Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 września 2022 r. w Warszawie

sprawy B. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o przeliczenie renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania B. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 5 listopada 2020 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 5 listopada 2020 roku, znak: (...), w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 października 2020 r. na stałe i zobowiązuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. do przeliczenia renty przyznanej zaskarżoną decyzją począwszy od 1 września 2020 r.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

B. B. w dniu 15 grudnia 2020 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 5 listopada 2020 r., znak (...) (...) odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołujący wskazał, że organ rentowy wydał błędną opinię o stanie jego zdrowia. Podkreślił, że przeszedł przeszczep wątroby, choruje na niedokrwistość i cukrzycę typu drugiego. Ma problemy
z krążeniem i z nogami, które puchną. Odciski na stopach utrudniają mu chodzenie. Od kręgosłupa drętwieje mu prawa noga. Nie może też dźwigać,
gdyż ma przepuklinę pępkową. Odwołujący w przeszłości był pracownikiem fizycznym (odwołanie, k. 3-4 a. s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o odrzucenie odwołania od decyzji z dnia 5.11.2020 r., znak: (...) na podstawie art. 477 ^{( 9 )}§ 3 ^{( 1)} k.p.c. W dalszej kolejności Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ^{( 14 )}§ 1 k.p.c. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał,
że w dniu 8 września 2020 r. odwołujący złożył wniosek o ponowne ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postepowania lekarz orzecznik ZUS, orzeczeniem z dnia 30 września 2020 r. ustalił, że badany jest trwale częściowo niezdolny do pracy. Odwołujący nie skorzystał
z przysługującego prawa do wniesienia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika, które to uprawnienie przewiduje art. 14 ust. 2a ustawy emerytalnej,
a odwołanie oparte jest na zarzutach dotyczących tego orzeczenia. W oparciu
o powyższe orzeczenie organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 5 listopada 2020 r. na podstawie art. 107 i art. 62 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Fundusz Ubezpieczeń Społecznych przeliczył rentę z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie, k. 5 a. s.).

Sąd zobowiązał odwołującego się do wskazania, w jaki dokładnie sposób domaga się zmiany decyzji i przedstawienia dowodów na poparcie swojego stanowiska, a w szczególności zajęcia stanowiska co do braku złożenia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS do komisji lekarskiej ZUS ( zarządzenie
z 29.01.2021 r., k. 7 a. s.).

W odpowiedzi na zarządzenie odwołujący się podtrzymał swoje stanowisko i wyjaśnił, że 10 sierpnia 2020 r. dostał zawiadomienie, że renta
z tytułu niezdolności do pracy kończy się 30 września 2020 r. Złożył wszystkie potrzebne dokumenty lekarskie. W dniu 1 października 2020 r. ubezpieczony dostał orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o następującej treści: ,,Jest Pan niezdolny do pracy. Jest Pan trwale częściowo niezdolny do pracy’’. Odwołujący się nie złożył sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, ponieważ nie orientował się w tych punktach i uważał, że renta zostaje w takiej samej wysokości jak do 30 września 2020 r. Na komisję nie był wzywany. Lekarz wydał orzeczenie zaocznie z powodu pandemii. W dniu 8 listopada 2020 r. dostał decyzję o przeliczeniu renty w obecnej wysokości 1245,83 zł na rękę. To było ponad 300 zł mniej niż dostawał do tej pory ( odpowiedź na zarządzenie
z 15.02.2021 r., k.12 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. B. urodzony (...) był w przeszłości pracownikiem fizycznym, z zawodu jest blacharzem dekarzem.

Od dnia 16 kwietnia 2003 r. do dnia 30 września 2020 r. miał przyznaną emeryturę z tytułu całkowitej niezdolności od pracy, ostatnio na podstawie decyzji z dnia 23 sierpnia 2017 r. (decyzja o ponownym ustaleniu renty z 23.08.2017 r. - nienumerowane a. r.).

W dniu 8 września 2020 r. złożył wniosek o ponowne ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postepowania lekarz orzecznik ZUS, orzeczeniem z dnia 30 września 2020 r. ustalił, że badany jest trwale częściowo niezdolny do pracy. Odwołujący nie skorzystał z przysługującego prawa do wniesienia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika. W oparciu o powyższe organ rentowy przeliczył rentę z tytułu niezdolności do pracy począwszy od dnia 1 września 2020 r. (wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 30.09.2020 r.; decyzja o przeliczeniu renty z 5.11.2020 r.-nienumerowane a. r.).

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji (odwołanie, k. 3-4 a. s.).

Postanowieniem z dnia 8 marca 2021 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: internisty, diabetologa, chirurga oraz gastrologa, celem ustalenia czy po dniu 31 marca 2020 r. odwołujący jest całkowicie czy częściowo niezdolny do pracy, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres (postanowienie Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia
8.03.2021 r., k. 13 a .s.).

W opinii z dnia 13 kwietnia 2021 r. biegła sądowa z zakresu chorób wewnętrznych, angiologii i diabetologii stwierdziła, że istniejąca cukrzyca leczona insuliną wymaga systematycznej kontroli, weryfikacji dawek insuliny
i redukcji wagi ciała. Przebieg schorzenia jest wyrównany, o czym świadczy poziom hemoglobiny glikowanej. Przeszczepiona wątroba funkcjonuje prawidłowo, za czym przemawiają wykonane badania biochemiczne. Badany wymaga stałej kontroli w poradni hepatologicznej. Wskazane jest systematyczne przyjmowanie leków immunosupresyjnych, zgodnie ze wskazaniami transplantologa. Biegła ustaliła częściową niezdolność do pracy na stałe
z przyczyn internistycznych w tym diabetologicznych ( opinia biegłego sądowego
z 13.04.2021 r., k. 30-32 a. s.).

W opinii z dnia 9 grudnia 2021 r. biegły sądowy z zakresu gastroenterologii stwierdził, że objawy chorobowe związane są z przebytą tamponadą osierdzia. Parametry biochemiczne prawidłowe bez cech niewydolności przeszczepionej wątroby. Biegły orzekł, że od 31 marca 2020 r. odwołujący się jest częściowo niezdolny do pracy zarobkowej na stałe ( opinia sądowo-lekarska z 9.12.2021 r., k.46-47 a. s.).

W opinii z dnia 13 kwietnia 2022 r. biegły sądowy z zakresu chirurgii stwierdził, że badany przed kilku laty przebył zakrzepicę żylną kończyn dolnych z nadal utrzymującymi się zmianami troficznymi, jak również obustronnymi żylakami powierzchownymi. Wnioskodawca ma zdiagnozowaną cukrzycę typu drugiego insulinozależną. Badaniem fizykalnym stwierdzono widoczne obrzęki obu kończyn dolnych, obustronne masywne żylaki wywodzące się z VSM i VSP z objawami niewydolności układu żylnego głębokiego kończyny dolnej lewej
i prawej. W zakresie chirurgii B. B. jest osobą trwale, całkowicie niezdolną do pracy. Wnioskodawca jest z zawodu blacharzem-dekarzem i nie jest w znacznym stopniu zdolny do wykonywania swojego zawodu ( opinia sądowa lekarza chirurga, k. 62-63 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. złożył wniosek
o uzupełnienie opinii chirurga poprzez doprecyzowanie, czy możliwe są inne lekkie prace, które mógłby wykonywać odwołujący, czy też jednoznacznie
w obecnym stanie zdrowia ubezpieczonego żadna praca nie jest możliwa ( pismo procesowe organu rentowego z 9.05.2022 r., k.73 a. s.).

Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii uzupełniającej biegłego chirurga celem ustosunkowania się do wątpliwości zgłoszonych przez organ rentowy
do opinii głównej w piśmie procesowym z 9 maja 2022 r. ( postanowienie
z 24.05.2022 r., k.75 a. s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 6 czerwca 2022 r. biegły z zakresu chirurgii J. P. stwierdził, że w zakresie chirurgii należy przyjąć, że B. B. jest osobą trwale, całkowicie niezdolną do pracy, nawet lekkiej oraz wymaga systematycznego wielospecjalistycznego leczenia i kontroli (opinia uzupełniająca biegłego chirurga k. 82-83).

Po otrzymaniu opinii uzupełniającej organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 19 lipca 2022 r. potwierdził, że nie zgłasza uwag do opinii uzupełniającej biegłego sądowego chirurga ( pismo procesowe organu rentowego z 19.07.2022 r., k. 93 a. s.).

W związku z powyższym Sąd uznał, że brak jest podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest kompletny i pozwala na wydanie prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy jak również w aktach organu rentowego. Opinia biegłych lekarzy sądowych, a w szczególności opinia biegłego chirurga nie były przez strony kwestionowane co do ich prawidłowości i rzetelności.

Podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiła przede wszystkim opinia wydana przez biegłego sądowego z zakresu chirurgii J. P., który stwierdził, że ubezpieczony nie jest zdolny do pracy zawodowej.

Opinia ww. biegłego z zakresu chirurgii została oceniona przez sąd jako rzetelna, ponieważ została wydana przy uwzględnieniu całej dokumentacji medycznej. Ponadto, treść opinii jest jasna i logiczna, a także wyczerpująco
i przekonująco uzasadniona. Z tych też względów opinia ta nie budziła wątpliwości i zastrzeżeń. Sąd przyjął zatem opinię biegłego sądowego specjalisty chirurga jako podstawę dokonanych ustaleń, uznając, że brak jest podstaw do jej negowania. Sąd ponadto miał na uwadze, że zarówno ubezpieczony jak i organ rentowy zaakceptowali treść opinii. Biorąc powyższe pod uwagę, sąd uznał,
że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie B. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 5 listopada 2020 r., znak (...) (...), jako zasadne podlegało uwzględnieniu.

Ubezpieczony wnioskował o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Z uwagi na stanowisko organu rentowego,
który zaskarżoną decyzją odmówił przyznania prawa do tego świadczenia, spór koncentrował się wokół tego, czy B. B. jest osobą całkowicie czy też częściowo niezdolną do pracy, na co wskazywał w odwołaniu.

Sąd nie uwzględnił wniosku organu rentowego o odrzucenie odwołania, biorąc pod uwagę, że ubezpieczony nie ma wykształcenia prawniczego. Nie był zorientowany w procedurach ZUS i w oparciu o orzeczenie lekarza orzecznika przypuszczał, że będzie otrzymywał rentę w dotychczasowej wysokości. Nie miał świadomości tego, że zmiana niezdolności do pracy z całkowitej na częściową będzie niosła za sobą konsekwencję w postaci obniżenia świadczenia.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 504) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3. niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej wyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia
i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj
i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek
i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy)
(por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności
do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność
do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000 roku, sygn. akt II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 roku, sygn. akt II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność
do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności
do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia
21 grudnia 2004 roku, sygn. akt I UK 28/04). W orzecznictwie przyjmuje się również (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2003 roku, sygn. akt II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005 roku, sygn. akt I UK 222/04), że decydującą
dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu
w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to stanowią o braku prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju
i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku
i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas,
gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, sygn. akt I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę
do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 roku, sygn. akt II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008 roku, sygn. akt I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007 roku, sygn. akt II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998 roku, sygn. akt II UKN 326/98).

Jednakże trzeba jeszcze zauważyć, że w definicji niezdolności do pracy
z art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej chodzi o koniunkcję niezdolności do pracy
z powodu naruszenia sprawności organizmu i sytuacji, w której nie ma rokowań co do odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Celowość przekwalifikowania zawodowego według art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej nie odnosi się jednak do jakiegokolwiek stanowiska pracy, ale do takiego,
które uwzględnia rodzaj i charakter dotychczasowej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego. Istnieniu częściowej niezdolności do pracy nie przeczy też wykonywanie pracy zgodnej z kwalifikacjami, choć w rozmiarze odpowiadającym tej nieznacznej zdolności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt I UK 22/10). Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią
art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego opinie sądowo-lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 roku, sygn. akt III AUa 1609/15).

Biorąc pod uwagę opinię biegłego chirurga, sąd zmienił decyzję ZUS z dnia 5 listopada 2020 r., przyznając odwołującemu się prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe. Odwołujący się przed kilku laty przebył zakrzepicę żylną kończyn dolnych z nadal utrzymującymi się zmianami troficznymi, jak również obustronnymi żylakami powierzchownymi. Wnioskodawca ma zdiagnozowaną cukrzycę typu drugiego insulinozależną. Badaniem fizykalnym stwierdzono widoczne obrzęki obu kończyn dolnych, obustronne masywne żylaki wywodzące się z VSM i VSP z objawami niewydolności układu żylnego głębokiego kończyny dolnej lewej
i prawej Z zawodu jest blacharzem-dekarzem i nie jest w znacznym stopniu zdolny do wykonywania swojego zawodu.

Sąd ocenił, że zaskarżona decyzja organu rentowego odmawiająca ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy jest błędna i nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy.

W tej sytuacji, sąd na podstawie wszechstronnej analizy zebranego
w sprawie materiału dowodowego zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 5 listopada 2020 roku, znak: (...), w ten sposób, że przyznał odwołującemu się prawo
do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 października 2020 r.
na stałe, a jednocześnie zobowiązał Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. do przeliczenia renty przyznanej zaskarżoną decyzją począwszy od 1 września 2020 r. o co również wnioskował odwołujący.

Podkreślić bowiem należy, że odwołujący decyzją z dnia 23.08.2017 r. miał przyznane prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do dnia 30 września 2020 r. W okresie września 2020 B. B. nie odzyskał częściowo zdolności do pracy i w związku z tym brak było podstaw do przeliczenia jego świadczenia od 1 września z tej przyczyny i wypłaty mu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a co zrobił organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 5 listopada 2020 r.

Biorąc pod uwagę całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz treść odwołania i pism procesowych odwołującego, konieczne stało się zobowiązanie organu rentowego do przeliczenia renty przyznanej odwołującemu się od września 2020 r. do wysokości renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz przyznanie renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na dalszy okres od 1 października 2020 r. na stałe.

SSO Renata Gąsior