Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 263/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 czerwca 2021 r., sygnatura akt III Ko 390/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik wnioskodawcy B. B. zarzucił w apelacji:

w zakresie zadośćuczynienia:

1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 8 ust.4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: "ustawa lutowa") poprzez jego błędną interpretację polegającą na przyjęciu, że żądanie zgłoszone przez wnioskodawcę powinno zawierać nowy (inny) tytuł żądania, podczas gdy prawidłowa interpretacja powyższego przepisu pozwala na przyznanie na zasadach słuszności dalszej rekompensaty za szkodę i krzywdę wynikłe z wykonania orzeczenia, którym przypisano jemu czyn związany z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego;

w zakresie odszkodowania:

1) obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na dowolnej ocenie dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, wniosków sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że nie ma związku przyczynowego pomiędzy pozbawieniem wolności wnioskodawcy a szkodą, podczas gdy z oceny dokumentów przedłożonych we wniosku inicjującym przedmiotowe postępowanie oraz pisma z dnia 3 czerwca 2020 r. wynika, że B. B. w momencie internowania znajdował się w złym stanie zdrowia psychicznego i fizycznego, a doznane w tym czasie represje skutkowały trwałymi szkodami w postaci zaostrzenia u niego chorób przewlekłych;

2) obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 201 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wątpliwości wynikających z opinii biegłych, a wskazanych w treści pisma z dnia 01.02.2021 r. poprzez brak oceny czynnika ryzyka, tj. cukrzyca czy długotrwały stres, które zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego zaistniały w okresie internowania, a które z pewnością miały wpływ na stan zdrowia wnioskodawcy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadny okazał się w części jedynie zarzut apelacji dotyczący rozstrzygnięcia w przedmiocie zadośćuczynienia.

Wskazując na wcześniejsze orzeczenie dotyczące tej kwestii, tj. wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 7 grudnia 2009 r., III Ko 175/08, którym zasądzono na rzecz B. B. kwotę 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia, Sąd pierwszej instancji nie uznał, aby w tym przypadku zaktualizowała się negatywna przesłanka procesowa w postaci powagi rzeczy osądzonej, gdyby bowiem do takiej konkluzji doszedł, to umorzyłby postępowanie na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Badając merytoryczną zasadność wniosku w zakresie dotyczącym zadośćuczynienia, można wnioskować na podstawie argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż Sąd meriti nie stwierdził podstaw do przyjęcia, że względy słuszności przemawiają za zasadnością zasądzenia na rzecz wnioskodawcy dodatkowej kwoty, która stanowiłaby uzupełnienie uzyskanej przez niego uprzednio. Uznał, że obecny wniosek nie zawiera "nowego (innego) tytułu żądania" wnioskodawcy, przy czym nie rozwinął w żaden sposób powyższej tezy, nie wyjaśniając, czy w jakikolwiek sposób łączył lub wręcz utożsamiał "względy słuszności", o których mowa w art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (zwanej dalej: "ustawa lutowa") z pojęciem "nowy (inny) tytuł żądania" .

W okolicznościach charakteryzujących sytuację wnioskodawcy B. B., niewątpliwie należało mieć na uwadze fakt, że na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 7 grudnia 2009 r. uzyskał on rekompensatę za internowanie w okresie stanu wojennego w 1982 r. Istotne jest jednak to, że w czasie, gdy zapadło wskazane wyżej orzeczenie obowiązywał przepis art. 8 ust. 1a, wyznaczający sztywną maksymalną granicę łącznej wysokości zadośćuczynienia i odszkodowania wynoszącą 25.000 zł. Przepis ten, wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 marca 2011 r., P 21/09 (Dz.U.2011.53.277) został uznany za niekonstytucyjny. W oparciu uregulowanie zawarte w art. 8 ust. 4 ustawy lutowej, możliwe stało się dochodzenie uzupełniającego roszczenia, jeśli wcześniej zasądzone nie rekompensowało należycie doznanej krzywdy. Fakt, że w tym przypadku w 2009 r. zasądzono na rzecz B. B. kwotę 4.000 zł, a więc nie osiągającą maksymalnej możliwej wówczas wysokości, nie dyskwalifikuje automatycznie aktualnie złożonego wniosku, nie ulega bowiem wątpliwości, że wszystkie zasądzane w tamtym okresie kwoty odszkodowań i zadośćuczynień musiały być relatywizowane do ustawowo określonej górnej granicy. Innymi słowy, gdyby takie ograniczenie ustawowe nie funkcjonowało, to nie można wykluczyć, że już wówczas, zasądzona na rzecz wnioskodawcy kwota zadośćuczynienia byłaby wyższa. Trudno negować okoliczność, że miarkowanie wysokości kwot odszkodowań i zadośćuczynień uwzględniające specyfikę konkretnych przypadków, dokonywało się przy uwzględnieniu obowiązującego wówczas maximum, a więc od niezbyt dużych kwot, odpowiednich dla najsłabiej i najkrócej represjonowanych, poprzez średnie, aż do górnej granicy 25.000 zł - w przypadku najbardziej intensywnych represji. Przepis art. 8 ust. 1a przestał obowiązywać od dnia 10 marca 2011 r., a zatem roszczenie uzupełniające dochodzone aktualnie przez wnioskodawcę, nie jest pozbawione ustawowego umocowania, jest nim bowiem przepis art. 8 ust. 4 ustawy lutowej (por. post. SN z 24.11.2021 r., LEX nr 3330856, post. SN z 27.08.2015 r., III KK 265/15). Odrębnym problemem jest ocena czy względy słuszności przemawiają za zasadnością zasądzenia uzupełniającej kwoty zadośćuczynienia.

B. B. był internowany w okresie ponad miesiąca (36 dni), a więc stosunkowo niedługo i zasądzona uprzednio kwota niewątpliwie dostatecznie akurat ten element uwzględniała, co jednak nie znaczy, że analogiczną ocenę można odnieść do pozostałych okoliczności. Jeśli zważy się na fakt, że w orzecznictwie dość częstą praktyką jest przyjmowanie kwoty 3.000 zł jako względnie optymalnej wysokości zadośćuczynienia za 1 miesiąc internowania, (por. wyrok SA we Wrocławiu z 26.09.2013 r., II AKa 279/13, IPO SA we Wrocławiu) to okazuje się, że uprzednio zasądzona kwota zadośćuczynienia jedynie minimalnie przewyższa tę uśrednioną wysokość. Oczywiste jest przy tym, że ustalanie kwoty zadośćuczynienia w konkretnym przypadku, nie może być efektem schematycznego wykorzystania funkcjonującego nieformalnie standardu, lecz winno uwzględniać specyfikę konkretnego przypadku. Podkreślić przy tym należy, że kwota zadośćuczynienia ma być „odpowiednia”. Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności charakteryzujących ówczesną sytuację B. B., stwierdzić trzeba, że zasądzona uprzednio kwota 4.000 zł, niedostatecznie odzwierciedla stopień jego pokrzywdzenia. Jak powyżej wskazano - czas trwania internowania był stosunkowo niedługi, to jednak trzeba uwzględnić fakt, że wnioskodawca umieszczony został w szczególnym w miejscu odosobnienia, był to bowiem Zakład Karny w W.. Dostępna powszechnie jest przy tym wiedza, że nie wszyscy represjonowani umieszczali byli w jednostkach penitencjarnych. Bez wątpienia determinowało to szczególnie trudne warunki codziennego funkcjonowania - sanitarne, bytowe, możliwości kontaktu z bliskimi, jak też sposobów egzekwowania pożądanych postaw osób internowanych, typowych dla placówki więziennej (bardziej rygorystycznych). W toku postępowania wnioskodawca w swoich wypowiedziach koncentrował się głównie na akcentowaniu problemów zdrowotnych, ale zarówno ze źródeł historycznych, jak też zbieżnych informacji przekazywanych w innych sprawach przez represjonowanych internowanych w Zakładzie Karnym w W., wiadome jest, że warunki internowania w tym miejscu odosobnienia były bardzo ciężkie. Jeśli na tym tle uwzględni się problemy zdrowotne dotyczące B. B., to nie ulega wątpliwości, że nawet przy względnie dobrym traktowaniu go pod tym względem (był badany, diagnozowany, w tym komisyjnie i w rezultacie zapadłą decyzja o jego zwolnieniu z internowania), znoszenie internowania musiało być dla niego znacznie trudniejsze niż dla osoby w pełni zdrowej. Uwzględnienie takich okoliczności, doprowadziło Sąd Apelacyjny do przekonania, iż zasadne jest zasądzenie na rzecz B. B. uzupełniającej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 4.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od daty uprawomocnienia się wyroku W realiach tej sprawy, dopiero łączna wysokość rekompensaty z tego tytułu (8.000 zł), czyni zadość wymogowi „odpowiedniości”.

Kwota uzupełniającego zadośćuczynienia dochodzonego przez wnioskodawcę w wysokości 537.937,55 zł jest w sposób oczywisty zawyżona i nieadekwatna do faktycznej sytuacji wnioskodawcy w czasie internowania. W uwarunkowaniach dotyczących wnioskodawcy postrzegać ją należy jako wręcz abstrakcyjną, całkowicie nieprzystającą do specyfiki sytuacji B. B.. Z tych względów, zastrzeżenia podniesione przez pełnomocnika w apelacji, nie zasługiwały na uwzględnienie w pełnym zakresie, a jedynie w stopniu uznanym przez sąd odwoławczy za mieszczący się w granicach racjonalności.

Nie zasługiwały w całości na uwzględnienie zarzuty apelacji pełnomocnika dotyczące odszkodowania. W tym zakresie, należało podzielić w pełni stanowisko Sądu Okręgowego. Zauważyć należy, że kwestia stanu zdrowia wnioskodawcy przed internowaniem, w czasie jego trwania, jak też po jego uchyleniu, została w toku postępowania należycie zbadana i poczynione w tym względzie ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego zasługiwały w całości na aprobatę. Zastrzeżenia zgłaszane przez pełnomocnika, kontynuowane też w treści apelacji, stanowią przejaw spekulacji i formułowania wniosków nie znajdujących oparcia w materiale dowodowym sprawy. Fakt, że profesjonalne oceny medyczne uzyskane w toku postępowania, nie są satysfakcjonujące dla wnioskodawcy, nie mógł generować dalszych w tym kierunku działań sądu. Gdy zważy się na okoliczność, że internowanie trwało 36 dni, wnioskodawca nie był pozbawiony opieki medycznej, schorzenia, chociaż czyniły internowanie bardziej dolegliwym, to jednak niewątpliwie nie powstały w trakcie pozbawienia wolności lecz rozwijały się już wcześniej. Ponadto, gdy uwzględni się opinię wydaną przez Zakład Medycyny Sądowej PUM w S., w świetle której pobyt B. B. w warunkach internowania nie miał wpływu na istniejące już u niego schorzenia - to nie może budzić zastrzeżeń zasadność wniosku Sądu pierwszej instancji, że nie ma związku przyczynowego pomiędzy pozbawieniem wolności B. B. a szkodą spowodowaną sugerowanym pogorszeniem jego stanu zdrowia, czego efektem było okresowe przebywanie na rencie (od 26.09.1983 r. do 01.11.1984 r.) i uzyskiwanie świadczenia rentowego. Szkodę miała stanowić różnica dochodu wynikająca z faktu, że wysokość renty była niższa niż wynagrodzenia wnioskodawcy. Zauważyć nadto należy, że w świetle zgormadzonej dokumentacji, w tym będącej w dyspozycji ZUS, wnioskodawca korzystał ze zwolnienia lekarskiego od 17.03.1983 r. do 12.09.1983 r., a zatem istotniejsze pogorszenie stanu jego zdrowia nastąpiło po upływie dość znacznego czasu od pobytu w miejscu internowania.

Dokonując ocen w powyższym zakresie, Sąd Okręgowy prawidłowo posłużył się zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Efektem dokonanych ocen są ustalenia faktyczne i wnioski, które co do kwestii dochodzonego odszkodowania, nie uchybiają w żadnym stopniu wymogom ustawowym określonym w art. 7 k.p.k. Zastrzeżenia apelującego dotyczące braków opinii sądowo-lekarskiej, oparte na twierdzeniach spekulatywnych, całkowicie dowolnych i ukierunkowanych życzeniowo, zostały ocenione jako całkowicie chybione i w najmniejszym stopniu nie skłaniające do uznania, że w toku postępowania w niniejszej sprawie doszło do obrazy przepisu art. 201 k.p.k.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy:

1. kwoty 537.937,55 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę, związaną z wykonaniem decyzji nr 168.82 o jego internowaniu w okresie od 08 maja 1982 r. do 12 czerwca 1982 r. wydanej przez Komendanta Wojewódzkiego MO w S. w dniu 08 maja 1982 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

2. kwoty 124.919,76 zł tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną przez wnioskodawcę, związaną z wykonaniem decyzji nr 168.82 o jego internowaniu w okresie od 08 maja 1982 r. do 12 czerwca 1982 r. wydanej przez Komendanta Wojewódzkiego MO w S. w dniu 08 maja 1982 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Częściowo zasadny okazał się jedynie wniosek dotyczący zadośćuczynienia, przy czym podkreślenia wymaga fakt, że odnosi się to jedynie do zasadności w ogóle zasądzenia dodatkowej kwoty z tego tytułu, natomiast w żadnym razie nie obejmuje wysokości kwoty zadośćuczynienia wnioskowanej w apelacji, która w najmniejszym stopniu nie znajduje uzasadnienia w realnych okolicznościach tej sprawy. Sąd odwoławczy uznał, że uzasadnionej w tym względzie potrzebie, czyni zadość zasądzona dodatkowo kwota 4.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od daty uprawomocnienia się wyroku. Apelujący nie uzasadnił, z czego wyprowadza domaganie się odsetek ustawowych za opóźnienie (art. 481 k.c).

Wniosek dotyczący odszkodowania w całości nie zasługiwał na uwzględnienie, albowiem w tym zakresie zarzuty apelacji pełnomocnika wnioskodawcy uznane zostały za całkowicie chybione. Szczegółowa argumentacja z tym związana zawarta jest w pkt 3.1 uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy rozstrzygnięcie zawarte w pkt I zaskarżonego wyroku, przy czym w zakresie oddalającym wniosek o zadośćuczynienie - co do kwoty przewyższającej zasądzoną dodatkowo kwotę 4.000 zł, natomiast w zakresie odszkodowania - oddalającym w całości wniosek.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy została w zakresie zadośćuczynienia uwzględniona jedynie co do dodatkowej kwoty 4.000 zł, natomiast co do pozostałej, jak też w całości w zakresie odszkodowania - okazała się nietrafna i dlatego nie doprowadziła do zmiany wyroku zgodnej z wnioskami tejże apelacji.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmienione zostało jedynie rozstrzygnięcie z pkt I zaskarżonego wyroku dotyczące zadośćuczynienia, poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz B. B. tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia, kwoty 4.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od daty uprawomocnienia się wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

W niewielkiej części, tj. co do zadośćuczynienia, apelacja pełnomocnika wnioskodawcy zasługiwała na uwzględnienie, w związku z czym zaskarżone rozstrzygnięcie w tym zakresie zostało zmienione.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 13 ustawy lutowej zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem w postępowaniu odwoławczym ustanowionego pełnomocnika.

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy B. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 czerwca 2021 r., sygn. akt III KO 390/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana