Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 401/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 12 kwietnia 202 roku

sygn. akt II K 329/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie 1. sentencji zaskarżonego wyroku zarzut mogącej mieć wpływ na treść wyroku obrazy przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk i 410 kpk, prowadzący w konsekwencji do błędnych ustaleń faktycznych co do popełnienia przez oskarżonego tegoż czynu;

2.  podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut obrazy przepisu prawa materialnego w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie 2. sentencji zaskarżonego wyroku poprzez jego zakwalifikowanie jako wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zamiast uznania go za wypadek mniejszej wagi uzasadniający łagodniejszą jego kwalifikację z art, 62 ust. 3 tej ustawy;

3.  podniesione w apelacji obrońcy zarzuty rażącej niewspółmierności ( surowości ) kar jednostkowych i kary łącznej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. zarzutu z punktu 1.

Zarzuty błędnych ustaleń faktycznych oparte zostały o uprzednią próbę wykazania, że ustalenia te są następstwem wadliwej, nie odpowiadającej kryteriom, o jakich mowa w art. 7 kpk, oceny dowodów, połączonej z nieuwzględnieniem przy wyrokowaniu dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, w szczególności w postaci jego wyjaśnień oraz wyrażonego na piśmie stanowiska pokrzywdzonych o braku woli na wszczęcie i kontynuowanie procesu. Stanowiska tego sąd odwoławczy nie podziela. Rozumowanie przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia nie może zostać uznane za błędne, dowolne, czy nielogiczne. Mieści się w ramach sformułowanej w art. 7 kpk swobodnej oceny dowodów i stanowi wypadkową okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Wbrew twierdzeniom skarżącego, przywołane i omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowody wskazują na istnienie dostatecznej podstawy dowodowej do przypisania oskarżonemu występku z art. 207 § 1 kk, mając zwłaszcza na uwadze jednoznaczną wymowę zeznań A. G.. Sąd I instancji nie dopuścił się błędu przyjmując na użytek wyrokowania, że jej relacje stanowią wiarygodne odtworzenie tego, czego ona sama oraz H. B. ze strony oskarżonego doświadczyli. W ich też świetle nie wytrzymuje krytyki sugerowana przez obrońcę wersja, jakoby pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzonymi dochodziło jedynie do sprzeczek, czy nieporozumień, przy których obie strony zachowywały się w sposób niewłaściwy. W kontekście faktycznej wymowy zeznań A. G. jest to bezzasadne umniejszanie i bagatelizowanie rzeczywistych zachowań oskarżonego, słusznie przez sąd I instancji potraktowanych w kategoriach opisanych w akcie oskarżenia zachowań przysparzających pokrzywdzonym nie tylko dotkliwych cierpień psychicznych, ale także wyrażających się stosowaną wobec nich przemocą fizyczną o znacznym natężeniu. A. G. nie miała jakiegokolwiek motywu i powodu, aby pomówić syna o tak poważne czyny wbrew obiektywnej rzeczywistości. Wbrew sugestiom wyrażonym na piśmie, do którego odwołuje się w apelacji obrońcę, ostatecznie wyraziła wolę zeznawania. Logicznym i zgodnym z doświadczeniem życiowym jawi się wniosek, że jej zeznania o takiej, a nie innej treści, uwarunkowane były wyłącznie tym, że zarówno ona, jak i jej ojciec ze strony oskarżonego doznali realnych i głębokich krzywd.

Ad. zarzutu z punktu 2.

Z opinii toksykologicznej wynika, iż ilość posiadanej przez oskarżonego substancji psychotropowej mogłaby służyć wytworzeniu ok. 53 tzw. porcji dilerskich, wystarczających do jednorazowego wprowadzenia w stan odurzenia ok. 53 osób nieuzależnionych. Jest to więc ilość wręcz oscylująca wokół progu, uprawniającego do jej uznania za znaczną w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uzasadniającą zastosowanie jeszcze surowszej kwalifikacji, aniżeli ta przyjęta w zaskarżonym wyroku. Jakkolwiek bowiem znamię „ znacznej ilości ” nie zostało wprawdzie ustawowo zdefiniowane, ani dookreślone i w związku z tym ma charakter nieostry i oceny, tym niemniej w praktyce orzeczniczej na przestrzeni wielu już lat funkcjonowania wyżej wymienionej ustawy za ugruntowany uznać należy pogląd, iż znaczna ilość środków odurzających ( substancji psychotropowych ) to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób. Trudno w tej sytuacji uwzględnić zarzut, iż przypisany oskarżonemu czyn winien zostać potraktowany jeszcze łagodniej, jeśli chodzi o jego kwalifikację w związku z oczekiwaniem uznania go za wypadek mniejszej wagi.

Ad. zarzutów z punktu 3.

Co do zarzutów związanych z wymiarem kar jednostkowych – skarżący przywołując istnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, pomija istnienie i charakter tych o wymowie przeciwnej. Co do występku z art. 207 § 1 kk – zważywszy na rozpiętość czasową nagannych zachowań oskarżonego, wielości czynności sprawczych, ich charakteru oraz działania na szkodę dwóch osób pokrzywdzonych, wymierzonej oskarżonemu kary nie sposób uznać za rażąco surowej, mając zwłaszcza na uwadze, iż orzeczona i tak została w nieznacznym tylko stopniu przekraczającym dolny próg ustawowego zagrożenia. Tożsamy wniosek odnieść należy także do kary wymierzonej za czyn drugi, zważywszy na opisane wyżej okoliczności nawiązujące do ilości posiadanego środka. Odnosząc się zaś do kary łącznej – kara ta, pomimo że między zbiegającymi się przestępstwami nie zachodził żaden ścisły związek, i tak została orzeczona przy zastosowaniu reguły bliskiej absorpcji. Jeszcze bardziej korzystny dla oskarżonego sposób jej ukształtowania w grę wchodzić już nie może. Stosowanie kary łącznej nie może automatycznie i każdorazowo prowadzić do praktycznej bezkarności sprawcy za jedno z dwóch lub więcej popełnionych przez niego przestępstw, o ile nie zachodzą ku temu szczególne, wyjątkowe okoliczności. Takowych jednak w sprawie brak. Mając zaś na uwadze, iż kara ta jest pochodną popełnienia nie jednego, lecz dwóch przestępstw o znacznym ciężarze społecznej szkodliwości, oskarżonego poddać należało dłuższemu okresowi próby, aniżeli oczekiwany przez skarżącego 1 rok.

Wniosek

Wnioski obrońcy oskarżonego: o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego w punkcie 1, o zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 2. jako wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, ewentualnie o złagodzenie wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych oraz łącznej

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Omówiono powyżej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Konieczność uchylenia rozstrzygnięcia zobowiązującego oskarżonego na podstawie art. 72 § 1 pkt 6 kpk do poddania się terapii uzależnień od alkoholu i innych środków odurzających.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Stosownie do treści art. 74 § 1 kk nałożenie takiego zobowiązania uzależnione jest od uprzedniego wyrażenia na to zgody przez oskarżonego, w przeciwnym razie dochodzi do obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 72 § 1 pkt 6 kpk w zw. art. 74 § 1 kk ( por. wyrok SN z dnia 7 września 2017 r., IV KK 270 / 17 ). M. G. stosownej zgody na powyższe jednak nie wyraził, w związku z czym w oparciu o art. 440 kpk, okoliczność tę uwzględniono z urzędu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyroku, tj. z wyłączeniem rozstrzygnięcia zobowiązującego oskarżonego na podstawie art. 72 § 1 pkt 6 kpk do poddania się terapii uzależnień od alkoholu i innych środków odurzających.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Omówiono powyżej

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Uchylenie rozstrzygnięcia zobowiązującego oskarżonego na podstawie art. 72 § 1 pkt 6 kpk do poddania się terapii uzależnień od alkoholu i innych środków odurzających.

Zwięźle o powodach zmiany

Omówiono powyżej

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3 i 4

Wobec nieuwzględnienia apelacji obrońcy, stosownie do treści art. 636 § 1 kpk, oskarżonego obciążono kosztami procesu za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS