Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 190/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

8 września 2022r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska

Protokolant: p.o. sekr. sąd. Sandra Czerniejewska

przy udziale prokuratora Ewy Sypniewskiej - Sojki

po rozpoznaniu 2 września 2022r.

sprawy Ł. S.

oskarżonego z art.157§1k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora oraz przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego K. M.

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole

z 23 marca 2022r., sygn. akt II K 519/20

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zwalnia oskarżyciela posiłkowego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w należnej od niego ½ części i kosztami procesu w pozostałej części obciąża Skarb Państwa.

Agata Wilczewska

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 190/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kole z dnia 23 marca 2022 r., sygn. akt II K 519/20.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

II.

Prokurator orzeczeniu zarzucił:

1.obrazę przepisu prawa procesowego, tj. art. 411 § 2 k.p.k. mającą wpływ na treść orzeczenia, polegającą na nieprzeprowadzeniu rozprawy od początku, pomimo przekroczenia terminu 14 dni jaki upłynął pomiędzy zamknięciem w dniu 10.02.2022 r. przewodu sądowego, a dniem ogłoszenia wyroku wyznaczonym na 23.02.2022r.,

2.błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na treść wyroku, a polegający na wadliwym przyjęciu, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie Ł. S. popełnienia zarzucanego mu czynu, co w dalszej konsekwencji skutkowało uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia występku z art. 157 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonana w oparciu o wskazania wiedzy i zasady doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku przeciwnego, zgodnie z którym Ł. S. był sprawcą zarzucanego mu przestępstwa.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego orzeczeniu zarzucił naruszenie prawa materialnego i procesowego:

1. art. 157 § 1 k.k. poprzez jego błędne niezastosowanie, wyrażające się w przyjęciu, że oskarżony nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, mimo że istnieją w sprawie dowody wystarczające do przypisania mu winy w postaci wyjaśnień pokrzywdzonego, zeznań świadka I. A. i A. R. oraz dokumentacji lekarskiej w postaci zaświadczenia o udzieleniu pomocy na (...) w K., z którego jednocześnie wynika, że pokrzywdzony został pobity;

2.rozstrzygane na korzyść oskarżonego i w konsekwencji zastosowanie zasady in dubio pro reo oraz uniewinnienie oskarżonego, podczas gdy z prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów, z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego, szczegółowej i biorącej pod uwagę całokształt ujawnionego materiału dowodowego, nie zaś wyłącznie wybrane jego elementy, wynika że oskarżony w istocie dopuścił się czynu mu zarzucanego, zaś Sąd I instancji nieprawidłowo ocenił dowody, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, a tym samym nieprawidłowo i bezzasadnie uwolnił oskarżonego od przypisania mu popełnienia czynu zabronionego na szkodę pokrzywdzonego, w szczególności:

a)za całkowicie niewiarygodne należało uznać wyjaśnienia oskarżonego Ł. S., albowiem nie znajdowały one potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności stały one częściowo w sprzeczności z zeznaniami jedynego bezstronnego obcego świadka jakim była I. A., jak również w całkowitej sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków oskarżenia, w tym samego pokrzywdzonego, a także jako sprzecznych z materiałem dowodowym o charakterze obiektywnym - dokumentami lekarskimi, co do których żadna ze stron nie zaprzeczała ich prawdziwości,

b)za całkowicie niewiarygodne należało uznać również zeznania świadków obrony jako wewnętrznie sprzecznych, zmiennych w zależności od etapu postępowania, jak również sprzecznych z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza zaś materiałem o charakterze obiektywnym - dokumentami, co do których żadna ze stron nie zaprzeczała ich prawdziwości,

c)za niewiarygodne należało również uznać zeznania policjantów, którzy przeprowadzali nieudolnie interwencję w miejscu zdarzenia i nie potrafili jednoznacznie wytłumaczyć jaki był cel i przebieg interwencji, dlaczego wyłączone były urządzenia nagrywające tą interwencję, a także jakie poczynili spostrzeżenia na miejscu zdarzenia, jaki był stan zdrowia pokrzywdzonego i jakie udzielili pouczenia stronom konfliktu,

d)jako niespójnych, sprzecznych z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym tez zawartych w opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, poddających w wątpliwość przebieg zdarzenia, w którym pokrzywdzony doznał urazu poprzez nieuwzględnienie zeznań pokrzywdzonego oraz dokumentacji lekarskiej sporządzonej przez doktora A. R.,

3.obrazę art. 4 k.p.k. i art. 424 §1 pkt. 1 k.p.k. poprzez nie uwzględnienie przy orzekaniu okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, w szczególności takich jak wcześniejsze agresywne zachowanie względem pokrzywdzonego i pobicie go (sprawa z oskarżenia prywatnego umorzona z uwagi na ugodę), nie wzięcie pod uwagę treści ugody zawartej miedzy oskarżonym a pokrzywdzonym, z której wynikało, że oskarżony nie będzie się zbliżał do pokrzywdzonego na odległość 5 metrów, treści zawiadomienia o pobiciu podczas zgłoszenia na telefon interwencyjny 112;

4.obrazę art. 4 i 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 §1 k.p.k. przez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym dokumentów sporządzonych na okoliczność zdarzenia przez lekarza A. R. w kwestii udzielonej pomocy lekarskiej oraz stwierdzonych obrażeń i podawanych przez pokrzywdzonego okoliczności ich powstawania;

5.obrazę art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadków: J. S., E. S. i J. M., uznając że ich zeznania się wzajemnie uzupełniają i korelują ze sobą oraz potwierdzają rzekomo wersję zdarzeń przedstawioną przez oskarżonego, podczas gdy ich zeznania są wewnętrznie sprzeczne, mało precyzyjne i niejednoznaczne, co może świadczyć o tym, że nie byli naocznymi świadkami żadnego fragmentu zdarzenia, podczas którego pokrzywdzony doznał urazu, tym bardziej że zeznania te stoją w sprzeczności z zeznaniami oskarżonego;

6.naruszenie art. 207 §1 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o przeprowadzenie oględzin miejsca zdarzenia celem weryfikacji zeznań pokrzywdzonego, świadków oskarżenia, policjantów oraz wyjaśnień oskarżonego i zastąpienie tych oględzin przeglądem wirtualnym miejsca zdarzenia za pomocą internetowej mapy google(poza rozprawą, co sprzeczne jest z art. 410 k.p.k., gdy weźmie się pod uwagę fakt, że postępowanie dowodowe zostało przez Sąd zamknięte, zaś Sąd bez wznowienia postępowania czynności te przeprowadził w terminie wyznaczonym na ogłoszenie orzeczenia), co miało istotny wpływ na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy;

7.naruszenie art. 193 §1 k.p.k. i 198 §1 k.p.k. oraz 201 k.p.k. poprzez niewłaściwe określenie tezy dowodowej na jaką winien wypowiedzieć się biegły sądowy, nieudostępnienie biegłemu pełnej dokumentacji lekarskiej oraz uwzględnienie uzupełniającej opinii biegłego J. K. złożonej ustnie na rozprawie, mimo istniejących wątpliwości co do przyczyn upadku pokrzywdzonego, w szczególności czy było ono samoistne czy też nastąpiło na wskutek wcześniejszego uderzenia przez oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje okazały się niezasadne.

W odniesieniu do apelacji prokuratora, niezasadny okazał się zarzut obrazy przez Sąd orzekający przepisu art. 411 § 2 k.p.k., bowiem w sprawie, wbrew stanowisku oskarżyciela nie zachodziła konieczność przeprowadzenia rozprawy od początku. Zaistniałą sytuację można by oceniać raczej przez pryzmat naruszenia art.409k.p.k,. poprzez procedowanie przez Sąd I instancji na rozprawie w dniu 23.02.22r. bez wydania wcześniej formalnego postanowienia o wznowieniu przewodu sądowego. Do wznowienia przewodu sądowego w dniu 23.02.22r. bezsprzecznie doszło, skoro na rozprawie tej Sąd przeprowadził dalsze dowody i rozprawę przerwał do 9.03.22r. celem przeprowadzenia kolejnych dowodów. Mimo więc, że Sąd I instancji nie wznowił formalnie przewodu sądowego, wydając stosowne postanowienie w tym przedmiocie, do wznowienia takiego doszło w ocenie Sądu odwoławczego per facta concludentia. Sąd na rozprawie w dniu 10 lutego 2022 r. zamknął przewód sądowy i z uwagi na zawiłość sprawy odroczył ogłoszenie wyroku do dnia 23 lutego 2022 r. W tym dniu Sąd nie wydał wprawdzie wyroku, jednakże na rozprawie w tym dniu przeprowadził dowód z dokumentów i programów komputerowych (zatem wznowił przewód sądowy) oraz wobec konieczności uzupełnienia postępowania dowodowego z dokumentacji fotograficznej wnioskowanej przez oskarżyciela posiłkowego przerwał rozprawę do 9 marca 2022 r. Na rozprawie w dniu 9 marca 2022 r. Sąd przeprowadził kolejne dowody zawnioskowane przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i ponownie stwierdzono konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego i przerwano rozprawę do dnia 23 marca 2022 r., w którym ogłoszono wyrok. Naruszenie zaś art. 409k.p.k., aby mogło prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem prokuratora, musiałoby mieć wpływ na treść zapadłego wyroku. Wyrok jaki zapadł wobec oskarżonego to wyrok uniewinniający, zarówno oskarżony jak i jego obrońca, a także oskarżyciel posiłkowy i jego pełnomocnik byli obecni na terminie publikacji wyroku w dniu 23.02.22r., byli obecni w czasie przeprowadzania przez Sąd na tej rozprawie dowodów, zostali też powiadomieni o dalszej przerwie w rozprawie. Ani więc prawo oskarżonego do udziału w rozprawie, prawo do obrony, ani prawa oskarżyciela posiłkowego nie zostały więc naruszone. Naruszenie przepisów postępowania, w ocenie Sądu odwoławczego, nie miało więc wpływu na treść wyroku. Z uwagi na powyższe, zarzut oskarżyciela publicznego nie zasługiwał na uwzględnienie.

Nadto w odniesieniu do zarzutu oskarżyciela w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych, Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu orzekającego, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na poczynienie ustaleń prowadzących do wniosku, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego czynu. Stanowisko to sprowadza się do jednej z naczelnych zasad postępowania karnego, wysłowionej w art. 5 § 2 k.p.k., która nakazuje rozpatrywać wszelkie wątpliwości na korzyść oskarżonego. Norma wskazana w tym przepisie stanowi jedną z podstawowych gwarancji praw oskarżonego, w myśl której, za winną uznać można tylko taką osobę w stosunku do której wina udowodniona została w sposób niewątpliwy. W ocenie Sądu odwoławczego, mimo wykorzystania wszelkich możliwości dowodowych nie udało się usunąć wątpliwości co do winy oskarżonego, zatem należy je tłumaczyć w sposób dla niego korzystny.

Z powyższych względów niezasadny okazał się zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w zakresie błędnego zastosowania zasady domniemania niewinności wobec oskarżonego, bowiem Sąd był zobowiązany do jej zastosowania w sytuacji, gdy w sprawie pojawiły się niedające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonego.

Sąd orzekający nie dopuścił się przy tym błędu w ocenie wyjaśnień oskarżonego Ł. S., bowiem wbrew stanowisku skarżącego znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym w szczególności w opinii biegłego oraz dokumentacji medycznej, które jak skarżący sam podnosi, nie były kwestionowane przez strony w toku postępowania, a które poddawały w wątpliwość wersję wydarzeń przedstawioną przez pokrzywdzonego. Sąd nie dopuścił się również błędu w ocenie zeznań oskarżyciela posiłkowego K. M. jak i świadków I. A. i I. M., odmawiając im wiary, bowiem nie znajdują one potwierdzenia w pozostałych dowodach, zgromadzonych w sprawie, które Sąd prawidłowo uznał za wiarygodne.

Skarżący konsekwentnie pomijają, iż przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Policji nie zostali poinformowani przez oskarżyciela posiłkowego, by ten został pobity przez oskarżonego, a na jego ciele nie zauważyli jakichkolwiek obrażeń. Pokrzywdzony w trakcie interwencji odnosił się jedynie do kwestii problemów z przekopywaniem słupków ogrodzeniowych, trwającego na tym tle konfliktu i w żadnym momencie nie zgłaszał, by został przez kogokolwiek pobity. Również wnioski zawarte w dokumentacji medycznej nie potwierdzają, by obrażenia pokrzywdzonego powstały na skutek uderzania pięściami czy kopania. W obrębie lewej kończyny dolnej nie stwierdzono obrażeń zewnętrznych, zatem do urazu mogło dojść w wyniku wypadku, tj. mechanizmu biernego. Również biegły potwierdził, iż w sytuacji przedstawionej przez pokrzywdzonego, gdyby faktycznie doszło do kopnięcia nogi z siłą skutkującą jej złamaniem, na skórze pokrzywdzonego widoczne byłyby sińce oraz otarcia. Z uwagi na powyższe, nie da się w sposób nie budzący wątpliwości ustalić mechanizmu w jakim powstało obrażenia nogi pokrzywdzonego w postaci złamania kłykcia bocznego piszczeli lewej bez przemieszczenia, umyślne spowodowanie którego zarzucono oskarżonemu aktem oskarżenia. W szczególności nie można bezspornie przyjąć, iż spowodował je oskarżony poprzez swoje aktywne zachowanie, tj. uderzanie, kopanie itp. Sąd odwoławczy w tym kontekście w pełni podziela stanowisko Sądu orzekającego w zakresie w jakim odmówiono wiary świadkowi A. R. co do obrażeń z którymi w późniejszym czasie zgłosił się pokrzywdzony. Zeznania te nie zasługują na wiarę, bowiem w pierwotnej dokumentacji medycznej nie zawarto odpowiadających im zapisów, szczególnie co do rzekomego urazu głowy i utraty przytomności przez pokrzywdzonego. Okoliczności jakoby świadek pamięta pacjenta i podawane przez niego obrażenia, które nie zostały pierwotnie zapisane w dokumentacji lekarskiej jawią się jako niewiarygodne w świetle zasad doświadczenia życiowego. Lekarze przyjmujący pacjentów na oddziale ratunkowym rzadko pamiętają nawet okoliczności, które są odnotowane w dokumentacji lekarskie, a co dopiero okoliczności, które przez jakieś przeoczenie nie zostały tam odnotowane, zwłaszcza, że pomiędzy pobytem pokrzywdzonego w szpitalu, a odnotowaniem na karcie leczenia dodatkowych odręcznych zapisów upłynął długi okres czasu.

Przy tym za całkowicie subiektywne należy uznać stanowisko pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, iż interwencja Policji była nieudolna i nieefektywna, gdyż funkcjonariusze wprost wskazali co było przedmiotem ich interwencji, opisali zachowanie poszczególnych jej uczestników oraz cały jej przebieg. Ich zeznania w tym zakresie były konsekwentne oraz spójne, zatem brak jest podstaw by kwestionować treść tychże zeznań.

Z kolei w odniesieniu do kwestii wcześniejszego zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonego oraz treści ugody zawartej pomiędzy oskarżonym, a oskarżycielem posiłkowym wskazać należy, iż okoliczności te nie mają znaczenia z punktu widzenia prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego pod kątem wypełnienia znamion zarzucanego mu czynu w chwili zdarzenia będącego przedmiotem sprawy.

Sąd nie dopuścił się również błędu w ocenie zeznań świadków J. S., E. S. i J. M.. Twierdzenie skarżącego pełnomocnika w zakresie ich sprzeczności i niejednoznaczności mają charakter jedynie polemiczny.

Jednocześnie niezasadny okazał się zarzut naruszenia przez Sąd art. 207 § 1 k.p.k. bowiem dla weryfikacji zeznań pokrzywdzonego wystarczający okazał się wirtualny przegląd miejsca zdarzenia z internetowej kamery map google, zatem nie było potrzeby przeprowadzenia w tym zakresie bezpośrednich oględzin na miejscu zdarzenia.

Z kolei w odniesieniu do zarzutu niewłaściwego określenia przez Sąd tezy dowodowej na jaką winien wypowiedzieć się biegły, wskazać należy iż skarżący w toku postępowania nie zgłaszał zastrzeżeń tego rodzaju, a wbrew jego twierdzeniom biegły dysponował kompletem dokumentacji lekarskiej, koniecznej do sporządzenia opinii. Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu orzekającego w zakresie jej kompletności, rzetelności oraz przydatności w przedmiotowym postępowaniu. Same wątpliwości skarżącego co do przyczyn upadku pokrzywdzonego nie mogą w konsekwencji podważać wiarygodności wniosków opinii, w których biegły poddał w wątpliwość wersje wydarzeń przedstawioną przez pokrzywdzonego.

W konsekwencji powyższego, niezasadny okazał się zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w zakresie naruszenia art. 157 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie, bowiem kontrola instancyjna potwierdziła, iż oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił znamion zarzucanego przestępstwa. Nie można zresztą podnosić zasadnie zarzutu naruszenia prawa materialnego, w sytuacji, gdy kwestionuje się ustalenia faktyczne.

Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy podzielił ocenę Sądu I instancji w zakresie tego, iż materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tą modyfikacją, że obrażenia ciała w postaci złamania kości nogi pokrzywdzonego nastąpiły u niego na skutek upadku po otrzymaniu od oskarżonego ciosów w głowę, tj. o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k., ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji skarżących, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Na marginesie należy wskazać w odniesieniu do wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, iż zgodnie z art. 454 § 1 k.p.k. Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Brak winy oskarżonego oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I

0.2instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola instancyjna potwierdziła, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i poczynione na jego podstawie prawidłowe ustalenia faktyczne nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu Ł. S. sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego czynu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł zgodnie z art. 624 § 1 k.p.k., art. 633 k.p.k., art. 634 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k. zwalniając oskarżyciela posiłkowego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w należnej od niego ½ części i kosztami procesu w pozostałej części obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Agata Wilczewska