Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 czerwca 2022 r. w Warszawie

sprawy G. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania G. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 lutego 2020 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 lutego 2020 roku, znak: (...), w ten sposób że przyznaje odwołującej G. J. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2022 r.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

G. J. w dniu 20 lutego 2020 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 lutego 2020 r., znak: (...). Odwołująca zaskarżyła przedmiotową decyzję w całości zarzucając jej, że została wydana bez wnikliwego zapoznania się z dokumentacją medyczną, ponieważ nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia oraz związanej z nim słabej sprawności ruchowej. W związku z tym wniosła
o zmianę dokonanego rozstrzygnięcia i ponowne przyznanie prawa do renty
z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a także o jej przesłuchanie
w charakterze strony i świadków celem wykazania sprawności ruchowej, która uniemożliwia wykonywania pracy zarobkowej oraz dopuszczenie dowodu
z opinii biegłego sądowego ortopedy. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona stwierdziła, że przedstawiona dokumentacja medyczna potwierdza konieczność przeprowadzenia zabiegu endoprotezy stawu kolanowego. Jej zdaniem dotychczasowy przebieg leczenia nie poprawił nawet w sposób minimalny sprawności ruchowej. Odwołująca zaznaczyła również, że praca na stanowisku krawcowej wymaga pewnej sprawności nawet w stopniu minimalnym, ponieważ wiąże się ona z dźwiganiem paczek odzieży do stanowiska pracy, poruszania się po schodach, kucania czy klękania, a także wykonywania czynności w pozycjach wymuszonych. Ubezpieczona stanęła na stanowisku, że bez leków przeciwbólowych nie jest w stanie funkcjonować ( odwołanie z dnia 20 lutego 2020 r., k. 3-4 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz o zasądzenie od odwołującej na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Organ rentowy wskazał, że odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS nie uznała badanej za osobę niezdolną do pracy ( odpowiedź na odwołanie z dnia 12 marca 2020 r., k. 5 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. J. urodziła się w dniu (...) Przez całe życie zawodowe pracowała na stanowisku krawcowej do dnia 19 stycznia 2018 r. Wówczas została potrącona przez samochód na przejściu dla pieszych, w wyniku czego doszło u niej do złamania kłykcia bocznego piszczeli prawej. W dniu 24 stycznia 2018 r. dokonano otwartej repozycji i stabilizacji złamania za pomocą płyty piszczelowej blokowanej. W dniu 14 listopada 2018 r. usunięto drażniącą śrubę, zaś 27 marca 2019 r. całe zespolenie. W trakcie leczenia podawano ubezpieczonej iniekcje osocza bogatopłytkowego do prawego stawu kolanowego oraz była rehabilitowana. W dniu 30 czerwca 2019 r. ubezpieczona skręciła prawe kolano. Pod koniec roku otrzymała skierowanie do szpitala w wyniku rozpoznania artrozy przedziału bocznego po złamaniu ( dokumentacja medyczna, a. r.).

W dniu 10 kwietnia 2019 r. został rozwiązany z ubezpieczoną stosunek pracy przez firmę (...)-O. po zakończeniu korzystania przez nią z okresu zasiłkowego od 20 stycznia 2018 r. do 10 kwietnia 2019 r. ( świadectwo pracy z dnia 18 kwietnia 2019 r., k. 10 a. r.).

Odwołująca w dniu 12 lipca 2019 r. złożyła wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o rentę z tytułu niezdolności do pracy, do której prawo uzyskała na okres od 20 sierpnia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r., ponieważ została uznana za osobę całkowicie niezdolną do pracy ( wniosek z dnia 12 lipca 2019 r., orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 20 sierpnia 2019 r. i decyzja z dnia 11 września 2019 r., k. 1, 12 i 26 a. r.).

W dniu 5 listopada 2019 r. ubezpieczona złożyła kolejny wniosek do organu rentowego o ponowne przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku rozpoznawania wniosku lekarz orzecznik i komisja lekarska ZUS, wskutek sprzeciwu wniesionego przez odwołującą, zgodnie uznały, że nie jest ona osobą niezdolną do pracy. W oparciu o powyższe organ rentowy zaskarżoną decyzją
z dnia 14 lutego 2020 r., znak: (...) odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( wniosek z dnia 5 listopada 2019 r., orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 stycznia 2020 r., orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 6 lutego 2020 r., k. 30-32 a. r. oraz sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 stycznia 2020 r., k. 30 dok. lek. a. r.).

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy celem ustalenia, czy odwołująca jest zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy zarobkowej ze szczególnym wskazaniem daty jej powstania, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz, jeżeli nastąpiła zmiana stanu jej zdrowia, to na czym ona polegała ( postanowienie z dnia 2 kwietnia 2020 r., k. 11 a. s.).

U odwołującej rozpoznano stan po złamaniu kłykcia bocznego piszczelowego prawego kolana. Po przeprowadzonym leczeniu operacyjnym doszło do zrostu w obrębie złamanych odłamów kostnych, co w konsekwencji umożliwiło odzyskanie wystarczająco dobrej sprawności ruchowej.
W konsekwencji wyprost jest pełen, a zgięcie przekracza kąt prosty, co oznacza, że nie zdiagnozowano objawów stanu zapalnego. Zatem ubezpieczona jest zdolna do wykonywania prac fizycznych średnio ciężkich, pomimo zaplanowanych zabiegów operacyjnych ( opinia główna biegłego sądowego ortopedy M. G., k. 69-72 a. s.).

Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy M. G. celem ustosunkowania się do zarzutów pełnomocnika odwołującej zgłoszonych w piśmie procesowym z dnia 7 grudnia 2020 r. oraz udzielenia odpowiedzi na zawarte pytania ( pismo procesowe z dnia 7 grudnia 2020 r. i postanowienie z dnia 20 stycznia 2021 r., k. 85-87 i 98 a. s.).

W odniesieniu do zarzutów odwołującej biegły sądowy wskazał, że czas poświęcony na wykonanie badania odwołującej i przeanalizowanie dokumentacji medycznej był wystarczający do sporządzenia przedmiotowej opinii. Równolegle zapoznawał się z dokumentacją i badaniami obrazowymi. Zebrał wywiad zawodowy, a także ten, który dotyczył przebiegu wypadku, jak również długości korzystania ze zwolnienia lekarskiego i świadczeń wypłacanych przez organ rentowy. W jego ocenie przeprowadzono wszystkie konieczne badania w obrębie zakresów ruchu zarówno górnych, jak i dolnych kończyn. Biegły uznał również, że w trakcie ubierania i rozbierania się przez badaną dokładnie obserwował sposób i wykonywanie tych czynności. Biegły nie rozpoznał w stanie zdrowia ubezpieczonej niestabilności oraz obrzęku kolana w wyniku jego poszerzonego obrysu. Zmniejszenie masy mięśniowej w jego ocenie powoduje zmniejszenie obwodu prawego uda i prawego podudzia. Biegły wskazał ponadto, że powódka może samodzielnie przejść dystans 4-5 metrów, a zakres ruchów pozwala jej na klęknięcie i wykonywanie pół przysiadu i pół kucnięcia oraz na samodzielne chodzenie po schodach. Jego zdaniem odwołująca może przyciskać pedały maszyny obiema kończynami dolnymi przez osiem godzin dziennie, co nie pogorszy jej stanu zdrowia w obrębie kolana. Nie stwierdzono także ograniczenia siedzenia do 30 minut i stania do 15 minut, pokonywania dystansu pieszo powyżej 100 metrów oraz przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa ( opinia uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy M. G., k. 108 a. s.).

W między czasie ubezpieczona w dniu 15 marca 2021 r. zgłosiła się do (...) Publicznego Szpitala (...) w O. ze względu na upadek na prawe kolano. Po wykonaniu przedmiotowych badań u ubezpieczonej rozpoznano wieloodłamkowe i awulsyjne złamanie dolnego bieguna prawej rzepki. W wyniku wykonanej operacji w dniu 17 marca 2021 r. dokonano rekonstrukcji aparatu wyprostnego prawego stawu kolanowego szwami przez kanały kostne oraz cerklażem drucianym. W zaleceniach lekarskich wskazano m.in. utrzymywanie operowanej kończyny uniesionej, chodzenie o kulach łokciowych bez obciążania kończyny do czasu kontroli w okresie sześciu tygodni od wykonanej operacji oraz konieczność uczęszczania na rehabilitację od szóstego tygodnia pod kontrolą fizjoterapeuty, lekarza rehabilitacji medycznej
i ortopedy ( karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 18 marca 2021 r.,
k. 118-120 a. s.).

Wskutek kolejnych zarzutów wystosowanych przez pełnomocnika odwołującego oraz zgłoszenia nowego dowodu w sprawie w postaci karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 18 marca 2021 r. Sąd dopuścił dowód
z opinii innego biegłego sądowego ortopedy ( postanowienie z dnia 13 kwietnia 2021 r., k. 122 a. s.).

Odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy od dnia 19 stycznia 2018 r. do dnia 31 stycznia 2022 r., co wynika w szczególności z dokonanej analizy dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy. Zdjęcia radiologiczne prawego kolana wykonane w dniach 16 i 17 marca 2021 r. oraz 8 czerwca 2021 r. potwierdzają rozwój zmian zwyrodnieniowych prawego stawu kolanowego oraz wykonaną rekonstrukcję aparatu wyprostnego prawego kolana. Planowany termin operacji ze względu na zmiany zwyrodnieniowe przedziału bocznego kolana po złamaniu kłykcia bocznego prawej piszczeli został wyznaczony na dzień 20 lipca 2021 r. Pourazowe zmiany zwyrodnieniowe powodują ograniczenia ruchowe
w obrębie prawego kolana oraz występujące dolegliwości bólowe. Aktualnie również doszło do niewydolności aparatu wyprostnego prawego kolana z uwagi na złamanie dolnego bieguna prawej rzepki. W wyniku powyższego ubezpieczona nie jest w stanie pracować w pozycji stojącej ani siedzącej przez dłuższy okres czasu. Doszło również do istotnego ograniczenia możliwości czynnego i biernego zgięcia kończyny w stawie kolanowym, co wyklucza możliwość pracy w pozycji siedzącej. Data końcowa częściowej niezdolności do pracy została ustalona
z uwagi na konieczność poddania się przez odwołującą zabiegom rehabilitacyjnym przez okres pół roku od dnia wykonania kolejnego zabiegu operacyjnego ( opinia główna biegłego sądowego ortopedy P. R., k. 129-132 a. s.).

Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy P. R. celem ustosunkowania się do zarzutów oraz udzielenia odpowiedzi na pytania zgłoszone przez pełnomocnika odwołującej w piśmie procesowym z dnia 19 sierpnia 2021 r. ( pismo procesowe z dnia 19 sierpnia
2021 r. i postanowienie z dnia 10 września 2021 r., k. 146-147 i 150 a. s.).

Złamanie kłykcia bocznego prawej kości piszczelowej i związane z tym leczenie jest długotrwałe. Zatem do dnia wieloodłamkowego i awulsyjnego złamania dolnego bieguna prawej rzepki ubezpieczona nie odzyskała zdolności do pracy. Przyczyną częściowej niezdolności do pracy odwołującej są pourazowe zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego powstałe w wyniku urazu z dnia 24 stycznia 2018 r. Kolejny uraz jedynie pogłębił schorzenie. Po wymianie stawu kolanowego zakres ruchomości kolana ulega znacznej poprawie a dolegliwości bólowe ustępują. Odwołująca w okresie od sześciu miesięcy do roku może odzyskać zdolność do pracy w swoim zawodzie w wyniku wykonania protezoplastyki stawu kolanowego. Ubezpieczona nie jest w stanie pokonywać pieszo dłuższych dystansów, dźwigać ciężkich przedmiotów ani wykonywać czynności związanych z nadmiernym ruchem kolana takich, jak sprzątanie czy długotrwałe stanie ( pierwsza opinia uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy P. R., k. 154-158 a. s.).

Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy P. R. celem ustosunkowania się do zarzutów pełnomocnika organu rentowego zgłoszonych w piśmie procesowym z dnia 6 grudnia 2021 r. ( postanowienie z dnia 13 grudnia 2021 r., k. 190 a. s.).

Z powodu złamania kłykcia bocznego prawej piszczeli w dniu 19 stycznia 2018 r. rozwinęły się pourazowe zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego. Zaawansowane zmiany skutkowały wykonaniem zabiegu protezoplastyki prawego stawu kolanowego w dniu 29 września 2021 r. Początkowo niezdolność do pracy była spowodowana leczeniem złamania kłykcia kości piszczelowej,
a następnie zmianami pourazowymi prawego kolana. Wykorzystanie okresu zasiłkowego i zasiłku rehabilitacyjnego przez odwołującą nie potwierdza, aby odzyskała zdolność do pracy ( druga opinia uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy P. R., k. 198-199 a. s.).

Odwołująca była osobą bezrobotną od dnia 21 lutego 2020 r. do dnia 26 grudnia 2021 r. z prawem do zasiłku w wysokości 120% podstawowej wysokości od dnia 21 lutego 2020 r. do dnia 26 grudnia 2021 r. ( decyzje Starosty (...) z dnia 21 lutego 2020 r., 23 lutego 2021 r. i 12 stycznia 2022 r.,
k. 220-222 a. s.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego, obejmującego przede wszystkim dowody
z dokumentów, jak również w oparciu o opinie biegłych sądowych specjalistów
z zakresu ortopedii. Dowody z dokumentów, jako niekwestionowane przez strony, a przy tym spójne, zostały ocenione jako w pełni wiarygodne.

W kontekście przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd jako podstawę własnych ustaleń przyjął opinie główną i dwie uzupełniające sporządzone przez biegłego sądowego ortopedę P. R. w zakresie istnienia u ubezpieczonej częściowej i okresowej niezdolności do pracy.
W realiach rozpatrywanej sprawy opinia główna i dwie uzupełniające biegłego sądowego z zakresu ortopedii w sposób pełny i wyczerpujący ostatecznie udzieliły odpowiedzi na pytanie ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód, jak również na zarzuty, które były wystosowane przez obydwie strony procesu. Biegły w sposób logiczny, spójny i dokładny przedstawił stan zdrowia odwołującej. Nadto biegły uzasadnił szczegółowo powody wskazujące na uznanie badanej za częściowo niezdolną do pracy od daty złamania kłykcia bocznego prawej kości piszczelowej. Z kolei wniosków wynikających z opinii wydanych przez biegłego sądowego ortopedę M. G. Sąd nie brał pod uwagę. Biegły nie uzasadnił w sposób wyczerpujący, aby odwołująca
w jakimkolwiek okresie odzyskała zdolność do pracy. Nie wynika to również
z przyjętego stanowiska organu rentowego. Materiał dowodowy wskazuje, że ubezpieczona była uznana za osobę niezdolną do pracy do dnia 31 grudnia
2019 r. W ocenie Sądu nie zaszła aż tak daleko idąca poprawa stanu jej zdrowia, aby uznać ją ponownie za zdolną do wykonywania pracy zarobkowej.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 235 ^{( 2)} § 1 pkt 5 k.p.c. pominął wniosek organu rentowego w stosunku do pierwszej opinii uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy P. R. o dopuszczenie dowodu
z opinii innego biegłego sądowego z zakresu ortopedii. Jednocześnie Sąd na tej samej podstawie pominął wniosek odwołującej w stosunku do drugiej opinii uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy P. R. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej w/w biegłego. Kwestią możliwości dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii tych samych lub innych biegłych wielokrotnie zajmowano się w orzecznictwie, które stanęło na stanowisku, że jeżeli opinia biegłego jest jednoznaczna i tak przekonująca, iż Sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1974 r., II CR 638/74). Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter,
a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mają więc zastosowania wszystkie zasady
o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne
i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków
i twierdzeń strony przeciwnej. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych, czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony.
W świetle art. 286 k.p.c., sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, czy nie wyjaśnia istotnych okoliczności ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 r., sygn. akt I CR 562/74).

Argumentacja organu rentowego wskazująca na konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego ortopedy była
w ocenie Sądu lakoniczna i niewystarczająca. Podniesione zarzuty nie były uzasadnione i nie dawały podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego. Opinie biegłego sądowego P. R., którym nadano w pełni walor wiarygodności, dokładnie diagnozują stan zdrowia odwołującej, a zgłoszone zastrzeżenia stanowiły de facto luźną polemikę. Organ rentowy nie wykazał w sposób dostateczny, dlaczego wnioski wyprowadzone przez biegłego powinny podlegać pominięciu. ZUS w opinii lekarskiej z dnia 18 marca 2022 r. wskazał, że w aktach sprawy znajduje się opinia biegłego sądowego ortopedy M. G., która nie stwierdza niezdolności do pracy badanej. Jednocześnie jednak w piśmie procesowym z dnia 18 sierpnia 2021 r. wskazał, że zgadza się z orzeczoną przez biegłego P. R. niezdolnością do pracy, kwestionując jedynie datę jej powstania. Dodatkowo organ rentowy błędnie uznał, że opinia wspomnianego biegłego dotyczy nowych okoliczności medycznych związanych ze złamaniem prawej rzepki. Co do zasady biegły również miał ten fakt na względzie konstruując swoje wnioski, które jednak został wywiedzione na podstawie całego obrazu medycznego badanej wynikającego z zebranej dokumentacji medycznej. Ponownie należy podkreślić, że z dokumentów nie wynika, aby stan zdrowia odwołującej uległ polepszeniu od zakończenia czas-okresu pierwszej niezdolności do pracy. Również nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie organu rentowego, aby odwołująca była zdolna do pracy, skoro korzystała ze zwolnień lekarskich w spornym czasie. Jak wynika bowiem z wydanych decyzji przez Starostę (...) z dnia 21 lutego
2020 r., 23 lutego 2021 r. i 12 stycznia 2022 r. ubezpieczona była osobą bezrobotną od dnia 21 lutego 2020 r. do dnia 26 grudnia 2021 r. z prawem do zasiłku w wysokości 120% podstawowej wysokości od dnia 21 lutego 2020 r. do dnia 26 grudnia 2021 r. Na tej podstawie należy więc stwierdzić, że nie podjęła zatrudnienia i nie wykonywała pracy zarobkowej.

Wniosek pełnomocnika odwołującego dotyczący sporządzenia kolejnej opinii uzupełniającej przez biegłego sądowego okazał się być również niezasadny. We wniosku wskazano, aby biegły odniósł się do nowo przedstawionej dokumentacji medycznej dotyczącej stanu zdrowia ubezpieczonej, gdyż poprzednia treść opinii uzupełniającej miała charakter teoretyczny. W ocenie Sądu jednak postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny, służy badaniu prawidłowości decyzji organu rentowego i nie może polegać na zastępowaniu tego organu
w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07). W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03 i z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581). Stąd też postępowanie dowodowe przed Sądem w sprawie o świadczenie uzależnione od niezdolności ubezpieczonego do pracy powinno zmierzać do ustalenia, czy w dacie orzekania przez organ rentowy po stronie ubezpieczonego występowały w tym zakresie wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia. Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej odwołaniem decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r., I UK 152/04). Biegli sądowi, przeprowadzający na zlecenie Sądu badanie stanu zdrowia ubezpieczonej, nie zastępują lekarza orzecznika ani komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jedynie zgodnie z posiadaną przez nich wiedzą specjalistyczną poddają merytorycznej ocenie trafność wydanego orzeczenia o zdolności do pracy lub jej braku. Natomiast dalsze pogorszenie stanu zdrowia strony odwołującej się może być podstawą do wszczęcia kolejnego postępowania administracyjnego mającego na celu ponowne uzyskanie prawa do renty z tytułu częściowej bądź całkowitej niezdolności do pracy na dalszy okres.

W rozumieniu art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. Sąd również pominął wniosek strony odwołującej się o przesłuchanie jej w charakterze strony i przesłuchanie
w charakterze świadków M. J. i M. Z.. Sąd doszedł do przekonania, że w sprawach o rentę zarówno zeznania świadków, jak
i zainteresowanej strony nie mogą stanowić dowodu materialnego, ponieważ ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest wyrokowanie wyłącznie na podstawie opinii biegłych sądowych z zakresu specjalności dotyczących chorób osoby badanej. Sąd uznał, że przedmiotowy wniosek, jako bezzasadny, prowadził jedynie do przedłużenia procesu. Postępowanie dowodowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie rządzi się jako nadrzędną regułą, że dowód z zeznań świadków powinien być zawsze przeprowadzony, gdyż jego znaczenie nie musi być większe niż dokumentów ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia
2013 r., I UK 159/13). Opinie sporządzone przez biegłego sądowego P. R. były klarowne i jasno przedstawiły stan zdrowia ubezpieczonej. Przedmiot sporu został dostatecznie wyjaśniony za pomocą tychże dowodów, dlatego też przesłuchiwanie świadków i strony nie miałoby żadnego znaczenia
w kontekście wydanego rozstrzygnięcia.

W związku z powyższym Sąd uznał, że przeprowadzone postępowanie dowodowe było wystarczające do wydania wyroku.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie G. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 lutego 2020 r., znak: (...), jako zasadne, podlega uwzględnieniu.

Zgodnie art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2020 r., poz. 53 z późn. zm.) zwanej dalej ,,ustawą’’, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

1.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

2.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W rozpatrywanej sprawie bezspornym było, że odwołująca spełniła przesłanki określone w art. 57 ust. 1 pkt 2-3. W toku postępowania sądowego należało jedynie rozważyć, czy ubezpieczona prawidłowo została uznana za zdolną do wykonywania pracy na stanowisku krawcowej. W celu wyjaśnienia spornej okoliczności Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy
z zakresu ortopedii jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującej.

Wskutek zakończenia postępowania dowodowego Sąd oparł się na opiniach biegłego ortopedy P. R. oceniając, że są one najbardziej wyczerpujące i logicznie uzasadnione. Biegły wyjaśnił, że częściowa niezdolność do pracy utrzymuje się u odwołującej wskutek dolegliwości powstałych w wyniku przeprowadzonej operacji związanej ze złamaniem kłykcia bocznego prawej kości piszczelowej. Wieloodłamkowego i awulsyjne złamanie dolnego bieguna prawej rzepki ubezpieczona jedynie poświadczyło, że stan zdrowia odwołującej nie uległ poprawie. Zaistniała sytuacja potwierdza, że doszło do pourazowych zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego powstałych w wyniku urazu w dniu 19 stycznia 2018 r. Ubezpieczona nie jest w stanie pokonywać pieszo dłuższych dystansów, dźwigać ciężkich przedmiotów ani wykonywać czynności związanych z nadmiernym ruchem kolana takich, jak sprzątanie czy długotrwałe stanie. Zdaniem Sądu ustalone fakty decydują o tym, że faktycznie odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy. Ustalony stan zdrowia ubezpieczonej na datę zaskarżonej decyzji nie daje podstaw do powrotu jej do pracy, ponieważ takie działania skutkowałoby dalszym pogorszeniem stanu zdrowia z medycznego punktu widzenia.

Z uwagi na spełnienie wszystkich przesłanek wynikających z art. 57 ust. 1 ustawy przez odwołującą, Sąd przyznał na jej rzecz prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2022 r. Sąd zastosował również przepis art. 129 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania do nich prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W toku postępowania Sąd ustalił, że odwołująca była uprawniona do świadczenia do dnia 31 grudnia 2019 r., co daje możliwość przyznania jej renty począwszy od dnia 1 stycznia 2020 r. Data końcowa świadczenia jest zbieżna z ustaleniami dokonanymi w opinii sądowo-lekarskiej biegłego P. R..

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., jak w tenorze wyroku.

SSO Renata Gąsior