opróżnienia i wydania lokalu mieszkalnego w stanie wolnym od osób i rzeczy.

Idąc dalej, wskazać trzeba, że dla oceny zasadności roszczeń w oparciu o wskazaną w/w regulację prawną konieczne jest więc ustalenie, czy podmiot, który faktycznie rzeczą włada nie dysponuje skutecznym względem właściciela uprawnieniem do wykonywania powyższego. Sporny lokal od dnia 9 stycznia 1968 r. do dnia 5 października 2020 r. najmowała W. Ś.. Mieszkała sama. Była odwiedzana przez pozwaną, która się nią opiekowała i pomagała. Jednakże zamieszkiwała stale tam nie zamieszkiwała, na co wskazują zeznania świadka M. C. oraz B. E., które jako sąsiadki W. Ś. nie widziały pozwanej, ani nie pamiętały by pozwana faktycznie w przedmiotowym lokalu wraz z W. Ś. stale przebywała lub zamieszkiwała .

Zgodnie z treścią art. 691 § 1-2 k.c., w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą. Osoby wymienione w stosunek najmu lokalu mieszkalnego, jeżeli stale zamieszkiwał z najemcą w tym lokalu do chwili jego śmierci.

Przepis art. 691 k.c. zawiera przesłankę "stałego mieszkania z najemcą", która spełnia rolę delimitującą, mającą na celu wyeliminowanie niektórych osób bliskich najemcy z kręgu osób wstępujących w stosunek najmu (por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 23 lipca 1997 r. o sygn. akt II CKN 294/97, Lex nr 1228739). Pozwana przebywała jedynie czasowo w spornym lokalu, jednakże stosunek ten nie miał charakteru trwałego, a tym bardziej stałego. Pozwana posiada mieszkanie w Ś., na co wskazał świadek K. Ś.. Jej stałe miejsce pracy znajduje się również w Ś.. Nadto ani B. E. ani M. C. będące sąsiadkami zmarłej najemczyni lokalu nie kojarzyły by pozwana zamieszkiwała z W. Ś..

Według art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Powyższe oznacza, że powódka wykazała, że należy orzec pozytywnie wobec jej żądania, bowiem pozwana nie posiada tytułu prawnego do zajmowania lokalu, albowiem pozwana nie wykazała, iż zamieszkiwała stale z najemczynią lokalu do chwili jej śmierci.

W wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu albo braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia najmu socjalnego lokalu ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu wobec:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 426) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej,

3) obłożnie chorego,

4) emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) osoby posiadającej status bezrobotnego,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

Orzekając o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.

Zdaniem sądu w niniejszej sprawę nie było podstaw do ustalenia dla pozwanej prawa do lokalu socjalnego. Brak było jakiegokolwiek dowodu na okoliczność szczególnej sytuacji materialnej i rodzinnej. Nadto świadek K. Ś. zeznał, iż pozwana posiada mieszkanie w Ś., czemu pozwana nie zaprzeczyła.

Nadto wskazać trzeba, że okoliczności sprawy pozwalają na ustalenie, że pozwana mieszka w innym lokalu niż dotychczas zajmowany, tym samym brak było podstaw do badania z urzędu przesłanek określnych w art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Powyższe oznacza, że pozwana będzie zabezpieczona mieszkaniowo i przyznanie prawa do zawarcia umowy o najem lokalu socjalnego nie jest konieczne.

Mając na uwadze powyższe orzeczono, jak w sentencji w pkt I i II wyroku.

Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c., storna przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W przedmiotowej sprawę pozwana przegrała w sprawę w 100%, w związku z czym Sąd zasądził od niej na rzecz powódki kwotę 467,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które składają się: kwota 200,00 zł stanowiąca opłatę sądowa od pozwu (art. 27 pkt 11 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych); kwota 240,00 zł (§ 7 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych); oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (część czwarta wykazu przedmiotów opłaty skarbowej, stawki tej opłaty oraz zwolnienia stanowiący załącznik do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt III wyroku.