Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 567/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w S. II Wydział Karny z dnia 15 kwietnia 2022r., sygn. akt II (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca skazanego

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------

----------------

-------------

-------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------

----------------

-------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

----------------

----------------

----------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

----------------

----------------

----------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  błędu w ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony działał z zamiarem wzbudzenia u pokrzywdzonej uczucia zagrożenia, podczas gdy oskarżony kierował do pokrzywdzonej jedynie prośby o opuszczenie wspólnie zajmowanego lokum, co nie miało na celu i nie wzbudzało uczucia zagrożenia u pokrzywdzonej,

2.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony groził E. M. pozbawieniem życia oraz że znieważył E. M., w sytuacji, gdy okoliczności niniejszej sprawy prowadzą do zupełnie odmiennego wniosku.

3.  na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2-3 k.p.k.

obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej całkowicie dowolnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, i w konsekwencji:

- odmówienie nadania walory wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie, w jakim nie przyznał się do grożenia E. M. pozbawieniem życia, a także znieważenia E. M., w sytuacji, gdy były one spójne i konsekwentne,

- przypisanie waloru wiarygodności zeznaniom E. M., E. B. w zakresie, w zakresie w jakim dokonują one oceny relacji istniejącej pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzoną, pominięcie zeznań B. S., P. S. jako nieistotnych w sprawie.

4.  rażąca niewspółmierność kary rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu, za czyn przypisany w pkt I wyroku, kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy okoliczności przedmiotowej sprawy, zwłaszcza niewielki stopień społecznej szkodliwości tego czynu, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, a także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, przemawiały za wymierzeniem mu kary wolnościowej ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżonego jest zasadna w części, co do surowości orzeczonej kary przez Sąd I instancji. W pozostałym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

W apelacji skarżący formalnie nie przedstawił zarzutów , jednak z uzasadnienia jego pisma wynika, że zakwestionował on ustalony stan faktyczny, jak również sposób oceny dowodów osobowych – przesłuchań świadków oraz pokrzywdzonej a zatem jego apelacja skierowana była przeciwko całemu rozstrzygnięciu.

Na wstępie wskazać należy, że Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń i w pisemnych motywach wyroku należycie przedstawił swoje rozumowanie. Przebieg rozprawy przed Sądem I instancji jak i pisemne motywy wyroku wskazują na to, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu ocenił zebrany materiał dowodowy i poddał go wnikliwej ocenie, ustalając tym samym poprawnie stan faktyczny rozpatrywanej sprawy.

W tym miejscu należy zaakcentować, że zasadność zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. poprzez dowolność ocen dowodów i w konsekwencji błędność ustaleń faktycznych należałoby przyjąć, że przy ocenie dowodów doszło do błędu natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu) lub logicznej (błędności rozumowania bądź wnioskowania) albo że ocena jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Nie można skutecznie formułować zarzutu o dowolności Sądu w sytuacji, gdy ten dysponując dwiema wersjami zdarzenia opowiada się za jedną z nich i uzasadnia w tym zakresie swoje stanowisko, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce. W istocie zarzuty apelacji oskarżonego sprowadzają się do polemiki z dokonanymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami – uznaniu za wiarygodne zeznania E. M., a kwestionowanie wyjaśnień oskarżonego – J. M. (1). Jest rzeczą oczywistą, że oskarżony nie jest zobowiązany do składania przeciwko sobie wyjaśnień, w tym może wskazywać na okoliczności nieprawdziwe. W judykaturze wielokrotnie podkreślano ( vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98, Prok. i Pr. 1999, z. 2, poz. 6 i z dnia 23 lipca 2003 r., V KKN 375/02, Lex nr 80278), że przeprowadzona w sprawie ocena dowodów pozostaje pod ochroną normy art. 7 k.p.k. wówczas, gdy przekonanie sądu jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie umotywowane w uzasadnieniu wyroku.

Wszystkie te kryteria spełnia zapadłe w niniejszej sprawie orzeczenie, zaś skarżący nie zdołał skutecznie wykazać, by którykolwiek ze wskazanych warunków jego trafności został naruszony, tak aby mieć istotny wpływ na orzeczenie kończące postępowanie sądu pierwszoinstancyjnego. Przede wszystkim należy podkreślić, że żadna z istotnych i podnoszonych w apelacji kwestii odnoszących się do oceny poszczególnych dowodów i okoliczności wynikłych w toku postępowania nie znalazła się poza oceną Sądu. Sąd Meriti przeprowadził szczegółową analizę wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, w tym przede wszystkim E. M. oraz J. M. (1) oraz dowodów z zapisanych na płycie CD nagrań (zgranych z pendrive pokrzywdzonej).

Polemika skarżącego, zwłaszcza negująca przyjęte przez Sąd założenia dowodowe, jako nieodpowiadające oczekiwaniom skarżącego, nie może być skuteczna w wykazywaniu, że w postępowaniu sądu doszło do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów skutkujących błędnymi ustaleniami faktycznymi. Aby skutecznie zarzucić Sądowi I instancji poczynienie nietrafnych ustaleń faktycznych będących podstawą wyroku, skarżący poza werbalnym wyartykułowaniem takiego zarzutu winien wykazać konkretne uchybienia w ocenie materiału dowodowego, wykazać, że zawierają one konkretne wady w zakresie logicznego rozumowania lub pozostają w opozycji do wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia w sposób jednoznaczny i jasny oraz z dużą starannością wskazał jakim dowodom dał wiarę i które stanowiły podstawę ustalonego stanu faktycznego w sprawie, a którym wiary tej odmówił, a przedstawioną na ten temat, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentację Sąd odwoławczy całkowicie podziela. Polemika skarżącego, zwłaszcza negująca przyjęte przez Sąd założenia dowodowe jako nieodpowiadające oczekiwaniom oskarżyciela, nie może być skuteczna w wykazywaniu, że w postępowaniu Sądu Rejonowego doszło do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i błędnych ustaleń faktycznych, stąd brak w tym zakresie aprobaty dla apelacji.

Analizując zakres zaskarżenia, zauważyć nadto należy, że autor apelacji wskazuje jakoby Sąd Rejonowy niesłusznie procedował sprawę w przedmiocie czynu z art. 190 §1 k.k. przeciwko niemu. Kontrola skargowa podstaw uchylenia wyroku, które określa art. 438 k.p.k., nie może prowadzić do badania zasadności ich stwierdzenia przez sąd odwoławczy, a powinna ograniczyć się tylko do tego, czy z tego powodu dopuszczalne jest wydanie kasatoryjnego orzeczenia. W przeciwnym wypadku musiałaby ona obejmować także kontrolę rozpoznania sprawy co do istoty, a taki zakres kontroli skargowej pozostawałby w sprzeczności z wynikami wykładni językowej i systemowej przepisów o skardze. Nadto, co do zarzutu błędnych ustaleń faktycznych wskazać dodatkowo należy dyspozycję art. 410 k.p.k. należy łączyć z nakazem zawartym w art. 424 § 1 k.p.k., który obliguje sąd do wskazania, na jakich oparł się dowodach uznając określone fakty za udowodnione i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Wynika stąd jednoznacznie, że sąd ma obowiązek rozważyć i ocenić wszystkie przeprowadzone na rozprawie dowody, a jeżeli są one sprzeczne, to nie może oprzeć ustaleń na każdym z ujawnionych dowodów i na wszystkich wynikających z nich okoliczności, gdyż prowadziłoby to nieuchronnie do sprzeczności w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku. Na kanwie niniejszej sprawy nie da się przypisać Sądowi Meriti popełnienia błędu, co do ustaleń faktycznych – poprawnie rozważył on każdy wątek sprawy oraz ujawniony dowód.

Wskazać zatem należy, że nie sposób było dać wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego J. M. (1), w których podał, że nie groził jej pozbawieniem życia ani spaleniem domu bądź w inny sposób jego zniszczenia, a także, w którym podał, że to była żona mści się na nim za to, że od niej odszedł i że związał się teraz z inną – młodszą – kobietą. Te twierdzenia oskarżonego pozostawały w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne dowodami i były ukierunkowane na uniknięcia odpowiedzialności karnej. Sąd I instancji zasadnie zauważył, że w części dotyczącej rzekomego prowokowania oskarżonego przez byłą żonę to brak było jakichkolwiek dowodów popierających powyższe twierdzenie; na przedłożonych nagraniach nie utrwalono sugerowanych przez wymienionego sytuacji.

Prawidłowo także za nieistotne dla dokonania ustaleń w sprawie uznano zeznania W. T., B. S. i P. S.. Wymienieni faktycznie nie mieli wiedzy na temat zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania.

Jednocześnie w pełni zasadnie Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom E. M., albowiem były one spójne, logiczne, konsekwentne. Pokrzywdzona adekwatnie do zakresu dokonywanych przez siebie spostrzeżeń i posiadanych umiejętności ich opisywania – wskazała przebieg zdarzeń objętych zarzutem. Wymieniona od samego początku, podawała sposób w jaki zachowywał się wobec niej oskarżony. Ponadto jej relacje znalazły potwierdzenie w pozostałych dowodach. E. B. wskazał, że o dokonywanych groźbach przez oskarżonego, będącego jej wujem, dowiadywała się „z drugiej ręki”, w trakcie częstych – także odbywanych „na gorąco” – telefonicznych rozmów z pokrzywdzoną. K. M. był osobą obcą dla oskarżonego; jest on funkcjonariuszem Policji a jego zeznania w sposób obiektywny przedstawiały znane świadkowi fakty, o których wiedzę, pośrednio z relacji pokrzywdzonej, powziął podczas dokonywanych interwencji z udziałem oskarżonego. Co istotne także w jego obecności oskarżony werbalizował wyzwiska i groźby w kierunku pokrzywdzonej. Wreszcie J. C. zarazem miał wiedzę na temat gróźb kierowanych przez oskarżonego w kierunku E. M. – pozyskanych „z drugiej ręki”, a jednocześnie dokonywał interwencji z udziałem oskarżonego i był świadkiem agresji słownej oskarżonego wobec pokrzywdzonej.

Odnosząc się zaś do zarzutów apelacji, co do wymiaru kary, stwierdzić należy, że w ocenie Sądu Okręgowego obecnie w okolicznościach niniejszej sprawy stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów uzasadniał orzeczenie wobec oskarżonego kary rodzajowo łagodniejszej albowiem kara pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności jest nadmiernie surowa. Wprawdzie oskarżony odpowiadał w warunkach art.64§1 kk to jednakże ta przesłanka sama przez się nie może automatycznie przemawiać za orzeczeniem wobec J. M. bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Ustawowe zagrożenie karą wyraża abstrakcyjne przekonanie ustawodawcy o granicach społecznej szkodliwości danego przestępstwa, nagminności tego rodzaju przestępstw oraz względach prewencyjnych w zakresie zapobiegania przestępstw i względach na społeczne oddziaływania kar przez ustanowienie odpowiednio wysokiej sankcji karnej, uwzględniając okoliczności czynu, właściwości i warunki osobiste sprawcy, a także postawę oskarżonego.

Z uwagi na wiek oskarżonego oraz pozostawianie w innym związku a także wobec sporu co do korzystania z lokalu kara o prymacie wolnościowym winna spełnić zadania w zakresie prewencji indywidualnej oraz prewencji generalnej. bowiem należy na wysoki ładunek społecznej szkodliwości, niewątpliwie przy tym nagannego, inkryminowanego zachowania oskarżonego. Tak kara odzwierciedla rzeczywisty charakter przedmiotowego zachowania oskarżonego. Jest ona odpowiednia do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego oraz uwzględnia wszystkie aspekty jego bezprawnego zachowania i winna również spełnić wobec wymienionego cele określone w art. 53 k.k. w szczególności wychowawcze jak również właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Według Sądu Okręgowego pozwoli ona uświadomić oskarżonemu, że jego zachowanie nie było prawidłowe i zapobiegnie podobnym jego działaniom w przyszłości.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie odnoszącym się do czynów przypisanych w pkt I poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji właściwie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Sam fakt, że przyjęte przez sądy założenia dowodowe nie odpowiadają subiektywnym oczekiwaniom skazanego nie jest wystarczający do skutecznego podnoszenia zarzutu złamania zasady swobodnej oceny dowodów. Ustalenia nie muszą wypływać wprost z konkretnego dowodu, lecz także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeśli logika ta stanowi oczywistą przesłankę. Na marginesie nadto zauważyć należy, że nie istnieje żadna zasada dowodowa, która nakazuje odrzucić zeznania świadka ze słyszenia. Dowodem może być zarówno świadek, który widział zdarzenie, jaki i świadek, który o przebiegu zdarzenia usłyszał od innej osoby. Ustawodawca nie wprowadza żadnych norm nakazujących wartościowanie zeznań obu tych kategorii świadków, czy wręcz odrzucenie depozycji złożonych przez tego drugiego. Podlegają one ocenie tak jak każdy inny dowód zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. Błąd w ustaleniach faktycznych ma miejsce tylko wtedy, kiedy sąd dokona ustaleń sprzecznie z treścią dowodu uznanego za wiarygodny.

Natomiast badając orzeczony przez Sąd Meriti wymiar kary, należało ów karę złagodzić poprzez zmianę kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy na kare roku ograniczenia wolności. Kara musi być adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego oraz do stopnia społecznej szkodliwości zbrodni, których się dopuścił, jak też zapewniać osiągnięcie celów wychowawczych i zapobiegawczych wobec niego, a jednocześnie uwzględniać potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

----------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

----------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

----------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w S. II Wydział Karny z dnia 15 kwietnia 2022r., sygn. akt II (...) zmieniono w ten sposób, że w ramach rozstrzygnięcia z pkt. I w miejsce kary pozbawienia wolności na postawie art. 190 §1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 57b k.k. w zw. z 34 § 1a pkt. 1 k.k. i art. 35 §1 k.k. orzeka wobec J. M. (1) karę roku ograniczenia wolności połączoną z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Zwi ęź le o powodach zmiany

Sąd Okręgowy uznał za zasadne zmianę wyroku co do kary poprzez zamianę na karę o prymacie wolnościowym. Orzeczenie kary ograniczenia wolności ma na celu wzbudzenie w skazanym woli kształtowania jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego. Orzeczona względem oskarżonego kara uwzględnia rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia norm prawnych, oraz jego właściwości i warunki osobiste. Kara w orzeczonej wysokości, spełnia cele zakreślone ustawą, uwzględniając we właściwy sposób całokształt okoliczności przedmiotowych i podmiotowych niniejszej sprawy, spełniając w szczególności swą funkcję wychowawczą w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uchodzący przy tym w odczuciu społecznym za karę sprawiedliwą.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------

4.1.

----------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I tiret drugi

W ramach rozstrzygnięcia z pkt. II sentencji na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu wskazany tam okres rzeczywistego pozbawienia wolności, przy czym jeden dzień pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Uznając, że oskarżony nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono go z obowiązku ich poniesienia za obie instancje , bowiem sytuacja osobista i majątkowa oskarżonego nie pozwala na ich uiszczenie.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony J. M. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w S. II Wydział Karny z dnia 15 kwietnia 2022r., sygn. akt II (...)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana