Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział III Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2022 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 16 558,36 złotych (szesnaście tysięcy pięćset pięćdziesiąt osiem złotych trzydzieści sześć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 listopada 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej rzecz powódki kwotę 5 217 zł (pięć tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 268,00 zł (dwieście sześćdziesiąt osiem złotych) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

sygnatura akt III C 962/21

UZASADNIENIE

wyroku z 29 czerwca 2022 r.

Podstawa faktyczna wyroku i ocena dowodów:

18 października 2019 r. doszło do uszkodzenia samochodu marki F. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem była poszkodowana M. G.. Szkodę zgłoszono do ubezpieczyciela sprawcy szkody, pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedziba w W.. Ubezpieczyciel wypłacił kwotę w wysokości 15.768,97 zł brutto. W dniu 21 listopada 2019 r., na zlecenie strony powodowej, w systemie E. wykonano prywatny kosztorys naprawy uszkodzonego pojazdu, który wykazał, iż kwota konieczna do naprawy pojazdu wynosiła 32.327,33 zł. Uszkodzony pojazd został naprawiony, jednakże nie całkowicie. Do naprawy zostały bowiem użyte oryginalne części używane. Naprawy dokonano w nieautoryzowanym warsztacie. W dniu 1 stycznia 2020 r. M. G. zawarła z powódką (...) spółką z ograniczona odpowiedzialnością spółką kapitałową z siedzibą w S. umowę cesji, na podstawie której na powódkę przeszła wierzytelność, która przysługiwała poszkodowanej względem pozwanej.

Koszt przywrócenia pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed szkody oszacowany według cen części na datę szkody, z zastosowaniem części oryginalnych i zgodne z technologią producenta pojazdu wynosi 32.512,18 zł brutto i tylko naprawa z zastosowaniem części oryginalnych jest w stanie przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody.

Sąd oparł powyższe ustalenia na podstawie wszystkich dowodów zebranych w sprawie, w tym dokumentacji, zeznań M. G. oraz P. G. oraz opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych L. C.. Sąd zdecydował się jednakże, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. pominąć dowód z zeznań P. H., jako zmierzający do przedłużenia postępowania. Zebrany w sprawie materiał dowodowy był bowiem wystarczający do wydania wyroku.

Wyjaśnienie podstaw prawnej :

Powództwo okazało się uzasadnione. Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (teks jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 473 ze zmianami) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1 ). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie natomiast z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w przepisie art. 435 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Okoliczności kolizji z dnia 18 października 2019 roku nie były pomiędzy stronami sporne. Pozwany co prawda podniósł zarzut braku legitymacji procesowej czynnej powódki, jednakże Sąd uznał, że również i ona nie budziła wątpliwości, co wprost wynika z umowy cesji z dnia 11 stycznia 2020 r. oraz zeznań M. G. oraz P. G. złożonych na piśmie. Powódka wywodzi uprawnienie do żądania zwrotu dalszych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki F. (...) z umowy cesji wierzytelności z dnia 11 stycznia 2020 roku, na podstawie której, stosownie do treści przepisu art. 509 § 2 k.c., nabyła wierzytelność przysługującą poszkodowanej M. G. wobec ubezpieczyciela. Legitymacja bierna pozwanego ubezpieczyciela wynika natomiast z przepisu art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze przywołanej wyżej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zgodnie z treścią którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe należącym do M. G. i wypłacił tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu kwotę 15.768,97 złotych. Nie budziło bowiem wątpliwości, iż do przedmiotowego zdarzenia drogowego doszło na skutek zawinionego działania uczestnika ruchu drogowego posiadającego polisę w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego u pozwanego ubezpieczyciela.

Przedmiotem sporu była natomiast kwestia wysokości należnego odszkodowania.

W tym miejscu wskazać należy, że świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność natomiast zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Wskazać przy tym należy, że zakład ubezpieczeń obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, nie zaś wedle wyboru poszkodowanego także przez przywrócenie stanu poprzedniego, co wyłącza stosowanie w tych okolicznościach art. 363 § 1 k.c.

Szkoda została zgłoszona do ubezpieczyciela z OC sprawcy i zarejestrowana pod numerem (...). 25 października 2019 r. ubezpieczyciel dokonał oględzin pojazdu i wykonał kosztorys naprawy na kwotę 15.768,97 zł. Kosztorys został wykonany w stawkach 51/51 zł z zastosowaniem części oryginalnych i zamienników. W kosztorysie zastosowano potracenie materiału lakierniczego faktorem 67%. Powódka wykonała na zlecenie prywatny kosztorys naprawy uszkodzonego pojazdu z dnia 21 listopada 2019 r., który wykazał, iż kwota konieczna do naprawy pojazdu wynosi 32.327,33 zł, w związku z czym w niniejszej sprawie dochodziła pozostałej części kwoty przewyższającej wypłaconą przez pozwanego kwotę 15.767,97 zł.

Zasadnicza różnica w wykonanych kosztorysach polegała na kwalifikacji jakościowej części oraz zastosowanych stawkach roboczogodziny. Przyjęta przez ubezpieczyciela w kosztorysie ofertowym stawka roboczogodziny była bowiem niezgodna ze stawkami z tego okresu w województwie (...) i nie pozwalała na pokrycie kosztów robocizny. Tym samym Sąd dał wiarę opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych L. C. wskazującej, że koszt przywrócenia pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed szkody oszacowany został według cen części na datę szkody, z zastosowaniem części oryginalnych i zgodnie z technologią producenta pojazdu wynosił 32.512,18 zł brutto. Ubezpieczyciel w procesie likwidacji szkody nie wykazał, że przedmiotowy pojazd w strefie szkody miał części inne niż oryginalne i tylko naprawa z zastosowaniem części oryginalnych była w stanie przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody. Strony nie wniosły zastrzeżeń do opinii. Dlatego też Sąd, mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie, zaś poczynione ustalenia uznał za własne.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda jak w pkt I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 ust. 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Powód poniósł następujące koszty procesu: 1000 złotych tytułem opłaty od pozwu, 600 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego,
3600,00 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie adwokata oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej za złożenie dokumentu pełnomocnictwa procesowego, czyli łącznie 5.217,00 złotych.

Żądanie pozwu zostało uwzględnione w całości, zatem to pozwany zobowiązany jest do zwrotu całości poniesionych przez powódkę kosztów procesu. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł na w pkt II wyroku.

Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2022 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie przyznał biegłemu sądowemu L. C. wynagrodzenie w wysokości 868,00 zł za sporządzenie opinii z dnia 17 kwietnia 2022 r. Postanowienie uprawomocniło się w dniu 7 maja 2022 r., zaś jego koszty zostały wypłacone w kwocie 600,00 zł tytułem wpłaconej zaliczki i w kwocie 268,00 zł poniesionej przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie. W związku z przegraniem sprawy całkowicie przez pozwanego, to on, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany została do poniesiona kosztów procesu, w tym kosztów tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w pkt III wyroku.