Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Kapanowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2022 r. w Warszawie

sprawy K. K. (1) i A. L. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym

na skutek odwołania K. K. (1) i A. L. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 5 sierpnia 2019 r. znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 4369/19

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 8 września 2022 r.)

K. K. (1) w dniu 9 września 2019 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 5 sierpnia 2019 r., nr: (...)- (...), wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez ustalenie, że odwołująca podlega ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od 11 lutego 2019 r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi rentowemu. W ocenie odwołującej powołanie się przez organ rentowy na przepis art. 83 ust. 1 pkt 1 i 2 nie można uznać za trafne. K. K. (1) wskazała, że zakład nie orzekał w tym przypadku w zakresie zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych, ani tym bardziej nie ustalał na tym etapie uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Zdaniem odwołującej, podstawę materialnoprawna orzekania w niniejszej sprawie stanowić powinien przepis art. 83 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, stanowiącej o ustalaniu uprawnień do świadczeń społecznych. Odwołująca podniosła, że gołosłowne okoliczności na jakie powołuje się organ i pomijanie dowodów przedstawianych przez strony nie są wystarczającym argumentem do tego, aby stwierdzić, że ubezpieczona pracy nie świadczyła. Fakt, że płatnik składek zaprosił ubezpieczoną na rozmowę o pracę na podstawie jej polecania kontrahenta płatnika oraz że strony nie przedstawiły dowodów na wykonanie dwóch z sześciu zadań obowiązujących ubezpieczona na stanowisku, nie oznacza, że płatnik składek nie miał realnej potrzeby zatrudnienia pracownika. Odwołująca podkreśliła, że posiadała wszelkie kompetencje i kwalifikacje do świadczenia pracy na stanowisku pracownika biura – sprzedawcy, bowiem przed nawiązaniem stosunku pracy na podstawie umowy o pracę na czas określony, świadczyła na rzecz płatnika składek pracę na podstawy umowy o pracę na okres próbny, gdzie nabywała wszelkie ku temu kwalifikacje i wykazała swoje kompetencje do pracy na tymże stanowisku, co zostało potwierdzone poprzez złożenie jej propozycji kontynuowania współpracy po okresie próbnym i znalazło odzwierciedlenie w zawartej przez strony umowę o pracę na czas określony. K. K. (1) wskazała, że przedmiotem zaskarżonej decyzji organu rentowego nie było stwierdzenie niepodlegania ubezpieczeniom społecznym przez odwołującą, a jedynie stwierdzenie, że cel umowy o pracę nie był taki jaki organ rentowy chciał, aby był. Zakład Ubezpieczeń Społecznych winien był ustalić tylko czy praca była świadczona, a nie to jaki był cel świadczenia pracy (odwołanie z dnia 9 września 2019 r. – k. 3 a.s.).

Dnia 9 września 2019 r. odwołanie od opisanej na wstępie decyzji złożył również płatnik składek A. L. (1), wskazując na tą samą argumentację oraz wnioski dowodowe jak u K. K. (1). A. L. (1) domagał się zmiany zaskarżonej decyzji w całości, poprzez ustalenie, że K. K. (1) podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 11 lutego 2019 roku, ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi rentowemu. Odwołanie zarejestrowano pod sygn. akt VII U 4370/19. Zarządzeniem z dnia 27 stycznia 2020 r. na podstawie art. 219 k.p.c. sprawę tę połączono do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą niniejszą (akta VII U 4370/19 pkt 1 zarządzenia z dnia 27 stycznia 2020 r. – k. 23 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołania wniósł o oddalenie odwołań na podstawie art. 477 14 §1 k.p.c. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że zakład wezwał strony do podania danych osób mogących potwierdzić zatrudnienie K. K. (2) u płatnika składek A. L. (1). Organ rentowy wskazał, że w sprawie nie zostały przedstawione żadne dowody na wykonywanie pracy przez K. K. (2) na rzecz płatnika składek A. L. (1). Stanowisko, na które ma być zatrudniona ubezpieczona zostało nowoutworzone celem zgłoszenia jej do ubezpieczeń społecznych. K. K. (2) została zgłoszona do ubezpieczeń na krótko przed powstaniem niezdolności do pracy. ZUS podniósł, że w toku postępowania strony wskazały, że K. K. (2) miała mieć szeroki zakres obowiązków, zgodnie z którymi miała kontaktować się z klientami między innymi podczas przygotowywania i obecności podczas targów, na co nie zostały przedstawione żadne dowody ani świadkowie mogący potwierdzić powyższe. Podsumowując, organ rentowy wskazał, że okoliczności takie jak nowoutworzone stanowisko celem zgłoszenia K. K. (2) do ubezpieczeń społecznych, brak dowodów na świadczenie pracy, brak świadków mogących potwierdzić fakt wykonywania pracy przez K. K. (2) na rzecz płatnika składek A. L. (1), zgłoszenie do ubezpieczeń na krótko przed powstaniem niezdolności do pracy, wskazują, że dokonanie zgłoszenia do ubezpieczeń miało na celu wyłącznie uzyskane prawa do wypłaty świadczeń, a nie faktyczne wykonywanie zatrudnienia (odpowiedź na odwołanie z dnia 8 października 2019 r. – k. 25 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. (2) w dniu 27 stycznia 2015 r. otrzymała dyplom ukończenia Wyższej Szkoły (...) w W. na wydziale menadżerskim i nauk technicznych uzyskując tytuł licencjata (dyplom z dnia 5 lutego 2015 r. – nienumerowane karty a.r.).

A. L. (1) od 1 listopada 2017 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. L. (1). W ramach prowadzonej firmy odwołujący w przeważającej części zajmował się stosunkami międzyludzkimi (public relations) i komunikacją (wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – nienumerowane karty a.r.). Firma odwołującego zajmowała się sprzedażą choinek. Okres wzmożonej pracy w firmie trwał od lipca do września. Odwołujący dostarczał drzewa do hurtu w listopadzie i grudniu (zeznania odwołującego A. L. (1) – protokół k. 179 a.s.).

Współpracujący z płatnikiem teść odwołującej się, D. K., polecił do pracy odwołującemu się K. K. (2). (...) A. L. (1) podpisała z K. K. (2) umowę o pracę na okres próbny od 11 lutego 2019 r. do 30 kwietnia 2019 r. na stanowisku pracownik biura-sprzedawca, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem 4065 zł brutto miesięcznie, a następnie strony podpisały umowę o pracę na czas określony od 1 maja 2019 r. do 31 października 2019 r. (umowa o pracę z dnia 7 lutego 2019 r., umowa o pracę z 19 kwietnia 2019 r. – nienumerowane karty a.r.).

Od dnia 30 kwietnia 2019 r. K. K. (2) stała się niezdolna do pracy, wobec uzyskania zwolnienia lekarskiego ze względu na ciąże (bezsporne).

W toku postępowania sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty ginekologa celem ustalenia czy odwołująca od 11 lutego 2019 r. była zdolna do podjęcia pracy na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownik biura-sprzedawca (postanowienie z dnia 15 lutego 2022 r. – k. 137 a.s.). Z opinii biegłego lekarza sądowego z zakresu ginekologii i położnictwa z dnia 23 marca 2022 r. wynika, że odwołująca K. K. (2) była w piątym tygodniu i trzecim dniu drugiej ciąży w dniu podjęcia pracy tj. 11 lutego 2019 r. Opierając się na dostępnej dokumentacji medycznej, biegły uznał, że odwołująca K. K. (2) w dniu 11 lutego 2019 r. była we wczesnej ciąży i była zdolna do wykonywania pracy w charakterze pracownika biurowego – sprzedawcy na pełnym etacie (opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu ginekologii i położnictwa z dnia 23 marca 2022 r. – k. 148 a.r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 21 czerwca 2019 r. zawiadomił A. L. (1) i K. K. (2) o wszczęciu z urzędu postępowania wyjaśniającego w sprawie ustalenia prawidłowości zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i podstawy wymiaru składek z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę zawartej z płatnikiem składek A. L. (1) (zawiadomienia ZUS z dnia 21 czerwca 2019 r. – nienumerowane karty a.r.).

Dnia 5 sierpnia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał zaskarżoną decyzję, nr (...) na podstawie art. 83 ust. 1 i 2, art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 58 § 2 i art. 83 § 1 k.c. oraz art. 22 § 1 k.p. Organ rentowy stwierdził, że odwołująca jako pracownik u płatnika składek nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 11 lutego 2019 r. (decyzja z 5 sierpnia 2019 r. – nienumerowane karty a.r.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w głównej mierze na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym aktach rentowych. Co prawda, Sąd uznał za wiarygodne dowody takie, jak zawarta umowa o pracę, orzeczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwskazań do zatrudnienia odwołującej, czy wypłaty wynagrodzenia, jednak tylko w zakresie wytworzenia ich w związku z zainicjowanym postępowaniem wyjaśniającym przed organem rentowym. Dokumenty te samego w sobie nie dowodzą tego, że odwołująca faktycznie świadczyła pracę na rzecz firmy (...). Niekwestionowana jest okoliczność, że doszło do sporządzenia umowy o pracę pomiędzy K. K. (1) i A. L. (1). Należy zwrócić uwagę, że odwołujący się nie dysponowali żadnymi materialnymi dowodami, które mogłyby służyć przekonaniu, że odwołująca faktycznie wykonywała pracę. W związku z tym Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków Ł. K. i K. K. (1) oraz odwołujących się jedynie w zakresie, w jakim ustalono stan faktyczny. W ocenie sądu, poza wątpliwościami przedstawionymi przez organ rentowy, na uwagę zasługuje również fakt, iż przed organem rentowym odwołująca podniosła, że żona płatnika składek jest w stanie potwierdzić okoliczności związane z zatrudnieniem (wyjaśnienia K. K. (2) z dnia 15 lipca 2019 r. – nienumerowane karty a.r.). Jednakże niewiele do sprawy wniosły zeznania świadka R. P., albowiem świadek wskazała, że nie zna K. K. (1), nadto świadek nie miała wiedzy o miejscu świadczenia pracy przez odwołującą, zajmowanym przez nią stanowisku, zakresu obowiązków oraz godzin świadczenia pracy (zeznania pisemne świadka R. P. – k. 100-102 a.s.). Sąd zauważa również, iż strony nie przedstawiły jednolitego stanowiska odnośnie godzin pracy odwołującej. Wskazać także należy, iż z zeznań świadka Ł. K. wynika, że odwołująca świadczyła również pracę zdalnie, jednakże okoliczność ta nie jest przekonująca, gdyż K. K. (2) przez organem rentowym wskazywała, iż świadczyła pracę tylko i wyłączne w biurze przy ul. (...), ewentualnie, poza tymi okolicznościami, gdzie wyjeżdżała poza siedzibę pracodawców w celu spotkania z klientami (zeznania pisemne świadka Ł. K. pkt 3 – k. 111 a.s.; wyjaśnienia K. K. (2) z dnia 15 lipca 2019 r. – nienumerowane karty a.r.). Rozbieżność zeznań w tym zakresie wskazuje na ich niewiarygodność. Sąd zauważył również, iż zeznania odwołujących się nie korelowały ze sobą. Odwołująca wskazała, że po przyjściu do biura czekała na polecenia odwołującego, zaś z twierdzeń A. L. (1) wynika, że dużo nie przebywał w firmie, był w pracy kilka razy w tygodniu po kilka godzin, czasami raz w tygodniu, zatem zauważyć należy, iż płatnik składek nie miał możliwości osobistego zlecania zadań odwołującej się i ciągłego nadzorowania jej prac, zaś strony nie wskazywały, iż pozostawały w kontakcie telefonicznym lub e-mailowym w tym zakresie. A. L. (1) nie był w stanie przedstawić jak wyglądało stanowisko pracy odwołującej, nadto nie miał wiedzy czy odwołująca korzystała w pracy z laptopa służbowego, Sąd uznał jego zeznania za nieprzekonujące także w tym zakresie (zeznania K. K. (2) – protokół k. 177 a.s., zeznania A. L. (1) – protokół k. 179 a.s.). Odwołujący się nie wnieśli o przesłuchanie żadnego pracownika firmy, który potwierdziłyby, że ubezpieczona rzeczywiście pracowała w siedzibie firmy. Wskazać również należy, iż zarządzeniem z dnia 29 lipca 2020 r. Sąd zobowiązał A. L. (1) do przedstawienia umów o pracę i umów cywilno-prawnych zawieranych przez płatnika składek z osobami działającymi na rzecz firmy (...) i przedstawienie rachunków za wykonanie ww. umów (zarządzenie – k. 46v). Podkreślić należy, iż odwołujący nie przedstawił umów o pracę i umów cywilno-prawnych z pracownikami firmy, co czyni niewiarygodnymi jego twierdzenia, że na miejsce ubezpieczonej został zatrudniony nowy pracownik.

Opinia biegłego z zakresu ginekologii została przez Sąd uwzględniona
w pełnym zakresie. Biegły dokonał analizy dokumentacji medycznej odwołującej przedłożonej w toku postępowania i przedstawił swoje wnioski co do jej stanu zdrowia w momencie podpisania spornej umowy o pracę. Przedmiotowa opinia nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania K. K. (1) i A. L. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 5 sierpnia 2019 r., znak (...) jako niezasadne podlegały oddaleniu.

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się wokół kwestii podlegania przez odwołującą obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy o pracę zawartej w dniu 11 lutego 2019 r. z płatnikiem składek (...) A. L. (1). Przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie, czy zawarta między stronami umowa o pracę była ważna i skuteczna, czy też, zgodnie z twierdzeniem organu rentowego wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, została zawarta jedynie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczeń społecznych i w konsekwencji nie wywołała skutków w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Przystępując zatem do oceny prawnej przedmiotu sporu, w pierwszej kolejności wskazać należy, że dokonywana przez organ rentowy kontrola zgłoszeń do ubezpieczenia oraz prawidłowości i rzetelności obliczenia składki oznacza przyznanie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kompetencji do badania samego tytułu ubezpieczenia wynikającego z zawarcia umowy o pracę oraz jej ważności ( postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt III AUa 1039/12 oraz z dnia 25 września 2012 r., sygn. akt III AUa 398/12). Jednym z przejawów realizowania się stosunku pracy na tle interesu publicznego jest obowiązkowe uczestnictwo pracownika w systemie ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2017 r. poz. 1778) zwanej dalej ,,ustawą’’, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów.

W myśl art. 13 pkt 1 ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne, tj. pracownicy – od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Zgodnie z cytowanym przepisem art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy, ubezpieczeniu społecznemu podlegają pracownicy. Stosownie zaś do zawartej w art. 2 k. p. definicji, pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie m.in. umowy o pracę. Użyty
w powyższym przepisie zwrot „zatrudniona” oznacza istnienie między pracownikiem
a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy.

W myśl art. 22 § 1 k.p., przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. W ujęciu art. 22 § 1 k.p. stosunek pracy to relacja prawna łącząca pracodawcę i pracownika, na której treść składają się wzajemne prawa i obowiązki. Zgodnie z treścią powołanego przepisu zasadniczym elementem konstrukcyjnym stosunku pracy jest zobowiązanie pracownika do wykonywania pracy pod kierownictwem pracodawcy w czasie i miejscu przez niego wyznaczonym za wynagrodzeniem. Swoistość stosunku pracy wyraża się w jego cechach, które odróżniają go od stosunków cywilnoprawnych, a także zwyczajowej, okazjonalnej pomocy członków najbliższej rodziny świadczonej na rzecz określonego przedsiębiorcy, w ramach których świadczona jest praca. Do tych właściwości stosunku pracy należą: dobrowolność zobowiązania, zarobkowy charakter stosunku pracy, osobisty charakter świadczenia pracy oraz podporządkowanie pracownika co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy, wyrażające się również w możliwości wydawania pracownikowi poleceń dotyczących pracy.

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, formułowany w oparciu o treść cytowanego art. 83 k.c., zgodnie z którym zamiar nawiązania stosunku ubezpieczenia społecznego, bez rzeczywistego wykonywania umowy o pracę, świadczy o fikcyjności zgłoszenia do pracowniczego ubezpieczenia społecznego. W sytuacji, w której stronom umowy o pracę przyświeca jedynie intencja włączenia do ubezpieczenia społecznego
(i uzyskanie świadczeń płynących z tego ubezpieczenia) pod pozorem zatrudnienia, bez jego rzeczywistego wykonywania (art. 83 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), zawarcie umowy o pracę nie może rodzić skutków prawnych i stanowić podstawy do uznania, że osoba, która zawarła taką umowę podlega ubezpieczeniu społecznemu pracowników ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 lutego 2014 r., sygn. akt III AUa 929/13). Jednocześnie a contrario do powyższego przyjmuje się, że nie można stwierdzić pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, w sytuacji, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca pracę tę przyjmował ( wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 12 maja 2011 r., sygn. akt II UK 20/11; z dnia 19 października 2007 r., sygn. akt II UK 56/07; z dnia 5 października 2005 r., sygn. akt
I UK 32/05
).

Kierując się powyższym Sąd analizował charakter stosunku łączącego strony i przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o załączone do akt sprawy dokumenty, zeznania świadków i stron oraz opinię biegłego sądowego z zakresu ginekologii. W wyniku tak przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd uznał, że skarżona decyzja ZUS była prawidłowa. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie przemawia za tym, aby uznać, że współpraca między stronami miała w ogóle miejsce. Za powyższą konkluzją zdaniem Sądu przemawiał w głównej mierze szereg wątpliwości związanych z brakiem dowodów z dokumentów na istnienie stosunku pracy.

Sąd miał przede wszystkim na uwadze sprzeczne zeznania stron i świadków mające świadczyć o wykonywaniu obowiązków przez ubezpieczoną. Płatnik składek również nie dostarczył żadnych dokumentów potwierdzających potrzebę zatrudnienia odwołującej. K. K. (2) pracująca na stanowisku biurowym i zajmująca się organizacją targów, budowaniem bazy klientów, powinna wytworzyć jakiekolwiek dokumenty, które wskazywałyby na wykonywanie przez nią pracy. Tymczasem w toku postępowania sądowego takich dowodów nie przedstawiono, choćby w minimalnym zakresie. Odwołujący się nie przedstawili żadnych dowodów rzeczowych celem udowodnienia swojego stanowiska, które Sąd uznał za gołosłowne i niczym niepoparte, co wiązało się z odmówieniem waloru wiarygodności. W ocenie Sądu, świadkowie również nie zdołali wykazać, odwołująca faktycznie świadczyła pracę.

Sąd zważył również, że strony stosunku pracy nie wypełniły też innej przesłanki wpływającej na realizowanie stosunku pracy, jaką jest podporządkowanie pracownicze
i wykonywanie nadzoru przez pracodawcę. Orzecznictwo wskazuje w tej kwestii, że ,,cechą umowy o pracę jest wykonywanie pracy pod kierownictwem pracodawcy (pracy podporządkowanej). Ta cecha ma charakter konstrukcyjny dla istnienia stosunku pracy. Dla stwierdzenia, że występuje ona w treści (sposobie wykonywania) stosunku prawnego, z reguły wskazuje się na takie elementy, jak: określony czas pracy i miejsce wykonywania czynności, podpisywanie listy obecności, podporządkowanie pracownika regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy oraz obowiązek przestrzegania norm pracy, obowiązek wykonywania poleceń przełożonych, dokładne określenie miejsca i czasu realizacji powierzonego zadania oraz ich wykonywaniem pod nadzorem kierownika.’’ ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 września 2013 r., sygn. akt III AUa 135/13). Sąd doszedł do przekonania, że firma nie wykonywała żadnego nadzoru nad pracą ubezpieczonej, mimo, iż pracodawca wyznaczył oficjalne godziny pracy odwołującej od 9.00 do 17.00, nie kontrolował pracy K. K. (2). Płatnik składek nie miał także wiedzy jakiego sprzętu używała odwołująca do wykonywania pracy, czy korzystała ze służbowego laptopa. Ponadto wskazać należy, iż A. L. (2) nie przebywał często w firmie, czasami bywał raz w tygodniu w biurze. W związku z tym nie miał możliwości w sposób prawidłowy nadzorować wykonywanej pracy przez K. K. (2). Zeznania odwołujących się pozostawały nieudowodnione, gdyż nie przedstawili żadnych dowodów na potwierdzenie tego, że rzeczywiście odbywał się kontakt na linii odwołująca-pracodawca.

Sąd miał na względzie, że w aktach sprawy znalazły się dokumenty świadczące o wypłacie wynagrodzenia na konto odwołującej, jednak należy mieć na uwadze, że nawet faktyczne dokonywanie wypłaty uposażenia pracownikowi samo w sobie nie może prowadzić do uznania, że wszystkie przesłanki wynikające z art. 22 § 1 k.p. zostały przez strony stosunku pracy wypełnione.

Dodatkowo Sąd uznał, że o pozorności zatrudnienia odwołującej miały wpływ niewątpliwie również decyzje podejmowane przez jej pracodawcę. Sąd ustalił, że płatnik składek nie zatrudniał żadnej osoby przed przyjściem do pracy odwołującej. Firma zajmowała się sprzedażą choinek i szczyt sezonu odwołujący wskazywał na okres od lipca do września, zatem odwołujący nie wykazał potrzeby zatrudnienia pracownika w lutym. Ponadto, mimo zobowiązania sądu, A. L. (1) nie przedstawił umów o pracę i umów cywilno-prawnych zawieranych przez płatnika składek z osobami działającymi na rzecz firmy (...) i rachunków za wykonanie tych umów. Odwołujący nie wykazał zatem, że na miejsce ubezpieczonej został zatrudniony nowy pracownik. W związku z tym należy stwierdzić, że firma (...) nie potrzebowała nowego pracownika.

Mając na uwadze całość okoliczności zebranych w sprawie Sąd zważył,
że odwołująca nie wypełniła wszystkich przesłanek zakreślonych przez ustawodawcę
w art. 22 § 1 k.p.

W związku z powyższym, Sąd na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. orzekł, jak w punkcie sentencji wyroku.