Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 1638/20

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2020 roku, sygn. akt I Ns 558/17

Sąd Rejonowy w Skierniewicach oddalił wniosek o zasiedzenie Gminnej Spółdzielni (...) w P. w sprawie z udziałem (...) Spółki z o.o. w N. i Starosty (...).

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia i wnioski:

Wnioskodawczyni w ramach przedmiotu swojej działalności zajmuje się między innymi sprzedażą detaliczną prowadzoną w sklepach, głównie z żywnością. Na działce nr (...) został zbudowany w latach 1965 – 1967 sklep spożywczy, który był i jest wykorzystywany przez wnioskodawczynię na gruncie należącym do Skarbu Państwa, będącym w użytkowaniu wieczystym uczestniczki a wcześniej jej poprzedników prawnych.

Przedmiotowa działka o numerze (...) wchodziła w skład Państwowego Gospodarstwa Rolnego w N. utworzonego w 1958 r. zarządzeniem Ministra Rolnictwa nr PGR/5/58. Na podstawie uchwały nr 54/631/71 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Ł. z 15 czerwca 1971 r. PGR w N. został połączony z PGR w Babsku. Zgodnie z protokołem zdawczo –odbiorczym z 6 lipca 1971 r., cały majątek przedsiębiorstwa (...) w N. według stanu na 30 czerwca 1971 r. wydano PGR w Babsku. Przekazaniu podlegało 418,3 ha gruntu w N., stanowiącego dotychczas własność Skarbu Państwa przejętego przez dotychczasowego zarządcę na podstawie zarządzenia Ministra Rolnictwa z 22 lutego 1958 r. nr PGR/5/58.

Decyzją z 9 lipca 1977 r. Minister Rolnictwa przekazał nieodpłatnie Instytutowi (...) w zarząd i użytkowanie według stanu na 1 lipca 1977 r. państwową nieruchomość rolną o powierzchni 242,10 ha wraz z położonymi w jej granicach wszystkimi zabudowaniami i urządzeniami budowlanymi oraz przynależnymi do niej składnikami majątku obrotowego za wyjątkiem inwentarza żywego, wchodzącą w skład (...), przynależnego do Kombinatu Rolniczo – (...) w województwie (...). Na mocy porozumienia z 30 czerwca 1977 r. ustalono, że Instytutowi zostaną przekazane 242,10 ha gruntu, to jest nieruchomość będąca w dyspozycji PGR z wyłączeniem części działki nr (...) oraz działek (...), które pozostały nadal w użytkowaniu kombinatu (...). Zakresem przekazania objęto również własność budynku sklepu. Zgodnie z protokołem zdawczo – odbiorczym z 29 lipca 1977 r. przekazanie zakładu rolnego (...) nastąpiło nieodpłatnie wraz z położonymi na tej nieruchomości zabudowaniami i urządzeniami budowlanymi oraz przynależnymi do niej składnikami majątku obrotowego.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Skierniewicach z 25 września 1986 r. zlikwidowano Kwiaciarski Zakład (...) i włączono go do Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa w S., z dniem 30 września 1986 r. przystąpiono do przekazania całego przedsiębiorstwa.

Na wniosek Skarbu Państwa została założona 5 listopada 1992 r. księga wieczysta dla całej nieruchomości, w tym działki nr (...). Do wniosku załączono trzy mapy sporządzone na przełomie września i listopada 1992 r. obrazujące zasięg terytorialny nieruchomości. Zgodnie z mapą sytuacyjną G.I. (...) z 9 września 1992 r. działka oznaczona numerem ewidencyjnym (...) wraz z działkami (...) odpowiada łącznie działkom o starych numerach 46, 47, 51, 52, 58, 59, 60 i 61, które zostały przekazane w zarząd i użytkowanie Instytutowi (...) w S. Sadowniczemu Zakładowi (...) decyzją Ministra Rolnictwa z 1977 r. W mapie wskazano, że podmiotem władającym nieruchomością w w/w zakresie jest według stanu na dzień sporządzenia mapy Instytut (...) w S. Kwiaciarski Zakład (...) w N..

Urząd Rejonowy w S. oświadczeniem z 4 grudnia 1992 r. potwierdził, że według stanu na 1 marca 1991 r. przedmiotowa nieruchomość, w tym działka nr (...), znajdowała się w użytkowaniu Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa Kwiaciarskiego Zakładu (...) w N..

W 1995 r. z udziałem poprzedników prawnych uczestniczki zostało przeprowadzone postępowanie w przedmiocie zmiany klasyfikacji gruntów na działce oznaczonej pierwotnie numerem 1.

Na wniosek Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa Kwiaciarskiego Zakładu (...) w N., Wójt Gminy N. decyzją z 25 maja 1998 r. dokonał podziału ówcześnie istniejącej działki (...) na działki (...).

W dniu 1 grudnia 1999 r. powołano Kwiaciarski Zakład (...) Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa – (...) Sp. z o.o. Wszystkie udziały w spółce zostały nabyte przez Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa w S. w zamian za wkład niepieniężny – zespół składników materialnych i niematerialnych obejmujących przedsiębiorstwo pod firmą Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa – Kwiaciarski Zakład (...) w N.. Na spółkę przeniesiono prawo wieczystego użytkowania m.in. działki (...). Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez uczestniczkę na podstawie umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego z dnia 21 lutego 2000 r. Rep A nr 826/2000. Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa w S. przeniósł na rzecz spółki prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonej we wsi N., gmina N., stanowiącej działki: 4, 11, 53, 192/57, 1/13, 1/9, , 1/11, 1/15, 1/16, 1/17, 1/18, 1/19, 1/20, 1/21, 1/22, 1/23, 1/24, o łącznej powierzchni 138 ha 46 a 51 m 2 oraz prawo własności znajdujących się na w/w nieruchomości budynków, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności. Wartość przedmiotu przeniesienia została oszacowana na 2.280.277 zł, z czego budynków i budowli to 1.954.245 zł.

Działka (...) została wyodrębniona i założono dla niej nową księgę wieczystą o numerze (...). Do wniosku uczestniczki z 13 lutego 2001 r. o sprostowanie działu I KW załączono aktualne wypisy z rejestru gruntów, zgodnie z którymi podmiotem władającym nieruchomością, w tym działką nr (...) jest Kwiaciarski Zakład (...) Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa Sp. z o.o. W oparciu o wniosek z 14 maja 2014 r. złożonego w oparciu o art. 11 ust 1 ustawy z 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych w miejsce dotychczasowego użytkownika wieczystego nieruchomości ujawniono Instytut (...) z siedzibą w S..

Uczestniczka ponosiła wszelkie ciężary z tytułu należności publicznoprawnych za całą nieruchomość, w tym działkę (...), w przypadku zmian ewidencyjnych dokonywała stosownych ujawnień zmiany danych w księgach wieczystych, prowadzonych dla przedmiotowej nieruchomości.

Z udziałem uczestniczki było prowadzone postępowanie zakończone decyzją z 25 listopada 2015 r. dotyczące istniejącej na działce (...) infrastruktury elektroenergetycznej, postępowanie zakończone postanowieniem z 28 stycznia 2016 r. w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określającego zasady gospodarowania terenu obejmującego działkę (...) i postępowanie w przedmiocie zezwolenia na wycinkę drzew z działki (...) – dwóch klonów w 2015 r.

Przedmiotowa nieruchomość, będąc w dyspozycji uczestniczki, była przedmiotem obciążenia hipotecznego w związku z realizowanymi przez spółkę transakcjami.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego geodety oraz wniosek w przedmiocie projektu z zaznaczeniem terenu zasiedzenia. W ocenie Sądu wobec przesądzenia o braku spełnienia przesłanek do zasiedzenia, wnioski te były bezprzedmiotowe.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, że wniosek o stwierdzenie, że wnioskodawczyni nabyła z dniem 3 października 2005 r. przez zasiedzenie własność działki o numerze (...) o powierzchni 0,38 ha, na której prowadzony jest przez wnioskodawczynię sklep spożywczy, nie jest uzasadniony, nie zostały bowiem spełnione przesłanki z art. 172 § 1 ani z § 2 k.c.

Uczestniczka a wcześniej jej poprzednicy prawni jest użytkownikiem wieczystym działki (...). Właścicielem działki jest Skarb Państwa. Wnioskodawczyni na przedmiotowej działce korzysta ze sklepu spożywczego, który został pobudowany w 1967 r. Nie można uznać posiadania wnioskodawczyni na przedmiotowej działce za posiadanie samoistne. Wnioskodawczyni jedynie korzystała i korzysta ze sklepu, z jego pomieszczeń.

W ocenie Sądu w sprawie można mówić o posiadaniu zależnym wnioskodawczyni. Jeśli chodzi o korzystanie z samej nieruchomości, działki gruntu przed czy wokół sklepu nie zostało wykazane, w jakim zakresie czasowym czy też przestrzennym wnioskodawczyni z tej działki korzystała. Teren wokół sklepu jest otwarty, sklep jest budynkiem wolno stojącym, trudno jest wskazać, który fragment działki był wykorzystywany przez wnioskodawczynię, w jakim okresie miałby być zasiedziany.

Złożone przez uczestniczkę dokumenty wskazują, że uczestniczka, choćby od 1977 r. w sposób aktywny korzysta z przedmiotowego gruntu, jest uczestnikiem wszelkich postępowań administracyjnych, sądowych, manifestuje swoje władztwo nad tą nieruchomością, płaci podatki i inne daniny publicznoprawne. Nieruchomość jest obciążona hipoteką, była przedmiotem wyceny.

W ocenie Sądu Rejonowego strony postępowania mają świadomość co do charakteru posiadania zależnego wnioskodawczyni co do samego budynku sklepu na gruncie będącym w posiadaniu uczestniczki. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 k.p.c.

Apelację od opisanego orzeczenia wywiodła wnioskodawczyni, zaskarżając postanowienie w całości i zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa - art 172, art. 336 i art. 339 w zw. z art 234 kpc poprzez przyjęcie,

że posiadanie nieruchomości przez wnioskodawczynię w okresie objętym sporem nie stanowiło posiadania samoistnego, bowiem okoliczności sprawy opisane w uzasadnieniu wskazują, że uczestnik ad. 1 korzystał z nieruchomości i ponosił wszelkie ciężary z tytułu należności publicznoprawnych, dowodem czego w ocenie Sądu są:

a) kilkakrotne zmiany zarządu całością nieruchomości obejmującej początkowo obszar 418,3 ha, następnie 242,10 ha, a w dalszej kolejności ustanowienie na rzecz uczestnika ad 1 prawa użytkowania wieczystego 17 działek o łącznej powierzchni 138 ha 46a 51 m 2 w tym całości działki (...), stanowi dowód korzystania z nieruchomości przez uczestnika ad 1, mimo faktu, że w drugiej połowie 1965 r. ówczesny D.. PGR N. J. R. przekazał wnioskodawczym działającej pod nazwą Gminna Spółdzielnia (...) w K. część tej działki w celu pobudowania sklepu i prowadzenia w nim własnej działalności gospodarczej, bez nałożenia na Spółdzielnię jakichkolwiek zobowiązań i faktu że Spółdzielnia nieprzerwanie korzysta z przedmiotowej części działki przez okres ponad 50 lat bez żadnych zobowiązań wobec uczestnika ad. 1 i Skarbu Państwa,

b)  okoliczność, że „zakresem przekazania”, o którym mowa „objęto również własność budynku

sklepu” mimo, że obiektu tego nie ujęto w żadnym spisie zdawczo- odbiorczym, oraz niespornego faktu, że budynek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych uczestnika ad. 1 dopiero w bilansie w roku 2017, co potwierdziła świadek – główna księgowa M. M. ,

c)  założenie dla działki nr (...) nowej księgi wieczystej nr (...) mimo, że

przedmiotową księgę objęto kilkanaście działek o obszarze ponad 71 ha, i że czynność ta w najmniejszym stopniu nie zmieniała sposobu posiadania,

d) budowa infrastruktury elektroenergetycznej, mimo że miało to miejsce w roku 2015 a więc po upływie okresu zasiedzenia oraz mimo tego, że nowy transformator zlokalizowano w odległości około 100 m od granicy zabudowanej przez wnioskodawcę części tej działki: (transformator ten okazano Sądowi w czasie oględzin). Ta okoliczność znajduje równocześnie potwierdzenie we wpisie ostrzeżenia w Dziale III księgi wieczystej nr (...) oraz w przedłożonej przez uczestnika ad 1 decyzji Starosty (...) z 25.11.2015r Znak (...). (...). (...).ML w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z działki nr (...) (pkt 2 tej decyzji),

e) udział uczestniczki ad. 1 w prowadzonym postępowaniu administracyjnym w przedmiocie zezwolenia na wycinkę drzew ( 2-ch klonów) na działce nr (...) mimo, że postępowanie to prowadzono w 201 5r. a więc również po upływie okresu zasiedzenia oraz faktu, że postępowanie było prowadzone na wniosek wspólnoty mieszkaniowej sąsiedniego budynku i dotyczyło drzew rosnących w odległości około 30 m od części działki będącej w posiadaniu wnioskodawcy, co wykazano podczas oględzin,

f) że do nieruchomości objętej sporem był nieograniczony dostęp, czego dowodem w ocenie Sądu jest brak ogrodzenia oraz istnienie ścieżek, mimo faktu, że charakter nieruchomości tj. sklepu cechuje otwartość dostępu oraz że ścieżki stanowią skróty drogowe dla klientów sklepu i przebiegają poza terenem będącym objętym wnioskiem; ścieżka z prawej strony budynku kończy się przy sklepie, co potwierdza, że korzystają z niej klienci. ( na załączonych zdjęciach widać że są to ścieżki w graniach 0,5 m szerokości słabo wydeptane);

2.  naruszenie art. 244 § 1 kpc poprzez pominięcie w ocenie,

a.) danych zawartych w przedłożonym przy wniosku o zasiedzenie wypisie i wyrysie z ewidencji gruntów dla działki nr (...) dnia 15.11.2017r zarejestrowanego pod nr (...). (...).3.194.2017r MK na części której znajduje się objęta wnioskiem część działki jako teren zabudowany, z wykazaniem obszaru, co dowodzi, że powoływane przez uczestnika ad 1 postępowania administracyjne w r. 1995 i 1998 w przedmiocie zmiany klasyfikacji gruntów oraz podziału działki nr (...) nie dotyczyło części działki objętej wnioskiem. Mimo bowiem zabudowy w roku 1966 zmianę przeznaczenia dokonano dopiero w 20ł7r ( w ramach aktualizacji z urzędu)

b ) danych zawartych w przedłożonym przy wniosku o zasiedzenie zbiorze dokumentacji projektowo budowlanej dla części działki objętej wnioskiem zawierającej m.in.decyzje lokalizacyjną, plan zagospodarowania, pozwolenie na budowę, wszystkie dokumenty wystawione na wnioskodawczynię, a nie uczestnika lub jego poprzedników (w.w. dowody załączone do wniosku o zasiedzenie wymienione w pkt 7-11 wykazu dowodów),

3.  Naruszenie art. 231 kpc poprzez przyjęcie, że:

a)  uczestnik ad. 1 ponosił wszelkie ciężary z tytułu należności publicznoprawnych całej

nieruchomości, w tym za działkę (...), czego dowodem w ocenie Sądu są deklaracje podatkowe za okres 2005 – 2018, co stanowi przeoczenie sądu, bowiem te deklaracje są z okresu od 2005 r., w którym to nastąpił skutek zasiedzenia, a przede wszystkim, że dotyczą one podatku gruntowego, podczas gdy część działki zajęta na cele działalności gospodarczej i to nie związanej z działalnością uczestnika podlegała i podlega podatkowi od nieruchomości, i taki płaciła wnioskodawczyni, na dowód czego przedłożyła przy wniosku oraz uzupełniająco przy piśmie z 26.03.2018 zestawienie płatności podatku oraz zaświadczenie Urzędu Gminy N. z którego wynika, że Gminna Spółdzielnia (...). Chłop.” w P. jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od nieruchomości, a nie uczestnik ad 1.

Sprzeczność ustaleń wynika również z tego, że to wyłącznie wnioskodawczyni ponosiła i ponosi wszystkie opłaty i ciężary związane z nieruchomością objętą sporem, w tym opłaty za wszystkie media.i przeglądy,

b) objęta wnioskiem nieruchomość była przedmiotem obciążenia hipotecznego, czego dowodem ma być operat szacunkowy z 2016 r., a więc także po okresie zasiedzenia,

4. naruszenie art 327 1 § 1 pkt 1 .kpc wobec pominięcia powyższych dowodów w uzasadnieniu;

5. pominięcie w ocenie dokumentacji złożonej przy wniosku o zasiedzenie dotyczącej przeprowadzenia procesu realizacji inwestycji budowalnej (plan zagospodarowania, decyzje lokalizacyjne, pozwolenie na budowę),

6. nieuwzględnienie wniosków złożonych w piśmie z 26 marca 2018 roku na okoliczność niekorzystania przez uczestnika ad.1 z przedmiotowej nieruchomości oraz nietraktowanie naniesień jako swojego zasobu majątkowego oraz w przedmiocie dowodu z opinii biegłego geodety.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę kwestionowanego orzeczenia i stwierdzenie zasiedzenia opisanej we wniosku działki na jej rzecz ewentualnie uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację, uczestnik (...) Spółka z o.o. z siedzibą w N. wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest uzasadniona.

Wstępnie należy odnotować, że analiza konkretnego stanu faktycznego na tle instytucji zasiedzenia wymaga poczynienia precyzyjnych ustaleń i ich oceny w odniesieniu do przesłanek warunkujących nabycie prawa własności nieruchomości w drodze zasiedzenia. W pierwszym rzędzie należy więc zbadać charakter wykonywanego władztwa faktycznego nad rzeczą, w następnej kolejności konieczne jest rozważenie czy taki stan rzeczy utrzymywał się nieprzerwanie przez wymagany ustawą czas, a w tym kontekście pojawia się potrzeba zbadania, czy doszło do nabycia w dobrej czy złej wierze, czy nie doszło in concreto do przerwy biegu zasiedzenia, czy sposób objęcia w posiadanie jak też przymioty właściciela nie wyłączają nabycia prawa własności w drodze zasiedzenia.

Tymczasem ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są na tyle niepełne, że stanowią o nierozpoznaniu istoty sprawy. Z ustaleń faktycznych wynika jedynie to, że na działce nr (...), objętej w części wnioskiem o zasiedzenie został zbudowany w latach 1965 – 1967 sklep spożywczy, który był i jest wykorzystywany przez wnioskodawczynię, nadto sąd opisał przekształcenia podmiotowe dotyczące kolejnych użytkowników wieczystych nieruchomości, stanowiącej własność Skarbu Państwa, w skład której wchodziła działka nr (...), poczynając od Państwowego Gospodarstwa Rolnego w N. utworzonego w 1958 r. do obecnego użytkownika wieczystego - (...) Spółka z o.o. z siedzibą w N..

Tak szczątkowe ustalenia faktyczne, dotyczące de facto sytuacji uczestnika postępowania nie mogą stanowić podstawy do prawidłowej ich subsumpcji pod przepisy prawa materialnego.

Z punktu widzenia przesłanek art. 172 k.c. dowodzeniu podlegają bowiem okoliczności, o którym mowa powyżej, związane ze sposobem nabycia gruntu objętego wnioskiem o zasiedzenie, charakteru, czasu i ciągłości posiadania (art. 336 k.c., art. 340 k.c.). Tych kryteriów ustalenia Sądu Rejonowego nie spełniają, czyniąc je niepełnymi i niewystarczającymi do orzekania, a przez to czyniąc nieweryfikowalnym zaskarżone postanowienie. W związku z brakiem istotnych ustaleń, brak jest także oceny działania wnioskodawczyni w kontekście czasu i charakteru posiadania (samoistności bądź zależności) przedmiotowego gruntu. Nie wiadomo, jaki rodzaj umowy łączył wnioskodawczynię z właścicielem czy też użytkownikiem wieczystym, czy jakie inne prawo przysługiwało wnioskodawczyni, mające świadczyć, zwłaszcza w kontekście domniemania wynikającego z art. 339 k.c., o posiadaniu zależnym, które Sąd Rejonowy przypisuje skarżącej. Innymi słowy, nie wiadomo, z jakich ustaleń wywodzone jest posiadanie zależne Gminnej Spółdzielni.

(por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 marca 2009 r. IV CSK 407/08, legalis).

Natomiast zmiany po stronie użytkowników wieczystych i przekazywanie między nimi majątku w postaci nieruchomości, zawierającej także część działki objętej wnioskiem, pozostawały bez wpływu na posiadanie przez wnioskodawczynię, co do której nie podnoszono zarzutu przerwy we władaniu rzeczą czy pozbawienia takiego posiadania.

Sposobu posiadania nie zmieniały też okoliczności podnoszone trafnie przez skarżącą, jak założenie nowej księgi wieczystej dla działki nr (...), budowa infrastruktury elektroenergetycznej w 2015 roku z transformatorem znajdującym się poza granicami zasiadywanej działki, czy udział uczestnika w prowadzonych postępowaniach administracyjnych w przedmiocie zezwolenia na wycinkę drzew, jak też fakt nieogrodzenia części działki zabudowanej sklepem i jej nieograniczonego dostępu dla klientów sklepu.

Zaprezentowane w powyższym kontekście twierdzenie Sądu I instancji, że złożone przez uczestnika dokumenty wskazują na uczestnictwo w postępowaniach administracyjnych czy sądowych, nie dziwi w sytuacji, gdy uczestnik jest właścicielem spornej nieruchomości, ale z pewnością nie przesądza to o braku posiadania przez wnioskodawczynię spornej części działki (...). Natomiast, na czym miałoby polegać aktywne, choćby od 1977 r., jak wywodzi Sąd Rejonowy, korzystanie z przedmiotowego gruntu przez uczestnika i manifestowanie władztwa, nie wiadomo. Opisane przez sąd działania uczestnika mieszczą się w sferze właścicielskiej (użytkowania wieczystego), nie zaś w sferze faktycznego władztwa nad sporną nieruchomością. Ponadto, ustalenia Sądu Rejonowego poczynione w tym zakresie dotyczą okresu (...)- 2016, pozostającego poza datą zasiedzenia wskazaną przez uczestnika, a zatem są irrelewantne z punktu widzenia przesłanek z art. 172 k.c. Podobnie należy ocenić wnioski o opłacaniu podatku od nieruchomości przez uczestnika, co wynika ze złożonych deklaracji podatkowych za lata 2005 -2018, na co słusznie zwraca uwagę skarżąca.

Trafnie także zarzuca apelująca, że Sąd Rejonowy nie dokonał oceny danych zawartych w wypisie z ewidencji gruntów z 2017 r. dla działki nr (...) i ujawnionego tam terenu zabudowanego w kontekście powoływanych przez uczestnika postępowań administracyjnych w 1995 r. i 1998 r. w przedmiocie zmiany klasyfikacji gruntów oraz podziału działki nr (...), nadto nie ocenił dokumentacji projektowo-budowlanej dla części działki objętej wnioskiem, zawierającej dokumenty budowlane wystawione na wnioskodawczynię.

Reasumując, ustalenia faktyczne szczątkowe z punku widzenia instytucji zasiedzenia, brak oceny zgromadzonego materiału dowodowego czynią zarzuty apelacji uzasadnionymi, aczkolwiek w części błędnie oznaczonymi w związku ze wskazaniem przepisów art. 244 § 1 k.p.c., art. 231 k.p.c. czy art. 234 kpc. Z treści wywiedzionych zarzutów procesowych wynika bowiem, że odnoszą się one do wadliwej oceny materiału dowodowego, a wręcz jej braku, co narusza dyrektywy wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

W świetle ujawnionych błędów Sądu Rejonowego, zasadnym jest również zarzut naruszenia art. 327 1 § 1 pkt 1 k.p.c. w sytuacji, gdy nieustalenie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, brak oceny dowodów zebranych w sprawie czynią uzasadnienie wadliwym, uniemożliwiającym zrekonstruowanie rozumowania, jakie wiodło do sformułowania wniosków przyjętych przez orzekający sąd, dla możliwości ich zweryfikowania w toku kontroli instancyjnej. Rację ma skarżąca zarzucając wady wskazane w przywołanej normie prawnej, skoro Sąd Rejonowy nie ujawnił, przyczyn, dla których odmówił wiarygodności i mocy dowodowej zaoferowanym przez Gminną Spółdzielnię dokumentom i zeznaniom przesłuchanych świadków (k.462-464, 494).

Przedstawione problemy powstające na tle niniejszej sprawy nie zostały przez Sąd Rejonowy rozważone, nie zostały dokonane istotne ustalenia faktyczne, a mając na uwadze, iż kwestie te dotyczą kluczowych zagadnień dotyczących czasu i charakteru posiadania nieruchomości objętej badanym wnioskiem, stwierdzić trzeba, iż dostrzeżone uchybienia Sądu I instancji sprowadzają się do nierozpoznania istotny sprawy.

Orzeczenie w przedmiocie wniosku zostało wydane zatem bez wnikliwego ustalenia i rozważenia wszelkich okoliczności istotnych z punktu widzenia jej rozstrzygnięcia, wobec czego nie może się ostać (art. 227 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).

W konsekwencji, odniesienie się do zarzutów naruszenia prawa materialnego art. 172 k.c., art. 336 k.c. w sytuacji, jak już wspomniano, braku istotnych ustaleń faktycznych, trzeba ocenić także jako przedwczesne.

Z uwagi na powyższe na obecnym etapie postępowania wykluczona jest możliwość zbadania zasadności wniosku, wobec czego koniecznym jest powtórzenie postępowania przed Sądem I instancji, który dotychczas nie poczynił ustaleń w zakresie niezbędnym dla rozpoznania istotny sprawy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy wydał orzeczenie kasatoryjne oparte na regulacji art. 386 § 4 k.p.c. i art. 108 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Rozpoznając sprawę ponownie Sąd Rejonowy będzie miał na względzie przedstawione uwagi i w pierwszym rzędzie zadba o ustalenie okoliczności istotnych dla przedmiotu sprawy, wynikających z zaoferowanego materiału dowodowego, a także stosownie do inicjatywy uczestników postępowania rozważy konieczność przeprowadzenia dalszych dowodów, w tym dowodu z opinii biegłego geodety celem oznaczenia granic nieruchomości objętej badanym władztwem, oceniwszy uprzednio zasadność tego wniosku w kontekście przesłanek z art. 172 k.c.

Z punktu widzenia ustaleń istotnych w sprawie, należy wskazać: sposób wejścia w posiadanie oznaczonej wnioskiem części działki nr (...) o powierzchni 0,05 ha, przy uwzględnieniu okoliczności, że właścicielem był Skarb Państwa, a przekazania dokonywał dyrektor ówczesnego PGR w N., dalej trzeba oznaczyć termin początkowy objęcia w posiadanie gruntu przez wnioskodawczynię, charakter tego posiadania, w kontekście zachowań skarżącej, podejmowanych działań w odniesieniu do gruntu zabudowanego sklepem spożywczym, na przestrzeni lat objętych wnioskiem, sposobu władania gruntem, ponoszenia opłat, podatków, danin, ciągłości posiadania i wreszcie czasu władania przedmiotowym gruntem w świetle przesłanek z art. 172 k.c. Analiza przedstawionych zagadnień jest konieczna, ażeby ewentualnie ujawniony stan faktyczny polegający na sprawowaniu posiadania samoistnego przez wnioskodawczynię mógł być prawidłowo zakwalifikowany w kontekście regulacji art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321), z uwagi na charakter przedmiotowej nieruchomości. Dopiero wnikliwa analiza przedstawionych zagadnień oparta na należycie poczynionych ustaleniach faktycznych oraz ich wnikliwej ocenie, pozostającej w zgodzie z dyrektywami art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. i odnoszącej się do całości materiału dowodowego, w postaci dokumentów oraz zeznań świadków, a nie wybiórczych jego fragmentów, może być podstawą rozstrzygnięcia w przedmiocie niniejszego postępowania, co Sąd Rejonowy winien mieć na uwadze rozpoznając ponownie sprawę.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Rejonowy rozstrzygnie w orzeczeniu kończącym postępowanie (art. 108 § 2 k.p.c.)

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13