Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 516/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 2 lutego 2022 r. w sprawie oskarżonego J. M., sygn. akt II K 434/21.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

___

___________

________________________________________

_________

__________

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

______

___________

___________________________________________

_______

_________

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

__________

_________________________

____________________________________________________

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

__________

________________________

___________________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrońca zarzucił obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - a mianowicie możliwości, że kierujący pojazdem E. D. uchybił obowiązkowi zapięcia pasów podczas jazdy wynikającego z art. 39 ust. 1 Ustawy o ruchu drogowym, co miało bezpośredni wpływ na przebieg zdarzenia drogowego oraz obrażenia doznane przez E. D.;

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 4, 7, 410 i 424 § 1 pkt 1 k.p.k. wyrażającą się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, z wyeliminowaniem oględzin pojazdu A. R. pod kątem pasów bezpieczeństwa;

- błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na dowolnej, a w konsekwencji błędnej ocenie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony próbował pomóc uczestnikom wypadku drogowego;

- rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego J. M. kary 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności, albowiem sytuacja osobista oskarżonego, stopień zawinienia, motywacji i sposobu zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, a zwłaszcza jego postawa w trakcie prowadzonego postępowania, ponadto okoliczności popełnionego czynu wskazują, iż orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze aż 12 lat jest nadmiernie dolegliwe i istotnie wykracza poza osiągnięcie zamierzonych celów prewencyjno – wychowawczych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego co do zasady nie zasługiwała na uwzględnienie. Na wstępie należy zaznaczyć, że pomimo tego, że obrońca zaskarżył wyrok w części albowiem wyłącznie co rozstrzygnięcia o karze, to jednak częściowo sformułował zarzuty kwestionujące przyjęcie kwalifikacji prawnej za przypisany oskarżonemu czyn, próbując dowodzić, że pokrzywdzony E. D., wskutek nie zapiętych pasów bezpieczeństwa pośrednio przyczynił się do wystąpienia skutku w postaci jego śmierci, co spowodowało konieczność odniesienia się również do powyższych zarzutów przez Sąd Okręgowy.

Podnieść należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy oskarżonego J. M.. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, dokonana przez Sąd I instancji analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, odpowiadająca dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k., który to przepis statuuje ogólną regułę postępowania nakazującą sądowi orzekającemu dochować wymogu obiektywizmu i nie może stanowić samodzielnej podstawy zaskarżenia. Dla skutecznego podniesienia zarzutu obrazy art. 4 k.p.k. nie wystarczy ogólne stwierdzenie o nieobiektywizmie sądu, opierające się wyłącznie na subiektywnym odczuciu strony postępowania karnego, w szczególności wynikającym z odmiennej niż sąd oceny materiału dowodowego. O braku obiektywizmu sądu można natomiast mówić wówczas, gdy poprzez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących działa on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron, co należy wykazać w środku odwoławczym. Obrona poza samym powołaniem się na naruszenie obiektywizmu w żaden sposób nie wykazała braku obiektywizmu Sądowi Rejonowemu, który co trzeba podkreślić wydał zaskarżony wyrok w zakresie orzeczenia o karze i środkach karnych . Również przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie Sądu Rejonowego jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy oskarżonego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących dokonania dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego, który pozwolił na stwierdzenie, że oskarżony w dniu 24 lutego 2021 r. na drodze wojewódzkiej (...) km pomiędzy miejscowościami W. a K. gmina M., umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że kierował samochodem m-ki V. (...) nr. rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, mając 2,9 promila alkoholu etylowego w krwi nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości jazdy do własnych umiejętności, w wyniku czego na łuku tej drogi stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na lewą stronę jezdni i zderzył się czołowo z prawidłowo jadącym z przeciwnego kierunku jazdy samochodem osobowym marki A. R. 156 nr. rej. (...), skutkiem czego kierujący tym pojazdem E. D. doznał rozległych obrażeń wielonarządowych głowy i klatki piersiowej skutkujących jego śmiercią na miejscu zdarzenia, zaś pasażerka tego pojazdu J. D. doznała obrażeń w postaci złamania żeber V-VII w linii pachwowej przedniej po stronie lewej, złamania przedniej ściany zatoki szczękowej, obrzęku z otarciem naskórka okolicy policzka lewego, naruszających czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, a jadący z nim B. K. doznał obrażeń w postaci złamania kości potylicznej dochodzące do otworu wielkiego, złamania łuski kości czołowej i skroniowej w postronnie lewej, złamania prawej ściany zatoki klinowej przechodzące na skrzydło większe kości klinowej, złamania L. F. III łącznie ze złamaniem stropów obu oczodołów, złamania jarzmowo – szczękowego -oczodołowego po stronie lewej, krwiaka podtwardówkowego okolicy czołowo-skroniowej po stronie prawej i czołowej po stronie lewej, krwiaka śródmózgowego u podstawy płatów czołowych w lewym płacie skroniowym i ciemieniowym, naruszających czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania oskarżonego nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Natomiast zarzut obrazy art. 7 k.p.k. jest tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady. Zarzutem sformułowanym przez obrońcę było wyeliminowanie z analizy zgromadzonego materiału dowodowego oględzin pojazdu A. R. pod kątem zapiętych pasów, co miała doprowadzić do błędnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy zwraca jednakże uwagę, że w niniejsze sprawie, brak jest podstaw do zarzucenia Sądowi Rejonowemu nieprawidłowego procedowania w tym zakresie. Jak wynika z ustnej opinii uzupełniającej biegłego J. R., nie dokonywał on oględzin pojazdu A. R. pod kątem pasów bezpieczeństwa. Takich oględzin nie wykonano również w protokole powypadkowym sporządzonym przez funkcjonariuszy Policji. Z zeznań tego biegło wynika, że generalnie pasy bezpieczeństwa powodują blokadę pozycji kierowcy i nie powinny się samoczynnie wypiąć z systemu. Jednakże biegły podał, że możliwa jest sytuacja, że pasy w trakcie wypadku nie zadziałały, zwłaszcza przy tak szerokich uszkodzeniach pojazdu. Biegły z uwagi na brak badania pasów pojazdu, nie wypowiedział się jednakże na temat tego konkretnego wypadku. Natomiast z zeznań słuchanych świadków, w tym córki pokrzywdzonego N. D. wynika, że ojciec jeździł zawsze przepisowo, nie dostał nigdy mandatu, nie miał żadnej stłuczki, dbał o samochód i zawsze zapinał pasy. Wobec powyższych okoliczności, brak jest danych pozwalających ustalenie, że feralnego dnia pokrzywdzonych nie miał zapiętych pasów, okoliczność ta wobec braku dokonania oględzin zaraz po wypadku, nie pozwala na jednoznaczne ustalenia w tym zakresie. Wobec tego nie można zarzucać błędnego procedowania co tego powyższej kwestii, zwłaszcza, że J. D., która jechała z pokrzywdzonym E. D., nie była w stanie udzielić odpowiedzi na tak zadane pytanie. Wobec powyższego kwestia zapięcia pasów bezpieczeństwa uwzględniając powyższe uwagi z przyczyn obiektywnych nie została rozstrzygnięta. Tak więc będący konsekwencją błędnej oceny dowodów kolejny zarzut apelacji w zakresie rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę, polegający na braku ustalenia niezapięcia przez E. D. pasów bezpieczeństwa, nie jest zasadny, albowiem sam fakt, iż skarżący nie zgadza się z oceną dokonaną przez Sąd I instancji nie oznacza, że jest ona nieprawidłowa. Analiza pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego wskazuje, że Sąd I instancji dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Sąd Okręgowy akcentuje przy tym, że przestępstwo z art. 177 k.k. jest przestępstwem skutkowym, a zatem w procesie jedynie dopuszczalnym jest rozumowanie, które prowadzi do ustalenia konkretnego, nie zaś hipotetycznego skutku. Nie można przecież jednoznacznie stwierdzić idąc za tokiem rozumowania obrońcy, że gdyby pokrzywdzony miał zapięte pasy bezpieczeństwa to doznane przez niego obrażenia byłyby lżejsze i jaki byłby ich zakres, czy taki pozwalający przypisać oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. W doktrynie wskazuje się, że w ramach art. 177 § 2 kk chodzi o faktyczne naruszenie dobra prawnego w postaci życia lub zdrowia człowieka- porównaj G. B. w Komentarzu do KK, część szczególna pod red. nauk. W. W. i A. Z., t. II, strona 500, tez 36 do art.177, W. K., 5. Wydanie. Znamiona czynu z art. 177 § 2 k.k. wskazują, że warunkiem zwiększonej odpowiedzialności względem art. 177 § 1 k.k. jest wystąpienie skutku w postaci śmierci albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, pozostającego w związku z wypadkiem wynikającym z naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. (tak Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 14.02.2017 r., sygn. akt I ACa 1320/16, LEX nr 2289450). W przedmiotowej sprawie jednoznacznie wykazano, że obrażenia, które powstały u pokrzywdzonego pozostawały w związku z wypadkiem spowodowanym przez oskarżonego. Ewentualna zaś kwestia przyczynienia się pokrzywdzonego do powstania jego obrażeń może być podnoszona w procesie cywilnym o odszkodowanie, nie zaś w przedmiotowym postępowaniu karnym. Na marginesie Sąd Okręgowy ponownie podkreśla, że kwestia zapięcia przez pokrzywdzonego pasów nie została ustalona, ale nawet gdyby przyjąć tak jak w zarzucie apelacyjnym, to nie wpływa to na odpowiedzialność karną oskarżonego z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., albowiem oskarżony odpowiada za skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego E. D.. W konsekwencji więc, w okolicznościach przedstawionych w niniejszym uzasadnieniu brak było podstaw do zakwestionowania tak ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy, jak i dokonanej oceny prawnej czynu oskarżonego. Niewątpliwie zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona czynu z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i dodatkowo z art. 178 § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Istotnym jednak elementem ustaleń faktycznych jest materiał poglądowy w postaci zdjęć i opinia biegłego wskazująca na zmiażdżenie części auta w której siedział pokrzywdzony. Również opinia biegłego medyka opisująca rozerwane w miejscu kierowcy części ciała pokrzywdzonego nie budzą wątpliwości co do momentu wypadku i skutków które nastąpiły.

Wobec zgłoszonego postulatu w zakresie orzeczenia o karze stwierdzić należy, że co do zasady Sąd I instancji we właściwy sposób ocenił okoliczności przedmiotowo i podmiotowo istotne dla ukształtowania wymiaru orzeczonej kary, a swoje stanowisko przekonująco umotywował. W ocenie Sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa. Winna również spełnić wobec wymienionego cele określone w art. 53 k.k. Przepis ten wskazuje na cztery dyrektywy wymiaru kary, które sąd ma obowiązek uwzględnić. Pierwsze dwie z nich, to jest współmierność kary do stopnia winy i do stopnia społecznej szkodliwości czynu, mają zapewnić sprawiedliwość orzekanych kar; dwie następne – cele kary, a mianowicie zapobiegawcze i wychowawcze oddziaływanie na sprawcę przestępstwa (prewencja indywidualna) oraz społeczne oddziaływanie kary (prewencja ogólna).

Wymierzona oskarżonemu kara 12 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. nie jest rażąco niewspółmiernie surowa, nawet jeśli jest to maksymalny wymiar kary, jaki Sąd mógł oskarżonemu wymierzyć. Odnosząc się do orzeczonej kary wskazać należy, oskarżonego w sposób istotny obciążają okoliczności dostrzeżone i przeanalizowane przez Sąd I instancji: umyśle naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, stopień nietrzeźwości oskarżonego wynoszący 2,9 promila alkoholu we krwi który uznać należy wręcz za stan upojenia alkoholowego, pokrzywdzenie wypadkiem 3 osób w tym skutek śmiertelny odnośnie jednej z nich i ciężkie obrażenia ciała u dwóch pozostałych, brak jakiegokolwiek przyczynienia się pokrzywdzonych do wypadku oraz to, że oskarżony był wielokrotnie karany, w tym trzykrotnie z przepisu art. 178a § 1 k.k. W tych warunkach kara 12 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. nie razi niewspółmiernością, przeciwnie, jawi się jako kara wyważona i sprawiedliwa. Prawidłowo należało przyjąć brak istnienia po stronie oskarżonego okoliczności łagodzących, który w toku postępowania przyznawał, że regularnie jeździł samochodem pod wpływem alkoholu. Z drugiej strony skarżący obrońca nie dostarczył przekonywujących argumentów przemawiających za obniżeniem wymierzonej kary, takimi okolicznościami nie jest to, że po wypadku oskarżony znajdował się przy samochodzie pokrzywdzonych, Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że z zeznań Policjantów wynika, że zaraz po ich przyjeździe starał się on zacierać ślady przestępstwa, wycierając kierownicę samochodu, co skutkowało zakuciem go kajdankami. Taką okolicznością przemawiającą na konieczność obniżenia mu kary, nie jest z przyczyn oczywistych również posiadanie 3 dzieci. Tym samym więc zarzut i wniosek apelacji obrońcy nie może być uwzględniony. Orzeczona kara łączna 12 lat pozbawienia wolności nie jest rażąco surowa, a wręcz przeciwnie spełni swoje zadanie w zakresie prewencji szczególnej, będzie także odpowiednia ze względu na jej społeczne oddziaływanie. Oskarżony musi zdać sobie sprawę z nieakceptowalności zachowania polegającego na kierowaniu pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości nie mówiąc już o stanie upojenia alkoholowego i uświadomić sobie jakie skutki takie zachowanie może wywołać.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. M..

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary łagodniejszej; ewentualnie: uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wymierzona oskarżonemu kara stanowi wystarczającą, a zarazem adekwatną do stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu represję karną za popełnione przestępstwo i z tych powodów cele kary zarówno zapobiegawcze, jak i wychowawcze zostaną zrealizowane. Poza tym kara w określonym wymiarze będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania tego typu przestępstw. Kara 12 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego karę, jawi się jako adekwatna do wagi czynu popełnionego przez oskarżonego oraz do jego warunków osobistych. W sprawie nie stwierdzono żadnych okoliczności łagodzące, samo przyznanie się oskarżonego do winy nie równoważy okoliczności dla niego obciążających dotyczących okoliczności zdarzenia, przynajmniej w takim stopniu aby możliwe było obniżenie kary orzeczonej przez Sąd I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

________________________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

_________________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- pkt I. części dyspozytywnej wyroku wskazanego w sekcji 1.1. niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

apelacja obrońcy jest bezzasadna, a okoliczności, które wziął pod uwagę Sąd I instancji przy skazaniu oskarżonego, są określone prawidłowo i w sposób nie budzący wątpliwości,

wymierzona kara mając na uwadze okoliczności sprawy nie razi nadmierną surowością.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_______________________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

_________________________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

________________________________________________________________________________________

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

_______________________________________________________________________________________________

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

__________

__________________________________________________________________________

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

zasądzenie od oskarżonego J. M. na rzecz oskarżycielek posiłkowych N. D., J. D. i K. D. kwoty po 840 (osiemset czterdzieści) złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

III

orzeczenie o kosztach oparto na treści art. 624 § 1 k.p.k. w zakresie zwolnienia od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za II instancję.

7.  PODPIS

SSO G. S. SSO M. S. SSO E. M.

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana