Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 czerwca 2020 r. w sprawie o sygn. akt XVIII C 1075/18 z powództwa J. K. przeciwko Ł. R. o zapłatę, Sąd Rejonowy w dla Ł. w Ł.:

1.  zasądził od Ł. R. na rzecz J. K. kwotę 7.033,23 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

a)  od kwoty 6.000 od dnia 3 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 1.033,23 zł od dnia 30 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od Ł. R. na rzecz J. K. kwotę 2.849,94 zł tytułem stosunkowej części kosztów procesu;

4.  nakazał pobrać od J. K. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 91,43 zł tytułem stosunkowej części kosztów sądowych pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa;

5.  nakazał pobrać od Ł. R. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 518,09 zł tytułem stosunkowej części kosztów sądowych pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pozwany, zaskarżając wyrok w części co do pkt. 1., pkt. 3. oraz pkt 5., zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic

swobodnej oceny dowodów i braku wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, powoda), że pozwany wykonał naprawę w sposób nieprawidłowy, nie doprowadził do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody i tym samym wykonał zobowiązanie w sposób nienależyty, powodując po stronie powoda szkodę w postaci kosztów niezbędnych do przywrócenia pojazdu do takiego stanu, podczas gdy zgromadzony w aktach sprawy materiał polegające na przedwczesnym przyjęciu przez Sąd (z uwagi na oddalenie wniosku pozwanego o powtórzenie dowodu z opinii biegłego po dokonaniu przez biegłego ponownych oględzin pojazdu dowodowy (w tym opinia biegłego Z. G. i złożone przez biegłego ustne wyjaśnienia do ww. opinii na rozprawie w dniu 2 czerwca 2020 r.) nie daje podstaw to przyjęcia, że stan pojazdu utrwalony w opinii biegłego jest stanem po naprawie i tym samym, że to pozwany dokonał naprawy pojazdu w sposób nieprawidłowy.

b)  art. 241 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c. poprzez oddalenie

wniosku pozwanego o powtórzenie dowodu z opinii biegłego po dokonaniu przez biegłego ponownych oględzin pojazdu powoda, z uwagi na to, że wbrew twierdzeniom Sądu I instancji uchybienie biegłego polegające na niepowiadomieniu strony postępowania o terminie i miejscu oględzin, miało wpływ na treść opinii biegłego w ten sposób, że pozwany nie mając dostępu do samochodu i nie biorąc udziału w przeprowadzeniu dowodu mającego w niniejszej sprawie kluczowy charakter, nie był w stanie m.in.: zgłaszać uwag do protokołu w trakcie przebiegu oględzin, składać oświadczeń, wyjaśniać wątpliwych kwestii w wypadku pytań ze strony biegłego, a także formułować pytań w sposób znacznie bardziej precyzyjny niż na rozprawie, gdzie dysponował jedynie dokumentacją fotograficzną wykonaną przez różne osoby w różnych okresach czasu na przestrzeni kilku lat, a w konsekwencji Pozwany został pozbawiony możliwości obrony swoich praw w toku postępowania.

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

a)  art. 471 k.c. w związku z art. 6 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie ww. przepisów

polegające na przedwczesnym przyjęciu przez Sąd (z uwagi na oddalenie wniosku pozwanego o powtórzenie dowodu z opinii biegłego po dokonaniu przez biegłego ponownych oględzin pojazdu powoda), że pozwany wykonał naprawę w sposób nieprawidłowy, nie doprowadził do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody i tym samym wykonał zobowiązanie w sposób nienależyty, powodując po stronie powoda szkodę w postaci kosztów niezbędnych do przywrócenia pojazdu do takiego stanu, podczas gdy zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy (w tym opinia biegłego Z. G. i złożone przez biegłego ustne wyjaśnienia do ww. opinii na rozprawie w dniu 2 czerwca 2020 r.) nie daje podstaw to przyjęcia, że stan pojazdu utrwalony w opinii biegłego jest stanem po naprawie i tym samym, że to pozwany dokonał naprawy pojazdu w sposób nieprawidłowy.

W konkluzji skarżący wniósł o:

1. zmianę skarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zakresie pkt. 1., pkt. 3. oraz pkt. 5. skarżonego wyroku, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z uwagi na nierozpoznanie przez ww. Sąd istoty sprawy, a które polegało na bezzasadnym oddaleniu wniosku pozwanego o powtórzenie dowodu z opinii biegłego po dokonaniu przez biegłego ponownych oględzin pojazdu powoda,

2. a zasadzie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. o dopuszczenie dowodu w postaci fotografii (7 zdjęć) w formie wydruków oraz na płytach CD przedstawiających samochód powoda wykonanych przez pozwanego w dniu 30 czerwca 2020 r. na parkingu Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi przy ul. (...) na okoliczność ustalenia stanu pojazdu według stanu po dokonaniu oględzin przez biegłego sądowego a w konsekwencji na okoliczność ustalenia czy stan pojazdu utrwalony w opinii biegłego jest stanem po naprawie pojazdu przez pozwanego i tym samym czy to pozwany dokonał naprawy pojazdu w sposób nieprawidłowy. Przedstawienie ww. dowodu w postępowaniu przed Sądem I instancji nie było możliwe, ponieważ fotografie zostały wykonane w dniu 30 czerwca 2020 r., a więc w dniu ogłoszenia wyroku i w związku z tym wymagały one nie tylko wydrukowania, ale i dokonania ich analizy oraz ich opisania.

3. dopuszczenie na etapie postępowania odwoławczego, a w wypadku przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, przed Sądem I instancji, dowodu z opinii biegłego po dokonaniu przez biegłego ponownych oględzin pojazdu powoda na okoliczność ustalenia, czy stan pojazdu utrwalony w opinii biegłego jest stanem po naprawie pojazdu przez pozwanego i tym samym czy to pozwany dokonał naprawy pojazdu w sposób nieprawidłowy.

4. zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem I instancji oraz w postępowaniu odwoławczym, według norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji w całości, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w jego toku, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja pozwanego jest niezasadna.

Wstępnie należy odnotować, że ustalenia faktyczne, w oparciu o które Sąd Rejonowy wydał kwestionowany wyrok, Sąd II instancji w całości podziela i przyjmuje za własne.

Pominięciu podlegały dowody, o których dopuszczenie wnosił pozwany w apelacji, w tym z dokumentacji fotograficznej jako nieprzydatny w sprawie, natomiast dowód z opinii biegłego jako spóźniony, a także na tym etapie postępowania nieprzydatny (art. 381 k.p.c.). Ponadto odnotować należy, że postanowienie o oddaleniu wniosku dowodowego pozwanego o przeprowadzenie ponownych oględzin samochodu nie zostało w skuteczny sposób zaskarżone na etapie postępowania przed Sądem I instancji poprzez złożenie zastrzeżenia do protokołu, w związku z czym zastąpienie przedmiotowych oględzin samochodu powoda fotografiami wykonanymi samodzielnie, bez wiedzy oraz zgody powoda budzą uzasadnione podejrzenie próby pominięcia przepisów 241 k.p.c. Potrzeba powołania nowego dowodu nie może być bowiem reakcją na niekorzystne dla strony rozstrzygnięcie. Z tych przyczyn wniosek pozwanego podlegał pominięciu na podstawie art. 381 k.p.c.

Spór koncentrował się wokół forsowanej przez apelującego tezy, że po naprawie w jego warsztacie w maju 2016 roku, pojazd powoda uległ innemu wypadkowi bądź był naprawiany przez inny podmiot.

W ramach tak stawianego zarzutu, pozwany wskazał na naruszenie art. 233 k.p.c. w zw. z art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c., wywodząc, że wadliwa jest ocena, że pozwany wykonał naprawę w sposób nieprawidłowy, nie doprowadził do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody i tym samym wykonał zobowiązanie w sposób nienależyty, powodując po stronie powoda szkodę w postaci kosztów niezbędnych do przywrócenia pojazdu do takiego stanu, podczas gdy zgromadzony w aktach sprawy materiał nie daje podstaw to przyjęcia, że stan pojazdu utrwalony w opinii biegłego jest stanem po naprawie i tym samym, że to pozwany dokonał naprawy pojazdu w sposób nieprawidłowy.

Jak wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd I instancji nie naruszył powyższych dyrektyw oceny dowodów i w sposób prawidłowy dokonał ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. W zakresie okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, w zakresie oceny prawidłowości przeprowadzonej naprawy Sąd Rejonowy oparł się na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i słusznie uznał ją za wiarygodny dowód w sprawie, czyniąc tym samym podstawą ustaleń faktycznych. Opinia została sformułowana w sposób fachowy, na podstawie zapoznania się z aktami sprawy, dokumentacją fotograficzną, wysłuchania nagrania wyjaśnień stron, a przede wszystkim oględzin oraz badania pojazdu. Sąd I instancji prawidłowo również stwierdził, że szereg zarzutów wniesionych przez pozwanego miały charakter polemiczny, a wszelkie wątpliwości zostały wyjaśnione w uzupełniającej opinii ustnej. Biegły nie potwierdził stanowiska pozwanego, jakoby samochód powoda po naprawie uległ innemu wypadkowi bądź był naprawiany przez powoda, co skutkuje przyjęciem za nieudowodnioną tezę forsowaną przez skarżącego.

Nie można także podzielić zarzutu naruszenia art. 241 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c. Dokonanie oględzin przez biegłego bez obecności pozwanego nie miało wpływu na wiarygodność opinii, albowiem w trakcie oględzin biegły dokonał jedynie dokumentacji fotograficznej oraz badania pojazdu, natomiast analiza stanu pojazdu oraz cały zakres wniosków sporządzonych przez biegłego został przedstawiony w pisemnej opinii, z którą pozwany mógł się zapoznać, a wszelkie zastrzeżenia zostały skonfrontowane podczas rozprawy, w ramach ustnej uzupełniającej opinii biegłego. Sąd nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii tych samych biegłych lub innych biegłych, jeżeli już sporządzona w sprawie opinia jest jednoznaczna i tak przekonująca, że określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną. Potrzeba powołania innego biegłego nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z dotychczas złożonych opinii, lecz musi być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowych opinii ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14.07.2021, sygn. akt III AUa 19/21). Tym samym Sąd Rejonowy nie naruszył praw procesowych pozwanego poprzez oddalenie wniosku o powtórzenie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, co zostało również należycie wyjaśnione w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Zaakcentowania jedynie wymaga, że niezawiadomienie pozwanego o terminie oględzin nie dyskwalifikuje dowodu z opinii biegłego, który w toku postępowania sądowego odnosi się do wszelkich zastrzeżeń, uwag, również tych, które uczyniono by w toku oględzin.

Bezzasadny okazał się również zarzut naruszenia art. 471 k.c. w związku z art. 6 k.c. Odpowiedzialność za szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania pozwanego została wykazana w ramach postępowania dowodowego. Pojazd po kolizji oraz po uzyskaniu odszkodowania przez powoda, zgodnie z ustaleniami miał zostać naprawiony przy użyciu oryginalnych używanych części i odebrany w maju 2016 r. W związku z wadami naprawy powód pismem z dnia 29 maja 2016 r. wezwał pozwanego do ich usunięcia, a poprawianie naprawy odbywało się kilkakrotnie. Całość okoliczności faktycznych została ustalona na podstawie zeznań świadków, dokumentów, a stan pojazdu po naprawie wraz z konkretnie wyliczonymi błędami na podstawie opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Natomiast zgodnie z przywołanym art. 6 k.c. ciężar udowodnienia niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania jako będącego następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi spoczywał na pozwanym, któremu, zgodnie z wywodem przedstawionym we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, nie sprostał.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację pozwanego, jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażonej w art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym na podstawie § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U.2015 r. poz. 1800 ze zm.).