|
1.Obrazy przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść wyroku a mianowicie art.410 kpk i art. 7 kpk przez dokonanie dowolnej oceny dowodów:
a. zeznań pokrzywdzonego R. K. złożonych w postępowaniu przygotowawczym 12 maja 2020 roku i na rozprawie w zakresie wskazania osk. P. S. jako sprawcy pobicia, które są sprzeczne z zeznaniami złożonymi zaraz po zdarzeniu 13 lutego 2019 roku , co doprowadziło do skazania oskarżonego,
b. uznanie za niewiarygodne zeznań K. R., M. S. które były zbieżne z zeznaniami pokrzywdzonego i K. O., które Sąd uznał za wiarygodne, a także nie wzięcie pod uwagę konfliktu między M. S., K. R. a pokrzywdzonym, co doprowadziło do wydania wyroku skazującego,
c. uznanie za wiarygodne zeznań G. D. i oparcie skazania wyłącznie na pomówieniach , gdyż istnieje prawdopodobieństwo , że pokrzywdzony z prowadzącym postępowanie się znają prywatnie, z uwagi na istniejący między M. S. konflikt mieli interes obciążania P. S., co doprowadziło do wydania wyroku skazującego,
d. art. 173 § 1 k.p.k., przez uznanie za prawidłowe przez organa ścigania okazania celem rozpoznania oskarżonego , które zawierało jednoznaczne sugestie co do sprawcy czynu, co spowodowało że P. S. został uznany za winnego popełnienia przestępstwa,
e. art. 201 kpk przez zaniechanie uzupełniającego przesłuchania biegłego J. Ż. w celu wyjaśnienia wątpliwości wynikających z opinii w zakresie powstałego uszczerbku na zdrowiu oraz narażenia na uszczerbek przekraczający 7 dni , co spowodowało że P. S. został uznany za winnego popełnienia przestępstwa
z art. 158 § 1 kk,
f. art. 167 kpk przez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadka rzekomo istniejącego informatora o którym wspomniał G. D. i oparcia skazania wyłącznie na pomówieniach nie mających poparcia w zebranych dowodach, co doprowadziło do skazania oskarżonego,
2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez nieustalenie , jakie istniało prawdopodobieństwo narażenia pokrzywdzonego na wystąpienie skutku opisanego w art. 157 § 1 kk , gdyż opinia biegłego nie wskazuje kategorycznie , że do takiego narażenia doszło, co spowodowało uznanie, że zarzucany czyn oskarżonemu wyczerpuje znamiona przestępstwa pobicia.
|
☐ zasadny
☐ częściowo zasadny
☒ niezasadne
|
|
Ad. 1-2. Zarzuty niezasadne. Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom
art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.
Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami
art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie obrońca podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.
Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżącego całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami w postaci wiarygodnych zeznań świadków ( zwłaszcza pokrzywdzonego) , których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.
Apelacja obrońcy nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.
Analiza treści sformułowanego przez skarżącego zarzutu oraz jego uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący błędnego rozstrzygnięcia sądu upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym - jego zdaniem – oparciu wyroku na zeznaniach pokrzywdzonego R. K..
Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.
Zdaniem Sądu Okręgowego ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów.
Niezasadnie powołuje się też obrońca na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 kpk. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.
O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).
Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 kpk. Dokonanie zaś takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia art.410 kpk, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego).
Zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13). Tymczasem skarżący zupełnie pomija w swoim środku odwoławczym wszystkie te dowody, które nie odpowiadają interesom procesowym oskarżonego, jak zeznania pokrzywdzonego, eksponując okoliczności nie mające żadnego oparcia w dowodach w sprawie ( np. rzekoma znajomość R. K. z G. D.) o czym w dalszej części uzasadnienia.
Sąd odwoławczy nie podziela twierdzeń apelującego, jakoby świadek R. K. miał interes w tym, aby w sposób, który nie odpowiada prawdzie, przedstawić stan faktyczny.
Oceniając zeznania tego świadka , trzeba podkreślić brak jakiejkolwiek tendencyjności czy złośliwości w jego relacjach. Chcąc zatem zdyskwalifikować ten dowód, należałoby przyjąć, że w toku całego postępowania świadczył w złej wierze, że zdecydował się fałszywie oskarżać – to znaczy umyślnie i nieprawdziwie - niewinnego człowieka. Brakuje jednak jakichkolwiek danych, które czyniłyby tę czysto teoretyczną tezę choćby w niewielkim stopniu prawdopodobną. Podkreślić należy, że pokrzywdzony na okazanych zdjęciach rozpoznał oskarżonego na „500 procent” a podczas konfrontacji z oskarżonym „ na 100 procent”.
Nadto merytoryczna ocena dowodów w myśl obowiązujących przepisów procesu karnego, należy do sądu orzekającego, który zachowuje bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi osobami. Lektura protokołów przesłuchania zawierających zazwyczaj treść wystylizowaną przez protokolant , z istoty rzeczy pełną ocenę ogranicza. Spostrzeżenia i wrażenia wynikające z bezpośredniego kontaktu z osobą przesłuchiwaną, umożliwiające ocenę poziomu intelektualnego przesłuchiwanej osoby, jej stanu emocjonalnego w czasie wypowiadania się, a także jej zachowania się i sposobu formułowania wypowiedzi, nie są obojętne dla kształtowania poglądu o wiarygodności przedstawionej relacji.
Finalnie nie ma podstaw do kwestionowania zeznań pokrzywdzonego.
Co do pozostałych kwestii zawartych w apelacji:
- fakt, że pokrzywdzony wskazał oskarżonego jako sprawcę dopiero po kilkunastu miesiącach nie wskazuje na jego interesowność i chęć jego bezpodstawnego obciążenia; gdyby chciał go bezzasadnie obciążyć, nic nie stało na przeszkodzie wskazać go zaraz po zdarzeniu, skoro rzekomy konflikt rodzinny już wtedy istniał; tymczasem wskazał go po skojarzeniu na fotografii na profilu społecznościowym i następnie formalnie podczas okazania wizerunku;
- z powyższego powodu bez istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia było istnienie konfliktu między M. S. i K. R. a pokrzywdzonym, co w ocenie obrońcy miało wpływ na treść ich zeznań;
- nie ma żadnego dowodu ( ani nawet śladu dowodu), „który wskazywałby na prawdopodobieństwo , że pokrzywdzony z prowadzącym postępowanie się znają prywatnie a w konsekwencji z uwagi na istniejący między M. S. konflikt mieli interes obciążania P. S.”; po pierwsze dowodem na powyższe ma być wg obrońcy fakt że „ są w podobnym wieku i pochodzą z tej samej niewielkiej miejscowości” co samo w sobie niewiele znaczy a nadto nawet gdyby tak było obrońca poza gołosłowną supozycją, nie wskazał żadnego realnego powodu, dla którego mieliby obciążać niewinnego człowieka;
- podnoszenie przez obrońcę argumentu, że „oskarżony skazany został wyłącznie na podstawie „pomówień” R. K. nie mających poparcia w zebranych dowodach”, dowodzi niezrozumienia tej instytucji; w znaczeniu procesowym bowiem obciążające zeznania świadka ( pokrzywdzonego ) nie są „ pomówieniem”; jest natomiast oczywistością, że jak w realiach niniejszej sprawy, gdy pobicie miało miejsce w ustronnym miejscu, nie było osób postronnych, to zeznania pokrzywdzonego są kluczowym, wręcz jedynym dowodem winy sprawcy i od jego oceny zależy treść rozstrzygnięcia;
- nie jest zasadny zarzut „nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadka rzekomo istniejącego informatora, o którym wspomniał G. D. oraz uzupełniająco biegłego J. Ż.”; po pierwsze oskarżony biorąc udział w rozprawach przed Sądem Rejonowym nie dostrzegł takiej potrzeby, nie wnioskował o przeprowadzenie tych dowodów i trudno obecnie uznać za zasadny zarzut obrońcy o zaniechaniu z urzędu przez sąd przeprowadzenia tych dowodów, skoro takiej potrzeby nie widział wcześniej. Tym niemniej stwierdzić należy, że wprawdzie sąd orzekający ma obowiązek dochodzenia do prawdy obiektywnej również w sytuacji, gdy strony nie wnioskują o przeprowadzenie nowych dowodów, ale dopiero wówczas, gdy dokonując oceny dowodów, uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości, co do stanu faktycznego sprawy, więc powinien być uzupełniony. Sąd I instancji uznał, że materiał dowodowy w tym konkretnym zakresie jest pełen a „Sąd zobowiązany jest do przeprowadzania z urzędu dowodów tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Innymi słowy w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania” (wyrok SN 2003-05-28 OSNwSK 2003/1/1136). Tymczasem zasadnicze wątpliwości budzi przydatność dowodu w postaci zeznań „informatora o którym wspomniał G. D.” dla rozstrzygnięcia, gdyż kto i w jaki sposób wstępnie wytypował oskarżonego jako sprawcę pobicia R. K. jest wtórny wobec jednoznacznych zeznań oskarżonego, który też na okazanych zdjęciach rozpoznał oskarżonego na „500 procent” a podczas konfrontacji z nim „ na 100 procent”; z kolei nie budzi żadnych wątpliwości przyjęta przez sąd kwalifikacja prawna czynu oskarżonego; w tej materii w pełni przekonuje argumentacja Sądu zawarta na stronie 3 uzasadnienia i Sąd Okręgowy na nią się powołuje; w odpowiedzi zaś na argumentację obrońcy stwierdzić należy, że opinia biegłego jest jednoznaczna a jej uzasadnienie wprost wskazuje powody dla których biegły uznał, że w niniejszej sprawie pokrzywdzony narażony był na wystąpienie następstw z art. 156 § 1 kk i art. 157 § 1 kk; nadto tylko na marginesie należy zauważyć, że w praktyce zawsze gdy silni i młodzi mężczyźni biją pięściami w twarz innego człowieka a zwłaszcza gdy kopią go w twarz oczywistością jest owo narażenie, o którym mowa w art. 158 § 1 kk;
- nie jest zasadne twierdzenie obrońcy jakoby „okazanie wizerunku zawierało jednoznaczne sugestie co do sprawcy czynu” skoro wszystkie osoby okazywane były młode ( ok 20-30 lat), wbrew zarzutowi ogolone ( choć oskarżony mimo to miał ciemniejszy odcień skóry twarzy), wszyscy mieli podobne koszulki, choć w innych kolorach ( powyższe jest praktycznie bez znaczenia w sytuacji okazania wizerunku a nie całych postaci, gdzie strój widoczny jest tylko we fragmencie).
|
