Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Aleksandra Szustakiewicz

przy udziale oskarżyciela publicznego E. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2014 roku w W.

sprawy przeciwko J. D. (1)

synowi L. i E. z domu K.

urodzonemu (...) w W.

obwinionemu o to, że:

w dniu 30 września 2013 roku ok. godziny 20:00 na ul. (...)
w W. spożywał napój alkoholowy typu wódkę marki (...)
o zawartości alkoholu 40 procent w miejscu zabronionym,

tj. o wykroczenie z art. 43 ¹ ust. 1 w związku z art. 14 ust. 2a ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi z dnia 26.10.1982 r.,

I.  obwinionego J. D. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, który kwalifikuje z art. 43 ¹ ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i na podstawie tego przepisu skazuje go, zaś na podstawie art. 43 ¹ ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego w całości od zapłaty kosztów postępowania i określa, że ponosi je Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 9541/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony J. D. (1)w dniu 30 września 2013 roku około godziny 20:00 przebywał na skwerze w okolicy Muzeum (...) przy ulicy (...)w W..

Obwiniony wraz z innym mężczyzną spożywał we wskazanym wyżej miejscu i czasie napój alkoholowy w postaci wódki (...) o zawartości alkoholu 40%.

W związku z faktem spożywania przez obwinionego alkoholu w miejscu, gdzie jest to zabronione - została wobec niego podjęta interwencja przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej – B. S., R. R. i K. B..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1.  notatkę urzędową (k. 1-2),

2.  zeznania świadka B. S. (k. 6v, 36),

3.  zeznania świadka K. B. (k. 36).

Obwiniony J. D. (2) nie został przesłuchany. Sąd - na podstawie art. 71 § 4 kpw - przeprowadził rozprawę zaocznie.

Sąd zważył, co następuje:

Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków - B. S. i K. B. są spójne, logiczne, jasne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Sąd daje im z tych względów wiarę. Pozwalają one – w powiązaniu z treścią sporządzonej po zdarzeniu notatki rzędowej (k. 1-2) - ustalić stan faktyczny w niniejszej sprawie. Relacje wskazanych świadków są ze sobą zgodne, zarówno co do zachowania obwinionego, jak i miejsca popełnienia czynu. Ponadto B. S. i K. B. zgodnie określili rodzaj alkoholu spożywanego przez przebywających w parku mężczyzn, w tym obwinionego. Wszystkie udzielone przez świadków informacje okazały się zbieżne z treścią notatki urzędowej sporządzonej przez B. S.. Strażnik ten dodał także, iż podczas interwencji nie miał wątpliwości co do tożsamości obwinionego, którą ustalił w trakcie legitymowania. Świadek R. R. nie pamiętał okoliczności zdarzenia z uwagi na upływ czasu i wielość podobnych interwencji. Jego zeznania nic do sprawy nie wniosły.

Za wiarygodne Sąd uznał dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, które zostały ujawnione na podstawie art. 76 § 1 kpw. Zostały one sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony
w toku przewodu sądowego nie kwestionowały ich prawdziwości.

Wykroczenie z art. 43 ¹ ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi popełnia ten, kto m. in. spożywa napoje alkoholowe wbrew zakazom określonym w art. 14 ust. 1 i 2a-6, tj. na ulicach, placach i w parkach, z wyjątkiem miejsc przeznaczonych do ich spożycia na miejscu, w punktach sprzedaży tych napojów (art. 14 ust. 2a).

Nie ulega wątpliwości Sądu, że zachowanie obwinionego wyczerpuje znamiona wykroczenia opisanego w wyżej wskazanej ustawie.

Zasadnym jest zatem twierdzenie, iż obwiniony jest sprawcą wykroczenia, a nie jedynie czynu zabronionego. Jego czyn jest bezprawny (narusza normę sankcjonowaną i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalny (realizuje wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karygodny (jest czynem społecznie szkodliwym), jest to również czyn zawiniony przez obwinionego (popełniony w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut, że w czasie swojego bezprawnego, karalnego i społecznie szkodliwego czynu nie dał posłuchu normie prawnej.

Wymierzając karę obwinionemu J. D. (1), Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw.

W ocenie Sądu wymierzona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Sąd miał równocześnie na uwadze okoliczności wymienione w art. 33 § 2 kw - właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego oraz jego stosunki rodzinne (student, na utrzymaniu rodziców), a także uprzednią niekaralność potwierdzoną informacją z Krajowego Rejestru Karnego (k. 30).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 50 złotych (a więc bliska dolnemu jej wymiarowi) jest wystarczająca i sprawiedliwa. Wymierzając obwinionemu karę grzywny w takiej wysokości, Sąd miał w szczególności na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma ona osiągnąć wobec obwinionego. Zdaniem Sądu grzywna w wysokości 50 złotych będzie wystarczająca, aby uzmysłowić obwinionemu naganność jego postępowania. Spełni ona też cele kary w zakresie społecznego oddziaływania.

Orzeczenie o kosztach oparto na przepisie art. 624 § 1 kpk, który na mocy art. 119 kpw znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach
o wykroczenia. Sąd kierował się w tym zakresie ustaleniem, że uiszczenie dodatkowo kosztów postępowania byłoby dla obwinionego zbyt uciążliwe, z uwagi na jego sytuację finansową – obwiniony w chwili obecnej studiuje i nie osiąga dochodów.