Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 336/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 1 lutego 2022 roku w sprawie II K 1015/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie prawa materialnego, a to przepisu art. 62 § 2 kks ( w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2017 roku ), poprzez jego zastosowanie, przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy, którego prawidłowa ocena nie daje podstaw do uznania, że wystawione przez oskarżonego faktury za pracę wykonaną na terenie budowy w miejscowości L. noszą cechy „faktur nierzetelnych” w rozumieniu art. 62 § 1 kks, ponieważ:

oskarżony wystawiał faktury na podmiot, osobę fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą, to jest M. P. – zgodnie z wiążącą go w tym zakresie umową o roboty budowlane;

b. zostało dowiedzione, że oskarżony wykonywał wszystkie zlecone mu prace budowie ( zeznania wszystkich świadków w sprawie ), a contrario oskarżyciel publiczny nie wykazał, aby w jakimkolwiek przypadku oskarżony fabrykował faktury roboty, których by rzeczywiście nie wykonał lub wykonał je w niepełnym wymiarze;

c.w sprawie brak jest jakiegokolwiek dowodu na to, że oskarżony podczas wykonywania oraz w lubieniu miał świadomość powiązań osobowych w strukturach osób prawnych ( spółek ) będących „na szczycie” podmiotów procesu budowlanego, a więc inwestor, generalny wykonawca, jego podwykonawcy, kierownik budowy, itd., z których to powiązań oskarżenie wywodzi tezę, że proces fakturowania nie odzwierciedlał rzeczywistych odbiorców usług wykonywanych przez oskarżonego.

Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to przepisu art. 7 kok – poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów w zakresie, jaki dotyczy ustalenia, że brak dokumentacji źródłowej, w postaci obmiaru robót, które powinny towarzyszyć wystawianiu każdej z faktur, przesądza o tym że oskarżony miał świadomość, że faktury, które wystawia, są nierzetelne – skoro w zabezpieczonym materiale dowodowym brak jest podstawowego dowodu korygującego o tym, jakie roboty zostały wykonane ( w tym roboty zanikające ), a mianowicie dziennika budowy, bo dopiero w oparciu o ten dowód można weryfikować stan, zakres, prawidłowość wykonanych robót budowlanych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie, co zarazem pozwoli sądowi odwoławczemu uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.

Obraza prawa materialnego może mieć miejsce wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, nie zastosowano właściwego przepisu prawa materialnego, natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Zarzut obrazy prawa materialnego może być postawiony tylko wówczas, gdy skarżący akceptuje dokonane przez sąd ustalenia faktyczne.

Sąd I instancji w pierwszej kolejności dokonuje ustaleń faktycznych sprawy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który w procesie analizy i oceny uzna za wiarygodny. Następnie zaś ustalony stan faktyczny składający się z elementów strony przedmiotowej i podmiotowej poddaje prawno – karnej analizie w aspekcie tego, czy ustalone zachowanie oskarżonego wyczerpuje, czy też nie znamiona określonego przepisu lub przepisów. Ze wskazanych powodów jednoczesne kwestionowanie dokonanych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych oraz przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej należy uznać za błędne, a zarzut obrazy prawa materialnego dodatkowo należy potraktować jako przedwczesny. Jest on bowiem aktualny dopiero wówczas gdy skarżący akceptuje w całości ustalenia faktyczne dokonane w zaskarżonym wyroku.

Obrońca oskarżonego stawiając zarzut obrazy prawa materialnego, przywołuje jednocześnie określone okoliczności ze sfery faktycznej w zakresie zarzucanego oskarżonemu czynu, opiera apelację na błędzie w ustaleniach faktycznych i związanych z nim naruszeniach prawa procesowego. To właśnie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ( a nie obrazy prawa materialnego ) służy bowiem do kwestionowania wszystkich lub też tylko poszczególnych elementów strony przedmiotowej i podmiotowej składających się na stan faktycznej sprawy. Przypomnieć trzeba, że zasadniczo winno stawiać się zarzut główny, tzw. pierwotny, a jego dalsze konsekwencje winny być wykazywane w uzasadnieniu środka odwoławczego.

Przed rozważaniami szczegółowymi należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności innych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy:

a)jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy;

b)stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego;

c)jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu ( zobacz: OSNKW 7 – 9/1991, poz.41 ).

Sąd I instancji nie dopełnił żadnego z tych wymogów, na co w istocie wskakuje apelacja.

Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 kpk ). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw , które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów.

Zgodnie z kształtem polskiej procedury, podstawą wszelkich rozstrzygnięć są tylko prawdziwe ustalenia faktyczne ( art. 2 § 2 kpk). Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art. 4 kpk).

Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 kpk. Zaniechanie przeprowadzenia i wnikliwej analizy dostępnych dowodów jest naruszeniem przepisów postępowania, mającym wpływ na treść orzeczenia.

Podkreślić należy, że udowodnienie zachodzi wówczas, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Wymóg udowodnienia należy odnosić tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, ponieważ on sam korzysta z domniemania niewinności ( art. 5 § 1 kpk ), a nie dające się usunąć wątpliwości tłumaczy się na jego korzyść ( art. 5 § 2 kpk ). Najmniejsze wątpliwości powodują, iż dany fakt nie może być uznany za udowodniony, a więc nie stanowi ustalenia faktycznego, które może być podstawą rozstrzygnięcia. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 kpk ).

Celem procesu karnego jest nie tylko dążenie do wykrycia i pociągnięcia do odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa, ale również troska o to, aby osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności.

W zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takich ustaleń nie dokonano. Tok rozumowania sądu I instancji nie uwzględniał wyników postępowania dowodowego. Sąd dał generalnie wiarę wszystkim dowodom osobowym ( oprócz oskarżonego ), w szczególności osobom pracującym na rzez oskarżonego na budowie, a następnie nie wnikając w ich treść uznał go za winnego popełnienia wszystkich czynów, a swojego stanowiska w tym zakresie profesjonalnie nie uzasadnił, nie określając na czym polegało w ramach przypisanych mu czynności sprawczych nierzetelne wystawianie faktur. W rzeczywistości sąd w tym zakresie nie poczynił ustaleń, a nadto w treści uzasadnienia wyroku nie wskazał podstaw, które doprowadziły go do takiego przekonania. Przyjął, iż wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości, a dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające do uznania za udowodniony fakt popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów jednostkowych, jakkolwiek dowody te i okoliczności ujawnione na rozprawie nie dawały podstaw do takiego wniosku. Materiał dowodowy na etapie wyrokowania był niewystarczający do rozstrzygnięcia sprawy, w dodatku dowody osobowe były przeprowadzane bez należytej wnikliwości, którą powinien wyznaczać przedmiot sprawy. Większość przesłuchanych przez sąd osób, była pracownikami R. P.. Sąd I instancji ustalił, że zatrudnieni przez niego pracownicy rzeczywiście wykonywali roboty budowlane na terenie budowy w Lubieniu, natomiast nie odniósł się do rzetelności wystawionych faktur przez oskarżonego, w szczególności czy odpowiadały one zakresowi wykonanych przez nich prac. Zeznania świadków w tym zakresie nie były szczegółowe i nie zostały weryfikowane w oparciu o inne dowody. W konsekwencji sąd I instancji dysponował niekompletnym materiałem dowodowy, który w nader ograniczonym zakresie przeprowadził, nie dążąc w dodatku do uzyskania prawdziwych okoliczności faktycznych.

Należy ze szczególną mocą podkreślić, iż wyrokując sąd I instancji dysponował już Decyzją Dyrektora Administracji Skarbowej z dnia 29 grudnia 2020 roku, uchylającego w niniejszej sprawie decyzję organu pierwszej instancji i przekazującą sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ ( k 1366-1374 ). Organ odwoławczy stwierdził, że zasadnym jest przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, z uwagi na nie podjęcie przez organ pierwszej instancji wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w oparciu o który możliwe byłoby zajęcie merytorycznego stanowiska w sprawie. Sąd odwoławczy popiera argumentację zawartą w tej decyzji, jest ona załączona do akt sprawy i nie ma potrzeby cytowania obszernych jej fragmentów. Wynika z niej, iż zebrany w toku postępowania podatkowego materiał dowodowy nie pozwala na stwierdzenie nierzetelność większości faktur. Organ odwoławczy wskazał na istotne i wielorakie braki tego postępowania, w szczególności odnosząc się do równolegle toczących się spraw wobec (...) Sp. z o.o. przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. ( k 1369 ), (...) Sp. o.o. Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł. w Ł. ( k 1369 odw. ), w których materiały mogą mieć znaczenie weryfikujące. Decyzja ta wskazuje, iż materiał zawarty również w aktach sprawy sądowej był niedostateczny do rozstrzygnięcia sprawy, a przedmiot postępowania dowodowego musi być skorygowany i zweryfikowany w oparciu o dowody przeprowadzone w innych sprawach ( rolą sądu jest ustalić okoliczności wystawienia inkryminowanych faktur i zbadanie na ile mają odzwierciedlenie w rzeczywistości ).

Tymczasem sąd I instancji:

- nie wyciągnął z tej decyzji żadnych wniosków, ani samodzielnie nie dążył do przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego istotne znaczenie dla meritum sprawy. W uzasadnieniu wyroku powtórzył, że w/w decyzja podkreśla, iż „zasadnym jest przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, z uwagi na nie podjęcie przez organ pierwszej instancji wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w oparciu o który możliwe byłoby zajęcie merytorycznego stanowiska w sprawie. Wady uzasadnienia decyzji nie pozwalają stwierdzić z jakim stanem faktycznym mamy do czynienia w sprawie, a w konsekwencji jaka ocena prawna winna mieć zastosowanie.” ( k 1429 odw. ). Nie przeprowadził jakiejkolwiek oceny argumentów tej decyzji, czy też dowodów do których się odwoływała, nie ocenił jest zasadności ( albo niezasadności ) na gruncie kompletności materiału dowodowego w sprawie karnej ( sąd odwoławczy podziela jej argumentację i znaczenie dla stwierdzenia braków dowodowych w sprawie karnej );

- w uzasadnieniu wyroku sąd I instancji odwołał się do powiązań personalnych w spółce prowadzącej budowę, określił że faktury nie były wystawiane na podstawie protokołów odbioru robót, a po ustnych ustaleniach z kierownikiem budowy. Nie określił jednak w jakim zakresie faktury te były nierzetelne i czy oskarżony miał świadomości powiązań personalnych istniejących u inwestora.

Ocenia jednocześnie, że gdyby tworzone były w/w dokumenty, tj. protokoły i specyfikacje wykonanych prac, na podstawie których możliwe byłoby wskazanie konkretnych prac, które zostały wykonane w danym okresie, a co za tym idzie ze sposobu obliczania wynagrodzenia za nie oraz dokumenty te zostałyby przedstawione czy to organowi podatkowemu, czy to sądowi, to można z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że sprawy przeciwko oskarżonemu by nie było. Sąd I instancji zakłada więc, że faktury mogły być rzetelne, tylko oskarżony nie jest w stanie tego wykazać, bo nie ma protokołów zdawczo-odbiorczych. W istocie sąd ten wymaga od oskarżonego, aby udowodnił swoją niewinność.

Sąd odwoławczy załączył dokumentację przeprowadzoną przez organ podatkowy po ponownym uchyleniu sprawy oraz nieprawomocną decyzję wydaną w tym postępowaniu. Materiał ten zawiera nowe dowody konkretyzujące się na okolicznościach wstawiania przedmiotowych faktur.

Lektura motywów zaskarżonego wyroku w konfrontacji ze zgromadzonym materiałem dowodowym prowadzi do wniosku, iż dokonane w tej sprawie ustalenia faktyczne oparte zostały na wybiórczej i jednostronnej ocenie dowodów, na co zwracała uwagę apelacja. O skuteczności zarzutów odwoławczych decyduje to, że uchybienia w zakresie przestrzegania dyrektyw wynikających z treści art. 7 kpk i art. 410 kpk, przywołanych w istocie w tej sprawie w odwołaniu, znalazły potwierdzenie, są rzeczywiście poważne, a ich wpływ na treść orzeczenia kwestionowanego w tej sprawie - znaczący. Razi więc w procedowaniu tego sądu niepełność postępowania dowodowego, mimo znajomości istnienia określonych środków dowodowych i stosunkowo łatwego ich przeprowadzenia. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę art. 410 kpk.

Dodatkowo na rozprawie apelacyjnej zostały ujawnione nowe okoliczności

( wymagające weryfikacji i oceny w ponownym postępowaniu ). W odniesieniu do kwestii zakresu przeprowadzanych dowodów uchylenie wyroku może nastąpić wtedy, gdy jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Przyjąć należy, że ponowienie przewodu w całości jest konieczne nie tylko w sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji przeprowadził w sposób wadliwy, niedopuszczalny lub nieprawidłowy wszystkie dowody, bądź nie przeprowadził ich wcale, ale również gdy nieprawidłowe przeprowadzenie większości dowodów w sądzie pierwszej instancji spowoduje niemożność poddania ocenie tych prawidłowo przeprowadzonych. Takie cechy miałoby postępowanie, w którym przeprowadzono by jedynie poszczególne dowody w sposób prawidłowy, tak że nie można by było dokonać ich oceny w kontekście jakichkolwiek innych prawidłowo przeprowadzonych dowodów (art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpk). Postępowanie dowodowe, w wyniku którego nie można dokonać ustaleń, gdyż każdy z dowodów musi być oceniany w całkowitym wzajemnym oderwaniu od siebie, powinno być powtórzone w całości. Zachodzi wówczas konieczność uchylenia wyroku, którą tłumaczyć trzeba tym, że postępowanie dowodowe w ogóle nie spełniło swego celu w postaci zgromadzenia materiału niezbędnego do dokonania ustaleń faktycznych. W tej sytuacji sąd drugiej instancji musiałby w postępowaniu apelacyjnym przeprowadzić wszystkie dowody ścisłe niezbędne do merytorycznego orzeczenia co do zasadniczego przedmiotu procesu; stan taki należałoby uznać za powodujący konieczność ponowienia przewodu sądowego w pierwszej instancji. W konkluzji, prawidłowe przeprowadzenie choć jednego dowodu przez sąd pierwszej instancji nie powinno stanowić przeszkody do uznania, że zachodzi konieczność ponowienia postępowania dowodowego w całości przez tenże sąd. Jeżeli w ustawie jest mowa o konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu przez sąd pierwszej instancji w całości, to tę niemożność należy oceniać w kontekście całego materiału dowodowego sprawy, nie zaś jego części.

Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie; postępowanie dowodowe nie spełniło zakładanej funkcji w postaci zgromadzenia materiału niezbędnego do dokonania ustaleń faktycznych i oceny dowodów. Nieprzeprowadzenie większości dowodów w sądzie I instancji powoduje niemożność poddania ocenie tych przeprowadzonych. Zachodzi więc konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku, gdyż braki dowodowe powodują niemożność ustalenia stanu faktycznego i oceny dowodów już przeprowadzonych.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, ewentualnie – o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Materiał dowodowy razi niepełnością. Wniosek o uniewinnienie oskarżonego jest w związku z tym przedwczesny. Rozstrzygnięcie co do istoty sprawy musi być poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu jej okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy.

Zgodnie z treścią art. 437 § 2 kpk sąd odwoławczy może uchylić zaskarżone orzeczenie i przekazać sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania tylko w jednym z trzech przypadków: zaistnienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych, konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości oraz wówczas, gdy wydanie wyroku reformatoryjnego naruszyłoby regułę ne peius, wskazaną w art. 454 § 1 kpk. Przewidziana w art. 437 § 2 kpk konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości jako powód uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, zachodzi wówczas, gdy orzekający sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy, nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Powody uchylenia zaskarżonego wyroku zostały wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji przeprowadzi ponownie postępowanie dowodowe uwzględniając powyższe uwagi, rozważy argumenty środka odwoławczego. Przeprowadzenie postępowania dowodowego powinno nastąpić w rozszerzonym zakresie wskazanym przez sąd odwoławczy. W szczególności sąd I instancji nie może poprzestać na nowych dowodach załączonych do akt sprawy w instancji odwoławczego, ale celem weryfikacji i pogłębienia materiału dowodowego powinien załączyć akta spraw prowadzonych wobec (...) Sp. z o.o. przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. ( k 1369 ), (...) Sp. o.o. Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł. w Ł. ( k 1369 odw. ). Przy wyborze dowodów sąd musi mieć na względzie przedmiot tego postępowania, wynikający z konieczności zbadania rzetelności faktur objętych zarzutem. Po przeprowadzeniu dowodów w sposób bezpośredni lub pośredni sąd oceni je we wzajemnym powiązaniu ( taki sposób rozumowania został zaprezentowany w Decyzji Dyrektora Administracji Skarbowej z dnia 29 grudnia 2020 roku ), rozważy wszystkie okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego; musi mieć też na względzie pośredni zakaz reformationis in peius. Sąd merytoryczny decydując się na dokonywanie własnych ustaleń faktycznych powinien mieć na uwadze treść wszystkich dowodów zgromadzonych w toku procesu i rozważyć znaczenie istotnych okoliczności, które z nich wynikają. Konfrontując ze sobą nawet fragmenty poszczególnych dowodów będzie można – w sposób bardziej pełny niż dotychczas – odtworzyć rzeczywisty przebieg wydarzeń i dokonać prawnej oceny okoliczności przedmiotowego czynu. Sytuacja procesowa oskarżonego nie jest przesądzona, W dalszym ciągu sąd I instancji procedować będzie w granicach wyznaczonych przez art. 7 kpk, a więc według zasady swobodnego uznania sędziowskiego.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu 619, 92 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana