Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt I ACa 579/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2022 roku

Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Sędzia Leon Miroszewski (przewodniczący)

Sędzia Artur Kowalewski

Sędzia Zbigniew Ciechanowicz

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Magdalena Goltsche

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2022 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. F. i W. G.

przeciwko (...) Bank (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o ustalenie nieważności umowy

na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 28 czerwca 2021 roku, sygnatura akt I C 1293/20

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu

w Szczecinie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.

Artur Kowalewski Leon Miroszewski Zbigniew Ciechanowicz

Sygnatura akt I ACa 579/21

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 28 czerwca 2021 r., sygn. akt I C 1293/20, w sprawie z powództwa A. F. i W. G. przeciwko (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej w W. o ustalenie w punkcie I oddalił powództwo, zaś w punkcie II ustalił, że koszty postępowania ponoszą w całości powodowie A. F. i W. G., przy czym ich szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu.

Powód W. G. zawarł w dniu 3 lipca 2007 r. z poprzednikiem prawnym pozwanej umowę o kredyt mieszkaniowy (...) nr (...). Kredyt ten został udzielony w kwocie 190 000 zł przeznaczeniem na finansowanie nabycia nieruchomości oraz cele wykończeniowe.

W dniu 22 października 2008 r. strony zawarły aneks nr (...) dotyczący zmiany waluty kredytu, w którym wskazano, że kwota kredytu po zmianie waluty stanowi równowartość 383 989,32 CHF. Ostateczna kwota kredytu po zmianie miała zostać przeliczona według kursu kupna CHF podanego w tabeli kursów, obowiązującej w banku w momencie zaewidencjonowania w systemie informatycznym kwoty kredytu. Bank miał przesłać harmonogram spłat pisemnie informując o kwocie kredytu stanowiącej równowartość PLN zgodnie z kursem kupna CHF podanego w tabeli kursów, obowiązującej w banku w momencie zaewidencjonowania w systemie informatycznym kwoty kredytu. Wskazano, że zmiany kursów walut mają wpływ na równowartość kwoty kredytu w PLN oraz na wysokość płaconej raty. Do przeliczenia wartości rat do spłaty stosowany był kurs sprzedaży według tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu spłaty w momencie dokonywania przeliczeń.

Na mocy aneksu nr (...) z dnia 9 grudnia 2008 r. do umowy przystąpiła powódka A. F..

Powództwo zostało oddalone w całości.

Sąd Okręgowy uznał, że niedozwolony charakter mają postanowienia umowy wprowadzone aneksem nr (...), przewidujące stosowanie kursów wyznaczanych przez bank przy wykonywaniu klauzul indeksacyjnych. Sąd zważył, że z powodu bezskuteczności wskazywanych postanowień aneks nr (...) należałoby uznać za nieważny w całości.

Powyższe nie zmieniło wyrażonej przez Sąd Okręgowy oceny zasadności żądania powodów, którzy wnieśli o unieważnienie całej umowy. W jego ocenie utrzymanie stosunku prawnego wynikającego z umowy o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. nr (...) bez postanowień uznanych za bezskuteczne oraz aneksu nr (...) jest możliwe. Powołując się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 kwietnia 2021 r., C-19/20, Sąd Okręgowy wskazał, że przepisy unijne nie stoją na przeszkodzę, by sąd krajowy usunął jedynie część postanowienia – nieuczciwy element umowy. Po wyeliminowaniu aneksu nr (...) pozostała część uregulowań umowy wystarczy do powstania ważnego stosunku zobowiązaniowego, albowiem zawiera wszystkie istotne postanowienia umowy kredytowej. Umowa po wyeliminowaniu postanowień wprowadzonych aneksem nr (...) może nadal funkcjonować, stąd brak było podstaw do ustalania jej nieważności i stąd powództwo podlegało oddaleniu.

Powodowie zaskarżyli wyrok Sądu Okręgowego apelacją co do jego całości, zarzucając mu:

1.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd granic swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji wyprowadzenie
ze zgromadzonego materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających, schematyczną i pobieżną ocenę materiału dowodowego, nierozważenie go
w sposób wszechstronny, a w efekcie błędne ustalenie faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, a ujawniające się w szczególności
w przyjęciu, że brak jest podstaw na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego do uznania, że zawarta pomiędzy powodami a pozwanym umowa nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. jest nieważna, pomimo:

1)  podzielenia przez Sąd I instancji argumentacji powodów,

2)  ustalenia przez Sąd I instancji, że zapisy umowy oraz aneksu nr (...) (z dnia
22 października 2008 r.) zmieniającego umowę nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. zawierają w sobie zapisy abuzywne,

3)  uznania zeznań powodów za wiarygodne, logiczne i merytoryczne oraz znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym,

jak również uznania przez Sąd I instancji, że aneks nr (...) z dnia 22 października 2008 r. dokonał zmiany postanowień umowy nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r.,

2.  naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 156 ( 1) k.p.c. poprzez brak jego zastosowania, a tym samym niepouczeniu przez Sąd I instancji stron, w tym powodów, o prawdopodobnym wyniku sprawy w świetle zgłoszonych do tej chwili twierdzeń i dowodów, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż Sąd I instancji pomimo podzielenia argumentów powodów oraz uznaniu zapisów znajdujących się w umowie nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. oraz w aneksie nr (...) z dnia 22 października 2008 r. za zapisy abuzywne uznał, że brak jest podstaw do uznania tej umowy za nieważną, wobec czego powództwo oddalił,

3.  naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 321 § 1 k.p.c. poprzez błędną jego interpretację, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż Sąd I instancji uznał,
że nie ma podstaw do stwierdzenia nieważności umowy nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r., gdyż powodowie wnosili o jej unieważnienie w całości, a Sąd I instancji uznał, że zapisy abuzywne znajdują się w aneksie nr (...) z dnia 22 października 2008 r. W związku z tym,
że powodowie wnosili o uznanie umowy za nieważną w całości, a nie w części dotyczącej aneksu nr (...), to brak jest podstaw do orzekania ponad żądanie, a tym samym według Sądu I instancji powództwo podlegało oddaleniu,

4.  nierozpoznanie istoty sprawy pozostające w związku z naruszeniem przepisów prawa procesowego, tj. art. 327 1 § 1 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię i nieuprawnione niezastosowanie wyrażające się w zaniechaniu przez Sąd I instancji wyjaśnienia podstaw faktycznych i prawnych, na podstawie których oddalił powództwo w całości, przy jednoczesnym ustaleniu, że:

- aneksem nr (...) z dnia 22 października 2008 r. wprowadzono do umowy nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. klauzule abuzywne,

- po wyeliminowaniu postanowień wprowadzonych aneksem nr (...) z dnia
22 października 2008 r. umowa nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. może obowiązywać, co powoduje, że sposób rozumowania Sądu, a zatem i samo orzeczenie są wewnętrznie sprzeczne w sposób uniemożliwiający weryfikację subsumcji dokonanej przez Sąd,

5.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 65 k.c. w zw. z art. 77 k.c. przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że strony w drodze zawartych aneksów
do umowy nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. nie dokonały zmiany tej umowy, podczas gdy zamiarem i intencją stron było dokonanie zmiany zapisów tej umowy poprzez zmianę stron umowy (aneks nr (...) z dnia 4 czerwca 2008 r.), wysokości kwoty kredytu (aneks nr (...) z dnia 29 sierpnia 2008 r.), zmiany kwoty kredytu z PLN na CHF (aneks nr (...) z dnia 22 października 2008 r.) oraz zmiany kredytobiorców (aneks nr (...) z dnia 9 grudnia 2008 r.). Również w świetle zeznań powoda W. G. (nagranie z rozprawy z dnia 31 maja 2021 r. – czas nagrania 4:30 – 4:36 oraz 4:50 – 6:20), z których wynika, że intencją stron było zawarcie umowy kredytowej w CHF i od razu zostało ustalone, że po wypłacie kredytu w całości w PLN na rzecz dewelopera nastąpi zmiana waluty z PLN na CHF, gdyż dzięki temu technicznemu zabiegowi powód otrzyma korzystny kredyt o stabilnej walucie, jak również będzie miał większą zdolność kredytową. W związku z naruszeniem przywołanych przepisów prawa materialnego Sąd I instancji błędnie uznał, że brak jest podstaw do uznania, że zawarta pomiędzy powodami a pozwanym umowa nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. jest nieważna,

6.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 385 ( 1) § 1, 2 oraz 3 k.c. w zw. z art. 385 ( 2) k.c. oraz w zw. z art. 58 k.c. przez ich błędną wykładnię i brak ich prawidłowego zastosowania skutkujące stwierdzeniem przez Sąd I instancji, że brak jest podstaw do uznania, że zawarta pomiędzy powodami a pozwanym umowa nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. jest nieważna, podczas gdy z przywołanych przepisów oraz dokonanej przez Sąd I instancji analizy przepisów prawa i zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że umowa nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. zawiera postanowienia abuzywne, a tym samym powinna zostać uznana za nieważną, jeśli nie w całości, to w jej części, która zdaniem Sądu I instancji nie jest możliwa do utrzymania w mocy,

7.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 385 ( 1) § 1, 2 i 3 w zw. z art. 69 ust. 2 pkt 10 pr. bank. oraz w zw. z art. 65 k.c. przez ich błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie skutkujące uznaniem, że brak jest podstaw do stwierdzenia, że zawarta pomiędzy powodami a pozwanym umowa nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. jest nieważna, podczas gdy
z przywołanych przepisów oraz dokonanej przez Sąd I instancji analizy przepisów prawa i zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że zamiarem i intencją stron było dokonanie zmiany zapisów umowy kredytowej poprzez zmianę stron umowy (aneks nr (...) z dnia 4 czerwca 2008 r.), wysokości kwoty kredytu (aneks nr (...) z dnia 29 sierpnia 2008 r.), zmiany kwoty kredytu z OLN na CHF (aneks nr (...) z dnia
22 października 2008 r.) oraz zmiany kredytobiorców (aneks nr (...) z dnia 9 grudnia 2008 r.). Ponadto z zeznań powoda W. G. (nagranie z rozprawy z dnia 31 maja 2021 r. – czas nagrania 4:30 – 4:36 oraz 4:50 – 6:20) wynika, że intencją stron było zawarcie umowy kredytowej w CHF i od razu zostało ustalone, że po wypłacie kredytu w całości w CHF, gdyż dzięki temu technicznemu zabiegowi powód otrzyma korzystny kredyt o stabilnej walucie. Z przywołanych zapisów wynika, że zawarte przez strony procesu aneksy do umowy kredytowej zmieniły zapisy samej umowy, a więc analiza treści zapisów abuzywnych powinna zostać dokonana przez Sąd Okręgowy na podstawie wszystkich dokumentów i wprowadzonych do umowy kredytowej zmian, w tym zapisów aneksów, które zmieniły postanowienia umowy kredytowej w brzmieniu nadanym jej treścią aneksów,

8.  naruszenie przepisów prawa unijnego, tj. art. 6 oraz 7 dyrektywy 93/13 przez ich błędną wykładnię i brak prawidłowego zastosowania skutkujące uznaniem, że brak jest podstaw do przyjęcia, że zawarta pomiędzy powodami a pozwanym umowa nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. jest nieważna, podczas gdy z zapisów przywołanych przepisów oraz dokonanej przez Sąd I instancji analizy przepisów prawa i zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że umowa nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. zawiera postanowienia abuzywne, a tym samym powinna zostać uznana za nieważną, jeśli nie w całości, to w tej części, która zdaniem Sądu I instancji nie jest możliwa do utrzymania w mocy.

Powodowie wnieśli o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie powództwa w całości ewentualnie z ostrożności procesowej o uznanie za nieważne postanowień umowy nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. w brzmieniu nadanym aneksem nr (...) z dnia 22 października 2008 r.,

2.  w przypadku uznania nieważności aneksu nr (...) wnieśli o ustalenie, że umowa nr (...) o kredyt mieszkaniowy (...) z dnia 3 lipca 2007 r. jest nieważna w całości w stosunku do powódki A. F.,

3.  orzeczenie co do kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I instancję według norm przepisanych,

4.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów zwrotu kosztów postępowania za instancję odwoławczą, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ewentualnie, w przypadku uznania przez Sąd II instancji, że zachodzą przesłanki z art. 386 § 4 k.p.c. wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Pozwana złożyła odpowiedź na apelację, w której wniosła o oddalenie apelacji
w całości, zasądzenie solidarnie od powodów na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Tytułem uwagi wstępnej o charakterze formalnym należy wskazać, że niniejsza sprawa została rozpoznana w składzie trzyosobowym na podstawie art. 15zzs 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm.), zgodnie z zarządzeniem Prezesa Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 września 2021 r., znak A-400-241/21
(k. 351).

Zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Oznacza to, że sąd odwoławczy nie jest związany podniesionymi w apelacji zarzutami naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty naruszenia prawa procesowego; z urzędu bierze zaś pod uwagę nieważność postępowania (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 49/07). W rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów procedury, które skutkowałyby nieważnością postępowania.

Kolejno badając zastosowanie przez Sąd I instancji przepisów prawa procesowego, należało rozważyć czy Sąd ten rozpoznał istotę sprawy. Zgodnie z art. 386 § 4 k.p.c. poza wypadkami określonymi w § 2 i 3 sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania tylko w razie nierozpoznania istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

Powodowie wnieśli o ustalenie, że zawarta pomiędzy nimi a pozwaną umowa jest nieważna. Sąd Okręgowy w sentencji wyroku oddalił powództwo w całości, natomiast w jego uzasadnieniu zawarł obszerną argumentację, z której wynika, że co do zasady podziela stanowisko powodów, odnosząc jej jednak tylko do aneksu nr (...) do wskazanej w pozwie umowy. Wedle wyrażonej w tym uzasadnieniu oceny, doszło do abuzywności poszczególnych klauzul z tego aneksu, a także do naruszenia obowiązku informacyjnego. Sąd Okręgowy uznał jednak, że nie może dokonywać oceny abuzywności samego tego aneksu, jako nieobjętego żądaniem pozwu, Można zakładać uznanie przez ten Sąd, że taka ocena, prowadząca do wyroku odnoszącego się wprost do tego aneksu, byłaby wykroczeniem ponad żądanie pozwu.

Jak widać. swojej zawartej w uzasadnieniu orzeczenia konkluzji, której Sąd Apelacyjny na tym etapie postępowania nie ocenia, Sąd Okręgowy nie nadał żadnego znaczenia orzeczniczego. Ujmując wprost, jego wyrok w żaden sposób nie rozstrzyga o skutkach tej oceny. W konsekwencji należy uznać, że Sąd Okręgowy dopuścił się nierozpoznania istoty sprawy w ten sposób, że, po pierwsze, wydał orzeczenie nieodnoszące się do tego, co było przedmiotem sprawy (przyjmując, że specyfika tego przedmiotu zakłada odniesienie się do jednego z jego elementów, po drugie zaś, brak jest związku pomiędzy sentencją wyroku a jego uzasadnieniem (w kwestii nierozpoznania w ten sposób istoty sprawy - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2016 r., sygnatura akt III UK 49/15). Innymi słowy, Sąd Okręgowy nie dostrzegł sprzeczności polegającej na tym, że choć uznał, że umowa kredytu może być wykonywana po wyeliminowaniu z niej postanowień objętych aneksem nr (...), to z wiążącej sentencji jego orzeczenia wynika, że zawarta między stronami umowa nadal wiąże w całej rozciągłości, a więc również z uwzględnieniem zmian wprowadzonych do niej w drodze przedmiotowego aneksu (k. 29). W mocy pozostaje również sam aneks. Z natury aneksu wynika, że stanowi on zmianę umowy, a zatem współkształtuje jej treść. Od chwili zawarcia aneksu do umowy należy rozpatrywać ją z uwzględnieniem jego treści, biorąc pod uwagę zarówno nie zmienioną treść dotychczasową, jak i aneks oraz zmodyfikowane przez ten aneks postanowienia. W niniejszym przypadku jest to o tyle widoczne, że zdecydowano się zredagować zasadnicze postanowienia aneksu nr (...) w ten sposób, że nie miały one samodzielnej, pełnej treści, lecz zmieniały one brzmienie postanowień umownych.

Rozstrzygnięcie co do czynności prawnych, które (jak sporny aneks) ukształtowały umowę, nie byłoby (niedopuszczalnym z mocy art. 321 § 1 k.p.c.) orzeczeniem ponad żądanie stwierdzenia nieważności umowy. Sąd odwoławczy w niniejszym składzie stoi na stanowisku, że w ramach tego żądania mieści się również żądanie stwierdzenia nieważności czynności prawnej, która ukształtowała umowę, początkowo zawartą w innej treści. Ścisłe powiązanie tej czynności (aneksu) z umową przemawia przeciwko możliwości wyabstrahowywania go jako odrębnej od umowy podstawy faktycznej oraz prawnej orzeczenia, jak zakłada to strona pozwana (w kwestii powiązania aneksu do umowy wprowadzającego do niej element waloryzacji do waluty obcej, względnie zmieniającej charakter kredytu na dewizowy oraz wpływu stwierdzenia nieważności tego aneksu na dalsze wykonywanie całej umowy, zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2019 r., sygn. akt IV CSK 13/19).

Przy wydaniu orzeczenia Sąd odwoławczy miał na względzie również treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2020 roku, III CZP 87/19 (OSNC 2021, nr 2, poz. 11), stanowiącej, że nie można orzekać o nieważności czy klauzulach abuzywnych wzorca umowy, gdy strona domaga się stwierdzenia nieważności umowy. Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie jednak nie zachodzi, gdyż badanie abuzywności aneksu mieści się w ramach żądania badania całości umowy, której aneks ten dotyczył, wpływając na jej treść, nie ma zaś mowy o badaniu odrębnego w stosunku do umowy wzorca czy jego klauzuli (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2019 roku, IV CSK 13/19).

Uznanie powyższe, nakazywałoby Sądowi Okręgowemu przeprowadzenie czynności notyfikujących stronom dokonanie oceny w ściśle określonym zakresie, niezbędnych również w celu odebrania oświadczeń kształtujących pozycję strony konsumenckiej, także z kontekście możliwego rozstrzygnięcia sprawy (por. uzasadnienie uchwały 7 sędziów SN z dnia 7 maja 2021 roku, III CZP 6/21, OSNC 2021, nr 9 poz. 56). Zaniechanie tych procedur, wraz z przyjęciem, że badanie aneksów do wskazanej w pozwie umowy, pod kątem orzeczniczego rozstrzygania co do ich ważności, nie mieści się w zakresie żądania pozwu, doprowadziło do sytuacji, że przeprowadzenie powyższego przez Sąd II instancji prowadziłoby do pozbawienia strony prawa do rozpoznania sprawy zgodnie z zasadą dwuinstancyjności.

Doszło także do naruszenia zasady lojalności sądu prowadzącego postępowanie wobec stron. Dopiero na etapie wyrokowania okazało się, że Sąd I instancji stoi na stanowisku, które obecnie nie może się ostać, o niemożności oceny, prowadzącej do orzeczenia w sprawie ważności aneksu nr (...) do umowy wskazanej w pozwie, choć w toku postępowania okoliczności zawarcia tego aneksu i treść oraz ważność zawartych w nim postanowień jak najbardziej były przedmiotem uwagi tego Sądu.

Zaniechania powyższe musiały prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sadowi I instancji do ponownego rozpoznania, na podstawie art. 386 § 4 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej, zgodnie z art. 108 § 2 k.p.c., pozostawiono Sadowi Okręgowemu.

Artur Kowalewski Leon Miroszewski Zbigniew Ciechanowicz