Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie – Wydział III Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Janik-Białek

Protokolant: sekretarz sądowy Paulina Kłos

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2022 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa G. B.

przeciwko Giełdzie Praw Majątkowych (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

I.  pozbawia wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w dniu 20 lipca 2001 r. pod sygn. akt VI Nc 692/01, opatrzonego klauzulą wykonalności z dnia 15 października 2010 r. oraz klauzulą wykonalności na rzecz następcy prawnego Giełdy Praw Majątkowych (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. postanowieniem z dnia 12 lipca 2018 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu pod sygn. akt I Co 1066/18 w części, tj. co do odsetek ustawowych za opóźnienie zasądzonych od kwoty 119 (stu dziewiętnastu) złotych i 13 (trzynastu) groszy za okres od dnia 7 października 2000 r. do dnia 15 października 2007 r. oraz za okres od dnia 15 października 2010 r. do dnia 1 czerwca 2015 r.;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu.

Sędzia Małgorzata Janik- Białek

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 grudnia 2020 roku G. B. wniosła o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego – prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w dniu 20 lipca 2001 roku w sprawie o sygn. akt VI Nc 692/01, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 9 października 2018 roku oraz o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej Giełdy Praw Majątkowych (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 113 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od marca 2020 roku. Nadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu G. B. podniosła, że roszczenie objęte nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w sprawie VI Nc 692/01 uległo przedawnieniu po upływie 10 lat od dnia uprawomocnienia się nakazu zapłaty. Pomimo tego w dniu 9 października 2018 roku nakazowi zapłaty została nadana klauzula wykonalności i przeciwko niej prowadzone jest postępowanie egzekucyjne przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieście w Łodzi. W toku tego postępowania komornik wyegzekwował od niej kwotę 113 złotych. Nadto podniosła, że odpis nakazu zapłaty nie został jej skutecznie doręczony, ponieważ od 1993 roku nie zamieszkiwała pod adresem, na który została skierowana przesyłka zawierająca odpis tego orzeczenia.

Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2021 roku, Sąd, na wniosek powódki, udzielił jej zabezpieczenia dochodzonego pozwem roszczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi - Śródmieście w Łodzi w sprawie Km 6157/18 na czas trwania niniejszego postępowania.

W odpowiedzi na pozew Giełda Praw Majątkowych (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana podniosła, że roszczenie stwierdzone opisanym w pozwie tytułem wykonawczym nie uległo przedawnieniu. Termin przedawnienia został bowiem dwukrotnie przerwany: na skutek wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, który został uwzględniony postanowieniem z dnia 15 października 2010 roku, a następnie na skutek wniosku pozwanej o nadanie klauzuli wykonalności na rzecz następcy prawnego wierzyciela, co miało miejsce w dniu 29 maja 2018 roku. Zarzuty natomiast co do nieskuteczności doręczenia odpisu nakazu zapłaty nie mogą stanowić podstawy powództwa o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności.

W piśmie z dnia 4 marca 2021 roku powódka podtrzymała żądanie pozwu podnosząc nadto, że roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych podlega trzyletniemu terminowi przedawnienia i roszczenie objęte nakazem zapłaty w tym zakresie uległo przedawnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 lipca 2001 roku w sprawie o sygn. akt VI Nc 692/01 Sąd Rejonowy w Inowrocławiu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym nakazał pozwanej G. O., aby zapłaciła powodowi (...) Dyrekcji Przewozów Pasażerskich – Wydziałowi P. B. z siedzibą w G. kwotę 119,13 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 października 2000 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu w kwocie 80 złotych.

Postanowieniem z dnia 15 października 2010 roku nadano nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności.

Dowód:

- tytuł wykonawczy w aktach komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieście w Łodzi J. M. Km 6157/18.

W dniu 1 czerwca 2018 roku Giełda Praw Majątkowych (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanemu przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w dniu 20 lipca 2001 roku w sprawie o sygn. akt VI Nc 692/01, na swoją rzecz, jako następcy prawnemu wierzyciela.

Postanowieniem z dnia 12 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy w Inowrocławiu, w sprawie o sygn. akt I Co 1066/18, uwzględnił wniosek i nadał ww. nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności na rzecz Giełdy Praw Majątkowych (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W..

Dowód:

- wniosek o nadanie klauzuli wykonalności w aktach sprawy SR w Inowrocławiu I Co 1066/18 k. 2 – 16,

- postanowienie z dnia 12.07.2018 r. w aktach sprawy SR w Inowrocławiu I Co 1066/18.

Akta sprawy Sądu Rejonowego w Inowrocławiu o sygn. akt VI Nc 692/01 zostały zbrakowane po upływie okresu ich przechowywania w 2014 roku.

Dowód:

- pismo z dnia 03.02.2021 r. k. 37,

- notatka służbowa k. 21 w aktach sprawy SR w Inowrocławiu I Co 1066/18.

W dniu 25 października 2018 roku Giełda Praw Majątkowych (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. złożyła do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieście w Łodzi J. M. wniosek o wszczęcie przeciwko G. O. postępowania egzekucyjnego na podstawie prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w dniu 20 lipca 2001 roku w sprawie o sygn. akt VI Nc 692/01, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 9 października 2018 roku, w celu wyegzekwowania następujących kwot:

- 119,13 złotych tytułem należności głównej wraz z zasądzonymi odsetkami liczonymi od tej kwoty od dnia 25 października 2018 roku do dnia zapłaty,

- 267 złotych tytułem kosztów postępowania,

- 278,97 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek na dzień 24 października 2018 roku.

W toku postępowania dokonano zajęcia wierzytelności z tytułu nadpłaty podatku za 2019 roku w kwocie 113 złotych.

Kwota ta miała być przekazana komornikowi w marcu 2020 roku.

Dowód:

- wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w aktach komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieście w Łodzi J. M. Km 6157/18,

- zajęcie wierzytelności w aktach komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieście w Łodzi J. M. Km 6157/18,

- karta rozliczeniowa w aktach komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieście w Łodzi J. M. Km 6157/18,

- pismo (...) Oddział S. k. 51 w aktach komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieście w Łodzi J. M. Km 6157/18.

Świadczenie objęte nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w dniu 20 lipca 2001 roku w sprawie o sygn. akt VI Nc 692/01, zaopatrzonym w klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 9 października 2018 roku nie zostało wyegzekwowane.

Niesporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w zakresie odsetek ustawowych zasądzonych od należności głównej w kwocie 119,13 złotych za okres od dnia 7 października 2000 roku do dnia 15 października 2007 roku oraz za okres od dnia 15 października 2010 roku do dnia 1 czerwca 2015 roku.

W świetle okoliczności przytoczonych w uzasadnieniu pozwu podstawę prawną żądania pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności stanowi przepis art. 840 par. 1 pkt 2 k.p.c. Zgodnie z jego treścią dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może oprzeć powództwo także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, na zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zgłoszenie tego zarzutu w sprawie było z mocy ustawy niedopuszczalne, a także na zarzucie potrącenia.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że celem powództwa opozycyjnego unormowanego w art. 840 k.p.c. jest pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego i tym samym uniemożliwienie przeprowadzenia jakiegokolwiek rodzaju egzekucji sądowej na podstawie określonego tytułu wykonawczego z powodów wymienionych w podstawach określonych w art. 840 k.p.c. Przesłanką materialnoprawną powództwa jest istnienie tytułu wykonawczego, a więc istnienie klauzuli wykonalności nadanej tytułowi egzekucyjnemu. Jeżeli tytuł wykonawczy nie istnieje, to powództwo jest bezprzedmiotowe ( zob. np. wyr. SN z 28.1.2010 r., I CSK 211/09, L. ). Uchybienie formalne popełnione przez sąd na etapie stwierdzenia prawomocności nakazu zapłaty czy też w toku postępowania co do nadania klauzuli wykonalności dłużnik może zwalczać odpowiednio w drodze: złożenia wniosku o prawidłowe doręczenia odpisu nakazu zapłaty i jego zaskarżenie sprzeciwem oraz wniesienia zażalenia na postanowienie o nadaniu nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności.

Zważywszy na powyższe, zarzuty powódki co do prawidłowości doręczenia nakazu zapłaty nie mogą stanowić podstawy uwzględnienia powództwa. Jeżeli powódka uważa, że nakaz zapłaty nie został jej skutecznie doręczony i z tego powodu nie jest prawomocny, winna wnieść zażalenie na postanowienie o nadaniu temu orzeczeniu klauzuli wykonalności.

Podstawą powództwa opartego o treść cytowanego przepisu art. 840 par. 1 pkt 2 k.p.c. może być zdarzenie, które zaistniało po powstaniu tytułu egzekucyjnego, a gdy tytułem egzekucyjnym jest orzeczenie sądu, już po zamknięciu rozprawy, na skutek którego zobowiązanie wygasło lub nie może być egzekwowane. Zdarzeniem, wskutek którego w rozumieniu art. 840 par. 1 pkt 2 k.p.c., zobowiązanie nie może być egzekwowane, jest m.in. przedawnienie roszczenia, gdyż - wskutek upływu terminu przedawnienia - przekształca się ono w zobowiązanie naturalne. Powódka, będąca dłużnikiem, może zatem powołać się na przedawnienie roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym. Podkreślić jednakże należy, że w przypadku powództwa opozycyjnego zarzut przedawnienia roszczenia odnosi się do sytuacji, gdy przedawnieniu uległo ewentualnie roszczenie już objęte tytułem wykonawczym, a więc do stanów faktycznych objętych normą art. 125 § 1 k.c. Przedawnienie roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym może bowiem nastąpić dopiero po jego uzyskaniu, a więc po wydaniu prawomocnego orzeczenia. Nie może natomiast być mowy o podważaniu w toku sprawy wywołanej wniesieniem powództwa opozycyjnego prawomocnego orzeczenia posiadającego przymiot powagi rzeczy osądzonej ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 6 lipca 2020 roku, V ACa 94/20). Z chwilą uprawomocnienia się wyroku dochodzi do prekluzji materiału faktycznego sprawy, w której został on wydany. Oznacza to, że jeżeli określone okoliczności i oparte na nich zarzuty lub wypływające z nich wnioski istniały i dały się sformułować w chwili zamknięcia rozprawy, lecz strona skutecznie ich nie podniosła lub nie przytoczyła, w związku z czym nie zostały spożytkowane przez sąd przy wydawaniu wyroku, podlegają prekluzji, czyli wykluczającemu działaniu prawomocności. Prekluzyjny skutek prawomocności oraz powagi rzeczy osądzonej jest niezależny od tego, czy strona ponosi winę w zaniechaniu przytoczenia określonych okoliczności lub podniesienia właściwych zarzutów.

Zgodnie z przepisem art. 125 par. 1 k.c. roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd przedawnia się z upływem sześciu lat. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenie okresowe należne w przyszłości przedawnia się z upływem trzech lat. Powyższe brzmienie zostało nadane cytowanemu przepisowi ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 8 czerwca 2018 r., poz. 1104) i obowiązuje od dnia 9 lipca 2018 roku. W poprzednim brzmieniu przepis ten stanowił, że roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd przedawnia się z upływem dziesięciu lat. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenie okresowe należne w przyszłości przedawnia się z upływem trzech lat. Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu jeżeli zgodnie z kodeksem cywilnym, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

W tym miejscu wskazać należy, że świadczeniem okresowym w rozumieniu przepisu art. 125 par. 1 k.c. są tylko i wyłącznie świadczenia okresowe „należne w przyszłości”, tj. takie, które stają się wymagalne po dniu uprawomocnienia się orzeczenia, którym je stwierdzono ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2016 roku, IV CSK 528/15). Zasądzona tytułem świadczenia głównego kwota 119,13 złotych nie stanowiła świadczenia okresowego ani w rozumieniu art. 118 k.c. ani w rozumieniu art. 125 par. 1 k.c. Świadczeniem okresowym nie są również zasadzone nakazem zapłaty koszty procesu. Roszczenia z tego tytułu nie podlegają zatem terminowi przedawnienia przewidzianemu dla roszczeń okresowych. Roszczeniami okresowym w rozumieniu cytowanego przepisu są jedynie odsetki ustawowe zasądzone od kwoty 119,13 złotych od dnia 7 października 2000 roku do dnia zapłaty i do tych świadczeń ma zastosowanie termin przewidziany dla roszczeń o świadczenie okresowe.

W zależności od tego, w jakim brzmieniu przepis art. 125 par. 1 k.c. będzie miał zastosowanie w sprawie, do przedawnienia roszczeń z tytułu zasądzonej nakazem zapłaty należności głównej oraz kosztów procesu zastosowanie będzie miał bądź to 10 – letni termin przedawnienia, bądź to 6 – letni termin przedawnienia. Do zasądzonych odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego stosować natomiast należy 3 – letni termin przedawnienia.

Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia uprawomocnienia się nakazu zapłaty wydanego w sprawie VI Nc 692/01. Z uwagi na fakt, że akta tej sprawy, po upływie terminu ich przechowywania, zostały zniszczone, nie jest możliwe ustalenie w jakiej dacie przedmiotowy nakaz zapłaty stał się prawomocny. Na podstawie natomiast tytułu wykonawczego znajdującego się w aktach komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieście w Łodzi J. M., Sąd ustalił, że postanowieniem z dnia 15 października 2010 roku Sąd nadał temu orzeczeniu klauzulę wykonalności. W tej dacie zatem nakaz zapłaty niewątpliwie był prawomocny, zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 776 k.p.c. w zw. z art. 777 par. 1 pkt 1 k.p.c., nadanie klauzuli wykonalności możliwe było tylko i wyłącznie na prawomocny nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Złożenie wniosku w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności, skutkowało, zgodnie z art. 123 par. 1 pkt 1 k.c., przerwaniem biegu terminu przedawnienia. W orzecznictwie Sądu Najwyższego trafnie przyjmuje się bowiem, że już wniosek o nadanie klauzuli wykonalności przerywa bieg przedawnienia, a nie dopiero wniosek o wszczęcie egzekucji ( zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2004 r., II CK 276/04; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, OSNC rok 2005, nr 4, poz. 58). Z uwagi na zniszczenie akt, Sąd nie był w stanie ustalić, w jakiej dacie wniosek o nadanie klauzuli wykonalności wpłynął do Sądu Rejonowego w Inowrocławiu. Przyjmując, że wniosek ten został złożony najpóźniej w dniu 15 października 2010 roku, to wpłynął do sądu niewątpliwie przed upływem 10 lat od uprawomocnienia się nakazu zapłaty (taki wówczas obowiązywał termin przedawnienia), a zatem wywołał skutek w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia. Skutek ten jednakże dotyczył tylko i wyłącznie należności głównej w kwocie 119,13 złotych i kosztów procesu w kwocie 80 złotych oraz odsetek ustawowych zasądzonych od kwoty 119,13 złotych za okres od dnia 15 października 2007 roku (3 lata przed dniem złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności). Roszczenie dotyczące odsetek zasądzonych od kwoty 119,13 złotych za okres od dnia 7 października 2000 roku do dnia 14 października 2007 roku uległo bowiem przedawnieniu przed dniem złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 124 par. 1 i 2 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (par. 2) . Przewidziany w art. 124 § 1 k.c. zwrot „biegnie na nowo” oznacza, że od początku liczony jest termin przedawnienia przewidziany dla określonego roszczenia majątkowego, przy czym nie bierze się pod uwagę dotychczasowego (do przerwy) upływu terminu przedawnienia ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2016 roku, VI ACa 626/15).

Bieg terminu przedawnienia rozpoczął się zatem na nowo w dniu 15 października 2010 roku i zgodnie z przepisem art. 125 par. 1 k.c. w brzmieniu dotychczasowym – w odniesieniu do należności głównej i kosztów procesu - upłynąłby w dniu 15 października 2020 roku (10 lat). Przed dniem 15 października 2020 roku, w dniu 1 czerwca 2018 roku następca prawny wymienionego w tytule wykonawczym wierzyciela Giełda Praw Majątkowych (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanemu w sprawie o sygn. akt VI Nc 692/01, na swoją rzecz, jako następcy prawnemu wierzyciela. Sąd przyjął, że wniosek ten wpłynął do Sądu Rejonowego w Inowrocławiu w dacie opatrzenia go prezentatą na Biurze Podawczym. Datowniki na kopercie, w której pismo wpłynęło, są nieczytelne, a poczynienie w dacie orzekania ustaleń co do daty nadania przesyłki na stronie operatora pocztowego okazało się niemożliwe, albowiem dane w tym zakresie przechowywane są przez okres 9 miesięcy od dnia nadania przesyłki. Złożenie tego wniosku skutkowało ponownym przerwaniem biegu terminu przedawnienia, jednakże skutek ten dotyczył tylko i wyłącznie należności głównej w kwocie 119,13 złotych i kosztów procesu w kwocie 80 złotych oraz odsetek ustawowych zasądzonych od kwoty 119,13 złotych za okres od 1 czerwca 2015 roku (3 lata przed dniem złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności). Roszczenie dotyczące odsetek zasądzonych od kwoty 119,13 złotych za okres od dnia 15 października 2007 roku do dnia 31 maja 2015 roku uległo bowiem przedawnieniu przed dniem złożenia wniosku. Postanowieniem z dnia 12 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy w Inowrocławiu, w sprawie o sygn. akt I Co 1066/18, uwzględnił wniosek i nadał ww. nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności na rzecz Giełdy Praw Majątkowych (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. i od tego dnia termin przedawnienia rozpoczął bieg na nowo. Zgodnie z przepisem art. 125 par. 1 k.c. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 roku w z. art. 5 ust. 2 tej ustawy, bieg terminu przedawnienia upłynąłby - w odniesieniu do należności głównej i kosztów procesu - w dniu 31 grudnia 2024 roku (6 lat). Przed tym dniem, w dniu 23 listopada 2018 roku, wierzyciel złożył u komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi J. M. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, co skutkowało przerwaniem biegu terminu przedawnienia co do należności głównej w kwocie 119,13 złotych i kosztów procesu w kwocie 80 złotych oraz odsetek ustawowych zasądzonych od kwoty 119,13 złotych za okres od 1 czerwca 2015 roku. W tym bowiem zakresie roszczenie stwierdzone nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w sprawie VI Nc 692/01 nie było przedawnione i podlegało egzekucji.

Reasumując powyższe rozważania wskazać należy, że roszczenie zasądzone nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w sprawie VI Nc 692/01 uległo przedawnieniu co do odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego zasądzonych od kwoty 119,13 złotych za okres od dnia 7 października 2000 roku do dnia 15 października 2007 roku oraz za okres od dnia 15 października 2010 roku do dnia 1 czerwca 2015 roku. W pozostałym zakresie roszczenie stwierdzone nakazem zapłaty nie uległo przedawnieniu i może być egzekwowane na podstawie ww. tytułu wykonawczego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie I wyroku pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w dniu 20 lipca 2001 r. pod sygn. akt VI Nc 692/01, opatrzonego klauzulą wykonalności z dnia 15 października 2010 r. oraz klauzulą wykonalności na rzecz następcy prawnego Giełdy Praw Majątkowych (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. postanowieniem z dnia 12 lipca 2018 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu pod sygn. akt I Co 1066/18 w części, tj. co do odsetek ustawowych za opóźnienie zasądzonych od kwoty 119,13 złotych za okres od dnia 7 października 2000 roku do dnia 15 października 2007 roku oraz za okres od dnia 15 października 2010 roku do dnia 1 czerwca 2015 roku i w punkcie II oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Sąd oddalił powództwo w zakresie, w jakim roszczenie stwierdzone nakazem zapłaty nie uległo przedawnieniu i może być egzekwowane, tj. co do należności głównej w kwocie 119,13 złotych i odsetek ustawowych od tej kwoty liczonych od dnia 2 czerwca 2015 roku oraz co do kosztów procesu w kwocie 80 złotych. Oddalone zostało także żądanie zapłaty kwoty 113 złotych wraz z odsetkami od marca 2020 roku. W odniesieniu do żądania zapłaty wskazać należy, że wyegzekwowanie przez wierzyciela świadczenia objętego tytułem wykonawczym nie zamyka dłużnikowi możliwości dochodzenia swych uprawnień w innym postępowaniu. Przyjmuje się, że w przypadku, gdy tytuł wykonawczy został wykonany, dłużnik może domagać się zwrotu wyegzekwowanego świadczenia i ewentualnie naprawienia wyrządzonej szkody. Roszczenie o zwrot wyegzekwowanego świadczenia jest uzasadnione jedynie w takiej sytuacji, gdy wyegzekwowane świadczenie wykracza poza zakres, w jakim tytuł wykonawczy podlega wykonaniu, a zatem w okolicznościach faktycznych sprawy – gdyby wyegzekwowane od powódki (dłużniczki) świadczenie przekraczało granice należności głównej w kwocie 119,13 złotych, kosztów procesu w kwocie 80 złotych i odsetek ustawowych liczonych od kwoty 119,13 złotych od dnia 2 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty. Z akt komornika sądowego J. M. o sygn. Km 6157/18 wynika, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przekazał komornikowi sądowemu kwotę 113 złotych zajętą tytułem nadpłaty podatku za 2019 roku. Kwota ta nie wykracza poza granice należności głównej w kwocie 119,13 złotych, koszty procesu w kwocie 80 złotych i odsetki ustawowe liczonych od kwoty 119,13 złotych od dnia 2 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty. Brak zatem podstaw do jej zwrotu.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach Sądu Rejonowego w Inowrocławiu o sygn. I Co 1066/18 oraz aktach komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi J. M. Km 6157/18, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń. Sąd, na podstawie przepisu art. 235 ² par. 1 pkt 4 k.p.c., pominął dowód z dokumentów zawartych w aktach sprawy Sądu Rejonowego w Inowrocławiu o sygn. VI Nc 692/01, ponieważ z powodu zbrakowania akt po upływie okresu ich przechowywania, przeprowadzenie tego dowodu było niemożliwe.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W ocenie Sądu względy słuszności przemawiają za wzajemnym zniesieniem pomiędzy stronami kosztów procesu.

W postanowieniu z dnia 10 maja 1985 roku ( sygn. akt II Cz 56/85) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że stosownie do przepisu art. 100 k.p.c. podstawy do wzajemnego zniesienia kosztów procesu zachodzą jedynie wówczas, gdy żądanie zostało uwzględnione w około połowie, przy mniej więcej równiej wysokości kosztów procesu poniesionych przez każdą ze stron. Realny wynik wzajemnego zniesienia kosztów procesu nie może być bowiem inny niż wynik ich rozdzielania w takim stosunku, w jakim każda ze stron proces przegrała. O tym, w jakim stopniu strona wygrała lub przegrała sprawę decyduje rezultat przeprowadzonego porównania roszczeń dochodzonych z roszczeniami ostatecznie uwzględnionymi, przy czym porównania tego dokonuje się mając na względzie ostateczny wynik procesu, nie zaś rozstrzygnięcia w poszczególnych instancjach. Dla zastosowania art. 100 k.p.c. indyferentne znaczenie mają wynikające z art. 19-25 k.p.c. zasady oznaczania wartości przedmiotu sporu. Wynikający z art. 126 § 2 k.p.c. wymóg formalny wskazania w pierwszym piśmie procesowym wartości przedmiotu sporu w sprawach o roszczenia majątkowe służy jedynie ustalaniu właściwości rzeczowej sądu oraz wysokości należnych opłat sądowych. Nie ma natomiast podstaw do utożsamiania „wartości przedmiotu sporu” z użytym w art. 100 k.p.c. pojęciem „uwzględnienia żądań”, które nie ograniczają się wyłącznie do roszczenia głównego określonego wartością przedmiotu sporu, ale obejmuje także ocenę żądania zasądzenia odsetek ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 16 czerwca 2020 roku, V ACa 432/19). Zastosowanie art. 100 k.p.c. nie polega zatem jedynie na porównaniu ostatecznego wyniku sprawy z pierwotnie zgłoszonym żądaniem. Podlega ono bowiem dyskrecjonalnej władzy sędziowskiej. Decyzja, czy w wypadku uwzględnienia powództwa tylko w pewnej części koszty procesu powinny być wzajemnie zniesione, czy też stosunkowo rozdzielone, powinna być zawsze oparta na zasadzie słuszności ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 17 marca 2017 roku, I ACa 1553/16).

Tytuł wykonawczy został pozbawiony wykonalności w zakresie odsetek ustawowych zasądzonych od kwoty należności głównej za okres około 12 lat. Przyjąć zatem należało, że dochodzone pozwem roszczenie zostało uwzględnione w na tyle znacznej części, że uzasadnione jest wzajemne zniesienie pomiędzy stronami kosztów procesu.