Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 137/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 28 lutego 2022 roku w sprawie II Ko 838/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik wnioskodawczyni zarzuciła wyrokowi:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 445 § 1 i § 2 kc w zw. z art. 448 kc poprzez:

- nieuwzględnienie w sposób właściwy wszystkich istotnych okoliczności, które w przypadku orzekania o wysokości zadośćuczynienia winien mieć na uwadze Sąd I instancji, zwłaszcza w zakresie okresu pozbawienia wolności, warunków w jakich Wnioskodawczyni przebywała, doznanych represji, stosowanej przemocy, stanu fizycznego i psychicznego Wnioskodawczyni przed zatrzymaniem, w trakcie i po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności, wpływu pozbawienia wolności na dalsze życie, wieku, w jakim doszło do zatrzymania Wnioskodawczyni - mających istotne znaczenie dla ustalenia stopnia cierpień i krzywd jakich doznała Wnioskodawczyni w skutek niesłusznego i bezprawnego pozbawienia wolności,

- nieuwzględnienie przez Sąd I instancji konsekwencji przebytego przez Wnioskodawczynię niedożywienia w zakresie wpływu na zdrowie i życie Wnioskodawczyni, zwłaszcza okoliczności, iż w wyniku jego przebycia u Wnioskodawczyni wystąpiły daleko posunięte objawy neurologiczne oraz internistyczne, pogarszające się w wyniku badań biochemicznych, w rozmiarze zagrażającym życiu Wnioskodawczyni, a także pozbawiających ją pewności siebie jako kobiety (wypadanie zębów, wypadanie włosów w bardzo młodym wieku),

- pominięcie zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, co doprowadziło do dowolnej oceny Sądu I instancji w tym zakresie oraz skutkowało niemożnością ustalenia przesłanek, jakimi kierował się Sąd I instancji przy jego ustalaniu,

- błędną wykładnię i pominięcie, iż Sąd na gruncie tego przepisu zobowiązany jest przyznać sumę odpowiednią do zaistniałej krzywdy, z czym stoi w sprzeczności rozstrzygnięcie Sądu I instancji w niniejszej sprawie, gdyż zasądzona kwota na rzecz Wnioskodawczyni, która była pozbawiona wolności przez okres 17 miesięcy jest nieadekwatna,

- zasądzenia tytułem zadośćuczynienia kwoty nieodpowiadającej istotnym okolicznościom występującym w sprawie oraz niewspółmiernej do stopnia i długotrwałości cierpień doznanych przez M. B.,

- nieuzasadnionego przyjęcie, iż majątkowe stosunki panujące w społeczeństwie stanowią podstawę do miarkowania wysokości zasądzonego zadośćuczynienia.

2. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 8 ust. 1 ustawy lutowej" w zw. z art. 445§1 i 2 KC w zw. z art. 448 KC przez ich błędną wykładnię i zasądzenie niewspółmiernie niskiej - w stosunku do rozmiaru krzywdy doznanej przez M. B. - kwoty zadośćuczynienia, gdy całokształt okoliczności sprawy, tj. przyczyny skazania wnioskodawczyni, okoliczności aresztowania, obiektywnie długotrwały okres izolacji, warunki odbywania kary pozbawienia wolności w więzieniach i obozach pracy, załamanie planów życiowych 21 letniej kobiety, represje jakich doświadczyła w trakcie odbywania kary i po jej zakończeniu, długotrwała rozłąka z rodziną, wpływ izolacji na relacje z bliskimi, zmiany, jakie zaszły w jej psychice oraz wyniszczenie organizmu w sile wieku - przemawiają za zasądzeniem dalszej kwoty zadośćuczynienia;

3. ponadto, z daleko idącej ostrożności procesowej zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. art. 2 § 1 pkt. 3 kpk w zw. z art. 7 kpk oraz w zw. z art. 410 kpk co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na pominięciu okoliczności, iż pozbawienie wolności M. B. było połączone ze szczególnym udręczeniem oraz szykanowaniem, co skutkowało zasądzeniem zadośćuczynienia o wartości nieadekwatnej do wartości cierpień Wnioskodawczyni.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelację pełnomocnika wnioskodawczyni należało uznać za częściowo zasadną, gdyż skarżąca trafnie stwierdza, iż Sąd pierwszej instancji nie wziął pod uwagę wszystkich istotnych przesłanek mających wpływ na ustalenie wysokości zadośćuczynienia. Analiza pisemnych motywów uzasadnienia, z której należy wnioskować co Sąd Okręgowy miał na względzie wydając orzeczenie, prowadzi do wniosku, że organ wydający rozstrzygnięcie pominął za co M. B. dotknęły tak surowe represje (walka o niepodległy byt Państwa Polskiego) oraz nie dające się usunąć następstwa tych prześladowań, a mianowicie niedożywienia oraz „zeszpecenia” w postaci utraty uzębienia i włosów. Ponadto poza zainteresowaniem Sądu pozostała kwestia utraty dobrego imienia oraz wyjazdu za granicę, aby tam ułożyć sobie normalne życie.

Odnośnie jeszcze argumentacji przywołanej w uzasadnieniu przez apelującą, to zgodzić się należy z motywacją dotyczącą docenienia wysiłku patriotycznego i wkładu represjonowanego w walkę o niepodległy byt państwa polskiego i potrzebą wyższego wynagrodzenia szkód i krzywd osób niesłusznie pozbawionych wolności z tych powodów niż w wyniku pomyłki sądowej. Można tu odwołać się do prejudykatów Trybunału Konstytucyjnego (wyrok TK z 1.03.2011r. P-21/09) i Sądu Najwyższego (wyrok z 4.11.2015 II KK 178/15), które Sąd Apelacyjny podziela.

Podwyższona kwota zadośćuczynienia uwzględnia też okoliczności zatrzymania, tymczasowego aresztowania, odbywania kary i traktowania więźniów w więzieniach stalinowskich, które przecież były dużo cięższe od tych w jakich izolowani byli niesłusznie skazywani lub tymczasowo aresztowani za współczesne omyłki sądowe, dlatego i suma zadośćuczynienia za takie krzywdy powinna być wyższa. Z tym, że dodać trzeba, iż warunki w jakich była izolowana wnioskodawczyni nie odbiegały od tych w jakich przebywali więźniowie polityczni w tamtym okresie, dlatego też przyznane zadośćuczynienie powinno być porównywalne do tych zasądzanych za represje z tamtych czasów i takim też jest.

Uwzględnienie powyższych przesłanek wespół z pozostałymi prawidłowo docenionymi przez Sąd pierwszej instancji prowadzi do wniosku, iż kwota 200 000 zł stanowić będzie odpowiednią rekompensatę za całokształt cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez wnioskodawczynię za represje za jej działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Pozostałe okoliczności podnoszone w apelacji, mające przemawiać za podwyższeniem zadośćuczynienia, zostały przez Sąd pierwszej instancji dostrzeżone i opisane w uzasadnieniu, a właściwie ich wartościowane razem z pominiętymi prowadzi do podwyższenia zadośćuczynienia do sumy ustalonej przez Sad Apelacyjny.

Kwotę żądaną przez skarżącą, a mianowicie 300 000 zł należy uznać za wygórowaną. Należy bowiem pamiętać, i na co zasadnie zwraca uwagę także Sąd Okręgowy, że kwota zadośćuczynienia ma być odpowiednia, ale i umiarkowana. Dodać trzeba, iż Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach wyroku wskazał nie tylko okoliczności, ale i zasady, jakie brał pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a które to nie odbiegają od tych ukształtowanych przez orzecznictwo, w tym i stosowanych przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie. Mając je na uwadze należało dojść do konstatacji, iż w pozostałym zakresie zarzuty i wnioski apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni są niezasadne.

Jeżeli chodzi o sposób jego ustalania, to dodać jeszcze wypada, iż w orzecznictwie uznaje się, że: "wysokość zadośćuczynienia wyznaczają dwie granice. Z jednej strony, musi ono przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną (i na pewno przyznane 200 000 zł taką wartość ma), z drugiej zaś powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej, i wszystkie te cechy zasądzona kwota posiada. Zasada umiarkowanego (a przy tym, jak się należy domyślać, wyważonego i sprawiedliwego) rozmiaru zadośćuczynienia (…) łączy się z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, gdyż zarówno ocena, czy jest ono realne, czy nie nadmierne, pozostawać musi w związku z poziomem życia" (wyr. SA w Katowicach z 7.2.2008 r., II AKa 22/08, KZS 2008, Nr 7–8, poz. 105). Zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego (200 000 zł na pewno nie ma wartości jedynie symbolicznej), ale powinno uwzględniać "indywidualne cechy człowieka, którego niesłusznie wolności (…) pozbawiono" (zob. pod. wyr. SA w Katowicach z 24.4.2007 r., II AKa 61/07, KZS 2007, Nr 7–8, poz. 129) – i to też uwzględnia. Zadośćuczynienie krzywdzie polega na przyznaniu odpowiedniej sumy pieniężnej. Powinna ona mieć "charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, niebędącą jednak wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy" (por. m.in. post. SN z 12.8.2008 r., V KK 45/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1638; wyr. SN z 2.2.2007 r., IV KK 444/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 10, poz. 18). Niewątpliwie zasądzona kwota ma charakter kompensacyjny - wyrównawczy. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że: "ostateczne ustalenia, jaka konkretna kwota jest "odpowiednia", z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. Opierać się powinno tak na całokształcie okoliczności sprawy, jak i na czytelnych kryteriach wskazanych w treści uzasadnienia" (wyr. SA w Lublinie z 5.5.2008 r., II AKa 83/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 68).

Odnośnie jeszcze sposobów ustalania zadośćuczynienia to tak w orzecznictwie, jak i piśmiennictwie podkreśla się, iż nie jest zasadne przyjmowanie jakichś ścisłych kryteriów np. kwot stanowiących zadośćuczynienie za jeden miesiąc, dzień izolacji, służących jako sposób ustalania zadośćuczynienia za cały okres pozbawienia wolności, albowiem zadośćuczynienie powinno być ustalane za cały ten okres, a nie jako iloczyn liczby miesięcy i kwoty zadośćuczynienia, przypadającego za jeden miesiąc czy dzień. Nie jest bowiem odpowiednie przeliczanie sumy zadośćuczynienia poprzez ustalanie stawki miesięcznej (zob. np. wyr. SA w Łodzi z 21.2.2008 r., II AKa 13/08, Prok. i Pr. - wkł. 2009, Nr 5, poz. 48); bądź ustalenie zadośćuczynienia poprzez stosowanie określonych przeliczników wynikających z kodeksu karnego, w tym także relatywizujących wielkość zadośćuczynienia do stawek grzywny odpowiadających jednemu dniowi pozbawienia wolności w rozumieniu przepisu art. 63 § 1 kk (zob. np. wyr. SA w Katowicach z 10.3.2005 r., II AKa 55/05, KZS 2005, Nr 7-8, poz. 144). Przyjąć należy, że "nawet krótkotrwałe bezprawne pozbawienie wolności człowieka wyrządza mu znaczną krzywdę. To, że z oczywistych względów różnorodne dolegliwości związane z pozbawieniem człowieka wolności zazwyczaj rosną wraz z wydłużaniem się jego czasu (ze względu na skutki osobiste, rodzinne, społeczne), nie może przesłaniać okoliczności, że – zwłaszcza w przypadku osób, które spotykają się z taką sytuacją po raz pierwszy – największy stres i naturalny lęk, czasem szok wywołują pierwsze godziny i dni więziennej izolacji, co winno znaleźć stosowne odzwierciedlenie w wysokości zasądzonego zadośćuczynienia" (wyr. SA w Katowicach z 16.11.2006 r., II AKa 359/06, KZS 2007, Nr 5, poz. 92). Tych przesłanek nie uwzględnia matematyczny sposób ustalania wysokości zadośćuczynienia.

Sumy zadośćuczynienia w wysokości 200 000 zł stanowiącej zarazem wielokrotność kwoty prawie podwójnego miesięcznego wynagrodzenie za wszystkie niekorzystne doznania pokrzywdzonej, w jej ówczesnym położeniu, nie sposób uznać za symbolicznej i nie rekompensującej krzywdy oraz niespełniającej pozostałych wymogów określonych przez orzecznictwo. Podkreślić należy jeszcze raz, iż ustalenie, jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest "odpowiednia", należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego (post. SN z 27.7.2005 r., II KK 54/05, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 1423; zob. także post. SN z 5.5.2005 r., V KK 413/04, OSNwSK 2005, poz. 928; wyr. SN z 26.8.2004 r., WA 18/04, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 1487; post. SN z 19.10.2010 r., II KK 196/10, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 1973; wyr. SA we Wrocławiu z 15.2.2012 r., II AKa 8/12, Legalis). Pamiętać jednak należy, że ustalanie wysokości zadośćuczynienia ma charakter indywidualny, co oznacza, że sąd nie może stosować jakichś ogólnych wskaźników, matematycznych przeliczników, ale winien uwzględnić całokształt okoliczności konkretnej sprawy (wyr. SA w Lublinie z 2.2.2012 r., II AKa 268/11, KZS 2012, Nr 9, poz. 74). Zarzut nieodpowiedniego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdyby zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty naruszyło zasady ustalania wysokości tego zadośćuczynienia. O rażącym naruszeniu tych zasad mogłoby świadczyć przyznanie zadośćuczynienia "symbolicznego" bądź też kwoty wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia (zob. wyr. SA w Krakowie z 9.4.2008 r., II AKa 46/08, KZS 2008, Nr 6, poz. 48; wyr. SA w Warszawie z 20.2.2013 r., II AKa 32/13, Legalis. W orzecznictwie wskazuje się, że "do elementów, które należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, należy także przeciętna stopa życiowa społeczeństwa. Odwołanie się do owej przeciętnej stopy życiowej pozwala bowiem w pewien sposób obiektywizować przyznane zadośćuczynienie za krzywdy, które z natury rzeczy u poszczególnych pokrzywdzonych ma subiektywny wymiar. "Kwotę zadośćuczynienia należy oznaczać z umiarem, stosownie do realiów społecznych, jak zamożność mieszkańców, wartość pieniądza itp., by nie pozostało poczucie krzywdy niesłusznie tymczasowo aresztowanego, ale by orzeczenie nie było sposobem uzyskania nadmiernych korzyści finansowych" (wyr. SA w Katowicach z 3.11.2017 r., II AKa 342/17, Legalis).

Żądanej sumy 300 000 zł nie sposób zaakceptować z powodów wskazanych wyżej. Zadośćuczynienie powinno być umiarkowane, a nie wygórowanie, nie może prowadzić do niestosownego wzbogacenia, nadmiernych korzyści, ma uwzględniać także przeciętną stopę życiową społeczeństwa. Wnioskowana kwota takie cechy niewspółmierności oraz niedostosowania do stopnia pokrzywdzenia posiada, natomiast ta wskazana w wyroku Sądu Apelacyjnego odpowiada wszystkim przesłankom wypracowanym przez orzecznictwo i piśmiennictwo.

Skarżąca odwołuje się do kwot zadośćuczynień zasądzanych, jak twierdzi, w innych podobnych sprawach starając się wykazać, że przyznana wnioskodawcy suma jest rażąco niska. Podkreślając w tym miejscu jeszcze raz niewymierny i indywidualny charakter krzywdy trwającej określony czas, dłuższy bądź krótszy oraz każdorazowo odmienne następstwa niesłusznego pozbawienia wolności osób represjonowanych nie sposób wiążąco odwoływać się do innych spraw i dostosowywać wysokość zadośćuczynienia w niniejszej do przyznanego w innych przypadkach. Takim orientacyjnym punktem odniesienia powinno być i w orzecznictwie sądów okręgowych i Sądu Apelacyjnego w Szczecinie jest przeciętna stopa życiowa czy poziom życia, czego ilustracją jest w szczególności średnie miesięczne wynagrodzenie, pozwalające w pewien sposób obiektywizować przyznane zadośćuczynienie, które z natury rzeczy ma subiektywny wymiar, wyrażający się często także poprzez formułowane bardzo wygórowane żądania, których nie sposób w pełni akceptować.

Odwoływanie się natomiast do zasądzanych zadośćuczynień w innych sprawach może mieć jedynie charakter orientacyjny z punktu widzenia konstytucyjnej równości wobec prawa, czy zasądzone świadczenie nie różni się diametralnie od przyznawanych w innych sprawach, a mianowicie nie jest symboliczne, albo bardzo wygórowane. Jak słusznie bowiem zwrócił na to uwagę SA w Warszawie w wyroku z 9.10.2017 r., II AKa 309/17 Legalis – „Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenie, jaka konkretnie kwota jest „odpowiednia”, z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Przy czym oczywistym jest, że każda sprawa o zadośćuczynienie krzywdy jest indywidualna, specyficzna, a co za tym idzie porównywanie ww. kryteriów do stanów faktycznych z innych spraw nie jest właściwe, chociażby z tego powodu, że każdy człowiek inaczej reaguje na krzywdę.”

Wniosek

Mając na uwadze powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniosła o:

a) zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawczyni M. B. kwoty zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę w żądanej kwocie w wysokości 300 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty,

b) zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawczyni zwrotu kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego, w wysokości według norm prawem przepisanych,

względnie o:

c) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pierwsze z postawionych żądań, a mianowicie podwyższenia kwoty zadośćuczynienia do 200 000 zł, okazało się częściowo zasadne z powodów wskazanych wyżej. O drugim dotyczącym zwrotu kosztów Sąd Apelacyjny orzeknie w odrębnym postanowieniu. Trzecie żądanie było oczywiście bezzasadne, gdyż skarżąca nie wskazała powodów z art. 437§2 k.p.k. przemawiających za uchyleniem wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie zaistniały.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Oddalenie wniosku ponad kwotę 200 000 zł.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Domaganie się zadośćuczynienia ponad 200 000 zł jest wygórowane, nie znajduje uzasadnienia w okolicznościach sprawy i wypracowanych zasadach orzekania o tym roszczeniu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zadośćuczynienie – podwyższenie jego sumy do 200 000 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazane wyżej przy omawianiu apelacji pełnomocnika.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Nie wystąpiły.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie zaistniały.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie stwierdzono.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie wystąpiły.

5.3.1.4.1.

Nie stwierdzono.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie zaistniały.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie formułowano.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie było.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Koszty postępowania, zgodnie z treścią art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r.

o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U.2021.1693 t.j. z dnia 2021.09.15) ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Robert Mąka SSA Stanisław Kucharczyk SSA Andrzej Olszewski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawczyni

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

zadośćuczynienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana