Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SSO Agnieszka Karłowicz (spr.)

SSR del. Paweł Mądry

Protokolant:

st. sekr. sąd. Jolanta Pucyk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 328/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z 22 grudnia 2021 r. sygn. akt II K 264/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------

-----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia tj.:

- art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania
i doświadczenia życiowego przejawiającą się w niezasadnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego co do okoliczności w jakich doszło do kradzieży z włamaniem samochodu marki B. nr rej. serii(...) o (...),

- art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przejawiającą się w niewłaściwej ocenie zeznań świadka J. G., który jednoznacznie wskazał, że oskarżony nie informował
go wcześniej o tym, że pojazd marki B. (...) o (...) został skradziony w innym dniu aniżeli
18 października 2020 r. oraz że oświadczył telefonicznie policjantowi, że wiedział, że pojazd został skradziony w innych okolicznościach aniżeli te, które podawał oskarżony w toku postępowania przygotowawczego i sądowego, a jego oświadczenia telefoniczne były spowodowane wybiciem ze snu pomiędzy godziną 22:13 a 22:30 i zdenerwowaniem koniecznością przebywania na kwarantannie domowej z powodu kontaktu jego małżonki z osobą zarażona wirusem Covid-19,

a w konsekwencji obrazy w/w przepisów,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na błędnym przyjęciu,
że oskarżony wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy w sprawie brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty skarżącego okazały się niezasadne.

Dokonana przez Sąd Okręgowy kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych,
a orzekając wziął pod uwagę wszystkie przeprowadzone dowody. Sąd Rejonowy
w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia jasno i przekonywująco przedstawił tok swojego rozumowania, wskazał, jakie fakty zostały uznane za udowodnione i jakie dowody były podstawą ich przyjęcia. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd pierwszej instancji nie budzi zastrzeżeń, ponieważ nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, jest pełna i pozbawiona jakichkolwiek błędów, które miałyby wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły
z art. 7 kpk, jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2012 r., III KK 298/12). Ocena wiarygodności przeprowadzonych dowodów jest zarówno oceną każdego z dowodów z osobna,
jak i oceną każdego dowodu w powiązaniu z innymi dowodami, a nadto oceną całokształtu materiału dowodowego, z którego wynikają określone ustalenia faktyczne (zob. Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz do art. 1-166,
pod red. R. A. Stefańskiego i S. Zabłockiego, WKP 2017, komentarz do art. 7, teza 11).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, zarzuty podniesione przez obrońcę w apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Wyprzedzając zasadniczą część wywodów Sąd Okręgowy dokonując kontroli instancyjnej przyjął, iż dla rozstrzygnięcia sprawy pierwszorzędne znaczenie miał protokół oględzin rzekomego miejsca kradzieży pojazdu, specyfikacja pojazdu marki B. (...) związana z wymiarami przedmiotowego pojazdu, zeznania świadków R. K., K. J. oraz M. K. (1) w zakresie okoliczności związanych z zaparkowaniem swoich pojazdów, czasu ich zaparkowania, braku pojazdu marki B. o (...), w części także zeznania świadka J. G.. Drugorzędne znaczenie miały natomiast zeznania pozostałych świadków- H. B., G. G. oraz A. G..

Skarżący we wniesionej apelacji ograniczył się do zakwestionowania oceny dowodów z wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków J. G., K. J., M. K. (2), a także zapisu monitoringu na ul. (...). Obrońca pomija ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy na podstawie protokołu oględzin miejsca kradzieży wskazanego przez oskarżonego, z którego wynika wprost,
iż samochód marki B. o (...), którego kradzież zgłosił oskarżony
nie mógł zostać zaparkowany na przedmiotowym miejscu parkingowym, bowiem
jak wynika ze specyfikacji był za szeroki - 190 cm w stosunku do wolnej przestrzeni na parkingu pomiędzy pojazdami marki V. (...) o nr rej. (...) oraz F. (...) o nr rej (...), która wynosiła 170 cm.

Właściciele przedmiotowych pojazdów - K. J. oraz M. K. (2) zeznali ponadto, iż nie przemieszczali przedmiotowych pojazdów w dniu 18 października 2020 r. odpowiednio od godziny 13:00- 14:00 oraz od godziny 15:00, a jak wynika z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka H. B. na ulicę (...) miał przybyć pomiędzy godz.19:00, a 20:00. Świadek K. J. zeznał, że parkując samochód marki F. (...) o nr rej (...) zaparkował na linii miejsca parkingowego na którym rzekomo miał zaparkować oskarżony, co potwierdza również dokumentacja zdjęciowa z oględzin parkingu (k. 48v). Ponadto wyżej wymienieni świadkowie zeznali, iż parkując swoje pojazdy V. (...) o nr rej. (...) oraz F. (...) o nr rej (...) nie widzieli pojazdu marki B. o (...). Po zaparkowaniu obu pojazdów mając na uwadze godzinę przyjazdu oskarżonego (pomiędzy 19:00 a 20:00), zaparkowanie przez oskarżonego pojazdem marki B. było po prostu niemożliwe, co jednoznacznie wynika z protokołu oględzin parkingu- w kontekście szerokości pozostawionego wolnego miejsca parkingowego (170 cm), szerokości pojazdu B. (...) (minimum 190 cm) oraz okoliczności podanych przez świadków K. J. i M. K. (2).

Z kolei, interweniujący na miejscu zgłoszenia funkcjonariusz Policji R. K. zeznał, że rozmawiając telefonicznie z J. G. ten oświadczył,
że pojazd został skradziony, ale dzień wcześniej, a oskarżony miał wezwać Policję. Zdaniem Sądu Okręgowego informacja ta została przekazana przez J. G. w sposób szczery i spontaniczny - na bieżąco, bez zastanowienia. Ponadto świadek nie wiedział w jakim celu udziela przedmiotowej informacji. R. K. nie zwrócił uwagi na to aby świadek J. G. podczas rozmowy telefonicznej był np. zaspany czy pod znacznym wpływem alkoholu
co zdaniem Sądu wyklucza możliwość, iż pomylił się i podał nieprawdziwą informację co do kradzieży pojazdu. Wydaje się, że kradzież pojazdu jest sytuacją wyjątkową i wydaje się, że pomyłka w tym zakresie i to tak zasadnicza, wydaje się sprzeczna z doświadczeniem życiowym Nadto należy również zauważyć, iż z zeznań świadka R. K., J. G. rozmawiając z funkcjonariuszem w żaden sposób nie przejął się przekazaną informacją o kradzieży pojazdu.

W tej sytuacji okoliczności podawane przez oskarżonego związane z wybiciem ze snu świadka J. G., jego zdenerwowaniem w związku z koniecznością przebywania na kwarantannie stanowią przyjętą linię obrony, a zeznania świadka J. G. miały na celu jej uwiarygodnienie, zwłaszcza gdy obaj znają
się od wielu lat.

Należy również podkreślić, że oskarżony M. G. wyjaśniając dopiero na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji w dniu 15 grudnia 2021 r. podał okoliczność dotyczącą możliwości pomyłki co do miejsca zaparkowania samochodu. Składając wyjaśnienia, będąc przesłuchiwanym na etapie postępowania przygotowawczego przed prokuratorem nie wspominał o przedmiotowej okoliczności, a wręcz przeciwnie - jak zeznał po wizycie u H. B. „Wyszedłem przed blok. Kluczyki są to tzw. scyzoryk i jak się otwiera to zapalają się światła. Zobaczyłem, że żadne światła się nie palą. Poszedłem dalej i zacząłem przyciskać przyciskiem,
a samochodu nie było” (k. 38). W toku czynności oględzin miejsca zdarzenia bez żadnych wątpliwości wskazał miejsce gdzie zaparkował pojazd (k.3-4). Wobec tego nie sposób przyjąć, iż oskarżony pomylił się co do miejsca zaparkowania pojazdu skoro dokładnie przeszedł się po parkingu przy ul. (...) w celu zlokalizowania pojazdu.

Dodatkowo z bilingu znajdującego się w aktach sprawy wynika, iż przed zgłoszeniem kradzieży, w dniach od 13 października 2020 r. do 15 października 2020 r. wysyłano wiadomości tekstowe oraz wykonywano połączenia telefoniczne z numeru oskarżonego (513-092-792) na numer świadka J. G. (501-671-164) (k. 109). W związku z tym można przyjąć, iż oskarżony pozostawał ze świadkiem
w stałym kontakcie.

Mając na uwadze wyżej przedstawione okoliczności zarzuty skarżącego związane z niewłaściwą oceną wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka J. G. stanowią jedynie polemikę, przedstawienie własnej, korzystnej
dla oskarżonego oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Podniesiona przez skarżącego kwestia wjazdu oskarżonego na parking w kontekście oceny dowodu z monitoringu nie ma znaczenia dla sprawy, ponieważ ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w szczególności wyjaśnień samego oskarżonego (k.38)Ska nie wynika od której strony tj. od strony ul. (...) czy J. S. miał wjeżdżać na parking przy ul. (...).
W związku z tym należy przyjąć, iż brak podstaw do zakwestionowania oceny dowodu z zapisu monitoringu biorąc pod uwagę pozostałe okoliczności, które zostały omówione powyżej.

Reasumując, Sąd pierwszej instancji dokonał szczegółowej oceny zarówno wyjaśnień oskarżonego jak również świadka J. G. w kontekście całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, wyszczególnił z jakich względów i w jakim zakresie obdarzył wiarygodnością poszczególne dowody, a w jakim zakresie odmówił im wiarygodności.

Niezasadność zarzutów prawa procesowego skutkuje również niezasadnością zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, mający charakter wtórny do zarzutów prawa procesowego.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku powinien polegać na wykazaniu jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. W niniejszej sprawie brak podstaw do przyjęcia,
że Sąd Rejonowy dokonując analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Obrońca formułując zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ograniczył się jedynie do zanegowania sprawstwa oskarżonego. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne, mocne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem
nie mogą być uznane za błędne. Analiza całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, pozwala na stwierdzenie, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanego mu czynu z art. 233 § 1 kk.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie przy zastosowaniu art. 37a § 1 kk zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu samoistnej kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 10 zł każdej stawki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność podniesionego zarzutu skutkowała bezzasadnością wniosków. Zastosowanie instytucji uregulowanych w art. 37 a § 1 kk (o co wnosił obrońca) nie ma charakteru obligatoryjnego, jest uzależnione od decyzji Sądu, bowiem przepis
nie zawiera w sobie normy stanowczej. Norma z art. 37 a § 1 kk stanowi odstępstwo od zasady, zgodnie z którą- za przypisany czyn wymierzana jest kara, która przewidziana została jako sankcja karna za konkretne przestępstwo. Sięgając
po instytucje uregulowane w art. 37 a § 1 kk sąd za każdym razem obowiązany
jest do indywidualnego podejścia i całościowego przeanalizowania konkretnego przypadku. W związku z nieuwzględnieniem podniesionych zarzutów brak było również podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy o zastosowanie art. 37a § 1 kk, zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary grzywny. Skarżący nie wskazał żadnych argumentów przemawiających za orzeczeniem samoistnej kary grzywny i nie podniósł zarzutu niewspółmierności kary. W ocenie Sądu Okręgowego nie zaistniały także przesłanki z art. 440 kpk które uprawniałyby do ingerencji w tą cześć wyroku. Dlatego też, przy wyczerpującym wywodzie Sądu Rejowego w części dotyczącej kary, odstąpiono od zupełnie abstrakcyjnego omawiania tej kwestii w niniejszych rozważaniach, podzielając w tym względzie stanowisko proceduralne Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażone w wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17 (Legalis Numer 1728581).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 22 grudnia 2021 r.
sygn. akt II K 264/21- utrzymany w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów skutkowała bezzasadnością wniosku.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 626 § 1 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 540 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze mając na uwadze fakt, że oskarżony pracuje i otrzymuje wynagrodzenie.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach
z 22 grudnia 2021 roku sygn. II K 264/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana