Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lipca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2022 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. U. (1)

przeciwko (...) S. A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanego (...) S. A. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. U. (1) kwotę 20 000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty;

II  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2 600,16 zł (dwa tysiące sześćset złotych 16/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty;

IV  nakazuje ściągnąć z roszczenia zasadzonego na rzecz powódki w pkt I sentencji wyroku na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwotę 472,68 zł (czterysta siedemdziesiąt dwa złote 68/100) tytułem części brakujących kosztów sądowych;

V  nakazuje pozwanemu, aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwotę 166,08 zł (sto sześćdziesiąt sześć złotych 08/100) tytułem części brakujących kosztów sądowych;

VI  nieuiszczonymi kosztami opłaty sądowej od pozwu obciąża Skarb Państwa.

SSO Agnieszka Dutkiewicz

Sygn. akt I C 549/20

UZASADNIENIE

Pozwem datowanym na dzień 16 czerwca 2020 r. powódka M. U. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S. A. z siedzibą w W., kwoty 76 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego w związku ze zdarzeniem z dnia 17 kwietnia 2003 r., w wyniku którego śmierć poniósł mąż powódki – M. U. (2). Nadto strona powodowa wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podano, że w dniu 17 marca 2003 r. w miejscowości T. miało miejsce zdarzenie drogowe, podczas którego kierujący samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...) – S. W., naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, poprzez niezachowanie należytej prędkości jazdy i bezpiecznego odstępu od poprzedzającego go, hamującego pojazdu kierowanego przez M. U. (2), tj. męża powódki. Wskazano, że sprawca wypadku doprowadził do zepchnięcia pojazdu M. U. (2) na przeciwny pas ruchu wprost pod nadjeżdżający ze strony przeciwnej samochód ciężarowy. W dalszej części zaznaczono, że na skutek odniesionych rozległych obrażeń ciała, mąż powódki zmarł.

Kontynuując powódka podkreśliła, że w chwili zdarzenia pojazd sprawcy objęty był umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, którą sprawca wypadku zawarł z pozwanym. Powódka poinformowała pozwanego o szkodzie i wezwała go do zapłaty kwoty 150 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Po przeprowadzonym procesie likwidacyjnym, pozwany wypłacił na rzecz powódki zadośćuczynienie w wysokości 10 000 zł. Podkreślono, że między powódką a jej mężem istniały silne więzi emocjonalne i ona sama bardzo przeżyła jego śmierć. Ponadto do dzisiaj nie może pogodzić się z jego przedwczesnym odejściem. Zaznaczono, że w chwili śmierci męża, powódka była z nim w związku małżeńskim od prawie 9 lat, wychowując ich ośmioletnią córkę. Podkreślono, iż M. U. (2) był jedynym żywicielem rodziny, a przed śmiercią męża powódka nie pracowała i zajmowała się wychowywaniem ich córki. Podano również, że zdarzenie, w wyniku którego śmierć poniósł mąż powódki, nastąpiło miesiąc przed uroczystością Komunii Świętej ich córki.

W odpowiedzi na pozew, pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powódki na jego rzecz kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował powództwo zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Podniesiono, że powódka miała możliwość skorzystania z nieodpłatnej służby zdrowia celem skorzystania z pomocy psychologa. W ocenie pozwanego, powódka nie wykazała, aby z uwagi na śmierć męża leczyła się u psychiatry czy przechodziła terapię psychologiczną. Zdaniem strony pozwanej, powódka poradziła sobie sama z tą sytuacją. Podkreślono, że powódka nie wykazała, aby w jej zdrowiu w związku z tym zdarzeniem powstał jakikolwiek uszczerbek. W dalszej części pozwany podał, że powódka posiadała wsparcie w rodzinie, dzięki pomocy której zorganizowała uroczystość Komunii Świętej córki, a powódka podjęła pracę. Wskazano, że pomimo tragedii, jaka ją dotknęła, potrafiła odnaleźć się w sytuacji i zapewnić utrzymanie dla siebie i córki.

Zdaniem pozwanego roszczenie powódki jest rażąco wygórowane. Podano, że powódka poznała nowego partnera, z którym dzieli życie od 2010 r. i wychowuje wspólnego syna. Zaznaczono także, że powódka po powrocie z Anglii nie podjęła pracy, zamieszkała razem z partnerem i dzieckiem, a jedynymi źródłami dochodu wspólnego gospodarstwa domowego są pobierane świadczenia społeczne w postaci świadczenia wychowawczego 500+ na każde dziecko, zasiłku partnera powódki, jako bezrobotnego oraz renta powódki w wysokości 200 zł. Zdaniem pozwanego należy mieć na uwadze, że po ponad 17 latach od zdarzenia ewentualne negatywne emocje pojawiające się u powódki nie pozostają w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem.

Postanowieniem Sądu z dnia 23 czerwca 2020 r. powódka została zwolniona od opłaty sądowej od pozwu w całości.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 kwietnia 2003 r. w miejscowości T., kierujący samochodem osobowym marki D. (...) nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, iż nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków drogowych, przekraczając przy tym znacznie prędkość dopuszczalną na danym odcinku drogi, a ponadto nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznego odstępu od pojazdu marki O. (...) nr rej. (...), w wyniku czego uderzył w tył tego pojazdu, spychając go na przeciwny pas ruchu i doprowadzając do zderzenia z jadącym z przeciwka samochodem ciężarowym, w wyniku czego kierowca samochodu marki O. (...), M. U. (2), na skutek doznanych licznych obrażeń ciała, zmarł na miejscu wypadku.

Powódka była w związku małżeńskim z M. U. (2).

W chwili zdarzenia, pojazd sprawcy objęty był umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy samochodów mechanicznych, którą sprawca wypadku zawarł z pozwanym.

/okoliczności bezsporne/ a nadto dowody : kopia wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 21 grudnia 2005 r., sygn. akt II K 469/03 (k. 10-17 akt); kopia odpisu skróconego aktu małżeństwa (k. 8 akt); kopia odpisu skróconego aktu zgonu (k. 9 akt).

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, powódce została przyznana kwota w wysokości 30 000 zł. Pozwany przyznał również powódce odszkodowanie tytułem kosztów pogrzebu i nagrobka w wysokości 8 590 zł.

dowód : decyzja pozwanego z dnia 23 marca 2006 r. (płyta CD, k. 37 akt).

Powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 150 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 50 000 zł tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej. Decyzją z dnia 8 kwietnia 2020 r., pozwany przyznał powódce kwotę w wysokości 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

dowody : wezwanie do zapłaty (k. 18-19 akt); decyzja pozwanego z dnia 8 kwietnia 2020 r. (k. 20 akt).

M. U. (2) wraz z powódką mieszkali i pracowali w gospodarstwie rolnym rodziców zmarłego. Nie uiszczali opłat za wyżywienie, opał i mieszkanie. Utrzymywali się z pracy w gospodarstwie. Następnie M. U. (2) zaczął dorabiać jako blacharz samochodowy. Powódka opiekowała się dzieckiem i dbała o dom. Razem z mężem tworzyli zgodne małżeństwo, pomagali sobie wzajemnie. Czas wolny małżeństwo spędzało razem wraz z ich córką. Wiadomość o śmierci męża powódka przyjęła tragicznie, nie mogła pogodzić się z nagłą śmiercią i utratą męża. Przez 4 lata po śmierci męża, powódka mieszkała w domu rodziców M. U. (2). Powódka troszczy się o nagrobek zmarłego męża. 13 lat od śmierci męża emocje skruszały.

dowody : zeznania świadka W. U. (k. 88-91 akt); zeznania świadka A. U.(k. 95-99 akt).

Powódka tworzyła szczęśliwe małżeństwo z M. U. (2). Śmierć jej męża nastąpiła nagle. M. U. (2) chciał się rozwijać, otworzyć firmę samochodową. Po komunii córki, rodzina planowała kolejne dziecko. Teść powódki zajmował się identyfikacją ciała M. U. (2) oraz organizacją pogrzebu. Powódka nie pracowała zawodowo, nie posiadała także samochodu. W zakupach pomagał jej brat. Powódka po około 3 latach wyprowadziła się do B. i była zatrudniona na krótki okres czasu. Po śmierci męża powódka nie leczyła się u psychiatry ani nie korzystała z pomocy psychologa, ponieważ nie miała wystarczających środków finansowych. Przez krótki czas powódka i jej partner pracowali w Wielkiej Brytanii. Powódka wspomina swojego zmarłego męża.

dowód : zeznania powódki (k. 107v-108 akt).

Powódka w związku ze śmiercią męża nie doznała uszczerbku na zdrowiu w aspekcie psychiatrycznym. Aktualnie funkcjonuje prawidłowo, jej stan psychiczny jest stabilny. Powódka nie leczyła i nie leczy się psychiatrycznie. Nie korzystała również z pomocy psychologicznej. Strona powodowa przebyła żałobę po śmierci męża.

dowody : opinia sądowo-psychiatryczna (k. 119-122 akt); opinia sądowo-psychiatryczna uzupełniająca (k. 143 akt).

Powyżej przedstawiony stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o przedstawione przez strony dokumenty, zeznania świadków i powódki, a także na podstawie opinii biegłej z zakresu psychiatrii.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zebrane w sprawie albowiem zostały sporządzone we właściwej formie, przewidzianej dla tego typu dokumentów. Były przejrzyste i jasne. Ich autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu, a ich prawdziwości strony nie kwestionowały.

Jako wiarygodne należało ocenić zeznania świadków W. U. i A. U. na okoliczność doznania przez powódkę cierpień psychicznych, więzi emocjonalnych łączących powódkę ze zmarłym, sytuacji życiowej i stanu psychicznego powódki po śmierci M. U. (2). Zeznania świadków w odniesieniu do powyższych okoliczności wzajemnie ze sobą korespondowały oraz były logiczne. Świadkowie zeznali, jak wyglądało małżeństwo powódki i zmarłego na skutek wypadku M. U. (2), jak powódka przyjęła wiadomość o śmierci męża oraz wskazali, że po śmierci męża powódki, jej emocje skruszały.

Na miano wiarygodnych zasługiwały także zeznania powódki na okoliczność doznania przez powódkę cierpień psychicznych, więzi emocjonalnych łączących ją ze zmarłym, jej sytuacji życiowej i stanu psychicznego po śmierci M. U. (2).

Sąd w swojej ocenie oparł się na w pełni wiarygodnych opiniach sporządzonych w niniejszej sprawie przez biegłą z zakresu psychiatrii – M. J.. Opinie sądowo-psychiatryczne zostały sporządzone zgodnie z zasadami fachowej wiedzy i doświadczenia zawodowego opiniującej. Ich wnioski były przejrzyste, logiczne i gruntownie uzasadnione. Wskazane wyżej względy przemawiają za wiarygodnością opinii sądowych wydanych w sprawie. Wskazują one, że w związku ze śmiercią męża, powódka nie doznała uszczerbku na zdrowiu, a jej stan psychiczny jest stabilny.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) z siedzibą w W., kwoty 76 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego w związku ze zdarzeniem z dnia 17 kwietnia 2003 r., w wyniku którego śmierć poniósł mąż powódki – M. U. (2). Nadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powódka wywodziła swoje roszczenia z art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c.

Z treści art. 24 § 1 k.c. i art. 448 zd. 1 k.c. wynika, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Zgodnie z art. 822 § 1 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczyciel zobowiązuje się do wypłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Stosownie natomiast do treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r., poz. 473 ze zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu stanowi ubezpieczenie obowiązkowe w myśl art. 4 pkt 1 u.u.o. Stosownie do treści art. 36 ust. 1 zd. 1 u.u.o. odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Z treści art. 436 § 1 k.c. i art. 435 § 1 k.c. wynika, że samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność na zasadzie ryzyka (niezależną od winy) za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch pojazdu mechanicznego, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Zgodnie z brzmieniem art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Pozwany ponosi odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Przesłankami odpowiedzialności pozwanego w niniejszej sprawie są: zaistnienie zdarzenia, z którym ustawa wiąże obowiązek naprawienia szkody, powstanie szkody (a ściślej - krzywdy, tj. szkody niematerialnej), adekwatny związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą. Jednocześnie do przesłanek odpowiedzialności z tytułu naruszenia dóbr osobistych należy zaliczyć istnienie dobra osobistego, jego naruszenie i bezprawność naruszenia.

W ocenie Sądu szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny stanowi dobro osobiste pozostające pod ochroną art. 23 i 24 k.c. Sąd podziela w całości pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uzasadnieniu uchwały z dnia 22 października 2010 r. w sprawie o sygn. III CZP 76/10 (LEX nr 604152). Sąd Najwyższy zważył, że katalog dóbr osobistych określony w art. 23 k.c. ma charakter otwarty. W orzecznictwie i w piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. Do katalogu dóbr osobistych należy np. prawo do intymności i prywatności, płeć człowieka, prawo do planowania rodziny, tradycja rodzinna, pamięć o osobie zmarłej. Trudno byłoby znaleźć argumenty sprzeciwiające się zaliczeniu do tego katalogu także więzi rodzinnych. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej ( art. 18 i 71 Konstytucji RP, art. 23 k.r.o.).

Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2019 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1810/17 (LEX nr 2668844). Należy zauważyć, że zadośćuczynienie powinno wyrównywać krzywdę i cierpienie uprawnionego, te zaś nie są zależne od stopy życiowej poszkodowanego i jego środowiska (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2010 r., sygn. akt II CSK 94/10 (OSNC 2011/4/44, LEX nr 672675, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 r., sygn. akt III CSK 279/10" LEX nr 898254.). Przydatność kierowania się przy ustalaniu zadośćuczynienia sumami zasądzonymi z tego tytułu w innych przypadkach jest ograniczona, jednak przesłanka ta nie jest całkowicie pozbawiona znaczenia a to z uwagi na indywidualny charakter krzywdy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt I CSK 434/14, LEX nr 1712803)

Z uwagi na indywidualny wymiar krzywdy określenie wysokości zadośćuczynienia winno obejmować wszelkie okoliczności konkretnego przypadku. Zarówno okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia, jak i kryteria ich oceny muszą być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą poszkodowanego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2009 r. III CSK 62/09, LEX nr 738354)

Przy ocenie rozmiaru krzywdy doznanej w związku ze śmiercią osoby najbliższego członka rodziny należy uwzględniać takie czynniki jak: rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, okoliczności śmierci członka rodziny, skalę cierpień pokrzywdzonego, intensywność i długotrwałość przeżywanych emocji, wstrząs psychiczny wywołany przedwczesną utratą osoby najbliższej, sposób przeżycia żałoby oraz wpływ utraty osoby najbliższej na egzystencję, zdrowie i samopoczucie osoby uprawnionej do zadośćuczynienia (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt I ACa 272/19, LEX nr 2935658, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 2 czerwca 2020 r. I ACa 222/20, LEX nr 3063812).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania pozwolił ustalić, że czyn niedozwolony, z którego powódka wywodziła swoje roszczenie stanowił przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. Na gruncie prawa cywilnego czyn ten rodził odpowiedzialność jego sprawcy na podstawie art. 436 § 2 k.c.

W ocenie Sądu charakter więzi łączącej powódkę z mężem uzasadnia twierdzenie, że na skutek bezprawnego spowodowania śmierci M. U. (2), doszło do naruszenia dobra osobistego powódki w postaci więzi rodzinnej łączącej jej z osobą najbliższą. Roszczenie powódki zasługiwało co do zasady na uwzględnienie.

Sąd stoi na stanowisku, że określenie kręgu osób, którym na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. służy zadośćuczynienie za krzywdę doznaną w wyniku śmierci osoby najbliższej wymaga każdoczesnego badania konkretnych okoliczności danego przypadku. Nie ulega wątpliwości, że M. U. (2) należał do kręgu osób najbliższych powódki. M. U. (2) wraz z powódką mieszkali i pracowali w gospodarstwie rolnym rodziców zmarłego. Razem z mężem tworzyli zgodne małżeństwo. Czas wolny małżeństwo spędzało razem wraz z ich córką. Spowodowanie śmierci M. U. (2) w wyniku wypadku niewątpliwie doprowadziło do zerwania więzi rodzinnej, a przez to do naruszenia dobra osobistego, Nadto, naruszenie to miało bezprawny charakter. Uzasadniało to roszczenie powódki z tytułu naruszenia wskazanego dobra osobistego.

Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że żądanie powódki zasługiwało na częściowe uwzględnienie. W ocenie Sądu, kwota zadośćuczynienia wynikająca z treści pozwu – 76 000 zł - jawi się jako nadmierna i wygórowana. W konsekwencji, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 20 000 zł tytułem zadośćuczynienia, uwzględniając kwotę wypłaconą powódce przez pozwanego przed wniesieniem pozwu tytułem zadośćuczynienia. Okoliczności niniejszego zdarzenia uzasadniały w części zgłoszone roszczenie co do wysokości. Należy zaliczyć do nich: silną zażyłość intensywność więzi łączącej powódkę z mężem oraz nagły i tragiczny charakter śmierci M. U. (2).

Sąd miał także na uwadze, iż od zaistnienia feralnego zdarzenia minęło 19 lat, a także fakt, iż strona powodowa przebyła już żałobę po śmierci męża. W ocenie biegłej, powódka w związku ze śmiercią męża nie doznała uszczerbku na zdrowiu, a jej stan psychiczny jest stabilny. Ponadto powódka nie leczyła i nie leczy się psychiatrycznie, jak i nie korzystała z pomocy psychologicznej.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. oraz art. 822 § 1 kc w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 20 000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu w tym zakresie. W pozostałym zakresie żądania, Sąd oddalił powództwo (pkt II wyroku).

O kosztach procesu orzeczono w pkt III wyroku na podstawie art. 100 kpc oraz w oparciu o § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Łącznie koszty procesu wyniosły 10 834 zł. Na koszty poniesione przez powódkę złożyły się następujące kwoty: wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 5 400 złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyły się kwoty: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 5 400 zł złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Powódka wygrała niniejszy proces w 26%, zatem przegrała go w 74% i w tym zakresie winna uczestniczyć w kosztach pozwanego (5 417 * 74% = 4 008,58 zł). Pozwany wygrał proces w 74%, zatem przegrał go w 26%. Strona pozwana analogicznie powinna uczestniczyć w kosztach poniesionych przez powódkę (5 417 zł * 26% = 1 408,42 zł). Po potrąceniu obu ww. należności do wartości wyższej, powódka jest zobowiązana zwrócić pozwanemu kwotę 2 600,16 zł (4 008,58 zł – 1 408,42 zł = 2 600,16 zł).

Na podstawie przepisu art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w pkt IV i V wyroku, nakazano ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz powódki w pkt I sentencji wyroku na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwotę 472,68 zł, zaś stronie pozwanej nakazano uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwoty 166,08 zł - tytułem brakujących kosztów sądowych poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa na wynagrodzenie biegłej sądowej w łącznej wysokości 638,76 zł - stosownie do przepisu art. 100 kpc, przy uwzględnieniu, iż powódka wygrała w 26%, zaś pozwany w 74%.

Mając na względzie, że postanowieniem z dnia 23 czerwca 2020 r. Sąd zwolnił powódkę od opłaty sądowej od pozwu w całości, kosztami tymi Sąd obciążył Skarb Państwa (pkt VI wyroku).

SSO Agnieszka Dutkiewicz

Z:

1.  O..

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem dor. pełn. pozwanego;

3.  K..14 dni