Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Sychniak

Protokolant: sekretarz sądowy Paulina Janduła

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2022 roku w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa T. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza na rzecz T. M. od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwotę 606,64 zł (sześćset sześć złotych i sześćdziesiąt cztery grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 lutego 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza na rzecz (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. od T. M. kwotę 388 (trzysta osiemdziesiąt osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1890/21

UZASADNIENIE

W pozwie z 7 października 2021 roku T. M. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwoty 2341,26 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 4 lutego 2021 roku do dnia zapłaty, w tym:

- 1549,80 złotych tytułem odszkodowania obejmującego zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego marki O. (...) nr rej. (...) w okresie od 24 grudnia 2020 roku do 20 stycznia 2021 roku przez poszkodowanego M. K. (1), potwierdzonego fakturą VAT nr (...) z 20 stycznia 2021 roku,

- kwoty 771,46 złotych tytułem odszkodowania obejmującego zwrot kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu marki F. (...) nr rej. (...), należącego do poszkodowanego M. K. (1) w okresie od 23 grudnia 2020 roku do 20 stycznia 2021 roku, udokumentowanego fakturą VAT nr (...) z 20 stycznia 2021 roku.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzone roszczenie pozostaje w związku ze zdarzeniem z 23 grudnia 2020 roku, w którym uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność M. K. (1). Pozwany zakwestionował okres najmu samochodu zastępczego, uzasadniając to zwłoką poszkodowanego w zgłoszeniu szkody. Nadto zakwestionował wysokość dobowej stawki najmu oraz zasadność parkowania pojazdu uszkodzonego wskazując przy tym, że poszkodowany nie udowodnił, że nie miał możliwości zabezpieczenia uszkodzonego pojazdu we własnym zakresie. Pozwany wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu kosztów najmu w wysokości 2767,50 złotych, to jest za okres od 3 do 20 stycznia 2021 roku przy stawce 125 zł netto za dobę. Poszkodowany nie pozostawał w zwłoce ze zgłoszeniem szkody, bo termin na zgłoszenie szkody z ubezpieczenia OC kończy się z czasem przedawnienia roszczenia, czyli dopiero po 3 latach. Poszkodowany zgłosił szkodę Pozwanemu w dniu 5 stycznia 2021 roku, bo dopiero w tej dacie uzyskał z policji stosowną notatkę, dotyczącą przedmiotowego zdarzenia, w której wskazano sprawcę zdarzenia oraz pozwane Towarzystwo, w którym sprawca posiadał ubezpieczenie z tytułu OC. Przyjęta przez Powoda stawka dobowa za najem pojazdu (wyższa od uznanej przez ubezpieczyciela o 6,15 zł) nie jest wygórowana i mieści się w zakresie średnich stawek rynkowych, obowiązujących w regionie (...). Poszkodowany nie miał możliwości skutecznego zabezpieczenia uszkodzonego pojazdu na terenie swojego miejsca zamieszkania, a cena dobowej stawki z tego tytułu również nie jest wygórowana i mieści się w zakresie średnich stawek rynkowych obowiązujących w regionie (...). (pozew k. 4 – 9)

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pozwany zakwestionował wysokość dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego przyjętej przez Powoda na 159,90 zł brutto. W jego ocenie stawką zasadną jest stawka w wysokości 153,75 zł brutto. Pozwany podnosił, że w toku postępowania likwidacyjnego poinformował poszkodowanego drogą elektroniczną o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego zorganizowanego przez InterRisk po znaczenie korzystniejszych stawkach. Poszkodowany jednak nigdy nie zwrócił się do Pozwanego ze zleceniem organizacji najmu czy jakimikolwiek pytaniami co do najmu wybierając ofertę mniej korzystną, przez co naruszył obowiązek minimalizacji szkody. Pozwany zakwestionował również długość okresu najmu. W jego ocenie uzasadniony czas najmu wynosi 18 dni od dnia poinformowania Pozwanego o szkodzie do zakończenia okresu najmu pojazdu zastępczego z uwzględnieniem 3 dni na zgłoszenie szkody od dnia szkody. Szkoda została zgłoszona po 13 dniach po szkodzie. Pozwany nie odpowiada za okoliczności nie pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, to jest za zaniedbania poszkodowanego, które skutkowały przedłużonym okresem najmu. Okres od dnia szkody do dnia jej zgłoszenia nie był uzasadnionym okresem najmu, bo Pozwany nie wiedząc o szkodzie, nie miał możliwości rozpoczęcia procesu likwidacyjnego. Pozwany zakwestionował również zasadność i wysokość kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu wskazując, że Powód nie udowodnił, aby poszkodowany nie miał możliwości zabezpieczenia pojazdu we własnym zakresie.

(odpowiedź na pozew k. 34 – 41)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

23 grudnia 2020 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego doszło do uszkodzenia pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącego własność M. K. (1). Kierująca samochodem marki F. (...) M. D., nie zastosowała się do znaku drogowego STOP, nie ustąpiła pierwszeństwa i doprowadziła do zderzenia z F. (...), za co została ukarana mandatem karnym. Z miejsca zdarzenia poszkodowany został przetransportowany do szpitala. Po badaniach, po kilku godzinach, został zwolniony do domu.

Dla Pojazdu sprawcy zdarzenia została zawarta umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...), numer polisy (...).

(bezsporne, fotokopia notatki informacyjnej o zdarzeniu drogowym k. 23v,

zeznania świadka M. K. (1) k. 68-69 i 71 [00:07:08 – 00:15:03])

Wskutek kolizji uszkodzony został cały przód F. (...) i jego elementy konstrukcyjne. Samochód nie nadawał się do eksploatacji. Drzwi pojazdu nie zamykały się.

( zeznania świadka M. K. (1) k. 68-69 i 71 [00:07:08 – 00:24:15])

Zdarzenie miało miejsce niemalże pod domem Powoda. Zaraz po zdarzeniu do T. M. zatelefonował mąż siostry poszkodowanego, który razem z siostrą poszkodowanego są znajomymi Powoda. Przekazał Powodowi informację o zdarzeniu, prosząc o pomoc w sprawie. Powód był na miejscu wypadku. Zaproponował poszkodowanemu pomoc, w tym holowanie pojazdu. Po odwiezieniu M. K. (1) do szpitala, Powód zajął się uszkodzonym pojazdem. Policja przekazała mu kluczyki do samochodu celem jego zabezpieczenia i odholowania z miejsca wypadku. Powód zabezpieczył pojazd i rzeczy w nim się znajdujące.

( zeznania świadka M. K. (1) k. 68-69 i 71 [00:07:08 – 00:55:51],

zeznania Powoda k. 69-70 i 71 [00:59:25-01:10:08])

Za zgodą poszkodowanego Powód odholował F. (...) na płatny parking. Uszkodzony pojazd był tam przechowywany w okresie od 23 grudnia 2020 roku do 20 stycznia 2021 roku. Powód ustalił stawkę dobową za parkowanie na kwotę 22,40 zł netto (27,50 zł brutto). Nie informował poszkodowanego o tej stawce.

(faktura VAT nr (...) k. 16,

zeznania świadka M. K. (1) k. 68-69 i 71 [00:07:08 – 00:55:51],

zeznania Powoda k. 69-70 i 71 [00:59:25-01:10:08])

M. K. (2) nie był w stanie sam zabezpieczyć uszkodzonego pojazdu, bo mieszka w takim miejscu, że wrak musiałby stać na ulicy. Drzwi do samochodu nie zamykały się i świadek nie chciał, aby stanowił okazję dla złodziei. Przed kolizją M. K. (2) parkował samochód przed domem, w którym zamieszkuje. Dom ma niewielkie podwórko, nie ma tam miejsca parkingowego.

M. K. (2) pomaga ojcu w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Jest tam siedlisko, ale ono nie jest ogrodzone. W ramach siedliska są budynki dla inwentarza – obora, wiata na słomę i siano oraz garaż na traktor. Traktor jest wart więcej, niż uszkodzony pojazd poszkodowanego.

( zeznania świadka M. K. (1) k. 68-69 i 71 [00:07:08 – 00:55:51])

24 grudnia 2020 roku M. K. (1) zwrócił się od Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w Ł. z prośbą o przesłanie informacji o zdarzeniu drogowym z 23 grudnia 2020 roku. Poszkodowany otrzymał notatkę informacyjną o zdarzeniu drogowym w dniu 5 stycznia 2021 roku. W przesłanej poszkodowanemu notatce zapisano, że sprawcą zdarzenia jest M. D., wskazano nazwę jej ubezpieczyciela: (...) S.A. oraz numer polisy : KE – (...).

(fotokopia k. 22, 22v,

zeznania świadka M. K. (1) k. 68-69 i 71 [00:07:08 – 00:55:51])

24 grudnia 2020 roku Powód zawarł z poszkodowanym M. K. (1) umowę najmu pojazdu zastępczego pojazdu marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w segmencie D, przy stawce dobowej 130 zł netto (159,90 zł brutto), na okres od 24 grudnia 2020 roku do 20 stycznia 2021 roku.

(umowa najmu k. 14 – 15, protokół zdawczo – odbiorczy k. 15v)

M. K. (2) przed wynajęciem pojazdu zastępczego nie weryfikował stawek najmu pojazdów zastępczych. Nie rozmawiał z Powodem o cenie najmu pojazdu. Nie było mowy o żadnej konkretnej kwocie. Poszkodowany został poinformowany przez Powoda, że koszty najmu, holowania i parkowania pokryje ubezpieczyciel.

(zeznania świadka M. K. (1) k. 68-69 i 71 [00:07:08 – 00:55:51],

zeznania Powoda k. 69-70 i 71 [00:59:25-01:10:08])

Uszkodzony samochód był jedynym pojazdem, jakim dysponował poszkodowany. Był wykorzystywany do prowadzenia gospodarstwa i do celów prywatnych, m.in. dojazdów do lekarzy, na badania.

(zeznania świadka M. K. (1) k. 68-69 i 71 [00:07:08 – 00:55:51])

Z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, parkowania i holowania uszkodzonego samochodu marki F. (...) wystawił fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 5398,76 złotych, obejmującą: z tytułu wynajmu pojazdu - 4317,30 zł, a z tytułu wynajmu miejsca parkingowego - 771,46 zł.

(faktura VAT nr (...) k. 16)

24 grudnia 2020 roku poszkodowany M. K. (2) zawarł z Powodem dwie umowy cesji wierzytelności, na podstawie których przeniósł na Powoda wierzytelność z tytułu odszkodowania w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz z tytułu kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany zawarł z Powodem z umowę cesji, żeby jak najszybciej pozałatwiać sprawy związane z przedmiotową kolizją. W dokumencie umowy cesji przenoszącej wierzytelność z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego jako pomiot względem którego wierzytelność ma przysługiwać wskazano – (...) S.A. zaś numer polisy opisano cyframi (...) z informacją, że jest ona ważna do 1 lutego 2020 roku została zawarta przez osobę o nazwisku B. P..

(umowa cesji k. 17 i k. 17v,

zeznania świadka M. K. (1) k. 68-69 i 71 [00:07:08 – 00:55:51])

Poszkodowany zezłomował uszkodzony samochód po około miesiącu od zdarzenia.

( zeznania świadka M. K. (1) k. 68-69 i 71 [00:07:08 – 00:55:51])

5 stycznia 2021 roku M. K. (1) zgłosił szkodę Pozwanemu. W dniu zgłoszenia szkody Pozwany sporządził pismo o przyjęciu zgłoszenia i o rejestracji szkody pod numerem (...). Jako adresata wskazał poszkodowanego M. K. (2). W piśmie tym Pozwany zawarł informację o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego za swoim pośrednictwem. We wskazanej wiadomości Pozwany zawarł też cennik stawek czynszu najmu jednocześnie wskazując, że wobec złożenia przez Pozwanego propozycji najmu pojazdu zastępczego po określonych stawkach, najmem w innym przedsiębiorstwie będzie refundowany przez niego do wysokości wskazanych w cenniku stawek. (kopia pisma z 5 stycznia 2021 roku k. 43 – 45)

12 stycznia 2021 roku Pozwany sporządził wyliczenie szkody przyjmując, że szkoda ma charakter szkody całkowitej. Jej wartość ustalił na 3400 złotych.

(wyliczenie szkody k. 50 – 51, informacja o kosztach naprawy 52,

kosztorys k. 52 v – 55, dane szkody k. 56)

Decyzją z 15 stycznia 2021 roku pozwane Towarzystwo (...) poinformowało Powoda o przyznaniu na jego rzecz odszkodowania w wysokości 3400 złotych brutto z tytułu szkody w pojeździe F. (...) oraz, że naprawa uszkodzonego pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona, gdyż przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia podciągałoby nadmierne koszty. (decyzja k. 48 – 49)

Decyzją z 1 lutego 2021 roku pozwane Towarzystwo (...) odmówiło Powodowi zwrotu kosztów płatnego parkowania uszkodzonego pojazdu wskazując, że poszkodowany nie udowodnił braku możliwości zabezpieczenia pojazdu we własnym zakresie. (decyzja k. 46 - 47)

Decyzją z 3 lutego 2021 roku pozwane Towarzystwo (...) przyznało na rzecz Powoda odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres 15 dni najmu, tj. za okres od 5 do 20 stycznia 2021 roku w wysokości 2306,25 zł. Pozwany przyjął stawkę dobową najmu w wysokości 125 zł netto (153,75 zł brutto).

(decyzja k. 18 – 19)

Pismem z 6 kwietnia 2021 roku Powód wezwał Pozwanego do zapłaty brakującej części odszkodowania w łącznej kwocie 2782,51 zł brutto, w tym kwoty 2011,05 zł, z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz kwoty 771,46 zł z tytułu wynajmu miejsca parkingowego dla uszkodzonego F. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(wezwanie do dobrowolnej zapłaty k. 24, potwierdzenie nadania k. 24v)

Decyzją z 28 kwietnia 2021 roku Pozwany ponownie odmówił Powodowi zwrotu kosztów płatnego parkowania wskazując, tak jak dotychczas, że poszkodowany nie udowodnił braku możliwości zabezpieczenia pojazdu we własnym zakresie. W zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego pozwany zmodyfikował wcześniejszą decyzję uznając, że uzasadniony czas wynajmu pojazdu zastępczego wynosi 18 dni, w tym 3 dni do dnia zgłoszenia szkody oraz 15 dni od dnia zgłoszenia szkody do dnia zakończenia wynajmu (tj. okres 15 dni od 5 do 20 stycznia 2021 roku). W związku z tym przyznał na rzecz Powoda dodatkowe odszkodowanie z tytułu kosztów najmu w wysokości 461,25 zł. (decyzja k. 20 – 21)

Powód prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą T. M. PHU (...) z siedzibą w Ł.. (wydruk z (...) k. 13)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo swoją podstawę prawną znajduje w treści art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 854 t.j.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Powód jest legitymowany czynnie do wzięcia udziału w procesie w związku z nabyciem przez niego od poszkodowanego wierzytelności z tytułu szkody na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Zawierając umowę przelewu wierzytelności, Powód wstąpił w prawa dotychczasowego wierzyciela, przysługujące wobec strony pozwanej z tytułu szkody w pojeździe powstałej na skutek zdarzenia z 23.12.2020 r. i należnego, a nie wypłaconego jeszcze odszkodowania, na podstawie art. 509 § 1 i 2 k.c. Dlatego Powód może skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

W sprawie bezspornym jest, że sprawcą szkody był samoistny posiadacz pojazdu, ubezpieczony w zakresie OC u Pozwanego. Spór w niniejszej sprawie koncentrował się wokół wysokości należnego odszkodowania, a dokładnie określenia uzasadnionego okresu najmu samochodu zastępczego, stawki dobowej za wynajem oraz zasadności parkowania uszkodzonego pojazdu na płatnym parkingu.

W zakresie najmu pojazdu zastępczego podnieś należy, iż obowiązujące przepisy regulujące odpowiedzialność odszkodowawczą, w szczególności art. 361 § 1 k.c., nie dają podstawy do automatyzmu przy orzekaniu o zwrocie kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. W judykaturze akcentuje się przede wszystkim indywidualny charakter każdej sprawy, przez co należy rozumieć, że indywidualnie powinna być oceniana nie tylko zasadność refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego, ale i ich wysokość. Dobitnie zostało to wyrażone w uchwale składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, opubl. w OSN z 2012 r., nr 3, poz. 28), w której podkreślono, że „odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej”. Korzystanie z samochodu stało się przy obecnym stanie rozwoju stosunków społecznych i gospodarczych standardem cywilizacyjnym. Możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego ma umożliwić poszkodowanemu zachowanie takiego standardu życia codziennego, jak gdyby wypadek nie miał miejsca. Szkodą majątkową podlegającą naprawieniu są wydatki poniesione przez poszkodowanego w okresie naprawy pojazdu albo przez okres niezbędny do nabycia nowego samochodu, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Ta szkoda istnieje także wtedy, gdy poszkodowany zaciągnął zobowiązanie do zapłaty czynszu najmu pojazdu zastępczego (tak Sąd Najwyższy w uchwale z 13 marca 2020 roku, sygn. III CZP 63/19). Jednocześnie w uzasadnieniu omawianej uchwały z dnia 17 listopada 2011 roku Sąd Najwyższy wprost wypowiedział się, że utrata możliwości korzystania z pojazdu nie powoduje samoistnie odrębnego uszczerbku majątkowego oraz, że nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane ze względu na obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów.

Uznając przytoczone powyżej stanowisko za słuszne stwierdzić należy, że roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego nie przysługuje zawsze i każdemu, a o jego zasadności decydują okoliczności konkretnej sprawy. Potrzebę korzystania z pojazdu zastępczego, wysokość kosztów z tego tytułu, jak i niezbędny czas trwania najmu, zgodnie z art. 6 k.c., powinien udowodnić Powód.

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że korzystanie przez poszkodowanego z samochodu zastępczego nie było uzasadnione przez cały czas trwania najmu, za który Powód w chwili obecnej dochodzi odszkodowania.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że zdarzenie miało miejsce 23 grudnia 2020 roku zaś zgłoszenie przedmiotowej szkody ubezpieczycielowi sprawcy szkody nastąpiło dopiero 5 stycznia 2021 roku, a zatem 13 dni po wystąpieniu szkody. Powód nie przestawił żadnego racjonalnego uzasadnienia, dlaczego zgłoszenie szkody ubezpieczycielowi nastąpiło tak późno. Poszkodowany co prawda przebywał po zdarzeniu w szpitalu, jednakże był to pobyt krótkotrwały, bo kilkugodzinny. Powód tłumaczył tak późne zgłoszenie szkody faktem oczekiwania na notatkę informacyjną Policji, z której wynikałyby dane sprawcy zdarzenia oraz dane ubezpieczyciela sprawcy szkody. To tłumaczenie jest zupełnie niewiarygodnie i niezrozumiałe. Umowy najmu pojazdu zastępczego i cesji tej wierzytelności zostały zawarte 24 grudnia 2020 roku. W umowie cesji strony wskazały, że ubezpieczycielem sprawcy szkody jest (...) S.A. Zdaniem Sądu Powód znał więc najpóźniej tego dnia dane sprawcy i dane ubezpieczyciela sprawcy szkody. Jest niewiarygodne, że Powód nie znał tych danych w sytuacji, gdy był na miejscu zdarzenia, miał od poszkodowanego zgodę na zabezpieczenie i odholowanie pojazdu. Na miejscu zdarzenia była Policja, która Powodowi przekazała kluczyki do F. (...) i jego dokumenty. Sprawca wypadku nie zbiegł z miejsca zdarzenia, więc jego dane ustalono ma miejscu wypadku. Powód zawodowo trudni się usługami z zakresu wynajmowania pojazdów i ich przechowywania, zatem doświadczenie życiowego wskazuje, że był zorientowany, że będą potrzebne dane dotyczące ubezpieczenia OC sprawcy szkody. Nic nie wskazuje na to, aby Powód i poszkodowany nie mogli tych informacji uzyskać bezpośrednio na miejscu zdarzenia i by poszkodowany musiał czekać ze zgłoszeniem szkody na notatkę policyjną. Również niewiarygodne pozostają zeznania Powoda w zakresie w jakim wskazuje, że numer polisy i dane ubezpieczyciela zostały wpisane do umowy cesji dopiero po zgłoszeniu szkody. Dokument umowy cesji jest bowiem opatrzony datą 24 grudnia 2020 roku i nie wynika z niego, aby był uzupełniany później, po jego spisaniu. Nadto w umowie cesji wpisano numer polisy i dane sprawcy zdarzenia inne niż te, które zostały wskazane w notatce informacyjnej policji. Trudno zatem uznać, żeby Powód czekał na notatkę policji skoro w treści umowy cesji (którą jak twierdził uzupełniał po otrzymaniu notatki policji) wpisał inne dane niż te wynikające z notatki Policji.

W ocenie Sądu co do zasady poszkodowany uprawniony był do korzystania z pojazdu zastępczego. Jego zeznania co do braku możliwości korzystania z innego samochodu oraz co do potrzeby korzystania z pojazdu przy prowadzeniu gospodarstwa rolnego i bieżących spraw życiowych są wiarygodne i przekonujące. Jednak zwłoka ze zgłoszeniem szkody ubezpieczycielowi spowodowała wydłużenie czasu likwidacji szkody, a przez to niezasadne wytłuczenie czasu najmu samochodu zastępczego, nie pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Zwrócić należy uwagę, że ubezpieczyciel przeprowadził niezbędne czynności celem ustalenia swojej odpowiedzialności i wysokości szkody w ciągu 10 dni. Im szybciej zgłoszona byłaby szkoda, tym szybciej poszkodowany otrzymałby odszkodowanie pozwalające na wyrównanie uszczerbku w jego majątku. Krótszy byłby okres najmu. Nie można przy tym zgodzić się z argumentacją strony powodowej, że czas zgłoszenia szkody pozostaje bez znaczenia dla oceny roszczenia o zwrot kosztów najmu samochodu zastępczego i kosztów parkowania wraku. Czas zgłoszenia szkody nie ma znaczenia dla dochodzenia odszkodowania z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego samochodu. Jeżeli doszło do uszkodzenia rzeczy, to odszkodowanie się należy w każdym wypadku i może być dochodzone aż do upływu terminu przedawnienia. Jednak uszkodzenie samochodu nie powoduje automatycznie powstania roszczenia o zwrot kosztów najmu samochodu zastępczego, ani o zwrot kosztów przechowywania uszkodzonej rzeczy. Była mowa o tym na początku rozważań. Poszkodowany nie może oczekiwać, że ubezpieczyciel zwróci mu koszty najmu samochodu zastępczego w każdym przypadku i za każdy okres czasu. W realiach niniejszej sprawy poszkodowany mógł nie zdążyć zgłosić szkody z uwagi na okres świąteczny (do wypadku doszło na dzień przed wigilią B. N.), ale zgłoszenie szkody po kilkunastu dniach było ewidentnie spóźnione. Powód nie przedstawił żadnego dowodu na to, że bez wystąpienia do Policji na piśmie, poszkodowany nie mógł uzyskać informacji o ubezpieczeniu sprawcy szkody. Poszkodowany, w ocenie Sądu, przyczynił się do zwiększenia szkody, bowiem nie dokonał zgłoszenia szkody w rozsądnym czasie po zdarzeniu szkodowym. W ten sposób doszło do wydłużenia postępowania likwidacyjnego a tym samym do wydłużenia okresu najmu, za co Pozwany odpowiedzialności ponosić nie powinien. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że po zgłoszeniu szkody proces likwidacji szkody został przeprowadzony szybko i sprawnie co potwierdza, iż gdyby zgłoszenie szkody nastąpiło wcześniej okres najmu byłby krótszy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że zasadny okres najmu wynosi 18 dni to jest od 5 stycznia 2021 roku (dzień zgłoszenia szkody) do 20 stycznia 2021 roku z uwzględnieniem 3 dni na zgłoszenie szkody. Wskazany okres jest zgodny z ustaleniami Pozwanego w tym zakresie, przyjętymi w postępowaniu likwidacyjnym.

Obliczając wysokość należnego odszkodowania z tytułu kosztów najmu samochodu zastępczego, Sąd przyjął stawkę stosowaną przez Powoda w wysokości 130 zł netto – 159,90 zł brutto. Pozwany w tym zakresie twierdził, że proponował poszkodowanemu zorganizowanie najmu pojazdu przy stawce niższej wynoszącej 125 zł netto (153,75 zł brutto), ale nie przedstawił żadnego dowodu na to, by tę informację poszkodowanemu faktycznie przekazał. Do akt sprawy załączył jedynie kopię pisma informacyjnego z 5 stycznia 2021 roku, z którego wynikała możliwość zorganizowania poszkodowanemu najmu i wysokość stawki najmu, jednakże do pisma nie został załączony dowód doręczenia tego pisma, w tym dowód aby pismo to zostało przesłane na adres mailowy poszkodowanego, co jak twierdził Pozwany zostało uczynione. Niezależnie od powyższego, nawet gdyby przyjąć, że poszkodowany został poinformowany o możliwości organizacji najmu pojazdu przez Pozwanego, to i tak w ocenie Sądu nie uzasadniałby to powinności zastosowania stawki Pozwanego. Różnica między stawkami najmu zastosowanymi przez Powoda i Pozwanego wynosi zaledwie 6,15 zł. Zatem przy stawce Powoda koszty najmu we wskazanym okresie 18 dni wynoszą 2878,20. Koszty najmu w tym okresie według stawki Pozwanego wyniosłyby 2767,50 zł. Poszkodowany nie musi w każdym wypadku korzystać z oferty najtańszej, różnica stanowi kwotę 110,70 zł, zatem trudno uznać, że zasądzenie kosztów najmu pojazdu zastępczego według stawki zastosowanej przez Powoda stanowiłoby zwiększenie szkody.

Mając na uwadze powyższe Sąd przyjął, że uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego w okresie 18 dni wynosi 2878,20 zł. Z uwagi na fakt, iż w toku postępowania likwidacyjnego Pozwany zapłacił na rzecz Powoda kwotę 2767,50 zł do zasądzenia z tego tytułu na rzecz Powoda pozostała kwota 110,70 zł.

Powód wnosił również o zasądzenie zwrotu kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu poszkodowanego marki F. (...) w okresie od 23 grudnia 2020 roku do 20 stycznia 2021 roku na płatnym parkingu przy stawce 22,40 zł netto.

Pozwany kwestionował zasadność powyższego żądania podnosząc, w tej mierze, iż Powód nie wykazał, aby poszkodowany nie miał możliwości zabezpieczenia pojazdu we własnym zakresie.

Powyższy zarzut w świetle zebranych dowodów nie mógł się ostać. Z zeznań poszkodowanego wynika bezsprzecznie, że nie mógł on sam za pomocą dostępnych sobie środków dokonać zabezpieczenia uszkodzonego pojazdu. Sąd ustalił, że poszkodowany musiałby trzymać pojazd na ulicy przed domem, co w ocenie Sądu byłoby niewskazane zwłaszcza, że drzwi pojazdu nie domykały się. Z ustaleń Sądu wynika, że poszkodowany nie mógłby przechowywać pojazdu na terenie gospodarstwa rolnego swojego ojca, bo teren ten nie jest ogrodzony, a pomieszczenia znajdujące się na tym siedlisku są wykorzystywane zgodnie z ich przeznaczeniem to jest dla przechowywania zwierząt, na słomę, siano i traktor. Trudno byłoby wymagać ich usunięcia stamtąd po ty by wstawić uszkodzony samochód zwłaszcza, że poszkodowany nie jest właścicielem tego gospodarstwa.

W zakresie długości okresu parkowania Sąd przyjął, iż okres ten zgodnie z uwagami poczynionymi powyższej co do okresu najmu pojazdu zastępczego powinien wynosić 18 dni. Z kolei w zakresie stawki dobowej za dobę parkowania, Sąd przyjął stawkę zastosowaną przez Powoda. Pozwany nie kwestionował wysokości tej stawki, nie twierdził, że jest to stawka wygórowana i nie przedstawił na to dowodu. Mając na uwadze powyższe, Sąd przyjął, że uzasadniony koszt parkowania uszkodzonego pojazdu w okresie 18 dni wynosi 495,94 zł [(18 zł x 22,40 zł) + 23% VAT]. Z uwagi na fakt, iż w toku postępowania likwidacyjnego Pozwany nie wypłacił z tego tytułu na rzecz poszkodowanego żadnej kwoty, powyższa kwota podlegała zasądzeniu w całości.

Reasumując: Sąd zasądził od Pozwanego na rzecz Powoda kwotę 110,70 zł z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kwotę 495,94 zł z tytułu kosztów parkowania pojazdu zastępczego, to jest łącznie kwotę 606,64 zł.

Odsetki ustawowe za opóźnienie Sąd sądził na podstawie art. 481 § 1 k.c. który stanowi, iż odsetki należą się wierzycielowi od chwili, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem wymagalnego świadczenia pieniężnego. Zgodnie zaś z art. 817 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o zaistnieniu szkody. W niniejszej sprawie Powód w dniu 20 stycznia 2021 roku wystawił fakturę VAT nr (...), z której wynikało żądanie zapłaty konkretnych kwot z poszczególnych tytułów. Należało zatem przyjąć, że najwcześniej w dacie 20 stycznia 2021 roku została zgłoszona szkoda i żądanie zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego oraz kosztów parkowania wraku. Licząc od tej daty, 30-dniowy termin na spełnienie świadczenia upływał Pozwanemu 19 lutego 2021 roku. Świadczenie było zatem wymagalne od 20 lutego 2021 roku. Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził odsetki od 20 lutego 2021 roku do dnia zapłaty oddalając żądanie powoda w zakresie roszczenia odsetkowego w pozostałej części. (punkt 1 i 2 sentencji wyroku).

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując stosunkowego ich rozdzielenia. Zasądzona na rzecz Powoda kwota stanowi 26% dochodzonego roszczenia.

Powód poniósł koszt opłaty sądowej od pozwu w wysokości 200 zł, koszt zastępstwa procesowego pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 900 zł (ustalony na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku, Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800) oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Łącznie Powód poniósł koszty procesu w wysokości 1117 zł.

Pozwany poniósł koszt zastępstwa procesowego pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 900 zł (ustalony na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku, tj. z dnia 3 stycznia 2018 roku, Dz.U. z 2018 roku poz. 265) oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Łącznie Pozwany poniósł koszty procesu w wysokości 917 zł.

Łącznie koszty procesu poniesione przez strony wyniosły 2034 zł.

Powód przegrał sprawę w 74% i dlatego powinien ponieść koszty procesu w wysokości uwzględniającej ten procent, to jest w kwocie 1505,16 zł (2034 zł x 0,74%). Z uwagi na fakt, że poniósł koszty procesu w wysokości niższej (1117 zł), jest zobowiązany do zwrotu na rzecz Pozwanego kwoty 388 zł (1505 zł - 1117 zł) i taką też kwotę Sąd w pkt 3 sentencji wyroku zasądził od Powoda na rzecz Pozwanego tytułem zwrotu stosunkowej części kosztów procesu. Stosownie do art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu Sąd zasądził odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.