Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 458/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 21 marca 2022 roku w sprawie II K 78/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego wyroku w zakresie przypisania oskarżonym winy, a mianowicie :

a) art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci:

a1) opinii z dnia 27.09.2019z badań daktyloskopijnych znalezionych rzekomo przez pokrzywdzonego w miejscu zdarzenia, z którego wynika, że tylko na jednej z butelek - tej nieuszkodzonej jest ślad daktyloskopijny pochodzący od oskarżonego K. D., na drugiej zaś butelce - z utrąconą szyjką nie ma żadnych śladów, co wskazuje, że nie była używana przez oskarżonych do popełnienia czynu, a tymczasem z zeznań J. M. (13.03.2019 r.) wynika, że jeden z oskarżonych miał rozbić butelkę o karoserię samochodu, co z kolei wyklucza użycie tej butelki przez oskarżonych do popełnienia czynu z uwagi na brak na niej śladów pochodzących od oskarżonych,

a2) protokołu oględzin samochodu ciężarowego marki Oper (...), z którego wynika, że na karoserii tego pojazdu nie ujawniono żadnych śladów mogących pochodzić od kopnięć w samochód, a na co wskazywał pokrzywdzony, co z kolei stawia jego wersję przebiegu zdarzenia, a tym samym sprawstwo oskarżonych pod znakiem zapytania (pokrzywdzony wskazuje na czynności podejmowane przez oskarżonych, po których nie ma żadnych śladów),

a3) protokołu oględzin samochodu ciężarowego marki O. (...), z którego nie wynika, by na szybach samochodu ujawniono jakiekolwiek ślady mające pochodzić od piwa, jakim oskarżeni według zeznań pokrzywdzonego J. M. mieli polewać szyby jego samochodu (zeznania J. M. z 12.05.2021 r.), co stawia wersję przebiegu zdarzenia i tym samym sprawstwo oskarżonych pod znakiem zapytania,

a4) zeznań pokrzywdzonego J. M. składanych na przestrzeni całego postępowania 5 krotnie w tej części, w której pokrzywdzony dopiero na rozprawie w dniu 13 maja 2021 roku zeznał, że „Około tygodnia po tym zajściu stojąc w K. na parku z chłopakami, zauważyłem, że podjechało czarne A., z którego wysiadł 3 mężczyzna, który był na miejscu zdarzenia, wtedy go rozpoznałem. Dowiedziałem się od chłopaków, jak się nazywa i zobaczyłem dokładnie numer samochodu (...)", po czym będąc przesłuchiwanym w dniu 31.08.2019 roku nie podał danych trzeciego sprawcy (a znał je od tygodnia po zdarzeniu), a podał je dopiero w dniu 26.10.2019 roku, co mogło mieść wpływ na treść wydanego wyroku w zakresie sprawstwa oskarżonych, albowiem sam pokrzywdzony w toku postępowania zatajał dane, być może celem utrudnienia obrony oskarżonym,

a5) świadków J. D. i I. D. i uznanie ich za niewiarygodne w zakresie w jakim wskazywali na fakt, że ich synowie w nocy 13.03.2019 roku spali w domu, tylko z tego powodu, że odmiennie twierdzi J. M. i przeczyć ma temu nagranie rozmowy z operatorem 112, na którym to przecież nagraniu nie słychać głosu żadnego z oskarżonych, co z kolei miało wpływ na treść wyroku w zakresie sprawstwa oskarżonych,

a6) wyjaśnień oskarżonych braci D. w zakresie w jakim Sąd odmówił im wiarygodności w kwestii niebrania udziału w zdarzeniu, czemu miałyby przeczyć zeznania J. M. i jego ojca P. M. oraz funkcjonariuszy policji, w sytuacji gdy P. M. nie był świadkiem zdarzenia, a jego zdawkowy i pobieżny przebieg (jak wynika z treści jego zeznań) zna tylko i wyłącznie z przekazu J. M., podobnie jak funkcjonariusze policji, którzy pamiętali tylko, że chodziło o uszkodzenie samochodu bez podawania większej ilości szczegółów, co nie może przemawiać jednoznacznie za brakiem wiarygodności wyjaśnień oskarżonych,

a7) zeznań świadka P. M. w zakresie w jakim Sąd przyznał im walor wiarygodności i uczynił wyznacznikiem dla oceny zeznań świadków I. i J. D. oraz wyjaśnień oskarżonych, w sytuacji gdy świadek ten nie był naocznym świadkiem zdarzenia, relację i to bardzo pobieżną i ogólnikową, co widać w treści zeznań, zna tylko od swojego syna J. M. i jako ojciec jest również zainteresowany korzystnym wynikiem sprawy dla syna, stąd te zeznania należało ocenić z wysoką starannością i szczególnością z jednej strony, a jednocześnie biorąc pod uwagę możliwą stronniczość z drugiej strony,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty apelacji mają w tym zakresie w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Nie można podzielić twierdzeń skarżącej, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. Ponieważ ocena zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym, w pełni korzysta – wbrew stanowiska autora apelacji – z ochrony art. 7 k.p.k.

Omawiając szczegółowe zarzuty podnieść należy:

Ad. a1) Jest zupełnie odwrotnie, niż twierdzi skarżąca. Dowód z opinii daktyloskopijnej ponad wszelką wątpliwość potwierdza przecież wersję pokrzywdzonego. Na jednej z butelek znalezionych rankiem na miejscu zdarzenia (kilka godzin po zajściu), stwierdzono bowiem ślady linii papilarnych oskarżonego K. D.. Trudno doprawdy o bardziej przekonywujący dowód obecności oskarżonego na miejscu zdarzenia, czemu ten zaprzeczał.

Natomiast pozostałe odwzorowania linii papilarnych, pobrane ze znalezionych butelek, nie nadają się do identyfikacji, z uwagi na brak wystarczającej liczby cech szczególnych (k. 116). Nie oznacza to więc w żadnym wypadku, aby nie dotykały ich inne osoby, a jedynie to, że nie da się tego stwierdzić przy pomocy badań daktyloskopijnych. Z zeznań pokrzywdzonego wynika, iż aktywny udział w uszkadzaniu jego pojazdu brały udział trzy osoby, co pozostaje zatem w korelacji z opinią daktyloskopijną.

Ad. a2) Skarżąca nie ma racji. Z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej, która to opinia zasługuje na pełną akceptację (w apelacji także nie podniesiono zarzutów przeciwko tejże opinii) wynika jasno, że uwidocznione uszkodzenia o różnym charakterze na pojeździe O. (...), mogły powstać w okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego (k. 258). Ponadto nie trzeba nawet wiedzy fachowej, aby wiedzieć, że kopnięcie nogą w karoserię samochodową może, ale nie musi pozostawić widoczne wgniecenia. Zależy to wszystko od siły i sposobu kopnięcia. Biegły S. S. zajął się bardzo dokładnie kwestią możliwości uszkodzeń karoserii szklanymi butelkami piwa D., przeprowadzając nawet eksperyment rzeczoznawczy. Wyniki opinii biegłego w pełni potwierdzają wersję pokrzywdzonego, gdyż stwierdzone uszkodzenia pojazdu w postaci zagnieceń poszycia oraz zagnieceń powłoki lakierniczej wraz z jej zarysowaniem, odpowiadały mechanizmowi ich powstania poprzez uderzenia butelkami.

Ad. a3) Gdyby obrona zadała sobie trud dokładnego zapoznania się z materiałem zdjęciowym (płyta CD- k. 60), to z pewnością na zdjęciu D._009 zauważyłaby pionowe ślady lepkiego płynu na szybie od strony kierowcy.

Ad. a4) Skarżąca na wszelkie sposoby próbuje podważyć zeznania pokrzywdzonego, widząc w tym zapewne jedyną możliwość ,,wygrania” sprawy.

Powołana w tym punkcie argumentacja (podobne zresztą jak i w ramach innych zarzutów) jest oczywiście bezzasadna. Powoływanie się przez obronę, że pokrzywdzony w dniu 31.08.2019 roku nic nie wspomniał o ustalonych przez siebie danych trzeciego współsprawcy tj. D. Z. jest zupełnie chybione, gdyż tego dnia odbywała się konfrontacja pokrzywdzonego z oskarżonymi K. D. i R. D., a czynność konfrontacji ma swoje określone ramy formalno – procesowe, o czym obrona zapewne wie.

Nie ma też większego znaczenia, kiedy pokrzywdzony ustalił, że trzecim sprawcą przestępstwa jest D. Z. i dlaczego zwlekał on z formalnym zawiadomieniem o tym fakcie policji. Istotnym jest, że pokrzywdzony się nie mylił, co do tożsamości trzeciego sprawcy. Rozpoznany przez niego, jako współuczestnik uszkadzania jego pojazdu, oskarżony D. Z., na którego przypadkowo natknął się w K., okazał się być kolegą, jeszcze od czasów szkolnych jednego z braci D. i dysponować takim samym samochodem jakim poruszali się sprawcy, A. (...) o nietypowej w tych stronach rejestracji, bo pochodzącej z oddalonego powiatu.

Ad. a5) Sąd Rejonowy nie popełnił także żadnego błędu przy ocenie świadków J. D. i I. D.. Sąd meriti nie przekroczył tu ram wyznaczonych treścią art. 7 k.p.k. i wskazał powody, dlaczego zeznania te uznał jako niewiarygodne. Pomijając już nawet kwestię, że zeznania ww. świadków pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego, które zasługiwały na wiarę, trzeba mieć na uwadze, że świadkowie ci są rodzicami oskarżonych i mieli oczywisty interes w tym, aby zapewnić synom alibi. Do tego dochodzi jeszcze okoliczność, że świadek I. D., przesłuchana w niedługi czas po zdarzeniu, przyznała, że w nocy 13.03.2019 roku miała miejsce awantura z J. M., przy jego posesji, w której wzięli udział jej synowie. Świadek nie podała przy tym przekonywujących powodów zmiany tych zeznań w późniejszym przesłuchaniu. Zaprzeczyła im także świadek R. W..

Ad. a6) Słusznie Sąd I instancji nie uznał jako wiarygodnych wyjaśnień oskarżonych, w których zaprzeczali, aby mieli być sprawcami zarzucanego im przestępstwa. Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jakie były powody takiej oceny, których to skarżąca nie zdołała w skuteczny sposób podważyć. Podkreślenia wymaga, że wyjaśnienia oskarżonych pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego J. M.. Sąd Rejonowy – wbrew temu co podnosi się w apelacji – dokonał wnikliwej i prawidłowej oceny zeznań pokrzywdzonego, wskazując argumenty, dlaczego jego relacja jest przekonywująca. Za wiarygodnością tych zeznań przemawia to, że pokrzywdzony, od razu, wręcz w trakcie trwania niszczenia jego auta, zawiadomił policję. Jego zeznania znajdują też potwierdzenie w tak obiektywnych dowodach, jak protokół oględzin uszkodzonego samochodu, opinia biegłego z zakresy mechaniki pojazdowej, czy też opinia daktyloskopijna. Pośrednio potwierdzają je też inne dowody, jak choćby zeznania świadka P. M., czy też zeznania policjantów. Skarżąca nie przedstawiła żadnych kontrargumentów, które zdołałyby wykazać, że ocena wiarygodności przeprowadzonych w sprawie dowodów była wadliwa i przekraczała granice art. 7 k.p.k.

Ad. a7) Jak już wyżej nadmieniono zeznania świadka P. M. nie miały decydującego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Nikt nie neguje przecież, że nie był on naocznym świadkiem zdarzenia, natomiast znał jego przebieg z relacji syna. Świadek ten ponadto znalazł dwie butelki po piwie, z czego na jednej – jak się okazało – widniały odciski palców K. D.. Zeznania tego świadka zostały także poddane wnikliwej ocenie sądu meriti i Sąd odwoławczy nie znalazł tu również podstaw do kwestionowania tej oceny.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ żaden z podniesionych zarzutów nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych nie mógł zostać uwzględniony. Nie zostały także spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego wyroku, tj. art. 167 k.p.k. poprzez nierozpoznanie wniosku obrońcy oskarżonych zgłoszonego w piśmie z dnia 11 października 2021 roku o zbadanie substancji tłuszczowej zabezpieczonej podczas oględzin na samochodzie pokrzywdzonego na śladzie nr 1 celem ustalenia źródła jej pochodzenia, który to dowód miał wyjaśnić skąd pochodziła ta substancja, co to była za substancja, albowiem oskarżeni kwestionują by był to ślad po piwie, co z kolei mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie winy oskarżonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma przede wszystkim racji skarżąca, iż był to tylko jeden taki ślad. Z wykonanej dokumentacji zdjęciowej samochodu pokrzywdzonego, wynika, że przy wszystkich uszkodzeniach karoserii, a także na szybie, znajdują się charakterystyczne tłuste plamy, które mogły pozostać po oblaniu samochodu piwem. Kwestią śladów po lepkiej substancji, pozostawionych przez sprawców na samochodzie pokrzywdzonego zajmował się biegły S. S., w trakcie składania ustnej opinii uzupełniającej. Twierdzenia biegłego pozostają zgodne także z wiedzą i zwykłym doświadczeniem życiowym, gdyż powszechnie wiadomym jest, że pozostałość rozlanego piwa, po pewnym czasie i odparowaniu cieczy, ma wygląd plamy lepkiej i tłustej. Irracjonalnym byłoby zresztą zakładanie, że pokrzywdzony wymyślił sobie całe zdarzenie, sam uszkodził swoje auto i wysmarował je jakimś bliżej nieustalonym tłuszczem, twierdząc, iż są to pozostałości po piwie, który sprawcy oblali ów samochód. Dodać wreszcie trzeba, że obrońca zgłosiła wniosek o zbadanie substancji tłuszczowej zabezpieczonej podczas oględzin na samochodzie pokrzywdzonego w piśmie z dnia 11.10.2021 roku (k. 265), w którym zadała szereg pytań na piśmie do biegłego S. S., dotyczących też owego tłustego śladu. Po złożeniu przez biegłego szczegółowych depozycji na rozprawie w dniu 10.11.2021 roku, obrońca nie podtrzymała swojego pisemnego wniosku z dnia 11.10.2021 roku (w protokole rozprawy widnieje zapis: ,,strony nie zgłaszają innych wniosków dowodowych” - k. 276v).

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ podniesiony zarzut nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych nie mógł zostać uwzględniony. Nie zostały także spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.3.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego wyroku poprzez niedostrzeżenie przez pryzmat wiedzy i zasad doświadczenia życiowego sprzeczności i braku logiki w złożonych przez pokrzywdzonego J. M. w toku całego postępowania zeznaniach, które mimo upływu czasu z przesłuchania na przesłuchanie stają się coraz bardziej rozbudowane i szczegółowe, w których przedstawia coraz to inne zachowania sprawców (najpierw kopanie i uderzanie pięściami w samochód oraz rozbicie butelki -13.03.2019 r., potem szarpanie za klamki, uderzanie w szyby, oblewanie auta piwem, uderzanie pięściami w boczną szybę, uderzanie butelkami w bok samochodu - 21.03.2019 r.) oraz przebieg całego zdarzenia, albowiem dopiero na rozprawie w dniu 13.05.2021 roku pokrzywdzony zeznał, że po całym zdarzeniu oskarżeni po około 20 minutach mieli podjechać pod posesję D., co jest nielogiczne przez pryzmat doświadczenia życiowego, albowiem dane zdarzenie najlepiej pamięta się na samym początku, wraz z upływem czasu szczegóły ulegają zatarciu, co pod znakiem zapytania stawia wiarygodność zeznań składanych przez pokrzywdzonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podobnie jak już we wcześniejszych zarzutach, skarżąca stara się zdyskredytować wiarygodność zeznań pokrzywdzonego J. M.. Jednakże ocena wiarygodności tych zeznań dokonana przez Sąd Rejonowy nie budzi zastrzeżeń i pozostaje w zgodzie z zasadą swobodnej oceny dowodów, określoną w z art. 7 k.p.k. Apelująca nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym dowodu z zeznań świadka J. M. było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Wbrew twierdzeniom obrony, lektura zeznań pokrzywdzonego prowadzi do wniosku, że prezentował on jedną, spójną wersję zdarzeń, różniącą się jedynie stopniem uszczegółowienia przedstawionych relacji. Mieć trzeba tu na uwadze, że szczegółowość prezentowanych przez świadka zeznań, uzależniona jest w głównej mierze od osoby przesłuchującej i jej dążeń do wyjaśnienia wszelkich szczegółów. Początkowo, w toku postępowania przygotowawczego, pokrzywdzony był rozpytywany dość ogólnikowo przez policję. Dopiero na rozprawie sądowej pokrzywdzony (oraz inni świadkowie) zostali przesłuchani szczegółowo i wypytani dokładnie o każdą okoliczność. Tym należy wytłumaczyć, że pewne elementy w zeznaniach pokrzywdzonego nie pojawiły się w pierwszych zeznaniach, lecz dopiero później, gdy odpowiadał na szczegółowe pytania sędziego i pełnomocników.

Trzeba też pamiętać, że przedmiotowe zdarzenie było dynamiczne i niespodziewane, a zatem drobne różnice, co do pewnych szczegółów w zeznaniach świadka są zrozumiałe. Wręcz podejrzanym byłoby, gdyby świadek zeznawał dokładnie słowo w słowo, w każdej relacji, czasowo od siebie oddalonej. Mogłoby to wskazywać na wyuczenie się zeznań ,,na pamięć”, a tym samym wzbudzić wątpliwość, co do ich prawdziwości.

Jak już wyżej wskazywano, zeznania pokrzywdzonego znajdują oparcie w innych dowodach. Podkreślić też należy, że Sąd Rejonowy, który na rozprawie sądowej bezpośrednio zetknął się z każdą z przesłuchiwanych osób, miał możliwość (m.in. poprzez obserwowanie ich zachowania, sposobu składania przez nich depozycji), wyrobienia sobie poglądu, co do tego, czy są one, i w jakim zakresie, wiarygodne.

Żaden z argumentów podnoszonych w apelacji nie był w stanie podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów. Niczego tu nie mogło zmienić powoływanie się na dowód z akt Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. sygn. I Co 223/18 oraz Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. sygn. II Ca 237/22. Faktem niekwestionowanym było wszak, że pomiędzy J. M., a rodziną D., od dłuższego czasu istnieje konflikt, który miał różnego rodzaju przejawy, w tym też sądowe dochodzenie odszkodowania za uszkodzenie samochodu. Obrona twierdzi, że ów konflikt mógł spowodować pomówienie przez pokrzywdzonego oskarżonych o zniszczenie mienia. Równie dobrze jednak można powiedzieć, że z powodu trwającego konfliktu i nienawiści do J. M., oskarżeni K. D. i R. D. uszkodzili samochód pokrzywdzonego w dniu 13 marca 2019 roku. Gdyby zresztą pokrzywdzony chciał z zemsty pomówić oskarżonych K. i R. D. o popełnienie przestępstwa, którego – wedle obrony – miało w ogóle nie być, to po co miałby do tego ,,mieszać” D. Z., którego nawet wcześniej nie znał ? Byłoby to zupełnie irracjonalne, zwłaszcza, że mogłoby się przecież okazać, że D. Z. nie ma nic wspólnego z oskarżonymi, a na noc z 12 na 13 marca 2019 roku ma niepodważalne alibi (np. pobyt w szpitalu).

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.4.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego wyroku tj. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez niepowzięcie przez Sąd uzasadnionych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonych, pomimo, że na takie wątpliwości wskazuje ocena materiału dowodowego, a w szczególności zeznań samego pokrzywdzonego, które są uzupełniane w toku postępowania o nowe szczegóły wraz z rozwojem całej sprawy i jej kierunkiem, by tylko jak najbardziej uprawdopodobnić sprawstwo oskarżonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec zgromadzonych w sprawie dowodów i ich prawidłowej oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy nie zachodziła – wbrew twierdzeniom skarżącej – sytuacja zaistnienia nie dających się usunąć wątpliwości, odnośnie sprawstwa i winy oskarżonych w zakresie zarzucanego czynu. Wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k., statuującym nakaz rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, odnoszą się bowiem do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości związane z problematyką oceny dowodów, a więc kwestii, który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i ustalenia te są stanowcze - a tak jest w niniejszej sprawie - to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.5.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść w zakresie przypisania oskarżonym popełnienia zarzucanego czynu, a polegający na:

a) przyjęciu, że oskarżeni bracia D. wspólnie z D. Z. dokonali w nocy 13.03.2019 roku uszkodzenia samochodu stanowiącego własność J. M., w sytuacji gdy w zebranym materiale dowodowym żaden obiektywny dowód poza zeznaniami samego J. M. nie wskazuje bezpośrednio na sprawstwo oskarżonych,

b) przyjęciu, że oskarżeni na skutek kopania, uderzania pięściami oraz butelką po piwie dokonali uszkodzenia pojazdu stanowiącego własność J. M., w sytuacji gdy z protokołu oględzin i opinii biegłego nie wynika by poszycie lewego boku samochodu na wysokości 50 cm od ziemi nosiło ślady po kopaniach, a jak wynika z uzupełniającej opinii biegłego S. nie jest wykluczone, że uszkodzenia mogły powstać od uderzenia innym przedmiotem, mogły powstać w mechanizmie opisanym przez pokrzywdzonego, co nie wyklucza tego, że mogły powstać w innym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżąca podnosi tu w istocie te same zarzuty i argumenty, co w punktach poprzedzających, tym razem nadając im postać błędu w ustaleniach faktycznych, jakiego miał się dopuścić Sąd Rejonowy wydający zaskarżony wyrok. Rozważania Sądu odwoławczego odnośnie powyższych zarzutów zostały przedstawione w pkt 3.1 – 3.4.

Jeszcze raz podnieść należy, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów. Dysponując materiałem dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie i po dokonaniu jego trafnej oceny, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Te doprowadziły go do zasadnej konkluzji, iż w dniu 13 marca 2019 roku oskarżeni K. D. i R. D., działając wspólnie i w porozumieniu z D. Z., dokonali uszkodzeń samochodu O. (...) należącego do pokrzywdzonego J. M..

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W świetle powyższych rozważań, stwierdzić należy, iż Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie naruszenia przepisów postępowania, jak również błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, które miałyby wpływ na jego treść. Sąd Rejonowy dokonał też prawidłowej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego, pod właściwy przepis ustawy karnej, trafnie uznając, iż oskarżeni wyczerpali swoim zachowaniem dyspozycję przepisu art. 288 § 1 k.k. Tym samym brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonych, ani też uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Także i zastosowana wobec oskarżonych sankcja karna, w wymierzenia kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i kar grzywny, nie mogła podlegać jakimkolwiek zmianom, gdyż w żaden sposób nie można uznać jej jako rażąco niewspółmiernej.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach postępowania odwoławczego – mając na uwadze merytoryczną treść rozstrzygnięcia – orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Zgodnie z treścią powyższego przepisu koszty te, na które składają się wydatki poniesione przez oskarżyciela posiłkowego, wydatki Skarbu Państwa i opłata sądowa – ponosi ten kto wniósł nieuwzględniony środek odwoławczy.

Z tych też względów należało zasądzić od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrot poniesionych przez niego kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu przed Sądem II instancji. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego w niniejszym postępowaniu odwoławczym, została ustalona w oparciu o przepisy § 11 ust. 2 pkt 4 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

O kosztach postępowania odwoławczego przypadających na rzecz Skarbu Państwa, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Z 1983 roku Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami).

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					obrońca
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					całość zaskarżonego wyroku
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

IV Ka 458/22

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE